ნინი შერმადინი ნიუ იორკში რესტორანში მღერის

ქართველი მომღერალი ნინი შერმადინი უკვე ორი თვეა, რაც ნიუ იორკში, კერძოდ კი, ბრუკლინში ცხოვრობს. ის საქართველოდან მიუზიკლ "კაბარეს" კასტინგში მონაწილეობის მისაღებად წავიდა. შესარჩევმა ტურმა კარგად ჩაიარა, კასტინგში გაიმარჯვა. ამას გარდა, ნინიმ კიდევ ორ კასტინგში მიიღო მონაწილეობა, სადაც ასევე გაიმარჯვა და ის ახლა მასტერკლასებს მუსიკოს ბობი ქუაინთან გადის. მალე კი ცნობილი ამერიკელი აგენტების წინაშე მოუწევს წარდგომა.
ახალგაზრდა მომღერალს სამშობლოდან ასე შორს ყოფნა შვილის, ოჯახის წევრებისა და მეგობრების გარეშე ძალიან უჭირს. ოკეანის გაღმა მხოლოდ ის აძლებინებს, რომ საყვარელ საქმეს აკეთებს. ნინიმ "სარკეს" თავისი ამერიკული ცხოვრების შესახებ უამბო.
– ნინი, "კაბარეს" შოუმ როგორ ჩაიარა?
– ძალიან კარგად. "კაბარეს" შოუში მივიღე მონაწილეობა, სადაც როუზ კაიოლამ მიმიწვია. ეს ქალი ქველმოქმედია. მას ჩემ შესახებ სოსო თოლორაიამ უამბო. ამ საღამოზე მე, როგორც სტუმარი და კონკურსანტი, ისე ვიყავი მიწვეული. "კაბარეში" ბროდვეის ბევრი ცნობილი მომღერალი მონაწილეობდა. ეს იყო დახურული, მოკრძალებული საღამო, რომელსაც მხოლოდ პრესის და ტელევიზიის რამდენიმე წარმომადგენელი ესწრებოდა და ყველაფერი გააშუქეს. ეს საღამო ასე დამთავრდა, მაგრამ ჩემი შემოთავაზებები ამით არ დასრულებულა.
ბროდვეიზე ორი კასტინგი ჩატარდა. ორივეში მივიღე მონაწილეობა. როლზე ისე არავინ დაგამტკიცებს, თუ მასტერკლასები არ გაიარე. უკვე მეოთხე კვირაა, ბობი ქუაინის სტუდიაში მასტერკლასებს გავდივარ. ამ ხნის განმავლობაში 8 სიმღერა მოვამზადეთ. ბროდვეის ცნობილი პროექტით "აგენტების ღამე" უამრავი ცნობილი აგენტის წინაშე უნდა წარვდგეთ, ანუ წინ კიდევ ერთი კასტინგია. რა შედეგი მექნება, გაგაგებინებთ, ვიცი, რომ საქართველოში ჩემზე ნერვიულობენ.
– რა არის ამ კასტინგზე დამოკიდებული, რას მოგიტანთ ის?
– თუ აგენტს მოეწონე და აგიყვანა, ეს ძალიან ბევრს ნიშნავს, ბევრ რაღაცაში დაგეხმარება. ამერიკაში 2 თვის ჩამოსული ვარ და წარმოდგენა არ მაქვს, აქ რა ხდება, ჯერ კიდევ გარკვევის და ძიების პროცესში ვარ. აქაურ მენტალიტეტს ვეცნობი, ვარკვევ, წარმატება რას მოაქვს და რას – არა. ჯერ მხოლოდ ერთს მივხვდი, რომ წარმატება შრომას მოაქვს და მეტს არაფერს. რამდენსაც იშრომებ, ზუსტად იმდენი დაგიბრუნდება უკან, არც მეტი და არც ნაკლები.
– როგორც ვიცით, ამერიკაში იქ მცხოვრები სოსო თოლორაიას რჩევით და მის იმედზე წახვედით. სოსო რითი გეხმარებათ?
– ამერიკაში საკუთარი თავის გარდა ვერავინ და ვერაფერი დაგეხმარება. ჩემი თავის პატრონი ყოველთვის მე ვიყავი და ახლაც ასეა, თუმცა უყურადღებოდაც არ ვარ, სოსო თოლორაია მეხმარება. მის გარდა სხვებიც ზრუნავენ ჩემზე. ის ოჯახი, სადაც ვცხოვრობ, ჩემი დიდი ხნის მეგობრები არიან საბერძნეთიდან. ცოლ–ქმარ ზურა სიხარულიძესთან და ნინო ცხოვრებაშვილთან ვარ. ზურა მსახიობია, აქ "თეთრ ბაირაღებს" დგამენ და იქ თამაშობს, ხალხურ ანსამბლშიც მღერის. ასეთ შემოქმედებით ოჯახში ვარ. ბიძაჩემიც აქ ცხოვრობს და, როცა სცალია, მეხმიანება.
