მოვარჯულებ (6)

რა ვქნა რომ მაინც მიზიდავს ?! ვერც ვერაფერ ვერ ვიზამ. მინდა ხანდახან დავახრჩო მაგრამ ხანდახან... ჰმმმ!! რა ჯანდაბა მჭირს. ქალი ხომ არ ვარ, რაზე ვფიქრობ... უხ ძმაკაცები მაინც მყავდეს აქ, ცოტას მომიყვანდნენ ჭკუაზე. არა არა კიდევ კარგი აქ არ არიან სულაც არ მინდა ჭკუაზე მოსვლა.
საღამოს მარიც დაბრუნდა, ნია ზევით აიყვანა და ამბებს უყვებოდა როგორც მივხვდი. მე კიდევ ტელევიზორს ვუყურებდი და თვალს ვატყუებდი. ცოტა ხნით ჩამეძინა მაგრამ არა ისე რომ სულ გავთიშულიყავი, მივხვდი ძილ-ბურანში როგორ ჩამოვიდა ნია კიბეზე და გარეთ წასული მობრუნდა, დამხედა და თავისთვის წაიდუდღუნა
-რა სიმპათიურია ეს ოხერი !!!! მაგრამ თავხედია და იდიოტი.. თქვა თითქოს გული ამოიღო და წაიკითხაო მერე ჩემთან ახლოს მოვიდა ხარბად შეისუნთქა ჩემი სუნთქვა და გავიდა... გავიდა თუ არაა გადაავიხარხარე, ოღონდ ბალიში ავიფარე და ისე რომ არ გაეგონა და არ შემობრუნებულიყო, ეს რა ჟესტი იყო, რამდენს მძინარეს დამინახავს ნეტა ყოველთვის ასე მამკობს?! არა რაა გადამრევს ეს სუსტი სქესი.. წამოვჯექი გარეთ გავედი, მანქანაში ჩავჯექი და ქალაქში გავისეირნე. ჩიხს ჯერ კიდევ არ გავცდენოდი რომ ნია დავინახე.. მოკლე ჯინსის შორტში და თავისუფალ ზედაში ზედმეტად სადად და გამომწვევად გამოიყურებოდა. ქერა თმა როგორც ყოველთVის უკან გადმოეყარა და ამაყად უკან მოუხედავად მიიწევდა.. ნეტა ფეხით რატომ დადის მანქანა რომო ყავს.. გავუჩერე მინა ჩამოვწიე და ვუთხარი
-გამარჯობათ ქალბატონო ქერა, საით?
-შენი საქმე არ არის !
-არა რავიცი მანქანით მოვემსახურები მეთქი...
უსიტყვოდ ჩაჯდა მანქანაში და ადგილი მითხრა სადაც უნდა მიმეყვანა..
მივიყვანე ერთი მაღალი ლამაზი სახლი იყო.... არავინ ჩანდა....
-აქ უნდა ჩამოხვიდე.?
-აქედან მარტოც მივალ..
-არა მიგიყვანდი...
-მადლობა ნუ შეწუხდები. მანქანიდან ჩამოვიდა და საპირისპიროდ აიღო გეზი, სად დაძრწის ეს გოგო, კაციშვილი ვერ გაიგებს რააა... ცოტა ხანს კიდევ ვადევნე თვალყური მერე მანქანა დავძარი და სახლში დავბრუნდი, მეტად უინტერესოდ ჩაიარა საღამომ... მალევე დაბრუნდა ქერა სახლში.... რატომღაც დღეს გამონაკლისის სახით მოვიდა დივანზე დაღლილი ჩამოჯდა და თქვა
-ძალიან დავიღალე.
-რამ დაგღალა?
-სირბილმა
-რა?
-რაც გაიგე.
-შენ რა დარბიხარ.
-არა. უბრალოდ ვიღაც ბიჭები ამეკიდნენ და მოვრბოდი.
სახე შემეშმუშნა ამის გამგონეს, მინდოდა მეკითხა ვინ იყო ან რაიმე მსგავსი მაგრამ ესეც რომ მისი მახე ყოფილიყო, რომ ავნერვიულებულიყავი აშკარად შემეტყობოდა და გამომიჭერდა.
