რამდენიმე წუთი სიკვდილამდე... 7 / 8

მეოთხე დღეა.ქეთიმ ისევ მოიპარა ტელეფონი, თუმცა გაპარვარ აღარ აპირებდა.უბრალოდ მამა მოენატრა.მიუხედავად ყველაფრისა, ის მაინც მამამისი იყო და არ შეეძლო შეძულება.
-მამა. ქეთი ვარ. -ატირდა
-ქეთი, სად ხარ მამა, მითხარი, ცუდად გექცევიან?
-მამა მართლა მოკალი?
-...
-მითხარიმ, მამა. ხმას რატო არ იღებ. მამიი. ხმა გამეცი. მითხარი რომ არ მოგიკლავს. -ტირილის ხმაზე ნიკუშა შევარდა
-მომეცი ტელეფონი
-არა. მაცადე. მამა, მითხარი რა,მაა
-ტელეფონი მომეცი. მომეცი მეთქი !!
ნიკუშა დაეჯაჯგურა და ის იყო უნდა გამოერთმია, ქეთიმ მხარზე დაარტყა, შემდეგ კიდევ და კიდევ, რაც ძალი და ღონე ქონდა ურტყავდა მას და თან ტიროდა. ნიკუშამ გულზე მიიკრა ის, და ქეთიც უმალ გაყუჩდა.არ გაუწეცია წინააღმდეგობა. ეს არ უნდოდა ორივეს? ერთმანეთის გულის ცემა ესმოდათ. ბაგა-ბუგი.ორივე ტიროდა. ნიკუშა კედელთან დაჯდა და მიიხუტა ქეთი.
-რა ვქნა, მომენატრა მამაჩემი. გული საშინლად მტკივა. ახლა უკვე მჯერა, რომ ის მკვლელია. მგონი მეც ფეხებზე ვკიდივარ.ამდენი ხანი არც დაურეკავს.ვინღა დამრჩა, მითხარი.. ო,ღმერთო..
-კარგი,კარგი. დამშვიდდი.მესმის შენი. მამაშენი მკვლელია,მაგრამ შენ უყვარხარ,გესმის? ძალიან უყვარხარ და ყველაფერს იზამს შენ გამო. იცოდე,არავის მივცემ უფლებას რამე დაგიშავოს-ანუგეშა და აკანკალებული ტუჩებით ცრემლიანი თვალები დაუკოცნა. ქეთი ცახცაზებდა. შემდეგ კი თვითონვე მისწვდა ნიკუშას ტუჩებს და ვნებიანად აკოვა.თვალები რომ გაახილა,ძალიან შერცხვა.ფეხზე წამოხტა და გაიქცა. ნიკუშას გაეღიმა. როგორ გიჟურად შეიჭრა ეს გოგო მის გულში.
ეს ქეთისთვის პირველი იკოცნა იყო. ყოველთვის ფიქრობდა ხოლმე,როგორი შეიძლებოდა ყოფილიყო მისი პირველი კოცნა. წარმოედგინა ზღვის პირას,მზის ჩასვლის დროს, წარმოედგინა სანთლების შუქზე, წარმოედგინა მდიდრულ რესტორანში, მაგრამ ვერ წარმოედგინა თუ ასეთ მწარე დროს, ყველაზე რთულ და მწუხარე წუთებში თუ აკოცებდა ვინმეს.ტუჩებზე ხელი მიიდო და სიყვარულით აენთო თვალები.ო,როგორ რცცხვენოდა, ალბათ ვეღარ გაბედავდა მისთვის თვალებში შეხედვას.
კოკას რომ გაეგო მათ შესახებ ძალიან გაბრაზდებოდა. მანაც იცის სიყვარულის გემო,თუმცა ასე თუ ისე, შეიძლებოდა ქეთი მართლაც მოეკლათ, რადგან კობე არ რეკავდა.
„ნიკუშას დღიური“
ო,ღმერთო ჩემო, რა უსამართლო ყოფილა ეს ცხოვრება.დაწყევლილია ჩვენი ოჯახის ბედი თურმე. აღარც ვეცადო ბედნიერებას? ეჰ, არვიცი.
თოკა,ძმაო. ნეტავ სად ხარ ძვირფასო. რათქმაუნდა სამოთხეში. ყოველ შაბათ-კვირას ეკლესიაში არ დადიოდი, თუმცა ღმერთის ხომ გწამდა. როგორ შეიძლება შენი სპეტაკი სული ჯოჯოხეთში იმყოფებოდეს. არა, ძმაო. შენ უნდა გეცოცხლა. შენ თავი სიყვარულს შესწირე, თუმცა ვინ დაგიფასა ?! ო,როგორ მაკლიხარ,ძმაო.როგორ მჭირდები. განა შენ არ იყავი ყველაზე ახლოს? შენ არ მისრულებდი უაზრო ახირებებს? შენ არ კითხულობდი კედელზე მიბღაჯნილ ჩემს ლექსებს? ახლა რაღა ვქნა ძმაო? ო, როგორი მწარეა საყვარელი ადამიანის დაკარგვა.
