უცნაური არა,უბრალოდ განსხვავებული... [1]
თბილისი-ქალაქი,რომელსაც ვერ ვიტან.საქართველო-ქვეყანა,რომელსაც ვერ ვიატან.
ლონდონი-ქალაქი,რომელსაც ვერ ვიტან.ინგლისი-ქვეყანა,რომელსაც ვერ ვიტან.
პარიზი-ქალაქი,რომელსაც ვერ ვიტან.საფრანგეთი-ქვეყანა,რომლსაც ვერ ვიტან.
რომი-ქალაქი,რომელსაც ვერ ვიტან.იტალია-ქვეყანა...
და ა.შ.
მოკლედ,არ მიყვარს მსოფლიოს არცერთი ქვეყანა და არცერთი მისი ქალაქი,არ მიყვარს რა,ვერ ვიტან.დიახაც,ვერ ვიტან! ალბათ,იკითხავთ რა დამიშავა ქვეყნებმა ან ქალაქებმა. მე კი გიპასუხებთ რომ დამიშავა,თან ძალიან ბევრი რამ:
I.თითქმის ყველა ქვეყანა და ყველა ქალაქი სიმდიდრისაკენ ისწრაფვის.(სიმდიდრეში მხოლოდ ფულს ვგულისხმობ და არა ხელოვნებას,შედევრებს და ა.შ.)
II.არცერთი ქვეყანა არ ფიქრობს მე ბედნიერი ვარ თუ არა.(შეიძლება იფიქროთ ეს ბავშვი რა ეგოისტიაო,მაგრამ დამიჯერეთ არ მიცნობთ,ამიტომ ნაადრევი დასკვნები ცოტა შორს)
III.ყველა ქვეყანა დახამებულია ფულზე,ხოლო ამ ქვეყნის მთავრობაში მყოფები კი თავიანთი ჯიბის გასქელებაზე ფიქრობენ და მხოლოდ თავიანთი თავი ადარდებთ.
IV.ყველა ქვეყანა გაიძახის: „გლამური,ფეშენი“ და იმას ვერ ხვდებიან,რომ ყველაზე დიდი სილამაზე უბრალოებაშია და არა იმ რაღაც საშინელი ფორმის სასტუმროში ან რესტორანში.
V.თითქმის ყველგან რაღაც სულელურ დემოკრატიას გაიძახიან,რომლის გემოც მგონი ჯერ არავის გაუგია.
აი,რატომაც ვერ ვიტან მათ.
უი,სულ დამავიწყდა... მე მარიამი ვარ,15 წლის როკერი გოგონა.(Rocker Girl)არ მყავს მშობლები,უკვე ორი წელია რაც ჩემი მშობლები და ჩემი ერთ-ერთი უფროსი ძმა დაიღუპნენ.სამაგიეროდ მყავს ორი ძმა,19-ის ცოტნე და 22 წლის ალექსანდრე.თუმცა მათი გაცნობა არაფერს გარგებთ. ჩემი ძმები ჩემთვის მუშაობენ,უნდათ რომ კარგად ვიყო და კარგად ვიცხოვრო. მაგრამ სად არის,ჩემო კარგებო,კარგი ცხოვრება?! ხო და მეც ასე ჩევულებრივად ვცხოვრობ.
უკვე 7 წელია როკს ვუსმენ.მაბოდებს,მაფრენს როკზე.როკი ჩემთვის ყველაფერია!როკი ჩემთვის ჩემი ცხოვრებაა! ზუსტად ამიტომაც მე და ჩემს მეგობრებს გვაქვს როკ ჯგუფი: „Hell In Paradise“,სადაც მე გიტარაზეც ვუკრავ და სოლისტიც ვარ. აი,ეს ჯგუფია ჩემი მაცოცხლებელი ძალა.
მე სხვანაირი ვარ.არ ვარ შენნაირი და არც მისნაირი.არ ვგავარ სხვას და არც არავინ მგავს.განსხვავებულობა მომწონს კიდევაც,კარგია როცა არ გავხარ სხვა,თუმცა თქვენ ჩემს განსხვავებულობას უცნაურობას ეძახით.მე კი ასე არ ვფიქრობ.მე უცნაური არ ვარ,უბრალოდ განსხვავებული ვარ...
იცით,შეიძლება მარტოსულიც მეწოდოს,თუმცა იმდენი მეგობარი მყავს...უბრალოდ ჩემს თავში ჩაკეტილი ადამიანი ვარ იმ საშინელების შემდეგ.არც კი მინდა იმ საშინელების გახსენება! მე მიყვარს როკი,ვარ გიჟი,ვარ მოწყენილი,მყავს ემო,გოთი და პანკი მეგობრები,თუმცა მე მხოლოდ როკერი ვარ და მეტი არაფერი.მაცვია განსხვავებულად.ხანაც კლასიკურად,ხანაც როკულად.არცაა გასაკვირი ადამიანს მოცარტი,ბეთჰოვენი,ნაითვიში და სლიპკნოტი მომწონს და...
