ვიცი, თუ არ ჩაგკეტავ - წახვალ [4]

როგორც იქნა თვითმფრინავი დაჯდა და მეც გავაბიჯე ნიუ-იორკის ქუჩებში. მიყვარდა ეს ქალაქი საშინლად. გეზი პირდაპირ მანჰეტენისაკენ ავიღე. სასტუმროში ლუქსი დავჯავშვნე, მამაჩემს დავურეკე, ფული გამომიგზავნეთ სასწრაფოდ-თქო. მათაც რა თქმა უნდა ახლავეო. მე კი ნიუ-იორკის ქუჩებში გავაბიჯე. ო ღმერთო ჩემო. რატომ ვფიქრობ სულ ამ გოგოზე?!! მასზე ფიქრებში გართულს ბანკამდეც მიმიღწევია. ფული ავიღე და სახლისაკენ წავედი. ნეტავ ყველაფერი იოსე იყო როგორც წლების წინ დავტობე? იმ ბინაში გატარებულ ყოველი წამს ვიხსენებდი, სანამ ვიღაცას არ შევეჯახე.
- ჯოშ?!
- უკაცრავად...
- ვეღარ მცნობ? მაგრამ მე ვარ დამნაშავე. ამდენი ხანიოა არ ჩამოვსულვარ...
- მაკო...
- ჰო, მე ვარ..
- როგორ მომენატრეეე. უკვე კარგად მოხუცებული ჩვენი მებაღე ისევე თბილად მომეხვია, როგორც ადრე.
- იცი როგორ გამახარე?
- მეც გამიხარდა შნი ნახვა. სახლი ისევეა?
- აბა რას მეკითხები?! 
- მართალი ხარ, ამდენი წელი გავიდა... სიმართლე გითხრათ გული დამწყდა. მიყვარდა იმ ოთახში თამაში და სახლში სირბილი. 
- ოჰ მაკო. ისევ ისეთო ოპტიმისტი ხარ და ისევ გგონია, რომ ყველაფერი მორჩა! როცა ადამიანს გონია, რომ ყველაფერი მორჩა, იქ რაღაც ახალი იწყება, ახალის დასრულების შემდეგ კი ძველი ბრუნდება. მნიუხედავად იმისა, გვინდა თუ არა! შენი ოთახიც და სახლიც ისევ ისეა. ყველა ნივთი თავის ადგილზეა. 
ჯონს გავუღიმე და სახლში შევედი. მართლაც ყველაფერი ძველებურად იყო. ოთახში ავვარდი და ჩემს დათუნიას ვტაცე ხელი. გიჟივით ვიყურებოდი იქით აქეთ. ეჰ, კარგი დრო მაქვს აქ გატარებული. 
გარეთ უკვე ბნელოდა. მეც ძალიან დაღლილი ვიყავი და სახლში წასვლა გადავწყვიტე. დრუნჩაც (დათუნია) რა თქმა უნდა თან გავიყოლე. სახლში გადმოსვლა არ მინდოდა, აქ მთელი ბავშვობის ყოველი ზაფხული მაქვს დატოვებული და ნამდვილად არ მინდოდა ჩემი დეპრესიული განწყობით გამეფუჭებინა მოგონებები. სასტუმროში ავედი თუ არა საწოლზე დავწექი და დრუნჩასთან ჩახუტებულს დამეძინა.
შუადღისით გამეღვიძა. სასტუმროს კაფეში ვისაუზმე და სასეირნოდ გავედი. პარკში გავჯექი და პატარა ბავშვების თამაშს ვადევნებდი თვალყურს, როდესაც პარკის ბოლოდან ნაცნობი სახე გამოჩნდა. ეს ხომ ის გოგო იყო?! მოსკოვში?! ეხლა აქ რა უნდა?


დამინახა თუ არა ჩემსკენ წამოვიდა. აშკარად მიცნო. თავი დიდად არ შემიწუხებია ადგომით. მოვიდა და გვერდით დამიჯდა.
- თქვენი სახე მეცნო. თუ არ ვცდები მოსკოვში გნახეთ, ხომ?
- დიახ, მეც მახსოვს თქვენი სახე.
- თქვენობით საუბარი არ გვინდა გთხოვ...
- როგორც გინდა.. თბილად გავუღიმე და ბავშვების დაკვირვება განვაგრძე.
- ისე, აქ რას აკეთებთ?
- წარსულის გახსენება მინდა და აწმყოს წაშლა. ისე ვუპასუხე მისთვის არც შემიხედია.
- მ... ბევრი რამ გვქონია საერთო.
- რატომ ხარ აქ?
- არანორმალურ და სადისტ შეყვარებულს გამოვექეცი.
- სადისტს?! ყველა სადისტები ვართ, მთავარია ვისთვის...
- არა კეილა სადისტი იყო. ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით.
- კეილა?! პირველად გაიგე კეილა კაცს რომ ერქვას. სუ აირია ეს სამყარო.
- საქმეც მაგაშია, რომ კაცო არ არის.
- ჰომოსექსუალი ხარ?
- ბისექსუალი. ბი რაღაც სასტიკად მკაცრად გამოყო. აი ეს უკვე მომწონს. ვაიმე!! რეებს ვფიქრობ! მე სულ შევიშალე!!!
- და შენ? შენ რატომ გინდა აწმყოს წაშლა.
- არანორმალურად მიყვარს. ჩემი სისუსტი წერტილია. ყველაფერს ვპატიობ. მაგრამ მინდა, რომ წავიდეს, სამუდამოდ წავიდეს.
- კაცია?!
- კი...
- იმედები გამიმტყუვნდა.
- რატომ?
- რატომღაც ბისექსუალი მეგონე...
- და საიდან დაასკვენი, რომ არ ვარ?! 
ინტრიგული ღიმილით ვუთხარი და თვალებში შევხედე. ამ გოგოსთვის, ამ ტყუილის თქმა ღირდა. საერთოდ თუ ტყუილი იყო... 
ჩანთიდან კალამი და პატარა ბლოკნოტი ამოიღო. ფურცელი ამოხია, მისამართი დაწერა დამომაწოდა. 
- მე დაგელოდები...
ორივემ რარაც სასტიკად გავიღიმეთ. ქვიშაში მოთამაშე პატარა ბავშვს ხელი დაავლო და წავიდა. არ იცოდი რას ვაპირებდი. წავსულიყავი?! თუ ამ ლტოლვას გავკლავებოდი?! არა, უბრალოდ თავის შეკავება არ შემეძლო. სასტუმროში წავედი, თავი მოვიწესრიგე და ტაქსისტს მისამართი გავუწოდე. რაღაც სასტიკად გამომხედა და თავისთვის ჩაილაპარაკა.
- დღეს ყველა გოგონა აქ როგორ მიდის?!
- უკაცრავად?!
- დღეს ყველა გოგონა ვინც კი წავიყვანე ამ მისამართზე მიდის.
- და რა ადგილია, ხომ არ იცით?!
- უბრალოდ ძალიან დიდი ვილაა. ამბობენ კონტრაბანდისტების შეკრების ადგილიაო.
- მართლა?! განცვიფრებულამა ვკითხე.
- არა მგონია. პოლიცია რამდენჯერმე იყო ჩხრებაზე, მაგრამ არაფერი. უბრალოდ გოგონები იკრიბებიან.
უბრალო გოგოები არა! გავიფიქრე და მკვლელი ღიმილით გავიღიმე.
- მაგ მისამართზე წადი!!!
- როგორც გნებავთ!!!


