შიშველი სხეული 5
- არ გააჩერო.
დავუყვურე მძღოლს.
- შენი ჭირიმე ქალბატონო, გადადით მანქანიდან.
- მე ფულს არ ვიხდი? სახლამდე მიმიყვანეთ..
- არ მინდა თქვენი ფული, ეს გამიტანს, გადადით.
გაბრაზებული მანქანიდან გადმოვედი და შეშინებული ქუჩის მეორე მხარეს გადავედი.. ის მანქანით დამედევნა მე კი ერთ ერთ სადარბაზოს შევაფარე თავი..
კიბეზე ჩამოვჯექი და შევეცადე აჩქარებული პულსი შემენელებინა.. სუნთქვა ღრმად დავიწყე.
- სად ხარ?! მაგდა..
კედელზე ავიტუზე რომ არ დავენახე.
მან გადასასვლელ კიბეზე ჩამოირბინა და ჩემკენ შემობრუნდა.. ავდექი და გავიქეცი.. გასასვლელში კი მისმა ხელებმა დამაკავა.
ცოტახანი მიყურა, მერე ხელებით თვალები შემიმშრალა და მაკოცა.
- ეს დღე რატომ ჩამაშხამე?
მკითხა ჩუმად.
- ეს დღე ჩემი და შენი უნდა ყოფილიყო.
- მაშინ რატომ დამინგრიე ის ყველაფერი?
- სხვა გზა არ მქონდა..
- რატომ არ მომეცი უფლება რომ შენს გვერდზე ვყოფილიყავი.. რატომ არ მითხარი რა მოხდა?
- აზრი არ ქონდა, გაიგებდი და დამტოვებდი..
- მაგდა, მაგდა.. ამას მაინც არ ჯობდა?
- ეს მე ვიტანჯები, ნეტავ შენი რა ბრალია?! წადი და დაბრუნდი მასთან, ბოლოს და ბოლოს გეძებს.
- მითხარი მიზეზი რის გამოც ჩვენ ერთად არ ვართ.
- ეხლა კიდევ მოვისმინო შენგან დამცირება?! არ მეყო განა? უბრალოდ ავდექი და მიგატოვე.
- ისევ ტყუილები მაგდა... ისევისევ.. დაასრულო იქნებ..
- კარგი..
ხელები ჩამჭიდა, მაშინ კი წარსული გონებაში ამომიტივტივდა.. თითქოს იმის მერე ეს რეალობა არ ყოფილაო.. აკანკალებული გადამეხვია და მთხოვა სიმართლე მეთქვა.
- მე გიღალატე, ვიღაც უცნობთან, შენ თავს დავიფიცებ რომ არ მინდოდა.. შემთხვევით მოხდა.. დილით ვიღაცის საწოლში გავიღვიძე, იქაურობა სწრაფად დავტოვე.. მე შენი შეტყობინებები ვნახე მაგრამ რა აზრი ქონდა? მაინც ავდექი და გავიქეცი, მხოლოდ იქიდან არა .. შენგანაც.. თავიდან გული არ მტკიოდა მერე კი.. მე ხომ ვიცოდი რომ დამშორდებოდი, ხომ ვიცოდი რომ წახვიდოდი ჩემგან.. არა.. მე შენგან გაგება არ მსურს.. უბრალოდ იცოდე რის გამოც დავკარგეთ ერთამეთი, მე ზუსტად ვიცი რომ ეს ყველაფერი ჩემი ბრალია მაგრამ რათ გინდა?! გაექცევი გგონია? რაც იყო იყო..
ის დუმდა.
- ნუ ხარ ჩუმად, ამას ჯობია ისევ ისე დამამცირო როგორც უწინ.. ამას ჯობია გაიქცე და წახვიდე მასთან.. დამიჯერე მართლა ჯობია, იმ ყველაფერს ვერც შენ შეცვლი და ვერც მე.. ისევ დუმხარ?! გამეცი ხმა, შემომხედე მაინც..
ხელები ჩემზე მკლავებზე ედო და კანკალებდა..
- არ მცემ ხმას არა?! წავალ მაშინ..
ხელები გავაშვებინე და გამოვბრუნდი.. თავი გარეთ გამოვყავი თუ არა წვიმის წვეთებმა ჩემს კულულებზე გაინავარდეს..
უკნიდან მისი ხელები შემეხო.. მისკენ რომ მოვტრიალდი საყვედურის თქმა ხელმეორედ არ მაცადა.. უბრალოდ დადგა ჩემს წინ და მითხრა..
- იცი რა ამაზრზენი ხარ?! და თან იცი როგორ მიყვარხარ?
გულმა პულსს აუჩქარა.. ბედნიერებისგან დაბნეულმა ფეხები ავათამაშე.. მის სახეს რომ შევხედე უბრალოდ ტიროდა.. ღმერთმა იცის რატომ...
მისი შუბლი ჩემს გუბლს ეხებოდა, ათრთოლებული ტუჩები კი განზე იყვნენ გამდგარნი.
ჰა ეხლა, გავაგრძელო თუ ითქვა უკვე სათქმელი ?
მგონი ტუჩები კი არა თქვენი ინტერესი გადგა გვერდზე ხო?
- მაგდა, გაიღვიძე..
- ჰო დედა.
