მოვარჯულებ (1)(2)
ყველაფერი დაიწყო ზღვაზე.
ზაფხულისგან საოცრად შეწუხებულმა, გადავწყვიტე ბათუმში დასასვენებლად წავსულიყავი. ყოველ დღე დავდიოდი მეგობრებთან ერთად ზღვაზე. სასეირნოდ. კლუბში და ა.შ.
.......
დილით როგორც ყოველთვის ჩემი დაქალის ზარმა გამაღვიძა და შემახსენა რომ 15 წუთში პლიაჟზე უნდა ვყოფილიყავი, მეც წამოვხტი საცურაო კოსტუმზე თხელი სარაფანა გადავიცვი და ზღვაზე გავეშურე... პლიაჟი გადაჭედილი იყო ხალხით, იქ მისულს ჩემი მეგობარი მარი გიტარით ხელში დამხვდა, გიტარით რომელიც მასზე ბევრად დიდი იყო და ხელებს ძლივს მოუხერხებლად აწვდენდა. მისვლისთანავე მიწასთან გავასწორე ისე დავცინე... შეზლონგზე წამოვწექი და მზეს მივეფიცხე. მარი უაზროდ აჩხარუნებდა გიტარას და თავს მატკიებდა.. აქა-იქ ხალხის ჩუმი სიცილიც ისმოდა მარის უნიჭო დაკვრასთან დაკავშირებით. ბოლოს ტვინი რომ საბოლოოდ ამიდუღდა ზღვაში ჩავედი და ცოტა გავგრილდი.. რამდენი ხანი უნდა ვყოფილიყავი ზღვაში, მალევე მომწყინდა... თავი შევამზადე რომ კვლავ იმ ჩხარუნისთვის მესმინა და ზევით ამოვედი... სათვალეები გავიკეთე, შეზლონგზე წამოვჯექი და მარის ვუთხარი
-მარი ხალხი გამოშტერდა, ცოტა ხანი გააჩუმე რაა...
-კაი რა მოიცა, ხო ხედავ ვსწავლობ..
ვიცოდი რომ აზრი არ ქონდა მისთვის არაფრის თქმას. ყურში ფლეიერი გავიჩხირე და ოცნებების ზღვაში ჩავიძირე... თავს მუსიკალურად ვაყოლებდი სიმღერას. მარის ყურადღებას საერთოდ აღარ ვაქცევდი...უცებ მარიმ ხელი მკრა მეც ფლეიერი გავთიშე და მარის შევხედე... ჩემ შეზლონგთან მაღალი ბიჭი საღებავებში ამოთხვრილი შორტითა და მაისურით იდგა. უცებ ასეთ მდგომარეობაში რომ დავინახე სიცილი ამივარდა მაგრამ როცა მივხვდი რომ უხერხული იყო გავჩერდი..
-შეიძლება თქვენი გიტარა ცოტა ხნით ვითხოვო ? იკითხა მან...
-იცი მე ვსწ..... დაიწყო მარიმ მაგრამ არ დავასრულებინე ისე ვუბოძე გიტარა.. ოღონდ მარი გაჩერებულიყო და ყველაფერს ვიზამდი...
ჩემ შეზლონგზე უკითხავად ჩამოჯდა... მეც წამოვჯექი გიტარას ხელი შეახო თუ არა თქვა
-ეს სად ჯანდაბაში იპოვეთ?
-სახლში იყო. უპასუხა სიცილით მარიმ,,
-ეტყობა ძალიან ძველი რომააა. სულ გაცვეთილა..
რაში მაინტერესებს გაცვეთილია თუ არა გიტარა აეთრიოს და წაიღოს მოგვაშოროს ცოტა ხნით... სულ დამისვარა ჩემი შეზლონგი საღებავებით... დაუწყო გიტარას წვალება, ააწყო დაააწყო რავიცი ათასჯერ მოსინჯა და როგორც იქნა დაკვრაც დაიწყო... ხალხი ირგვლივ შემოიკრიბა მეც განაბული ვუსმენდი.... ვხედავდი როგორ ჩუმ ჩუმად აპარებდა თვალებს ჩემკენ. მორიგ იდიოტად ჩავთვალე და კვლავ შეზლონგზე წამოვწექი ფეხები ისე გავშალე რომ ვაიძულე ამდგარიყო, არც მან დააყოვნა ადგა მარის შეზლონგზე გადაჯდა და სიმღერა გააგრძელა, მე კიდევ ყურში ფლეიერი გავიჩხირე და ოცნებებს მივუბრუნდი...
