"უცხოეთიდან ქმარი გაყრას მთხოვს"
მეგონა, ყველაფერი ცუდი წარსულში დავტოვე და ნორმალურ ცხოვრებას დავიწყებდი, მაგრამ ყველაფერი სხვაგვარად მოხდა. თუ არ მიწყენთ, ჩემი ამბის მოყოლას ცოტა შორიდან დავიწყებ. მშობლების წინააღმდეგ წავედი და გავყევი ადამიანს, რომელსაც სამი ძმა ჰყავდა და მხოლოდ ერთი ბინა ჰქონდა. მეც და ჩემი ქმარიც ძალიან მალე მივხვდით, რომ დაქორწინება არ უნდა გვეჩქარა, რადგან უამრავი პრობლემის წინაშე დავდექით. მერე იძულებული გავხდით, ბინა გვექირავა. ცოლ–ქმარი ქუჩაში დავდექით სავაჭროდ. წლების განმავლობაში უამრავი გაჭირვება, დამცირება, შეურაცხყოფა ავიტანე. ყველაფერს ვითმენდი იმისთვის, რომ ოჯახი მქონოდა, თურმე სულ ტყუილად.
ოთხი წლის წინ ჩემი ბიძაშვილის ხელშეწყობით ქმარი უცხოეთში გავაგზავნე სამუშაოდ. გაუმართლა, სამსახური იშოვა და ფეხზე დავდექით. ათას რამეს გვპირდებოდა, მეც ბედნიერი ვიყავი, რადგან ვფიქრობდი, სიდუხჭირეს თავი დავაღწიეთ–მეთქი. ამ წლების განმავლობაში ვთხოვდი, მეც წამოვალ, ორივე ვიმუშავებთ და ცხოვრებას უკეთესად ავაწყობთ–მეთქი. ის კი უარს მითვლიდა, ეგღა მაკლია, ჩემმა ცოლმა აქ იმუშაოსო. გულში მიხაროდა, აი, როგორ ვუყვარვარ, მიფრთხილდება–მეთქი. ქალებთან ვტრაბახობდი, მის სიტყვებს ათასჯერ ვიმეორებდი...
გასულ ზაფხულს კი ჩემთვის ცუდი ამბის შემოპარება დაიწყო. მითხრა, საბუთები რომ მოვაწესრიგო და ლეგალურად ვიცხოვრო, შენ უნდა გაგეყარო და აქაურ ქალზე დავქორწინდეო. მაშინვე უარი ვუთხარი, თითქოს გულმა მიგრძნო, რომ რაღაც ვერ იყო კარგად. რამდენიმე ხნის შემდეგ ეს თხოვნა გამიმეორა. ზღაპარი შეთხზა, რომ ვიღაც ქალი გაიცნო, რომელიც თანახმა იყო, თუ ფულს გადაუხდიდა, მისი "დეფაქტო ცოლი" ყოფილიყო. ისე დამახვია თავბრუ, საბუთების გაკეთება დავიწყე. ჩემი კლასელი იურისტია, სასამართლოში მუშაობს და, პირველ რიგში, მას მივაკითხე. გულახდილად დაველაპარაკე, განქორწინება ამისთვის მჭირდება–მეთქი. გაეცინა და მითხრა, დარწმუნებული ხარ, რომ იქ არავინ ჰყავსო. ელდა მეცა! თავიდან კი შევეწინააღმდეგე, მაგრამ მერე, რომ დავფიქრდი, რაღაცეები ცუდად მენიშნა. ქმარს იმ დღესვე დაველაპარაკე და მოვთხოვე, სიმართლე ეთქვა. აღარ დამიმალა და მითხრა, რომ იქ გაიცნო ქართველი ქალი, რომელიც იმ ქვეყნის მოქალაქეა, ერთმანეთი შეუყვარდათ და დაქორწინება სურთ. არც კი დავიჯერე, რომ ქმარი ამ სიტყვებს მეუბნებოდა. გაგიჟებულმა ათასი რაღაც ვუთხარი, მან კი ყველა ის წვრილმანი წამომაყვედრა, რაც ამ ოთხი წლის განმავლობაში ჩემთვის გააკეთა. ბავშვებს რომ პურის ფულს უგზავნიდა, ისიც კი სალაპარაკო გახადა. მითხრა, მხარ–თეძოზე წამოწოლილს გარჩენდიო. ეს ოთხი წელია, რაც აღარ ვმუშაობ, თორემ სულ ჩემით არ ედგა პირში სული?! ორსულიც კი ბაზრობაზე ვიდექი. მეორე შვილზე მშობიარობამდე სამი დღით ადრე ქუჩაში ვიდექი. ყველაფერს ვაკეთებდი იმისთვის, რომ ოჯახს გვერდში ამოვდგომოდი და თურმე მხარ–თეძოზე ვწოლილვარ! ისე მეტკინა გული...
იმ ქალის მშობლები ვნახე, ვისთანაც ჩემი ქმარი ცხოვრობს. იმის ნაცვლად, რომ ბოდიში მოეხადათ ჩემთვის, აქეთ შემომიტიეს. ყოფილ ქმარს რას მისტირი, მათ უკვე შექმნეს ოჯახი და შვილსაც ელოდებიანო. იმ გოგოს დედა შვილთან წასვლას აპირებს, რომ მშობიარობას დაესწროს, ბავშვის მოვლაში დაეხმაროს. მოკლედ, ჩემმა ქმარმა იქ იდილია შეიქმნა, არადა ვისი დახმარებით? ჩემი ბიძაშვილის! იქიდან მითვლის, რომ განქორწინების საბუთებს უჩემოდაც მოაწესრიგებს. რაც უნდა, ის ქნას, მე არც ხელს შევუწყობ და არც დავაბრკოლებ.
კიდევ ერთ რაღაცას დავწერ, რაზეც, როგორც დედას, გული ჩამიკვდა. ჩემმა გოგონამ, რომელიც მერვე კლასშია, იმ ქალის შერჩეული კაბა ჩაიცვა. ბებიამისმა მოუტანა, მამამ გამოგიგზავნაო. მერე "სკაიპით" ილაპარაკეს მამა–შვილმა და მაშინ უთხრა, ეგ კაბა ჩემმა ცოლმა შეგირჩიაო. ვითომ უნდა, ჩვენს შვილებს ის ქალი შეაყვაროს. მე ბავშვისთვის არაფერი მითქვამს, მეგონა, თვითონ მიხვდებოდა, რაც უნდა გაეკეთებინა, მაგრამ ის კაბა მშვენივრად ჩაიცვა, ყოველგვარი პროტესტის გარეშე. როგორც ჩანს, ფულმა დედაშვილობაც კი გადაწონა და ცოლქმრობაც. მე კი რა მაბადია? არაფერი! ჯანმრთელობაც კი ოჯახს შევწირე. ჩიხში შევედი, გამოსავალს ვეღარ ვპოულობ.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
