ალკოჰოლიკი 6
2 133 ნახვა
არაფერი განსაკუთრებული იმ ღამეს არ ყოფილა.. დილით ავდექი თუ არა ჩემ ძმაკაცთან წასასვლელად მოვემზადე, გადავივლე ჩავიცვი და გარეთ გავედი.. ქვემოთ თავის კუთვნილ სკამზე დარაჯად გამწესებული ლეილა ბებო იჯდა რომლისთვისაც ყოველთვის 15 წუთით ადრე გამოვდიოდი რადგან სულ მაჩერებდა და ლექციას მიტარებდა, დღესაც რა გამონაკლისი უნდა დაეშვა გამაჩერა და ლაპარაკი დაიწყო
-როგორ ხარ თორნიკე? რამდენი ხანია არ დაგლაპარაკებივარ.
-რა ვქნა ლეილა ბებო თქვენ როგორ ბრძანდებით?
-რას ვიზამ ბებო, ერთი სერიალი რომ დამთავრდება მეორეს ვუყურებ მერე მესამედ და ასე.
-ახლა კი ჩამოსულა თქვენი შვილიშვილი და გახალისდებით ცოტას..
-ვინა ანეტი ?
-ხო ხო
-არა შვილო, ანეტი ჩემი შვილიშვილი როგორ იქნება, გათხოვილიც კი არა ვარ....-მერეღა გამახსენდა რომ მართლაც ლეილა ბებო გათხოვილიც კი არ იყო, აბა ანეტი ვინ იყო.. სანამ კითხვას შევაგებებდი თვითონვე განაგრძო- ანეტი ჩემი "დაქალის" შვილიშვილია.. ბავშვობაში სულ მე ვასეირნებდი ხოლმე და მართლა საკუთარი შვილიშვილივით მიყვარს.. თვითონაც ბებიას მეძახის.. უფ რა ლამაზი გოგოა არა თოკი ?! გუშინ გამომიარა სანახავად და დავტოვე თორემ აბა შვილიშვილი მე საიდან ?! -თქვა თითქოს ნაღვლიანად... მერე მივედი ჩავეხუტე, დავემშვიდობე და ჩემი ძმაკაცის კორპუსისაკენ გავწიე რომელიც არც ისე შორს იყო ჩემი სახლიდან...
რა არეულ დარეული ამბები ტრიალებს ჩემ თავს.
გაგიკვირდათ? -და მე რომ გენახეთ რა ქაოსში ვიყავი ცოცხლად დამიტირებდით.. მიგლოვებდით და ცრემლს დაღვრიდით...
რა თქმა უნდა ძმაკაცთან ფეხით წავედი... რაც თბილისში ჩამოვედი, ამ რეკლამის გადამკიდე 5 10 წუთით თუ შევავლებდი მეგობრებს თვალს და ისინიც მსაყვედურობდნენ "იმ პედარასტთან თუ გირჩევნია მთელი დღე ჯდომა იმის იქითაც წასულხარო".. მეც რა თქმა უნდა ვერაფერს ვამბობდი მაგ პედარასტის დამსახურებით დავგულაობდი ასე თამამად.. ქუჩა გადავკვეთე და მაღაზიიდან მომავალი ანეტიც შემხვდა, დღეს დიალოგის წამოწყება მე ვცადე რადგან "ქალაჩუნასავით" ბუტიაობა ქალაჩუნების წესია..
-დილამშვიდობისა ანეტ..
-პრივეტ თოკა... როგორ ხარ ?
-რავიცი არამიშავს -თან გზა რომ გამეგრძელებინა სიტყვას ვერ დავაწევდი ამიტომ მეც გავჩერდი და ისიც.. -შენ როგორა ხარ ?
-კარგად.. ლეილა ბებომ იმდენი რაღაც მომიყვა სასაცილოდ რომ დამიჯდე მთელი ცხოვრება არ მეყოფი..
-საფირმო ყურძნის ამბავს მოგიყვებოდა..
-არა მარტო..
