დათო ევგენიძე ყველა შვილის ერთად შეკრებას აპირებს

როგორი მრავალფეროვანი, ემოციური და გულწრფელიცაა დათო ევგენიძის მუსიკა, ისეთივეა მისი ცხოვრებაც. არასოდეს მორიდებია თბილისელი ჭორიკნების და ყოველთვის თამამად ამბობდა, ვინც უყვარდა. პირველი სიყვარული ფრანგ ქალთან განიცადა, მეორე სიყვარული და ოჯახური ბედნიერება – ნინა კალანდაძესთან, მესამე კი სხივივით გამოჩნდა მის მარტოსულ ცხოვრებაში და ყველა გატაცებას წერტილი დაუსვა.
დათო ევგენიძისა და ნინო ჟვანიას სიყვარულის ისტორია 7 წლის შემდეგაც პირვანდელი ინტერესით ისმინება. ყველაფერი ძალიან ლამაზად და უცნაურად დაიწყო. ნინოს ერთი უიღბლო ქორწინება უკვე გამოცდილი ჰქონდა, დათოს – უფრო მეტი, ქორწინებაც და სიყვარულის ისტორიებიც. დღეს მათი შვილები იმდენნი არიან, რომ მათი შეკრება აქამდე ვერ მოხერხდა. მეტიც, დათოს ოთხივე შვილი – პირველი, ანჟელიკა, ფრანგი ქალისგან, ორი შვილი ნინა კალანდაძისგან – ლუკა და ლიკა ევგენიძეები და ნინო ჟვანიასგან მეოთხე შვილი – ნიკოლოზი, ერთად არასდროს უნახავს. ამის გამოსწორებას უახლოეს მომავალში აპირებს.
– ბატონო დათო, სანამ მთავარ თემას, სიყვარულის ისტორიას შევეხებით, მანამდე გვესაუბრეთ, რა სიახლეებია თქვენს შემოქმედებაში.
დათო: ახალი პროექტი მაქვს, ახალგაზრდა მუსიკოსებთან ერთად კონცერტს ვამზადებ. იქნება დიჯეი მიშა ურუშაძე. ყოველთვის მაინტერესებს ახალ თაობასთან ურთიერთობა, ახალი მიმართულებები. ჩემთვის ძველზე მეტად ახალი დროა საინტერესო. ძველს უდიდეს პატივს ვცემ, მაგრამ ის წარსულია. ასევე ამერიკელები იღებენ ფილმს "ჯინსების თაობა", ჩემთვის ეს ახლო თემაა, რადგან გეგა (კობახიძე) და მე უახლოესი მეგობრები ვიყავით. ქართული მხრიდან რეჟისორი ნიკოლოზ ხომასურიძე იქნება, სცენარს საფუძვლად დათო ტურაშვილის ნაწარმოები უდევს. მე კომპოზიტორი ვარ, ოპერატორები და მსახიობები კი ჰოლივუდიდან იქნებიან. მალე ჩამოდის ლონდონელი ვარსკვლავი, მსახიობი ვინი ჯონსი, რომელიც გაი რიჩის ყველა ფილმში თამაშობს და ის "ჯინსების თაობაშიც" ითამაშებს. ერთ თვეში ჩემი ლექსების მეორე კრებული გამოვა, რომელსაც ჰქვია "ქართული ფოსტა".
– ახლა კი სიყვარულის მოგონებებში გადავინაცვლოთ. როგორ აღმოაჩინეთ თქვენ და ნინო ჟვანიამ ერთმანეთი?
დათო: უცნაურია, მაგრამ ნინო მისმა ერთ–ერთმა თაყვანისმცემელმა გამაცნო. ეს თბილისში მოხდა, როდესაც იმ საშინელი ომის გამო მისი ოჯახი სოხუმიდან ახალი ჩამოსული იყო. ძალიან ტრავმირებული გახლდათ, რადგან, სამწუხაროდ, ბებია–ბაბუა ეზოში დაუხვრიტეს. ეს ტკივილიანი ისტორია ვიცოდი, ნინოს დეიდას და საერთოდ მის სანათესაოს ახლოს ვიცნობდი. ნინო მაშინ პატარა იყო, 16 წლის. სოხუმში ერთი წლით უფროსი აფხაზი თაყვანისმცემელი ჰყავდა, რომელმაც ნინოს ბებია–ბაბუა დაასაფლავა. სულ ვამბობ, რომ, წესით, ის იყო რომეო, მაგრამ რეალურად მე გავხდი ნინოსთვის რომეო, თან – უფროსი ასაკის.