... ამ პატარა გოგომ რაღა დააშავა ნეტავი? იგივე ცოდვას არ ჩავდივართ, რასაც ნებისმიერი კობასნაირი ჩადის? ცოდო არაა? თანაც..თანაც რაა? არ მინდა მივხვდე, არ მინდა ვაღიარო,რომ ეს გოგო ძალიან ახლოსაა ჩემს გულთან.ის ძალიან ძვირფასია ჩემთვის. ნეტავ ესაა სიყვარული,ღმერთო? რომ ახლაც ბავშვურად მეტირება. რომ გამუდმებით მასზე ვფიქრობ? რომ მომხვდება თუ არა მისი მწველი მზერა,თითქოს გულზე ცხელ ლოდს მადებენ? ვიფუფქები,ღმერთო..
... დღეს მან მაკოცა.ალბათ მასაც ვუყვარვარ? როგორ ცახცახებდა. ძალიან მეცოდება.არც მისთვის დაუბრეხვებია ღმერთს წარმატებები. ო, რა ტკბილი და ამავდროულად მწარე იყო მის სიახლოვეს ყოფნა. მინდოდა მთლიანად შთამენთქა იგი. ო,მისი კოცნა. ღმერთია მოწმე,ამაზე ტკბილი წუთი მე არ მახსოვს ჩემს ცხოვრებაში. მისი თმების შეხებისასაც კი მბურძგლავს ტანში.
... განა მართალი კაცი მქვია? რამდენიმე დღეა რაც ძმა დავკარგე, და უკვე რაღაც გიჟურ გრძნობას ავუტაცივარ. როგორ მოვიქცე?რა ვქნა? როგორ მინდა ახლა ვინმე მრჩეველი..
.. კოკაზე ფიქრი მაწუხებს.ძალიან შეიცვალა. მეშინია,თავს რამე არ მოუწიოს.ისეთი აგრესიულია, ყველაფერზე ბრაზდება.გულის ფანცქალით ველი კობას ზარს. იქნებ დარეკოს. წარმოდგენაც კი არ მინდა, რა გველის წინ. “
მეხუთე დღეა.დილით სამი ბიჭი თბილისში წავიდა. ზურა და გიო -საჭმელზე, კოკა კი მეგობრის სანახავად.სახლში მარტო ქეთი და ნიკუშა დარჩნენ.
ნიკუშას გვიანობამდე ეძინა.ქეთი ადგა და სახლი მიალაგა.შემდეგ ონკანთან მივიდა და დახორავებული ჭურჭლის რეცხვა დაიწყო.ნიკუშასაც მალევე გამოეღვიძა.ჩუმად უყურებდა მონდომებულ ქეთის და იღიმოდა.მერე მიეპარა და კისერზე აკოცაქეთის ტანში ჟრუანტელმა დაუარა.ნიკუშა კი ტუჩებს ვერ წყვეტდა მის სურნელოვან კანს.
-კარგი გეყოფა.რას აკეთებ,ნიკუშა-მოტრიალდა ქეთი
-ხო,ხო მეყოფა. ბიჭები წავიდნენ?
-კი , ყველა წავიდა,. კაი ნუღა მკოცნი -შეიშმუშნა ქეთი.

–ლამაზი ხარო, რომ გეუბნევი, რატომ წითლდები? რატომ პრიალებს ეგ თვალები ასე ლამაზად?
–მაგას რომ ამბობ, სხვა სამყაროში დავიკარგები ,თვალი მაშორე, თავი რომ ვიგრძნო ცოტა თამამად.
–ისე გიხდება მაგ ცისფერ თვალზე წითელი ლოყა, გაგიმეორებ, რომ ძალიან ლამაზი მყავხარ.
–აი, შეხედე რა მემართება, გეყოფა , მორჩა, გაგიბრაზდები იცოდე, და ვეღარ მნახავ.
–ო ისე მომწონს, შენს ლამაზ შუბლზე შავი წარბები, ზედვე გაკოცებ, გაგისწორებ უსწორმასწოროს, მომხედე ერთი, რა გჭირს, ნუღარ გამიბრაზდები, ხელი ჩაწიე, მაგ თვალებზე უნდა გაკოცო.
