შიშველი სხეული 6
- არ მოიყვანე ცოლი, ნოდო, გთხოვ, ცოლი არ მოიყვანო..
მის ხელებს გამეტებით ჩამოვეკონწიალე..
- გაგიჟდი ხომ?
- ნოდო, ნუ მახვეწნინებ.
- წადი, დაიკარგე, ნუ გხედავენ ჩემი თვალები.
- იმ ძველს გაფიცებ ყველაფერს, სიმართლეს გეტყვი, ოღონდ ცოლი არ მოიყვანო.. არ გეცოდები?
-მეცოდები, სიმართლე კი არ მაინტერესებს, დაიკარგე მეთქი..
კიბეებზე აცრემლებული თვალებით დედოფალი ჩამოვიდა.
- ქორწილს მიშლი? გამაგებინე ქორწილს მიშლი?
სახეზე ყველა ემოცია ერთად შემაშრა.
ხელები ამიკანკალდა, გონება დამებინდა, უკან დავიხიე და კარებს მივეყუდე.. ნოდომ თავისი მომავალი მეუღლის სახე რომ დაინახა მომმავრდა გიჟივით.
- არ გამოჩნდე ჩემს ცხოვრებაში, წადი, წაეთრიე. დროზე.
ხელი მაღლა ასწია, ალბათ დარტყმა უნდოდა.. თავი პირველკლასელი მოსწავლესავით ძილს დავხადე და გარეთ გასასვლელი კარი ჩუმად გავაღე.. უკანმოუხედავად დავტოვე იქაურობა და ადგილიდან გავქრი.
დედა უკან დამედევნა.. მაგრამ ტაქსში ჩაჯდომა მოვასწარი..
- სწრაფად, სადმე ძალიან შორს.
- ძალიან შორს სად?
მკითხა მძღოლმა.
- არვიცი, სადმე.
- რა მოხდა?
თავი გვერდზე გადავაქნიე და ჩუმად ვუთხარი.
- მიყვარს მე.. და.. მან ცოლი მოიყვანა.
- რა სამწუხაროა.
თავი გააქნია და ბოლოჯერ გამიმეორა..
- საით?
ბევრი ვიფიქრე ბოოს გადავწყვიტე სახლში დავბრუნებულიყავი..
მან ადგილამდე მიმაცილა და მთხოვა დავმშვიდებულიყავი.. არვიცოდი ამას რამდენად შევზლებდი მაგრამ ბოლოს ზრდილობის მიზნით მადლობა გადავუხადე.. კარი რომ გავაღე მისაღებში ჩემი ძმა დამხვდა.
- რა დაგემართა? მარტომ რატომ მოხვედი?
- ზური, ქორწილი ვერ ჩავშალე..
ნამტირალევი თვალებით მივვარდი ჩემს ძმას და ხმამაღლა ავქვითინდი..
- მე შენთან ვარ.. მე შენთან..
მიმეორებდა გამუდმებით..
- შენ ატყობ სადამდე შევტოპე? ხედავ?
- დამშვიდდი, მე დილით დახმარებას დაგპირდი..
- მე ეს ყველაფერი ჭკუიდან გადამიყვანს.. ვბუტბუტებდი ჩემთვის..
- მოდი აჯობებს დამშვიდდე და დაისვენო.
ჩემი ოთახისკენ წავედი, შიგნით შევლასლასდი და საწოლში ჩავესვენე..
საღამოს დედამ გამაღვიძა.
- დამშვიდდი?
- ჰო, დავმშვიდდი.. ისინი დაქორწინდნენ?
- ჰო, ისინი დაქორწინდნენ..
თავი ტკივილისაგან ხელმეორედ ამტკივდა.
- მაგდა, უნივერსიტეტში დაბრუნებაზე არ გიფიქრია?
- იქ სადაც ის სწავლობს არა? მანდ დაბრუნებას ჯობია ისევ ბორდელში დავბრუნდე.
- მაგდა ეგ აღარ გაიმეორო. მოდი ზეგ ავდგეთ, სამშაბათი დღეა და დავბრუნდეთ მონატრებულ ადგილას.
- კარგი, დავბრუნდეთ.
-------------------------------------------------------------------------------------
ის დღეები იყო ტკივილზე ბევრად მეტი.. ის იყო საშინელება.
