მოვარჯულებ (12)(13)
2 649 ნახვა
მიწაც ისე მიაყარეს ალბათ თვალიც არ დაუხამხამებიათ. ალბათ როგორ უნდა შეგეძლოს ან გეყოს ნებისყოფა რომ უყურო, უყურო იმას თუ როგორ აყრიან მიწას შენ საყვარელ ადამიანს და ვის? ერთადერთ ძმას......
გავიდა დრო, არც დაუცდია ჩვენთვის, მიუხედავად იმისა რომ ყველაფერი შავ-თეთრი იყო, მევალებოდა ყველაფერს გავმკლავებოდი.. მე ჯერ კიდევ თბილისში ვიყავი აღარც ვაპირებდით ლონდონში დაბრუნებას. რა გვინდოდა იქ როცა ჩემი ძმის ნეშტი აქ იყო. ყველას და განსაკუთრებით ჩვენ ოჯახს მწუხარება გადაკვროდა. ადვილია სიტყვიერად სხვისი გამხნევება. ვერ ვიტყვი რომ ადვილი აღმოჩნდა ამ ყველაფრის გადატანა... როგორც იქნა გავიდა 3 თვე. ფიზიკურმა მწუხარებამ იკლო მაგრამ სულიერმა არა.... ჩემ ძმაკაცთან ერთად დასალევად ბარში ჩავედი, ალბათ დაუჯერებელია ასეთი დამთხვევები მაგრამ იქ ნიაც იყო... ნია რომლის დანახვამაც სისხლი ამიდუღა. ვიღაც ბიჭთან ერთად მაგრამ მაინც შავებში ჩაცმული იჯდა და ყავას მიირთმევდა.
-ხო არ გააფრინა ?
-ვინ ძმაო? მკითხა გიომ
-ვინ და ნიამ?
-ესაა ნია? და პირდაღებული დააშტერდა. ნიამ შემნიშნა თუ არა წამოდგა და იქითკენ წამოვიდა სადაც ჩვენ დავსხედით
-გამარჯობა ლევან !
-ვა, ნია.
-როგორ ხარ?
-რაში გაინტერესებს ?
-კარგი რა გჭირს.
მაღიზიანებდა უკვე მისი ძაძებიც რომელიც ჩემი ძმის გლოვისთვის ეცვა. პირში დამცინოდა და არა ზურგს უკან. ეცვა ძაძები და რისთვის? იჯდა უდარდელა ბიჭთან ერთად. მაგრამ მეტი არც მოეთხოვება, აღარც უყვარდა. მე კი ეგოისტურად მინდოდა ეგლოვა. ჩარჩენილიყო იმ დღეში და წინ არ გაეხედა, ვინ მაძლევდა ამის უფლებას. ჭიქა ტეკილა გადავკარი. მალევე მოედო გრადუსი სხეულს. გახურებული სხეული უფრო გამიხურა. ყურები დამეჭიმე. წარბები შემეჭმუხნა..
-არაფერი. ვუპასუხე ზედმეტად სერიოზულად და ყბა წინ წამოვწიე ისე რომ ჩემი სახის გამომეტყველებით ყველაფერი მეთქვა. მეთქვა რომ მეზიზღებოდა ის ბიჭი და მისი საქციელი. გაბრუნდა. ცოტაც რომ ეცქირა უთუოდ ატირდებოდა. აქვითინდებოდა ისე როგორც მაშინ. მაგრამ ახლა მისი ტირილი ზიზღის მეტს არაფერს მომგვრიდა. მეორე ჭიქაც უხმოდ გადავკარი, რამაც შემაძლებინა რომ ნიას გასაგონად მეთქვა
-ბოზი!
ვთქვი თუ არა ნია მოტრიალდა ჩვენკენ წამოვიდა და ხმამაღალი ტონით დაიწყო
-ეგ მე ვარ ? და იმიტომ რომ ბიჭთან ერთად ვსვამ ყავას. ბიჭთან რომელიც ჩემი ბიძაშვილია? და რომც არ იყოს? უფლება ? საიდან იმის უფლება რომ ეგ სიტყვა მითხრა ? მე ხომ გითხარი რომ მიყვარდა.. ყრუდ თქვა ბოლო სიტყვები ჩემი ჭიქა აიღო უხმოდ თვითონაც გადაკრა და ცრემლიანი თვალებით გარეთ გავარდა.. თავს ვერ ვაკონტროლებდი როგორც ყოველთვის როცა მას ვხედავდი. გავყევი დავეწიე კიბეზე შემოვატრიალე და უხმოდ უსიტყვოდ უმოქმედოდ დავეწაფე მის ბაგეებს. ტუჩებს რომლებიც ჯერ კიდევ ბუტბუტებნდენ თავისთვის რაღაცას. ვკოცნიდი მას და თან მახსენდებოდა რომ შეიძლებოდა ჩემ ადგილას ბექა ყოფილიყო. მზიზღდებოდა ჩემი თავი და უფრო მეტად ქცევა, ვაკეთებდი ამას ისე რომ არ ვფიქრობდი არაფერზე. ვერ ველეოდი ნიას ბაგეებს და უფრო მეტად ვგრძნობდი მას. მინდოდა მოვშორებოდი მაგრამ რა უფრო ვშორდებოდი მით უფრო მიზიდავდა მისი სხეული. არ ვიცი რას იფიქრებდა ამაზე ჩემი ძმა. არ ვიცი როგორ ვიქცევი მე...უცებ თვითონვე მომიშორა სხეულიდან და უკვე ცრემლ წამოსულმა მკითხა
-რას აკეთებ ?