-არაუშავს. ვუთხარი მხოლოდ ეს სიტყვა და თვალით ისევ ტელევიზორს შევაცქერდი...ალბათ ასეც იყო. როცა მიხვდა ქერა რომ ამ მონაყოლმა არ ამაღელვა ერთი ღრმად ჩაისუნთქა და ზევით წავიდა, მე კიდევ ჯიბიდან სიგარეტი ამოვიღე და ღრმა ნაფაზი დავარტყი. 1 საათის შემდეგ ზევით ავედი... ოთახში შევედი კარი შეგნებულად ღია დავტოვე, რადგან უკვე ვიცოდი რომ ნია ღამით ხშირად იღვიძებდა და შეიძლება აქეთაც გამოპარვოდა თვალი. მართლაც რამდენიმეჯერ ადგა და ჩემ ოთახთან ჩაიარა მაგრამ ისე რომ არც კი შედგა და ყურადაღებაც არ მოუქცევია. ხვალ დიდი დღეა. ის უნდა დავხატო.. რომ არ გამოვიდეს კარგი, კიდევ მისი დაცინვა მინდა?! არა გამომივა. თუ არა? ამაზე მერე ვიფიქრებ... აივანზე გავედი სიგარეტი ავიღე და მოვუკიდე. ამ დროს ბრაგა ბრუგით კიბეზე ნია ამოვიდა... გარეთ გავედი, სულ დამავიწყდა რომ შუა ღამე იყო...
-ოჰ, რატომ არ გძინავს ვაჟბატონო? მითხრა გაოცებული სახით
-იგივე კითხვას დაგისმევდით ქალბატონო ქერავ.
-ჯერ ეგ სიგარეტი გაწიე... მე სულ ასე ვარ ხოლმე ზაფხულობით, არ მეძინება...
-ხო... აი მე კი იმიტომ არ მძინავს რომ ერთ გოგოს რომელთანაც მე ახლა სტუმრად ვარ ზაფხულობით ღამით არ ძინავს ხოლმე და ხმაურობს, რაც არ მაძლევს ძილის საშუალებას და რომ მივხვდი რომ სიგარეტი აღიზიანებდა, ღრმა ნაფაზი კიდევ ერთხელ დავარტყი და მერე კვამლი სახეში შევაფრქვიე. ხველა აუტყდა. გულზე ხელს ირტყამდა.
-უზრდელო!!! მომაძახა ძლივს...
-მადლობთ მადლობთ.. ვუთხარი ცოტა ღიმილიღ და ოთახში შევედი.. უკვე კარგად გამოფხიზლებულს აღარ ჩამეძინებოდა და ლეპტოპი დავიდე მუხლებზე... სიმღერებს ვუსმენდი და შემომათენდა კიდეც.. ვინებე და ქვემოთ ჩავედი სადაც უკვე გაღვიძებული მარი შემხვდა. მშვიდი დილა მისურვა და სასაუზმოდ მიმიწვია... ნია არ ჩანდა...
-ჩვენ ორნი ვსაუზმობთ? ვკითხე მარის.
-ხო ნია წასულია..
-სად წავიდა?
-ბათუმში.
-რასთან დაკავშირებით?
-რაღაც საქმე ქონდა..
რაღაც საქმე. ნეტა ეს რაღაც საქმეა თუ ვიღაც. ალბათ ჰყავს კიდეც შეყვარებული.. რა ქალაჩუნა აზრები მომდის. თუ ბათუმში წავიდა ესე იგი ბიჭს უნდა შეხვდეს? აჰჰ, ჩემ თავზე გამეცინა. ამ სიცილმა მარი გაკვირვა, მერე საუზმეს მივუბრუნდი და ლუკმა პირში არ ჩამედო ტელეფონმა დარეკა... მარიმ რატომღაც დიდი ინტერესით დახედა ტელეფონს მისი ასეთი ცნობისმოყვარეობით გაკვირვებულმა წარბი ავუწიე და ყურმილი ავიღე ისე რომ არ დამიხედავს მარისგან განსხვავებით ვინ იყო..
-............
-ოჰ ქალბატონო რუსიკო ეს შენ ხარ?
-............
-არაფერს.. კი კი კარგად ვართ. ხოხო ეგრე ვიზამთ. კი კიი.. კარგი რუსიკო კარგიიი...
ძლივს დავამთავრებინე ლაპარაკი...
-ნია როდის დაბრუნდება.?
-სადღაც 1 საათში ალბათ.
