მოვარჯულებ (11)

 

ყველაფერი ამერ-დამერია. ბექა... არა ეს სხვა ბექა უნდა იყოს... შეუძლებელია.... სანამ იმას დავადგენდი ის ბექა მართლა ჩემი ძმა იყო თუ არა გონს ვერ მოვეგე, როცა დედას დავურეკე და მისი ტირილის ხმა გავიგე მაშინვე მივხვდი რომ სიმართლე იყო, ტელეფონი ხელიდან გამივარდა საჭეს მაგრად მოვკიდე ხელი და თავი ჩამოვდე. სახე გამშტერებოდა, ვერაფერს ვგრძნობდი, ნიას შეხებასაც რომელიც ჩემ დამშვიდებას და ნუგეშს ტყუილად ცდილობდა, მისი ხელი ისე მეხებოდა რომ მე მხოლოდ მოძრაობას თუ მოვკრავდი თვალს, ვერ ვგრძნობდი. გამყინვოდა ყინულივით მთელი სხეული ოღონდ შინაგანად, წუთიერად სისხლიც გამეყინა ძარღვებში... მეც ხომ ადამიანი ვარ რაც არ უნდა იყოს, ხოდა რა თქმა უნდა მწარედ ავტირდი. არა კი არ ავტირდი ავყვირდი... ცრემლი ცრემლს მოსდევდა. სიმწრის ცრემლები... ჩემი ძმა თურმე ნიას შეყვარებული ყოფილა რის გამოც ჩვენთან ერთად არ წამოსულა 9 წლის წინ ლონდონში, მხოლოდ 5წლის შემდეგ ჩამოვიდა.. ვიცოდი რომ შეყვარებული ყავდა მაგრამ არ ვიცოდი ვინ იყო ის ნია, რომელზეც მიყვებოდა. აი თურმე კავშირი დედაჩემსა და მაიას შორის. მაგრამ ჩემი ძმა? ნია? თავი ფილმში მგონია. არა უფრო ფილმში კი არა ბრაზილიურ სერიალში. ყველაფერი ჩახლართულია. არაფერი მესმის. იმ წამს როცა გავიგე "ასათიანი" ჩემ გონებას ბინდი გადაეკრა, თვალთ დამიბნელდა, ლაპარაკის უნარი წამერთვა, ძალია ჩუმად ხმადაბლა ჩამესმოდა ნიას ცრემლნარევი ხმა, ხმა რომელიც უშედეგოდ ცდილობდა დამშვიდებას. ხმა რომელიც ჟრუანტელს გვრიდა ჩემ სხეულს. მამშვიდებდა ის ვინც თავად იყო დასამშვიდებელი. კი მაგრამ როგორ ? რანაირად? რა მოუვიდა ჩემ ძმას ? ძლივს მოვიკრიბე ძალა რომ მეკითხა ნიასთვის
-როგორ?
ხელი რომელიც ჩემ ზურგს მკვდარივით ესვენა და ტყუილად ლამობდა გამხნევებას აიღო, ცრემლი მოიწმინდა და მითხრა
-მოკლეს.
-მოკლეს. ? ამან უფრო ამიდუღა სისხლი ძარღვებში. ძმა რომელიც ერთადერთი მყავდა მოკლეს?! და როგორ ავხსნა ეს სიბოროტე.
-ხო. მოკლეს.
-ასე უმიზეზოდ მოკლეს ?
-არვიცი.
სწრაფადვე გადავედი მანქანიდან და ფეხი იქამდე ვურტყი საბურავს სანამ არ დავიცალე ემოციურად და არ დავიღალე, ისევ წვიმდა. წვიმდა მაგრამ მე მანქანის საბურავს მივყრდნობოდი და სულაც ვერ ვხვდებოდი რომ წვიმდა.
ნიაც გადმოსულიყო, ყველანაირად ცდილობდა რომ გავემხნევებინე მაგრამ როგორ შეძლებდა როცა მასაც ჭირდებოდა დამშვიდება. ჩემ სახეს უცხო გამომეტყველება გამოსახვოდა და სულაც არ აპირებდა გასცლოდა იქაურობას. მინდოდა საშინელება გამეკეთებინა მაგრამ რა, ამით ვერც ძმას დავაბრუნებდი და ვერაფერს ვერ შევცვლიდი? ძლივს, კარგა ხნის შემდეგ მოვეგე გონს, როცა ნიას სიტყვები უკვე გარკვევით ჩამესმოდა ყურში... ავდექი უხმოდ ჩავჯექი მანქანაში, სულ სველი ვიყავი. ცრემლები სულ ჩამოერეცხა წვიმას. ნიას სახესაც იგივე ემართებოდა..