***
-მარიამ,ადექი ხო იცი დღეს ახალ სკოლაში მიდიხარ!-ჩემი ოთახის კარი შემოაღო ცოტნემ.
-აუ,მეზარება რა!იცი,რომელზე დავიძინე საერთოდ?-ვკითხე საცოდავი სახით.
-კი,ვიცი.5 ზე დაიძინე ახლა კი 8 ხდება.და თუ დროზე არ მოემზადები სკოლაში დაგაგვიანდება!გაიგე?
-გავიგე,ცოტნე.ახლავე გამოვალ.საუზმე მომიმზადე რა,გთხოვ!-ვთხოვე საცოდავის ხმით.
-მზადაა უკვე შენი საუზმე.დროზე!ერთად გავიდეთ სახლიდან.სანდრო უკვე სამსახურშია.
-ააა კარგი.ხუთ წუთში დაბლა ვარ.
-გელოდები.-მითხრა და კარი გაიხურა.
ხუთ წუთში მართლაც მზად ვიყავი.შავი ზედა წარწერით“Rock My Life“,შავი შარვალი და შავი კედები მეცვა.თვალებიც შავად მქონდა ჩახატული და ფრჩხილებზეც შავი ლაქი მესვა.მოკლედ ჩაშავებული ვიყავი.ერთადერთი რაც შავი არ იყო ეს ჩემი თმაა.თმის ბოლოები წითელი და მწვანე მაქვს,ისე ლურჯი,ყვითელი,ვარდისფერი,იასამნისფერი და ნარინჯისფერი მელირება მაქვს.ხო რაც მთავარია ჩემი თმის ფერიც მაქვს-ღია წაბლისფერი.10 წუთში მე და ჩემი ძმა უკვე გზაში ვიყავით.
სკოლამდე ცოტნემ მიმაცილა,მაინც ახალი სკოლააო და... თავდაპირველად სკოლაში რომ შევედი რამდენიმე „ძერსკმა“ გოგომ შეშინებული და ზიზღნარევი თვალებით შემომხედა. დავიკიდე... დირექტორთან შევედი.
-გამარჯობა!-ვთქვი ჩვეულებრივად.
-გამარჯობა!მარიამი ხარ,ხო?-თავი დავუქნიე.-ვიცი მარიამ შენს შესახებ ბევრი რამე.ისიც ვიცი,რომ კარგად სწავლობ.თუმცა შენი ჩხუბებიც ვიცი წინა სკოლაში.-მითხრა და გამიღიმა.
-დიახ,ადვილად ვბრაზდები ხანდახან.ალბათ,მაგ ჩხუბების გამომწვევი მიზეზებიც იცით...
-დიახ ვიცი,საყვარელო.აქ თუ ვინმე გაგიბედავს ეგრე ლაპარაკს,ან მშობლებზე ცუდად იტყვის რამეს,გთხოვ,ჩემთან მოდი და მე მითხარი ანუ არანაირი ჩხუბი.კარგი?-მკითხა გაღიმებულმა.
-კარგი,გასაგებია.-ვუპასუხე მეც მომღიმარმა.მაგრად დამევასა ეს ქალი,აშკარად არ გავდა სხვებს.
-მარიამ,თუ მანდატურმა შენიშვნა მოგცა ჩაცმულობაზე უთხარი დირექტორმა დამრთო ნება,რომ სკოლაში ასე მოვიდეთქო.და თუ რამე საქმე ექნება ჩემთან ჩამოვიდეს.ახლა კი კლასში წადი,გაკვეთილი დაიწყო უკვე.
დავტოვე დირექტორის კაბინეტი და კლასისკენ გავეშურე.
კლასში დაკაკუნების გარეშე შესვლა პირადად მე უზრდელობად მიმაჩნია.ამიტომ კარზე დავაკაკუნე.
-მობრძანდით!-მომესმა და მეც კარები შევაღე.
-შეიძლება?-ვიკითხე შესვლისას.
-კი,მოდი.ახალი მოსწავლე ხარ,ხო?-მკითხა მასწავლებელმა.
-დიახ,ახალი მოსწავლე ვარ.-ვთქვი და ბავშვებისკენ გავიხედე.რაღაცნაირად მიყურებდნენ.არ მესიამოვნა მათი ასეთი მზერა.
-მოდი,შენ,გიოს გვერდზე დაჯექი.გიო,გადადე ეგ ჩანთა!მიდი,დაჯექი!-მითხრა და სკამისკენ მიმითითა.მეც ჩვეულებრივად წავედი და დავჯექი.
