ვტოვებ ნორმალურის შთაბეჭდილებას,მაგრამ 3 (დასასრული)

 


მეორე დილით ჩვეულ მოვემზადე ვისაუზმე,და სკოლაში წავედი,კლასში რომ უნდა შევსულიყავი მომესმა უცნაური ხმა,თანაკლასელები ერთ ადგილს იყვნენ მიხორავებულები და ყველა რახაცას ბუტბუტებდა,მათ მიუახლოვდი და როგორხაც მივწი მოვწიე რომ მეც დამენახა რა ხდებოდა,ჩემს მერხზე დიდად ეხატა ჩემი თავი,ქვეშ წარწერა მე შენ მიყვარხარ და დიდი წითელი ვარდების თაიგული რომელიც ჩემს სკამზე იდო ბარათთან ერთად,მე გაოცებას ვერ ვმალავდი,ყველამ ერთად მომაყარა კითხვები ლამის გავაფრინე,მერე მასწავლებელი სემოვიდა და დაიშალეთო მოგვიწოდა,მე კი ავიღე ყვალიველები სკამიდან და მერხზე დავაწყე,რომ დავჯექი ყველა სურის თვალით მიყურებდა სოგს უხაროდა ზოგს შურდა ასეთი საჩუქარი რომ გამიკეთეს მაგრამ ვინ არ ვიცი,წერილში მხოლოდ ინიციალებიიყო,”S" "B" "L" ნეტავ რას უნდა ნიშნავდეს?ერთი საათი ტვინი ვიმტვრიე მაგრამ ვერ გავშიფრე,სკოლის მერე ნინოს მივაკითხე ყვავილები მასთან დავტოვე რადგან დედაჩემისტვის მომიწევდა ახსნა ვინ მომართვა,მაგრამ ეს მეც არ ვიცი,თავიდან რომ დამინახა ეგონა მას მივართი 
-ვაიმე რა საყვარელი დეიდაშვილი ხარ?მადლობა
-არა ეს შენთვის არაა
ცოტა სახე ეცვალა მაგრამ ყველაფერი რომ მოვუყევი აღარ ეწყინა წერილი მასაც ვანახე და დახმარება ვთხოვე
-რა საინტერესოა ვინ არის?”S” B” L” რას ნიშნავს
-ეგ რომ ვიცოდე რაღა მიჭირს
-მიდი აბა რა გახსენდება ამ ასოებზე,სახელები ვცადოთ აბა
-იქნებ სახელები კიარა წინადადებაა?
-აუ ეგ ამის დამწერს უნდა ვკითხოთ
-დედა რა ჭკვიანი ხარ აქამდე როგორ ვერ მოვიფიქრე
-კაი რა ნუ მეხადავები
-აბა გოგო რომ ვიცოდე ვინ დაწერა რაღათ მინდა?
დიმას დავურეკე და ნინისთან დავპატიჟე,მოვიდა მაგრამ ვაჟბატონიც თან ახლდა,მოგვესალმა და დიმას გვერდით მიუჯდა
-აბა რა ხდება როგორ ხართ?დღეს სკოლაში რა ხდებოდა?
-რატომ არ ბრძანდებოდი სკოლაში?
-რავი ცუდათ ვიყავი,ხო რა საქმე გაქ აბა მითხარი,და წერილი გავუწოდე,რომ დახედა სიცილად არ ეყო მაგრამ ბექას სახე მოეღუშა საწყლად მოიკუნტა მისმა რეაქციამ შემაშფოთა რა მოუვიდა ვერ გავიგე მერე წყალი მთხოვა ფერიც აღარ ედო სახეზე ,შემესინდა და ნინის ოთახში გავიყვანე,რომ ვაწვენდი ვიგრძენი მისი მხურვალე თითების შეხება და ერთიაანდ დამბურძგლა,მერე ოთახიდან გამოვედი,დიმა ისევ წარწერას აკვირდებოდა და სიცილად არ ყოფნიდა ამან გული მატკინა და წერილი გამოვგლიჯე,ის კი ისევ უაზროდ განაგრძობდა სიცილს,ნერვები ამეშალა და მე დანინომ წიხლისკვრით გავაძევეთ სახლიდან,მერე ოთახში შევედი და ის იქ აღარ დამხვდა,მხოლოდ პატარა ფურცლის ნაგლეჯი”small beautiful love"