-არ ვიცი. ეს პასუხი ვიცი რომ სრულიად გააზრებულმა ვუთხარი. ვუთხარი ისე რომ ვიცოდი რომ არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი.. ბევრი არც უცდია შეტრიალდა ერთი ორი ნაბიჯი გადადგა, ვხვდებოდი რომ მიდიდოდა მაგრამ არ მინდოდა რომ გავქანებულიყავი, ვერც შევძლებდი. მოტრიალდა მხეცივით დაეწაფა ჩემ ტუჩებს. მე კი ისევ ისე გაუნძრევლად ვიდექი როგორც მაშინ როცა იგი ტიროდა მე მეკვროდა და მე არაფერს ვაკეთებდი. მეზიზღებოდა ჩემი თავი, მაგრამ არც იმდენად რომ ამ ყველაფერზე უარი მეთქვა.
გავიდა დრო, არც დაუცდია ჩვენთვის, მიუხედავად იმისა რომ ყველაფერი შავ-თეთრი იყო, მევალებოდა ყველაფერს გავმკლავებოდი.. მე ჯერ კიდევ თბილისში ვიყავი აღარც ვაპირებდით ლონდონში დაბრუნებას. რა გვინდოდა იქ როცა ჩემი ძმის ნეშტი აქ იყო. ყველას და განსაკუთრებით ჩვენ ოჯახს მწუხარება გადაკვროდა. ადვილია სიტყვიერად სხვისი გამხნევება. ვერ ვიტყვი რომ ადვილი აღმოჩნდა ამ ყველაფრის გადატანა... როგორც იქნა გავიდა 3 თვე. ფიზიკურმა მწუხარებამ იკლო მაგრამ სულიერმა არა.... ჩემ ძმაკაცთან ერთად დასალევად ბარში ჩავედი, ალბათ დაუჯერებელია ასეთი დამთხვევები მაგრამ იქ ნიაც იყო... ნია რომლის დანახვამაც სისხლი ამიდუღა. ვიღაც ბიჭთან ერთად მაგრამ მაინც შავებში ჩაცმული იჯდა და ყავას მიირთმევდა.
-ხო არ გააფრინა ?
-ვინ ძმაო? მკითხა გიომ
-ვინ და ნიამ?
-ესაა ნია? და პირდაღებული დააშტერდა. ნიამ შემნიშნა თუ არა წამოდგა და იქითკენ წამოვიდა სადაც ჩვენ დავსხედით
-გამარჯობა ლევან !
-ვა, ნია.
-როგორ ხარ?
-რაში გაინტერესებს ?
-კარგი რა გჭირს.
მაღიზიანებდა უკვე მისი ძაძებიც რომელიც ჩემი ძმის გლოვისთვის ეცვა. პირში დამცინოდა და არა ზურგს უკან. ეცვა ძაძები და რისთვის? იჯდა უდარდელა ბიჭთან ერთად. მაგრამ მეტი არც მოეთხოვება, აღარც უყვარდა. მე კი ეგოისტურად მინდოდა ეგლოვა. ჩარჩენილიყო იმ დღეში და წინ არ გაეხედა, ვინ მაძლევდა ამის უფლებას. ჭიქა ტეკილა გადავკარი. მალევე მოედო გრადუსი სხეულს. გახურებული სხეული უფრო გამიხურა. ყურები დამეჭიმე. წარბები შემეჭმუხნა..
-არაფერი. ვუპასუხე ზედმეტად სერიოზულად და ყბა წინ წამოვწიე ისე რომ ჩემი სახის გამომეტყველებით ყველაფერი მეთქვა. მეთქვა რომ მეზიზღებოდა ის ბიჭი და მისი საქციელი. გაბრუნდა. ცოტაც რომ ეცქირა უთუოდ ატირდებოდა. აქვითინდებოდა ისე როგორც მაშინ. მაგრამ ახლა მისი ტირილი ზიზღის მეტს არაფერს მომგვრიდა. მეორე ჭიქაც უხმოდ გადავკარი, რამაც შემაძლებინა რომ ნიას გასაგონად მეთქვა
-ბოზი!
