ალკოჰოლიკი 7
მეორე დღეს მთელი დღის განმავლობაში არც ლეილა ბებოს შევხვედრივარ და არც ანეტს. ან კი რანაირად შევხვდებოდი მთელი დღე ბიჭებთან ერთად საბილიარდოში დავეყუდე და მთელი დღე ჩემ მოგებას ვზეიმობდი.. ან რა საზეიმო ეს იყო, სულ მე ვიგებდი.. საღამოს სახლში დაბრუნებულს ბერიძეების ბავშვი გადამეყარა ეზოში და კარგადაც ავუწითლე ყურები.. კარში ფეხი შევდგი თუ არა მაშინვე აწკრიალდა სახლის ტელეფონი და დედაჩემმაც შემომაჩეჩა შენთან იქნებიანო..
-გისმენთ.
-თორნიკე შენ ხარ ?
-კი ჯოშ რა მოხდა?
-მობილური რატომ გაქვს გათიშული?
-გათიშული? -მაშინვე მობილურს დავხედე. -უი ელემენტი დაუჯდა და გათიშულაა.
-ახლავე წამოდი სააგენტოში.
-რა ხდება ?
-პრემიები..
ამ სიტყვამ ისე სწრაფად მოახერხა გონებაში ავლა-ჩავლა, ყურმილის დაკიდებაც ვერ მოვასწარი ისე გამოვვარდი სახლიდან.. სწრაფადვე მივედი სააგენტოში და ჩემი ადგილი დავიკავე.
-ნახე ბიჭო ამ პიდარასტმა რა ზმანი დაითრიაა? -გადმომჩურჩულა მამუკამ და ორივეს გაგვეცინა... თვალებით ანეტს ვეძებდი რომელიც კედელთან თავმიყრდნობილი ტყავის ელასტიკებში და ქურთუკში გამოწყობილი ფეხი ფეხზე გადადებული იჯდა..
შეხვედრა და პრემიების ამბავი როგორც კი მოთავდა, ჯოშს რომ ჩემთან საუბრის შანსი არ მიცემოდა სწრაფადვე გამოვვარდი და ტაქსიში ჩავჯექი.. 10მეტრი გვქონდა გავლილი რომ ტაქსი კვლავ გაჩერდა და ტაქსიში ანეტი ჩაჯდა..
-გამარჯობა ანეტ..
პასუხი არ გაუცია.. მერეღა გამახსენდა რომ ჩემზე გაბრაზებული იქნებოდა და ხმა აღარ ამომიღია...
მივედით თუ არა სახლთან ფული გადავიხადე და ანეტზე ადრე გადავედი ტაქსიდან, სადარბაზოში შევვარდი და სახლში შევედი.. ვიცოდი რომ ანეტი აივანზე აუცილებლად გამოვიდოდა ამიტომ გამოვიცვალე და აივანზე ჩემ ჰამაკში ჩავეშვი.. არც შევმცდარვარ გამოვიდა მაგრამ ისევ მალე მიბრუნდა, სანამ შიგნით შევიდოდა დავუძახე
-ანეტ ერთი წამით !
-მომესმა თუ მეძახდა ვინმე, ღია კარი ისევ დაკეტა..
-არ მოგესმა მე გეძახი..
-ოჰ თორნიკე, რაო რა გინდა?
-გაბრაზებული ხარ ?
-კი
-მალე გაგივლი?
-არა.
-იმიტომ გამიბრაზდი რომ დაგარტყი?
-ცუდი მიზეზია?
-ჯანდაბაში მგზავნი?
-იმის იქითაც..
-რატომ?
-პირველი ნაბიჯი გადმოდგმულია, ეხლა რაც გინდა ის ქენი... -კარი ისევ გააღო და შიგნით შევიდა.. -ჰაჰ, როგორ მომიჭრა.. რა სავალდებულოა მოგწონდეს ან გიყვარდეს, გადამრევენ რაა.. ჩემთვის ჩავიბურტყუნე და ცოტა ხანს ისევ ვიწექი ჩემ ჰამაკში.. როცა მივხვდი რომ ანეტის ბუტიაობა არაფერს არ მავნებდა მაგრამ არც მარგებდა, ამიტომ გადავწყვიტე ჩემი აივნიდან ლეილა ბებოს აივანზე გადავმძვრალიყავი.. ხშირად ვშვრებოდი ასე ბავშვობაში როცა ლეილა ბებოს კარი ჩაეკეტებოდა მე გადავძვრებოდი და შიგნიდან ვუღებდი, მითუმეტეს რომ ძალიან პატარა მანძილი იყო.. ერთი ნაბიჯით გადავხტი, შარვალი ჩამოვიფერთხე და აივნის კარი გავაღე... ადიელაში შემძვრალი ლეილა ბებო და ანეტი ტელევიზორს უყურებდნენ.. ლეილა ბებოს ჩემი დანხვა არ გაკვირვებია რასაც ანეტზე ვერ ვიტყვი.
