ალკოჰოლიკი. დასასრული!
2 061 ნახვა
უსიამოვნო და საშინელი რეალობისგან გაბრუებულს თავბრუ დამესხა და ერთი ნაბიჯის შემდეგ წავბორძიკდი კიდეც, თავი ფილმში მეგონა.. ფილმში რომელშიც ერთ გულუბრყვილო ბიჭს ყველა "დასცინის" ყველა იყენებს და ყველამ ყველაფერი იცის მან კი არაფერი.. თავი შემეცოდა... ჯერ კიდევ ვერ გამოვრკვეულიყავი ვერაფერში.. რაო როგორ თქვა? აგენტიო.. თუ რაო? არა არც მინდა გახსენება.. რატომ არ მეღვიძება, რატომ არ არის სიზმარი.. რატომ მგონია თავი ფილმში.. ჯან-და-ბა.. შემაღვიძეთ... მაგრამ რომ შემაღვიძოთ ჯერ ხომ უნდა დავიძინო.. ფუ! ყველაზე საშინელ გოგოს გადავეყარე.. და რას ვგრძნობ მე ახლა.. ? არადა რა ვიფიქრე ნაბიჯი გადავდგა მეთქი.. რა პირობით რის პირობითი, შემაფურთხა და წავიდა.. არა კი არ წავიდა გავაგდე.. დამცინა, დამგესლა და გაეთრია.. ჯანდაბას მისი თავი... ეშმაკი !! ბოზი !! როგორ არ მენანება მისთვის უცენზურო სიტყვები.. სულ მისი იყოს სულ თვითონ იყოს.. წაიღოს წაიღოს სულ თან წაიღოს...
ეს სიტყვები ვთქვი თუ არა ცრემლი ისევ წამსკდა...
რა მოხდა ამის შემდეგ ?
სახლში დავტოვე ყველაფერი ფულის გარდა... ტანსაცმელიც კი და 1 კვირით ძმაკაცთან დავაპირე წასვლა რომ ანეტის წასვალმდე მას აღარ გადავყროდი.. რა საცოდაობა იყო ჩემი შეხედვა... ძმაკაცთან მისულს არაფრის თავი არ მქონდა, არა არც მანამდე მქონდა რაიმეს თავი, მის ლოგინზე პირაღმა დავებერტყე და ემოციებისგან გაბრუებულმა და აზრებისგან გაბერილმა დაფუშვა დავიწყე.. თავბრუ მეხვეოდა, მეწვოდა გული... რა გამიკეთა ? ამდენი ხანი მატყუებდა და რისთვის? დამპალი ფულისთვის.. როგორ თქვა ? ფული ჯოჯოხეთს ანათებსო?! ხოდა ეშმაკია თვითონ და ქონდეს ეხლა ეს ფული... არადა რას ვიფიქრებდი.. რა მოგზავნილი რის მოგზავნილი... არ მინდოდა არავის დანაახვა... გიო კარგა ხანს გაბრუებული მიყურებდა და ვერაფერს ხვდებოდა... ეგონა რომ ცოცხლად მოვკვდი. ან სხვანაირად ვინ კვდება... მომკლა ანეტმა. არა ეს სახელი აღარ უნდა ვახსენო !! საშინელებაა მისი სახელის ხსენება.. ბოროტი არსება.. მოლანდებასავით გამოჩნდა და გაქრა მაგრამ იმ განსხვავებით რომ რაღაც მომიკლა, მაგრამ რა ?! აქამდე არაფერი ყოფილა.. ადვილად დავკერავო !!! საშინელი გოგოა.. საშინელი.. რატომ ვენდე ? მაგრამ როგორ ვიფიქრებდი იმ ეშმაკს ამდენი თუ შეეძლო..
მოკლედ იმ საღამოს გიომ დიაგნოზი რომ ვერ დამისვა და ვერც ვერაფერს რომ ვერ მიხვდა სასმელი იყიდა და ჩემ წინ მაგიდაზე დადო..
