მაკა ზამბახიძე: "როცა ქმარს გავშორდი, მგალობელი ჩიტი გავხდი"

მომღერალმა მაკა ზამბახიძემ ყველაზე დიდი იმედგაცრუებაც და ყველაზე დიდი სიხარულიც 17 წლის ასაკში გამოსცადა. პირველი სიმღერაზე საკუთარი ნების წინააღმდეგ უარის თქმა იყო, მეორე კი – შვილის გაჩენა. როცა პირველ ქორწინებას წერტილი თავად დაუსვა, მაშინ გადაწყვიტა სიმღერასთან დაბრუნება და სცენაზე დასადგომად ძალები მოიკრიბა. მერე კი მოულოდნელი, დიდი წარმატება ეწვია, მას კი დიდი სიყვარულიც მოჰყვა. მაკას და ვახოს ოჯახური ბედნიერება უკვე მეხუთე წელს ითვლის.
სანამ ცხოვრების ამ ეტაპამდე მივიდოდა, მიუხედავად ახალგაზრდა ასაკისა, მაკა ზამბახიძემ არაერთი ბარიერი გადალახა, მათ შორის – საკუთარ თავშიც. ცხოვრების მიერ მისთვის შეთავაზებული გაკვეთილები საკმაოდ რთული აღმოჩნდა, მაგრამ მოციმციმე თვალები და ღიმილი, რომელიც ძალიან უხდება, მისი სახიდან არ გამქრალა. რა ასწავლა მომღერალს განვლილმა წლებმა, ამის შესახებ "სარკეს" ესაუბრება.
– მაკა, ყველა ასაკს თავისი პრობლემები მოჰყვება, პატარას – პატარა, დიდს – დიდი. ბავშვობის ასაკიდან რაიმე სიძნელე თუ გახსოვთ, რომელიც გადალახეთ ან ვერა?
– ჩემთვის მთავარი ყოველთვის სიმღერა და სცენაზე დგომა იყო. 7 წლის ასაკიდან მანანა არაბიძის ანსამბლში დავიწყე სიმღერა და მას შემდეგ დედ–მამა სულ გვერდით მედგნენ, რეპეტიციებზე დამყვებოდნენ. დედისერთას მარტო არსად მიშვებდნენ. მერვე კლასში ვიყავი, როდესაც პირველად გავედი სახლიდან მშობლების გარეშე. ასე რომ, ბავშვობაში პრობლემა, რომელიც ჩემი გადასაჭრელი იქნებოდა, არ მქონია.
– თუმცა პირველი "გაკვეთილი" საკმაოდ ადრეულ ასაკში ჩაგიტარათ ცხოვრებამ, გათხოვებას ვგულისხმობ.
– ნაადრევ ასაკში, 17 წლის გავთხოვდი. მე და ჩემმა ყოფილმა ქმარმა 6 წელი ვიცხოვრეთ ერთად და იმ ხნის განმავლობაში არ ვმღეროდი, რაც ძალიან მაწუხებდა. ბოლოს ჩემი გადასაწყვეტი გახდა იმ ოჯახიდან წამოსვლა. ამ ნაბიჯის გადადგმაში არავინ დამხმარებია, არც დედა, არც მამა, არც მეგობრები.
– სანამ ამ გადაწყვეტილებას მიიღებდით, ახლობლების, მშობლების რჩევა არ დაგჭირდათ?
– კი, მაგრამ საბოლოოდ მაინც დამოუკიდებლად გადავდგი ეს ნაბიჯი. გადავწყვიტე და მორჩა! არადა არ ვარ ისეთი, რაღაცას რომ გადავწყვეტ, ვთქვა, მორჩა და ასე იქნება–მეთქი. ყოველთვის ვითვალისწინებ ხალხის, ოჯახის წევრების, მეგობრების აზრს. დამოუკიდებელი ვარ, მაგრამ საკითხების მარტო გადაჭრა არ მიყვარს. მსიამოვნებს, როდესაც ადამიანების აზრს ვითვალისწინებ, არ მიყვარს, როდესაც მარტო მე მომწონს და სხვას – არა. ის საკითხი კი პირადად მე მეხებოდა და ამიტომ მხოლოდ მე უნდა გადამეწყვიტა. პირველი სერიოზული ნაბიჯი, რომელიც სრულიად მარტომ გადავდგი, სწორედ ეს იყო.
– საყვარელ საქმეს, სიმღერას ქმართან გაყრის შემდეგ დაუბრუნდით?