-შემოსასვლელი კარი ტყუილად კი არ კიდია..
-ასე უფრო ეფექტურია ჩემო ანეტ..
-ხო ქურდივით შემოპარვა ძალიან ეფექტურია.. -თავი გაატრიალა და ტელევიზორში უინტერესო სერიალს დააცქერდა..
-ლეილა ბებო უთხარი მაგ ქალბატონს ნუ მებუტება რაა
-შენ უთხარი.
-ერთი წუთით მობრძანდით ქალბატონო ანეტ...
-მიდი ბებიკო..-უთხრა ლეილა ბებომაც და მკლავზე ხელი მოჰკიდა... წამოდგა ანეტი და აივანზე ჩემზე ადრე გავიდა... მეც მივყევი და აივნის კარი გავიხურე.. სიგარეტი ამოვიღე და გავაბოლე.
-ნუ ეწევი.
-რატომ ?
-1 კვირა არ მომიწევია, ვანებებ..
-მერე უნდა მიეჩვიო.. ჰა ახლა შემირიგდი
-უკაცრავად ?!
-შემირიგდი-მეთქი
-არა..
-შე მი რი გდი !
-ა რ ა !
-ანეტ ნუ იბუტები რაა?
-არ ვიბუტები, ვბრაზდები და მწყინს
-დიდხანს გასტანს შენი გაბრაზება ?
-საკმაოდ.. -მივხვდი აზრი არ ქონდა... ვერ მოვითმინე ხელით აივნის მოაჯირს დავეყრდენი ისე რომ ანეტი ჩემ ქვეშ მოექცა და სახე ჩემ სახეს ებჯინებოდა...
-კარგად დაფიქრდი ანეტ.. დიდხან გასტანს?
-კი საკმაოდ-მეთქი ხომ გითხარი.. -ეშმაკურად გამოძვრა ჩემი ხელებიდან სახეზე ცინიკური ღიმილი გადაიკრა და კარი გააღო და დამტოვა ასე პირში ჩალაგამოვლებული მაგრამ მერე ისევ გამოტრიალდა და მითხრა
-გაგიკვირდება ალბათ მაგრამ ჩემზე ეს არ მოქმედებს.. -მერე ახლოს მოვიდა ისევ იმავე ჟესტით მის ქვეშ მომიქცია ცხვირით კისერს ნაზად შეეხო ერთი ჩაიცინა და შიგნით შებრუნდა.. დავრჩი ასე გაქვავებული და კმაყოფილი აივანზე..
-ვადა რამდენ ხანს შეადგენს ანეტ ?
-არ ვიცი..
-კაი რაა, შემირიგდი..
-უხ.. მოეთრიე აქ... ხელი ჟაკეტში ჩამავლო ჩემ სადარბაზოში შემათრია და ვნებიანად დაეწაფა ჩემ ტუჩებს, თანაც ისე გეგონებოდათ იმ გარტყმისთვის ასე მიხდის სამაგიეროსო.. ჩვენ ბედზე არავის ჩამოუვლია ეზოში.. მოშორდა თუ არა ჩემ სახეს ზიზღით გამომხედა და მითხრა
-ეს გინდოდა არა ?
-არა ახლა ამას ვგეგმავდი-მეთქი ვერ გეტყვი, მაგრამ არც ეს არ არის ცუდი..
-იდიოტო...
-შეგეხვეწე ?
-....
-ანუ შევრიგდით ?
-მიდი რაა!! -ხელი უხეშად მკრა და თვითონ უკან გაბრუნდა..
-სახლში არ მივდიოდი ანეტ..
-იმის იქითაც წასულხარ..
ქაჯი გოგოა ქაჯი.. თან ისეთი რომ ვერც მოარჯულებ...
* * *
-ანეტ, გელოდები ქვევით ვარ ჩამო.
5წუთში ქვევით გაჩნდა...
-გაფრთხილებ ანეტ ბილიარდს ძალიან კარგად ვთამაშობ და იმის იმედი არ გქონდეს რომ მოგაგებინებ ან დაგითმობ ან რაიმე მსგავსი.. იცოდე რომ წაგებული გაქვს..
-ჯერ გვეთამაშა და მერე გელაპარაკა..
-კაი კაი წამო..