უცებ უკნიდან ჩურჩული მომესმა:
-ვითომ ემოა?
-ხო,რავი,გავს და...
მივბრუნდი და გავხედე.მაშინვე გაჩუმდნენ.ამოვიხვნეშე და გავიფიქრე: „მოინდომეს აქ ჩემი ემოობა.კიდე რა უნდათ?!.“
-მოდი,კლასს გაეცანი!-მითხრა ქალბატონმა მასწავლებელმა.-გამოდი აქ,ჩემს გვერდზე დადექი!
გავედი.რა მეთქვა აზრზე არ ვიყავი.პირველად ვიყავი ახალ სკოლაში.
-მოდი,ჯერ შენი სახელი გვითხარი,შემდეგ ასაკი,ხოლო შემდეგ ბავშვები კითხვებს დაგისვამენ და უპასუხე,კარგი?-თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.-ბავშვებო,არ გავიგუნო სულელური შეკითხვები,გაიგეთ?ხო და მაშინ დაიწყე.-მითხრა და სკამზე დაჯდა.
-გამარჯობა!ჩემი სახელია მარიამი და 15 წლის ვარ!ახლა შეკითხვები,რა გაინტერესებთ?-ვიკითხე და მოლოდინში ნერვიულობა დავიწყე.რა ვიცოდი რას შე,მეკითხებოდნენ.ან ასე გაკეთება რა წესი იყო,არ ვიცი...
-რატომ გადმოხვედი ჩვენს სკოლაში?-მკითხა ლამაზმა გოგონამ.
-სიმართლეს გეტყვით,დასამალი არც არაფერი არ მაქვს.წინა სკოლაში რამოდენიმე ჩხუბი მომივიდა ბავშვებთან.ზედმეტები მოსდიოდათ,ხან ჩემს მშობლებზე საუბრობდნენ,პატრონი არ გყავს როგორ დადიხარო და ა.შ.მოკლედ,ძალიან ადვილად ვბრაზდები ზოგჯერ.-ვთქვი და ფანჯარაში გავიხედე,რომ ბავშვების სახეები არ დამენახა.
-ისე მართლა,მშობლები არ გიშლიან ესე რომ გაცვია?-მკითხა ერთმა ბიჭმა.
-არა,მშობლები არ მყავს.2 წელია გარდაიცვალნენ.-ვთქვი და თავი დავხარე,მეგონა ავტირდებოდი,მაგრამ არა.სულაც არ მიტირია.
ჩემს სიტყვებზე ზოგმა წამოიკივლა,ზოგმა გაატარა,ზოგმა მასწავლებელს შეხედა,რომელიც ლამის მოსასულიერებელი გამხდარიყო.
-ემო ხარ?-სიჩუმე ერთმა ბიჭმა დაარღვია.აი ჩემს უკან რომ ჩურჩულებდა.
-არა,ემო არ ვარ.უბრალოდ,როკერი ვარ.მეტი არაფერი.
-სადმე უკრავ ან მღერიხარ?0მკითხა იმ ლამაზმა გოგონამ.
-კი ვუკრავ და ვმღერი.ცემი როკ ჯგუფი მაქვს,და გიტარისტიც ვარ და სოლისტიც.-ვთქვი გახარებულმა.არ მეგონა თუ ასე კარგად გაგრძელდებოდა ეს სიტუაცია.
-რა ჰქვია შენს ჯგუფს?-წამოიძახა ვიღაცამ.
-„Hell In Paradise”.
-აუ მაგარიაა!
-როკერია ეეე!!
-თან უკრავს გიტარაზე!!!
-თან ჯგუფიც აქვს ეეე!!!
-თან მოჩხუბარიცაა!!!
ისმოდა შეძახილები კლასში და მე კინაღამ სიცილით მოვკვდი.მართლაც,სასაცილო იყო.
-კარგი,მარიამ,დაჯექი შენ ადგილას და მომისმინეთ სუყველამ!გაკვეთილი უნდა აგიხსნათ!-თქვა მასწავლებელმა. მეც შევასრულე მისი ნათქვამი.მასწავლებელმა კი გაკვეთილის ახსნა დაიწყო.(უი.ხო,დამავიწყდა მეთქვა რომ ეს პირველ სასწავლო დღეს არ იყო.უფრო ცოტა მოგვიანებით იყო.ალბათ ოქტომბრისაკენ.)
მასწავლებელს არ ვუსმენდი.ვფიქრობდი კლასი როგორ მიმიღებდა.უცებ გვერდიდან ჩემი სახელი მომესმა.გავიხედე.
-ძლივს!ყრუ ხარ?რამდენი ხანია გეძახი!-მითხრა გიომ.