– 6 წლიანი პაუზის შემდეგ რატის (მომღერალი რატი დურგლიშვილი – მაკას მეგობარი და პარტნიორი. ავტ.) ვთხოვე, იქნებ შენთან ერთად ბარში მეც ვიმღერო, ხელფასიც არ მინდა–მეთქი. მომისმინეს თუ არა, ამიყვანეს და ხელფასიც გამომიწერეს. ეს სწორედ ის პერიოდი იყო, როდესაც "იმედის ტალღის" კასტინგი გამოცხადდა. აქაც მარტომ გადავწყვიტე მონაწილეობა. რატისაც ვეხვეწებოდი, შესარჩევ ტურზე წამოსულიყო. სახლში რომ ვთქვი, კასტინგზე უნდა გავიდე–მეთქი, მხარი დამიჭირეს.
მიუხედავად იმისა, რომ ახლა მეტად თავდაჯერებული უნდა ვიყო, ჩემდა გასაკვირად, რაღაც ცვლილებები ხდება, ოღონდ არ ვიცი, რატომ. მაშინ უფრო დამოუკიდებელი, ძლიერი ვიყავი. მე და რატი კი ერთად უფრო გავძლიერდით და მივაღწიეთ იმ კულმინაციას, რომელიც ჩვენი მთავარი წარმატება იყო. ამაში იურმალას კონკურსზე გამარჯვებას ვგულისხმობ.
– წეღან რომ ცვლილებები ახსენეთ, რა იგულისხმეთ?
– რატომღაც ახლა მოდუნებული ვარ. მაქვს გარანტირებული სახელი, ამით იმას არ ვამბობ, რომ საკუთარ თავზე არ ვმუშაობ, ძალიან მიყვარს საქმე, მაგრამ...
– ეს თქვენი მაქსიმუმია და მეტის გაკეთება აღარ შეგიძლიათ?
– საქართველოში?!
– თუნდაც.
– საქართველოში ალბათ ერთადერთი, რაც მე და რატის გასაკეთებელი დაგვრჩა, სოლო კონცერტია. დიდი ხანია ამას ვაპირებთ, მაგრამ რაღაც წინააღმდეგობები ყოველთვის გვაქვს. ყველა მომღერლის ოცნებაა, სოლო კონცერტი ჰქონდეს, მაგრამ ჯერჯერობით ჩვენ ამ ეტაპამდე ვერ მივედით. ქვეყანაში ცვლილებებია, რაღაცეები დასალაგებელია, თანაც ამ ყველაფერს ფინანსები სჭირდება. ალბათ ჩვენი მაქსიმუმი ეს იქნება, საქართველოში მეტი რაღა შეიძლება გაკეთდეს? მე და რატის ჩვენი თაობის მომღერლებში ალბათ ყველაზე მეტი რაოდენობის სიმღერები გვაქვს. ორნი რომ ვართ, ამ ყველაფერს ფინანსურადაც ვერევით.
– განებივრებული დედისერთა გოგოსთვის პრობლემების გადაჭრა ადვილი არ იქნებოდა.
– დედაჩემი მკაცრად მზრდიდა. კორპუსში ჩემს დედინაცვალს ეძახდნენ. ეკითხებოდნენ, შენი გერი ხომ არ არისო. ამიტომ ვერ გეტყვით, რომ განებივრებული ვიყავი. სხვებს რომ ვუყურებ, ვხედავ, როგორ უჭირთ ცხოვრებისეულ პრობლემებთან გამკლავება, რადგან თავის დროზე მშობლები ანებივრებდნენ. მე ეკლესიურად მზრდიდნენ და ეს ყველაფერი ძალიან დამეხმარა.
– ახლა იმავე გზას თქვენს დედისერთა გოგონასთან იმეორებთ?
– ჩემს შვილს რაღაცეებით ვანებივრებ, მაგრამ ვხვდები, რომ ეს კარგი არ არის. ბავშვს მხოლოდ ელემენტარული რაღაცეები უნდა ჰქონდეს, რადგან მერე უფრო მეტი მოთხოვნა უჩნდება და თავის თავზე აღარ მუშაობს, ყოველთვის მშობლისგან ითხოვს. შვილს არაფერს ვაკლებ და არც ისე მკაცრად ვზრდი, როგორც ამას ჩემი მშობლები აკეთებდნენ.
