მოვარჯულებ (5)

შეზლონგზე წამოსკუპებულ ნიასთვის თვალის მოწყვეტა არც ისე ადვილი საქმე იყო ამიტომ მარის ფურცლები გამოვართვი და მისი ჩანახატების წაკითხვა დავიწყე. ნია თვალს უკვე შესამჩნევად გვადევნებდა რასაც მარიც მიხვდა და ხელით ანიშნა ნიას რომ ჩვენთან მოსულიყო. ნიაც მაშინვე წამოხტა და ჩვენ წინ დაჯდა... მე ვითომც არ ვუსმენდი მათ დიალოგს რომელიც ძალიან პრიმიტიული იყო, ნიამ როგორც ყოველთვის თავისი სხეული სატყუარად გამოიყენა და გარუჯული ფეხები დივანზე შემოაწყო
-გავირუჯები, თქვენის ნებართვით!!! თავი ბალიშზე დადო და მზის სათვალე გაიკეთა. მე უკვე თვალს ვერ ვწყვეტდი მის სხეულს რომელიც მშვენიერებაზე უფრო დიდი და აღმატებული იყო... შანსიც მქონდა რომ დავმტკბარიყავი და ამ შანსს ხარბად ვიყენებდი... მისი სხეული: მოვლილი, ნატიფი, ნავარჯიშევი, ქალური ელემენტებით, გამოყვანილი წელით... ქერა თმა დივანზე დაეფინა, მეგონა სურათს დავცქეროდი რომელიც ჩემთვის გაცოცხლებულიყო და მხატვრის მადლიერი ვიყავი... მაგრამ ბედნიერება ხანმოკლეაო ხომ გაგიგიათ? მარიც მეცა მხეცივით და მაიძულა მისი ჩანახატებისთვის თვალი მედევნებინა... როგორც იქნა საშინლად დაცხა და სახლში შესვლის იდეა თამამად წამოვაყენე, თუმცაღა სიამოვნებით ვიქნებოდი ნიას შემყურე მთელი დღე გარეთ... მარი წამოხტა წავალ სადილს მოვამზადებო. მეც ნელი ნაბიჯებით მივყევი მის კვალს, საბაბი აღარ მქონდა რომ დავრჩენილიყავი.. მივდიოდი და ნიას ხმაც გზაშივე დამეწია.
-ჰეი, ბიჭუნავ პლიაჟიდან ჩემი სარაფანა მომაწოდე. შემოვტრიალდი, დივანზე წამოომჯდარი ნია დავინახე რომელსაც ხელი სარაფანისაკენ გაეშვირა, მეც ვტაცე ხელი სარაფანს... მოვკიდე თუ არა ხელი მის სარაფანს მეგონა მას ვეხებოდი, მალევე გაიჟღენთა მისი თმისა და სხეულის სურნელი ჩემ სუნთქვაში. ჩააღწია ფილტვებში და ჟანგბადის სახით ტვინსაც მიეწოდა.. მთელ სხეულში გამიჯდა მისი სურნელი, მაბრუებდა... ნამთვრალევივით ვიყავი... ხშირად არ მემართებოდა ასეთი რამ, რა თქმა უნდა იყო გამონაკლისებიც მაგრამ ამას გამონაკლისად ვერ ჩავთვლი ეს იყო რაღაც სხვანაირად სხვანაირი. არც კი ვიცი რა, მაგრამ ჯერ ადრეა, მისია შეუსრულებელია ქერა მოსარჯულებელია... ყოველთვის იყო ჩემ ცხოვრებაში ლამაზი გოგო მაგრამ არა ასეთი, მოვლილი სხეული მაგრამ არა აღმატებული, გარუჯული მაგრამ არა შოკოლადისფრად შეღებილი. ქერა მაგრამ არა წელამდე... ამერიკელი რუსი უკრაინელი ინგლისელი მაგრამ არა ქ ა რ თ ვ ე ლ ი. თანაც ჩემთვის უცხო იყო ასეთი ხასიათი და ასეთი ქართველი ბოლოს და ბოლოს 9 წელი ლონდონში ვცხოვრობ.. მერე ფიქრებიდან გამოვერკვიე და სარაფანი ნიას გავუწოდე.. ჯერ მისი გამოყვანილი წელით