შიშველი სხეული 4

- საინტერესოა ეს ამბავი შენ საიდან იცი?
- გასაკვირია დედა?! ხომ გითხარი ყველაფერს გიამბობ თკო.
- მაშინ დაიწყე.
სკამზე ჩამოვჯექი და თავი ძირს დავხარე.
- მაშინ როდესაც მე გავუჩინარდი იმ ღამეს საშინელება მოხდა.. მე ერთ ახალგაზრდასთან დავწექი, შენ თავს ვფიცავარ უბრალოდ ვერ ვაცნობიერებდი ვერაფერს.. სამწუხაროდ სინდისის ქენჯნამ ისე შემაწუხა რომ გავექეცი ყველას და ყველაფერს.. მინდა რომ გამიგო არა იმტიომ რომ არ მისაყვედურო არამედ იმიტომ რომ ჩემს ადგილას წარმოიდგინო თავი.. აქ ზურა (ძმა) მომკლავდა, იქ ნოდო დამშორდებოდა.. და დამალვას არ ვაპირებდი.. ამიტომ წავედი.. ერთ ერთმა ნათესავმა შემიკედლა, იმას უნდა ვუმადლოდე.. მერე წავედი და სამსახურის ძებნა დავიწყე.. ვიცი ის ადგილი ჩემი შესაფერისი არ იყო მაგრამ უკანასკნელ გზად ის მივიჩნიე.. მე ბორდელში დავიწყე მუშაობა..
მას რომ ავხედე თვალები ცრემლებით აევსო, მერე მეც ავკანკალდი და მხურვალე ცრემლები წამსკდა ხელმეორედ.. მან ჩემი ხელი ხელებში მოიქცია და მითხრა..
- პატარა აღარ ხარ რომ გცემო.. მაგრამ..
- პატიებას არ გთხოვ უბრალოდ გამიგე.
- შევეცდები..
მერე ბევრი ვისაუბრეთ და შემოგვათენდა კიდეც..
ღამენათევს დედამ შემომთავაზა დამეძინა.. ჩემს ოთახში რომ შევედი ყველაფერი ზუსტად ისე დამხვდა როგორც უწინ.. ცოტა არ იყოს გამიხარდა..
საწოლზე წამოვკოტრიალდი და ფიქრებში ჩამეძინა.
საღამო ხანს ჩემი ძმის ხმამ გონს მომიყვანა.. გამოვფხიზლდი თუ არა თვალები დავჭყიტე შიშისგან..
- უფალო შეგვიწყალენ..
ვბუტბუტებდი ჩუმად..
- დედა პირსახოცი სად არის?
- მაგდას ოთახში..
ამ დროს კარი გაიღო და სინათლეც აინთო..
ჯერ ვერ დამინახა მაგრამ უკან შემობრუნდა თუ არა სახეზე გათეთრდა.. სწრაფი ნაბიჯებით ჩემკენ დაიძრა და საბანი გადამხადა..
- დედა..
დედა ოთახში შემოვარდა..
- ზურიკო, მე აგიხსნი ყველაფერს..
- დედა სად იყო.. მაგდა სად იყავი?
დავიბენი და ენა გადავყლაპე.. დედამ ოთახი დატოვა და მთხოვა ყველაფერი მისთვის მეამბო.. თუმცა დედას გარეშეც ვაპირებდი მე მისთვის სიმართლე მეთქვა.. 
ის ჩემს საწოლზე ჩამოჯდა.. მე ოდნავ ზევით წამოვიწიე.. თვალებაცრემლიანებულმა დავიწყე ლაპარაკი..
- როგორ ხარ?
თავი დავხარე.
- სად იყავი?
- ვიცი რომ გიამბობ მომკლავ.
- რატომ? მითხარი, მომიყევი, სად იყავი ეს რამდენიმე თვე..
ხმის ტონს აუწია.
- დამპირდი რომ ნერვებს მოთოკავ.. 
- დაიწყე.
შუბლზე ნერვები დაეჭიმა.
