პოსტი - ყოველ კაცზე 7 ქალი კი არა, 7 კაბა მოდის

ახლა დილის 6 საათია და სანამ ჩამძინებია, სჯობს, მისალმებასა და შესავლებზე დრო არ დავკარგო. და ამასთან, ამ პოსტის წერისას ვფიქრობ, რომ ყველანაირი შესავალი ზედმეტია და დიდი იმედი მაქვს, მას ბევრი ქალი წაიკითხავს და მიხვდება, რომ "არა"-ს თქმა არც ისე ძნელია.

საქმე ისაა, რომ ჩემი ერთი დაქალი, რომლის სახელს ისევ და ისევ ჩემი პრინციპებიდან გამომდინარე არ დავასახელებ, უკვე სამი წელია, მარაზმში იმყოფება. ერთი სიტყვით კი, ერთი კაცი უყვარს.

უყვარს გამუდმებით, 24-საათიან რეჟიმში. ზოგჯერ იმდენად უყვარს, რომ ისიც ეზიზღება და საკუთარი თავიც და რაც მთავარია, ისე უყვარს, რომ არაერთხელ გამხდარა ჩემი პოსტების მუზა.

ალბათ იტყვით, ცუდი რა არის იმაში, ქალს თუ კაცი უყვარსო - ამაში ცუდი ისაა, რომ კაცს არ უყვარს ქალი.

დიახ, ეს ბიჭი, რომლის ცემის სურვილი უკვე ჩემი ყოფილების ცემის სურვილზე მეტად მაწუხებს, ამ ჩემს დაქალს, უბრალოდ, ემეგობრება და რაღა თქმა უნდა, ერთი სული აქვს, როდის ჩაიწვენს საწოლში. ეს კიდევ მიამიტი მერვეკლასელი თამუნიასავით თითქმის ყველაფერზე თავს უქნევს.

"მიყვარს და რა ვქნა" - ჩემთვის ყველაზე საშინელი და მოუხერხებელი თავის დაძვრენის საშუალებაა.

ქალბატონებო, ამ პოსტში მინდა "არას" თქმაზე ვისაუბროთ. ბევრი რამეა ისეთი, რასთან განშორებაც გვიჭირს ხოლმე, მაგრამ ხშირად ასეც ვიქცევით.

აი, მაგალითად, როგორც გარდერობში არსებული, საუკუნის წინანდელი ჯემპრი, რომელსაც ცოცხალი თავით არ ვაგდებთ და რომელსაც უკვე სიძველის სუნი აქვს - ასეთი ჯემპრი ყველა ქალს აქვს. ყველაზე ცუდი ისაა, რომ როდესაც სადმე მივდივართ დასასვენებლად, იქაც თან მივათრევთ იმ იმედით, რომ კიდევ ერთხელ შევძლებთ მის ისეთივე "სიგემრიელით" მორგებას, როგორც ადრე.

სისულელეა! საბოლოო ჯამში, ეს ჯემპრი რაც უფრო დიდი ხნით დარჩება გარდერობში, მით უფრო მალე გადასდებს სიძველის სუნს სხვა, თუნდაც სულ ახალ სამოსს.

ჰოდა, კაცებშიც ასეა საქმე. სანამ მამაკაცი ჩვენი ცხოვრების ყველა სფეროში გაერევა, თუნდაც ისე, რომ ვერ მოგვერგოს (რა ცუდად ჟღერს), სჯობს შევეშვათ.

მესმის იმ ქალების, ვისაც უჭირს ისეთ კაცთან ურთიერთობის გაწყვეტა, რომლებიც მათ ცხოვრებაში უკვე წლებია, არიან. იყო დრო, მეც ვიყავი ასე, თუმცა ეს ძალიან ადრე ხდებოდა. ახლა ვცდილობ, მალევე დავემშვიდობო წარსულს. ასე უფრო მეტი დრო მრჩება მომავლისთვის.

ალბათ, გაგიჩნდებათ კითხვა, როგორ უნდა მიაღწიო ამ ყველაფერს. სიმართლე გითხრათ, ამაზე კონკრეტული პასუხი არ მაქვს, ინდივიდუალურია და იმიტომ. მაგრამ როდესაც უკვე ხვდები, რომ ურთიერთობა მარაზმში, მაზოხიზმში გადადის, უნდა გაჩერდე, ნებისმიერ ფასად.

არ ვიცი, რაღაც უნდა ჩაგეკეტოს გონებაში, რაღაცნაირად უნდა დაიშოშმინო მუცელში აფარფატებული პეპლები, რომლებიც მისი გამოჩენისთანავე აღლუმს აწყობენ შენს კუჭ-ნაწლავში (სიყვარულის ასეთი საშინელი აღწერა მეც კი არ წამიკითხავს სადმე). სიმართლე გითხრათ, მამაკაცის თავიდან ამოგდებაზე ადვილი არაფერია.

თუმცა თავადაც გეცოდინებათ, ამ ამბავს შოპინგი როგორ შველის. გამოდის, რომ ყოველ კაცზე 7 ქალი კი არა, 7 კაბა მოდის – აჰა, გადავწვდი უკვე სოციოლოგიას.

მაგრამ მე ყოველ ჩემს ყოფილზე ფული რომ დამეხარჯა, ახლა ვიქნებოდი გაკოტრებული, მაგრამ სავსე გარდერობიანი გოგონა :)

ასე რომ, კაცის დავიწყების ალტერნატიული გზა უნდა მოვნახოთ.

მმმ... რას იტყვით მეორე კაცზე? ერთი კაცი რომ მეორეთი ჩავანაცვლოთ? - ჰმ... არა, ეს ზედმეტად მამაკაცური საქციელია, ჩვენ არ მოგვიხდება.

