ანი ტყებუჩავა ძმის თაყვანისმცემელ გოგონებზე ეჭვიანობდა

მსახიობ ანი ტყებუჩავას წლების წინ ხშირად ნახავდით სტადიონზე, ეს მაშინ, როცა მისი უმცროსი ძმა, გიორგი, ფეხბურთს თამაშობდა. ახლა კი მატჩებს აღარ ესწრება, თვლის, რომ მისმა ოჯახმა სპორტის ამ სახეობის გამო დიდი მსხვერპლი გაიღო. გიორგი წარმატებული ფეხბურთელი გახლდათ, მაგრამ ტრავმამ საყვარელ საქმეს ნაწილობრივ ჩამოაშორა და ახლა აპირებს, მწვრთნელი გახდეს. ამჟამად ის ერთ–ერთ სარეკლამო კომპანიაში მუშაობს და დის წარმატებით ხარობს. მათი დაძმობა ტიპურია, უფროსი და უმცროს ძმაზე ყოველთვის გადამეტებული უფლებებით სარგებლობდა და ანის ოინების გამო გიორგი ხშირად იჩაგრებოდა. ახლა კი მათ საუკეთესო ურთიერთობა აქვთ. ორივე შეყვარებულია, მაგრამ ჯერჯერობით დაქორწინების არ ჩქარობენ.
როგორია მათი დედმამიშვილობა, ამას "სარკესთან" ინტერვიუში შეიტყობთ.
– მოგვიყევით თქვენს ბავშვობაზე, ოჯახზე.
ანი: გიორგიზე 7 წლით უფროსი ვარ. ძალიან მეტიჩარა ვიყავი. მახსოვს, დედაჩემი სამშობიაროში ღამით წაიყვანეს. გიორგი პირველად რომ დავინახე, არ მომეწონა, დიდი ლოყები ჰქონდა და ძალიან წითელი იყო. მერე საყვარელი ბავშვი გახდა. დედასთან მიწებებული იყო. მთელი ბავშვობა სულ მის წვალებაში ვიყავი.
გიორგი: მაგას წვალება არ ჰქვია. იცით, მთელი ბავშვობა რაზე მატირებდა?
ანი: როცა ტიროდა, ძალიან საყვარელი იყო.
გიორგი: მარტო როცა ვრჩებოდით, სახლის გვერდით გავყავდი და მშვიდი სახით მეუბნებოდა, ნაშვილები ხარო. ამაზე ტირილით ვკვდებოდი.
ანი: თან ამ ყველაფერზე ვმსჯელობდით, რა ვქნათ, გიორგი, მართლა ნაშვილები ხარ, ხომ იცი, ამას ჩემ გარდა სხვა არავინ გეტყვის, მაგრამ არა უშავს, როგორც ჩემი ძმა, ისე მიყვარხარ–მეთქი.
გიორგი: გვიან მივხვდი, რომ მატყუებდა. ერთ დღესაც გადავწყვიტე, ამას კიდევ ერთხელ რომ მეტყოდა, მეც რაღაც მეთქვა. როცა დაიწყო, გიო, ნაშვილები ხარო, ვუპასუხე, რომ ეს აღარ გაუვიდოდა და დედას ვკითხავდი. მითხრა, მიდი, ჰკითხე და სახლიდან რომ გაგაგდებენ, ნახავო. ამიტომ დედას არ ვკითხე და ეს ამბავი კიდევ კარგა ხანს გაგრძელდა.
– ანი, მოზრდილ ასაკშიც ასე აწვალებდით ძმას?
ანი: სულ ვჩხუბობდით და ამის გამო დედა რომ გაბრაზდებოდა, მერე ვრიგდებოდით. გიორგი ძალიან უჭმელი იყო, მე, როგორც მეტიჩარა გოგო, ვცდილობდი, ეჭამა...