მანამ კი მინდა გითხრათ, რომ მხოლოდ ამ ყველაფრის შემდეგ მივხვდი, მხოლოდ ამ საშინელი აღიარების შემდეგ აღვიქვი რომ ის დამპალი და ბოზი ანეტი .... არ მინდა ვთქვა მაგრამ ამ ყველაფრის მიუხედავად სადღაც შორს გულის მეორე მხარეს მიყვარს.. თან ისეთი სიყვარულით ერთდროულად რომ ძულს და რომ უყვარს.. აი ეს არის საშინელება და ეს არის უბედური ადამიანის ცხოვრება..
ამის შემდეგ დაიწყო ყველაფერი... შვება, ხსნა, გრძნობების გაქარვება.. წარმოიდგინეთ...მშობლების გარეშე, მარტო, სიყვარულში იმედგაცრუებული, მოტყუებული.. რა დამრჩენია.. არც არაფერი ამჟამად.. მაგიდაზე დადებულს სასმელს ვწვდი და მთელი ბოთლი დაახლოებით ნახევარ საათში მარტომ დავლიე.... გაქრა ტკივილი, სევდა, წუხილი...
-ხოდა გიუშ ასე ძმაო, მომატყუა -ვუთხარი უკვე კარგად გაბრუებულმა.
-ეს ჭიქა ბოზებისა იყოს..
-ეშმაკებს გაუმარჯოს ანეტის თამადობით..
ამ სადღეგრძელოებს ამავე შინაარსით 3-3ჯერ ვსვამდი და ხსნასაც ადვილად ვპულობდი... ამ დღეს დაიწყო ყველაფერი..
* * *
დღე არ გადიოდა რომ არ დამელია... დაიჯერეთ და ბახუსსაც კი არ ვაძლევდი საშუალებას თავისუფლად ყოფილიყო რამდენიმე საათი მაინც, მოვიყუდებდი სასმელს და ისევ ვჟღენთავდი ჩემ ორგანიზმს ალკოჰოლით.. ესეც საშინელებაა არა? არც სამსახურში დავდიოდი, არც სახლში ვბრუნდეობდი ის კვირა როცა ვიცოდი რომ ანეტი ჯერ კიდევ იქ იყო.. არც გარეთ გავდიოდი... მაგრამ როცა ის კვირა ჩამთავრდა გარეთ დავიწყე გასვლა, სადაც მიღამდებოდა სასმელისგან გათიშულს იქ მითენდებოდა.. რამდენიმეჯერ კვლავ წამიყვანეს პოლიციაში და იქიდან გირაოთი გიოს ან ნიკუშას ან ლევანს ან ლაშას ან კიდევ ვის გამოვყავდი.. უკვე საბრალოც ვხვდებოდი ალბათ... ერთხელ ლაშას სახლში ლოგინზე გათხლარშულს ნახევრად მძინარეს მომესმა ბიჭების დიალოგი.
-ბიჭო რა ვუშველოთ ამ სირს ამას? სულ გამო*ლევდა !
-სულ სვაამს ბიჭო, ვაფშე დაიკიდა ფეხებზე ყველაფერი..
-რაღა ეშველება.. ალკოჰოლიკია უკვე რაა..
-რაარი ბიჭო ?
-ალკოჰოლიკი.
-გადაგიხსნი მაგ კარდონა თავს.. მალე აღარ იქნება
-რას იზამ, ბულიონით ხელში დაუხვდები ყოველ დილით.
-გიო გაიტანე ეს ფოტო ასლი აქედან თორე არვიცი რას ვუზამ.
-კაი ბიჭებო რა გჭირთ.. გამოფხიზლდეს და დაველაპარაკოთ..
ცოტა ხანი კიდევ ვიმძინარუნე თავი მაგრამ სულ ხომ ვერ დავუძვრებოდი მათ დიალოგს.. საკმაოდ გამოფხიზლებულიც ვიყავი უკვე.. ალკოჰოლი გასულიყო ჩემი ორგანიზმიდან...
-გაიღვიძე ბიჭო ?! -მითხრა ნიკუშამ რომელიც სკამის საზურგეს დაყრდნობოდა და ჩემ წინ იჯდა..
-რა იყო მოვკვდი ? რა ყველა წრეში მიდგახართ..
-ცოტა გიკლია და მოკვდები კიდეც..
-ეე კაით რა შემეშვით..
