ვიცი, თუ არ ჩაგკეტავ - წახვალ! [2]
უკან მომიწვა და თმაზე ფერება დამიწყო.
- ხო იცი, რომ თმაზე ფერებას ვერ ვიტან?
- ჰოო? მე სხვა ინფორმაცია მაქვს. ვიცი, რომ ჩემს გარდა თმაზე არავის აკარებინებ ხელს.
- მერე მაგით რა? იმის გაგება გინდა, რომ მსიამოვნებს?! ხო , მსიამოვნებს! მიყვარხარ კიდეც, მაგრამ... რაღაცას დამპირდები?!
- სულყველაფერს! იმასაც კი, რომ სანამ შენს გვერდით ვარ არარასდროს დავლევ!
მისკენ შევბრუნდი და თავი გულზე დავადე.
- ჩემი გოგო მიყვარხარ,,,
- სიცოცხლეზე მეტად. ჰო , მეც.
- ანუ შემირიგდი?
- იმ ცხოვრების დედაც ვატირე, რომელშიც საყვარელი ადამიანი გვერდით არ გყავსდ ა შენი დეგენერატული ახირებების გულისთვის სამუდამოდ აგდებ შენი ცხოვრებიდან.
აღარაფერი უპასუხია, უბრალოდ ჩაიცინა და ჩემს თმაზე ფერება განაგრძო. მის გულზევე ჩემეძინა.
დილით... დილით კი არა უკვე შუადღე იყო, გამეღვიძა. ჩემს გვერდით აღარ იყო. საათს დავხედე და სამის ნახევარი.
- აქამდე როგორ მეძინა?!!!
- გაიღვიძე პრიინცეს?
- კიი.
- არ გინდა გავისეირნოთ?
- კი, ძაან.
- მერე?!
- რა მერე?!
- ადეე!
- კაიკაიი!
დათო სამწარეულოში გავიდა, მე კი - ჯიბეებზე ჯაჭვებიანი დახეული შორტი ჩავიცვი, ჭრელი ნიუ-იორკის მაიკა და ჭრელი კონვერსები. მიყვარდა საკუთარი თავი.
სამზარეულოში გასულს კაპუჩინო და შოკოლადის ნამცხვარი დამიდგა მაგიდაზე და იქვე სკამზე ჩამოჯდა.
- ყველაფერი როგორ გახსოვს?
- ძნელია იმის დავიწყება რაც საყვარელ ადამიანს უყვარს.
- ოჰოო. რა რეჩი მოარტყა.
- რას ვიზავთ?! გამიცინა და ისევ მწვანე თვალები მომანათა. მეც ჩამოვჯექი და ვისაუზმე.
როგორც იქნა ვჭამე და სააბაზანოში გავვარდი. თავი მოვიწესრიგე და კარი გავიხურეთ.
როგორც ყოველთვის ბევრი ვიბოდიალეთ. ბოლოს რარაც საინტერესო მაღაზია აღმოვაჩინე და შესვლა დავაპირე.
- მე აქ დაგელოდები რაა.
- ეე წამო.
არაფერი უთქვამს ისე მიმითითა კარზე აკრულ აბრაზე "No smocking" და მერე სიგარეტი დამანახა.
- კაი ხოო!
მაღაზიის დათვალიერების მერე, იმედები გამიცრუვდა. არ იყო ისეთი, როგორსაც ველოდი და როგორიც გარედან ჩანდა.
მაღაზიიდან გამოვედი და საუკეთესო სურათს წავაწყდი, რაც კი ოდესმე შემეძლო მენახა.
მაღაზიიდან გამოვედი და საუკეთესო სურათს წავაწყდი, რაც კი ოდესმე შემეძლო მენახა.
- ვა სიმთვრალიდან სიფხიზლეშიც გადმოვედიით?! საღოლ დათო!
უკანმოუხედავად წამოვედი, მაგრამ მთელი სული იქ დავტოვე. იმ ადგილზე, სადაც დავინახე, რომ ვიღაცას ისე კოცნიდა, როგორც მე არასდროს მაკოცებდა. ვიღაცას ისე ეხვეუდა, მე არასდროს მომეხვეოდა. არა რატომ ვლაპარაკობ , რომ არასდროს?! არასდროს კი არა - ვეღარასდროს!
- მაკო დამელოდე.
- დაახვიე რაა!
უკან გამომეკიდა. ის გოგო კი კიოდა ვის ეკიდები მობრუნდიო. ამის გაგონებაზე მინდოდა მივსულიყავი და იქვე წიწილასავით მიმეხრჩო, მაგრამ სინდისი ამის უფლებას არ მომცემდა.
- გთხოვ რა ამახსნევინე!
მივბრუნდი და მთელი ძალით გავაწანი სილა.