გიორგი: კი, როგორ არა, ცდილობდა! თავი სუპში ჩამაყოფინა. ყოველთვის დიდი ქალივით იქცეოდა და მზრუნველობას სულ საკუთარ თავზე იღებდა. რაც მთავარია, ყველაფერი ვაპატიე. მე და ანის ერთმანეთი ძალიან გვიყვარს. ჩვენს ცხოვრებაში ისე არაფერი ხდება, რომ არ ვიცოდეთ. უერთმანეთოდ ერთი დღეც ვერ ვძლებთ.
– გიორგი, ძმები ხშირად მკაცრად აკონტროლებენ დის ცხოვრებას. თქვენს შემთხვევაშიც ასე ხომ არ იყო?
გიორგი: არ მსიამოვნებს, როცა გოგონები სიგარეტს ეწევიან. ერთხელ ნათესავთან სტუმრად ვიყავით. აივანზე გავედი და დავინახე, რომ ანი ჩაცუცქული სიგარეტს ეწეოდა. მაშინ 13 წლის ვიქნებოდი. ვერ გეტყვით, რა დამემართა. მასზე ათასი ცუდი რამ ვიფიქრე. ეს ჩემთვის დიდი ტრავმა იყო და ანის დიდი ხანი არ ველაპარაკებოდი, ვედუდღუნებოდი. ერთი პერიოდი მარხვის დროს მოწევას თავი დაანება, მერე კი ისევ სიგარეტით ხელში დავინახე და საშინლად ვეჩხუბე.
– ანი, გიორგი ეჭვიანი ძმაა?
გიორგი: ეჭვიანი არ ვარ, ანის ძალიან ვენდობი. ვცდილობ, ყველა საკითხში გავუგო, მაგრამ ეს ჩემზე ეჭვიანობს.
ანი: ახლა ეგ საიდან მოიტანე?!
გიორგი: ეს ბათუმში დავასკვენი.
ანი: მე, გიორგი და ჩვენი დეიდაშვილი გოგო ბათუმში ერთად ვიყავით. დილის 6 საათზეც რომ არ ბრუნდებოდა სახლში, არ უნდა დამერეკა, სად იყო?
გიორგი: ანი ძალიან ღიზიანდებოდა, პლაჟზე უცხო გოგოსთან რომ მხედავდა.
– ანი, გიორგის თქვენს თაყვანისმცემლებზე რა რეაქცია ჰქონდა?
ანი: მახსოვს, მე და ჩემმა შეყვარებულმა ერთად გავისეირნეთ და გიორგიმ შენიშვნა მომცა. სიცილით მოვკვდი, მაგრამ პირველად მაშინ მივხვდი, რომ უკვე დიდი იყო. ეს ალბათ 8 წლის წინ იყო. მანამდე გიორგის პატარად აღვიქვამდი, სულ ფეხბურთით იყო დაკავებული. მამაჩემი რაიმე ილეთს თუ ნახავდა, ამას ასწავლიდა, ავარჯიშებდა.
გიორგი: ბავშვობაში ან ვტიროდი, ან ვვარჯიშობდი.
– გიორგი, თქვენი ფეხბურთელობა ალბათ ოჯახურმა ტრადიციამ განაპირობა, მამაც და ბიძაც ამ საქმით არიან დაკავებული.
გიორგი: ბიძაჩემი, გოჩა ტყებუჩავა, ახლა საქართველოს ბავშვთა ნაკრების მწვრთნელია. ბურთი ჩვენთან იმდენად აქტუალური თემაა, რომ ანიც ფეხბურთელი იქნებოდა, ჩვენს ქვეყანაში ქალთა ფეხბურთი კარგად რომ ყოფილიყო განვითარებული.
ანი: ჩვენს სახლში მშვიდობის, ბავშვების და დედების შემდეგ ბურთის სადღეგრძელოს სვამენ. ჩვენი ორი ბიძაშვილიც ფეხბურთელია.
გიორგი: ფეხბურთში პერსპექტივა მქონდა, მაგრამ ფეხზე ტრავმა მივიღე, ოპერაცია დამჭირდა, შემდეგ წონაშიც მოვიმატე და ამ საქმეს თავი დავანებე. მალე მე და ჩემი ბიძაშვილი მწვრთნელობას დავიწყებთ.