-კაი ანეტ გავრბივარ და გნახავ ალბათ მერე.. -თან რამდენიმე ნაბიჯი გადმოვდგი და ხელი დავუქნიე დამშვიდობების ნიშნად.. რატომღაც გავმსუბუქდი რომ ერთმადიალოგმა მაინც ჩვენ შორის ზიზღით და წაკინკლავებით არ ჩაირა.. ამ დროს შევუხვიე კიდეც ძმაკაცის ეზოში და სადარბაზოში შევედი..
-ბექა !! რას შვრები როგორა ხარ ?
-ვააა თოკა მოსულაა, შემო ბიჭო გავიყინე..
შიგნით შევედით და რავიცი ათას რაღაცაზე ვილაპარაკეთ. მერე გიო და დათოც მოვიდნენ და ბილიარდის სათამაშოდ წავედით.. ბილიარდს ყველაზე კარგად მე ვთამაშობდი ამიტომაც მე მოვიგე.. სახლში საღამოს დავბრუნდი და კვლავ ლეილა ბებომ გამაჩერა ეზოში..
-ლეილა ბებო კიდევ აქ ხარ ? არ გცივა მაინც ?
-არა ბებო რა შემაციებს, ბერიძეების ეშმაკის ფეხს ველოდები რომ კარგად გამოვლანძღო.. მოვა თოკი, ბებო და კარებთან ბომბებს მიფეთქებს..
-შენ ადი ლეილა ბებო და რომ მოვა მე გამოვლანძღავ კარგად და ყურებსაც დავახევ.. -ვუთხარი ლეილა ბებოს წამოდგომაში დავეხმარე და სადარბაზოში შევაცილე, თან ილანძღებოდა იმ ბიჭს ლანძღავდა და თან გულ დამშვიდებული მიდიოდა რომ მე მივთეთქვავდი... იმ ბიჭის მიბრეგვა ხვალისთვის გადავდე, ლეილა ბებოს სკამი მისთვის განკუთვნილ ადგილად დავდე და სახლში ავედი..
-თოკო მამა ზეგ მივდივართ. -მითხრა მამამ შესვლისთანავე..
-ოოოო. კაი მამა სამუდამოდ ნუ გადაიხვეწებით და ცოტა ხნით როგორმე ავიტან.. -ვუთხარი ეს და მხარზე ხელი დავკარი.. მერე წამოდგა გადამეხვია.. დედაჩემს ცრემლი მორეოდა, არავინ არ აძალებდათ იქ წასვლას მაგრამ მაინც უძნელდებოდათ ჩემი აქ მაგრამ ჩემი დის იქ მარტო დატოვება.. მე რა მიჭირდა, ვიქნებოდი უზრუნველყოფილი აქ.. სახლი.. მანქანა.. სამსახური.. ძმაკაცები.. აღარ გავაგრძელებ, მეტი რაღა მინდა... ოთახში შევედი მაისური გამოვიცვალე სპორტულები ამოვიცვი და ჩემ ჰამაკში ჩავეშვი.. ალბათ ანეტი მელოდებოდა და გასვლისთანავე დამიძახა
-თორნიკეე !!
-რა იყო ?
-რას შვრები ?
-ვწევარ.
-სიგარეტს რატომ არ ეწევი ?
-გამითავდა და იმიტომ.. შენ რატომ არ ეწევი ?
-ჩუმად იდიოტო, ლეილა ბებომ არ იცის.
-"ბებომ" ?
-ხო ბებომ. -აღარ ღირდა ამაზე ყურადღების გამახვილება და არც ჩავციკლულვარ... ჰამაკიდან წამოვდექი და აივნის მოაჯირს იმ მხარეს დავეყრდენი საითაც ანეტი იდგა..
-როდის მიდიხარ საფრანგეთში ანეტ ?
-მალე.
-მალე როდის ?
-2-3 კვირაში.. -ვერ ვიტყვი გული დამწყდა მეთქი მაგრამ არც გამხარებია.. რაც არ უნდა იყოს, შეჩვეული ვიყავი ანეტზე..
-თორნიკეე...