იმედი არ გადაიწუროთ - გამოსავალს მივაგნებთ. თუ კაცის დავიწყება მართლა გინდათ და არ გინდათ თქვენი დაქალებისგან ერთი და იგივე სიტყვების - "მერამდენედ უნდა დაიწყოთ თავიდან" - გაგონება, ურიგო არ იქნება, თუ ცხოვრების სტილს შეიცვლით.

არ ვიცი, გაიჩინეთ ახალი საქმე, ძაღლი, დაიწყეთ ან დაამთავრეთ კლუბებში სიარული. მოკლედ, რაიმე ახალი იპოვეთ, რაიმე ისეთი, რაც მასზე ფიქრის დროს მაქსიმალურად შეგიმცირებთ.

გახსოვთ ის ფრაზა, მიჩვეული ჭირი რომ მიუჩვეველ ლხინზე კარგია? ტყუილია, არ დაიჯეროთ. მე მიუჩვეველი ლხინი სასწაულად მშველის. თქვენც გირჩევთ. და კიდევ, ის სიმღერაც ხომ გახსოვთ, ფაეტონზე რომ ენძელა და ია სხედან (აჰ, როგორ ვერ ვიტან ყვავილებს)? არ მახსოვს, რომელი გადმოვარდა, მაგრამ მახსოვს, რომ გაჰკივის, ძველი მირჩევნიაო. ეგეც სისულელეა. დამიჯერეთ, ახალი უფრო მოგიხდებათ.

ჩემი პოსტების მუზები რომ არ იყვნენ, ალბათ, ზემოხსენებული ასეთი ქალებისადმი პატივისცემის გრძნობა დამეკარგებოდა. მე ვფიქრობ, რომ ქალი იმაზე მაღლა დგას, ვიდრე ეს ბანალური ემოციებია. და დროა გავიგოთ, რომ თუ მამაკაცს არ ვუნდივართ მთლიანად, მაშინ ამ ურთიერთობისგან არაფერი გამოვა.

მე კიდევ სხვა უბედურება მჭირს - როგორც წესი, მე კი არ მიყვარს კაცები, კაცებს ვუყვარვარ მე. ალბათ ამიტომაა, რომ არასდროს მესმის ბოლომდე ამ ჩემი დაქალის, მაგრამ ვინაიდან რჩევებისთვის ჩემთან მოდის, ესე იგი, კომპეტენტური ვარ (არა რა, ეს ჩემი წარსული და მრავალბიჭიანობა და ტრაბახი დამღუპავს ერთხელაც იქნება!) :)

და კიდევ ერთ სიმართლეს გეტყვით, სანამ დასაძინებლად წავალ. სიყვარული ცალმხრივი არ არსებობს და არც სანტა არსებობს კლაუსი:) ეს, უბრალოდ, მაზოხიზმია. სიყვარული ჰქვია გრძნობას, რომელსაც ორი (ან ჩვენს დროში უკვე ორზე მეტიც) ადამიანი განიცდის. თუ მხოლოდ თქვენ გრძნობთ კაცის მიმართ რაიმეს, ეს სიყვარული არაა.

ეს უაზრო, ტვინში ჩაბეჭდილი დამოკიდებულებაა, რომლისგანაც უნდა გათავისუფლდეთ. ვგიჟდები ამ სიტყვაზე - "თავისუფალი", ცუდი, უარყოფითი და დამღლელი ემოციებისგან დაცლილი.

აღიარეთ, რომ დაგღალათ ამ დამოკიდებულებამ და ამოისუნთქეთ შვებით. და ჩემო დაქალო, შეეშვი!!! შეეშვი!! გაანებე მაგ ბიჭს თავი. შენც და ნებისმიერი სხვა ქალიც (გარდა ჩემი მეორე ნახევრის ყოფილებისა - მაგათ ვერ ვიტან) იმსახურებთ ნამდვილ სიყვარულს, სადაც პატივს სცემენ თქვენს გრძნობებს არა სამ და ოთხწლიანი მარაზმის შემდეგ, არამედ სინქრონში... გრძნობების გამოხატვისთანავე...

და ვინაიდან ჩემი მეგობარი მამაკაციც ვახსენე, პოსტის დასასრულ ჩემზეც მოგიყვებით, ვინაიდან ვფიქრობ, რომ ჩემი უკვე 3-თვიანი ურთიერთობა ლამის სამაგალითოა.

გასული თვე საკმაოდ რთული იყო. შვებულებაზე უფროსთან პრობლემა შემექმნა, დობიმ (ჩემმა ოთხფეხა შვილმა) ფეხი გაიჭრა, დედაჩემი დასასვენებლად წავიდა და ახლა მე მიწევს სახლის გაწკრიალება (რა უნდოდა, რას მიმაჩვია ამ სისუფთავეს - და რა კარგია, რომ ახლა ჩემს სამზარეულოს ნიჟარაში ჩაყრილ ჭურჭელს ვერ ხედავთ, ჰაჰ:). მოკლედ, ბევრი უიღბლო რამ გადამხდა და ამ ყველაფრის მოგვარებაში ლანდიშა მეხმარებოდა.

ლანდიშა მამრობითი სქესისაა - რუსულად ეს სახელი ყვავილს ჰქვია, ხოლო ქართულად ამ ყვავილს შროშანს ეძახიან. ეს ერთადერთი ყვავილია, რომელიც მიყვარს...:)))

შემდეგ პოსტამდე არცერთმა თქვენგანმა ხმა არ ამოიღოს ისეთ ცალმხრივ სიყვარულზე, რომლის მეორე მხარეს თქვენ დგახართ, თორემ შემდეგი პოსტი გაცილებით უფრო ნერვიული ტონით იქნება დაწერილი:) 

ქეთო პატარქალიშვილი
ჟურნალი "და ქალი"