ამის ნახვის შემდეგ არ ვიცი რა დამემართა,ერთიანად გავშტერდი,ოთახსი ნინი შემოვიდა
-სალ გამოფხიზლდი რა გჭირს ცუდათ ხარ?აკანკალებული ხელით ფურცელი გავუწოდე და რომ დახედა მიხვდა რასიც იყო საქმე,მე კი არ ვიცოდი რა მექნა ამან დიდ გაურკვევლობასი ჩამაგდო,ნინის დავემშვიდობე და სახლში წავედი,კართან რომ მივედი დიდი ყუთი დამხვდა ბანტით,მივხვდი რომ ეს ბექასგან იქნებოდა,ავიღე და სახლში სევედი დედაჩემმა რომ დამინახა ყუთით ხელსი კითხვები მომაყარა,სადან ვინ და ასე შემდეგ,მე კი ხმა არ ამომიღია ის ეშევედი ოთახში ყუთი საწოლზე დავდე და ჩამოვჯექი,გახსნას ვერ ვბედავდი,რატომ არ ვიცი ბევრი ყოყმანის შემდეგ გავხსენი,ყუთში პატარა ფუმფულა გული იდო წარწერით მიყვარხარ გვერდით კი ლამაზი წითელი ყუთი,ყუთი ამოვიღე და რომ გავხსენი თვალები გამიფართოვდა,გულის ფორმის ყელსაბამი ლამაზი ვარდისფერი თვლებით მოჭედილი,საოცრად ლამაზი იყო,საჩუქრებს საპატიო ადგილი მივუჩინე და ოთახიდან გავედი,
-სად მიდიხარ?
-ცოტას გავისეირნება 
-კი მაგრამ, ახლა არ მოხვედი?
-ხო ვიცი მაგრამ გარეტ მინდა სუფთა ჰაერზე გავლა,აღარ შემკამათა კარი მოვიხურე და გარეთ გამოვედი,მივსეირნობდი ტროტუარზე და ვფიქრობდი ბექაზე ჩემზე და აბსოლიტურად ყველაფერზე,ახლა რა მოხდება?თავი მტკიოდა ათასი ფიქრისგან,ლამაზ პარკში სევედი და სკამზე ჩამოვჯექი აქაურობა ძლაინ მიყვარს გადამწვანებული ხეებით ბუჩქებით ლამაზი ფერად ფერადი ყვავილებით,საბავშვო ატრაქციონებით საქანელებით,ადრე აქ მოვდიოდი პატარა რომ ვიყავი და საქანელებზე ვქანაობდი,ბავშვობის გახსენება მომინდა და საქანელაზე დავჯექი ფეხები დავატყაპუნე და წამსი ჰაერსი ვიყავი ეს გრძნობა ყველასთვის ნაცნობია უკნიდან ვიღაცის შეხება ვიგრძენი და უფრო მეტად გავქანავდი,მისი სურნელი მეცნო საქანელა გავაჩერე და მისკენ შევბრუნდი,
-ბექა?
-გამარჯობა სალი
-გაგიმარჯოს
-როგორ ხარ?
-კარგად სენ როგორ ხარ?იქნებ ამიხსნა ის საჩუქრები რას ნიშნავს?ახლა აქ არ მაქ მერე წამოვიღებ და დაგიბრუნებ ყველას
-არა ეგ შენია უკან არ მივიღებ,მაგიტ მე ყველაფერი ვთქვი მაგრამ როგორც ჩანს სენ ვერ გამიგე,მიყვარხარ
-რა არა ასე უცებ?
-შეყვარებისთვის ერთი დღეც კი საკმარისია,მინდა ჩემი შეყვარებული იყო უშენოდ ვერ ვძლებ სადაც მივდივარ ყველგან შენ მელანდები შენი სურნელი მთელ სხეულში მაქ გამჯდარი და ვერაფრით გივიწყებ,უფრო ახლოს მოვიდა და მის სუნთქვას და გულისცემას ვგრძნობდი,წელზე ხელი სემომხვია და საქანელიდან ამაყენა,მაგრად მიმიხუტა და თავი მხარზე დამადო,ყურთან ახლო მოიტანა ტუჩები და თბილი სასიამოვნო ამაღელვებელი ხმით ჩამჩურჩულა
-მიყვარხარ სიცოხხლეზე მეტად,მჭირდები ჰაერზე მეტად,ტუჩები ყურს მოაშორა და სახეში შემომაშტერდა,მე არ ვიცოდი რა მექნა და თავი დავხარე ხელი მომკიდა სახეზე და ამაწევინა,ნელნელა ჩემს ბაგეს შეეხო და ერთიაანდ ავკანკალდი,მან კი უფრო მიმიხუტა 
-ბექა არ ვიცი რა გითხრა
-ჩუ გთხოვ უბრალოდ ჩამეხუტე,ახლა მივხვდი რომ მეც მიყვარდა,რომ უიმისოდ ცხვორება არ სემეძლო,იცი ბექა მეც მიყვარხარ
-რა მართლა?დასიხარულისგან ხელში ამიტაცა და დამატრიალა,ამ დღის სემდეგ შეყვარებულები გავხდით,სკოლასი მივყავდი და მოვყავდი,სკოლა რომ დავამთავრე ბანკეტზე ხელი მთხოვა მეც რათქმაუნდა დავთანხმდი,მეჯვარე ჩემი კლასელი სოფო იყო ბექასი კი მისი ძმაკაცი ნოდარი,ქორწილი ძლაინ ლამაზი და კარგი გამოვიდა ,სტუმრებიც კმაყოფილები დარჩნენ,მერე უნისი ჩავაბარე და სწავლა გავაგრძელე,ბექა მუშაობდა და ცალკე სახლი ვიყიდეთ ჩვენი მოამვალი ოჯახისთვის,
რამდენიმე წლის სემდეგ
როგორც იქნა უნივერსიტეტი დავამთავრე და იურისტად დავიწყე მუშაობა,უკვე მეორე თვესი ვარ,ბექა ყოველდღე დაფრინავს ბედნიერია რომ სულ მალე პატარა ანანო მოევლინება ქვეყანას
შვიდი თვის სემდეგ
ღამის ორი საათი იყო მუცელი საშინლად ამტკივდა და ბექამ საავადმყოფოსი გამაქცუნა,რამდენიმე საათაინი ლოდინის სემდეგ გაჩნდა პატარა ანანო,თავიდან ვერ ბედავდა ესინოდა არ დამივარდესო მაგრამ შემდეგ აიყვანა და თვალებზე ცრემლი მოადგა,ისეტი საყვარლები იყვნენე ორივე,ანანიკოს მამას თვალები აქ თმები კი ჩემი,ულამაზესი ანგელოზივით ბავშვია,ყველაფერი ბედნიერად და კარგად დასრულდა .