ცოტა ხნის შემდეგ მარიმ ისევ გამომაფხიზლა
-რა გჭირს გოგო, თვალს არ გაშორებდა, ვერ ხედავ ?
-მერე რა, ყველას ხო ვერ მიაქცევ ყურადღებას.
-იდიოტო მშვენიერი ბიჭი იყო..
-არ მაინტერესებს.. დღეს ქობულეთში მივდივარ ჩემ აგარაკზე. დედამ სტუმრები ჩამოდიან ლონდონიდანო და იქ იყავიო..
-და ვიღაც სტუმრებს შენ რატო უნდა დახვდე ?
-სამაგიეროდ სექტემბერში მე წავალ ლონდონში...
-ვააა.. ეს უკვე კარგია...
-ვიცი და ამიტომაც მივდივარ ქობულეთში. თან ხო იცი რა მაგარი აგარაკი გვაქვს... წამო რა შენაც. თან მარტო მეზარება...
-დიდი ხნით რჩებიან ?
-აზრზე არ ვარ..
-კაი წამოვალ...
მზე უკვე ძალიან გახურდა და მე და მარიმ სახლში წასვლა გადავწყვიტეთ.
ჯერ ვისადილეთ, მერე კი სახლში წავედით.. ხვალისთვის ჩემი მთელი ავლა დიდება ჩავალაგე და დივანზე წამოვწექი.
საღამოს კვლავ დამირეკა მარიმ გარეთ გავიდეთ გოგოები ვნახოთო.. უარი არც მითქვამს ხვალ მაინც მივდიოდით და გარეთ გავედი...
მთელი საღამო კარგად გავატარეთ... სახლში გათიშული მივედი... მივედი თუ არა მაშინვე დამეძინა. დედამ გადამამოწმა, მივდიოდი თუ არა ხვალ ქობულეთში და დადებითი პასუხის მოსმენისთანავე საშუალება მომცა ჩემ დიდ მეგობარს ძილს დავლაპარაკებოდი.
..........
დილით ადრე ავდექი მარის დავურეკე ტაქსით გავუარე და ქობულეთში წავიყვანე..
მარიმ როცა ჩემი აგარაკი ნახა თვალები შუბლზე აუვიდა კიდე კარგი წამოვედიო გაიძახოდა... საღამომდე მოვანდომეთ ამ სახლის დალაგებას. უზარმაზარი მაცივარი სულ გამოვტენეთ და სტუმრებს დაველოდეთ..
ბევრი არც გვიცდია, კარზე ზარი გაისმა მივვარდი გავაღე და დიდი პირფერობით შემოვიპატიჟე...
-მობრძანდით. მე ნია ვარ მაიას შვილი....
-ოჰ ნიაკო რამხელა გაზრდილხარ... მითხრა წითლად შეღებილმა ეშმაკმა რომელიც სულაც ვერ ხვდებოდა რომ უკვე ასაკში იყო და ამდენი მაკიაჟი უბრალოდ ამახინჯებდა...
-ვააა ნიას სალამი თქვა, ბიჭმა რომელიც ამ ეშმაკს უკან მოყვა და ბოლოს შემოვიდა ბიჭი რომელსაც ნაცნობი სახე და ხმა ჰქონდა.. ეს ხომ ის ბიჭია, გიტარით.. მაშინდელისგან განსხვავებით ახლა მშვენივრად ეცვა... სუფთა და სასიამოვნო შესახედაობის საშუალოზე მაღალი ბიჭი რომელიც თავისი მზერით თვალს ჭრიდა ყველას...
-გამარჯობა ნია, მე ლევანი ვარ...
-ლევანი? ლევანი კი არა შენ ხარ ბიჭი პლიაჟიდან.
საპასუხოდ მხოლოდ გაიცინა და თავისი ბარგი იქვე დაყარა. მერე სტუმრებს წინ გავუძეხი კიბეზე სწრაფად ავირბინე და ოთახებში მივუჩინე ადგილი... თავ თავიანთი ბარგის დალაგენას შეუდგნენ როცა დრო ვიხელთე და მარის ვუთხარი
-ამ ბიჭუნას პლიაჟიდან ჩემთან რა უნდა ?
