ვიცი, თუ არ ჩაგკეტავ - წახვალ! [1]

მზიანი ამინდი იყო. მართალია ქარი უბერავდა, მაგრამ მაინც თბილოდა. სანაპიროზე ვსეირნობდი და ვფიქრობდი ჩემზე, წარსულზე და მომავლის თავიდან დაწყვებაზე, მაგრამ რატომღაც გული მეუბნებოდა, რომ მე ახალ ცხოვრებას ვეღარასდროს დავიწყებდი და ისევ ისეთი არანორმალური, მაგრამ როგორც ყოველთვის გულგატეხილი დავრჩებოდი. ასეა თუ ისე.. ფიქრებიდან საბამ გამომარკვია.
- ვაა ეს ვინ ჩამოსულაა?! (საბა)
- ვააა. რავა ხართ ბრატცი?
- ძაან მაგრად შეენ? (ნიკა)
- რავი. ისე, ესე ადრო კოცონი და რამე რა პონტია?!
- ოო. ახალი გვყავს და ვუყვებით რაღაცეებს. (საბა)
- ოპა. არ უნდა გამაცნოთ მერე?! სადაა?
- გავიდა წეღან. (ნიკა)
- აიაი მოდის. (ბექა)
უკან გავიხედე და თვალები თავის ქალას ასცდა. ამას აქ რა უნდოდა?! ეგრევე მისკენ წავედი. დაჩი გადავკოცნე და ვუთხარი ორი წუთი ამასთან საქმე მაქვს თქო.
- შენ აქ რას აკეთებ?
- მე კი არა შენ რას აკეთებ აქ?!
- აქეთ გადმოვედი. ისე ვიღაცა ამსრერდამში წავიდა ხო?!
- ხო იცი, რომ მაგას ვერ შევძლებდი..
- ეხლა ხომ აქ ხარ!
- ხო მაგრამ ვიცი სადაა, როგორაა.
- ისევ გიყვარს?
- მთელი არსებით.
- გული გატკინა.
- სიყვარულს ეგ კიდია!
- და მე?! მე რა მეშველება უშენოდ?
- კარგი რა ლუკა!!! ხომ ვილაპარაკეთ მაგაზე და გითხარი, რომ ჩემთვის ძმასავით ხარ!
- კარგი მე ჩუმად ვარ!
- კარგია!
ბევრი ვილაპარაკეთ უინტერესო თემებზე და თემებზეც, რომლის კითხვებზე პასუხებიც დაზუთხული მაქვს!
როკი - 1. ფუფ სატანისტები!
2. სატანისტები არა ჯანდაბა! მაგარია როკი!
სკეიტი - 1. რაღაცა დაფაზე დგახად და დასრიალებ იქით აქეთ! რა მუღამს მაგას უჭერთ?!
2. აუ უზეესია! სკეიტზე რო დგახარ ყველა და ყველაფერი ფეხებზე გკიდია!
და კიდევ ბევრ უაზო და თან დაზუთხულ თემებზე. (ისე, მე ორივე ვარიანტის მეორეს ვემხრობი. ძაან მაგარ მუღამსაც ვუჭერ სკეიტს და როკზე უკეთესი მუსიკა არ იწერება!) ბოლოს ლუკას დაურეკეს და გავიდა მოშორებით. მერე ისევ დაბრუნდა და მე მკითხა :
- რამე რო იყოს სადმე წასვლა არ გინდა?
- მაინც?
- მმმ.. შენ საყვარელ კლუბში...
- მმმ.. დიდი სიამოვნებით. გართობა ეხლა არ მაწყენდა.
- 10 წუთში აქ იყავი!
- 20!
- 15 და ვსო!
- 14 წუთში აქ ვარ!

როგორც იქნა გავემზადე და გავედი.
- შენ და პუნქტუალობა?!
- ეე არ დამიგვიანებია?!
- არაა.
- ფუუფ!
- წავედით?
- ჰო.
მალევე ამოვყავი მთელი ბათუმის მაშტაბით ჩემს უსაყვარლეს ადგილზე თავი. არ ვიცოდი ლუკა რას მიჩალიცებდა, მაგრამ ძალიან მაგრად კი გამომათრო.
