უცნაური არა,უბრალოდ განსხვავებული... [2]
სკოლის მეორე დღე...ახლა აღარ მივუცილებივარ ცოტნეს.ცოტა დამაგვიანდა სკოლაში.რომ შევდიოდი ვიღაც ბიჭები იდგნენ შესასვლელთან და მანდატურს ელაპარაკებოდნენ. ჩემს დანახვაზე ერთმა მეორეს ხელი გაკრა.გვერდზე რომ ჩავუარე მითხრა:
-ტატუ თან პირსინგი ცხვირზე...გიხდება.მერე გაგიცნობ.-მითხრა და გამიღიმა.
ამის გაცნობაღა მაკლდა ზუსტად რა.ვერ ვიტანდი ახალ ნაცნობებს.ახალი ნაცნობები-ეს ახალი პრობლემები და ახალი გულისტკენაა.ჩემი გამოცდილებიდან გეუბნებით.მითუმეტეს თუ ეს ახალი ნაცნობი ბიჭია.
კლასში შესვლისას მასწავლებელი ვერ დავინახე.
-ვაა მარიამ,მოხვედი?!კიდევ ერთხელ ავღნიშნავ რომ ტატუ და პირსინგი ძალიან გიხდება!აი,ბავშვებო,ხომ ხედავთ არ გატყუებდით!-თქვა გიომ და ყველამ ჩემსკენ გამოიხედა.
-ჭორიკანა!-ვუთხარი გიოს.-მასწავლებელი სადაა?
-მასწავლებელი დღეს არაა.ახლა შემცვლელს ეძებენ.და თუ საიდუმლო არაა ჭორიკანა ვინ არის?-მკითხა გიომ.
-ვინ და შენ!-ვუთხარი მკაცრად და სკამზე დავჯექი.
-მარი,მარიამ!!მარიი!-მეძახდა გიო,მე კი ხმას არ ვცემდი.
ცოტა ხანი გაჩუმდა.მადლობა ღმერთს!თუმცა ცოტა ხანში ისევ დაიწყო:
-ლამზიი!ლამაზი,თან როკერი!ხმას რატო არ მცემ?გამებუტე?-მკითხა და ჩემს წინ მაგიდაზე დაჯდა.
-წესიერად მოიქეცი!გაგებუტე?!ჰაჰაჰა!-გამეცინა.-ჯერ მეგორებიც არ ვარ და უკვე გაგებუტე?!ვერ ხარ რა!
-რაა?!მეგობრები არ ვართ?-გაუკვირდა გიოს.
-დიახაც,მხოლოდ კლასელები გახლავართ!-ვუთხარი და ირონიულად გავუღიმე.
-მოიცა,ცოტაც და თვითონ შემეხვეწები,რომ მეგობრები ვიყოთ.-თქვა და ენა გამომიყო.
-ვნახოთ,უზრდელო!-ვუთხარი და მორჩა.ამით გავათავეთ ლაპარაკი.მთელი გაკვეთილი ხმა არ ამომიღია.ყველა ჩემს ტატუსა და პირსინგზე საუბრობდა.მე კი იმ უცნობზე ვფიქრობდი,რომლის მესიჯებიც გუშინ მომივიდა.იქნებ ის ჩემი მეზობელი იყო ყოველთვის,რომ უხეშად ვიშორები თავიდან?!რავი,მე ის ბიჭი მეგონა.
დასვენებაზე ნიკა მოვიდა და ჩემს გვერდზე გიოს ადგილას დაჯდა.გიომ ყვირლი ატეხა:
-ოეე!მე აქ ვზივარ!
-ვიცი.-მშვიდად უპასუხა ნიკამ.
-მერე რატომ დაეგდე აქ?-იკითხა უხეშად.
-ნიკა წამო გარეთ გავიდეთ.-ვუთხარი ნიკას.-უზრდელო,სიტყვებს დაუკვირდი!-ვუთხარი გიოს და ირონიულად გავიღიმე.
კლასის გარეთ,რომ გავედით ნიკას ვიღაცამ დაურეკა და ცოტა ხნით გავიდა.დავრჩი მარტო... ყურსასმენები გავიკეთე და მუსიკის მოსმენა დავიწყე.აბა,რა მექნა?თან შემდეგი გაკვეთილი სპორტი გვქონდა.ნიკა მალე დაბრუნდა.
-აუ,უნდა წავიდე.დედაჩემი ცუდადაა.-თქვა დამწუხრებულმა ნიკამ.-თუ შეიძლება ნომერი მომე რა რომ დაგირეკო ან მოგწერო,თუ შეიძლება!
