ალკოჰოლიკი 5

დინჯი და ნელი სვლით წამოვიდა ანეტი ჩვენკენ, ხელკავით იმ ბიჭთან ერთად.. ისე ამაყად და ყელმოღერებული მოდიოდა გეგონებოდათ ბრძოლის ველიდან გამარჯვებული ბრუდნება და გამარჯვება უნდა იზეიმოსო.. მთელი არსება გაშეშდა.. კვამლი რომელიც ხარბად ჩამეყლაპა ფილტვებში გაიფლანგა და გაქვავდა, თვალები მხოლოდ ერთ წერტილს ჩაშტერებოდნენ და ეს რა თქმა უნდა ჩვენკენ მომავალი მშვენება იყო, ისე ნაზად მოარხევდა კალმით ნახატ ტანს ერთი პირობა ვიფიქრე კიდეც რომ მოძრავ ნახატს ხომ არ დავცქეროდი.. მამუკა უარეს დღეში იყო, ვერ ვხედავდი მაგრამ ვგრძნობდი, ამ იდეალურ მომენტს მხოლოდ 2 რამ აფუჭებდა ის რომ ეს მშვენება ანეტი იყო და ის რომ ამ მშვენებას გვერდით პარტნიორი ჰყავდა.. არც უაზროდ გაწელილა მანძილი მანქანიდან კიბემდე როგორც იქნა ანეტი კიბეს ამოყვა ნელი სვლით და ჩვენამდე მოსული შედგა. ბიჭს უთხრა ერთი წამით დამელოდეო და ჩვენკენ გადმოდგა რამდენიმე ნაბიჯი.. მამუკას მიუახლოვდა და კოსტუმი მხარზე დაფერთხა..
-კარგად გამოიყურებით. ცალმხირვ გაგვიღიმა და სანამ რაიმეს იტყოდა მამუკამ მის ხელს სტაცა ხელი და ჯელტმენური ჟესტით ხელზე ეამბორა..
-ძალიან ლამაზი ხარ ანეტ.. მზერა მამუკადან ჩემზე გადმოიტანა და ისევე გადაიტანა შემდეგ იმ ბიჭზე, ანეტმა თავისი ხელი მამუკას "გამოართვა" და ბიჭთან ერთად შიგნით შევიდა..
-მამუკა რა გჭირს ბიჭო.. რა უნახავივით იქცევი..-მამუკა ისევ იმ პოზაში გაქვავებულიყო და არ ექანებოდა.
-ხომ გაგიგია თოკა "უნახავმა რა ნახაო"
-მერე?
-ხოდა ეგრე მჭირს. რა დედამ შობა ? -თქვა ეს და უკანასკნელი ნაფაზი რომ დაარტყა ჩემი სიგარეტიც მიისაკუთრა და შიგნით წამათრია.. ბედის ირონიამ აქაც იჩინა თავი რომ დავინახე ანეტი ჩვენ წინ იჯდა.. ხშირად მეპარებოდა მზერა ანადან ანეტზე და ანა ამას მშვენივრად ხვდებოდა მაგრამ იგი არ მოქცეულა სხვა ქაჯი შეყვარებული გოგონებივით და კისერზე არ ჩამომპორწიალებია.. პირიქით.. ანა სხვანაირი გოგო იყო. მაძლევდა საშუალებას გამეკეთებინა არჩევანი ამ ორ მშვენებას შორის.. რომელთა შორისაც არჩევარნის გაკეთება შეუძლებელი იყო.. მაგრამ ისიც ხომ გაგიგიარ "შეუძლებელი არაფერიაო" ხოდა ხან ერთის ყურებით ვტკბებოდი და ხან მეორეთი.. ერთი მეორის მიყოლებით ვიგერიებდი ბილწ აზრებს და სასმელით ვინუგეშებდი თავს.. როგორც ყოველთვის ქეიფი 2 3 ჭიქის შემდეგ ეშხში შევიდა და მეც სიგარეტი მომინდა.. გარეთ გავედი, ამჯერად მარტო.. მაჯირს დავეყრდენი და თბილისის ხედის შემყურე ნაფაზს ნაფაზსე ვურტყამდი.. ასე უინტერესო და ულამაზო არასდროს მომჩვენებია ხედი თბილისისა... მომეჩვენებოდა აბა რაა სულას არ ვფიქრობდი არაფერზე..
ხმა მომესმა...
