მოვარჯულებ (3)(4)

რას დატინგიცებს ყოველ ღამე აქეთ-იქით. ფუ ალბათ რა გარყვნილი გოგო იქნება, ამას გონია არ ვიცნობ მისნაირ "ტიპებს". ოხ ნია ნია, დასვენებასაც არ გაცლიან რაა.. ლონდონშიც საქმე, აქაც საქმე, არ შეიძლება.. არა არა !!! სიცილით თავი გავაქნიე და თითქოს საზოგადოდ მნიშვნელოვან საკითხს ვწყვეტდი, სერიოზული სახე მივიღე... კარგა ხანს ვუსმენდი სიმღერებს, მერე რუსიკომ დამიძახა და ქვევით ჩავედი..
-ლევან! მე ხვალ ბათუმში მივდივარ, ამიტომაც ვიყიდე ამდენი პროდუქტი, ყველაფერი გიყიდე რაც თუ საჭიროა. ხომ იცი ბათუმში 3 კვირამდე დავრჩები.. გოგონებს შენ უნდა მიაქციო ყურადღება და ზედმეტი არაფერი მიქარო ხო იცი მაიას შვილია.. ეს ჩუმად თქვა და ონკანი მოუშვა რომ ჭურჭელი გაერეცხა...
მე კი ჩემთვის ვფიქრობდი.
-მაიას შვილია მაიას შვილია. მერე რა რომ მაიას შვილია. ქერა და უტვინო კლუბის გოგონააა, რომელსაც მორჯულება სჭირდება. ოხ როდის დაღამდება ხვალინდელი დღე. უხ! ვთქვი ოდნავ ხმამაღლა და იქვე დივანზე წამოვწექი. დიდი დრო არც იყო გასული რომ რუსიკომ ტკბილი ძილი მისურვა და ზევით ავიდა. მე კიდევ ტელევიზორი ჩართული მქონდა და ნიაზე ვფიქრობდი, ვაწყობდი გეგმებს როგორ გამემწარებინა და გამეშრო სისხლი... თავნება ტუტუცი, არ შორდებოდა ჩემ ენას ეს სიტყვები. ცოტა ხნით ჩამეძინა, მერე მარიმ გამაღვიძა აქ რა გინდა ზევით დაიძინეო მაგრამ კვლავ ტელევიზორის ყურება გავნაგრძე და ყურადღება არ მიმიქცევია.. მარიც დამემშვიდობა და წავიდა... 1 საათის შემდეგ ქალბატონი ქერაც დაბრუნდა სახლში. ყურადღებაც არ მიმიქცევია, არც კი გამიხედავს ისე ვუთხარი
-კარგად გაერთე.?

ალბათ ბოდიში მაქვს მოსახდელი, იმის გამო რომ იდეალური ხელი არ მაქვს და ძალიან მაღალფარდოვანი სიტყვებითაც არ "ვტენი" მოთხრობას. უბრალოდ მინდა რომ მოთხრობა მარტივი და სასიამოვნო წასაკითხი იყოს.
-ვერც კი წარმოიდგენ, მითხრა და უსიტყვოდ ავიდა ზედა სართულზე. მეც ვინებე და ჩემ ოთახში დასაძინებლად წავედი.
მეორე დილით რუსიკომ გამაღვიძა და მთხოვა მანქანით ბათუმში წამეყვანა. ძალიან კი მეზარებოდა, მაგრამ უარი ვერ ვუთხარი... ჩავსხედით მანქანაში და 30 წუთიანი გზა 3 საათად გაიწელა. ძლივს ჩაიბარგა რუსიკო თავის მეგობართან და მე უკან გამომიშვა.. წუთიც არ იყო გასული ისე ჩავფრინდი ქობულეთში. მეორე ჩასახვევში ჩავუხვიე და იმ აგარაკს დავადექი სადაც ვცხოვრობდით... მარი გარეთ იჯდა და წიგნს კითხულობდა.. ჩვეულებრივი ღიმილით მივესალმე მან კი, რისი კითხვაც თუ შეძლო მაქსიმალურად გამომკითხა.. ბოლოს თავი გავითავისუფლე და მაცივართან მივედი, სიცხისგან ადუღებულს ვერაფერი მაციებდა... კონდინციონერში ლამის შევძვერი.. "წვიმის ღმერთს" ვეხვეწებოდი რომ გაწვიმებულიყო და ცოტა გავეგრილებინეთ. სახლში შესულს, ნია დივანზე წამოსკუპებული დამხვდა, უყურადღებოდ დამტოვა და ტელევიზორისთვის თვალი არც კი მოუწყვეტია. ჩემდა გასაკვირად მის პირსაც აღმოხდა პირველს რაღაც
-ზრდილობაც კარგი საქონელია.