– მშობლების სიმკაცრეს რას უწოდებთ? იქნებ თქვენ გეჩვენებოდათ მაშინ ასე და სინამდვილეში სიმკაცრე კი არა, სიფრთხილე იყო?
– გარეთ რომ გავიდოდი, საათები მქონდა დათვლილი, მეგობრებთან ხშირად ვერ მივდიოდი, ისევ თვითონ მოდიოდნენ. დაბადების დღეზე რომ წავიდოდი, 9 საათზე სახლში უნდა ვყოფილიყავი. მე–10 კლასიდან უკვე ჩემს გემოზე ვიყავი, მაგრამ მთლად ბოლომდეც – ვერა. სკოლა რომ დავამთავრე, უკვე ამორჩეული მყავდა მეგობრები. მათ ჩემი ოჯახის წევრებიც კარგად იცნობდნენ. სკოლის დამთავრების შემდეგ მალე გავთხოვდი. მერე ისევ ახლიდან დაიწყო რაღაც პრობლემები და 23 თუ 24 წლის ასაკში, როცა ქმარს გავშორდი, მგალობელი ჩიტი გავხდი.
– მართალია, პირველი ქორწინება უიღბლო იყო, მაგრამ იმ წლებმა გამოცდილება ალბათ მაინც შეგძინათ, რაღაც გასწავლათ.
– დამოუკიდებელი გავხდი. ჩემი ცხოვრება მე თვითონ წარვმართე, სურვილები დავიკმაყოფილე და ამ ყველაფერში ღმერთი ძალიან დამეხმარა, გამაძლიერა. რა თქმა უნდა, ოჯახიც ყოველთვის გვერდით მედგა. არ შემიძლია, მშობლების თანადგომა არ ვაღიარო, რადგან ჩემზე გადამკვდარი არიან. ახლა ხომ შვილიშვილიც ჰყავთ, მაგრამ მათთვის მაკა მაინც უპირველესია. დღესაც თუ რამე მეშლება, ხორცსაკეპ მანქანაში მატარებენ. უნდათ, რომ სრულყოფილი ვიყო, მაგრამ არც ერთი ადამიანი არაა იდეალური.
ახლა უკვე ვხვდები, რომ მშობლების სიმკაცრე კარგი ყოფილა. მართალია, ბავშვობაში ძალიან მეშლებოდა ნერვები და ვერ ვხვდებოდი, რატომ არ მაძლევდნენ სადმე წასვლის უფლებას, მაგრამ ამ ყველაფერმა კარგი შედეგი ნამდვილად გამოიღო. ისეთი ბუნების ვარ, რომ ჩემს თავს ბევრის უფლებას არასოდეს ვაძლევ. თავის დროზე, პირველი ოჯახი რომ დავანგრიე, ძალიან უკარება ვიყავი. არ მიყვარს საზღვრების იქით გადასვლა.
– იმ 6 წლის განმავლობაში რატომ დათმეთ სიმღერა, რატომ არ იბრძოლეთ?
– მაშინ ძალიან პატარა ვიყავი. დამოუკიდებლობა მაკლდა და რაც ჩემს ცხოვრებაში ხდებოდა, ყველაფერს ვეგუებოდი, მაგრამ ბოლოს კულმინაცია იყო!.. გადავწყვიტე, ყველაფრისთვის თავისი ადგილი მიმეჩინა და საკუთარი თავისთვის მიმეხედა. ძალიან რთული იყო, არ მიყვარს, ოჯახი რომ ინგრევა, მაგრამ ჩემი თავი ვეღარ ვიპოვე და ამით დავიღალე. საბოლოო გადაწყვეტილება სწორედ ამან მიმაღებინა. კომფორტი ყველას უყვარს, მაგრამ რაღაც–რაღაც დათმობებზე უნდა წახვიდე და ზოგჯერ ისეთ რამესაც შეეგუო, რაც არ მოგწონს.
– გულის კარნახით მიღებული გადაწყვეტილება ოდესმე სანანებელი გაგხდომიათ?
– კი, ძალიან ბევრჯერ. რასაც მთელი გულით ვაკეთებ, ის მერე ხანდახან ისე არ მიბრუნდება, როგორც მინდა. ვხვდები, რომ ცხოვრება ძალიან რთულია და რაღაც–რაღაცეები ცივი გონებით უნდა გადავჭრა, ემოციებს არ ავყვე, მაგრამ არ გამომდის. ბევრჯერ ჩემი საქმე გადამიდია, რომ სხვას დავხმარებოდი. ჩემს ადგილას კი ბევრი ასე არ მოიქცეოდა, თვლიან, რომ ჯერ თავიანთი უნდა გააკეთონ და მერე სხვას დაეხმარონ. სხვანაირად მოქცევა არ შემიძლია, მაშინ სხვანაირიც უნდა გავხდე, მაგრამ ჯერჯერობით ვერ ვიცვლები.
