რამდენიმე წუთი სიკვდილამდე (დასასრული)

დაახლოებით ღამის 4 საათი იყო, როცა ქეთის იატაკის ჭრიალის ხმა მოესმა. სუნთქვა შეეკრა, სმენა დაძაბა ,იქნებ მომეჩვენაო. 10 წამის განმავლობაში სიჩუმე იყო. მერე კარების ჩუმად დაკეტვის ,მერე კი ნელი ნაბიჯების ხმა გაისმა. ქეთი შიშისგან აკანკალდა, გული გამალებით უცემდა, ოფლმა დაასხა და არ იცოდა რა ექნა.
-ქეთი გძნიავს?-გაისმა ნიკუშას ჩურჩული
-შენ ხოარ გაგიჟდი. კინაღამ გული გამისკდა. -შვებით ამოისუნთქა ქეთიმ
-ხო ხო. ბუა ვარ ბუა . მოვედი უნდა შეგჭამო -გაიცინეს
-რა გინდოდა ამ ღამე, რამე ხოარ მოხდა?
-რაღაც მინდა გთხოვო. შენთან დამაწვენ?
-რაა? შენი თავი ვინ გგონია. დეგენერატო. გაეთრიე აქედან -ქეთიმ ლამის ნაპერწკლები გადმოყარა თვალებიდან.ჩურჩულით უყვიროდა.
-ქეთიი.. ეგ არ მიგულისხმია შენს თავს ვფიცავა. უბრალოდ დავწვები, თავს დაგადებ და შენს სუნთქვას მოვუსმენ.-ქეთის პასუხი არ გაუცია.
-კაი რა, ქეთიი
-შენ არ გაგიგია,რომ დუმილი თანხმობის ნიშანია?
-უიი. - ნიკუშამ აწია საბანი და შეუწვა. უკნიდან აეკრა ქეთის თბილ სხეულს. ორივე ისეთ სიამოვნებას განიცდიდა, არასოდეს რომ არ განეცადათ. ყველანაირი ბილწი აზრების გარეშე. უბრალოდ ერთდროულად სუნთქავდნენ, ერთდროულად უცემდათ გული.
-ააა. რა ცივი ფეხები გაქ. გაწიე -სიცილით და თან ჩურჩულით წამოიკივლა ქეთიმ
-ოო. კაი რა. სად წავიღო?
-გაითბე და მერე დამადე
-რანაირად გავითბო. მოიცა, მეორე ფეხზე დავიდებ. მერე იმას ამაზე დავიდებ (გაიცინა
-ჰოკაი კაი. დამადე მე გაგითბობ. უჰუჰუჰუუ.
-ქეთი
-ჰა
-მიყვარხარ.- ქეთი მოტრიალდა,ჩაეხუტა და ატირდა.
-მეც ძალიან მიყვარხარ. და ძალიან შევეჩვიე შენთან ყოფნას. როგორ უნდა გავძლო არ ვიცი.
-მოდი ჯვარი დავიწეროთ
-გაგიჟდი?
-ახლა იცი რა ქენი? შენ თავს დაუსვი კითხვა. მართლა გეუბნები. კარგად დაფიქრდი. 10 წუთს გაძლევ. თუ შენ გიყვარვარ, მაგრამ არ ხარ დარწმუნებული რომ ჩემთან ერთად გინდა მთელი ცხოვრების გატარება, ლოყაზე მაკოცე. ხოლო, თუ გიყვარვარ და მზად ხარ ამისთვის-ტუჩებში. -ქეთი არც დაფიქრებულა, მაშინვე მისწვდა ნიკუშას ბაგეებს. ნიკუშამ მოიშორა.
-ადექი
-რატო?
-ჯვარი დავიწეროთ
-ახლა?
-აბა როდის? მამაოს სახლამდე 15 წუთის სავალია.
-ბიჭები?
-არ გაეღვიძებათ.
-წამო მაშინ. გადი ჩავიცვა
-ო მოიცა რა. რა ჩაიცვა. პლედი შემოიხვიე და წამოდი. არ ცივა გარეთ. მერე ისევ ხო უნდა დაწვე და რა აზრი აქ.
-ვერ ხარ? პიჟამოებით და პლედით მივიდე მამაოსთან და მითუმეტეს ჯვარი დავიწერო?
-მეჯვარეები არ გინდათ? - შემოტანტალდნენ ნახევრად შეიშველი ბიჭები.
