შიშველი სხეული 7

- ვიცოდი რომ წამოხვიდოდი.
- გეგონოს, სხვა მიზეზი მქონდა.
- ამინც?!
გავჩუმდი.
- აი, ხომ ხედავ?! მიზეზი არ არსებობს.
- რატომ იქცევი თედო ასე?! 
- როგორ?
- სახლამდე რატომ მაცილებ?!
- ყველას აქვს თავისი მიზნები ხომ იცი.
- და შენი მიზანი რა არის?!
- შენ..
- მე თუ ჩემი სხეული..?
- ეგეც რა თქმა უნდა.
ხელი უნამუსოდ მომიფათურა ფეხზე.
- შენ ისევ ბორდელში ხომ არ გგონია თავი?
- არა, მაგრამ ბორდელიდან წამოსულ ქალთან კი ვარ ამჟამად.
- არაფერს გარგებს ეგ აგდება..
ვუთხარი და მანაც გადაიხარხარა.. იმ დღესაც წვიმდა.. გზას გავყურებდი და უმოწყალოდ ანთებულ ნატურებს გულში ვუღიმოდი.. ჩემი გრძნობა ყველაფრისადმი უფრო და უფრო ღრმავდებოდა მაგრამ რათ გინდა?! გიფასებდა ვინმე?! არც არავინ.
მერე ვფიქრობდი თუ რატომ იყო ნოდო მოსული მარტო.. მერე ამ უმოწყალო თედოზე დავიწყე ფიქრი, რომელიც უბრალოდ მანქანას მიაქანებდა..
- საით წავედით?
- დარჩი რა ცოტახნით, სულ როგორ გარბიხარ?
- აპაპაპა.. მანქანა გააჩერე.
- ნუ მასწავლი.
- თედო რამდენი წლის ხარ?
- 34 ..
- მერე ამხელა კაცი ..
- გაჩუმდი.. ნუ ამბობ მაგას.. თუ იმას მეტყვი რომ პატარა ხარ მეც იმ დღეს გაგახსენებ პირველად რომ იწექი ჩემთან.
- უკანასკნელადაც.
- ისე მე ხომ იცი შემიძლია დაგინგრიო ცხოვრება..
- როგორ მაინც?!
- ბოლოს მოგიღებ.. ამოვღერღავ იმას რაც შენზე ვიცი.
- თქვი, დასამალი რა არის?
ამაზე ცოტა გაბრაზდა მაგრამ ტანში ჟრუანტელმა მეც დამიარა.
- დიდი სიამოვნებით გავიმეორებდი იმ საღამოს.
- სახლში დამაბრუნე.
მანქანამ შეატორმუზა და ბნელ ადგილას გაჩერდა.
- თედო მეშინია..
კარებს ხელმეორედ დავეჯაჯგურე, ამას ჯობდა რომ ნოდოს გავყოლოდი.. ჩემკენ წამოვიდა, სახე დამიკოცნა მერე ხელი მაისურის ქვეშ შევიცურა.
- გაიწიე, ბინძურო.
პირზე ერთი ხელი ამაფარა მეორეთი კი სკამი უკან გადაწია.. თავი უკან გადამივარდა, ის კი ყელში მეცა.. ხელი აუცდა ტუ არა პირიდან სასოწარკვეთილების ხმა აღმომხდა.
- ისევ ბორდელში ხომ არ გგონია თავი?
მუხლებს იქამდე ვიქნევდი სადამდეც ძალა მყოფნიდა.. თვალები ღამეში მჯდარი ბუსავით მქონდა დაჭყეტილი.. ხელებს კი დამფრთხალი ქალამივით ვიქნევდი..
მერე თავისი ხელი თავისი ტუჩებით შეანაცვლა..
- ჯანდაბა შენს თავს, დამანებე თავი.
- ოო, როგორ არ მიყვარს რომ მეძალადებიან.. წამოდი ჩემთან ავიდეთ..
- არა, არავითარ შემთხვევაში..
- ახლა გადავალთ მანქანიდან შენ კი ხმას არ ამოიღებ..
მანქანიდან აკანკალებული გადავედი, გარშემო არავინ იყო.. მხოლოდ სადღაც შორს მობჟუტურე ლამპიონი მოჩანდა.. ისიც ერთი ცალი..
სახლი კერზო იყო.. გზის მეორე ქუჩისკენ კი კორპუსებით იყო სავსე იქაურობა..
სიბნელეში ნელა გავიარე.. სხვა ვარიანტში რომელიღაც ადგილას დავენარცხებოდი..