- მაშინ როდესაც მე გავუჩინარდი იმ ღამეს საშინელება მოხდა.. მე ერთ ახალგაზრდასთან დავწექი, შენ თავს ვფიცავარ უბრალოდ ვერ ვაცნობიერებდი ვერაფერს.. სამწუხაროდ სინდისის ქენჯნამ ისე შემაწუხა რომ გავექეცი ყველას და ყველაფერს.. ერთ ერთმა ნათესავმა შემიკედლა, იმას უნდა ვუმადლოდე.. მერე წავედი და სამსახურის ძებნა დავიწყე.. ვიცი ის ადგილი ჩემი შესაფერისი არ იყო მაგრამ უკანასკნელ გზად ის მივიჩნიე.. მე ბორდელში დავიწყე მუშაობა..
არაფერი თქვა, თავზე ხელი გადაისვა და ელვისებური სისწრაფით სახეში შემომარტყა, გამწარებულმა საწოლიდან გადმომაგდო და წიხლები მირტყა.. გული არ მტკიოდა, ვერც ფიზიკურ ტკივილს ვერ ვგრძნობდი მისი სიძლიერის მიუხედავად.. მე უბრალოდ ვიცოდი რომ ამ ყველაფრის ღირსი ვიყავი.
ოთახში დედა შემოვარდა და ხელი დამავლო.
- ზურა, ხელი არ დააკარო.
- გაიწიე.
- ზურა მეთქი.
დედას ცრემლები წასკდა.
- დაჯდები სახლში, ფეხს არსად გაადგამ, საუკუნე რომ გავიდეს ამ ოთახიდან არ გახვალ, საჭმელს აქ შემოგიტანთ, ვანასაც აქ ამოგიშენებ მაგრამ შენ ფეხს სხვა ოთახსი არ ვნახავ.. მეტის ღირსი ხარ.. რისთვის დაბრუნდი?! რა გინდოდა? არ ჯობდა მკვდარი გვგონებოდი ყველას? შეგვარცხვინე, ამაზრზენი ხარ, ფუი შენს ქალობას, გული მერევა რომ გიყურებ.
გატრიალდა ხელი დაავლო ურდულს და მწარედ გაიჯახუნა.
- ახლა ნამდვილად მოვკვდები, ეს დასაწყისია, მამა.. მამა ალბათ გაგიჟდება.
- დაწყნარდი..
დედა ხელებს ლოყებზე მისმევდა და ცრემლებით დასველებულ სახეს თავისი თითებით მიშრობდა..
ავკანკალდი და თრთოლვამაც ამიტანა.. 
ნახევარი საათი არ იყო გასული მამა რომ მოვიდა სახლში, მისაღებში ორი წუთიტ გაჩერდა, ალბათ ზურას ელაპარაკებოდა.. მერე ისიც შემოვარდა ოთახში და რომ დამინახა გული წაუვიდა..
ფეხზე წამოვხტი და მის სხეულთან დავემხე.
- მამი.
ვსლუკუნებდი ჩემთვის.. ბოლოს ავღრიალდი.
რომ ვერ მოვასულიერეთ დედამ სასწრაფოში გადარეკა..
ფეხის ბაკუნით ვითვლიდი წამებს და მატ მოსვლას ველოდი.. კარზე რომ კაკუნი გავიგე კარისკენ გავიქეცი და ექთანები შემოვუშვი..
- ინფაქტი.
ექიმები დაწიალდნენ და მამა სწრაფად წაიყვანეს საავადმყოფოში.
გულში ჩამწყდა ყველაფერი, დედას ხელი მხარე დავადე და ვკითხე.
- ინფაქტი კლავს ხომ?
- შენ მაგაზე არ იფიქრო, კარგად იქნება, უბრალოდ სიხარულს ვერ გაუძლო.
- ნუ მატყუებ, მე ხომ ვიცი რომ ჩემი ბრალია.
გამწარებულმა ზურამ ხელი დაგვავლო მე და დედას და მანქანაში ჩაგვსვა.. მთელი გზა ხმა არ ამოუღია.. ცდილობდა თავი შეეკავა,, ემრე თვალებზე მომდგარი ცრემლები შეიმშრალა და სარკეში გამომხედა.. თავი ისე გააქნია მივხვდი საშუალება რომ ჰქონოდა ანალოგიურს დამმართებდა..
საავადმყოფოში რომ მივედით ექიმები აქეთ-იქით დაძრწოდნენ.. არავინ არაფერს ამბობდა..
- ოპერაცია უნდა გავუკეთოთ..
თქვა მთავარმა.
- დიახ, დიახ..
- ეს საშიშია, შეიძლება ვერ გაუძლოს.. ეს მეორე ინფაქტია მისთვის, ხელი უნდა მოგვიწეროთ საბუთზე რომ თუ კი მას რააიმე მოუვა პასუხს ჩვენ არ ვაგებთ..