-თავს რას უშვრები ბიჭო ნორმალური თუ ხარ.. ერთი ამას სარკე მოუტანეთ ჩაიხედოს რას გასვ..
-ნუ ღელავთ რაა, შემეშვით, თუ გაწუხებთ წავალ..
-აუ ეს ნახეთ რაა.. რას წახვალ ბიჭო სად წასვალ ? არ მოგბეზრდა განყოფილებიდან განყოფილებაში გადათრევა და ხიდის ქვეშ ღამის თევა.
-არა-ვუთხარი მტკიცედ.
-ახლა ეს შემომაკვდება..-თქვა ლაშამ რომელიც აქამდე ზურგით იდგა ჩემგან და ფანჯარაში ინტერესით იჭყიტებოდა..
დამაყარეს მერე ლანძღვა-გინება. სიტყვაც აღარ ამომაღებინეს ისე მაყარეს სიტყვები.. ბოლოს მათი ლანძღვის კორიანტელს ძლივს დავუძვერი კითხვით
-და თქვენ ოდესმე გყვარებიათ ? მაგრამ სანამ რამეს მეტყვით.. დაფიქრდით.. და კიდევ სიყვარულში ნუ აურევთ გართობას, დროებით გატაცებას, ვნებას, ლამაზ ფეხებს და ა.შ.
ბუზის გაფრენის ხმას გაიგონებდითო ამ მომენტზე უნდა გეთქვათ.. გაიტრუნნენ. ხმა არცერთს ამოუღია. მერე ჩემი კითხვით ჩაჭრილი სახეების შემხედვარემ იმედგაცრუებულმა გავაქნიე თავი წამოვდექი და ისევ იმ მაგიდაზე ბოთლს დავავლე ხელი რომელშიც ერთი ყლუპიღა დარჩენილიყო მაგრამ ლოთს და ალკოჰოლიკს როგორც ლევანი ამბობდა წვეთიც ეყოფა დასათრობად და გასათიშად...
* * *
-თოკა მზად ხარ ?
-რა მზად ყოფნა ამას უნდა... იცოდეთ რომ მხოლოდ თქვენი ხათრით..
-ხო ძმაო აბა რა ჩვენი ხათრით..
მე ლევანი ნიკუშა და გიო შენობის წინ ქანდაკებებსავით გავქვავდით... მერე კიბეებზე ავედით და შესასვლელისკენ ავიღეთ გეზი სადაც თეთრ ბანერზე დიდი შავი ასოებით ეწერა "ვიხსნათ თავი ალკოჰოლისგან".. გულში გავიფიქრე -დამცინით არა? აქ რა შემიყვანს..- მაგრამ პირობა პირობაა.. მე მათ დავპირდი რომ ვეცდებოდი და უნდა ვეცადო კიდეც.... შიგნით თამამად შევვედი ისინი კი უკან დარჩნენ..
--------
-აი ასე მოვაღწიე თქვენამდე.. შემოვედი თუ არა თავი იდიოტად ვიგრძენი რომ ამ წრეში მეც მომიწევდა ჩაჯდომა და მეც მომიწევდა ყველაფრის მოყოლა მაგრამ არაუშავს მე ხომ ეს შევძელი მე ხომ ყველაფერი ვთქვი..
მხოლოდ ამ უკანასკნელი სიტყვების შემდეგ ავიღე თავი... თავი რომელიც სირცხვილისგან დამძიმებულიყო და ამ ამბის მოყოლის განმავლობაში მიწიდან ერთ წერტილს არ აშორებია... შევნიშნე რამდენიმე ახალგაზრდა გოგო ბიჭების თვალებზე ცრემლი რომლებიც ღაპა ღუპით მოაპობდა მათ ლოყებს.. თავი ავწიე თუ არა და სიტყვა გავწყვიტე მქუხარე ტაში გაისმა... გეგონებოდათ მსახიობმა ერთი ემოციური როლის შესრულებისთვის დაიმსახურაო ეს ტაში.. არ წყდებოდა... გვერდით მჯდომნი მეუბნებოდნენ
-საღოლ ძმაო !!
-ბევრი გადაგიტანია!!