ქეთი წამოწითლდა.ლოყა ლოყაზე მიადო და ხელები მოხვია.ასე ჩახუტებულები იდგნენ რამდენიმე წუთით.




-არ გშია?-ბოლოს კითხა ქეთიმ
-კი, მშია. არის რამე?
-ჯერ არა. მაგრამ კვერცხს შევწვავ თუ გინდა. მეც არ მიჭამია.
-ახლა შენ დაჯექი და დაისვენე. მე შევწვავ
-შენ? იცი?
-დაენიძლავები, რო შენზე მეტი რამის გაკეთება ვიცი
-არაა საჭირო. მე მარტო კვერცხის შეწვა ვიცი -გაიცინეს. ქეთი გარეთ გავიდა,ხესთან ჩამოჯდა და თვალი შეავლო იქაურობას. სახლს ძალიან ლამაზი ეზო ქონდა.როგორც ჩანს,დიდი ხნის მანძილზე არაფერი დარგავთ,მაგრამ ყვავილებსა და სხვადასხვანაირ მწვანე ბალახს თავისით წამოუყიათ თავები. ცაც თითქმის მოწმენდილი იყო. აქა-იქ თუ დაცურავდნენ ნაცრისფერი ღრუბლები. ნიკკუშა უკნიდან მივიდა,თავი გადმოაწევინა და ცხვირზე აკოცა.
-ეს ახალი ჟესტია?-გაიცინა ქეთიმ
-რა?
-ცხვირზე კოცნა
-ახალი არი და ამასაც თუ ჟესტი ერქვა არ ვიცოდი. წამობრძანდით ქალბატონო, მზადაა კვერცხის დელიკატესი
-ასე მალე? დაგრუზვაც არ მაცადე რა
მოკიდა ხელი ნიკუშამ და უცებ წამოახტუნა.მერე ზურგზე შემოისვა და ისე მიიყვანა დანიშნულების ადგილას
-ეე , რალამაზიაა
-რა იყო, კვერცხი არ გინახავს?
-ესეთი ლამაზი არაა -გაიცინეს.
ბიჭები უკვე ბრუნდებოდნენ თბილისიდან,როცა კობამ დარეკა
-კობა რეკავს.აჰა კოკა შენ ელაპარაკე.
-გისმენ.
-მოვიფიქრე და ახლა მომისმინე, მე არანაირ ციხეში ჩაჯდომას არ ვაპირებ. ქეთი დამიბრუნეთ და თქვენი ძმის ცხედარს მოგცემთ. -კოკამ დამოუკიდებლად ვერ მოიფიქრა და ამიტომ გათიშა.
-რაო?
-ბიჭო, რა სირები ვართ ეე. არც გვიფიქრია თოკოს ცხედარზე ტო. კობამ თქვა ქეთიში გაგიცვლითო
-ვაახ ჩემი. რა ვქნათ ბიჭო? ეგ ციხეში ჩამჯდომი არაა.მოდი დავთანხმდეთ რა
-აუ.აუ..თოკოს ცხედარიო რო თქვი იმენა გამაჟრიალა. არ მჯერა არა.. ფე ამის -ცრემლები წამოცვივდა გიოს
-ისევ რეკავს. დავთანხმდე ანუ?
-ჰო,ჰო მიდი.

-რა ქენი, მოიფიქრე?
-ხო. თანახმა ვარ. სად გნახო?
-მე არ მეცლება.ჩემ ბიჭებს დაგახვედრებთ. -ადგილზე შეთანხმდნენ და გათიშეს. აღელვებულმა ზურამ მანქანა ლამის ხეს შეაჯახა.
-ქეთის და ნიკუშას ერთმანეთი მოწონთ თუ მარტო მე მეჩვენება? -იკითხა კოკამ რამდენიმე წუთის შემდეგ
-მეც შევამჩნიე.-დაეთანხმა გიო.- მემგონი მარტო მოწონება არაა.ნიკუშას ჰო ვიცნობ,ასე კარგა ხანია არ ყოფილა.ჩუმად გააპარებს ხოლმე თვალს და მერე სევდიან როჟას ღებულობს.
-მერე რა უნდა ქნან ახლა?
-რა უნდა ქნან. წავა ხვალ ქეთი და გაუვლით მალე ეგ ბავშვური გრძნობა.-წაიბურდღუნა კოკამ.
2 საათში უკვე სოფელში იყვნენ.მანქანის ხმა რომ გაისმა,ქეთი მეორე სართულზე ავიდა.
-მოხვედიით? რა ქენით?