– ამ პერიოდის განმავლობაში ყველაზე მეტად რა გაგიჭირდათ, რა სირთულეებს შეხვდით?
– სირთულეებს შევეჯახეო, რომ გითხრათ, მართალი არ ვიქნები, თუმცა თავიდან, ცოტა არ იყოს, შემეშინდა. ამერიკა ძალიან დიდი ქვეყანაა, ასეთი დიდი შენობები მაღლიდან რომ დაგყურებს, გეშინია, არ დაიკარგო, მაგრამ საკმარისია, ხელში რუკა აიღო და ყველაფერი ნათელი ხდება. არც ენის ბარიერი მაქვს. მთავარია არაფრის შეგეშინდეს და დარწმუნებული იყო იმაში, რასაც აკეთებ. ჩემს ცხოვრებაში სიტყვები "ვერ გავაკეთებ", "ვერ შევძლებ" არ არსებობს, ასეთი რამ არასდროს მითქვამს. ეს ჯერ კიდევ თეატრალურში ყოფნისას მასწავლეს, რომ არ უნდა ვთქვა.

– თავს რა შემოსავლით ირჩენთ?
– აქ ჩამოვედი თუ არა, მაშინვე ძალიან პრესტიჟულ რესტორანში, "პასაჟში" დავიწყე სიმღერა, ანუ სამსახურიც ვიშოვე. რუსული რესტორანია, სადაც ყოველ კვირას ვმღერი. ამას გარდა, მანჰეტენზე ასეთივე პრესტიჟული კლუბი გაიხსნა, რომელსაც "პეპელა" ჰქვია. იქ ჯგუფი "ჯიპსი კინგი" უკრავს. არ ვიცი, მათ ვინ უთხრა, რომ ჩამოსული ვიყავი და გასაუბრებაზე დამიბარეს. მივედი, მომისმინეს და ძალიან მოვეწონე. მათთან ერთად ვიმღერე. შემომთავაზეს, რომ ყოველ საღამოს მე და "ჯიპსი კინგის" ერთ–ერთი გიტარისტი (მას გაბრიელი ჰქვია) მაყურებლის წინაშე წარვდგეთ. გაბრიელი კომპოზიტორიც გახლავთ, ესპანურ სიმღერებს წერს. შემომთავაზა, რომ რამდენიმე სიმღერა ჩავწეროთ და სინგლი გამოვუშვათ. ამას გარდა, რაღაც კონკურსებისთვისაც ვემზადები და ამის შესახებ მოგვიანებით შეგატყობინებთ.
– რა შთაბეჭდილება დაგიტოვეს "ჯიპსი კინგის" წევრებმა, როგორები არიან ურთიერთობაში?
– აქ ვინც ვნახე, ყველა უშუალოა. ძალიან უხარიათ, როცა მიხვალ და კომპლიმენტს ეტყვი. ჯგუფის წევრებმა ხალხს ჩემი თავი ასე წარუდგინეს: "საოცარი მომღერალი გვინდა წარმოგიდგინოთ, ისეთი მაგარი ხმის მქონე ადამიანია, არ გვჯერა, რომ ეს გოგონა აქ ვიპოვეთ, ეს გვეამაყება". მათ ტელეფონის ნომერი გამომართვეს და ხშირად მეკონტაქტებიან.
– მანჰეტენზე კიდევ რომელიმე ვარსკვლავს ხომ არ გადაყრიხართ?
– აქ პოპულარულ ადამიანებს ძალიან ხშირად ნახავთ. ფეხბურთელ დევიდ ბექჰემს ერთ–ერთ კლუბში შევხვდი. გასასვლელში ვიდექი, უკაცრავად, თუ შეიძლება გავივლიო, მითხრა. ძალიან სასიამოვნოა–მეთქი, ვუთხარი და გავუღიმე.
– ბექჰემმა თქვენი ნამღერიც ხომ არ მოისმინა?