მიკვირდა ჩემი თავის.. მე ჩემ თავზე ვსაუბრობდი და თანაც როგორ... ყოჩაღ... ტაში მიწყდა.. ან რამდენი ხანი უნდა გავემხნევებინე ამ ტაშით? თვალი კიდევ ერთხელ გადავავლე წრეში მსხდომთ და მხოლოდ ახლა მოვკარი შავ კაპიშონში ჩამალულ სხეულს რომელიც სხარტად წამოდგა ცენტრში დადგა და კაპიშონი ტლანქად გადაიძრო...
აი ახლა იყო ემოცია... ეს ყველაფერი... გაქრა იქაურობა.. გაქრა ყველაფერი.. გაქრა არსება.. გონება....სურვილი.. აზრი.. ემოცია.. გრძნობაა...
ისევ დამთხვევა... რამდენად ზუსტი არ ვიცი !! ყველას მზერა მას დაებჯინა გაისმა კიდეც აქა-იქ -ეს ვინაა? -აქ არ დამინახავს..!! და მსგავსი ტექსტები.. ყველას გასაგონად კი ამ ქმნილებამ თქვა..
-მე მინდოდა... -სიტყვა გაუწყდა..- მე მინდოდა რომ ეს ყველაფერი მე მომეყოლა.. მაგრამ უფრო საშინლად უფრო ემოციურად... მე ვარ ის ბოზი ანეტი.. მე და სულაც არ მივიჩნევ ამას სასირცხვოდ.. რომ არა გამოძიება რომ არა ტყუილი, მე... მმმ ეეე... -ისევ გაჩერდა.. თამამად გაეშალა ხელები განზე და თან ტრიალებდა თითქოს ამაყობდა იმით რომ ის ბოროტი არსება თავად იყო... -ხო მე ამ ტყუილის შემდეგ... ბოზი... ბოზი... როგორ მიხდება ეს სიტყვა... ხო ხო ბოზი ვარ.. -თქვა და ცრემლი წასკდა.. -მაგრამ ბოზებსაც უყვარდებათ... ხოდა მეც შემიყვარდა... რაო დამნაშავე ვარ ? მაგრამ თქვენ რას გაიგებთ თქვენ ხომ არ გყვარებიათ... მოდი მე გავაგრძელებ... მას მერე რაც თორნიკე წავიდა მეც გავუსინჯე ალკოჰოლს გემო.. მეც მომეწონა ემოციების ამ გზით გაყუჩება.. ალკოჰოლიკი ვარ.. ალ-კო-ჰო-ლი-კი.. და კიდევ ბოზი.. -თავი რომელიც უკან გადაეგდო უცებ გაასწორა თვალებში ჩამაშტერდა და მითხრა
-მაგრამ ამ ეშმაკსაც შეუძლია სიყვარული... -აქვითინდა კარისკენ წავიდა და კარი გაიჯახუნა... ატყდა კორიანტელი.. ისევ ტაში... ტაში რომელიც უწყოდა დასასრულს. და როგორს ? თქვენთვის მომინდვია..
მშვიდობით.
ეს სიტყვები ვთქვი თუ არა ცრემლი ისევ წამსკდა...
რა მოხდა ამის შემდეგ ?
სახლში დავტოვე ყველაფერი ფულის გარდა... ტანსაცმელიც კი და 1 კვირით ძმაკაცთან დავაპირე წასვლა რომ ანეტის წასვალმდე მას აღარ გადავყროდი.. რა საცოდაობა იყო ჩემი შეხედვა... ძმაკაცთან მისულს არაფრის თავი არ მქონდა, არა არც მანამდე მქონდა რაიმეს თავი, მის ლოგინზე პირაღმა დავებერტყე და ემოციებისგან გაბრუებულმა და აზრებისგან გაბერილმა დაფუშვა დავიწყე.. თავბრუ მეხვეოდა, მეწვოდა გული... რა გამიკეთა ? ამდენი ხანი მატყუებდა და რისთვის? დამპალი ფულისთვის.. როგორ თქვა ? ფული ჯოჯოხეთს ანათებსო?! ხოდა ეშმაკია თვითონ და ქონდეს ეხლა ეს ფული... არადა რას ვიფიქრებდი.. რა მოგზავნილი რის მოგზავნილი... არ მინდოდა არავის დანაახვა... გიო კარგა ხანს გაბრუებული მიყურებდა და ვერაფერს ხვდებოდა... ეგონა რომ ცოცხლად მოვკვდი. ან სხვანაირად ვინ კვდება... მომკლა ანეტმა. არა ეს სახელი აღარ უნდა ვახსენო !! საშინელებაა მისი სახელის ხსენება.. ბოროტი არსება.. მოლანდებასავით გამოჩნდა და გაქრა მაგრამ იმ განსხვავებით რომ რაღაც მომიკლა, მაგრამ რა ?! აქამდე არაფერი ყოფილა.. ადვილად დავკერავო !!! საშინელი გოგოა.. საშინელი.. რატომ ვენდე ? მაგრამ როგორ ვიფიქრებდი იმ ეშმაკს ამდენი თუ შეეძლო..