ვთქვი თუ არა ნია მოტრიალდა ჩვენკენ წამოვიდა და ხმამაღალი ტონით დაიწყო
-ეგ მე ვარ ? და იმიტომ რომ ბიჭთან ერთად ვსვამ ყავას. ბიჭთან რომელიც ჩემი ბიძაშვილია? და რომც არ იყოს? უფლება ? საიდან იმის უფლება რომ ეგ სიტყვა მითხრა ? მე ხომ გითხარი რომ მიყვარდა.. ყრუდ თქვა ბოლო სიტყვები ჩემი ჭიქა აიღო უხმოდ თვითონაც გადაკრა და ცრემლიანი თვალებით გარეთ გავარდა.. თავს ვერ ვაკონტროლებდი როგორც ყოველთვის როცა მას ვხედავდი. გავყევი დავეწიე კიბეზე შემოვატრიალე და უხმოდ უსიტყვოდ უმოქმედოდ დავეწაფე მის ბაგეებს. ტუჩებს რომლებიც ჯერ კიდევ ბუტბუტებნდენ თავისთვის რაღაცას. ვკოცნიდი მას და თან მახსენდებოდა რომ შეიძლებოდა ჩემ ადგილას ბექა ყოფილიყო. მზიზღდებოდა ჩემი თავი და უფრო მეტად ქცევა, ვაკეთებდი ამას ისე რომ არ ვფიქრობდი არაფერზე. ვერ ველეოდი ნიას ბაგეებს და უფრო მეტად ვგრძნობდი მას. მინდოდა მოვშორებოდი მაგრამ რა უფრო ვშორდებოდი მით უფრო მიზიდავდა მისი სხეული. არ ვიცი რას იფიქრებდა ამაზე ჩემი ძმა. არ ვიცი როგორ ვიქცევი მე...უცებ თვითონვე მომიშორა სხეულიდან და უკვე ცრემლ წამოსულმა მკითხა
-რას აკეთებ ?
-არ ვიცი. ეს პასუხი ვიცი რომ სრულიად გააზრებულმა ვუთხარი. ვუთხარი ისე რომ ვიცოდი რომ არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი.. ბევრი არც უცდია შეტრიალდა ერთი ორი ნაბიჯი გადადგა, ვხვდებოდი რომ მიდიდოდა მაგრამ არ მინდოდა რომ გავქანებულიყავი, ვერც შევძლებდი. მოტრიალდა მხეცივით დაეწაფა ჩემ ტუჩებს. მე კი ისევ ისე გაუნძრევლად ვიდექი როგორც მაშინ როცა იგი ტიროდა მე მეკვროდა და მე არაფერს ვაკეთებდი. მეზიზღებოდა ჩემი თავი, მაგრამ არც იმდენად რომ ამ ყველაფერზე უარი მეთქვა.
მეთქვა უარი გოგოზე რომელიც ყველაფრის მიუხედავად მაინც ახერხებდა ჩემში ცეცხლის გაღვივებას. კოცნიდა, ასველებდა ჩემ ბაგეებს მე კი არ მშორდებოდა ბექაზე ფიქრები. დღე იწყებოდა და მთავრდებოდა ბექათი. ბექა იყო ყოველი ქმედები მიზეზი. მოკლედ ბექა, ყველაფერი უკავშირდებოდა ბექა. არ ვიცი რატომ მაგრამ მოვიშორე ჩემი მკლავებიდან ნია, მოვწყვიტე ჩემ ბაგეებს და ვიკითხე
-კი მაგრამ ბექა?
ნიამ შემომხედა, სახეზე სიბრაზემ გადაურბინა
-ბექა ბექა, არაფერი მახსოვს 3 თვის მანძილზე ამ სახელის გარდა. ერთი უბრალო კოცნაც კი ვერ გაგიმეტებია ბექას გარეშე. თქვა ვითომ ნაწყენმა და წავიდა. მიდიოდა და თან ვხდებოდი რომ უკან არ მობრუნდებოდა. მიჭირდა მაგრამ თან მტკიოდა. ბევრისთვის გაუგებარიცაა ალბათ ეს ტკივილი..
გავიდა მას შემდეგ კვლავ 2 თვე...
