ვიცი, თუ არ ჩაგკეტავ - წახვალ [5] დ ა ს ა ს რ უ ლ ი

მანქანა თვალს მიეფარა თუ არა მუხლებზე დავემხე და ტირილი აღმომხდა. ძველი დრო გამახსენდა. რას ვაკეთებდი მის გამოჩენამდე, ვინ ვიყავი მანამდე. წამებშივე დავწყნარდი და ფეხზე ავდექი. თვალები გავიწმინდა და მკაცრი ხმით ვთქვი:
- ძველი მერი გინდოდა?! მიიღებ!
მუხლები დავიბერტყე და იქვე, ტაქსის ძებნა დავიწყე. ბოლოს ერთი ტაქსისტი აღმოვაჩინე და სასწრაფოდ ჩემი სასტუმრო წაყვანა ვთხოვე. 
ნომერში შევვარდი თუ არა აბაზანა მივიღე და თავი მოვიწესრიგე. დახეული შავი კოლგოტი, ჯინსის გაცრეცილი შორტი მწვანე მშვიდობის ნიშნებით, მწვანე კონვერსის კედები და ზოგ ადგილზე გახეული ნიუ-იორკის შავი მაისური ჩავიცვი. მაკიაჟი გავიკეთე და სახლიდან ბედნიერი გავედი. გინდოდა?! მიიღებ! 
ვიცოდი დათო სადაც იქნებოდა. იქ, სადაც ყოველთვის მიდიოდა, როდესაც გაბრაზებული იყო. ისროდა, ისროდა და მთელს ჯავრს იმ სამიზნეებიან მუყაოს ადამიანზე იყრიდა. პოლიციის დეპარტამენტის საწვრთნელ ბაზაზე თავისუფლადვე შევედი, ჩემი მომავალი პროფესიის წყალობით. მართალიც აღმოვჩნდი. განუწყვეტლივ ისროდა. უკვე ის მუყაო სულ დახვრეტილი იყო, მაგრამ მაინც ისროდა. ბოლოს მჭიდი (იგივე "აბოიმა" ან "რაჟოკი") დამთავრდა, იარაღი კი - მთელი ძალით "ადამიანის" თავს გაუქანა და კისერშიც გადატეხა.
- ტრადიციებს არ ვიცვლით... რა დროც არ უნდა გავიდეს.
- წადი.
- მე კი წავალ, მაგრამ შენ დარჩები სულ აქ. შენს სამსახურზე და ტაბლეტებზე მიჯაჭვული. ისე... სამართალდამცავი და სამართალდამრღვევი ერთად ხარ. ჩავიცინე და კმაყოფილი სახით მოვბრუნდი.
- რატომ გააკეთე ეგ?
- ბატონო? გაკვირვებული მივუბრუნდი. - შენ მეუბნები მაგას?
- მე - მე ვარ, შენ ჯი - შენ!
- ზუსტადაც. მე - მე ვარ, შენ კი - შენ! ვისთანაც მინდა, იმასთან დავწვები. თუნდა საკუთარი სქესის წარმომადგენელთან.
წამოსვლა მინდოდა, მაგრამ მისმა სიტყვებმა დამაბნია.
- მე ეგ არ მიგულისხმია...
- აბა რა იგულისხმე?
- იმ ღამეს ჩემთან დაწექი, მერე კი - უგზო-უკვლოდ გაქრი.
- რატომ უგზო-უკვლოდ?! ხომ მიპოვე.
- მე არა, ნინამ გამიგო რეისების მიმართულებები.
- რა მნიშვნელობა აქვს?! მაინც, ხომ გაიგე?!
- კარიგი, მაგას არანაირი მნიშვნელობა აღარ აქვს, როგორ გიპოვე. მთავარი ისაა, რატომ წახვედი?
- მე გითხარი, გავაკეთებ იმას რაც მ,ინდა-თქო და გავაკეთე.
- ჩემგან წასვლა გინდოდა?! ხომ წახვედი?! რაღატომ ხარ აქ და რატომ კანკალებ ყოველ ჩემს სიტყვაზე, რატომ გითრთის ტჩები, თუ მართლა ეს გინდოდა?!