მოკლედ იმ საღამოს გიომ დიაგნოზი რომ ვერ დამისვა და ვერც ვერაფერს რომ ვერ მიხვდა სასმელი იყიდა და ჩემ წინ მაგიდაზე დადო..
მანამ კი მინდა გითხრათ, რომ მხოლოდ ამ ყველაფრის შემდეგ მივხვდი, მხოლოდ ამ საშინელი აღიარების შემდეგ აღვიქვი რომ ის დამპალი და ბოზი ანეტი .... არ მინდა ვთქვა მაგრამ ამ ყველაფრის მიუხედავად სადღაც შორს გულის მეორე მხარეს მიყვარს.. თან ისეთი სიყვარულით ერთდროულად რომ ძულს და რომ უყვარს.. აი ეს არის საშინელება და ეს არის უბედური ადამიანის ცხოვრება..
ამის შემდეგ დაიწყო ყველაფერი... შვება, ხსნა, გრძნობების გაქარვება.. წარმოიდგინეთ...მშობლების გარეშე, მარტო, სიყვარულში იმედგაცრუებული, მოტყუებული.. რა დამრჩენია.. არც არაფერი ამჟამად.. მაგიდაზე დადებულს სასმელს ვწვდი და მთელი ბოთლი დაახლოებით ნახევარ საათში მარტომ დავლიე.... გაქრა ტკივილი, სევდა, წუხილი...
-ხოდა გიუშ ასე ძმაო, მომატყუა -ვუთხარი უკვე კარგად გაბრუებულმა.
-ეს ჭიქა ბოზებისა იყოს..
-ეშმაკებს გაუმარჯოს ანეტის თამადობით..
ამ სადღეგრძელოებს ამავე შინაარსით 3-3ჯერ ვსვამდი და ხსნასაც ადვილად ვპულობდი... ამ დღეს დაიწყო ყველაფერი..
* * *
დღე არ გადიოდა რომ არ დამელია... დაიჯერეთ და ბახუსსაც კი არ ვაძლევდი საშუალებას თავისუფლად ყოფილიყო რამდენიმე საათი მაინც, მოვიყუდებდი სასმელს და ისევ ვჟღენთავდი ჩემ ორგანიზმს ალკოჰოლით.. ესეც საშინელებაა არა? არც სამსახურში დავდიოდი, არც სახლში ვბრუნდეობდი ის კვირა როცა ვიცოდი რომ ანეტი ჯერ კიდევ იქ იყო.. არც გარეთ გავდიოდი... მაგრამ როცა ის კვირა ჩამთავრდა გარეთ დავიწყე გასვლა, სადაც მიღამდებოდა სასმელისგან გათიშულს იქ მითენდებოდა.. რამდენიმეჯერ კვლავ წამიყვანეს პოლიციაში და იქიდან გირაოთი გიოს ან ნიკუშას ან ლევანს ან ლაშას ან კიდევ ვის გამოვყავდი.. უკვე საბრალოც ვხვდებოდი ალბათ... ერთხელ ლაშას სახლში ლოგინზე გათხლარშულს ნახევრად მძინარეს მომესმა ბიჭების დიალოგი.
-ბიჭო რა ვუშველოთ ამ სირს ამას? სულ გამო*ლევდა !
-სულ სვაამს ბიჭო, ვაფშე დაიკიდა ფეხებზე ყველაფერი..
-რაღა ეშველება.. ალკოჰოლიკია უკვე რაა..