ტკივილი უკვე ბედნიერ მოგონებებში გადაიზარდა... შავები გაქრა... ცრემლმა იკლო. ცხოვრება ძველ სტილს დაუბრუნდა და რა თქმა უნდა არც მე ჩავრჩენილვარ იმ წამში... შემხვდებოდა ხოლმე ნია მაგრამ კვლავ ძველებური სიუხეშითა და სინაგლით. მასაც გადაუარა ალბათ ამ ტკივილმა, მასაც დაეტყო ფერები, უფრო მხიარული იყო... მაგრამ ერთ დღესაც როცა ჩვენ უბრალოდ კაფეში შევხვდით ერთმანეთს და როცა უკვე ბექას სიკვდილი მოგონებად დარჩა, საშინლად ვიჩხუბეთ და ვიჩხუბეთ რატომ ? ვერ ავიტანე მის გვერდით თაყვანისმცემელი რომელიც ვარდების თაიგულითა და გიტარით ცდილობდა მის მოხიბვლას მაგრამ არც ნია რჩებოდა ვალში...
-ჯანდაბა, ეს ვისთან ერთადააა... რა ბანალურია. ვარდები... გიტარა... ეს როგორ მოსწონს.
ვფიქრობდი ჩემთვის, მაგრამ ვერც კი ვმოქმედებდი. ნია მხოლოდ ღიმილით მომესალმა მაგრამ მაინც წამოდგა და მოკითხვა ინება, ყველაზე საშინელება კი ის იყო რომ იმ ბიჭს ჩემი თავი უბრალო ნაცნობად გააცნო... დაიჟერეთ, მასთან "დაძმაკაცებაც" კი შემომთავაზა. ცხვირწინ მაცლიდნენ გოგოს, თან ვის? მე? ბიჭს რომელსაც არასოდეს ქონია ამის პრობლემა ? ხომ არ გაგიჟდნენ ? მოემზადე ნიაკო, არა მგონია ევროპელ გოგონას, ქართველი კაცის დაუშლელი სტერეოტიპი გაკმაყოფილებდეს. ცოტაც დამაცადე. მთავარი იწყება მხოლოდ და მხოლოდ ახლა.
-კი მაგრამ ბექა?
ნიამ შემომხედა, სახეზე სიბრაზემ გადაურბინა
-ბექა ბექა, არაფერი მახსოვს 3 თვის მანძილზე ამ სახელის გარდა. ერთი უბრალო კოცნაც კი ვერ გაგიმეტებია ბექას გარეშე. თქვა ვითომ ნაწყენმა და წავიდა. მიდიოდა და თან ვხდებოდი რომ უკან არ მობრუნდებოდა. მიჭირდა მაგრამ თან მტკიოდა. ბევრისთვის გაუგებარიცაა ალბათ ეს ტკივილი..
გავიდა მას შემდეგ კვლავ 2 თვე...
ტკივილი უკვე ბედნიერ მოგონებებში გადაიზარდა... შავები გაქრა... ცრემლმა იკლო. ცხოვრება ძველ სტილს დაუბრუნდა და რა თქმა უნდა არც მე ჩავრჩენილვარ იმ წამში... შემხვდებოდა ხოლმე ნია მაგრამ კვლავ ძველებური სიუხეშითა და სინაგლით. მასაც გადაუარა ალბათ ამ ტკივილმა, მასაც დაეტყო ფერები, უფრო მხიარული იყო... მაგრამ ერთ დღესაც როცა ჩვენ უბრალოდ კაფეში შევხვდით ერთმანეთს და როცა უკვე ბექას სიკვდილი მოგონებად დარჩა, საშინლად ვიჩხუბეთ და ვიჩხუბეთ რატომ ? ვერ ავიტანე მის გვერდით თაყვანისმცემელი რომელიც ვარდების თაიგულითა და გიტარით ცდილობდა მის მოხიბვლას მაგრამ არც ნია რჩებოდა ვალში...
-ჯანდაბა, ეს ვისთან ერთადააა... რა ბანალურია. ვარდები... გიტარა... ეს როგორ მოსწონს.
ვფიქრობდი ჩემთვის, მაგრამ ვერც კი ვმოქმედებდი. ნია მხოლოდ ღიმილით მომესალმა მაგრამ მაინც წამოდგა და მოკითხვა ინება, ყველაზე საშინელება კი ის იყო რომ იმ ბიჭს ჩემი თავი უბრალო ნაცნობად გააცნო... დაიჟერეთ, მასთან "დაძმაკაცებაც" კი შემომთავაზა. ცხვირწინ მაცლიდნენ გოგოს, თან ვის? მე? ბიჭს რომელსაც არასოდეს ქონია ამის პრობლემა ? ხომ არ გაგიჟდნენ ? მოემზადე ნიაკო, არა მგონია ევროპელ გოგონას, ქართველი კაცის დაუშლელი სტერეოტიპი გაკმაყოფილებდეს. ცოტაც დამაცადე. მთავარი იწყება მხოლოდ და მხოლოდ ახლა.
