მაზლისცოლი გოიმსა და სოფლელს მეძახის

ერთ-ერთი რაიონიდან ვარ და მომავალმა მეუღლემ, რომელიც წარმოშობით თბილისელი გახლდათ, უცებ შემაყვარა თავი.
16 წლის ვიყავი და გათხოვებაზე არც მიფიქრია, მაგრამ ერთ ზაფხულს სოფელში ძმაკაცებთან ერთად მანქანით ჩამოვიდა და მომიტაცა. მიყვარდა, მაგრამ უკან დაბრუნება მინდოდა. სამწუხაროდ, მშობლებმა არ წამომიყვანეს, პირიქით, უხაროდათ, შვილი თბილისში რომ გაათხოვეს. მას შემდეგ ათი წელი გავიდა.

დღეს ორი შვილი მყავს, არ ვმუშაობ, რადგან ჩემს სწავლაზე არავინ იზრუნა. მეუღლე პატივს მცემს, მაგრამ ვიცი, რომ საყვარელი ჰყავს. უბრალოდ, ჩემი სახით კარგი მომვლელი იშოვა. ეზოში, სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ, მეორე სახლიც დგას. იქ ჩემი მაზლი თავის ცოლთან ერთად ცხოვრობს.

ხუთი წელია, რაც ცოლ-ქმარი არიან, მაგრამ შვილი არ ჰყავთ. როგორც რძალი ამბობს, არ ეჩქარება. რომელიღაც სილამაზის ცენტრში მუშაობს და სულ მოვლილია, მე კი დამცინის და სოფლელსა და გოიმს მეძახის. ერთხელ მითხრა, წამოდი, ჩვენს ცენტრში წაგიყვან და ქალად გაქცევო.

იმ ღამეს ბედნიერებისგან არ მეძინა, მაგრამ მეორე დღეს გამომიცხადა, იმ პირობით წაგიყვან, თუ არ იტყვი, რომ ჩემი რძალი ხარ, შენი მრცხვენიაო. მაგრამ მერე მაინც გადაიფიქრა, რომ წამოგცდეს, მერე რა გავაკეთოო.

ქალაქში თუ შემხვდება, არც მიმჩნევს, ვითომ არ მიცნობს. არ ვიცი, ეს რამდენად ნორმალურია. არადა, ქმარი მეუბნება, რომ ამაზე არ უნდა ვინერვიულო.

ჟურნალი "რეიტინგი"