ნინო ძალიან ლამაზი იყო, მთელი თბილისის ბიჭების ყურადღების ქვეშ მოექცა. უამრავი თაყვანისმცემელი ჰყავდა, მათ შორს – ჩემი მეგობარი, რეჟისორი მიშა მრევლიშვილი, რომელმაც გამაცნო, როგორც გოგო, რომელიც უყვარდა. იმ პერიოდში ცოლი მყავდა. უბრალოდ დავინახე, რომ ძალიან ლამაზი იყო. შემდეგ აბსოლუტურად შემთხვევით რამდენჯერმე შევხვდი, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ მისი ამბავი სულ მაინტერესებდა. საერთო შეკრების ადგილებში ჩემი თვალი მას ეძებდა. არანაირი მორალური უფლება არ მქონდა, რომ იმით დავინტერესებულიყავი, ვინ გახდა მისი ქმარი, მაგრამ მერე გავიგე, რომ ცოლად გაჰყვა ჩემი ბავშვობის მეგობარს, კობა მუქერიას. ისიც შევიტყვე, რომ მოგვიანებით გაშორდა. რაღაცნაირად ეს ყველაფერი მაწუხებდა, მაგრამ ქვეცნობიერად ამის ანალიზს არ ვახდენდი. დარწმუნებული ვარ, ყველა შეხვედრისას ჩემს ყურადღებას და სითბოს გრძნობდა. მერე დიდი ხანი არ გვინახავს ერთმანეთი. ამასობაში მე და ჩემი ცოლი, ნინა კალანდაძე, ერთმანეთს გავცილდით. მოსკოვში წავედი, ვიღაც ქალთან ვცხოვრობდი და ა.შ.
– შეხვედრა, რომელმაც თქვენი ბედი გადაწყვიტა, როგორ მოხდა?
დათო: სულ მჯეროდა ბედისწერის... საქართველოში ვიზის გასაგრძელებლად რომ ჩამოვედი, პოლიტიკურად არეული სიტუაცია დამხვდა. საკონსულოები არ მუშაობდა და აქ ყოფნა გამიგრძელდა. ხასიათზე არ ვიყავი, რადგან მოსკოვში ფილმი მქონდა გასაკეთებელი. თან იმ მომენტში მოსკოვთან ბევრი რამ მაკავშირებდა, იქ დატოვებული მყავდა ქალი, რომელთანაც ვერ ჩავდიოდი და ამავდროულად საშინელ სიმარტოვეს ვგრძნობდი. მეგობრებს სამი წელი არ ვყავდი ნანახი და მონატრებულები ყოველდღე გარშემო მეხვივნენ, მაგრამ რატომღაც მაინც მარტო ვგრძნობდი თავს. მაშინ "აჭარა მიუზიკ ჰოლი" პოპულარული ადგილი იყო თბილისში და იქ ვიჯექი ხოლმე.
ერთ დღეს თითი მოვიტეხე. ეს ჩემთვის იგივე იყო, ფიზიკოსს რომ თავი მოეტეხა. ხელი თაბაშირში მქონდა ჩასმული. ამ დროს დავინახე ნინო. ის, როგორც სხივი, ისე გამოჩნდა. გამიხარდა. მოვიკითხეთ ერთმანეთი. შევატყვე, რომ ისიც მარტო იყო. ორი მარტოსული ვიყავით, პლუს–მინუსივით რომ შეერთდებიან და კიდევ სხვა რამეს აანთებენ. პირველივე შეხვედრისას, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ არც რომანი გვქონია და ეს აბსოლუტურად ალოგიკურიც იქნებოდა ჩემგან, პირდაპირ ვუთხარი, მოსკოვში წავიდეთ–მეთქი. დაიბნა, მაგრამ მიპასუხა, რომ სიამოვნებით წამოვიდოდა, მით უმეტეს, რომ იქ ბიძაშვილი თიკა ჟვანია ჰყავდა. ზუსტად მიხვდა, როგორ წასვლას ვგულისხმობდი, მაგრამ პირდაპირ არ დამთანხმდა, არც უარი უთქვამს. თითქოს თიკასთან წავიდოდა, ისე გაატარა.