-რაარი ბიჭო ?
-ალკოჰოლიკი.
-გადაგიხსნი მაგ კარდონა თავს.. მალე აღარ იქნება
-რას იზამ, ბულიონით ხელში დაუხვდები ყოველ დილით.
-გიო გაიტანე ეს ფოტო ასლი აქედან თორე არვიცი რას ვუზამ.
-კაი ბიჭებო რა გჭირთ.. გამოფხიზლდეს და დაველაპარაკოთ..
ცოტა ხანი კიდევ ვიმძინარუნე თავი მაგრამ სულ ხომ ვერ დავუძვრებოდი მათ დიალოგს.. საკმაოდ გამოფხიზლებულიც ვიყავი უკვე.. ალკოჰოლი გასულიყო ჩემი ორგანიზმიდან...
-გაიღვიძე ბიჭო ?! -მითხრა ნიკუშამ რომელიც სკამის საზურგეს დაყრდნობოდა და ჩემ წინ იჯდა..
-რა იყო მოვკვდი ? რა ყველა წრეში მიდგახართ..
-ცოტა გიკლია და მოკვდები კიდეც..
-ეე კაით რა შემეშვით..
-თავს რას უშვრები ბიჭო ნორმალური თუ ხარ.. ერთი ამას სარკე მოუტანეთ ჩაიხედოს რას გასვ..
-ნუ ღელავთ რაა, შემეშვით, თუ გაწუხებთ წავალ..
-აუ ეს ნახეთ რაა.. რას წახვალ ბიჭო სად წასვალ ? არ მოგბეზრდა განყოფილებიდან განყოფილებაში გადათრევა და ხიდის ქვეშ ღამის თევა.
-არა-ვუთხარი მტკიცედ.
-ახლა ეს შემომაკვდება..-თქვა ლაშამ რომელიც აქამდე ზურგით იდგა ჩემგან და ფანჯარაში ინტერესით იჭყიტებოდა..
დამაყარეს მერე ლანძღვა-გინება. სიტყვაც აღარ ამომაღებინეს ისე მაყარეს სიტყვები.. ბოლოს მათი ლანძღვის კორიანტელს ძლივს დავუძვერი კითხვით
-და თქვენ ოდესმე გყვარებიათ ? მაგრამ სანამ რამეს მეტყვით.. დაფიქრდით.. და კიდევ სიყვარულში ნუ აურევთ გართობას, დროებით გატაცებას, ვნებას, ლამაზ ფეხებს და ა.შ.
ბუზის გაფრენის ხმას გაიგონებდითო ამ მომენტზე უნდა გეთქვათ.. გაიტრუნნენ. ხმა არცერთს ამოუღია. მერე ჩემი კითხვით ჩაჭრილი სახეების შემხედვარემ იმედგაცრუებულმა გავაქნიე თავი წამოვდექი და ისევ იმ მაგიდაზე ბოთლს დავავლე ხელი რომელშიც ერთი ყლუპიღა დარჩენილიყო მაგრამ ლოთს და ალკოჰოლიკს როგორც ლევანი ამბობდა წვეთიც ეყოფა დასათრობად და გასათიშად...
* * *
-თოკა მზად ხარ ?
-რა მზად ყოფნა ამას უნდა... იცოდეთ რომ მხოლოდ თქვენი ხათრით..
-ხო ძმაო აბა რა ჩვენი ხათრით..
მე ლევანი ნიკუშა და გიო შენობის წინ ქანდაკებებსავით გავქვავდით... მერე კიბეებზე ავედით და შესასვლელისკენ ავიღეთ გეზი სადაც თეთრ ბანერზე დიდი შავი ასოებით ეწერა "ვიხსნათ თავი ალკოჰოლისგან".. გულში გავიფიქრე -დამცინით არა? აქ რა შემიყვანს..- მაგრამ პირობა პირობაა.. მე მათ დავპირდი რომ ვეცდებოდი და უნდა ვეცადო კიდეც.... შიგნით თამამად შევვედი ისინი კი უკან დარჩნენ..