-მე საიდან უნდა ვიცოდე.
ჯანდაბა იდიოტები არა და არ უნდა მშორდებოდნენ. ახლა ესღა მაკლია სახლში.. ეს ეშმაკის კვერთხი ვინააა... მოკლედ მოსაკლავია რა მაიააა.....
მთელი დღე არ გაჩერებულან. ადიოდნენ ჩამოდიოდნენ. ხმაურით აიკლეს მთელი სახლი.. სახლში გაჩერება აუტანელი იყო მაგრამ ხომ ვერ მივყრიდით? იმ ეშმაკის კვერთხს მგონი ეძინა... ის ბიჭი კიდე თავის ძმაკაცთან წასულა საცხოვრებლად.. არ მოვეწონეთ ალბათ ვაჟბატონს. 1ით შემსუბუქდა ჩემი ჯოჯოხეთი.. ქვემო სართულზე დივანზე დალაგებისგან მისვენებული ვეგდე და გაზეთით სახეს ვიგრილებდი.. ამ დროს ზემო სართულიდან კიბეზე ბრახუნით დაეშვა ლევანი და
მაცივარს ეცა. ცივი წყალი გამოიღო და ერთ ამოსუნთქვაზე მთლიანი ბოთლი გამოცალა. მე თავი წამოვწიე და ჩუმად ვადევნებდი თვალ ყურს.. ურცხვად გადაიძრო შემდეგ მაისური და იქვე სავარძელზე მიაგდო.. მისი ტანით განცვიფრებულმა თვალი გამიშტერდა და ვერც კი მივხვდი რომ ეს ლევანმა შეამჩნია და მითხრა
-რაო ნიაკო მოგეწონე? გამაბრაზა შეუფერებელმაკითხვამ
-არა უბრალოდ ... უბრალოდ.... შორტი უკუღმა გაცვია ვითომ თავი დავიძვრინე... თავი დივანზე დავდე და გაზეთით სახის გაგრილება გადავწყვიტე.
ჩემ ამ უკბილო ხუმრობაზე მართლაც გულიანად გაეცინა ლევანს და კიდევ ერთი ბოთლი ცივი წყლით ზემო სართულს აუყვა.. მე კიდევ კონდინციონერი ჩავრთე და ვცადე როგორმა გავგრილებულიყავი..
უცებ ეშმაკის კვერთხი ქვევით ჩამოვიდა და მითხრა
-ნიაკო შვილო მე საყიდლებზე ვაპირებ გასვლას და რაიმე ხო არ წამოგიღოთ.
-არა მადლობა დეიდა და შევყოვნდი მაშინღა გამახსენდა რომ მისი სახელი არ ვიცოდი
-რუსიკო.. რუსიკო მქვია შვილო..
-დიახ დიახ. არაფერი არ მინდა რუსიკო დეიდა...
წავიდა... სახლში მხოლოდ ლევანი მე და მარი დავრჩით. სამარისებურმა სიჩუმემ დაისადგურა... ვტკბებოდი ამ სიჩუმით რომ კიბე კვლავ აღრიალდა და ლევანი ქვევით ჩამოვიდა... მოკლე შორტით და ფლოსტებით იყო... მაისურის გარეშე.. ვეცადე თვალი ამერიდებინა და გაზეთში ჩავიჭყიტე... ჩემ წინ უხმოდ დაჯდა ტელევიზორი ჩართო და ფეხბურთის ყურება დაიწყო და თან ხმას ძალიან აუწია.. შეწუხებულმა მისი უმსგავსობით ვუთხარი
-ცოტა დაუწიე ლევან !!
უფრო აუწია..
-კი არ აუწიო დაუწიეეე
-აუ იყოს რაა.
-ყრუ ხაარ? დაუწიე
-ცოტა მშვიდად.. დავუწევ რა გჭირს.. დაუწია და ყურებიც დამშვიდდა..
ერთი სული მქონდა მიზეზი მომცემოდა რომ წამეკბინა და როგორმე დამეგესლა. ასე ურცხვად რომ დაპარპაშებდა ჩემ სახლში...