– ნინო, როგორ დათანხმდით ასე ადვილად?
ნინო: ალბათ მეც მქონდა სიმპათია, რადგან ბევრი არ მიფიქრია, მკითხა და უცებ ვუპასუხე. იმ პასუხში ბევრი რამ იდო, თუნდაც ის, რომ იქ ბიძაშვილი მყავს, მაგრამ ქვეცნობიერად ალბათ მეც მზად ვიყავი. ყოველთვის მიხაროდა დათოს დანახვა. ჩემთვის ისეთი ადამიანი იყო, ვისთანაც ურთიერთობა მსიამოვნებდა. იმ დღეს ჩვენი შეხვედრა კი სულ სხვანაირი იყო. როგორც დათომ ახსენა, მეც მარტოსული ვიყავი. სანამ დათოს დავინახავდი, ყველაფერი შავ–თეთრი იყო, მერე კი გაფერადდა. ახლა ვერც წარმომიდგენია, როგორ ვიყავით ერთმანეთის გარეშე. იმ დროს 29 წლის გახლდით.
დათო: მერე დავურეკე, შევხვდით, სამსახურში გავუარე. ყოველდღიური ურთიერთობა დავიწყეთ, რომელიც არც ისე დიდხანს გაგრძელდა.
ნინო: ორი კვირაც არ იყო.
დათო: პირდაპირ პასპორტი გამოვართვი მოსკოვში წასასვლელად. ნინოს შვილის, ლუკა მუქერიას დაბადების დღე იყო და ეს თარიღი ითვლება ჩვენი ერთად ყოფნის დღედაც. დაბადების დღეზე მიდიოდა, მივაცილე. იქ იყვნენ ნინოს ყოფილი ქმარი მეგობრებთან, დედასთან და ნინოს დედასთან ერთად. უცებ გადავწყვიტე, რომ მეც შევსულიყავი. მინდოდა, ყველას დაენახა, რომ ჩვენ ერთად ვიყავით. უცნაური ის არის, რომ თბილისში ჭორი უცებ ვრცელდება, მაგრამ ჩვენი ამბავი თითქოს მარტო მე და ნინომ ვიცოდით. იქიდან რომ წამოვედით, ნინოს დედაც იჯდა მანქანაში, სახლში მიმყავდა ორივე. ვუთხარი, თქვენ დაგტოვებთ, ნინო კი ცოლად მომყავს–მეთქი, მისთვის ეს სიტყვები მოულოდნელი აღმოჩნდა. მიპასუხა, ეს ნინოს გადასაწყვეტიაო. ზუსტად ასევე, ჩემს სახლში მოულოდნელად მივიყვანე ნინო და ჩემებს ვუთხარი, რომ ცოლი იყო. იმ დღიდან დარჩა ჩემთან. 8 წელია ცოლ–ქმარი ვართ. ქორწილი ცოტა მოგვიანებით გადავიხადეთ.
– ნინოს ყოფილ ქმართან, რომელიც თქვენი ბავშვობის მეგობარი ყოფილა, ურთიერთობის პრობლემა არ გქონიათ?
დათო: კობასთან დღესაც ძალიან კარგი ურთიერთობა მაქვს. სასაცილო ამბავს მოგიყვებით. ერთხელ მაღაზიაში გადავედი და იქ კობა ვნახე. ჩავეხუტეთ ერთმანეთს. ნინო მანქანაში იჯდა, დავუძახე, რომ კობა ენახა. სამივე ჩავეხუტეთ ერთმანეთს. მერე კობა გავიდა, ნინო მანქანაში დაბრუნდა და გამყიდველს ვუთხარი, ეს ჩემი ცოლის ყოფილი ქმარი იყო–მეთქი. პირი დარჩა ღია.
– ხელი ერთი წლის წინ მოაწერეთ ნანუკა ჟორჟოლიანის გადაცემაში. რატომ გადაწყვიტეთ სატელევიზიო ხელისმოწერა?
დათო: ჯვარი დავიწერეთ, პატარა ქორწილიც გვქონდა და მერე ვაპირებდით ხელისმოწერას. ნიკოლოზი ნაშვილები მყავს, ის რომ დაიბადა, ჯერ ხელი მოწერილი არ გვქონდა. ჩვენ არ გადაგვიწყვეტია, ტელეგადაცემაში მოგვეწერა ხელი, ყველაფერი სპონტანურად მოხდა.