ყველა ურთიერთობას შეცდომები ახლავს, უშეცდომო არავინაა, მაგრამ არ უნდა უღალატო, არ უნდა მოატყუო, თორემ პატარ–პატარა გულისტკენები ყველგანაა და ამ ყველაფერს თუ აჰყვები, გვერდით აღარავინ გეყოლება. რაღაცეების პატიება ნამდვილად შესაძლებელია.
– მეგობარი დაგიკარგავთ?
– არა, ასეთ რაღაცას ძალიან მტკივნეულად გადავიტან. ჩვენ ერთი ოჯახი ვართ, ნამდვილი მეგობრები სამი გოგო ვართ და ერთი რატი გვყავს. ბევრი ადამიანის შეყვარება შემიძლია, მაგრამ მეგობრობა სხვა რაღაცაა, ეს არის ამაგი, გვერდში დგომა. ვისზეც ვზრუნავ და ვინც ჩემზე ზრუნავს, ისაა ნამდვილი მეგობარი. ასეთი ადამიანები თითზე ჩამოსათვლელი მყავს. ღმერთმა მაშოროს მეგობრების დაკარგვა!
– შვილის დაბადებით ადამიანის ცხოვრება მთლიანად იცვლება. როცა დედა გახდით, ცხოვრებას რა კუთხით შეხედეთ?
– 17 წლის ვიყავი, სალომე რომ მეყოლა, მე თვითონაც ძალიან ბავშვური გახლდით. ახლანდელ 17 წლის ბავშვებს რომ ვუყურებ, ჩამოყალიბებული გოგოები არიან. მე კი ძალიან პატარა ვიყავი გონებითაც და აღნაგობითაც. მზრუნველი დედა ვიყავი. 5 წუთით რომ გადაუცდებოდა ჭამა, ისტერიკა მემართებოდა. მახსოვს, ერთხელ დაქალთან წავედი დაბადების დღეზე, სახლში მოსვლა 5 წუთი დამაგვიანდა და სალომე გადაბჟირებული რომ დამხვდა, ვიტირე, როგორ დამაგვიანდა–მეთქი. ახლა, როცა ჩემი კარიერა აეწყო, შვილისთვის იმდენი დრო აღარ მრჩება, მაგრამ მას არაფერს ვაკლებ, ყველაზე მნიშვნელოვან მომენტებში მის გვერდით ვარ, გაკვეთილებსაც ვუმოწმებ. ადრე ცოტა ზარმაცობდა, მაგრამ მივაჩვიეთ, რომ კარგად უნდა ისწავლოს.
შვილი ძალიან დიდი სიმდიდრეა. უზარმაზარ ბედნიერებას და სიამოვნებას მანიჭებს, როცა მისთვის რაღაცას ვყიდულობ. ერთი სული მაქვს, სახლში როდის მოვალ, მოვაზომებ, მოეწონება თუ არა... სალომე ჩემი განუყოფელი ნაწილია. აღნაგობითაც დიდი გოგოა, ლამის ჩემ სიმაღლეა. მე თუ მის ასაკში მშობლები სულ თან დამყვებოდნენ, სალომე სკოლაში მარტო დადის, დამოუკიდებელია. ჩვენ ხასიათით ძალიან განვსხვავდებით, შეიძლება ეს კარგიც არის.
– რას ხედავთ სალომეში ისეთს, რაც თქვენ არ გაქვთ?
– შეუძლია რაღაც საკითხები თავად გადაწყვიტოს, ძალიან თავდაჯერებულია. ზოდიაქოთი ლომია და პირველობა უყვარს. მე კი პირიქით ვიყავი. კლასში ვიღაც რომ შემოდიოდა ბავშვების ასარჩევად, ბოლოში "შევიჭუჭყნებოდი" და თუ მაინც დამინახავდნენ, ხომ კარგი, მაგრამ თუ არა, პრეტენზია არ მქონდა. ბავშვობაში მეხვეწებოდნენ ხოლმე, იმღერეო, მაგრამ ვმორცხვობდი. სალომეს შეუძლია, როცა სთხოვენ, მაშინვე ადგეს და სიმღერა დაიწყოს. უფრო თავისუფალია.