წამოიზნიქა, მხრები თამამად გაშალა ქერა თმა სახელდახელოდ წაიკოსა. ჯერ ერთი ფეხი გადმოდგა დივნიდან მერე მეორე, მეტისმეტი სინაზით ჩაყო ფეხები სანდლებში და სარაფანი გამომართვა. მე კიდევ გაშეშებული ვიდექი. ხელები მაღლა აწია რომ სარაფანი ჩაეცვა, საცურაო კოსტიუმიც ძალაუნებურად ცოტათი აეწია მისი გარუჯულ სხეულს თეთრიც შეეპარა ცოტაც და სანთელივით ჩავიღვენთებოდი.... საოცარი გოგოა... მაგრამ, ის ხომ ურჯულოა.. მატყუებს მისი სხეულით რადგან გამთიშოს და მის წინ გავეგო... მეც ხომ შემეძლო გამეგიჟებინა, ამას ვაკეთებდი კიდეც და იმიტომაც იყო ასეთი გულმოსული და ცდილობდა როგორმე ყურადღება მიექცია....ის ხომ ეჭვიენი ქერა გოგოაა !!!
როგორც იქნა მორჩა ჩემს გაშტერებას და სწრაფი ნაბიჯითა და სანდლებით ტყლაშა-ტყლუშით სალხში შევიდა... მეც უკან მივყევი და ნელ ნელა გონს მოვდიოდი.... თავს აქეთ იქით ვაქნევდი და გამოფხიზლებას ვცდილობდი. სახლში შესულს სადილი უკვე დალაგებული დამხვდა, სწრაფადვე მოვწესრიგდი და მივუჯექი მაგიდას. ნია ლუკმა გამოტენილი იჯდა და აწითლებულ ლოყებს რომელის მზეზე დიდხანს ყოფნამ გამოიწვია ცივი წყლით იგრილებდა.მეც აუჩქარებლივ ვჭამდი. მინდოდა მალე დამემთავრებინა რომ დამეხატა.. აჰ როგორ დამავიწყდა, თქვენთვის მეთქვა, ჩემი ჰობი-ხატვაა. ვხატავ ყოველთვის როცა ჩემი გრძნობების გადმოცემა არ შემიძლია ან რაიმე მსგავსი... ვხატავდი მაშინაც როცა ნია პლიაჟზე ვნახე..სულ ამოთხვრილი ვიყავი საღებავებით. აბა როგორი ადვილია გადმოსცე ემოციები როდესაც 9წლის შემდეგ ბრუნდები სამშობლოში.. ვხედავ ზღვას და მინდა ყველაფერი ვთქვა, ვარჩიე დამეხატა ნიაც გავიცანი... ახლაც მინდოდა რაიმე დამეხატა რაიმე აბსტრაქტული და ამავდროულად ძალიან კარგი.. მოვრჩი სადილს. გოგონებს ვუთხარი რომ საქმე მქონდა და ოთახში ავედი... ნიამ საქმის გაგონებისთანავე სიცილი დამაყარა.... მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია. გავიგონე რომ მარი ქობულეთში თავის დაქალთან აპირებდა რამდენიმე საათით წასვლას. ნიაც ბუზღუნებდა იმაზე რომ მარტო მტოვებო მაგრამ ალბათ უხაროდა კიდეც.. მოვამზადე ყველაფერი რაც თუ მჭირდებოდა, კომბინიზონი გადავიცვი რომელიც მუდამ მეცვა როცა ვხატავდი... გავიგონე როგორ წავიდა მარი... მეც ჩავიძირე ჩემ გრძნობებში და ხატვა დავიწყე, მუსიკაც ჩავრთე.. ისე ცხელოდა კონდინციონერიც ვერ მაგრილებდა.. არ მინდოდა მიმეტოვენია ხატვა თანაც უკვე ნახევრამდე მისული ვიყავი მაგრამ აუტანელი გახდა სიცხე და ცივი წყლისთვის ქვევით ჩავედი. ნია ჭურჭელს რეცხავდა, როცა ასე დამინახა ჯერ გაეცინა მერე არ ვიცი რამ გაურბინა თავში სერიოზული სახით შემომხედა, მითხრა
-რა უქენი ოთახს?