სახლში შევედით თუ არა თედომ თქვა.
- შუქი არ არის..
ისე მომიახლოვდა ვერც დავინახე.. მან წელზე მოიხვია ჩემი ფეხები და კედელზე ამაყუდა.
- აქ მაინც ვიყვირებ, გაიწიე.. გაიწიე.
აღგზნებულმა "ბერიკაცმა" სახეში ერთი ისეთი მითავაზა რომ სიამოვნებისგან თვალები აქეთ-უიქით გამექცა.. გონს რომ მოვედი საცვლისამარა ვიწექი მის საწოლში .. ის კი უბრალოდ მეფერებოდა.
- გამიშვი სახლში..
მასინ კი ავტირდი, ისე თითქოს აქამდე არავისთან დავწოლილიყავი.. 
ნაიარევზე ხელი მოვიკიდე და სისველის გარდა არაფერი დამხვდა სახეზე..
- სისხლი მომდის ხომ?
ის ველური განაგრძობდა სხეულზე თავისი ტუჩების ფათურს.. და მე ყურადღებასაც არ მაქცევდა..
მერე გავქვავდი, ცრემლები ღაპაღუპით წამომივიდა..
- გადაგიხდი ფულს.
- არ მინდა.
- მაშ შენც მომეხვიე.
- გული მერევა რომ გიყურებ!
- აი ეს მომწონს.
სიმწრისაგან ძალა მოვიკრიბე და უხერხუ ადგილას ისეთი წიხლი ვუთავაზე სადედმამიშვილოდ დაიკვარჩხნა.
ზეწარს ხელი დავალე და ტანზე შემოვიხვიე.. კარამდე მივედი თუ არა მივხვდი ასე გარეთ ვერ გავიდოდი, ამიტომ უცბათ მივბრუნდი უკან და ძირს დავიკუზე.. 
მისი თხელი ხელები ჩემს თმებში აიბურდა და საშინელი ტკივილი ვიგრძენი.
ახლა სახეში შემომარტყა, ისე მომექცა როგორც ზოოპარკიდან გაქცეულ მოუთვინიერებელ ცხოველს..
უკვე გონებას ვკარგავდი სიმწრისგან როდესაც მაგიდაზე დადებულ ლარნაკს ხელი დავავლე და სახეში გავუქანე.. წამში ჩემს წინ დაეცა..
აღარ ვდარდობდი იმას თუ რა მეცმეოდა, მობილურს ხელი დავავლე და იქიდან გავიქეცი.. 
მთავარ გზაზე რომ გავედი მობილური მოვიმარჯვე და დარეკვა ვცადე, თავიდან დაკავება იყო, მერე ძლივს გავიდა..
სახლიდან გასვლისას კი ვიფიქრე მისი მანქანით წავალ თქო მაგრამ აქედან გაქცეული რომელივე ხეს შევასკდებოდი და მაინც სიკვდილი მეწერა იქ..
- ჯანდაბა, ჰე, ჰე.. მიპასუხე.
ვურეკავდი ზურას, და თან ცრემლებს ვიმშრალებდი.. ვიღაცის მანქანის ფარებმა თვალები მომჭრეს.. გზატკეცილზე უამრავი მანქანა მოძრაობდა, ერთ-ერთი ჩემს წინ გაჩერდა და კარი გააღო.. 
ნოდო გამოიქცა ჩემკენ, ხელი მხარზე დამადო და მკითხა.
- რა გჭირს?
- მიმიყვანე სახლამდე.
- ახლავე..
მითხრა შეშფოთებულმა და მანქანაში ჩამასვენა.. მთელი გზა ტუჩებს ვაცმაცუნებდი, ათასში ერთხელ თუ შევავლებდი თვალს მას.. ისიც ანალოგიურად.
- რა მოგივიდა? კი დავინახე შენ და ლექტორი გზას რომ აცდით მაგრამ მეგონა სადმე სავახშმოდ მიდიოდით.
- ხუმრობ არა?! ვერ ხედავ რა მდგომარეობაში ვარ?
- ახლა სახლში მისვლით დაიწყე მუშაობა?
მის მხარეს გადავიწიე და მუშტების რტყმა დავუწყე.. ის უცბათ გაჩერდა.
- რა გჭირს?
ბოლოს ერთი ხელი შევანახლე და თვალებაცრემლიანებულმა თავი ძირს დავხარე.
- ცუდად ვარ.
- მომიყევი.