მანქანაში ჩავსხედით და საბილიარდოსკენ წავედით...
რა თქმა უნდა მე მოვიგე და ჯილდოც დავიმსახურე, ანეტის მხურვალე კოცნა რომელმაც მსგავსად მხურვალე ტაში დაიმსახურა... თვალი გავაპარეთ თუ არა ხალხისკენ ყველას მომღიმარი სახე და ბედნიერი გამომეტყველება გადაკვროდა ჩვენ შემხედვარეს. უკვე 1 კვირა გასულიყო რაც ანასთვის არ დამირეკავს არც მიმიწერია და საერთოდ არც მომიკითხავს, სულ ანეტთან ერთად ვარ და დროის უმეტეს ნაწილს მას ვუთმობ.. მივეჩვიე.. შევეგუე.. ყველგან მასთან ერთად ვიყავი.. მაგრამ ისე რომ ერთხელაც არ შევხებივართ თემას "სიყვარული" და ზედმეტადაც ითვლებოდა ეს თემა, უბრალოდ ვერთობოდით და დრო გაგვყავდა..
ერთ დღესაც ჩემ ჰამაკში საღამოს ჩაწოლილები რაღაც სისულელეზე ვსაუბრობდით, რომ ანეტს წამოცდა
-10 დღეში ვბრუნდები საფრანგეთში.. -გავშრი ამ სიტყვების გამგონე..
-ეე კაი რაა..
-მე რა ვქნა თორნიკე მშვენივრად იცი რომ უნდა დავბრუნდე
-მეც წამიყვანე.
-კაი ჩემოდანში ჩაგისვამ და წაგიყვან.. -მაგრად მომხვია ხელები ჩამეხუტა და გაიცინა..
როცა დავფიქრდებოდი იმაზე რომ რა მოხდებოდა ანეტს რომ არ გადმოედგა პირველი ნაბიჯი ვხვდები რომ ტყუილად დავკარგავდი ამ ბედნიერ წუთებს წამებს წამის მეათედებს მეასედებს და მეათასედებსაც კი.. კიდევ კარგი რომ მოხდა მაგრამ რა მოხდებოდა რომ არ მომხდარიყო.. მოკლედ მე და ანეტი ასე ამ ეტაპზე მშვენივრად ვგრძნობდით თავს..
-მართლა მიდიხარ? -ვუთხარი და სახე დავისერიოზულე..
-არ თოკა გატყუებ. მართლა მივდივარ აბა ტყუილად კი არა.
-არ წახვალ..
-წავალ..
-რომ გითხრა მიყვარხარ-მეთქი
-მერე მეც რომ გითხრა მეც მაგრამ მაინც უნდა წავიდე მეთქი
-ანუ არ გეყვარებოდი
-ხო ეს დიალოგი სამომავლოდ, ჯერ არაფერი ხდება.. არადა მართალი იყო ანეტი, არაფერი ხდებოდა, ან რა უნდა მომხდარიყო.. მეგობრები არ ვიყავით, არც შეყვარებულები.. ერთმანეთი არ გვიყვარდა თუ გვიყვარდა? თუ არა? მოკლედ "თუ" ყველაფერს ანეიტრაელბდა..
-ანეტ სახლში წასვლის დროა. -ვუთხარი მბრძანებლური ტონით და ჰამაკიდან ჩავაგდე.. ანეტიც ბუზღუნით გადაძვრა აივანზე და სახლში შევიდა.. კარგა ხანია ლეილა ბებოსთან იყო და 3 4 დღე კიდევ დარჩებოდა ალბათ...
გავიდა ერთი საათი..
2 საათი...
-ანეტ მომენატრე გადმოძვერი. -მივწერე მობილურზე..
ანეტიც 2 3 წუთში გაჩნდა ჩემ გვერდით..
-არ მოგენატრე ქალბატონო ?
-არა..
-მაშინ რატომ მეხუტები ?
-კაი არ ჩაგეხუტები მაშინ -მითხრა და ხელები მომაშორა..
-კაი კაი ჩამეხუტე, ბარემ აქ ხარ და ტყუილად გათბობას აღარ ჩავრთავ შენ გამათბე.. -ანეტი ისევ მომეხვია.. თავი ჩემ გულზე ედო... თვალები დაეხუჭა მე კიდევ ვფიქრობდი.. რა მეშვლებოდა 10 დღეში. იმ 10 დღეში რომლის შემდეგაც ანეტი საფრანგეთში დაბრუნდებოდა მეკიდევ აქ დავრჩებოდი.. 2 საათი ვეღარ გამეძლო.. ჯანდაბა ალბათ მიყვარს.