-უკაცრავად?!
-არაფერი ჩემთვის.
-თავხედი!
-უკაცრავად, მკითხა გაგკვირვებულმა
-არაფერი ჩემთვის.ვუპასუხე აუღელვებლად.
გასაღები მაგიდაზე დავაგდე და ნიასთან ახლოს დივანზე ჩამოვჯექი და ვთხოვე გადაერთო. რა თქმა უნდა წინასწარ ვიცოდი რომ არ გადართავდა ამიტომ ტელევიზორი სულ გამოვურთე და ზევით ავედი.
-აღუ ბავშვი, მომაძახა გაბრაზებულმა. საპასუხოდ ხმამაღლა გამეცინა და ოთახში შევედი. ისევ მომბეზრდა ოთახში ყოფნა და საჭმელად ქვემოთ ჩამოვედი.
ისე ვიკითხე საჭმელი რა გვაქვს მეთქი თითქოს პასუხს ველოდებოდი.. არც არაფერი მიპასუხა. მეც იძულებული გავხდი, რადგან არაფრის გაკეთება არ შემეძლო ან ნიასთვის ან მარისთვის საჭმლის მომზადება მეთხოვა.. მაინც ნიათი ვცადე...
-საჭმლის მომზადებაში ხო ვერ დამეხმარები ?
-ჰჰ, რა თქმა უნდა კი ჩემო საყვარელო სტუმარო, ჩემდა გასაკვირად წამოდგა და ჩემკენ წამოვიდა.გვერდით ჩახსნილი თხელი სარაფანიდან, გარუჯული ფეხი მთლიანად მოუჩანდა და მეც მეტი რა მინდოდა ამქვეყანას გამოვეთიშე.. სანამ გონს მოვიდოდი, მქონდა საშუალება მეცქირა მისი ლამაზი სხეულისთვის, მაგრამ ეს ისეთი ჩერჩეტი გოგო ჩანდა უეჭველად არ დამადგებოდა კარგი დღე ამიტომ ამ ქვეყანას დაბრუნება ისევ ჩემი გადაწყვეტილებით ვარჩიე.
-რა მოგიმზადო.?
-რაც შენ გინდა. ოღონდ რაიმე გემრიელი.
-სალათი?
-რომელი?
-რომელი გინდა? დედაშენმა იმდენი რაღაც მოიტანა ნებისმიერის გაკეთება შეიძლება.
-დედაჩემმა?
-ხო დედაშენმა.
მივხვდი რომ ეს არაფრის თავში არ იყო და დედაჩემი რუსიკო ეგონა.
-რა დედაჩემი, რუსიკო მამიდაჩემია.
-ხო კარგი მაშინ მამიდაშენმა.. არ ჩამომრჩა თვითონაც.
-შენს არჩევანს ვენდობი.
-კარგი.
-იცოდე არ დამაღალატო.
გამოვბრუნდი და ტელევიზორი ჩავრთე. სიმშვიდეც სცოდნია ამ ქერას. "კაცია და გუნებაო" იტყვიან. გამომივდა ზედმეტად ბრძნულად და თავი გავიქნიე. ხანდახან რა დამემართება ხოლმე. თავში ხელი შემოვირტყი გამოსაფხიზლებლად და ნახტომით დივანზე დავხტი.ხანდახან თვალს გამოვაპარებდი ნიასკენ და მისი ასეთი სინაზე მაკვირვებდა, ამზადებდა ჩემთვის განკუთვნილ სალათს და ტელევიზორსაც უყურებდა...