- მე გითხარი, გავაკეთებ იმას რაც მ,ინდა-თქო და გავაკეთე.
- ჩემგან წასვლა გინდოდა?! ხომ წახვედი?! რაღატომ ხარ აქ და რატომ კანკალებ ყოველ ჩემს სიტყვაზე, რატომ გითრთის ტჩები, თუ მართლა ეს გინდოდა?!
არ ვიცოდი რა მეთქვა. მისგან უბრალო პრინციპულობის გამო წამოვედი, ახლა კი შედეგს ვიმკი. ვერაფერი ვუთხარი ისე გამოვბრუნდი და წამოვედი. პირდაპირ ერთერთ გარეუბანში წავედი. პატარა ბარი იყო, სადაც ძალიან იშვიათად დადიოდა ხალხი (სხვადასხვა სექტების წარმომადგენლების გარდა). ბართან დავჯექი და ვისკი მოვითხოვე. მთელი ბოთლი დენიელსი გამოვცალე. არ მეყო.ბარმენს მთელი ბოთლი გრენთსი (გრანთსი) გადმოვაღებინე თაროდან და ოხრად ფული დავუტოვე, ისე, რომ არც გადამითვლია. უბრალოდ დარწმუნებული ვიყავი, რომ საკმარისი იქნებოდა. ან მეტიც, არ ვიცი. უკვე კარგად მთვრალი გამოვედი ბარიდან და სამ წამიანი პაუზების შემდეგ ვისკის თითო დიდ ყლუპს ვსვამდი.
ნახევრად გათიშულს გზა ამებნა. უცებ ბაიკერები შევნიშნე და თავი "წამოვაფხიზლე". ბაიკერებთან მივედი და შებმა დავუწყე, რომ ცოტა ხანი ეთხოვებინა, სანაცვლოდ ფულს დავუტოვებდი, მაგრამ მოტოს უეჭველად მოვუყვანდი. ერთერთი მათგანი, გრძელთმინი, ქერა ბიჭი დავითანხმე, ფული დავუტოვე და მოტოზე დავჯექი. 
მოტოციკლი მთელი სიჩქარით მოსწყდა ადგილს. საბურავების წუილი გაისმა, როდესაც უკვე ნაპირის ქვებამდე მივედი. მოტოციკლი იქვე დავაყენე და ზღვისკენ წავედი. საშინლად მიზიდავს ზღვა და ცეცხლი სანაპიროზე. არ ვიცი სიმთვრალეში, როგორ მოვახერხე, მაგრამ რაღაცნაირად კოცონი დავანთე. გრენთსი იქვე დავდგი და წყლისაკენ წავედი. ზღვაში ღრმად შევცურე. ვცურავდი, ვინტვირთებოდი სულიერად და ვუყურებდი ნაპირზე მოგიზგიზე ცეცხლს. 
უცებ ყველაფერი გაქრა. გონება დავკარგე. მთელი პირი მარილიანი წყლით მქონდა სავსე. ვიხრჩობოდი და ვერ ვინძრეოდი. მხოლოდ თავს ვაქნევდი იქით-აქეთ უაზროდ. უკვე მეგონა, რომ ვერაფერი მიშველიდა. უკვე სამუდამოდ მთავრდებოდა ჩემი სულელური ცხოვრება. 
რაღაც ეტაპზე ყოველთვის ვიღაც გარჩენს. უეცრად ჯონის სიტყვები გამახსენდა : "როცა ადამიანს ჰგონია, რომ ყველაფერი მორჩა, იქ რაღაც ახალი იწყება, ახალის დასრულების შემდეგ კი ძველი ბრუნდება. მნიუხედავად იმისა, გვინდა თუ არა! "
ხელზე ვიღაცის უხეში შეხება და ცხვირში ჰაერის გრძობა ერთი იყო. 


რ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი ესე, მაგრამ ძალიან დიდი ხანი მეძინა. ლოყაზე ვიღაცის ცრემლებს ვგრძნობდი. ჩემი ხმა. ხმა, რომელიც მხოლოდ მე მეკუთვნის ტიროდა ჩემს ლოყაზე და მეუბნებოდა, რომ ყველა იტყუებოდა და მე არ შემეძლო ახლა მისი დატოვება და სიკვდილი.
ამ ხალხმა სულ გარეკა?! ჯერ არ ვაპირებდი სიკვდილს. მთელი ცხოვრება წინ მქონდა და მითუმეტეს თუ ყველაფერი მესმოდა, ვგრძნობდი, როგორ უნდა ვიყო მკვდარი?!
ადგომა კა კივილი, მინდოდა, მაგრამ ვერ ხმას ვერ ვიღებდი... ნუთუ მართლა მოვკვდი?! ვიღაცამ სახეზე ზეწარი გადამაპარა და დათო "გამომაწიწკნეს". ნელნელა ზეწარი სულს მიხუთავდა, ვეღარ ვსუნთქავდი. სხეული კი არა, სული იხრჩობოდა. აი მაშინ კი ყველაფერს ვაჯობე. სულ ყველაფერს, თვით უძლურებასაც კი, მთელი ხმით ვიკივლე და წამოვხტი. 
- მა...კუნ...
- თქვენ სულ გარეკეთ?! რა მოვკვდი?! ამ სიტყვების გარდა ვეღარაფერი ვთქვი. რაღაც ბურთი ყელში გამეჩირა და ხველება ამიტყდა. ვხურდი, გავწითლდი, ვერ ვსუნთქავდი, იატაკზე დავვარდი და თავი საწოლს მივადე. ექინები მომვვარდნენ. მე ისინი ვერ მიშველიდნენ. ვიცოდი, რომ ვერ მიშველიდნენ. ყველა ვინც მომეკარებოდა მთელი ძალით ვურტყავდი და დათოსკენ ხელს ვიშვერდი. დათოც დაუყოვნებლივ მომვარდა და გულზე მიმიკრა. ნელ-ნელა დავმშვიდდი, ამოვისუნთქე და დათოს ძივძლიობით ვუთხარი.
- ჩემი ექიმიც და წამალიც შენ ხარ. 
ამ სიტყვების გაგონებაზე უფრო მაგრად მიმივკრა და მეც მთელი ძლით მივეწებე. თვალები დავხუჭე და ყველაფერი გამახსენდა. ყოველი მასთან ერთად გატარებული წამი, როდესაც ბედნიერი ვიყავი და ეს წუთები, როდესაც აღმოვაჩინე, რომ ვერაფერი მიშველის გარდა მისი უძირო მონაცრისფრო-მომწვანო თვალებისა, მისი უხეში და ამავდროულად ჩემთან შეხებისას ათრთოლებული ხელებისა და მისი გულის გძგეისა. მიყვარდა, მიყვარს და მეყვერება სანამ მისი გული ძგერს. თუნდაც მე აქ აღარ ვიყო...