-ჰო
-მომწონხარ. -გაგიკვირდათ? მე არა, ისეთი გახსნილი იყო რომ სულაც არ გამკვირვებია ეს რომ მითხრა. ან რა გასაკვირია 21-ე საუკუნეში გოგომ რომ ბიჭს უთხრა მომწონხარო.. აქაოდა სირცხვილიაო? ევროპაა ბოლოსდაბოლოს.. სირცხვილსა და ნამუსს ევროპამ დაღი დაასვა.
-ოო, მადლობ ანეტ. -აი ამას კი არ მოელოდა და მაშინვე გაიჭიმა... მიუხედავად იმისა რომ 21-ე საუკუნეა და სქესმა ადგილები გაცვალა მერე რა მოხდა, გოგონებიც ხომ ეუბნებოდნენ ადრე ბიჭებს უარს? ხოდა ახლა აქეთ გვეხვეწნონ.. არა და მართლა ვერ ვეტყოდი მეც-მეთქი, რადგან ამას კარგი არაფერი არ მოყვებოდა.. რა ქალივით ვმსჯელობ, წინასწარ განვსჯი ყველაფერს, რასაც იშვიათად, არა იშვიათად კი არა საერთოდ არ ვაკეთებ ხოლმე. ჩვენ აივნებს შორის 1 მეტრიც არ იყო დაშორება, მოვიდა და სახეში გამარტყა.. ავიღე ეს ჩემი მძიმე ხელი და მეც, მაგრამ მსუბუქად გავარტყი.. გაბრაზდა გაცეცხლდა მე კიდევ მოზღვავებული ხუმრობა თავს არ მანებებდა და სულაც არ მიმაჩდნა ეს გარტყმა გასაბრაზებლად..
-რატომ გამარტყი ? -მკითხა ლოყაზე ხელ აფარებულმა
-შენ რატომ გამარტყი ?
-იმიტომ რომ უარი მითხარი.
-მერე გარტყმად ღირდა ? თუ მიჩვეული ხარი ქალბატონო ანეტ თანხმობებს..
-პირველად გადავდგი ეს ნაბიჯი..
-მეორედაც მოგიწევს.. -ამის გამგონე ახლოს მოიწია და ისევ გამარტყა.. ხელი აღარ შემიბრუნებია არც ღირდა.. კარგად იყავი მეთქი დავემშვიდობე და ოთახში შევბრუნდი..
-როგორ ხარ თორნიკე? რამდენი ხანია არ დაგლაპარაკებივარ.
-რა ვქნა ლეილა ბებო თქვენ როგორ ბრძანდებით?
-რას ვიზამ ბებო, ერთი სერიალი რომ დამთავრდება მეორეს ვუყურებ მერე მესამედ და ასე.
-ახლა კი ჩამოსულა თქვენი შვილიშვილი და გახალისდებით ცოტას..
-ვინა ანეტი ?
-ხო ხო
-არა შვილო, ანეტი ჩემი შვილიშვილი როგორ იქნება, გათხოვილიც კი არა ვარ....-მერეღა გამახსენდა რომ მართლაც ლეილა ბებო გათხოვილიც კი არ იყო, აბა ანეტი ვინ იყო.. სანამ კითხვას შევაგებებდი თვითონვე განაგრძო- ანეტი ჩემი "დაქალის" შვილიშვილია.. ბავშვობაში სულ მე ვასეირნებდი ხოლმე და მართლა საკუთარი შვილიშვილივით მიყვარს.. თვითონაც ბებიას მეძახის.. უფ რა ლამაზი გოგოა არა თოკი ?! გუშინ გამომიარა სანახავად და დავტოვე თორემ აბა შვილიშვილი მე საიდან ?! -თქვა თითქოს ნაღვლიანად... მერე მივედი ჩავეხუტე, დავემშვიდობე და ჩემი ძმაკაცის კორპუსისაკენ გავწიე რომელიც არც ისე შორს იყო ჩემი სახლიდან...
რა არეულ დარეული ამბები ტრიალებს ჩემ თავს.