- ხო იცი, მაკოს ბედნიერება, რომ არ მინდოდეს უფლებას არ მოგცემდი წაგეყვანა!
მისგან პასუხი არ მიუღია ისე ვიღაცამ ამწია და გადამდგა. ვეღარ ვინძრეოდი. თითქოს გავიყინე , მაგრამ გარეთ გამიყვანა თუ არა სუფთა ჰაერმა იმოქმედა და გამოვფხიზლდი. კინაღამ მთელი ძალით ვხოე მუშტი, მაგრამ ხელი დამიჭირა.
- ჰეჰეეი მე ვარ!
- ხო იცი რო, თავდაცვის ინსტინქტი კარგად მიმუშავებს!!! რა გინდა?!
- რა თავდაცვა რის თავდაცვა გოგო რას გავხარ შეხედე შენს თავს, წამო სახლში წაგიყვან დაიძინე!
- სახლში თუ წამიყვან კაი.
არ ვიცი რატომ , მაგრამ სრულიად აღარ მქონია რეაქცია. შეიძლება იმიტომ , რომ ისევ ჩამომეძინა?!
დილით კარგ ხასითზე ავდექი, მაგრამ კარგს ყოველთვის ცუდი ცვლის. ხასიათზეც ესეა.
- ააააააააა!
- რა ხდება? ოთახში შემოვარდა მკითხა სახეწაშლილმა.
- სად ვარ?
- სახლში..
- არ გავს ეს ჩემს სახლს!
- აწი შენია!
- რაიოოო?
- ხო იცი, როგორ ვერ ვიტან ამ შენს იდიოტურ გამოხტომებს და ამ რაიოოს!
- აბა რა თქო რო გკითხო მთელი ხმით იკივლებ .უინაოო და რა გიყოო?!
- .უინაიო!
- აუუ გაადიიი რაა ვაფშე ვის ველაპარაკები?!! დარეხვილი! სახლში მინდა ავოიეე!
- სახლში ხართქო!

ოთახიდან გავიდა და კარი გაიხულა. ვერ აღგიღწერთ რა გრძნობა იყო იმ მომენტში ჩემთვის იქ ყოფნა. ყველაზე ახლოს და თან ყველაზე შორს საყვარელ ადამიანთან. მინდოდა მივსულიყავი და მთელი ძალით ჩავხუტებოდი, მეთქვა, რომ დებილი ვარ და ამ იდიოტური ინციდენტის გამო არ უნდა მეჩხუბა. მთელი ძალით ჩავხუტებოდი ჩემს დეგენერატს და აღარასდროს გამეშვა, მაგრამ სიამაყე ყოველთვის ყველაფერს ჯობნის, სიყვარულსაც კი!


სააბაზანოში შევედი. სარკეში, რომ ჩავიხედე გული გამისკდა. ფუფ. რას ვგავდი. თმა დავილაგე და გადავწყვიტე ადამიანს დავმსგავსებოდი.
საათნახევრის მერე, როგორც იქნა გამოვედი სააბაზანოდან. დათო უკვე აქ იყო.
- ნახვამდის მე მივდივარ.
- სად მიდიხარ?
- სახლში.
- სახლში ხარ!
- ჩემს სახლში! ხაზგასმით ჩემს სახლში!
- ვერსადაც ვერ წახვალ! წამოხტა და მთელი ხმით მიღრიალა.
- ავოიიიე! შენ ისწავლე ვის როგორი ტონით უნდა ელაპარაკო! ვთქვი წავედი თქო, ესეიგი წავედი!
- ვერ წახვალ თქო!
- შენ რა მამიკო გამიხდი აეე! მინდა და წავალ!
- მამიკო არ გავმხდარვარ ძვირფასო და ვერსადაც ვერ წახვალ. შედარებით დაბალი ტონით მითხრა და სახე სახეზე მომაბჯინა.