-რა ხდება?-ვკითხე.
-ისე იყავი ფიქრებსი გართული,რომ ჩემი არ გესმოდა.-გაიღიმა.
-ხო,ვიცი.მერე რა?რა გინდა?
-არაფერი,რა უნდა მინდოდეს.შენი გაცნობა მინდა,მეტი არაფერი.თან ძაან საყვარელი ხარ.-მითხრა და თვალი ჩამიკრა.
„ეს ვერაა მგონი.თან ეს „ძაან საყვარელი“ რა იყო?ან ქართული არ იცის,რომ ძაან არასწორი ფორმა ან გოგოსთან ლაპარაკი.“-გავიფიქრე და გამეცინა.ამ დროში ზარიც დაირეკა.
-მასწავლებელმა დავალებად რა მოგვცა?-ვკითხე გიოს.
-ოხ,შენც ათოსანი არ იყო რაა!-გაიცინა გიომ.
-შენ წარმოიდგინე და ათოსანი ვარ.9 კლასი სულ ათებზე დავამთავრე და ლეპტობიც მაჩუქეს.
-ვავააა!მაგარია,ეეე!ხო დავალებად კითხვებზე პასუხი და რაღაც ესე როა დასაწერი აი ეგ.
-მადლობა.-ვუთხარი და გავიღიმე.
-როკერი ხარ ანუ მარტო როკს უსმენ?-მკითხა გიომ.
-არა კლასიკასაც ვუსმენ და პოპსაც ხანდახან.თუმცა ყველაზე მეტად როკი მიყვარს მაინც.-ვუთხარი,ისე რომ მისკენ არც გამიხედავს.
-ეეე,მარიიი,იცი რა უნდა გკითხო?!-ვიღაც ბიჭი მომვარდა.
-ვერ ხედავ რომ მე მელაპარაკება ნიკა?!-კითხა გიომ.-წადი ეხლა აქედან.
გამეცინა არასწორ გრამატიკულ ფორმაზე „ეხლა“. არ ვიცი რატომ მაგრამ როცა არასწორად მეტყველებენ ნერვები მეშლება.
-რაზე გაგეცინა?-მკითხა გიომ.
-შენს ნათქვამზე.-ვუთხარი,შემოვბრუნდი და კლასიდან გამოვედი.გავხედე,გაბრაზებული იდგა.მგონი ეწყონა რომ ასე ცუდად დავტოვე.ეგ არაფრი იყო.გადაუვლიდა. გარეთ ყველა რაღაცნაირად მიყურებდა.თითქოს არ მოწონდათ ჩემი იქ ყოფნა.ზარი დაირეკა და კლასში შევედი.პირველად გამიხარდა შესვლის ზარის დარეკვა.კლასში შევიდოდი და ამათ რაღაცნაირ მზერას გავექცეოდი.გიოს გვერდზე დავჯექი.
-რა წესია,როცა გელაპარაკებიან,ზურგის შექცევა და წასვლა?-მკითხა გაბრაზებულმა.
-რა გინდა?ბოდიში მოგიხადო?-ვკითხე,ვითომ არც არაფერი მომხდარიყო.
-ოოო,კაი არაფერი.ხომ,შეიძლება ამ დასვენებაზე დაგელაპარაკო?არ შეიძლება გაგიცნო?-ისევ გაბრაზებული იყო.
-კი შეიძლება.-ვუთხარი და მასწავლებელს გავხედე,რომელიც საშინელი თვალებით გვიმზერდა მე და გიოს.
მაწავლებელს გავეცანი.ჩემი ნიშნები მკითხა მათემატიკაში.გაუკვირდა,როცა გაიგო ათოსანი ვიყავი და მთხოვა დაფასთან გავსულიყავი.მეც უპრობლემოდ გავედი და რთული ამოცანა იმ წამსვე ამოვხსენი.მასწავლებელს გაუკვირდა.
-ასე კარგად სწავლობდი მათემატიკას?-მკითხა ნინო მასწავლებელმა.
-დიახ,მამაჩემი მათემატიკოსი იყო.საერთოდ,ყველა საგანს კარგად ვსწავლობ,ვუთხარი და ჩემი მერხისაკენ გავეშურე.