- ადექი, სალონში ხარ წასასვლელი.
- არ ვიცი მინდა თუ არა წამოსვლა.
- შენ დედამისს დაპირდი..
- კი, მაგრამ.. მეშინია.
- რისი?
- რომ მის თვალწინ ტირილი ამივარდება, რომ მის ასეთ საქციელს მე ვერ შევეგუები.
- ადექი, უნდა შეეგუო.
დედამ საწოლიდან წამომაგდო, ის სიზმარი კი ისე მშვიდად დავტოვე თითქოს რეალობა ყოფილიყო..
კარადიდან მოკლე შავი კაბა გამოვიღე.. რომელიც თვეების წინ მქონდა ნაყიდი, რომელიც იდო დაუმტვრვლად..
ოთახში ჩემი ძამ შემოვიდა.
- მიდიხარ ქორწილში?
- ჰო.
- მე რა გითხარი შენ?!
- ამ ერთხელ დაუშვი გამონაკლისი.
- სახლში დარჩი.
- დედა მარტო ხომ არ წავა.
- წავა, შენ აქ იქნები, არაფრის ღირსი არ ხარ.. თუ საჭირო გახდება მე გავყვები..
მისკენ წავედი და გადავეხვიე, ის შეეცადა ხელები გაეშვა მაგრამ მაგრად მივეკარი.
- მომენატრე ზური, შენი თანადგომა მჭირდება.
- როგორ მინდა მოგხვიო ხელები და გითხრა რომ მომენატრე, მეც ასევე, მაგრამმ..
ლოყებზე ხელი მომიწირა.
- ახლა შენი მოკვლა უფრო მინდა, ამდენი რამ რომ მიქარე..
თვალები ამემღვრა და ხმაშეცვლილმა ჩავჩურჩულე.
- მითხარი რომ გიყვარვარ.. თანაც ძალიან..
- მიყვარხარ თანაც ძალიან..
მერე კი ისე მომეხვია როგორც არასდროს..
ტანსაცმლის შერჩევაში თვითონ დამეხმარა.
- ახლა მამა უნდა ყოფილიყო ბედნიერი, ახლა ის გოგო კი არა შენ უნდა მდგარიყავი ნოდოს გვერდით..
მერე სიზმარი გამახსენდა და რეალობა თვალწინ გადამეშალა.
გავემზადე, ზურიმ ხელი დაგვავლო მე და დედას და მანქანაში ჩაგვსვა..
- მე მიგიყვანთ, მე მოგიყვანთ..
მესიამოვნა ამიტომ გავიტრუნე..
- ჯერ ხელს აწერენ ხომ?
იკითხა ზურიმ.
- როგორც ვიცი.
- მაშინ იქ მივიდეთ.
რომ მივედით მანქანიდან ფეხის კანკალით გადმოვედი .. ნოდო პირველი დავინახე, იგი ეზოში იდგა და პოზიორობდა თავის მომავალ მეუღლესთან ერთად..
- თავი უნდა შეიკავო.
- დედი,დედი.
ცრემლები სალფეთკით შევიმშრალე.. მერე ორივე თვალს მოწყდა..
ისინი დაიძრნენ და კიბეებზე ავიდნენ.. მეც უკან გავყევი, უამრავი ხალხი აქეთ-იქით ირეოდა. დედამ ხელი კარგად ჩამჭიდა და მეც მას დავეყრდენი.. ისინი იდგნენ ერთი მაღალი ქალის წინ და ერთმანეთს უღიმოდნენ ..
ცერემონიალი დაიწყო და გულმაც უფრო სწრაფად დაიწყო ფეთქვა..
- დედა ახლა ისინი ცოლქმარნი გახდებიან..
- ჩუმად, არავინ გაიგოს..
- დედა ხმა უნდა ამოვიღო..
- გაჩუმდი.
ყურებში მკაფიოდჩამესმოდა უცხო ქალის სიტყვები..
გონს რომ მოვედი ბოლო სიტყვები გავიგონე.
- არის მათი ბედნიერების წინააღმდეგი ვინმე?
ჯერ ვდუმდი, ბოღმა ტუჩებით შევიკავე, თვალებიდან ცრემლები წასკვდა, ადგილზე ჩავიკეცე..
- მაშინ ..
სადაც იყო ქალბატონი სიტყვას დაასრულებდა ბოღმა მორეულმა კივილი რომ დავიწყე..
- არა ნოდო, ეგ არ ქნა.
დედამ ძლივს დამიჭირა ფეხებში ჩაკეცილი, საზოგადოება გაშტერებული მიყურებდა.. მზერა ვერავინ ამარიდა..
მაშინ ნოდოს განრისხებული სახე პირველად დავინახე.. ის ჩემკენ წამოვიდა და ხელი მკლავში დამავლო, სულ ფორთხიალ ფორთხიალით ჩამიყვანა პირველ სართულზე და ხმადაბლა მითხრა.
- რა გინდა?! რა გინდა მეთქი?
ალბათ ახლა გაჩნდება კითხვა.. რა მოხდა?! მაგდას მამა მართლაც გარდაეცვალა მაგრამ ის რომ ნოდოს ქორწილში იყო და ის ამბავი ნახა ეს ყველაფერი სიზმარში ნახა წინა დღეს..