როგორც იქნა მიაღოღა მანქანა ტაქსისტმა დანიშნულ ადგილამდე. ფული სწრაფადვე მივაწოდე და გადავედი. ისეთი ინტერესით ვუყურებდი სახლს, რომ ჩანტა ტაქსიში დამრჩა. იმ კაცმა კი მითხრა, მითხრა კი არა მიღრიალა, ისე არ მესმოდა.
- ჩანთა გრჩებათ!!!
- აა უი მადლობთ. ვუთხარი, ჩანთას ხელი ვტაცე, იმ კაცმა რაღაც ჩაილაპარაკა, არც დავინტერესებულვარ რა და პირდაპირ სახლისკენ გავეშურე. 
კარი ღია დამხვდა, ზღურბლს გადავაბიჯე თუ არა რაღაცნაირად ტანში ჟრუანტელმა დამიარა. თითქოსდა დღეს ვიღაც ძალიან ძირფასი უნდა დამეკარგა. სულელური იდეები ზღურბლზევე დავტოვე და ხალხით, ნუ გოგონებით და აშკარად ბისექსუალებით სავსე სახლში შევაბიჯე. 
თვალებით იმ გოგოს ვეძებდი, მაგრამ ამაოდ. ბოლოს დავიღალე ყველას თვალიერებით და მაგიდისკენ წავედი, რომელიც სასმელით იყო სავსე. ხელი დენიელსისკენ წავიღე და როგორც მჩვევია ხოლმე, ერთ გადაკვრაზე დავლიე. ჭიქა ისევ იქ დავდგი და უკან შემოვბრუნდი. მისი სახე ჩემსას ეკვროდა და ნაზად იღიმებოდა.
- როგორც ყოველთვის, ახლაც მოულოდნელად.
- რა თქმა უნდა. - ტუჩები ჩემი ყურისკენ წამოწია და ნაზად ჩამჩურჩულა. - წამომყევი.
მეც სასტიკი ღიმილი ვაჩუქე და უკან გავყევი. ვიწრო დერეფანს მივუყვებოდით, ბევრი კარით. ყველა ოთახი სავსე იყო შეყვარებული... არა, უფრო ვნებააღძვრილი წყვილებით. 
ბოლო კართან, რომ მივედით, შეჩერდა. რაღაც სხვანაირად ჩაისუნთქა და შევიდა. ოთახში ორი ბიჭი იყო. მთელი სიმკაცრით ამოიხვნეშა ქერამ "აახვიეთ აქედანო." ორივე სწრაფად ადგა, ოთახი დატოვეს და კარიც გაიხურეს. ოთახს ფანჯრიდან ოდნავ შემოჭრილი შუქი ანათებდა. ჩანთა იქნე მივაგდე და მისკენ წავედი. იგივე მოქმედება მის მიერაც. მომიახლოვდა თუ არა მთელი ყელი დამიკოცნა და ბოლოს ტუჩსაც მიადგა. ვერ შევძელი... თავის შეკავება ვერ შევძელი და მთელი ვნებით ვეძგერე მის მადისაღმძვრე, წითელ ტუჩებს. ხელი გამჭვირვალე პერანგის ქვეშ შევუცურე. ღილები წამის მეასედში გახსენი და ტანიდან მოვაგლიჯე პერანგი. ჩემი კაბის ელვა გახსნა და წამში კაბაც ძირდ ეგდო, ისევე, როგორც მისი შორტი. უკვე საწოლთან ვიყავიღ, როდესაც ვიღაცამ კარი შემოამგრია. ორივე გავჩერდით და მზერა მისკენ მივაბყარით. მისი სახი დანახვაზე ადგილზევე გავშრი.
- ბიჭები არარ გეყო და გოგოებზეც გადახვედი?!
- დააა...თ...ო?