ნიკუშამ და ქეთიმ გაოგნებული სახე მიიღეს.გაწითლდნენ.ქუთუთოები დაებერათ. ეს ყველაფერი 5 წამს გრძელდებოდა. მეორე როცა დაინახეს კოკას გაღიმებული სახე, თვითონაც იფიქრეს ყველაფერი კარგადააო. ბიჭებმა ღადაობა დაიწყეს:
-ჩვენ ლამის დავბერდეთ და ნორმალური გოგო არ გვყოლია და ეს ლაწირაკები ნახე რაა.
-ქორწილი და რამეე?
-რა ქორწილი. ჩვენ უბრალოდ ჯვარს ვიწერთ, რომ ჩვენი თავები ერთმანეთს მივუძღვნათ. რა მექორწილება, ამასაც ძლივს ვბედავ თოკას გამო.
-ჰო ვიცი შეჩემა.
-არაუშავს. თორნიკეს ლამაზ სულს გაუხარდება შენ თუ ბედნიერი იქნები-თქვა ნაღვლიანად კოკამ.-წამოდით ახლა, გავიყინე.
მარტივად გადაიცვეს ტანსაცმელი და ფეხით მივიდნენ მამაოს სახლამდე. ძლივს გააღვიძეს მამაო. თავიდან უარზე იყო.პატარები ხართო. მერე კი სხვა რა გზა ქონდა. დაიწერეს ჯვარი და შემდეგ მამაომ არ გაუშვა. დაიჯინა და ელაპარაკა. ჯერ არიგებდა. მერე ,როცა მიხვდა რომ წყვილი არ უსმენდა და მხოლოდ ერთმანეთზე ფიქრობდა, თავი დაანება რიგებას და ახლა ძველი ამბების გახსენებას მოჰყვა. როცა გაიგო თორნიკეს ამბავი, გული შეუწუხდა, აკანკალდა და ქვითინი დაიწყო. შემდეგ დაჰპირდა ბიჭებს რომ აუცილებლად ილოცებდა მისთვის.
სახლში 5 საათზე მივიდნენ და მაშინვე დაიძინეს, თან მაღვიძარა დააყენეს 11 საათზე, რადგან იცოდნენ რომ არ თავისით არ გაეღვიძებოდათ. და აი მაღვიძარამაც არ დააყოვნა. 12-ის 10 წუთზე ახმაურდა სახლი. ჩაიცვეს და ქვემოთ ჩავიდნენ.
-აბა, დატრიალდი რძალო. მოგვშივდა -შესძახა ზურამ
-სიძე, შეგიძლია მიეხმარო, გოგო პატარაა. - აჰყვა გიოც. მართლაც ნიკუშამ და ქეთიმ ერთად გაშალეს მაგიდა. და მგლებივით მოშივნული ბიჭები მაშინვე მიუსკუპდნენ თავიანთ ადგილებს. 12 ხდებოდა როცა მანქანაში ჩასხდნენ. ყველანი ძალიან განიცდიდნენ მოსალოდნელ საათებს. ბიჭებს ვერ წარმოედგინათ თუ რა რეაქცია ექნებოდათ თორნიკეს გვამის ნახვისას. ქეთის კი არ უნდოდა იმ დაწყევლილ სახლში შესვლა, სადაც მამამისი იყო.
ქეთი და ნიკუშა მთელი გზა ხელჩაკიდებულები ისხდნენ. თითქოს რაღაცის მოლოდინში. რაღაც მძიმე განაჩენის. და აი შევიდნენ კობას ბუნაგში სადაც 2 ზორბა იყო კართან აყუდებული. მანქანა გააჩერეს. კოკა და გიო გადავიდნენ.
-თქვენ ხართ „კობას ბიჭები“?
-გოგო სადაა?
-მანქანაშია. ცხედარი?
-გადმოიყვანეთ.
-ცხედარი? -უკვე გაღიზიანებულმა წარმოთქვა ეს სიტყვები. უნდოდა წვდომოდა ამ მუტრუკებს და თავ-ყბა გაეერთიანებინა.თუმცა იცოდა რომ ეს სიკვდილის ფასად დაუჯდებოდა.
-შიგნითაა. გოგო გადმოიყვანეთ და ჩვენც გამოვიტანთ. -კოკამ ხელით ანიშნა ქეთის. ქეთის სუნთქვა შეეკრა. ცრემლები გადმოცვივდა.