- შენი იდიოტური ახსნები არავის არ სჭირდება. წადი რა! ვაფშე დაახვიე ჩემი ცხოვრებიდან!
- მაკოოო!
ყურადღება აღარც მიმიქცევია ისე წამოვედი. შეიძლება მომყვებოდა კიდეც, მაგრამ გარშემო ვერაფერს ვხედავდი. უბრალო ინსტინქტს მივყვებოდი, რომელიც დარწმუნებული ვიყავი იქ მიმიყვანდა, იმ ადამიანთან მიმიყვანდა, რომელიც ეხლა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა. სულ არ შემიხედავს სახლისთვის, არ დავრწმუნებულვარ, რომ ეს სახლი იყო. პირდაპირ შევედი და მეორე სართულისკენ გავიქეცი. საბას ოთახში შევვარდი. მაისურგახდილი საწოლზე იწვა და მუსიკას უსმენდა. ჩემი თვალები, რომ დაინახა სევდიანად გამიღიმა და ხელები გამომიწოდა. მეც მისკენ გავექანე, პირდაპირ გულზე მივეკარი და ცრელებმაც გზა გაიკვალეს.
- ჰეჰეიი! რა გჭირს?! შეწუხებული მკითხა და თავზე მაკოცა.
- რატოა ესეთი დეგენერატი?
- ისეევ?
- ხო. მერამდენედ საბ უკვე მერამდენედ! აღარ შემიძლია.
- კაი რა დაწყნარდი. ბიჭია ბოლოს და ბოლოს. მის ადგილზე მეც ბევრჯერ მომიწია ყოფნა და ვიცი რასაც ნიშნავს ცდუნებას, რომ ვერ უძლებ.
- კარგი რაა! ეგეთებზე უბრალოდ ვბუზღუნებდი, ვებუტებოდი და ბოლოს ვურიგდებოდი, მაგრამ ხომ იცი რა მემართება, როცა ჩემი თვალით ვხედავ მაგას?!!
- წარმომიდგენია პატარა რას გრძნობ, მაგრამ...
- ხო ხედავ?! შენც კი ვერ ამართლებ. არა! ვსო! მორჩა!
ფეხზე ავდექი და ცრემლები შევიმშრალე. თურმე სულ დამისველებია.
- სულ სველი ხარ...
- რაც ცხოვრებაში არ გიტირია ეხლა იტირე და თან ჩემს გულზე და აბა რა იქნება. გაიცინა და შეეცადა ჩემს თვალებშიც ის სხივი შემოჭრილიყო, რომელიც მის თვალებს ანათებდა. მართალია ეს სინათლე ჩემს თვალებში არადროს იჭრება ხოლმე, მაგრამ საბა მაინც ხომ ცდილობდა და ცდილობს კიდეც?!
საბა ჩემთან მოვიდა და შუბლზე მაკოცა.
- კიდევ კარგი გაგაცანი.
- ყველაზე მეტად მატკინე გუული იმით, რომ გამაცანი.
- არ გაგიგია?! სიძულვილიდან სიყვარულამდეო ერთი ნაბიჯიაო...
- ხო, ეგ ვიცი, მაგრამ..
- რა მაგრამ... სიძულვილიდან სიყვარულამდე მიხვედით.
- არა საბა. სიყვარულიდან სიძულვილამდე მივედით.
- მეც მაგას არ ვამბობ?! სიძულვილიდან სიყვარულამდე, სიყვარულიდან სიძჲლვილამდე, სიძულვილიდან სიყვარულამდე და ესე ატრიალებთ ამ ორ გრძნობას მთელი ცხოვრება.. მარა მაინც გიყვართ ერთმანეთი, თუნდაც სიძულვილამდე.
- ნუ მეღადავებიიი! შენღა მაკლდიი!
- კაიკაიი!
- წავედი მე.
- ჭკვიანად და შენ დეგენერატ შეყვარებულს შეურიგდიი!
- ეგ ჩემი დეგენერატი შეყვარებული კი არა შენი კრეტინი ძმაკაცია!
- რა გეშველებათ?!
აღარაფერი მიპასუხია ისე წამოვედი. სანაპიროს მივუყვებოდი და ვფიქრობდი, ჩემზე, დათოზე, ურთიერთობებზე, გრძნობზე და მსაგვს სისულელეებზე... მიყვარდა, ყველაზე მეტად მიყვარდა, მაგრამ თუ ადამიანში ეჭვი შეგეპარება, იქ ყველაფერი დამთავრებულია. ბოლოს გამახსენდა, რომ მთელი ჩემი ტანსაცმელი ლუკამ დათოს წაუღო იქ როცა მივყავდი. ეხლა მართლა გადავწყვიტე ამსტერდამში წასვლა და არამგონია რამემ შემაჩეროს!