- მამიკო არ ვარ მაგრამ ყველაზე მეტად მიყვარხარ! მითხრა და ისე მაკოცა, აი მე რომ მიყვარდა. საკუთარ თავს ვერ ვაკონტროლებდი, მაგრამ მოვახერხე და მოვიშორე.
- შენ თავი ვინ გგონია? გგონია, რომ როცა მოგესურვება მაშინ ვიქნები შენთან და მაშინ მაკოცებ?! იოცნებე!
არაფერი ვათქმევინე ისე შევვარდი უკან სააბაზანოში. წყალი მოვუშვი და აი ისევე, როგორც ვიტყავი, ტანსაცმლიანი ჩავწექი მდუღარე წყლით სავსე ვანაში. ნახევარი საათი არაფერზე ვფიქრობდი, არაფერზე კი არა, ვერაფერზე. ტვინი აღარ მიმუშავებდა. ბოლოს მივხვდი, რომ წყალი ტანს მწვავდა და ძლივძლიობით ავდექი.
ოთახში არავინ იყო, მხოლოდ ლანგარი იდო, ჩემი საყვარელი ნამცხვრით სამი ბოთლი იოგურტით და ანანასის წვენით, წერილთან ერთად.
- აეუფ. რა იყო მთელი დღის იოგურტს მიმარაგებდა? გამეცინა და წერილი ავიღე.
„ ვიცი, თუ არ ჩაგკეტავ - წახვალ! ერთხელ გაგიშვი, მეორედ იგივე სისულელეს არ ვიზამ! ამბობენ თუ გიყვარს გაუშვებ კიდეცო, მაგრამ მე ეგოისტი ვარ და შენს არსად გაშვებას არ ვაპირებ!
მალე მოვალ.
მიყვარხარ.
დათო “


ცოტათი გავბრაზდი, მაგრამ გულს იმედი მიეცა. იმედი იმისა, რომ ისევ ვუყვარვარ, იმედი იმისა, რომ ისევ შეგვიძლია ერთად ყოფნა. შემიძლია იმასთან ყოფნა ვინც მთელი არსებით მიყვარს. მაგრამ პრინციპები! ოხ ეს პრინციპები! კარის გაღება ვცადე და წვალების შემდეგ გამომივიდა კიდეც. სხვათაშორის არ მეგონა თმის "შპილკა" კარს თუ გამიღებდა. საუბედუროდ მეთერთმეტე სართულზე ვიყავი და და ფეხით ჩასვლა დამეზარა. ლიფტის ღილაკს ხელი მივაჭირა და ძლივძლიობით ჩაღოღდა პირველამდე. კარიც გაიღო და.
- ფუ შენი!
- რაო გაპარვა გვინდოდაო?
ისევ ლიფტში შემაბრუნა და მე-11 ღილაკს მიაჭირა. ნელნელა ჩემსკენ წამოვიდა და მაკოცა. ნეტარების წუთები ლიფტის საზიზღარმა ხმამ და კარის გაღებამ შეწყვიტა. ხელი მოკმიდა და სახლში შემიყვანა.
- აღარ მინდა წასვლა...
- აქამდე რატო გარბოდი?!
- საერთოდ შეგიძლია იმ წარმოიდგინო რა დამემართა იმ გოგოსთან ერთად საწოლში, რომ დაგინახე?
- ხომ იცი, რომ როცა მთვრალი ვარ თავს ვერ ვაკონტროლებ!!!
- ანუ ყოველ შენს სიმთვრალეზე ვიღაცასთან უნდა იწვე და ეგ ზე მომენტი მე მანახო?! გავბრაზდი გავბრაზდიი! მინდოდა მასთან მივსულიყავი და ყელში ვწვდომოდი. მიმეხრჩო!!!
- რატო სხვა როცა შენ მყავხარ გვერდით?
- რომელი ბ.ზი მე მნახე ეე! უკვე მთელი ხმით ვუღრიალებდი. თავი ხელში აიყვანა და ლოყაზე ხელი მომკიდა.
- მაპატიე რა. ყველა გოგოსთან გატარებული რამე მაპატიე. ყოველი შენი გულისტკენა მაპატიე რა! ხომ იცი როგორ მიყვარხარ.