ანი: გიორგი ზუსტად 9 თვის იყო, მამა ბურთს რომ გაუგორებდა და ეს ურტყამდა, მისაღებ ოთახში ყველაფერი დამტვრეული იყო. ბუცების, წინდების, სპორტული ჩანთების ჩალაგება–ამოლაგებაში ვიყავით. ქუჩაში ფეხბურთელებს რომ ვხედავ, შემიძლია მივიდე და თბილი სიტყვები ვუთხრა. ფეხბურთი ძალიან მიყვარს, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს ყველაფერი ჩვენს ცხოვრებაში ჭარბად არის. სპორტის ამ სახეობის გამო სხვა რაღაცას არ ვუყურებდით, ფეხბურთისთვის მთელმა ოჯახმა დიდი მსხვერპლი გავიღეთ, ამიტომ ქვეცნობიერად ამ ყველაფრის მიმართ პროტესტი მაქვს. აი, გოგონები თამაშებს ხომ ესწრებიან? მე არ დავდივარ.
– გიორგი, პროტესტის გრძნობა თქვენც ხომ არ გაგიჩნდათ?
გიორგი: ბიჭი რომ მეყოლება, ფეხბურთზე არ მივიყვან. კი, დიდი სიამოვნებაა, მე ამით ვცხოვრობდი, მაგრამ ახლა ვხვდები, რომ მის გამო ბევრი რაღაც დავთმე. მაგალითად, სკოლაში გაკვეთილებს ვაცდენდი, უნივერსიტეტში ვერ ჩავაბარე, რადგან დღეში ორი ვარჯიში მქონდა. მერჩივნა, მეტი მესწავლა. ელემენტარულად, დაბადების დღეებზე ვერ დავდიოდი. ჩემი დაბადების დღეც კი არ აღმინიშნავს, სულ ვარჯიშზე ან თამაშზე ვიყავი. გული მწყდება, რომ დღეს ნორმალურ გუნდში არ ვთამაშობ და ფეხბურთიდან შემოსავალი არ მაქვს.
– ანი, გიორგის პირველი თამაში სტადიონზე გახსოვთ?
ანი: მთელი ბავშვობა სულ ამის თამაშებზე დავდიოდი. სახლში ბევრი პრიზი, მედალი აქვს. როცა გადამწყვეტ მატჩებს ვესწრებოდი, ძალიან ვნერვიულობდი. გიორგი საუკეთესო თავდამსხმელის პრიზებს იღებდა. ბევრი სასაცილო ჯილდოც აუღია, მაგალითად, მეთლახზე დახატული ეკლესია...
გიორგი: და ჟანგიანი სასანთლეც. ერთ–ერთ ტურნირზე საუკეთესო ფეხბურთელი გავხდი და დაჟანგული სასანთლე მომცეს. ჩემი შვილი რომ გაიზრდება და მკითხავს, ფეხბურთზე რატომ არ შემიყვანეო, ამ პრიზს ვაჩვენებ, რომ საქართველოში ეს არის ფეხბურთი.
ანი: გიორგი "დინამოში" თამაშობდა, როცა უეფა–დან უცხოელები ჩამოვიდნენ და პერსპექტიული ბავშვების ერთი ჩვეულებრივი დღე გადაიღეს. გიორგიც მოხვდა ამ ფილმში.
გიორგი: ანი პირველ ფილმში "ჭამა და სექსი" რომ გადაიღეს, ვეხუმრებოდი, შენ სად იყავი, მე რომ კინოში ვთამაშობდი–მეთქი.
– რა რეაქცია გქონდათ, როცა თქვენმა დამ ფილმში "ჭამა და სექსი" მიიღო მონაწილეობა? თავის დროზე ამბობდნენ, რომ ანისგან ეს თამამი ნაბიჯი იყო.
გიორგი: ცუდი რეაქცია არ მქონია. ანი მსახიობია და ეს ოჯახის ყველა წევრს გათავისებული გვაქვს. ასე რომ, ამასაც ისე შევხედე, როგორც ანის ერთ–ერთ წარმატებულ როლს.