გაგიკვირდათ? -და მე რომ გენახეთ რა ქაოსში ვიყავი ცოცხლად დამიტირებდით.. მიგლოვებდით და ცრემლს დაღვრიდით...
რა თქმა უნდა ძმაკაცთან ფეხით წავედი... რაც თბილისში ჩამოვედი, ამ რეკლამის გადამკიდე 5 10 წუთით თუ შევავლებდი მეგობრებს თვალს და ისინიც მსაყვედურობდნენ "იმ პედარასტთან თუ გირჩევნია მთელი დღე ჯდომა იმის იქითაც წასულხარო".. მეც რა თქმა უნდა ვერაფერს ვამბობდი მაგ პედარასტის დამსახურებით დავგულაობდი ასე თამამად.. ქუჩა გადავკვეთე და მაღაზიიდან მომავალი ანეტიც შემხვდა, დღეს დიალოგის წამოწყება მე ვცადე რადგან "ქალაჩუნასავით" ბუტიაობა ქალაჩუნების წესია..
-დილამშვიდობისა ანეტ..
-პრივეტ თოკა... როგორ ხარ ?
-რავიცი არამიშავს -თან გზა რომ გამეგრძელებინა სიტყვას ვერ დავაწევდი ამიტომ მეც გავჩერდი და ისიც.. -შენ როგორა ხარ ?
-კარგად.. ლეილა ბებომ იმდენი რაღაც მომიყვა სასაცილოდ რომ დამიჯდე მთელი ცხოვრება არ მეყოფი..
-საფირმო ყურძნის ამბავს მოგიყვებოდა..
-არა მარტო..
-კაი ანეტ გავრბივარ და გნახავ ალბათ მერე.. -თან რამდენიმე ნაბიჯი გადმოვდგი და ხელი დავუქნიე დამშვიდობების ნიშნად.. რატომღაც გავმსუბუქდი რომ ერთმადიალოგმა მაინც ჩვენ შორის ზიზღით და წაკინკლავებით არ ჩაირა.. ამ დროს შევუხვიე კიდეც ძმაკაცის ეზოში და სადარბაზოში შევედი..
-ბექა !! რას შვრები როგორა ხარ ?
-ვააა თოკა მოსულაა, შემო ბიჭო გავიყინე..
შიგნით შევედით და რავიცი ათას რაღაცაზე ვილაპარაკეთ. მერე გიო და დათოც მოვიდნენ და ბილიარდის სათამაშოდ წავედით.. ბილიარდს ყველაზე კარგად მე ვთამაშობდი ამიტომაც მე მოვიგე.. სახლში საღამოს დავბრუნდი და კვლავ ლეილა ბებომ გამაჩერა ეზოში..
-ლეილა ბებო კიდევ აქ ხარ ? არ გცივა მაინც ?
-არა ბებო რა შემაციებს, ბერიძეების ეშმაკის ფეხს ველოდები რომ კარგად გამოვლანძღო.. მოვა თოკი, ბებო და კარებთან ბომბებს მიფეთქებს..
-შენ ადი ლეილა ბებო და რომ მოვა მე გამოვლანძღავ კარგად და ყურებსაც დავახევ.. -ვუთხარი ლეილა ბებოს წამოდგომაში დავეხმარე და სადარბაზოში შევაცილე, თან ილანძღებოდა იმ ბიჭს ლანძღავდა და თან გულ დამშვიდებული მიდიოდა რომ მე მივთეთქვავდი... იმ ბიჭის მიბრეგვა ხვალისთვის გადავდე, ლეილა ბებოს სკამი მისთვის განკუთვნილ ადგილად დავდე და სახლში ავედი..
-თოკო მამა ზეგ მივდივართ. -მითხრა მამამ შესვლისთანავე..