-ნიკუშ. არ მინდა. მიყვარხარ მიყვარხარ ნიკუშ.- მაგრად ჩაეხუტა. მერე ორივენი ერთად გადმოვიდნენ მანქანიდან. ზორბებმაც გამოიტანეს ცხედარი. კოკამ თავი ახადა. როცა თორნიკეს გაფითრებული სახე დაინახა, შოკში ჩავარდა
-აააააა-ღრიალებდა ის. თქვენი დედაა...თოკააა. თოკაა ძმაოოოო.. -გული წაუვიდა. ბიჭებმა ფორთხვა-ფორთხვით მიიყვანეს მანქანამდე. წყალი დაასხეს. გონს მოვიდა, თუმცა მაინც გათიშული იყო და გაუგებრად ბოდავდა. ნიკუშას ხელიდან გამოსტაცეს ატირებული ქეთი.
-არ მინდა ,.. არ მინდაა.. ყვიროდა ის.
-ხელი გაუშვით თქვენიი. ქეთიი. ქეთიი. გაუუშვით. -ძლივს აკავებდა ზურა ნიკუშას. ნიკუშა ვერაფერს გახდა. როცა კოკა აზრზე მოვიდა, უკვე სახლში იყო. ოღონდ თბილისში. ახლა კი ბიჭები იყვნენ ცუდად. ლეწავდნენ ამტვრევდნენ ყველაფერს. დიდზე ღრიალებდნენ. სახლი სავსე იყო მეზობლებით. ყველა გაოგნებული და დამწუხრებული იყო. ირგვლივ ტირილის, ქვითინის, ყვირილის და კიდევ ათასი რამის ხმა ისმოდა.
-სადაა ნიკუშა. -ძლივსღა წარმოთქვა კოკამ
-არ ვიცი. აქ იყო. თავის ოთახში იქნება.
ზორბებმა შეათრიეს ქეთი სახლში. და ოთახში ჩაკეტეს. კობაც მალევე მოვიდა. შევიდა ოთახში.
-დაბრუნდი ჩემო გოგო? როგორ ხარ მამი -გადასაკოცნად წაიწია ის.
-არ მომეკარო. გადი აქედან. არ მინდა შენ მამაჩემი იყო.
-რა? რა გჭირს ქეთი. ხო არ გადაირიე
-ვერ გაიგე/ მე არ მინდა მკვლელი მამა მყავდეს. დიახ მკვლელი ხარ. ფუ გული მერევა შენზე. გადი აქედან, მომშორდი
-ჩემი არ გჯერა? მე არ ვარ მკვლელი. როგორ მიბედავ ეგრე ლაპარაკს
-წადი შენი.. -მიაძახა ქეთიმ. - კობა ფეხზე წამოფრინდა და სილა გააწნა ქეთის. მერე ზორბებს უხმო.
-წაათრიეთ ეს ლაწირაკი. მიყვარდი მე შენ, და ახლა კი მძულხარ. ასე უცებ მეცვლება გრძნობები. შენ მე მიღალატე როგორც დედაშენმა. და შენც სიკვდილი გელის, მის მსგავსად. და საერთოდაც არ მანაღვლებს - ვერ ხვდებოდა რას ამბობდა კობა. - მოკალით ეს ლაწირაკი.
-რაა? -ქეთი შეიშალა. -მაშ დედა შენ მოკალი? შენ? -უკვე ცუდად იყო. კანკალმა აიტანა. ვეღარ სუნთქავდა. მოკიდეს ზორბებმა ხელი და შეათრიეს დაცხრილულ ოთახში. სკამზე დასვეს ცოცხალ-მკვდარი. ზორბამ მაყუჩი მოიმარჯვა. და უცებ შემოვარდა ნიკუშა. როცა თოფი შენიშნა, ელდა ეცა.
-რას შვებით ბიჭო. ხელი არ დააკაროთ. მე , მე მომკალით. ოღონდ ქეთი არა. -გადაეკრა ის ქეთის. ქეთის, რომელსაც 9 ტოტად ჩამოსდიოდა ცრემლები. ზორბამ კობას დაურეკა.
-აქ კიდევ ერთია. ვიღაც ბიჭი შემოვარდა. რა ვქნათ?
-ეგეც მოკალით-ცივად უთხრა კობამ და გათიშა.
ზორბებმა ერთმანეთს გადახედეს. მეორე სკამიც მოიტანეს და ნიკუშას დაუდეს.