-ლევანი-
რა თავნება გოგოა. ეტყობა რომ დედისერთაა.. იმდენს ვუზამ რომ ამ სახლიდან ჩვენამდე ის წავიდე. სისხლს გავუშრობ. გავაწამებ. მოვარჯულებ ამ ქაჯს.
ესეც თუ ისეთი აღმოჩნდა როგორიც ზოგადად ქერები არიან, მოვკლავ, ჩემი ხელით დავახრჩობ.. ტლიკინა ქალბატონი.
ნერვებს მიშლის ეს გოგო. ჯერ პლიაჟზე როგორ მოიქცა, რადგან არ ვეჯიბრები.. ჰაჰ... პატარა ქერა უტვინო გოგო..
ტელევიზორი გავთიშე... ფეხები ჩვენ წინ მაგიდაზე დავაწყვე და ხმამაღლა დავიწყე სიმღერა, ხელები თავზე შემოვილაგე და ჩემ გონებაში გეგმები დავაწყვე.
-ასე ხმამაღლა რომ არ იმღერო არ შეგიძლია, მკითხა ამ წიკვინა მაგრამ მაინც ძალიან ლამაზმა ქალბატონმა.
-უკაცრავად?! გაწუხებთ?
-კი საკმაოდ. მითხრა დამშვიდებული სერიოზული სახით და ნერვების მოსაშლელად უფრო ვუმატე ხმას. მერე ავდექი მაცივრიდან წვენი გამოვიღე ძალით დავაქციე და ვუთხარი
-უი ნიააა წვენი დამექცა, სანამ რუსიკო მოვა ასე ხო არ იქნება და მოწმინდე რაა...
მივხვდი როგორ ამოსდიოდა ორთქლი ტვინიდან, როგორ მწარდებოდა ჩემ სიტყვებზე და დაეტყო კიდეც პასუხში
-ხელები ნათხოვარი გაქვს? მიდი და თვითონ მოწმინდე. ცოტა ზედმეტად კი მოუვიდა ქალბატონს.
-დიასახლისი შენ ხარ ნიაკო.. ცინიკურად გავუღიმე და ზევით ავედი მაგრამ იმდენი მაინც მოვახერხე რომ მისი ფეხები ტყლაშუნი და სიტყვა"იდიოტი" გამეგო.
ოთახში შევედი ლეპტოპი მოვიდგი და ფილმის არჩევა დავიწყე რომელიც ცოტა ხნით მომწყვეტდა ამ გოგოს სამყაროს.. მაგრამ მაინც ერთი სული მქონდა როდის გავაგიჟებდი ამ გოგოს... მეორე მშვიდი გოგო კი რომელიც უფრო მაღიზიანებდა თავისი სიმშვიდით დებილივით წინ და უკან დადიოდა... ალბათ ძალიან მოვწონდი რომ შემოიჭყიტა და მითხრა
-კიდევ ერთხელ არ დაუკრავ ?
გული ვერ დავწყვიტე, ან რას ვერჩოდი, დავთანხმდი და გიტარის მოტანა ვთხოვე. მოიტანა. სპეციალურად ისეთი სიმღერა ავარჩიე რომელიც მთელ სახლს დააყრუებდა და გამალებით ვმღეროდი... მარიც განაბული გაშტერებული სახით მისმენდა... რომ მეთქვა მოდი ერთი გაკოცებ მეთქი სიხარულით გამოიქცეოდა ალბათ, მაგრამ არაა... კარი ნახევრად ღია იყო ამიტომ მალევე მოვკარი მის ქერა თმას თვალი რომელმაც ელვის სისწრაფით ჩაიფრიალა კართან. დარწმუნებული ვარ სადმე ახლოს დგას და მისმენს. მარტივი ლოგიკააა. არ იმჩნევს მაგრამ მოვწონვარ. მარის ვთხოვე კი არადა თვალით ვანიშნე კარი ბოლომდე გაეღო მარიც ჩუმად მივიდა კარი შეაღო და არ შევმცდარვარ. კარი კიდესთან ატუზული ნია დავინახეთ. თვალ დახუჭული როცა სიმღერა შევწყვიტე მაინღა მიხვდა რომ შევამჩნიეთ თვალები ჭყიტა და სანამ რამეს იტყოდა მე დავასწარი
-კაი ნუ გერიდება შემოდი.
