ვიცი, თუ არ ჩაგკეტავ - წახვალ [3]

- მაა...კ..ოო?
- დაიძინე რა! 
- არა! მოდი ჩემი ცხოვრება!
- აეეე! დაიძინე თქო! განგრეულ კაიფში ხარ რაზე უნდა გელაპარაკო შეენ?
- კაი.კაი.კაი. 
ბლუყუნით თქვა და საწოლზე დაეშვა. დეგენერატი! დაუნი! უნამუსო! უსინდისო!
ორ საათში გამოფხიზლებული ადგა და თვალებგაფართოებული მიყურებდა.
- რა იყო არ გეგონა აქ, რომ ვიქნებოდი.
- მოიცა, რამდენი ხანია რაც აქ ხარ?
- დაახლოებით ორსაათ ნახევარია.
- რამდენი ხანი მეძინა.
- 2 საათი.
- ანუ მნახეე?
- კი გნახე.
- მაკო...
- სუუუ! კრინტი!
- მაკ აგიხ...
- ჩუ თქო! რა უნდა ამიხსნა? ვინ იყო ის გოგო? რა დაგიშავე საერთოდ? თუ ის, ისევ წამალზე რატო შეჯექი?
- შენს გარეშე ცხოვრებას მირჩევნია მოვკვდე!
- ჰაჰ. ჩემს გარეშე ცხოვრებას?! ადრე არ ფიქრობდი მაგაზე?
- მე არ ვყოფილვარ ეგ!
- აბა ვინ იყო? შენი კლონი ხოო? აგდებულად ვუთხარი და მთელი ძალით სილა უნდა გამეწნა ოთახში ვიღაც, რომ შემოვიდა.
- არ არსებობს!.... არა მე სულ გავრეკე?
- მაკო გაიცანი, ჩემი ძმა ირაკლი.
- მეკაიფები ხოო?
- არა... თავი ჩაღუნა. ააღრ ვიცოდი რეალობაში ვიყავი თუ სიზმარში და საერთოდ რა ხდებოდა ჩემს გარშემო. საწოლთან მივედი, ჩამოვჯექი და ვეცადე გამეანალიზებინა.
- მოიცა.. მაშინ, ერთი თვის წინ...
- ხო. ერთი თვის წინ ჩამკოვიდა ამერიკიდან. კესოსთან მე კი არა იკა ნახე. ახსნის უფლებას არასდროს მაძლევდი და ვიცი, მეტყოდი თავის გასამართლებლად ამბობო.
- მოიცა მოიცა. კაი. მაშინ კესოსთან ერთად შენი ძმა იყო, მაგრამ იმ დღეს კლუბიდან, რომ მოხვედი? ან მაშინ, სასეირნოდ რომ წავედით...
- მახსოვდა, რომ არაფერი გამიკეთებია და ბიჭებსაც ისევე ავერიეთ, როგორც იმ გოგოს, სასეირნოდ, რომ ვიყავით მაშინ. ირაკლი ვეგონე.
- თქვენ სულ გამარეკინებთ.
მხოლოდ ეს ვუთხარი და სახლიდან წამოვედი. დათო წამოყოლას აპირებდა, მაგრამ იკამ გააჩერა. 
სანაპიროზე დავჯექი და ფიქრი დავიწყე. აი თურმე უცებვე რატომ არ გამომყვა კესოს ამბოს მერე და მხოლოდ მეორე დღეს , რომ მნახა. პრინციპში იმ დღეს ვიღაცას, რომ კოცნიდა მაშინაც არ მივბრუნებულვარ და საიდან გავიგებდი ორი რომ იყო და იმ გოგოსაც, რომ აერია. აი რატომ ვპატიობდი ყოველთვის. საუკეთესო მეგობრის პატიებაც არ შმიძია და დათოს ვპატიობდი. შინაგანად სული არ მაძლევდა მისი არ პატიების საშუალებას. ოპპა. ესეიგი დათო ჩემი "ერთგული" იყო სულ?! ეჰ, როგორ მიყვარს ეს დეგენერატი მატყუარა!!! მაგრამ წამალი? წამალი რა შუაშია, თუ ტყუპი იყო?! ოპპა! რაღაცა მაინც ნიტოა!!!