ქუსლების წკარუნი გაისმა იატაკზე.. როგორ მიშლიდა აქამდე ნერვებს ქუსლების წკარა-წკური, სულ მეგონა რომ სადაცაა დაიმტვრევა და ხელბში ჩამეფშვნება მეთქი, მაგრამ როცა ვიცოდი რომ სასიამოვნო სილუეტი მელოდა უკან არც დიდი ინტერესით გამომიდია თავი, ისევ ერთუ ღრმა ნაფაზი დავარტყი და დინჯად შემოვტრიალდი.. გამიმართლა და თან არა.. ჩემ წინ ანეტი იდგა.. აივანი დიდი განათებით ვერ დაიკვეხნიდა ამიტომ კარიდან და ფანჯრებიდან გამოკრთოდა შუქი რომელიც მხოლოდ მის მოყვანილობას და არანაირ ნაკვთს არ უსვამდა ხაზს, მაგრამ მაინც მიხვდებოდა მის მშვენებას კაცი.. თან რა მშვენებას..
-მომიკიდებ ? -სიგარეტი ჩემი კოლოფიდან ამოაძვრინა რომელიც იქვე მოაჯირზე იდო და გვერდულად ჩაიდო პირში.. უხმოდ ამოვიღე სანთებელა და ხელი აფარებით, რომ არ ჩამქვრალიყო, მოვუკიდე.. თვალები დახუჭა, ლოყები შეკუმშა და ერთ "ლაზათიანი ნაფაზი" დაარტყა.. ნერვები მეშლებოდა გოგო რომ სიგარეტს ეწეოდა მაგრამ ასეთ ტინგიცას რომელიც ხოლმე ზედმეტად ნაზი და ქალურიც იყო უხდებოდა სიგარეტი..
-გილოცავ თორნიკე, კიდევ ერთხელ !
-შენც ! -ვუთხარი უგულოდ და ისევ მოაჯირს დავეყრდენი და თბილისის ხედს ჩავაშტერდი..
-შეიძლება რაღაც გკითხო ? - მითხრა და სიგარეტი პირიდან გამოიღო.
-მკითხე.
-დიდი ხანია რაც ეწევი ? -ამ უადგილო კითხვაზე გამეცინა და სხარტადვე ვუპასუხე.
-პირველი "სიყვარულის" იმედგაცრუების შემდეგ.. შენ ?
-რაც ჩემი და დაიღუპა.. -აქამდეც ვიცოდი რომ ანეტს და დაღუპული ჰყავდა მაგრამ ახლა რატომღაც უხერხულად ვიგრძენი თავი და ბოდიშიც მოვიხადე...
-ბოდიში ანეტ..
-არაუშავს..
არ იყო ეს შესარიგებელი ან რაიმე მსგავსი დიალოგი.. არ იყო ეს რაიმე გრძნობის აღმძვრელი ან ემოციის გამომწვევი. არაფერი მიგრძვნია როცა თვალზე ცრემლი მოადგა.. იცით რა იყო ნამდვილი ემოციის გამომწვევი ? ახლავე გეტყვით.
აივნის კარი გაიღო აივანზე ის ბიჭი გამოვიდა ანეტს წელზე მოხვია ხელი და შიგნით წაიყვანა.. აი ეს იყო ემოცია, ეს იყო გრძნობა და ეს იყო მთელი არსების წართმევა..მერე რა მოხდა ? მაგასაც მოგიყვებით.
მივყვებოდი უკან მონა მორჩილივით და თავჩაღუნული ჩემ ნაბიჯებს ვაკვირდებოდი. დასჯილივით შევყევი უკან და კართან ავიტუზე.. ანას არ გამოპარვია ჩემი ასეთად ყოფნა, მაგრამ არც ზედმეტი კითხვებით მოუწყენია თავი.. ანაზე შემიძლია გაბედულად ვთქვა რომ "მიხვედრილი" გოგო იყო, ყოველთვის იცოდა რა სად უნდა გაეკეთებინა. მოვიდა ჩამეხუტა და მაკოცა, მაგრძნობინა რომ ანეტის გარდა შეეძლო ვიღაცას ჩემთვის თავი დაევიწყებინა.. მერე იმ ბიჭის მსგავსად ანამ ხელი შემომიცურა პიჯაკქვეშ და "შემიღუტუნა" გამომხედა გამიცინა და ნელი სვლით ჩვენ ადგილებს დავუბრუნდი.. რატომღაც გავთამამდი არ ვიცი რა დამემართა, ანას ვეფერებოდი, ვეხვეოდი, თუნდაც მოჩვენებითი ყოფილიყო, რა თქმა უნდა ანა ყველაფერს ხვდებოდა მაგრამ არ მეწინააღმდეგებოდა.. არა იმიტომს რომ სულელია, პირიქით ძალიან ჭკვიანია.. ზედმეტადაც კი.. მიყვარს ასეთი გოგონები მაგრამ ძალიანაც არა...