-არა გმადლობ ვითომ ეშმაკურად გამიცინა და უკან გაბრუნდა..
-იატაკის მოწმენდა არ დაგავიწყდეს ნიააააააა. მივაძახე მე.
მერე ისევ მარის მივუტრიალდი გიტარა დავუბრუნე და ვთხოვე ძილის საშუალება მიეცა, ლოგინზე წამოვწექი კონდინციონერს თამამად შევებრძოლე და მალევე ჩამეძინა...
-ნიაააა დედაშენი რეკავს.. აიღე ყურმილი.
ეს სიტყვები გამაყრუებლად ჩამესმა ყურში, კინაღამ წამოვხტი და ვუყვირე მარის..
-ძილსაც არ გაცლიან რაა ჩავიბურტყუნე ჩემთვის. წამოვდექი საჭმელად ქვევით ჩავედი და "კუპალნიკებში" , სველი და გაწუწული ნია ამესვეტა წინ... ისეთი სექსუალური იყო ცოტაც და ინტიმურ აზრებს ცხადში მოვიყვანდე მაგრამ ეს ქაჯი მაიას შვილია და როგორ ვაკადრო მაიას ამდენი... ახლოს ჩავუარე. იმდენად ახლოს რომ ჩემი კანის სიმხურვალე ეგრძნო, გაშეშებული იდგა, მერე სწრაფად შემოტრიალდა და მითხრა
-იქნებ მაისური ჩაიცვა და სახლში ისე იარო ?
-ამას ის მეუბნება ვინც საცურაო კოსტიუმით დატანტალებს უცხო ბიჭთან ურცხვად.
-ეს ჩემი სახლია, მითხრა ნიშნის მოგებით>
-მე შენი სტუმარი ვარ... გაბრაზებულმა მოიქნია თეძოები და კიბეები სწრაფად აიარა... ცოტაც მაცადე, ქერა ქაჯო.. ცოტაც მაცადე...
კარზე ზარი გაისმა.. ქერა ქალბატონი უკვე ზევით ბრძანდებოდა, ამიტომ მე თვითონ მომიწია კარის გაღება, მივედი უკითხავად გავაღე და უამრავი პარკით დაფარული რუსიკო შემოვიდა...
-მთელი ქობულეთი იყიდე ?!
-ხო რაც შევძელი. დანარჩენი მანქანაშია და ამოიტანე..
-რააა?! კიდე დარჩა რაიმე ამოსატანი? და ამდენი პარკით გაოგნებულმამანქანას ვეცი. მთელი საბარგული სავსე იყო პარკებით. ორჯერ მომიხდა უკან მიბრუნება რომ ყველაფერი მეყიდა.. როცა ამ საყიდლების ამოლაგებას შეუდგა რუსიკო მე ტელევიზორი ჩავრთე.. უკვე მოსაღამებულიყო... კიბეზე ნაზად მაგრამ მაინც შემჩნეულად ლამაზ ლურჯ კაბაში გამოწყობილი ნია დაეშვა... თავდაჭერილად მოდიოდა და ჩემ ყურადღებასაც მარტივად იქცევდა, თვალის არიდებაზე ადვილი არაფერია მაგრამ ისეთი გამომწვევი იყო, გარუჯული ფეხები უკან გადაყრილი ქერა თმა ლურჯი კაბა და საოცრად ლამაზი მომღიმარი სახე. რატომ უნდა იყოს ეს ალქაჯი ასეთი ლამაზი გავიფიქრე გულში და თვალის არიდება ვცადე, ნია კიდევ მივიდა რუსიკოსთან გამოემშვიდობა უთხრა დამაგვიანდებაო და გავიდა.. ისე გავიდა რომ არც კი შემოუხედავს, მე კი იქამდე ვადევნებდი თვალს სანამ რუსიკო თვალწინ არ დამიდგა და უაზრო საუბრებით ტვინის ბურღვა არ დამიწყო.. მეც ავდექი მაღლა ავედი ლოგინზე წამოვწექი ლეპტოპი ფეხებზე დავიდე და ჩემ სამყაროში ჩავიძირე...
