"სხვისმა ძაღლმა ჩემი მეორე ნახევარი მაპოვნინა"

41 წლის ასაკში დავქორწინდი. ჩემი ბერბიჭობა ყველას სალაპარაკო და სახუმარო თემა იყო. იუმორს არც მე ვუჩივი და ამაზე ბევრს ვიცინოდი. დაქორწინებას მაინც არ ვჩქარობდი. განა ვინმეს ვიწუნებდი, არა, უბრალოდ ვერც ერთ ქალზე შევძელი მეფიქრა, რომ ჩემი ცოლი გამხდარიყო. გულთან ახლოს არავინ მოვიდა.
ერთ დღეს დისშვილმა დამირეკა და მთხოვა, დასასვენებლად მივდივართ და ჩემს ძაღლს ვერავის ვუტოვებ, შენ გყავდესო. უარი ვუთხარი. ძაღლი არასდროს მყოლია, ვერ მოვუვლი–მეთქი. ტირილი დაიწყო, მამა მემუქრება, ეგ ძაღლი სხვას უნდა ვაჩუქოო. ბავშვი ძალიან შემეცოდა და მაშინვე დავთანხმდი. იმ ძაღლს ჩემს სახლში როგორ მოვიყვანდი! რომ წარმოვიდგინე მისი ბალანი ჩემს ბინაში, გული ლამის შემიწუხდა. ამიტომ ჩემს დასთან გადავედი ორი კვირით. დისშვილმა ჩამომიწერა, რა და როგორ უნდა გამეკეთებინა. ერთ–ერთი პუნქტი სეირნობა იყო. მეც მეტი რა გზა მქონდა, დილა–საღამოს ვასეირნებდი.
ერთ საღამოს კი გავიცანი ქალი, რომელიც ჩემი მეორე ნახევარი გახდა. ჩემი დისშვილის ძაღლი ისე მოეწონა, მოვარდა და კოცნა დაუწყო. ბოდიში და, გული ამერია. ვფიქრობდი, ფუ, ეს რა ქალია, ძაღლს დრუნჩზე კოცნის–მეთქი. არაფერი მითქვამს. მეორე საღამოსაც იგივე განმეორდა, ოღონდ ამჯერად ძაღლი გაიქცა მისკენ და ფეხებში დაუწვა. ვუთხარი, ჩემს ძაღლს შეუყვარდით–მეთქი. ისე გაიცინა, ისეთი მხიარული თვალებით შემომხედა, შემიყვარდა. არ ვიცი, იმ წამში რა მოხდა, მაგრამ ვიგრძენი, რომ მეორე ნახევარი ვიპოვე. გამოველაპარაკე, ავუხსენი, რომ ჩემი დისშვილის ძაღლი იყო და მოვლა მიჭირდა. ერთ დღეს კი მას ვთხოვე, გაესეირნებინა, რადგან მე დრო არ მქონდა. სიხარულით დამთანხმდა. მადლობის გადახდა კი კაფეში დაპატიჟებით გადავწყვიტე და ასე შედგა ჩვენი ურთიერთობა. მასაც შევუყვარდი და ოჯახი შევქმენით.
ჩვენს ქორწილზე ჩემმა სიძემ ზუსტად იმ ჯიშის ლეკვი მოგვართვა. გვითხრა, ძაღლებს უმადლოდეთ, რომ ერთმანეთი იპოვეთო. ასე რომ, ვისაც ჯერ კიდევ არ გიპოვიათ მეორე ნახევარი, იყიდეთ ძაღლი, გამოაბით საბელი და ასეირნეთ, იქნებ ჩემსავით გაგიმართლოთ!