ზურა ექიმთან ერთად გაიქცა სადღაც და საბუთს ხელი მოაწერა.
- მას ადრეც ჰქონდა ინფაქტი?
- შენი წასვლიდან 1 კვირის შემდეგ, როცა ეგონა რომ მოკვდი.
ხმა ვერ ამოვიღე.. 
წყლის დასალევად გავედი.. უკან რომ დავბრუნდი ნოდო და მისი ოჯახი დამხვდა..
დამინახა თუ არა ფერი გადაუვიდა სახეზე.. 
ყავა მაგიდაზე დადო და ჩემკენ წამოვიდა. 


თავიდან შევშინდი მაგრამ მეც მისკენ წავედი..
- შენ აქ რა გინდა?
- მამაჩემია, რა უნდა მინდოდეს? სახლში ვიყავი როდესაც ეს ამბავი მოხდა.
- ანალოგიურს სიტუაციაში მეც ასე დამემართებიოდა.
- რას ამბობ?
- იმას რომ თავს აუციელბლად მოვიკლავდი შენნაირი შვილი რომ მყოლოდა.
- აქ არ დაიწყო.. მერე ვილაპარაკოთ..
- მე და შენ სალაპარაკო არ გვაქვს არაფერი.
გამეცალა და უკან მიბრუნდა..
ღამის 4 საათი იყო როდესაც ოპერაცია დასრულდა..
ექიმი ოთახიდან გამოვიდა, პირველი კი მე მივვარდი.. ჩემს გვერდზე ნოდომ ამოყო თავი.
დამწუხრებულმა ექიმმა თავსაფარი მოიხსნა და ტუჩები გაუხახუნა ერთმანეთს..
- ვერ გაუძლო, სამწუხაროდ.
მაშინ დაბნელდა ჩემს გარეშე, ფეხებში ძალა გამომელია, თავბრუ დამეხვა და ერთ ადგილას წავბორძიკდი, დედას კივილმა კი იქაურობა მოიცვა.. დაბნეული ნოდო მასინ დავინახე როდესაც ხელები გაშალა და გადამეხვია../
- ვიზიარებ.
ჩამჩურჩულა ყურებში.. გამწარებულმა ბეჭები ჩამოვკაწრე და ხმააკანკალებულმა მის ყურთან ვიღრიალე.. მან უფრო მიმიკრა გულთან და მთხოვა დავწყნარებულიყავი.
განრისხებული ჩემი ძმა უკნიდან მომვარდა და ნოდოს გამოგლიჯა ჩემი თავი..
თავის არეში ისე მწარე მუშტი მომხვდა რომ ერთიანად გავყუჩდი.. 
- შენ ნაგავო, ყველაფერი შენი ბრალია..
მეორე მუშტი მომხვდებოდა შუაში რომ გამშველებელი არ ჩამდგარიყო.. 
- თავი.. 
ჩავილაპარაკე ჩემთვის..
- ხომ კარგად ხარ?
სანამ პასუხი გავეცი უგონოდ დავეცი ძირს..
იმის მერე რა უნდა მახსოვდეს, გონება დავკარგე.. გონს რომ მოვედი უკვე სახლში ვიყავი, ჩემს ოთახში.. მეორე ოთახიდან კი განწირული ხმა მესმოდა. 
თავი გვერდზე გადავატრიალე და ნოდო დავინახე. შერცხვენილმა თვალი ავარიდე.
- გონს მოხვედი ხო? კარგი მე წავალ მაშინ.
- ზეგ მე არ ვარ დაპატიჟებული?
- რა გექორწილება?! მე იმას ვფიქრობ შენი ოჯახის გამო ქორწილი გადავდო და შენ დაპატიჟებაზე მელაპარაკები?
- არ გადადო.
- უნდა გადავდო.. შენს ოჯახს ყოველთვის გევრდში ვედექი.
ეს მართლაც ასე იყო.. სწორედ ამ ჯახების გამო ვიყავით ჩევნ ახლო ახლოს..
ოთახიდან გავიდა, ემც უკან გავყევი.. ერტი ამბავი იყო მისაღებში.. მამას კუბოსთან სასოწარკვეთილი დავემხე და ავქვითინდი..