– ანი, მშობლებს გიორგის მომავალი წინასწარ განუსაზღვრავთ, თქვენს პროფესიულ არჩევანში თუ ჩაერივნენ?
ანი: თავიდანვე ყველამ იცოდა, რომ გიორგი ფეხბურთელად უნდა გაგვეზარდა და გაგვეყიდა, ასეთი ბიზნესგეგმა გვქონდა. შესაბამისად, მამაჩემს გარანტირებული ექნებოდა კარგი სიბერე. მამა ამაზე ხუმრობდა კიდეც. მე ხან ცეკვაზე დავდიოდი, ხან სიმღერაზე, მაგრამ მომავალ მსახიობად არ მზრდიდნენ. პირიქით, სულ იმას მეუბნებოდბნენ, არტისტებს უჭირთო და ასე შემდეგ.
– გიორგი, ანის მსახიობობა გინდოდათ?
გიორგი: ანის კარიერა დაიწყო რეალითი შოუში "დასი". სანამ ამ პროექტში მივიდოდა, მე და მამას გვკითხა აზრი. იმ პერიოდში ასეთ შოუებში მონაწილეობა ცუდ ტონად ითვლებოდა. მიუხედავად ამისა, ანისთვის ამაზე უარი არ მითქვამს, ვიცოდი, რომ ეს მას წაადგებოდა.
– ხასიათით ჰგავხართ ერთმანეთს?
გიორგი: ანი ჩემზე ბუზღუნაა. ერთმანეთი ძალიან გვიყვარს, მაგრამ ელემენტარული რაღაცის გამო შეიძლება ერთმანეთი დავხოცოთ. ხანდახან საშინლად ვყვირით და ვჩხუბობთ, ორ წუთში კი ჩვენს თავზე გვეცინება.
– ანი, რატომ ებუზღუნებით ძმას?
ანი: მაგალითად, გიორგის რომ ვეტყვი, პირსახოცი აქედან აიღე–მეთქი, თავს დამიქნევს, მაგრამ არ შეასრულებს. ვარჯიშიდან დაღლილი რომ მოდიოდა, ჩანთას დედაჩემი ულაგებდა. მე კიდევ ვეუბნებოდი, მაგას ნუ აჩვევ, თორემ ასეთი რაღაცეები მთელი ცხოვრება შენი გასაკეთებელი იქნება–მეთქი. ისე აგიხდეთ ყველაფერი!
გიორგი: ახლა უკვე ამ ყველაფერს მიეჩვია, მაგრამ მაინც ბუზღუნებს, რაც ყველაზე მაგრად მაღიზიანებს.
– გიორგი, ანი თავის პერსონაჟს, ნინას თუ ჰგავს?
გიორგი: ძალიან და ამას ყოველთვის აღვნიშნავ. მაგალითად, როცა ნინა ჩხუბობს, ანის ჰგავს. სხვათა შორის, თავის პერსონაჟს დაქალებთან მიმართებაშიც ვამსგავსებ.
ანი: ეგრე ვიმანჭები და ვიგრიხები?
გიორგი: აზროვნებას და საქციელს ვგულისხმობ, თორემ არ ვამბობ, რომ ისეთი კაბებით დადიხარ. ნინა 90 პროცენტით ჰგავს ანის. ჩემს დას შვილები რომ ეყოლება, მერე უფრო მიხვდება, მას როგორ ჰგავს.
– გიორგი, ნინას ქმრის, დათოსნაირი სიძე მოგეწონებოდათ?
გიორგი: ალბათ მომეწონება.
ანი: დათო ისეთია, ყველას უყვარს.
გიორგი: ანის ქმართან ძალიან კარგი ურთიერთობა უნდა მქონდეს და ანისაც – ჩემს ცოლთან, თორემ სადღაც რაღაც გაფუჭდება, ოღონდ ჩვენს ურთიერთობაში არა, იმათთან.
– ანი, დებს ძმები ხშირად ეგოისტურად უყვართ, მათთვის თითქოს არავინ ემეტებათ. თქვენც ხომ არ გახასიათებთ ასეთი რამ?