ცოტა ხნით ქობულეთს შევენავარდე. გავისეირნე. თვალი გადავავლე და სახლში როცა დავბრუნდი ნია უკვე შინ დამხვდა.
-დაბრუნდი დიდი მოგზაურობიდან?
-კი ეხლახანს.
-რასთან დაკავშირებით იყავი? თუ საიდუმლო არ არის რა თქმა უნდა.
-წითელი საცხი ვიყიდე
-რაა?!
-....
-წითელი საცხისთვის წახვედი ბათუმში.
-ხომ არ დაგავიწყდა დღეს უნდა დამხატო..
-მერე ეგ რა შუაშია.
-თავშია..
რა ჭკუა მოკლეები ხართ ეს ქალები, გავიფიქრე ჩემთვის და დრო დავუთქვი. ნია ადგა და სადილის მომზადება დაიწყო... წამოვხტი
-წამო დაგხატო. ვუთხარი ისე რომ ნაბიჯები არ შემინელებია და ზევით ავედი.
-შუა დღის მერე არ მითხარი,
-ეხლა...
ოთახში შევედი გადმოვალაგე ფუნჯი საღებავები............. ნიაც შემოვიდა.. წითელი საცხი წაესვა... მის გარუჯულ კანს უფრო მეტ ელფერს სძენდა წითელი საცხი. ალბათ უყვარდა წითელი საცხი.. ქერა თმა ჩამოეშალა და ჩემ წინ სკამზე დაჯდა. მე როგორც ყოველთვის კომბინიზონი მეცვა.... ნია კარგი ნატურა აღმოჩნდა მეგონდა კიდეც რომ უმუშავია ნატურად რომელიმე სამხატვრო აკადემიაში. ხმა არცერთს არ გაგვიღია... ბოლოს ვუთხარი თავისუფალი ხარ მეთქი და ოთახიდან გავიდა... მე კი საღამომდე ვიჯექი და ჩემ ნახატს ხორცს ვასხამდი. ბოლოს როცა მოვრჩი და ნიას ვაჩვენე განცვიფრებული უყურებდა. სასწრაფოდ ნახატთან ერთად გიჟივით გავარდა და როცა სახლში დაბრუნდა ნახათ უკვე ჩარჩოში იყო, ოთახში უხმოდ აიტანა და კედელზე ჩამოკიდა...არა როცა მთლიანად დასრულებულ ნახატს დავხედე მომეწონა ჩემი შედევრი.... ჩემ ტრადიციად იქცა ყოველ საღამოს დივანზე წამოკოტრიალება და ტელევიზორის ყურება, ნიაც გამოივლიდა ხოლმე და თუ წაკბენა უნდოდა ჩამოჯდებოდა... დღესაც ასე მოხდა, მშვიდად წამოკოტრიალებულს ფიქრებში გართულს თეთრ სარაფანში გამოწყობილი ნია გვერდით ჩამომიჯდა.
-მინდა რომ რაღაც გთხოვო...
-გისმენ
-წამიყვან?
-სად?
-თუ წამიყვან გეტყვი სადაც!
-სად მეთქი
-კლუბში.
-არა..
-ასეც ვიცოდი.. თქვა ვითომ ჩუმად და ზემოთ ავიდა. ცოტა ხნის შემდეგ ჩამოვიდა. ტყავის ქურთუკში ნაცრისფერ უბრალო ღრმად მკერდთან ჩაჭრილ მაისურში, მოკლე ჯინსის შორტებში და ბათინკებში გამოწყობილი ნია კარის სახელურს სწვდა რომ მარი სიტყვა დააწია
-სად მიდიხარ ნია?
-კლუბში.
-მარტო?
-ხო.
-რითი?
-ჩემი ტრანსპორტით.
-ფრთხილად იარე...
ერთი მკვლელი მზერა მეც შემომაგება მისი ქერა თმა უკან გადაიყარა და გავიდა... "გარაჟი" გაააღო ... გაისმა მოტოციკლის ძრავის ხმაა და როგორც ჩანს ნია მოწყდა ადგილს. მაშინვე ვეცი ფანჯარას მაგრამ ნია უკვე მოტოციკლით ჩიხის ბოლოს უახლოვდებოდა.
-ეს რაა მოტოციკლსაც ატარებს? ვკითხე მარის.
-3 წელია.
ყოჩაღი გოგონაა ეს ჩვენი ქერა... მაგრამ მაინც მოკლე ჭკუისააა....