– შოუბიზნესში ასეთი თავმდაბლობა ხელს არ გიშლით?
– თავმდაბლობა რომ არ მქონოდა, ვფიქრობ, ასეთ წარმატებას ვერ მივაღწევდი. ეს თვისება ბევრ რამეში დამეხმარა. ადამიანი აუცილებლად უნდა იყოს თავდაჯერებული, თავში რომ ჩამარტყა, მეც ჩაგარტყამ, მაგრამ უშუალობა ძალიან მეხმარება ურთიერთობაში. დაკომპლექსებული არ ვარ, მიყვარს ხალხთან ურთიერთობა. ჩემი ერთი მეგობარი სულ იმას იხსენებს, პირველად რომ გაგიცანი, იმ წამს სიცოცხლის ბოლომდე არაფერი დამავიწყებსო. ამბობს, შემოვაღე კარი და ერთი გოგო ბოლომდე გაკრეჭილი იყო, იცინოდა, ის შენ იყავი, ვერ მივხვდი, რატომ მიცინოდი, რა გინდოდაო. შინაგანად ასეთი ვარ, სხვანაირად არ გამომდის.
– დუეტ "ჯორჯიას" ყველაზე დიდი წარმატება იურმალაში გამარჯვება იყო. თქვენთან ერთად მაშინ მთელი საქართველო ზეიმობდა. გახსოვთ, იმ წუთებში რაზე ფიქრობდით?
– ჩემი განვლილი ცხოვრება გამახსენდა. კი დავკარგე ბევრი წელი, მაგრამ ვფიქრობდი, ალბათ ეს დრო საჭირო იყო–მეთქი. იმ გამარჯვებით ჩემი ცხოვრების ოცნება ავიხდინე და იმ ოცნებაში ცხოვრება დავიწყე. მერე უკვე ყოველდღიურობამ მიჩვენა, საით უნდა წავსულიყავი. ვცდილობთ, მეტი და მეტი გავაკეთოთ.
– როგორც ვიცი, საბავშვო სტუდიაც გააკეთეთ.
– ჩვენს საბავშვო სტუდიას "ესა–მესა" ჰქვია. 3 წლიდან 16 წლამდე ბავშვებს ვიღებთ და მეტყველებას, თანამედროვე ცეკვას, ვოკალს ვასწავლით. ცნობილ მომღერლებთან შეხვედრის შესაძლებლობა და მათთან ერთად კონცერტებზე გამოსვლის საშუალება ექნებათ.
– სალომემაც ხომ არ გამოთქვა თქვენს სტუდიაში მომზადების სურვილი?
– ძალიან მინდა, ჩვენს სტუდიაში იაროს, მაგრამ სკოლის საგნებით იმდენადაა დატვირთული, ვნახოთ, როგორ მოახერხებს. სალომეს ძალიან კარგი მონაცემები, განსხვავებული ხმის ტემბრი აქვს. თავისი სტილი აქვს, ცოტა ვაცდი, ვფიქრობ, რომ კიდევ დაიხვეწება, რადგან ყოველდღე სხვანაირად მღერის. ჯერ მხოლოდ 11 წლის არის და ვნახოთ, რა იქნება.
– უკვე მეხუთე წელია თქვენ და ვახო ჭუმბურიძე ცოლ–ქმარი ხართ. ამ ქორწინებამ რა გამოცდილება შეგძინათ?
– ოჯახში ქალს დიდი მნიშვნელობა აქვს, ყველაფრის დალაგება უნდა შეეძლოს. თუ სიყვარულია, ძალიან ჭკვიან ქალს შეუძლია ყველაფრისთვის თავისი ადგილის მიჩენა, მაგრამ მეორე ადამიანისგან ხელშეწყობა სჭირდება. თუ ის ვერ გაგიგებს, მაშინ მთელი შენი ნერვები ამას შეეწირება. გამიმართლა, რომ კარგი ოჯახი შემხვდა, მაქსიმალური ხელშეწყობა მაქვს. როგორც ყოველთვის, მეუღლე ახლაც უპრობლემოდ ეგუება ჩემს დროის სიმცირეს. ვახოსაც სამსახური აქვს. მე სხვანაირად ცხოვრებას ვერც შევეგუები, ეს ჩემი საქმეა და სწორედ ამისთვის ვიწვალე ამდენი.
ქეთი დინოშვილი