სრული სიჩუმე.
- მაპატიებ? ვერ ვპასუხობდი. ვიცოდი, ხმას თუ ამოვიღებდი ისევ ვაპატიებდი და მერე რა მოხდებოდა? ერთგული დარჩებოდა ჩემი თუ ისევ ძველებურად სხვასთან გაიქცეოდა. ვერ გავიგებდი თუ არ ვცდიდი.
- გთხოვ..
- კაი ვსო!
- მიყვარხარ.
- მეც.
მთელი ძალით მიმიხუტა გულზე და 15 წუთი ესე,გადაფსკვნილები ვიდექით.


- არ გინდა დღეს კლუბში წავიდეთ? ცოტა გართობა არცერთს არ გვაწყენდა.
- აუ არ მაქ ქლაბის ნერვები. შენ წადი თუ გინდა.
- შენთან ერთად მინდოდა წასვლა.
- არ გეწყინოს რა.. დღეს ბევრი რამე მოხდა და კიდე კლუბი მინდა მეე?!
- კაიკაი არ მეწყინებ.
- მართლა?
- ჰოო. ბიჭებს დავურეკავ მაშინ.
- ისე აქ რა გინდა?
- სად აქ?
- ბათუმში.
- ოო მე ხო იცი რამდენი და რა კარგი ჩიტები მყავს..
ჩავიცინე და აღარაფერი მიპასუხია. დათო მოემზადა, შუბლზე მაკოცა და კარი გაიხურა. ზესტად 7 საათი იყო. ვიფიქრე დაველოდები-თქო. ჯერ კომპიუტერთან ვიჯექი, მერე ტელევიზორს ვუყურე ცოტა ხანი. ბოლოს მომბეზრდა და კინო ჩავრთე. "99 Franks" ვუყურე, "Love me if you dare"-ს და "Dirty Filty Love"-ს. დათო არსად ჩანდა. ღამის ორი საათი იყო. მაინც არ მინდოდა დაძინება, მაინტერესებდა როდის მოვიდოდა. სამი ბოთლი რედ ბული დავლიე და Gossip Girl-ის მეექვსე სეზონის ათივე სერიას ორჯერ ვუყურე.
დილის ექვსის ნახევარი იყო კარის ხმა რომ გაისმა. როგორც იქნა მოაწია.
- უი. არ გძინავს?
- შენ გელოდებოდი.
- არ მეგონა, რომ არ დაიძინებდი, თორემ ადრე მოვიდოდი.
- არაუშავს. მარა გაფიცებ 10 საათი სვავდიი?
- ხო რავი მაგარი გამოვთვერი და...
- რა და?
- არაფერი რა და?!
- აუ კიდე ვინმესთან იყავი?
- .. სრული სიჩუმე.
- და მე გენდეე?
- გეფიცები მართლა არეფრი არ მახსოვს. ბიჭებმა კიო, მაგრამ.. აუუ... მაკო...
- ხმა არ ამოიღო მოღალატევ!
თავი ჩაქინდრა. მე ხმა აღარ გამიცია, უბრალოდ ყველაზე მეტად ეხლა მტკიოდა გული. ისევ ვენდე და ისევ იგივე მივიღე! როგორ არ მინდოდა მეტირა. ამდენი წლის გულში ნანახი ცრემლი, როგორ არ მინდოდა გადმონთხეულიყო, მაგრამ ვერ შევძელი. ფანჯარასთან ვიდექი და თვალებიდან ღვარღვარით ცრემლები მომდიოდა.
- მაპატიე რა გთხოვ..
არ მიპასუხია, ხმაზე შეატყობდა, რომ ვტიროდი. მე კი - ვერ ვიტან ვინმე სუსტად, რომ აღმიქვამს.
ჩემთან მოვიდა და მისკენ შემაბრუნა.
- შენ რა.. მოიცა...ტირი? სახეზე ტკივილი და ღიმილი ერთად აღებეჭდა.
- გამიშვი. ხელი გავაშვებინე და საზოლზე დავწექი, მისგან ზურგშექცევით.