-იყოს მწარე ?
-კი კი იყოს.
მერე ბართან ჩამოვჯექი და წვენი ვთხოვე. როგორც იქნა ამდენი სინაზის შემდეგ გესლის გადმოანთხია და მითხრა
-მიბრძანდი და თვითონ აიღე.
არც შევწინააღმდეგებივარ, სულაც არ მინდოდა სალათისგანაც ხელი აეღო და მშიერი დავრჩენილიყავი. უსიტყვოდ ავიღე წვენი და დავლიე... ვფიქრობდი ნიაზე რომელიც ხანდახან ისეთი საოცრებით ინაზება და ხანდახან უფრო სწორად ხშირ შემთხვევაში შხამს აფრქვევს, გადამრევს ეს სუსტი სქესი. მომივიდა ცოტა ხმამაღლა, ნიაც შედგა გამომხედა თავისთვის ჩაიცინა და სალათი კეთება განაგრძო. დიდი ხნის ლოდინის შემდეგ, ნიამ მიმიწვია საჭმელად და თავისი მომზადებული სალათიც საგანგებოდ შუაში დადგა. ეტყობა თვითონაც აპირებდა ჭამას პირდაპირ დამიჯდა...
-ერთად უნდა ვჭამოთ, ვიკითხე გაოგნებულმა.
-არ შეიძლება ?
-არა როგორ არა, ვუთხარი ვითომ ნაძალადევი ღიმილით არადა ძალიანაც მიხაროდა რომ ჩემთან ერთად ისადილებდა, შანსი მომეცემოდა როგორმე მომელბო ჩემ მიმართ, მეც დრო ვიხელთე და ვუთხარი
-შეიძლება მაისური გავიხადო? აქ ძალიან ცხელა და სული მეხუთება.
-არანაირი სურვილი არ მაქვს ჭამის დროს შენს მოღერილ მკერდს ვუყურებდე. ასეთი საანალიზო პასუხი თანხმობის ნიშნად ჩავთვალე და ერთი მოძრაობით გადავიძრე მაისური, მივხდი როგორ გამოექცა თვალი ჩემკენ, მაგრამ ვინ უნდა იყოს ქერა ?! ვითომც არაფერი. არც შეიმჩნია და მისი გარუჯული ფეხები ჩემ გვერდით სკამზე დაალაგა და მეც მომაკეტინა... თუ ძუნწი სიტყვებით ვამკობდით ერთმანეთს, სამაგიეროდ მოძრაობით ვლაპარაკობდით და არ გვჭირდებოდა ზედმეტი დიალოგები, მაგრამ ეგეც საჭირო იყო. ჭამას სასწრაფოდ მოვრჩი და კვლავ დივანზე გადავწექი. საღამოს უკვე მე ვაპირებდი გარეთ წასვლას ამიტომ ცოტა უნდა გამომეძინა, თორემ დაღლილი გასართობად ნამდვილად ვერ წავიდოდი. ნიამ მოაწკრიალა იქაურობა და ზევით ავიდა, ისიც ხომ მიდიოდა საღამოს გარეთ, და ალბათ 3 საათით ადრე იწყებდა მზადებას. არა და კარგი გოგო ჩანდა ეს ნიაჩკა... ეჰ!! ასეთი დაუნდობელია წუთისოფელი და ჩემ სიტყვებზე გიჟივით გადავიხარხარე!! ცოტა წავუძინე, როცა გამოვფხიზლდი ნია უკვე გარეთ მიდიოდა ოღონდ გამოპრანჭული არა, მოკლე თავისუფალი შორტი და მაისური ეცვა. მეეჭვებოდა ასე კლუბში წასულიყო და უნებურად მეკითხა
-სად მიდიხარ.?
-გარეთ.
-ვხედავ რომ გარეთ მაგრამ სად?
-დედაც ხო არ დაგიძახო?
კარი მიიხურა და გავიდა, ფანჯარასთან ჩუმად მივედი. გარეთ გავიხედე და დავინახე როგოდ დაჯდა ველოსიპედზე და "ალბათ" სასეირნოდ წავიდა...
ოხ ქერა ქერა...