-----------------------------------------------------------------------------
ერთი კვირის შემდეგ ტკივილმა გაუარესება დაიწყო.. სახლში ნოდოს დედა მოვიდა და დედას გაუბა საუბარი.
- მარიკა, წამოდი ძალიან გთხოვ.. ჩემმა ბიჭმა შენს გამო გადადო ქორწილი, არ გამოაკლდე, მე მესმის შენი მაგრამ მინდა მისი სიხარული შენც გაიზიარო..
- გგონია მე ამ ყველაფრისთვის მცხელა? და თან ჩემი გოგო გამოჩნდა.
- ეგ უკვე ვიცი.. წამოდით ერთად..
ოთახის კართან ავიტუზე და ჩუმად ამოვილუღლუღე.
- განა ბედავთ და მეც მპატიჟებთ?
- ყველაფრის მიუხედავად.
თავის ქიცინით დავტოვე ოთახი და ჩემთან ჩავიკეტე.
ნახევარი საატის შემდეგ ოთახში დედა შემოვიდა.
- წავიდეთ მაგდა?
- წავიდეთ დედა.. მამა გაგვიგებდა ხომ ვიცი.
- და შენ? გული არ გეტკინება?
- ნუ მახსენებ დედი ..
მის მკლავებს ხელი დავავლე და გულში ჩავიკარი..

------------------------------------------------------------------------
კვირა დღე იყო.. დილით ადრე ავდექი.. შავი ტანისამოსი ერთი დღით გავიხადე და ქორწილში წასასვლელად მოვემზადე..
სანამ მაკიაჟს გავიკეთებდი სარკის წინ საათობით ვიტირე.. მერე ამ დღეზე ვიოცნებე წარსული გავიხსენე და მივხვდი რომ ის საქციელი რომ არა იმ ახალგაზრდას მაგივრად მე დავდგებოდი.
ჯვრისწერაზე არ წავსულვართ. საღამო ხანს კი რესტორანში წასასვლელად მოვემზადეთ..
სახლიდან რომ გამოვედით ტაქსი გავაჩერეთ და ჩავსხედით..
მისვლისთანავე იგრძნობოდა იქაურობის მუხტი.. როდესაც რესტორანში შევაბიჯეთ პირველი მათი მაგიდა მომხვდა თვალში. 
ვიცი დამინახა, ვიცი შემამჩნია.. ვიცი გავახსენდი და მასაც გული ეტკინა ჩემსავით.. სამწუხაროდ ვეღარ გავუძელი და მაკიაჟი ცრემლების გამო გავიფუჭე.. 
ნოდოს სახეზე ბედნიერება არ ეტყობოდა.. 
ტკივილით სავსემ იქაურობა დავტოვე და საპირფარეშოში შევედი..
იქ არავინ დამხვდა, ამიტომ სარკის წინ გავჩერდი და მერე ნელ-ნელა ჩავიკეცე.. თვალები საგრძნობლად ჩამიშავდა ამის გამო მაკიაჟი ვერც შევისწორე..
- ჯანდაბა ჩემს თავს..
ვყვიროდი შიგნიდან.
სარკეში რომ ავიხედე ნოდო დავინახე, რომელიც ჩემს უკან იდგა.. მე თვალები უფრო მოვღუშე და ხელმეორედ წამსკდა ტკივილის ცრემლები.
- აქ რა ჯანდაბა გინდა?! გადი. ქალების საპირფარეშოა. 
- ჯანდაბა შენს თავს, გესმის?! ჯანდაბა..
ხელი კედელს მიატყა.
- დამტოვე გადი!
- რატომ მოხვედი?
- არ ვიცი..
ხელებით მის კოსტიუმს დავეკონწიალე და მერე სახეში შევხედე.
- წავალ გესმის? ავდგები და წავალ.
- წადი .. აქ არ გაჩერდე.. არ მინდა გხედავდე.. წადი.. რაღას მიყურებ..
ხელი პატარა ჩანთას დავავლე და გარეთ გავვარდი.. პირველი ტაქსს მხეცივით დავეტაკე და კარი გავაღე..
ის დაიძრა და სწრაფი ტემპით წავიდა..
შუა გზატკეცილზე უკნიდან მანქანის სიგნალმა მძღოლის და ჩემი ყურადღება მიიქცია.. უცხო მანქანის მინა ნელ-ნელა ჩამოიწია და მანქანიდან ნოდომ იღრიალა.
- გააჩერე.