ნინო: ჩვენთვის უფრო მნიშვნელოვანი ჯვრისწერა იყო, მაგრამ მოსკოვში ცხოვრების დროს ბევრი პრობლემა შეგვექმნა იმის გამო, რომ ხელი არ გვქონდა მოწერილი. ნანუკას ტოქ შოუს თემა აფხაზეთი იყო და გადაცემა ანაკლიაში ჩაიწერა. როცა გაიგეს, რომ ხელი არ ვგქონდა მოწერილი, გადაწყვიტეს, ეს მათ გაეკეთებინათ. ეს ჩვენი ქორწინებიდან 7 წლის მერე მოხდა.
– მოსკოვში 6 წელი ცხოვრობდით. როგორ გახსენდებათ ის პერიოდი?
ნინო: ძალიან კარგად და თბილად. ერთადერთი ის მაწუხებდა, რომ ჩემი უფროსი ბიჭი, ლუკა, რომელიც მაშინ 9 წლის იყო, თბილისში ცხოვრობდა. ჩვენც ჩამოვდიოდით და ისიც მოდიოდა ჩვენთან ბებოსთან ერთად, მაგრამ, ბუნებრივია, დედისთვის ეს საკმარისი არ იყო.
დათო: ვიზების პრობლემა იყო. ლუკა სკოლაში სწავლობდა, ვიზის გარეშე კი მოსკოვში ვერ გადმოვიდოდა სასწავლებლად. მე ბედნიერი ვიყავი, რომ ჩემი პირველი ცოლისგან ორივე შვილი, ლიკა და ლუკა, მოსკოვში სწავლობდნენ და ჩემთან იყვნენ. რასაც ნინო განიცდიდა, კარგად ვხვდებოდი, რადგან უფროსი შვილი, ანჟელიკა, პარიზში მყავს. რა მნიშვნელობა აქვს, იმ ქალთან ხელი მოწერილი მქონდა თუ არა, ჩვენ შორის რომანი იყო, ჩემგან სიყვარულით გააჩინა შვილი და მას დანარჩენი შვილებისგან არ ვასხვავებ.
სხვათა შორის, ჩემი ორივე გოგონა, ანჟელიკა და ლიკა, 20 ნოემბერს დაიბადნენ. მათ შორის 2 წელია ასაკობრივი სხვაობა. ახლა ორივე ორსულადაა, ლიკა – ნიუ იორკში და ანჟელიკა პარიზში ელოდება ბავშვს. იმდენად დაემთხვა მათი ორსულობა ერთმანეთს, არ გამიკვირდება, ერთსა და იმავე რიცხვში რომ იმშობიარონ.ახლა კი ორი შვილიშვილი მყავს – ანჟელიკასგან და ლიკასგან. ნიკოლოზი და ჩემი შვილიშვილები თითქმის ტოლები არიან.
ნინო: ნიკოლოზი ახალგაზრდა ბიძაა.
– ნინო, დათო ევგენიძის ცოლობა ბედნიერებასთან ერთად სირთულეცაა?
ნინო: როცა გაქვს შინაგანი მოთხოვნილება და სურვილი, ხელოვან ადამიანს ხელი შეუწყო, ვერანაირ სირთულეს ვხედავ... ჩვენ შორის არც ასაკობრივი სხვაობა იგრძნობა. დათო სულ ამბობს, რომ მე ვარ მასზე 5 წლით უფროსი. დათოს ჩემზე მეტი ენერგია აქვს.
სამსახური არ მაქვს და, სხვათა შორის, ამაზე არც ვფიქრობ. მთლიანად დათოთი და ბავშვებით ვარ მოცული. დათოს შემოქმედებას რომ მოუარო, ერთი ადამიანი საკმარისი არაა. ეს ნივთები არ არის. მათ მოვლა, დახარისხება, ადგილის მიჩენა სჭირდებათ.
– ბატონო დათო, რა განსხვავებაა 30 წლამდე სიყვარულსა და 40 წლის ზემოთ სიყვარულს შორის?