-ო არა. ორივე არა. მარტო მე მომკალით. როგორ შეგიძლიათ ეს პატარა გოგო მოკლათ. გთხოვთ გაუშვით.
-ხმა ჩაიგდე.
-ცოტა ხანი არ ისროლოთ. - ძლივს წარმოთქვა ქეთიმ.
-ქეთი , ძვირფასო.-ყურს უკან გადაუწია თმა ნიკუშამ. შემდეგ თვალებიდან ცრემლები მოწმინდდა. მაგრად ჩაეხუტა. ორივენი ცხარე ცრემლით ტიროდნენ. ისინი ხომ ჯერ კიდევ ბავშვები იყვნენ. -ქეთი ძალიან მიყვარხარ. რა კარგია რომ ჯვარი დავიწერეთ. ჩვენ იქაც ერთად ვიქნებით. ქეთი მიყვარხარ. ქეთი.. მიყვარხარ თქო. თვალები რატომ დახუჭე ქეთი. გაახილე თვალები გთხოვ. ნუ მაშინებ გეხვეწები. რას დამდგახართ წყალი მოიტანეთ. ქეთიი.-საოცარია,რომ ზორბებმა მართლაც მოიტანეს წყალი და თავისი ხელით შეასხეს ქეთის. ქეთიმ დაბინდული თვალები მალევე გააახილა.
-ქეთიი.. -გულში ჩაიკრა ნიკუშამ.- რა დაგემართა?
-მშია. ძალიან მშია
ერთ-ერთმა ზორბამ წამებში მოიტანა ძეხვი და პური, რომელიც მაგიდის უჯრაში ქონდა შენახული. ქეთი ცოტა გონს მოვიდა, უკეთესად გახდა. თავი დაადო ნიკუშას და ცრემლების ღვრას მოჰყვა.
-ნუთუ ესაა ჩვენი დასასრული ნიკუშ?
ერთ-ერთმა ზორბამ ტელეფონი აიღო
-რა ქენით, მორჩით? -კითხა კობამ
-ერთი წუთით შემოდით ბოს
-რა ხდება,?!
-აუცილებელია. მოდით.
5წუთში იქ გაჩნდა კობა. შემოვარდა
-რა ხდება,? ისინი სად არიან?
-წავიდნენ.
-რას ქვია წავიდნენ.
-რასაც ქვია.- ზორბამ იარაღი გადატენა დაუმიზნა კობას.
-რას შვები შე ... დააგდე იარაღი. დააგდე, რას შვები, შიგ ხოარ გაქ -აკანკალდა კობა.
-რთული ყოფილა არა სიკვდილისთვის თვალებში ჩახედვა. გაუსაძლისი ყოფილა ჰო ეს რამდენიმე წუთი სიკვდილამდე. ადრე თუ გვიან მაინც ვიზამდი ამას. -თქვა ზორბამ და ესროლა მას.
ქეთი 1 თვე მკურნალობდა. რადგანაც მან მძიმე ფსიქიკური ტრამვა მიიღო. სამაგიეროდ ის უკვე კარგადაა. ნიკუშამ გაუარა კლინიკაში და სახლში წამოიყვანა. იქ მეგობრები ელოდნენ. ბიჭები სიხარულით შეეგებნენ მათ.
ქეთი მაინც ხშირად ფიქრობდა მამაზე. ენატრებოდა კიდეც, თუმცა ამ სიცარიელეს მეგობრები უვსებდნენ. მან კობას სახლი გაყიდა, დანარჩენი ფულით ლამაზი სახლი იყიდეს და ერთად ცხოვრება გადაწყვიტეს მან და ნიკუშამ. ქეთიმ ნიკუშას ხელწერილი დააწერინა, რომლის თანახმადაც 3 წელი სხვადასხვა ოთახში დაიძინებდნენ. (ნუ იცით რასაც ვგულისხმობ) თუმცა ეს ხელწერილი 1,5 წელიწადში ქეთიმ თვითონვე გადახია.
ერთი ზორბა სტიქაროსანი გახდა, და მისი სურვილი ბერად აღკვეცა იყო. იმედი ქონდა, რომ ადრე თუ გვიან მიახწევდა თავის საწადელს. ხოლო მეორე კი ყოველ შაბათ-კვირას ტაძარში ლოცულობდა.
30 წლის კოკამაც მოიყვანა ცოლი, რასაც რამდენიმე თვეში მიჰყვა ზურასა და გიოს ქორწილი.