როგორ არ მიყვარს როცა ასეთ ადამიანებს ვხვდები.ვითომ რატომ არ შეიძლება როკერი ათოსანი იყოს?!ვითომ გარეგნობა ან მუსიკალური ჟანრი წყვეტს ადამიანის სწავლას?!მე ასე არ ვფიქრობ.სულაც არაა კავშირში ჩაცმულობა სწავლასთან.არ მიყვარს რა ასეთი ხალხი.საერთოდ,არ მიყვარს ისეთი ხალხი რომელიც ყველაფერს გარეგნობასთან აკავშირებენ. გარეგნობა მატყუარაა ხოლმე უმეტესად.კი,გარეგნობა შინაგან სამყაროსაც გამოხატავს ხოლმე,მაგრამ ეს უმეტესობა შემთხვევაში არაა სიმართლე.უმეტესობა შინაგანად სულ სხვანაირია ხოლმე.ჩემი გამოცდილებიდან ასეა დამიჯერეთ.ამიტომ არასდროს არ ვენდობი ადამიანების გარეგნობას.
ზარი დაირეკა და გიო ჩემსკენ მობრუნდა.
-ახლა შეიძლება მაინც გაგიცნო?
-კი,შეიძლება.-ვუთხარი სიცილით.ეს ბიჭი ძალიან მაგონებდა ჩემს თავს.მეც ხომ ზუსტად ასეთი ლაპარაკი ვიცოდი და ახლაც ვიცი.
-რაზე იცინი გამაგებინე რა!მე დამცინი?-მკითხა გაბრაზებულმა.
-არა,რა შენ დაგცინი.უბრალოდ,ძალიან მაგონებ ჩემს თავს მაგნაირი ლაპარაკით.მეც ზუსტად ეგრე ვლაპარაკობდი ხოლმე.-ვუთხარი და გავუღიმე.
-ვააა!კაია!!!ესე იგი ადვილად გავუგებთ ერთმანეთს,ხო?
-ხო,ალბათ.მაგრამ სიმართლე გითხრა ჩემი გაგება სულაც არ არის ადვილი.-ვუთხარი და გავუღიმე.
-რატომ?
-იმიტომ რომ სხვებს არ ვგავარ და ძნელია ჩემი გაგება.თანაც მთლად კარგად დალაგებული ვერ ვარ.-ეს ბოლოს სიცილით ვუთხარი.
-ხო გემჩნევა რომ ვერ ხარ.-თქვა და მასაც გაეცინა.
უცებ ჩემმა მობილურმა დარეკა.თომა მირეკავდა.თომა ჩემი საუკეთესო მეგობარია.ასე მითხრა სკოლასთან მოგაკითხავ და მერე იქიდან ერთად წავიდეთ სარეპეტიციოშიო.თომა ბასგიტარაზე უკრავს ჩემს ჯგუფში.
ლაპარაკს რომ მოვრჩი გიომ იმ წამსვე მკითხა:
-შეყვარებული იყოო?-თან თვალები აუციმციმდა დამცინავად.
-არა,შეყვარებული არ მყავს,ჩემი მეგობარი იყო.ისე,შენი რა საქმეა?-ვკითხე იაზვურად.
-მაინტერესებდა გყავდა თუ არა შეყვარებული.
-რატომ დაინტერესდით ამ თემით?
-რა ვიცი,იქნება მომეწონო...-მითხრა და თვალი ჩამიკრა.
„მგონი ეს ვერაა.მარტო მე არ ვარ დარეხვილი.“-გავიფიქრე.
სიყვარული...კითხვა მაქვს რა არის სიყვარული?! სიყვარული არის გრძნობა,ეს ვიცი.კიდევ რა არის სიყვარული? ჩემი აზრით სიყვარული ისაა როცა ის ადამიანი შენი ცხოვრებიდან მიდის და შენ ძალიან გენატრება.აი,მაშინ ნამდვილად ხვდები,რომ ეს ადამიანი გიყვარდა და გიყვარს.ანუ მე მშობლები და ჩემი ძმა მიყვარდა.თუმცა როსტო არ მყვარებია,რადგან ჩემი ცხოვრებიდან წასვლის შემდეგ აღარც გამხსენებია.როსტო ჩემთვის არაფერს არ ნიშნავდა.უბრალოდ,მაშინ მეგონა,რომ მიყვარდა,მაგრამ არ მყვარებია.ალბათ,ეს ბავშვური გატაცება იყო და მეტი არფერი.მე ნამდვილად ბავშვი ვიყავი 13 წლის,ის კი 22 წლის იყო.აშკარად დიდი განსხვავება იყო ჩვენს ასაკში და შეიძლება ამის გამოც ვერ მიგებდა,თან ჩემი გაგება არცაა ადვილი.ახლაც არ ვიცი რა არის სიყვარული,თუმცა გემო კი გავუგე სიყვარულს.სიყვარული იყო როცა ერთ ადამიანს მთელი ჩემი გული ეკავა და ეს ადამიანი ჩემი სამყარო იყო.მართლაც,კარგი გრძნობა იყო...