მესამე დღეს დილით ადრე ავდექით მე და დედა.. წასასვლელად მოვემზადეთ და წავედით კიდეც..
დიდ შენობას რომ მივუახლოვდით გული ამიჩქარდა.. სასწავლებელში შერცხვენილი შევედი.. თვეების მიუხედავად იქაურობა მაიცნ შეცვლილა, ან შეიძლება მე მეჩვენებოდა ასე..
დედა დირექტორის კაბინეტში შევიდა, მე კი გარეთ დაველოდე.. ესეც მე ვითხოვე..
თვალის დახამხამება ვერ მოვასწარი როდესაც უნივერსიტეტში მოღიღინე წყვილი დავინახე.. ნოდოს ხელი იმ ახალგაზრდისთვის გადაეხვია და თავისთვის უცინოდა..
უცნობმა დამინახა თუ არა ფერი გადაუვიდა, მე კი სირცხვილით საით გავქცეულიყავი იმას ვფიქრობდი..
ტკივილი გაღვივებას იწყებდა ვატყობდი და დირექტორის კაბინეტში შევვარდი უცბათ..
ოთახში განცვიფრებული შევვარდი .. დედამ გაოგნებულმა შემომხედა.. ერთ-ერთი იქ მყოფი ლექტორი კი გაშტერებული მიყურებდა.. მისთვის მზერა არც მე ამირიდებია, რადგან ის მამაკაცი ძალიან მეცნო.. ალბათ მისი გაშტერების მიზეზიც ზუსტად ეს იყო.
- თედო, გოგონა ლექციაზე შეიყვანე.
სწორედ იმ ლექტორმა გზა დამითმო და მერე წინ გამიძღვა.
ცოტა ნაბიჯებს შეუნელა და მკითხა.
- სადღაც მინახიხარ, სად ნეტავ?
- ბორდელში ალბათ.
თავი დავხარე და ვთხოვე წინ წასულიყო..
- რას ბრძანებთ? თვიტონ წავალ.
მისი პასუხი რომ არ მომესმინა დარბაზში შევვარდი და ცარიელ სკამზე ჩამოვჯექი, უკან არ გამიხედავს რადგან შემოსვლისთანავე მოვკარი თვალი ნოდოს და მის მეუღლეს..
თედო ლექტორმა დაიწყო ლაპარაკი, იმდენი ხანი იყუყუნა თავი ამატკივა..
ფანჯარაში რომ გავიხედე უკვე ჩამობნელებული იყო.. ლექსიიდან გონება გამექცა წარსულში და პერიოდი გამახსენდა როდესაც სწორედ ამ დროს, შუაღამეს ნოდო მოვიდოდა ხოლმე ჩემთან და ერთად გავაგრძელებდით ხოლმე გზას, ახლა კი ის ცოლთან ერთად იჯდა და ლექციის დასრულებას სულმოუთქმელად ელოდა..
ლექცია რომ დასრულდა სწრაფად გავიქეცი დარბაზიდან რადგან ისინი არ ჩამოსულიყვნენ და ჩემი სახისთვის არ შემოეხედათ.. გასასვლელში შევყოვნდი.. ლექტორმა კი გვერდზე გამიარა.
- წამოდი, მე გაგიყვან..
- არ მინდა, ტაქსის გავაჩერებ.
- წამოდი, ნუ მორცხვობ..
მითხრა აგდებულად.. როდესაც შენობიდან გამომავალი წყვილი დავინახე ლექტორს სწრაფად ცავუხდი მანქანაში და ნოდოს ყურადღებაც მივიქციე.. სარკესი მისი გაშტერებული სახე კარგად მოჩანდა..
- აქეთ გაუხვიეთ.
- მე ვიცი სადაც გავუხვევ..
- კარგით..
გზაში გაწვიმდა, ცოტა შიშმა ამიტანა..
- წვიმს, როგორ არ მიყვარს ეს ამინდი.
ჩავილაპარაკე.
-არც მე.
მითხრა და ხელი ხელზე გადამისვა.. ხელი ცივად გავწიე და სახეზე შიშისგან ავწითლდი, მერე ერთიანად დამცხა..
კორპუსს რომ მივუახლოვდით მანქანის კარი ვერ გავაღ.