წასვლის დროც დადგა და ყველა თავ-თავიანთ რაშზე ამხდედრდა, მეც ჩავჯექი ჩემ მანქანაში და ანა წავიყვანე.. სახლამდე მივიყვანე და მერე ჩემი სახლისკენ ავიღე გეზი.. ჩემი სახლის ქუჩაზე რომ გავიარე თვალწინ დამიდგა 3 წლის წინანდელი პერიოდი როცა, ახლანდელი თორნიკე არ არსებობდა და უბრალო "ბირჟავიკი" იყო.. ამ "ბირჟავიკ" თორნიკეს პირობითიც ჰქონდა მისჯილი რის გამოც მშობლებმა დასთან ერთად სასწავლებლად მოსკოვში ვერ გაუშვეს, მაგრამ არც აქ დამდგარა ეს თორნიკე ცუდი ბიჭი... ცუდი ბიჭი რომ გამხდარიყო ახლა ასე კარგად ვერ გაიხსენებდა იმ წარსულ დროს.. სვლა შევანელე და ჩემ თავს ვულოცავდი რომ შევძელი და ახლა თითით საჩვენებელი ბიჭი დავდექი.. არადა ასეთებს ადრე "....".
სახლში ავედი თუ არა, დედა და მამა სამზარეულოში დამსხდარნი მომთხოვნი და მკაცრი გამომეტყველებით დამხვდნენ..
-მოხდა რამე ? -ვიკითხე და დივანზე მოწყვეტით დავეშვი..
-კი.
-რა მოხდა ?
-თოკო მამა მომისმინე..
-გისმენ
-მოსკოვში მივდივართ.
-ხომ იცით რომ ვერ წავალთ.
-რატომ ?
-პირობით მამა პირობითიიიი..
-არ დამვიწყებია შვილო ეგ მაგრამ მე და დედა მივდივართ.. -ჰმმ, რა ჯობია ჩემ ასაკში მარტო ცხოვრებას მაგრამ ძალიან გამიხარდა ეს ამბავი-მეთქი ვერ ვიტყვი
-რამდენი ხნით?
-ჯერ არ ვიცით..
-კაი მამა ხვალ გავაგრძელოთ, ახლა ძალიან დაღლილი ვარ.. -ვუთხარი წამოვდექი და ოთახში შევედი.. დიდი ხანია რაც ჩემი ინსტრუმენტებისთვის ხელი არ მიხლია. ჩემი ჰობი დასარტყამი ინსტრუმენტებია, როგორც მეუბნებიან კარგი რიტმის შეგრძნება მაქვს ამიტომ მეც ყველანაირი დასარტყამი ინსტრუმენტი მაქვს დალაგებული ჩემ ოთახში და ხშირად 'ვუბრახუნებ'.. ახლაც მომინდა ჯემბე ავიღე და 1 საათი გაუჩერებლივ ვუკრავდი, ბოლოს ხელები დამიწითლდა მივხვდი აღარ ღირდა გაგრძელება და თავი დავანებე.. ჩემ ჰამაკს მივაშურე რომელიც დიდის ამბით ჩამოვკიდე ადრე აივანზე, სპეციალურად გადავხურე კიდეც აივანი რომ წვიმის დროს მაინც გამოვსულიყავი და წამოვწოლილიყავი... მიყვარდა ეს ჰამაკი, თან ძალიან.. გავედი ჩავწექი და მთვარის შუქზე ჩამუქებულ ღრუბლებს დავუწყე ცქერა.. გვერდითა აივანიც ახმაურდა, იქ ჩემი საყვარელი ლეილა ბებო ცხოვრობდა, ზურგით ვიწექი ამიტომ ვერ გავიხედავდი..
-ლეილა ბებო როგორა ხარ ? ძალიან მომენატრე..
-ლეილა ბებო არ ვარ თორნიკე, ლეილა ბებოს შვილიშვილი ვარ.. -ნაცნობი ხმა, თან როგორი ნაცნობი, ჟრუანტელს რო დაგივლის აი ისეთი. სანამ ჰამაკიდან გადმოვყირავდებოდი მოვასწარი და მე თვითონ გადმოვედი, აივანს გავხედე და ვინ იდგა ?
ანეტი..
-ანეტ ?!
-გაგიკვირდა ?
-კ-ი-ი-ი -ხმააკანკალებულმა ვუთხარი..
-რატომ ?
-არ გელოდი..
-არც მე.. -ფუმფულა და თბილი ლურჯი ხალათი მოეცვა, ხელში ყავა ეჭირა და თითები ამ ყავისთვის შემოეხვია.. ითბობდა ორთქლით სახეს..
-ლეილა ბებო შენი ბებოა ?
-კი.. -ამ დროს ლეილა ბებოც გამოვიდა აივანზე და ჩემი დანახვით გახარებული მოჰყვა ანეტთან ჩემ ქება-დიდებას.. მერე ხელი გამოსდო ხელში "წამოდი შვილო მოგიყვებიო" უთხრა და შიგნით შეიყვანა.. სხეულში მაკლდა და ახლა მეზობლადაც ჩამისახლდა.