მთელი დასვენება გიო მელაპარაკებოდა.იმ ნიკას არ აცდიდა ლაპარაკს.ამაზე კი მაგრად მეცინებოდა.ძალიან სასცილო სანახავი იყო.როგორც იქნა გათავდა გაკვეთილები და გიოს გარდა წესიერად ვერავინ გავიცანი.ეს,რა თქმა უნდა,გიოს დამსახურება იყო.სკოლის გარეთ ისე გამოვედი,რომ რაღაცნაირი მზერა ბავსვებს ჩემთვის არ მოუშორებია.ერთი პატარა ბავშვი,ალბათ პირველკლასელი იყო,შეშინებული თავალებით მიყურებდა და არ იცოდა სად დამალულიყო.ვითომ ასეთი საშინელი ვიყავი?!ისე სიმართლე გითხრათ,სხვისი აზრი სულაც არ მადარდებდა.
სკოლიდან გამოვედი თუ არა თომას დავურეკე,10წუთში აქ მოეთრიე-თქო. გიო ჩემს გვერდზე იდგა.
-არ მიდიხარ სახლში?სად ცხოვრობ?მე ნახალოვკაში მივდივარ ახლა.
-მართლა?მანდ რო მე-10 სკოლა რომაა იქ ვსწავლობდი.მანდედან გადმოვედი აქ.სახლში ჯერ არ მივდივარ.რეპეტიცია მაქვს.-გავუღიმე.
-აუ,ცუდია.მეთქი ერთად წავიდოდითთქო...-მითხრა და გამომხედა.ალბათ,ჩემი რეაქცია აინტერესებდა.
-დღეს ნამდვილად ვერ წამოვალ შენთან ერთად.-ვუთხარი და გავუღიმე.
-ცუდიაა...ნახალოვკაში ხინჩა როა იცი?
-კი ვიცი,ჩემი ძმაკაცია.
-ვაა მაგარია.კაი წავედი,ვარჯიშზე მაგვიანდება.ხვალამდე.-მითხრა და წავიდა.
იმდენად უზრდელი ვიყავი რომ დამშვიდობებაც არ ვიკადრე და მეორე მხარეს წავედი.მერე შემრცხვა,მივბრუნდი,ხელი დავუქნიე-ნახვამდისთქო და გაჩერებისაკენ წავედი.თომას იქ უნდა დავლოდებოდი. ამ დროს ჩემს გვერდზე ნიკა დადგა.
-ძლივს წავიდა გიო!ახლა,ხომ მაინც შეიძლება გელაპარაკო?
-კი,რა თქმა უნდა.რამე გაინტერესებს?-ვკითხე.
-კი.შენი ჯგუფი მაინტერესებს ძალიან.სად უკრავთ?
-მაგთიკლუბში ვუკრავთ.მოდი და მოგვისმინე ხოლმე თიუ გინდა.
-რო არ ვიცი როდის უკრავთ ხოლმე...-საყვარელი თვალებიტ გამომხედა.
-მე გეტყვი ხოლმე,ნიკა,და თუ გინდა მოდი და მოგვისმინე ხოლმე.თუ როკი გიყვარს მოგეწონებ, თუ არა გირჩევ,რომ არ წამოხვიდე.ძნელია როკის მოსმენა თუ არ გიყვარს დამიჯერე.
-არა,შენ წარმოიდგინე და მიყვარს როკი.-მითხრა სიცილით.
-წარმოვიდგინე.მეც გამეცინა.უცებ თომა დავინახე და დავუძახე.-თომაა!აქ ვარ!
-მარიამ,ბოდიში დამაგვიანდა.მეც სკოლიდან მოვდივარ სხვათაშორის.-თავი იმართლასავით თომამ.
-რა იყო?მერე რა!ვინ გკლავს მაგისთვის.წამო.თორემ დაგვაგვიანდა რეპეტიციაზე.
-ხო,წამო!-მითხრა თომამ და ტაქსი გააჩერა.
-კაი წავედი ნიკა და ხვალ გნახავ.კარგად!-ვუთხარი ნიკას და თომასთან ერთად ტაქსში ჩავჯექი.
-აბა,როგორია ახალი სკოლა?მოგეწონა?-მკითხა თომამ.
-სკოლა და მოწონება?!-ვკითხე უხეშად და მივახვედრე რომ სულაც არ მინდოდა ახლა ლაპარაკი.
მე და თომა 10 წუთში უკვე სარეპეტიციოში ვიყავით. ჩემს ბენდში 7 ბავშვი ვართ:მე-სოლისტი(ხანდახან გიტარაზეც ვუკრავ),თემო-ელექტრო გიტარა,თომა-ბასგიტარა,ლუკა-კლავიშები,ილია-დრამები,ნათია და თაკო-ბექები. აი,ჩემი ბენდიც.
-ძლივს!!!როგორც იქნა მოხვედით!ვაშაააა!-იყვირა ილიამ და სიცილით იგუდებოდა.