სასწრაფოდ გაიქცა, არ მინდოდა ჩემი ნახატები ენახა და უკანვე გავეკიდე, მაგრამ მაინც შეესწრო ოთახში.. გაქვავებული იდგა და ჩემ ნახატს უყურებდა
-ეს შენ დახატე?
მაშინვე ვეცი ნახატს დაგადავაბრუნე. მისი კითხვა უპასუხოდ დავტოვე ისევ მკითხა
-შენც ხატავ ?
-ც? შეენც?
-უკვე აღარ და ოთახიდან გავიდა.. სახე ძალიან ჩამოღვენთილი და ამღვრეული ქონდა ალბათ რაიმე გაახსენდა. დასამშვიდებლად ხომ არ გავეკიდები... მივუჯექი ისევ ჩემ ნახატს და ხატვა გავნაგრძე....
მერე ისევ მომწყინდა... ცივი წლით გავგრილდი და მხოლოდ შორტით ქვევით ჩავედი... ნია იქ არ იყო... ალბათ გარეთ იქნებოდა... გარეთ გავიხედე არც იქ იყო მაგრამ შევნიშნე რომ ველოსიპედი იქ აღარ იდგა.. სასეირნოდ წასულა... კარი გაიღო და ნიაც შემოვიდა, ხელში პარკი ეჭირა, მომიტანა და მომცა
-ეს მე?
-ხო შენ?
-რა არის?
-ნახე.
დიდი ინტერესით გავხსენი და სახატავი ტილოები ამოვიღე....
-ეს რისთვის
-ხვალ დამხატავ.
-იქნებ ჯერ გეკითხა
-დამხატავ?
-ადამიანებს არ ვხატავ.
-ხოდა პირველი ვიქნები.
-უკანასნელიც?
-იყოს უკანასკნელიც.
-დავფიქრდები.
-არ არის საჭირო..
ასე დამტკიცებით რატომ ლაპარაკობდა, ნაკლებად მესმოდა. ძალიან კარგი. უფრო დიდი ხანი მექნება საშუალება ვუცქირო... მაგრამ რატომ ასე მტკიცედ ?!
ეგ ხვალ წამოცდება... ასე ჩაიარა ჩვენმა დიალოგმა და შემდეგ, როდესაც უკვე მე ვაპირებდი გარეთ გასვლას არ ვიცი რატომ ნიას უკან მივყევი და მის ოთახთან შევჩერდი. თაღლითურად ვუყურებდი მის ნაზ სხეულს, როგორ იცვლიდა.. ჩაიცვა ისევ სადად,თმები ჩაიწნა და უკან გადაიგდო, კარი გამოაღო და როცა მე დავხვდი გაეღიმა
-ტუტუცი ხარ!
-არც იმდენად.
-უკვე მეორედ დაგიჭირე ახლა რა არის მიზეზი?
-გაგიკვირდება და უმიზეზოდ ვარ.
-იდიოტი! გაისმა ყრუდა და ხელით გვერდით გამწია. მისი შეხება მისი ყოველი მოძრაობა გონებას მიბნელებდა. ესეც ასე დასკვნა გამოტანილია.. სულ რამდენიმე წუთის წინ როცა უხეშად ვექცეოდი და ყურადღებას არ ვაქცევდი. კანიდან ძვრებოდა რომ ყურადღება მიექცია, ეხლა კი კვლავ იჩინა მეორე მემ თავი და ქერა ისევ დაიგესლა...