-ოოოო. კაი მამა სამუდამოდ ნუ გადაიხვეწებით და ცოტა ხნით როგორმე ავიტან.. -ვუთხარი ეს და მხარზე ხელი დავკარი.. მერე წამოდგა გადამეხვია.. დედაჩემს ცრემლი მორეოდა, არავინ არ აძალებდათ იქ წასვლას მაგრამ მაინც უძნელდებოდათ ჩემი აქ მაგრამ ჩემი დის იქ მარტო დატოვება.. მე რა მიჭირდა, ვიქნებოდი უზრუნველყოფილი აქ.. სახლი.. მანქანა.. სამსახური.. ძმაკაცები.. აღარ გავაგრძელებ, მეტი რაღა მინდა... ოთახში შევედი მაისური გამოვიცვალე სპორტულები ამოვიცვი და ჩემ ჰამაკში ჩავეშვი.. ალბათ ანეტი მელოდებოდა და გასვლისთანავე დამიძახა
-თორნიკეე !!
-რა იყო ?
-რას შვრები ?
-ვწევარ.
-სიგარეტს რატომ არ ეწევი ?
-გამითავდა და იმიტომ.. შენ რატომ არ ეწევი ?
-ჩუმად იდიოტო, ლეილა ბებომ არ იცის.
-"ბებომ" ?
-ხო ბებომ. -აღარ ღირდა ამაზე ყურადღების გამახვილება და არც ჩავციკლულვარ... ჰამაკიდან წამოვდექი და აივნის მოაჯირს იმ მხარეს დავეყრდენი საითაც ანეტი იდგა..
-როდის მიდიხარ საფრანგეთში ანეტ ?
-მალე.
-მალე როდის ?
-2-3 კვირაში.. -ვერ ვიტყვი გული დამწყდა მეთქი მაგრამ არც გამხარებია.. რაც არ უნდა იყოს, შეჩვეული ვიყავი ანეტზე..
-თორნიკეე...
-ჰო
-მომწონხარ. -გაგიკვირდათ? მე არა, ისეთი გახსნილი იყო რომ სულაც არ გამკვირვებია ეს რომ მითხრა. ან რა გასაკვირია 21-ე საუკუნეში გოგომ რომ ბიჭს უთხრა მომწონხარო.. აქაოდა სირცხვილიაო? ევროპაა ბოლოსდაბოლოს.. სირცხვილსა და ნამუსს ევროპამ დაღი დაასვა.
-ოო, მადლობ ანეტ. -აი ამას კი არ მოელოდა და მაშინვე გაიჭიმა... მიუხედავად იმისა რომ 21-ე საუკუნეა და სქესმა ადგილები გაცვალა მერე რა მოხდა, გოგონებიც ხომ ეუბნებოდნენ ადრე ბიჭებს უარს? ხოდა ახლა აქეთ გვეხვეწნონ.. არა და მართლა ვერ ვეტყოდი მეც-მეთქი, რადგან ამას კარგი არაფერი არ მოყვებოდა.. რა ქალივით ვმსჯელობ, წინასწარ განვსჯი ყველაფერს, რასაც იშვიათად, არა იშვიათად კი არა საერთოდ არ ვაკეთებ ხოლმე. ჩვენ აივნებს შორის 1 მეტრიც არ იყო დაშორება, მოვიდა და სახეში გამარტყა.. ავიღე ეს ჩემი მძიმე ხელი და მეც, მაგრამ მსუბუქად გავარტყი.. გაბრაზდა გაცეცხლდა მე კიდევ მოზღვავებული ხუმრობა თავს არ მანებებდა და სულაც არ მიმაჩდნა ეს გარტყმა გასაბრაზებლად..
-რატომ გამარტყი ? -მკითხა ლოყაზე ხელ აფარებულმა
-შენ რატომ გამარტყი ?
-იმიტომ რომ უარი მითხარი.
-მერე გარტყმად ღირდა ? თუ მიჩვეული ხარი ქალბატონო ანეტ თანხმობებს..
-პირველად გადავდგი ეს ნაბიჯი..
-მეორედაც მოგიწევს.. -ამის გამგონე ახლოს მოიწია და ისევ გამარტყა.. ხელი აღარ შემიბრუნებია არც ღირდა.. კარგად იყავი მეთქი დავემშვიდობე და ოთახში შევბრუნდი..
