მოვარჯულებ (9)(10)

ზემოთ ავყვე? მასაც ხომ დარწმუნებული ვარ ეგ უნდა. აქ დავრჩე ? რა მჭირს ხალხო ? ჭირი შემეყარა ? არა არა, არ მინდა დაჯერება რომ მომწონს. ისევ წვიმს.. რა მაგარია, ნეტავ ცა ჩამოიქცეოდეს, უხ როგორ მიყვარს წვიმა. ჩემდა უნებურად ხელი მაგიდას დავკარი და წამოვდექი. მერე მივხვდი რომ სულელურად მოვიქეცი და კვლავ დავჯექი, ნიას მომზადებული ჩაი წინ დავიდგი და მოვსვი თუ არა სისხლი ამიდუღდა....
დილით როგორც ყოველთვის ადრე არ ავდმგარვარ. ალბათ ამინდის გამო იყო რომ 2 საათამდე მეძინა, უფრო დიდი ხანიც მეძინებოდა ალბათ ტელეფონს რომ არ დაერეკა, ჩემი ძმაკაცი იყო, ისიც ქართველია, ოღონდ ლონდონში ჩემ მსგავსად 10 წლის წინ საცხოვრებლად წასული. მითხრა ქობულეთში ვარო და შესახვედრად წავედი. წამოვხტი მალევე მოვწესრიგდი და ქვევით ჩავედი, ნია და მარი წვიმისაგან შეციებულები დივანზე ისხდნენ და კარტს შეექცეოდნენ... ნიას არც კი შემოუხედავს, შეჩვეული ვიყავი უკვე მის ამგვარ საქციელს, რაღაც ჩაისისინა და მეც კარი გავაღე და გარეთ გავედი.. მომნატრებოდა ჩემი ძმაკაცი. თან უკვე რამდენი ხანია ძმაკაცთან ერთი წესიერად არ მისაუბრია.
-ვააა გიო როგორ ხარ ძმაო ?
-რავიცი ლევან, შენ. კი გარუჯულხარ უკვე..
ორივეს გაგვეცინა.
-წამო ძმაო სადმე დავსხდეთ ლუდი დავლიოთ, შევთავაზე და მახლობელ კაფეში შევედით. შეხვედრამ ისევე ჩაიარა როგორიც 2 ძმაკაცს შორისაა მოსალოდნელი, ნიას ამბებიც მოვუყევი და ისე დამცინა თავი ყველაზე სასაცილო კლოუნი მეგონა. მერე მითხრა რომ აქ თავის შეყვარებულთან ერთად იყო ჩამოსული და მის სანახავად წავიდა. მე კიდევ ჩავჯექი მანქანაში და სახლის გზას უკანვე გამოვუყევი.. ისევ წვიმდა, უკვე მეორე დღე ილეოდა, მაგრამ წვიმა ჩანქერივით კვლავ მოსჩქეფდა. სახლში მივედი თუ არა მანქანიდან კარამდე მისვლაში სულ მთლად დავსველდი... კარი დაკეტილი დამხვდა...
-ესენი ვერ არიან მგონი? გასაღები სად წაიღეს ? კარი კვლავ მაგრად მოვსინჯე, ზარით ავიკელი მაგრამ არაფერიც. არავინ არ გამიღო კარი. საშინელებაა ალბათ წარმოსადგენადაც კი... რა უნდა მექნა, ისევ ჩავჯექი მანქანაში და მათ მოსვლას დაველოდე. საღამოს 9 საათი იყო სახლში რომ დაბრუნდა, ოღონდ მხოლოდ ნია. ისე ვიყავი გაცოფებული გოგო რომ არ ყოფილიყო ალბათ მაგრად ვცემდი. მანქანიდან გადავედი და გასაღები ჯერ არც კი გაეყარა კარში რომ ვეცი და ყვირილი დავუწყე, არც მე არ ვიცი რატომ.
-სად იყავი ამდენი ხანი? არ უნდა იფიქრო სხვაზე? იქნებ ვიღაცას სახლში დაბრუნება სურს..