-უუჰ.მაგრა დავიღალეთ რა.კობამ დარეკა
-რაა? რაო, რაგითხრა?
-მიდი ქეთისაც დაუძახე და ერთთად გეტყვით, ბარემ იმანაც გაიგოს, 10 ჯერ ხოარ ვიტყვი.
ქეთი ჩამოვიდა,ბიჭებს გაუღიმა და სკამზე დაჯდა
-მამაშენმა დარეკა
-ვაა. როგორ მოუვიდა?ნომერი ხოარ შეეშალა?-ირონიულად თქვა ქეთიმ, მაგრამ სახეზე ეწერა როგორ აინტერესებდა რა მოხდა.
-იტოგში, ბევრი რო არ ვილაპარაკო, ხვალ მიდიხარ რა
-რაა?
-რაა? -ერთ ხმად წამოიძახეს ნიკუშამ და ქეთიმ
-ხო რა იყოთ. ხვალ 2 საათზე კობას ბუდეში მივალთ. ქეთის დავტოვებთ და თორნიკეს ცხედარს წამოვიღებთ.
ქეთის ყბა აუკანკალდა, მერე მოეღრიცა , ბოლოს კი გადმოუშვა ცხელი ცრემლები ლამაზი თვალებიდან.
-აქამდე 2 ჯერ ლამის გაგვეპარე. ახლა გიშვებთ და არ გიხარია?
-იმ ურჩხულთან ყოფნას, ისევ აქ მირჩევნია
-მესმის, მაგრამ ის ურჩხული მამაშენია. 16 წელი მასთან იყავი და ახლაც გაუძლებ. თანაც, რა ვქნათ,ჩვენ ჩვენი გასაკეთებელი უნდა გავაკეთოთ.მერე თუ გინდა წადი სახლიდან და რომელიმ დაქალთან შეაფარე თავი. ანდაც ცოტა მაყუთი მოტეხე კობას და იქირავე. რავიცი, ათასი რამე შეიძლება.
-შენ ირონიისთვის ყოველთვის გცალია. კარგი. რას ვიზამთ. ავალ და დავწვები.ხვალამდე.
-ჯერ 9 საათია
-მეძინება.
ბიჭებმა ივახშმეს.ნიკუშას სახეზე ფერი აღარ ედო. ხმამაღლა ვერ ამბობდა თავის სატკივარს ,თუმცა ბიჭები ყველაფერს ხვდებოდნენ.ჭამას მათზე ადრე მორჩა.
-მაღლა ავალ, ტელეფონი დამრჩა.
ბიჭებმა ერთმანეთს გადახედეს.3 ვეს ერთი აზრი უტრიალებდა თავში. „ტელეფონი არა ჩემი ფეხები“.
-ქეთი, გძინავს?
-არა. შემოდი.
ნიკუშა შევიდა, ცრემლები მოწმინა, თავი მუხლებში ჩაუუდო და მისი თითების თვალიერება დაიწყო
-ქეთი, არ ინერვიულო კარგი? არ დავუშვებ რომ რამე მოგივიდეს
-ყველაფერი კარგადაა,მართლა. მთავარია,რომ შენ ჩემთან ხარ.
-ძალიან მიყვარხარ.დაიმახსოვრე, რომ შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ. ჩემს ჩაბნელებულ და დადუმებულ გულს შენ დაუბრუნე ფეთქვა.შენ დამეხმარე დიდი ტკივილის გადატანაში.ახლა მე მზად ვარ ყველაფერი შენ შემოგწირო, შენ მოგიძღვნა ყველაფერი, რასაც მოისურვებ.
-მიყვარხარ.მიყვარხარ.მიყვარხარ..არ ვიცი რა ვთქვა. რა სიტყვებით შეიძლება გამოიხატოს ეს გრძნობა. შენ ხომ ჩემი პირველი სიყვარულისა და კოცნის პატრონი ხარ. მთელ ჩემს გულში,სულსა და მთლიანად სხეულში შენი სიყვარული ტრიალებს.ამ ცრემლებსაც კი ალმაცერად ვუყურებ, რადგან იქაც შენა ხარ. შენ მტირიხარ,შენ მიხარიხარ, შენ მწყინხარ, შენ მებედნიერები. შენ ყველაფერი,შენ ყველაფერი.მიყვარხარ და მეშინია. უშენობის მეშინია..
ერთმანეთს მოეხვივნებ.მერე ნიკუშას გაახსენდა რომ ქვემოთ ბიჭები ელოდნენ და მალევე წავიდა. ო ოგორ განიცდიდა ორივე. არ იცოდნენ რა ელოდათ წინ. იმ ღამეს არცერთს ძინებია.