დათოსთან ავედი სახლში. რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი, რომ სახლში არ იყო, მაგრამ კარი ღია დამხვდა. შევედი და ჩემი მოლოდინიც გამართლდა. არც არავინ იყო სახლში.
ვაა! ბედი მაქვს უზეესი! ჩანთა ავიღე ტანსაცმლის ჩალაგება დავიწყე. ჩალაგება კი არა, ჩაყრა უფრო შეესაბამება.
- არ წახვიდე რა!
ხმა, რომელიც მკლავს. ხმა, რომელიც მანადგურებს და სულს მიკლავს. ხმა, რომელიც ყველაფრისდა მიუხედავად მიყვარს.
- მე და შენ ერთად აღარ ვართ. პირობა შესრულებულია! ეხლა შეგიძლია სვა რამდენიც გინდა. თუნდაც მომკვდარხარ!!!
- ყველაფერს გაფიცებ არ წახვიდე!
სიჩუმე, სრული სიჩუმე. რა უნდა მეთქვა? ყველაზე მტკივნეული მომენტია ეხლა ცემთვის-თქო? ამას სიკვდილი მერჩივნა.
- ყველაფერი დაგაფიცეე...
- რაც მთავარია მე არ დამიფიცია.
- გთხოვ.
- ნუ მთხოვ, იმას, რაც არ ასრულდება!!!
სახლში წამოვედი და გზაში საკუთარ თავს მთელი ემოციით ვლანძღავდი. ვსო! მორჩა! მოკვდა გრძნობა ჩემში და გავხდი ისეთი, როგორიც ადრე ვიყავი. დაკარგული სულით და გაფანტული გულის ფერფლით.
სახლში მივედი. არ ვიცი რა მჭირდა. დეპრესია? არა რაღაც სხვა? სინანული უფრო... 2 დღე სალსიდან არ გავსულვარ. მთელი დღე საწოლს მიყუდებული იოგურტს "ვყლურწავდი" და საერთოდ არაფერზე არ ვფიქრობდი. ბოლოს ლუკამ დამიყოლია გასეირნებაზე. ვიღაც შეუყვარდა და უნდა გაგაცნოო. მეც მიხაროდა ჩემს სიყვარულს, რომ არ მიაკვდა და სხვა შეუყვარდა. ბევრი ბუზღუნის შემდეგ წავედით.
ლიკა გამაცნო.
- ლიკა და ლუკა. არა უხდებით ერთმანეთს. ვუთხარი ღიმილით.
- მადლობ. ისეთივე თავაზიანობით მიპასუხა ქერა, თაფლისფერთვალება ნაზმა გოგონამ.
საიდანღაც საბა გამოჩნდა.
- აუ შენ უჩინმაჩინი ხაარ ტოო?
- საქმე მაქ შენთან. რაღაცნაირი სახეწაშლილი მომვარდა.
- აუუჰ რა იყო?!
- წამო გეტყვი.
ყველასგან მოშორებით გავედით და საბას ფერმკრთალი სახის დანახვაზე რაღაცნაირი სახე მივიღე.
- რა ხდებაა?
- დათოზე უნდა გითხრა რაღაც.
- აუუ მაგისი ამბები არ.. არ დამამთავრებინა ისე მითხრა.
- ძველი პონტი გააგრძელა.
- რაა? - თვალები შუბლზე ამივიდა. - მართლა?
- უნამუსო ვიყო.
ვიღას აინტერესებდა ლუკა თავისი ახალი შეყვარებულით?! პირდაპირ მისი სახლისკენ წასვლა დავაპირე, მაგრამ...
- ეხლა სადაა?
- ადი და 10 წუთში ამოვიყვან.
- კაი.. და საბ...
- ხო...
- მადლობ.
თბილად გამიღიმა და ისევე აორთქლდა, როგორც მოვიდა.
ხუთ წუთში ბინაში ვიყავი. მალევე კარის ხმა გავიგე. სააბაზანოში გავედი. საბა მიხვდა, რომ აქ ვიყავი. საწოლზე დააწვინა და თვითონ წავიდა. მალევე გამოვედი და საწოლზე ჩამოვჯექი.
რას ვაკეთებდი საერთოდ? რა მინდოდოა აქ? რატომ მოვედი? რა ჯანდაბამ მომიყვანა? რატომ უნდა მანაღვლებდეს ისევ გაიუბედურებს თავს თუ არა? არ ვიცი, მაგრამ მაინც ყველაზე მეტად ის მადარდებდა და ვიცოდი, რომ მთელი ცხოვრებაც ესე იქნებოდა, თუნდაც მთელი გრძნობები ჩამეკლა.