დათო: მიმაჩნია, რომ სიყვარულს ასაკი არ აქვს. მას კანონები არ გააჩნია. ასაკის მატებასთან ერთად შეიძლება განსხვავდებოდეს სიყვარულის გამოხატულება.
– რატომ დაინგრა თქვენი და ნინა კალანდაძის ოჯახი?
დათო: ჩვენი ოჯახი არ დანგრეულა სხვა სიყვარულის, ანუ მესამე ადამიანის გამო. ხანდახან უმიზეზოდაც შეიძლება გაშორდეს ორი ადამიანი. ოჯახები ხშირად იმის გამო ინგრევა, რომ ქმარს ან ცოლს ვიღაც უყვარდება. ადამიანს, რომელსაც შეუყვარდა, ვერ გაამტყუნებ. დაცილება უფრო სწორი მგონია, ვიდრე ის, რომ სხვა უნდოდეს და ოჯახის შენარჩუნების გამო თავს იტყუებდეს. მე და ნინამ საკმაოდ დიდხანს, 16 წელი ვიცხოვრეთ ერთად და საკმაოდ ბედნიერად. არსებობს ბედისწერა. უცნაურია, რომ ნინა 31 დეკემბერს მოვიყვანე ცოლად, ძველით ახალ წელს, 14 იანვარს კი გავცილდი.
– თქვენი და ფრანგი ქალის რომანი როგორ დაიწყო?
დათო: მოსკოვში გავიცანი და ორი წელი ვიყავით ერთად. პარიზში როცა წავიდა, ჩემი შვილი დაახლოებით 1 წლის იყო. ძალიან მძაფრი გატაცება იყო. მე 22 წლის ვიყავი, ის – 20 წლის. ლამაზი იყო, სხვათა შორის, ნინო იცნობს, მოსკოვში გავაცანი. ჩემი პირველი ცოლი ნინაც იცნობდა მას.
– ნინო, ქმრის წარსული პირადი ცხოვრება უპრობლემოდ მიიღეთ?
ნინო: ყველაფერს შეგნებულად უნდა შეხედო. არ უნდა გაართულო ის, რაც გასართულებელი არაა.
– და არასოდეს გიეჭვიანიათ?
ნინო: ეს იყო წარსულში. დათოს არ შეუძლია გრძნობის გარეშე ცხოვრება. ხშირად მიფიქრია, სხვანაირი მეუღლე რომ მყავდეს, ერთად ალბათ ვერც ვიცხოვრებდით–მეთქი.
დათო: ნინოს შემდეგ არანაირი გატაცება არ მქონია.
– ბატონო დათო, რას გრძნობდით მაშინ მოსკოვში, როცა გაიგეთ, რომ პირველი შვილის მამა ხდებოდით?
დათო: მე არ მინდოდა იმ ქალთან შვილის ყოლა, მაგრამ თავად მითხრა, რომ არაფერი აინტერესებდა და ჩემგან შვილი უნდოდა. ასე გაჩნდა ანჟელიკა, რომელიც დღეს 27 წლისაა. მერე ჩემი შვილის სანახავად ჩავდიოდი ხოლმე. მაშინ საბჭოთა კავშირი იყო, მაგრამ წელიწადი არ გავიდოდა, რომ არ ჩავსულიყავი და არ მენახა. ერთი პერიოდი ანჟელიკას ფრანგი მამინაცვალი მამა ეგონა. დედამისი მთხოვდა, რომ ბავშვისთვის ჩემი ვინაობა მანამდე არ გამემხილა, სანამ იმ ასაკს არ მიაღწევდა, როცა ამას სწორად გაიგებდა. ანჟელიკასთვის ყოველთვის საჩუქრებს ვყიდულობდი. 12 წლის იყო, პირდაპირ რომ მკითხა, ვინ ხარო. მამა ვარ–მეთქი, ვუპასუხე. ვხვდებოდიო, მითხრა. ანჟელიკა ძალიან მომენატრა, რადგან თითქმის 6 წელია არ მინახავს. უცნაურია, ასე რომ მოხდა. ორ წელიწადში ერთხელ მაინც ვიყავი პარიზში. სხვათა შორის, ოთხივე შვილი, ანჟელიკა, ლიკა, ლუკა და ნიკოლოზი ერთად არასდროს შემიკრებია. ამას ალბათ მალე გავაკეთებ.
მანანა ნოდია