-კი შეიძლება.-გავუღიმე და ჩავაწერინე ჩემი ნომერი.
-აბა წავედი და მერე მოგწერ.თან რაღაც უნდა მეთქვა.აბა,ჰეე!-მითხრა და წავიდა.წავიდა და ზარიც დაირეკა.
-წავედით სპორტზე!-ყვირილით გამოვარდა გიო კლასიდან და გაიქცა.
„აკლია ამას ნამდვილად.“-გავიფიქრე და მუსიკის მოსმენა გავაგრძელე.მეც დავიძარი ეზოსაკენ,სპორტი იქ უნდა ჩაგვტარებოდა.ჩემთვის მარტო დავდექი ეზოს ჭიშკართან და მუსიკაში გადავვარდი.თვალები დავხუჭე,მხოლოდ მუსიკის ხმა მესმოდა,მეტი არაფერი.. უცებ შეხება ვიგრძენი,ვიღაცამ ყურსასმენი მომაძრო.თვალები გავახილე და ის ბიჭი დავინახე დილით კომპლიმენტი რომ მითხრა.
-ძლივს!-თქვა და გაიცინა.
მე რეაქცია არ მქონდა.
-შენც სპორტი გაქვს?-მკითხა.
ხმა არ ამოვიღე.დუმილი ხომ თანხმობის ნიშანია.
-რა გქვია?მე რატი ვარ.-მითხრა და გამიღიმა.ხმა არ გავეცი.-რა გქვია არ მეტყვი?-იკითხა საწყლად.
-მხოლოდ იმიტომ გელაპარაკები,რომ რატი გქვია.-ვუთხარი და გავუღიმე.
-რატომ?აქ სახელი რა შუაშია?-მკითხა გაკვირვებულმა.
-სახელი რატი ძალიან მომწონს დიდი ხანია.და მხოლოდ მაგ სახელის გამო გაგიცნობ.-გავიღიმე.-მარიამი მქვია.
-მარიი...
-არა მარიამი!-შევუსწორე.
-უკაცრავად.ანუ მარიამი დაგიძახო,ხო?
-ხო,მარიამი.
-ლამაზი ხარ,მარიამ,არავის უთქვამს?თანაც ტატუ გიხდება,პირსინგიც.გუშინ გაიკეთე?-მკითხა რატიმ.
-კი,გუშინ გავიკეთე ორივე.ლამაზი?!ხო,შეიძლება ვარ.კი უთქვამთ.-გამეღიმა.
-ესე იგი დამასწრეს?-იკითხა საცოდავად.
მომეწონა.ვაღიარებ რატი მომეწონა.ისეთი საყვარელი იყო იმ მომენტში.არ გეგონოთ მარტო სახელის გამო მომეწონა.არააა!იცით რა ლამაზი იყო(და არის კიდევაც)!
-უცნაური ხარ!-მითხრა და გამიღიმა.
„უცნაური“ ძალიან ცუდად მომხვდა ყურში.
-არ ვარ უცანური.არაა!ეს თქვენ ხართ რაღაცნაირები და უცნაურს და განსხვავებულს ვერ ამჩნევთ!-ვიყვირე ლამის.
-რატომ ყვირი?-მკითხა გაკვირვებულმა.
-არ ვარ უცნაური!განსხვავებული ვარ,უბრალოდ!-ვთქვი ხმამაღლა და გაბუტული ბავშვივით ხელები დავიჭდე.
-ბუტიაა!-მითხრა რატიმ და ლოყაზე მიჩქმიტა.-რა საყვარელი ხარ,რო იცოდე ასეთი!!-მითხრა და გამიღიმა.
გავწითლდი...
-გაწითლდი??რატომ?მართლა საყვარელი ხარ?რამდენი ხანია შენი გაცნობა მინდა და ძლივს გაგიცანი!
-რაა?მეორე დღეა რაც ამ სკოლაში ვსწავლობ.-ვთქვი და გავიცინე.
-ხო,ვიცი.მაგრამ პირველად გუსინ არ დაგინახე.უკვე ერთი წელია თითქმის ყოველკვირა გნახულობ,სენ კი ყურადღებასაც არ მაქცევ?-თქვა რატიმ და გაიღიმა.
-ერთი წელია?კი,მაგრამ სად?-ვიკითხე გაკვირვებულმა.
-სად და სასაფლაოზე.სასაფლაოს შესასვლელთან ჩემი მშობლების საფლავია.იქ ვარ თითქმია ყოველდღე.შენც შენი მშობლების საფლავზე ადიხარ და ძალიან გვიან ჩამოდიხარ.მეშინია ხოლმე და გაცილებ სახლამდე.სახლთან რომ მიდიხარ უკან იყურები,მემგონი მამჩნევ,მაგრამ არა.ჩვეულებრივად აგრძელებ გზას.აი სად.-მითხრა და გამიღიმა.