-ხელი გამიშვი და ხმას დაუწიე.
-ხმას დავუწიო ?
-5საათზე მეტია ამ თავსხმა წვიმაში მანქანაში ვიჯექი და ჩემი ხმის ტონი გაკვირვებს კიდეც.
-იქნებ გენება და ხელი გაგეშვა. მაინც მშვიდი გამომეტყველებით ითხოვდა თავის დახსნას. მეც ხელი გავუშვი, ნია ისევ უხმოდ შეტრიალდა და კარი გააღო. შიგნით შევიდა, მისი ეს სიმშვიდე ნერვებს მიშლიდა. ზევით ავიდა, კიდევ არ იღებდა ხმას. ვეღარ მოვითმინე მისი ასეთი აუღელვებლობა და მისი ოთახისკენ ავიღე გეზი. ოთახში შევედი და არც ისე კარგი სანახავი სიტუაცია დამხვდა, ნია თავის სამგზავრო ჩანთაში ბარგს ალაგებდა. ისე რომ ყურადღებასაც არ მაქცევდა.
-რას აკეთებ ?
-ვალაგებ.
-რატომ ?
გაჩერდა ცრემლები წასკდა მის სახეს იმაზე უარესად ვიდრე ცას ცვიოდა წვიმის წვეთები. მინდოდა მივსულიყავი ჩავხუტებოდი და დამემშვიდებინა მაგრამ რა უფლებით, მე ხომ სულაც არ მქონდა უფლება და არც მოვალეობა ეს გამეკეთებინა მხოლოდ ის შემეძლო გამეკეთებინა რომ დიდი გრძნობითა და ემოციებით სავსე სიტყვები მეთქვა
-რა მოხდა?
დუმილი.. დუმილი თანხმობის ნიშანია, ეს აქ არ გამომადგება ამიტომ კიდევ ერთხელ ვცდი
-ნია... ვერც კი მივხვდი რა უნდა მეთქვა, მაგრამ არც აღმოჩნდა საჭირო, შემოტრიალდა ჩემკენ წამოვიდა და მომეკრო.. ტიროდა ისე რომ არც კი ითქვამდა სულს. ისე მომკვროდა რომ ლამის მეც არ დამაცადა სუნთქვა, არ ვიცი რა დამემართა მაგრამ ხელიც კი ვერ გავაქანე რომ მოვხვედო ან რაიმე, ვიდექი თავჩაღუნული ის კი მეკვროდა, ამით მთხოვდა რომ იგივე გამეკეთებინა მაგრამ არა მე ვიდექი და უბრალოდ ვუყურებდი. პირველი ნაბიჯი გადმოდგა, მე კი იმისთვის რომ საპასუხოდ რაიმე მომემოქმედებინა ვიდექი და არაფერს ვაკეთებდი, მაგრამ, რაღაც დამემართა, ძალა წამერთვა, მე უნამუსოდ მოვიქეცი და მივხვდი კიდეც ამას როცა ნიამ შემომხედა და ცრემლიანი თვალები სწრაფად დაახამხამა ზიზღით შემომხედა სახეში ხელი გამარტყა და კვლავ ბარგს დაუბრუნდა, ვიდექი ჩემთვის, ისევ გაუნძრევლად. არ მინდოდა რომ ასე ვყოფილიყავი მაგრამ რაღაც არ მაძლევდა ძალას. ჯერ კიდევ მიხურდა ლოყა რომელსაც ასე სასტიკად მოეპყრო ნია. თუნდაც უმიზეზო ყოფილიყო ეს დარტყმა, მე ხომ მას ავიტანდი... ძლივს მოვეგე გონს ნიასთან ახლოს მივედი მაგრამ შეხება მაინც ვერ შევძელი და კვლავ ვკითხე
-რა მოხდა?
ცრემლი მოიწმინდა, წარბები შეკუმშა შემომხედა და მითხრა
-მოკვდა.