– არა, მანჰეტენზე ერთ–ერთ კლუბში მეგობარ გოგონებთან ერთად ვიყავი და ბექჰემს ასე შემთხვევით გადავეყარე. თურმე პიერი ანრი მეტროთი დადის. ჩვენი კალათბურთელის, თორნიკე შენგელიას გუნდის "ბრუკლინ ნეტსის" თამაშზე ვიყავი. ჩემ წინ ჯეიზი იჯდა. სურათები გადავუღე. ამ ყველაფერს "ფეისბუქზე" ვტვირთავ ხოლმე, რომ ჩემებმა ნახონ.
– "ჯიპსი კინგის" წევრებმა რაიმე თუ იცოდნენ საქართველოს შესახებ?
– როგორი გასაკვირიც უნდა იყოს, აქ ჩვენ შესახებ იციან, გაიგეს, რომ ვარსებობთ და შტატ ჯორჯიაში აღარ ვეშლებით. ვისაც ვეუბნები, რომ ჯორჯიიდან ვარ, მეკითხებიან, ქვეყნიდანო. თუმცა ჰგონიათ, რომ რუსეთთან ვართ ახლოს და რამდენიმემ გადაწყვიტა კიდეც, ჩემთან რუსულად ესაუბრა. სულ იმის მტკიცებაში ვარ, რომ ჩვენ რუსულად არ ვსაუბრობთ, ჩვენ სხვა, საკუთარი ენა და დამწერლობა გვაქვს, რომელიც არავისას ჰგავს. ერთი სიტყვით, ამერიკელებს "ქართლის ცხოვრებას" ვაცნობ.
– როგორ ცხოვრობენ რიგითი ამერიკელები, მათ რიტმზე აეწყვეთ?
– მე ბრუკლინში ვცხოვრობ, მანჰეტენზე ბინები ძალიან ძვირი ღირს და ჩემი ჯიბე ჯერ ამდენს ვერ სწვდება. ბრუკლინიდან მანჰეტენზე მატარებლით ან მეტროთი ზუსტად საათნახევარი უნდა. აქ ადამიანების დილა 5–6 საათზე, სუფთა ჰაერზე გასვლით იწყება. ყველა მუშაობს და სამსახურში მიდის, ყველა ყავით ხელში მოძრაობს. მეტროში ადამიანს ვერ ნახავთ, რომელიც არ კითხულობს. აქ წიგნის კულტურა ძალიან მაღალია. წიგნის ბევრი მაღაზიაა. როცა ადამიანები მეტროთი მგზავრობენ და ბევრი თავისუფალი დრო აქვთ, კითხულობენ. რაც შეეხება ბომონდურ ცხოვრებას, კლუბებიც განსხვავებულია, მუსიკით, მომსახურებით, ინტერიერით.
ყველა ჯანსაღი ცხოვრების წესით ცხოვრობს. ვარჯიშობენ, ყველას საკუთარი საქმე აქვს. აქ წუთის უქმად დაკარგვა არ შეიძლება. სახლშიც თუ ზიხარ, რაღაცეები უნდა აკეთო, ინტერნეტში რაღაცეები ეძებო, კასტინგებისთვის მოემზადო, მეტი ინფორმაცია მიიღო, ისწავლო. ჩემი ყველა წუთი გათვლილი და დაკავებულია.
– საქართველოში როდის აპირებთ ჩამოსვლას?
– ათწლიანი ვიზა მაქვს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ აქ ამდენი წლით ჩამოვედი. მალე ისევ ჩამოვალ საქართველოში და გნახავთ. შეიძლება ზაფხულში ორი კვირით ჩამოვიდე.
– ოჯახისგან შორს ყოფნას მიეჩვიეთ თუ ისევ გიჭირთ?
– ძალიან მიჭირს და ყველანი ძალიან მენატრებიან – შვილი, მეგობრები... ურთულესია, როცა ასე ერთბაშად ყველას მიატოვებ და სხვა ქვეყანაში წახვალ, მაგრამ მე აქ ისეთ ადამიანებს, მშობლებს ვხედავ, რომლებსაც წლებია თავიანთი შვილები არ უნახავთ და არც იციან, ეს როდის ეღირსებათ. ამიტომ უფლება არ მაქვს, ვთქვა, რომ დეპრესიაში ვარ. აქ ქართველი ემიგრანტები თავიანთი შვილების კარგი მომავლისთვის წვალობენ, ამიტომ ვერ ვწუწუნებ, რომ ბავშვი მომენატრა. თან ყველაზე კარგი ის არის, რომ მე ნებისმიერ დროს შემიძლია საქართველოში ჩამოვიდე. უბრალოდ, მინდა აქ დავლაგდე, ავეწყო. როცა ჩემს მომავალს მიმართულებას მივცემ, მერე უფრო ადვილი იქნება ყველაფერი.
ეკა ლემონჯავა