საუკეთესო მეგობრის პატიებაც არ შმიძია და დათოს ვპატიობდი. შინაგანად სული არ მაძლევდა მისი არ პატიების საშუალებას. ოპპა. ესეიგი დათო ჩემი "ერთგული" იყო სულ?! ეჰ, როგორ მიყვარს ეს დეგენერატი მატყუარა!!! მაგრამ წამალი? წამალი რა შუაშია, თუ ტყუპი იყო?! ოპპა! რაღაცა მაინც ნიტოა!!! 
ცუდია, როდესაც მომავალ დეტექტივთან გაქვს საქმე. ამას ასე არ დავტოვებდი. მეც ავდექი და მისი ბინის მოსმენა გადავწყვიტე. ძველი მეგობრები გავიხსენე. რა თქმა უნდა სანდრომაც არ დამაღალატა და ხმის ჩამწერი გამიკეთა. სულ პაწაწინა ჩიპი იყო. ისეთ რაღაცაზე უნდა დამემეაგრებინა, რასაც სულ თან ატარებდა. ტელეფონი... არა ტენეფონზე შეამჩნევდა. საფულე. ხო, საფულეკარგი აზრია. ცუდია, როდესაც ადამიანს არ ენდობი და გინდა გააკონტროლო. პრინციპში, ფობიაა. მაგრამ მოვკვდებოდი, რომ ვერ გამეგო რა ხდებოდა და რა შუაში იყო ნარკოტიკები მაშინ, თუ ის კი არა, მისი ძმა იყო იმ გოგოებთან ერთად. 
მის სახლში მივედი. მაგრად ჩავეხუტე და თვალებით საფულის ძებნა დავიწყე. როცა აღმოვაჩინე, რომ საფულე ჯიბეში ედო, ცოტა არ იყოს გავბრაზდი. დღეს აქ დარჩენა მომიწევდა.
- ერთი კარგი იდეა მაქვს.
- ჰოო? მმმ. რაა?
- არ გინდა საღამოს სადმე წავიდეთ?
- მაინც სად? თბილად და თან საზიზღრად მეკითხებოდა და ნელა მკოცნიდა ქვედა ტუჩზე.
- მმმ... ქლაბ?
- ნოუფ.
- ეე რატოო?
- არ მენდობი? უცებვე მომშორდა და სერიოზული სახე მიიღო.
- ეგ რა შუაშია? 
- ჯიბეში რა გიდევს?
- მმ. ტელეფონი. და ჯიბიდან ტელეფონი ამოვიღე. 
- მაგაზე არ გეკითხები. აი ამაზე. ახლოს მოიწია, მისი სახე ჩემსას ეკვროდა, მინდოდა მეკოცნა და გამეჩერებინა, ჩიპი კი დამელეწა, მაგრამ რად გინდა?
- ჰაჰ. სულელი გგონივარ? ჯიბიდან ჩამწერი ამოიღო და სწრაფად მომშორდა.
- ეგ რა არის?
- კიდე მე მეკითხები?
- მართლა არ ვიცი რა არის. მაჩვენე. მისკენ გავიწიე, მინდოდა ჩიპი ხელიდან გამომეგლიჯა, მაგრამ...
- ოპპ. ნაბიჯი უკან გადადგა და ცინიკური სახე მიიღო. ოოჰ როგორ ვერ ვიტან ამ მიმიკას!
- საიდან გაიგე? უკვე მეც აღარ მქონდა თამაშის თავი და პირდაპირ ვკითხე.
- შენ გგონია საერთოდ რამე გამომეპარება?
- სანდრო ხო?
- არა ხვათაშორის. ვიცი, რომ ყველა დეტალს უწვრილმანდები და უცბადვე გაგიგჩნდებოდა კითხვა : " მაშინ რატომ წამალი? " გინდა სიმართლე გითხრა?
- ....
- გითხრა?
- არც დაგინებებია თავი ხო?! შენ ხომ დაიფიცე?!
- არ დამინებებია?! ვაიმე ღმერთო რა სულელი ხარ! ყოველთვის რატომ გეპარება ადამიანში ეჭვი? შენ რა გეგონა იმ დღჶს მართლა რამე მქონდა დალეული? ან მართლა მეძინა ის ორი საათი? კარგი რა მაკ. შენ ჩემზე მტკიცე ხარ და ყოველთვის გაგაქვს ის, რაც გინდა. 
- შენთან ურთიერთობის დროს ვერა! მაგრამ იცი? გავიტან რაც მინდა!!!
- ეს უკვე მომწონს.. რას აპირებთ?