- ეს მხარე გამიღეთ რა.
- დარჩი ცოტა ხანი.
მითხრა და ჩემკენ გადმოიწია..
- არა, ეს კარი გამიღეთ.
- რა მოგივიდა.
მითხრა ბოხი ხმით და ჩემს სავარძელზე გადმოჯდა.
- ხალხი, ადამიანო, ხალხი, კარი გამიღთ, ახლა ვიყვირებ.
თავისი წვერიანი ლოყები ჩემს ტუჩებს გაუხახუნა და მერე მაკოცა.
გაოგნებულმა სველი ტუჩები მოვიწმინდე და კარებს დავეჯაჯგურე.
- გააღე, გააღე, არ გესმის?
- კარგად, ხვალ ხომ მოხვალ ლექციაზე?
- არა, არა.. არ მოვალ.
დავუყვიტე და მანქანის კარი გავაღე, გადასვლისას მან საჯდომზე ხელი წამომარტყა და ტუჩებზე ენა გაისვა..
- ამაზრზენო!
მივაძახე უკვე შორიდან და სადარბაზოში შევვარდი, მისი მანქანა კი წვიმით დაგუბებულ ალფალტზე გასრიალდა..
კიბეზე შევყოვნდი .. სახლში შესვლისგან თავი შევიკავე, ცოტა დავმშვიდდი და კარი მერე შევაღე..
მომხდარზე დავიწყე ფიქრი, გონება უამრავი აზრით გამომეჭედა.. იმ წამს მინდოდა ეს ბოლო პერიოდის ფურცლები ჩემი ცხოვრებიდან ამომეშალა და თავიდან დამეწყო წერა.
ზურა რომ მოვიდა მომესალმა და ტკბილი ზილი მისურვა რადგან დაღლილი იყო და ძილის გარდა არაფერი უნდოდა..
მერე ფეხზე წამოვდექი ჩემსისქე წიგნი გადავშალე და მეცადინეობა დავიწყე, თუმცა რამდენიმე წუთის წინ მომხდარი ამბავი თავიდან ვერ ამოვიგდე..
წიგნებთან ჩამეძინა დილით კი დედის ხელის ფათურმა გონს მომიყვანა..
ფეხზე წამოვდექი, ცხელი ჩაი ისე ჩავისხი პირში რომ ორთქლი ამომდიოდა კაი ხანი..
სწრაფად მოვიცვი მოსაცმელი და ტაქსით უნივერსიტეტში წავედი.. თანაკურსელს ვკითხე თუ ვისი ლექცია უნდა გვქონოდა იმ დროს მან კი უხეშად მიპასუხა.
- თედოსი.
რა გამახარე, გავიფიქრე ჩემთვის გულში და ისევ იმ დარბაზში ამოვყავი თავი.. თედო უკვე თავის ადგილას იდგა და ხალხს ელოდებოდა, დამინახა თუ არა გამიღიმა, მეც მორცხვად შევავლე თვალი.. დიდი დარბაზის კიბეები ავირბინე და ნოდოს მოვკარი თვალი რომელიც მარტო იჯდა.
ქვედა სკამიდან ვიღაცის ხმა მომესმა..
- თქვენ ნოდოს და ნატოს ქორწილში არ იყავით? ისტერიკები რომ მოაწყეთ?
სწორედ ამის შემდეგ გავარდა ჩემზე ხმა.. სწორედ იმ დღეს მიყურებდა ყველა გაშტერებული მე.. და მეც ისე დავდიოდი როგორც სირცხვილის კოლიდორში გამვლელი ადამიანი..
გარეთ გასვლისას ცივი ჰაერი სახეში მეცა.. ლექტორის მანქანის სიგნალმა კი დაბინდული გონება უცბათ გამიხსნა..
კიბეზე ფეხი ჩავადგი თუ არა ნოდომ უკნიდან დამიძახა.
- ერთი გზა გვაქვს.. მე მიგიყვან სახლამდე..
უკან ღიმილით გამოვბრუნდი.
- ლექტორი მიმიყვანს სახლამდე..
ცხვირი ავუბზიკე და თამამად ჩავჯექი ლექტორის მანქანაში.. მას გავუღიმე და მანაც მანქანა დაძრა..