ანი: წლების წინ გიორგის ვიღაცეები რომ მოსწონდა, გულზე კარგად არ მხვდებოდა, მაგრამ ახლა ასე აღარ არის. და–ძმის ურთიერთობის გაფუჭების მიზეზი ხშირად ხან რძალია, ხან სიძე, ამიტომ ძალიან მინდა, რომ გიორგის ცოლთან კარგი ურთიერთობა მქონდეს. ერთი სული მაქვს, რძალი როდის მეყოლება და ტანსაცმელს როდის გავუცვლით ერთმანეთს. გიორგის ახლა ვინც უყვარს, ძალიან კარგი გოგოა, ყველანაირად მომწონს. მთავარია, გიორგის გვერდით ისეთი ადამიანი იყოს, ვინც მას ბედნიერს გახდის. ჩემს ძმას ბედნიერს რომ ვხედავ, მიხარია.
გიორგი: მე და მარიამი რამდენიმე თვეა, რაც ერთად ვართ და ის ჩემ გარშემო ყველას იცნობს. სხვათა შორის, ეს ლეკვი ჩემს შეყვარებულს ვუყიდე დაბადების დღისთვის. 20 წლის გახდა.
– ანი, გიორგის როგორი ურთიერთობა აქვს თქვენს შეყვარებულთან?
ანი: ლევანი გიორგის მეგობარია. ერთმანეთი ძალიან უყვართ. ისინი ერთად მუშაობენ. მე და ლევანი ზაფხულის შემდეგ ერთად ვართ.
გიორგი: ჩვენ ოთხნი ყველგან ერთად დავდივართ. შეიძლება ვიღაცამ იფიქროს, დის შეყვარებულთან რა უნდაო, მაგრამ მსიამოვნებს, ერთად რომ ვართ.
– გიორგი, თქვენ არ ხართ ეგოისტი?
გიორგი: კი, ძალიან! იმ დღეს ერთად ვიყავით. ლევანი ანის ჩაეხუტა და ხელი დავადე, რა დღეში ხარ–მეთქი. რა თქმა უნდა, გავეხუმრე, მაგრამ გულში მაინც ცუდად გამკრა. ლევანში ყველაზე მეტად ის მომწონს, რომ შეგნებული ადამიანია.
– სად მუშაობთ?
გიორგი: სარეკლამო კომპანიაში. ის რეჟისორია, მე – პროდიუსერი. ლევანი ანისგან გავიცანი.
– ანი, ლევანმა როგორ აგიხსნათ სიყვარული?
ანი: ესემესი მომწერა. მეორედ კი მითხრა, ორივე, შენც და გიორგიც ძალიან მიყვარხართო.
გიორგი: ყველაზე მაგარი ის იყო, რომ ის ესემესი პირველად მე ვნახე. ანის და ლევანს ამას წინათ ვუთხარი კიდეც.
– უახლოეს მომავალში დაოჯახებას გეგმავთ?
ანი: არა, ჯერ ამაზე არ ვლაპარაკობთ.
გიორგი: მარიამი ჯერ მაინც პატარაა, სწავლობს. ისე, ანი უკვე ძალიან ჯუჯღუნებს და ჯობია, გათხოვდეს. მაგრამ სულ ვეუბნები, რომ გათხოვდები, ვერ გავძლებ–მეთქი.
ანი: მეც ძალიან მაინტერესებს, როგორ გაძლებს, იმიტომ კი არა, რომ საოცრება ვარ, უბრალოდ ამდენი ხანია ერთად ვცხოვრობთ. ყველა ტკივილი, სიხარული ერთად გამოვიარეთ. ერთი ორი დღე ალბათ იტყვიან, დავისვენეთო. მამაჩემი ამბობს ხოლმე, საწყალი ლევანიო, მაგრამ მთლად ეგრეც არ არის საქმე.
გიორგი: სულ ვხუმრობ, რომ გათხოვდები, ლევანს დაერხევა–მეთქი.
ანი: არა უშავს, არ ინერვიულო, შენც გამოგივლით ხოლმე.
ეკა ლემონჯავა