-აუ,როდის უნდა მორჩე მასხარაობას?-ვკითხე უხეშად.
-ბოდიში,მარიამ.-მიხვდა ილია,რომ არ ვიყავი მთლად კარგ ხასიათზე.
-მოდით,დავიწყოთ რა.კარგით?-ვიკითხე.
-ხო რა,დავიწყოთ!-იყვირეს ილიამ და თემომ.
მუსიკა...მუსიკა ერთადერთი რამეა,რაც ძალიან მიყვარს იმის შემდეგ რაც მოხდა.მუსიკა მამშვიდებს,მაწყნარებს,სულ ერთია როკია თუ კლასიკა.მაინც ყოველთვის მომწონს მუსიკის მოსმენა.იცით,მუსიკაშიც არის რაღაც რომანტიკული...საერთოდ,ყველაფერში არის რომანტიკა,მგონი...რომანტიკა...რომ გითხრათ რომანტიკული ადამიანი ვართქო მოგატყუებთ.რა დროს რომანტიკაა?!სულ სხვა რაღაცას ვამბობდი.მუსიკა ჩემი ცხოვრების ნაწილია,მუსიკა ჩემი მეორე ნახევარია.შეიძლება იფიქროთ ეს გოგო რაებს ბოდავსო,მაგრამ დამიჯერეთ იმ საშინელების მერე,რაც მოხდა,მხოლოდ მუსიკაში ვგრძნობ შვებას...საშინელება,რომლის დავიწყებასაც მუსიკით ვცდილობ.მაგრამ როგორც კი თვალებს დავხუჭავ მაშინვე მახსენდება რაც მოხდა და ტირილი მინდება.მე ხომ ამ საშინელების მერე დედა,მამა და ძმა აღარ მყავს...თედო...ჩემი უფროსი ძმა.ძალიან მიყვარდა,ქვეყანას მერჩია.მაგრამ მოკვდა,აღარ არის...
3 საათი ვივარჯიშეთ სიმღერაში.ამჯერად 30 seconds to mars-ის რეპერტუარს ვამუშავებდით. 3 საათი...ამ სამი საათის განმავლობაში დამავიწყდა,რომ ამ სამყაროში ჩემთან ერთად თქვენც ხართ.მეგონა მხოლოდ მე ვიყავი და მორჩა.ზუსტად,იმიტომ ვმღერი რომ ეს დიდ სიამოვნებას მანიჭებს და არა იმიტომ რომ მოდაშია. მორჩა,გათავდა.
-მარიკუსა,ახლა სახლში მიდიხარ?-მკითხა თომამ.
-რა დამიძახე?
-ბოდიში.მარიამ.ასე ჯობია?-მკითხა სიცილით.
-კი,ასე ნამდვილად ჯობია.ხო სახლში მივდივარ.შენც მოდიხარ?
-კი,მარიამ.ერთად წავიდეთ.ანდა როდის იყო,რომ აქედან ერთად არ მივდიოდით?-თომამ გამიღიმა.
პასუხი არ გავეცი.გიტარა ავიღე,ზურგზე მოვიკიდე და წავედი.არავის არ დავემშვიდობე.საერთოდ,ასე ვიცი.არ მიყვარს მისალმება და არც დამშვიდობება. ხო,განსხვავებული ვარ და არც ვუარყოფ.
მე და თომა ისევ ერთად წავედით სახლში.გზაში არცერთი არ ვიღებდით ხმას.მე ნიკაზე ვფიქრობდი.გიოს ნამდვილად ჯობდა ჩემი აზრით.სილამაზით არა მაგრამ ნამდვილად განსხვავებული იყო.აი ეს გიო თითქოს მაღიზიანებდა,არადა პირველად ვნახე. ასეთი ცუდი შთაბეჭდილება არა მგონია კარგი იყოს,თუმცა რა ვიცოდი მე როგორი შთაბეჭდილება დავტოვე სხვა ბავშვებზე. ისე მივედით ჩემს სახლთან რომ ვერც გავიგე.
-მარიამ,მოვედით!-მითხრა სიცილით თომამ.
-უკვე?-ვიკითხე გაკვირვებულმა.
ამ დროს ჩემი მეზობელი ჩამოდიოდა სადარბაზოს კიბეებზე.ლამაზი ბიჭია და გადამეკიდა.სულ უკან დამყვება ხოლმე როცა გარეთ ვარ.
-ჩემი ლამაზი მარიამი რეპეტიციიდან მოდის?არ რცხვენია ამ იროკეზიან ბიჭს რომ მარიამი მოათრევს ამხელა გიტარას?-იკითხა იაზვური სახით.-მოდი,მარი,მოგეხმარები.