--------
-აი ასე მოვაღწიე თქვენამდე.. შემოვედი თუ არა თავი იდიოტად ვიგრძენი რომ ამ წრეში მეც მომიწევდა ჩაჯდომა და მეც მომიწევდა ყველაფრის მოყოლა მაგრამ არაუშავს მე ხომ ეს შევძელი მე ხომ ყველაფერი ვთქვი..
მხოლოდ ამ უკანასკნელი სიტყვების შემდეგ ავიღე თავი... თავი რომელიც სირცხვილისგან დამძიმებულიყო და ამ ამბის მოყოლის განმავლობაში მიწიდან ერთ წერტილს არ აშორებია... შევნიშნე რამდენიმე ახალგაზრდა გოგო ბიჭების თვალებზე ცრემლი რომლებიც ღაპა ღუპით მოაპობდა მათ ლოყებს.. თავი ავწიე თუ არა და სიტყვა გავწყვიტე მქუხარე ტაში გაისმა... გეგონებოდათ მსახიობმა ერთი ემოციური როლის შესრულებისთვის დაიმსახურაო ეს ტაში.. არ წყდებოდა... გვერდით მჯდომნი მეუბნებოდნენ
-საღოლ ძმაო !!
-ბევრი გადაგიტანია!!
მიკვირდა ჩემი თავის.. მე ჩემ თავზე ვსაუბრობდი და თანაც როგორ... ყოჩაღ... ტაში მიწყდა.. ან რამდენი ხანი უნდა გავემხნევებინე ამ ტაშით? თვალი კიდევ ერთხელ გადავავლე წრეში მსხდომთ და მხოლოდ ახლა მოვკარი შავ კაპიშონში ჩამალულ სხეულს რომელიც სხარტად წამოდგა ცენტრში დადგა და კაპიშონი ტლანქად გადაიძრო...
აი ახლა იყო ემოცია... ეს ყველაფერი... გაქრა იქაურობა.. გაქრა ყველაფერი.. გაქრა არსება.. გონება....სურვილი.. აზრი.. ემოცია.. გრძნობაა...
ისევ დამთხვევა... რამდენად ზუსტი არ ვიცი !! ყველას მზერა მას დაებჯინა გაისმა კიდეც აქა-იქ -ეს ვინაა? -აქ არ დამინახავს..!! და მსგავსი ტექსტები.. ყველას გასაგონად კი ამ ქმნილებამ თქვა..
-მე მინდოდა... -სიტყვა გაუწყდა..- მე მინდოდა რომ ეს ყველაფერი მე მომეყოლა.. მაგრამ უფრო საშინლად უფრო ემოციურად... მე ვარ ის ბოზი ანეტი.. მე და სულაც არ მივიჩნევ ამას სასირცხვოდ.. რომ არა გამოძიება რომ არა ტყუილი, მე... მმმ ეეე... -ისევ გაჩერდა.. თამამად გაეშალა ხელები განზე და თან ტრიალებდა თითქოს ამაყობდა იმით რომ ის ბოროტი არსება თავად იყო... -ხო მე ამ ტყუილის შემდეგ... ბოზი... ბოზი... როგორ მიხდება ეს სიტყვა... ხო ხო ბოზი ვარ.. -თქვა და ცრემლი წასკდა.. -მაგრამ ბოზებსაც უყვარდებათ... ხოდა მეც შემიყვარდა... რაო დამნაშავე ვარ ? მაგრამ თქვენ რას გაიგებთ თქვენ ხომ არ გყვარებიათ... მოდი მე გავაგრძელებ... მას მერე რაც თორნიკე წავიდა მეც გავუსინჯე ალკოჰოლს გემო.. მეც მომეწონა ემოციების ამ გზით გაყუჩება.. ალკოჰოლიკი ვარ.. ალ-კო-ჰო-ლი-კი.. და კიდევ ბოზი.. -თავი რომელიც უკან გადაეგდო უცებ გაასწორა თვალებში ჩამაშტერდა და მითხრა
-მაგრამ ამ ეშმაკსაც შეუძლია სიყვარული... -აქვითინდა კარისკენ წავიდა და კარი გაიჯახუნა... ატყდა კორიანტელი.. ისევ ტაში... ტაში რომელიც უწყოდა დასასრულს. და როგორს ? თქვენთვის მომინდვია..
მშვიდობით.