-გიყვარდა?
-კი
-ძალიან?
-მიყვარდა.
-აღარ?
-აღარ.
-რატომ ტირი ?
-იმიტომ რომ მიყვარდა.
ხმას ზიზღით მცემდა, თითქოს მართლა ვეზიზღებოდი მაგრამ რისთვის რატომ. მერე იქამდესანამ კვლავ მე დავუბრუნდებოდი დიალოგს, თვითონ წამოიწყო
-არაფერი იცოდი ჩვენ შესახებ ?
-აბსოლიტურად.
-არ მჯერა.
-არც მე.
-კი მაგრამ...
-ვიცოდი რომ ჩემ ძმას უყვარდა ვიღაც ნია, მაგრამ გინდა სიმართლე გითხრა ?
-კი
-როცა ლონდონში ჩამოვიდა, შოკში იყო. გახსოვს ალბათ შენაც როცა 24 საათი გამუდმებით გელაპარაკებოდა. სულ შენზე ფიქრობდა რამდენჯერ დააპირა უკან დაბრუნება მაგრამ ვეღარ მოახერხა. უნდოდა შენთან მაგრამ არ შეეძლო.. მაგრამ... ჩავფიქრდი. ღირდა თუ არა ამის თქმა... მაგრამ გამოჩნდა მის ცხოვრებაშიც ვიღაც
-გაჩუმდი
-და მან შეძლო რომ შენი თავი დაევიწყებინა.
-გაჩერდი.
-როცა გეუბნებოდა რომ მეცადინეობდა იმ გოგოსთან ერთად ყავას სვამდა კაფეში.
-შეწყვიტე იდიოტო.
ისევ ატირდა, მხოლოდ მერეღა მივხვდი რომ არასწორად მოვიქეცი, მაგრამ გონება არც მომეკითხებოდა მე ხომ არც კი ვფიქრობდი იმაზე თუ რას ვაკეთებდი. არც კი ვფიქრობდი იმაზე თუ რას ვამბობდი.... ნია, ბექა, ნია, ბექა... ბექა მოკვდა, არ მჯერაა არ მჯერააა.. სიკვდილი, არ მშორდებოდა თვალიდან ბექას სახე.. რამდენიმეჯერ გზაში კინაღამ ავარიაშიც კი მოვხვდით....
როგორც იქნა ჩავედით თბილისშიც, საშინელება იყო იმის დანახვაც კი რაც ჩემ ძველ სახლში ხდებოდა... შავები... ცრემლები.... ტირილი.... კივილი.... ხალხი.... ყვავილები.... არ ყოფილა ამ ყველაფრის დანახვა იმაზე ადვილი ვიდრე რომელიმეს წარმოუდგენია, ან რომელ ნორმალურ ადამიანს წარმოუდგენია. არავის !! არავის!!! საშინელებაა როცა ხარ ვალდებული ძმის საფლავზე, მაშინ როდესაც რამდენიმე წუთიც და მას მიწას მიაყრიან უნდა თქვა სიტყვა. ბოლოჯერ ხედავ მის გათეთრებულ და საზარელ სახეს.. დაეხურება კუბოს თავი და ყველაფერი მორჩა... უკანასკნელად უნდა თქვა სიტყვა რომელიც, უკვე აღარც კი ესმის მას. უნდა უთხრა ვის? ჰაჰ საშინელი შეცდომა უკვე რას? ჩონჩხს რომელიც ნელ-ნელა ხრწნიდა ჩემი ძმის სხეულს. დედას რომელსაც სულ მთლად ჩაშავებია ქვითინისგან თვალები, ნიას რომლის ნატიფი სახე და სხეული შავებს მოეცვა.. და ხალხს რომელიც ღვრის ცრემლს, ცრემლს რომელიც ჩემი ძმის უკვე არ არსებობას გლოვობს და ამ ყველაფრის: ცრემლის, შავების, ხალხის, გლოვის და უდიდესი ტკივილის მიუხედავად მე ვარ ვალდებული ვთქვა შემდეგი შინაარსის ტექსტი? "რა ვქნათ ცხოვრება გრძელდება, მშვიდად განისვენოს მისმა სულმა..." და მსგავსი აფსურდული სიტყვები... განა ამას შეძლება ბექა? ვერა და რა თქმა უნდა ამას ვერც მე შევძლებდი. რა მესაქმებოდა იქ სადაც ჩემ ძმას გლოვობდნენ. მშვიდობით ძმაო. არც კი ამომიღია ხმა ისე დავტოვე იქაურობა და მათ შორის ნიაც, ნიაც რომელიც ასე უყვარდა ჩემ ძმას...