-წადი რა შენი გზით.-ვუთხარი უხეშად.(რა ყველას უხეშად ველაპარაკებოდი?!)
არ გაკვირვებია.ყოველთვის ასე ვიშორებდი თავიდან.
-რა გინდა მარი?მართალი იყო ის ლამაზი ბიჭი,თან მგონი მოწონხარ...-მითხრა თომამ.
-არ მადარდებს.კაი წავედი.მადლობა!-ვუთხარი და სახლისაკენ ავიღე გეზი.
-სხვანაირი ხარ და მომწონს შენი განსხვავებულობა.არ გავხარ სხვას.-ჩუმად თქვა თომამ.
მეგონა მომესმა და ვკითხე:
-რა თომა?
-არაფერი.დაგემშვიდობე.-მითხრა და გამიღიმა.
„როდიდან დაიწყე ასეთი დამშვიდობება?!“-გავიფიქრე და კიბეებზე ავირბინე.
სახლში რომ შევედი ცოტნე კარებში იდგა.
-კარგი ამბავი მაქვს შენთვის.-მითხრა ღიმილით.
-რა ამბავი?
-რა და შეგიძლია ცხვირზე ორი რგოლი გაიკეთო და კიდევ ტატუ.-მითხრა სიცილით.
-რაა??ცოტნე მიყვარხაარ!-ვიყვირე ბოლო ხმაზე.
როგორც იქნა ცხვირზე ვიკეთებდი პირსინგს და ტატუს.იმ დღესვე გავიკეთე ორი რგოლი ცხვირზე.ასევე წავედით ჩემი ძმის მეგობართან.ტატუებს ხატავდა ის ბიჭი. მხარზე ვიკეთებდი თავის ქალას.ეს იყო ჩემი საოცნებო ტატუ.ტატუ თითქმის დახატული ჰქონდა,როცა კიდევ ვიღაც მოვიდა.გავიხედე და გიო იყო.
-ვაა!როკერი?!შენც აქ ხარ?შენც ტატუს იკეთებ?-შეკითხვები დამაყარა.
-კი.-ვუპასუხე მოკლედ.
-კარგი ტატუა!და თან გიხდება!-მითხრა გიომ.
-შენთვის აზრი არავის არ უკითხავს.-ვუთხარი უხეშად და მოვაკეტინე.
-პირსინგი?-იკითხა გაკვირვებულმა.
-ხო.-ისევ მოკლედ ვუპასუხე.
კიდევ კარგი მალე მორჩა ის ბიჭი ტატუს დახატვას და იქიდან მალე წამოვედი.არ მესიამოვნა გიოს დანახვა რატომღაც.ძალიან ხშირად მხვდებოდა ეს ბიჭი თვალში ერთი დღის განმავლობაში.და ეს არ მომწონდა.ადამიანს წესიერადაც არ ვიცნობდი და უკვე მაღიზიანებდა მასთან ერთად ყოფნა სადმე.
სახლში,რომ მივედი ეგრევე გიტარაზე დაკვრაში დავიწყე ვარჯიში.მუსიკა...ისევ დამავიწყდა ყველაფერი...როგორც ამბობენ,მთლიანად მუსიკაში ჩავიძირე.მთელი საღამო ვმეცადინეოდი. ძილის წინ მობილურზე მესიჯი მომივიდა:
„ქალბატონო,ძალიან უხეშად მექცევით და არ მსიამოვნებს.გთხოვთ,ცოტა კარგად მომექეცით რა.მეც ადამიანი ვარ.“
„ვინ არის?რა უნდა?ვის ვექცევი უხეშად?მგონი ყველას?ვინ მომწერა?იმ ბიჭმა ხომ არა ჩემი მეზობელი როა?თუ ვინმე სხვამ?“-მთელი ღამე ამას ვფიქრობდი. ძლივს ჩამეძინა.
როგორ მინდოდა გამეგო ვინ მწერდა თქვენ არ იცით.დამიჯერეთ მიხვედრა ძალიან ძნელი იყო.მე ხომ თითქმის ყველას უხეშად ველაპარაკებოდი და ვექცეოდი.
მეორე მესიჯიც მომივიდა იგივე ნომრიდან.
„რატომ არ მწერ?ვერ მიხვდი ვინ ვარ?კარგი არაუშავს.მე რაც გითხარი გაითვალისწინე.:)“
რა უნდოდა ვერ გავიგე.მე როგორც ყველას ისე ვექცეოდი მასაც.შიიძლება ვინმე მეგობარი მიჩალიჩებდა არცაა გასაკვირი.დიდი ყურადღება არ უნდა მიმექცია ამ მესიჯებისთვის მაგრამ რატომღაც მათ გამომგზავნელზე ვფიქრობდი.