- ამას. 
მთელი სიჩქარით მისკენ წავედი და ტუჩებზე ვეძგერე. მისი პერანგის ღილები, ჩემი შორტის ღილი და ელვა, მისი ქამარი, შემი კედები. ყველაფერი ძირს ეყარა. 
უზეესი სიამოვნების შემდეგ ორივეს მიგვეძინა. მასზე ადრე გავიღვიძე. სასწრაფო წესით ჩავიცვი და სახლიდან გავვარდი. ჩემთან სახლში მივედი და მთელი ტანსაცმელი ჩემოდანში ჩავტენე. თბილისში ჩასვლაზე არც მიფიქრია. პირდაპირ ბათუმის აეროპორტისაკენ წავედი. ბილეთი ავიღე და აფრენის წინ დათოს მესიჯი მივწერე : "მე ჩემი გავიტანე. მაინც წავედი!"


თვითმფრინავში საკუთარი თავით აღფრთოვანებულს და საკუთარ თავზე მეასედ შეყვარებულს მიმეძინა, მაგრამ ვინ გაცდის ძილს?! არა, მაცადეს, უბრალოდ... მოკლედ, ბორტგამცილებელმა მთელი ხმით იღრიალა ღვედები შეიკარით თვითმფრინავი მოსკოვის აეროპორტში ჯდებაო. მეც გიჟივით წამოვხტი. ნახევრად გათიშული ჩავედი თვითმფრინავიდან, ბარგიც ძლივს მოზოზინებდა, ბოლოს მოაღწია და და პირდაპირ ნიუ-იორკის მიმართულებით ბილეთის ასაღებად წავედი. უახლოესი რეისი სამ საათში გადიოდა. ორი საათი მოსაცდელში ყოფნას მერჩივნა ცოტა გამესეირნა. ბარგი ჩავაბარე და ტაქსი გავაჩერე და უახლოეს, მაგრამ წესიერ კაფესთან მიყვანა ვთხოვე. 
კაფეში შესვლისას ხელჩანთაში ვიქექებოდი, შემთხვევით კი გოგონას დავეჯახე. ჩემი და მისი ჩანთებიც ქვეით დავარდა და ყველაფერი გადმოიყარა. 
- ოიჰ, პრასწიწე. (მაპატიეთ.)
- In real, I just don't know Russian. (სიმართლე, რომ გითხრათ რუსული არ ვიცი.)
- Oh. Better in English. I'm sorry , today I'm inattentive. (ოჰ ინგლისურად საუბარი ჯობია. მაპატიეთ დღეს ძალიან უყურადღებო ვარ.)
- არაუშავს, იგივე შემიძლია ვთქვა ჩემზე.
თბილად გავუღიმე, ჩემი ნივთები ავკრიფე და კაფის კართან მივედი, ისიც გავიდა. მხოლოდ მაშინ გავიაზრე და გავაცნობიერე რა ლამაზი გოგონა იყო. წელს ქვევით ღია წაბლისფერი კულულებით, ღია თვალებით, ლამაზი ტანით. ძალაუნებურად მისკენ შევბრუნდი. სწორედ ამ წამს, გზის მეორე მხრიდან მანაც გამომხედა. ორთმანეთს გავუცინეთ და ისევ გავაგრძელეთ გზა. 
ცოტა წავიხემსე და ისევ აეროპორტისაკენ ავიღე გეზი. 
თვითმფრინავი აფრინდა, მე ახალ ცხოვრებას ვიწყებდი, დათოს გარეშე, მაგრამ ეს გოგონა... ეს გოგო ჩემს გონებაში შემოძვრა. მთელი გზა მისი ღიმილი მედგა თვალწინ. რატომ დატოვა ასეთი შთაბეჭდილება?! ნუთუ... ?! არა! რეებს ვსულელობ! არანაირად! 
აქამდე არასდროს მიფიქრია იმის შესახებ, რომ შეიძლებოდა ჩემივე სქესის წარმომადგენელი მომწონებოდა. მაგრამ მისი ღია თაფლისფერი თვალების, გრძელი კულულების, მისი ლამაზი ცხვირის, საოცრად პროპორციული ტანის და რაც მთავარია მისი წითელი ტუჩების გახსენებაზეც ტანში ჟრუანტელი მივლიდა.
რა სისულელეებზე ვფიქრობ? ვაიმე რა დებილი ვარ!