-მოიცა,ის ბიჭი შენ ხარ რომ მაცილებს ხოლმე?გხედავ ხოლმე,მაგრამ სახეზე არასდროს არ მინახიხარ.შენ ის არ ხარ,მაშინ ყვავილები რომ მოიტანე ჩემი მშობლების საფლავზე?-ვკითხე.
-კი ეგ ვარ.მომენატრე იცი?!-მითხრა და ჩახუტება დააპირა.ჩავეხუტებოდი კიდევაც,რომ გიო არ მოვარდნილიყო.
-დაააინახე ლამაზი გოგო და აბამ?რა წესია,ეე!-იყვირა გიომ.
-შენი საქმე არა!მე მარიამის მეგობარი ვარ!ახლა კი წადი აქედან!-მკაცრად უთხრა რატიმ.
-მეგობარი?მარ,ამას ემეგობრები და მე არა?!-მკითხა გიომ.
-ხო.ახლა კი წადი რა!-ვუთხარი უხეშად.
-წადიო ვერ გაიგე?-უღრიალა რატიმ გიოს.
-არა,ძმაო!-თქვა გიომ ხმამაღლა.
-კაი თქვენ არ იჩხუბოთ და მე წავალ!-ვთქვი ყურსასმენები გავიკეთე და გვერდზე გავედი.
-მოიცა,მაარ!-ხელზე ხელი მომკიდა გიომ.ყურსასმენიც მომაძრო.
-რა გინდა?-ვკითხე უხეშად.
-სად მიდიხარ?-მკითხა გიომ.
-პირველი ხელი გამიშვი და მეორე-სადაც მინდა.გაიგე?-ვთქვი და ხელი გავაშვებინე.-იდიოტივით ნუ იქცევი.
-შენი ნებაა.სადაც გინდა იქ წადი.კარგად.-მითხრა და სტადიონისკენ გაიქცა.
-აუფ...რა მაგრა აკლია ამ საცოდავს!-თქვა რატიმ სიცილით.
-არ მეცინება,რატი.-ვთქვი და მოვბრუნდი.
-კითხვა მაქვს,მარი...-მითხრა რატიმ.
-რა კითხვა?
-რა და,აქამდე არ გიცნობდი კარგად.ახლა გაგიცანი.იცი,ჩემთვის აქამდე გამოგონილი იყავი.მგონი ზუსტად ისეთი ხარ,როგორიც მეგონე...
-და კითხვა?-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-ააა.ხო...ჩემს წარმოდგენაში მეგორები ვიყავით და სინამდვილეშიც ვართ?
-კი,რა თქმა უნდა,რატი.-ვუთხარი და გავუღიმე.
-მიხარია.ძლივს!მეგობრები ვართ!იმედია მეც უხეშად არ მელაპარაკები.-მითხრა სიცილით.
-მე ყველას ასე ველაპარაკები,ამიტომ მაგის იმედს ვერ მოგცემ.-გავუღიმე.
-არაუშავს,ისიც მყოფნის რომ რატი-სახელი რატი მოგწონს.-მითხრა რატიმ.
არაფერი ვუპასუხე.ზურგი შევაქციე და სკოლაში შევედი. მანდატურიიი... ესღა მაკლდა.
-გოგონი!პირსინგი რომ გიკეთია!გამომხედე!-იღრიალა მანდატურმა.
-დიახ.-ვუთხარი ზრდილობიანად და ყურსასმენი მოვიხსენი.
-როგორ გაცვიათ?ან პირსინგი სკოლაში?
-უკაცრავად,მე მაქვს უფლება ასე მეცვას სკოლაში.-ვუთხარი მანდატურს.დირექტორის ნათქვავი ხომ გახსოვთ.
-ვინ მოგცა უფლება?
-დირექტორმა.-ვუთხარი და გოგონების საჭირო ოთახში შევედი. მანდატური კაცი იყო და იქ ვერ შემომყვებოდა.
-აქ რა გინდა ემო?-მკითხა ერთმა „ძერსკმა“ გოგომ.
-ჰაჰ...ემოსა და ჩვეულებრივ როკერს ერთმანეთისაგან ვერ არჩევ?-ვკითხე სიცილით.
-რაა?ემო არ ხარ?-მკითხა გაკვირვებულმა.
თავი გავაქნიე და გამოვედი.არ მიყვარს „ძერკე “ ხალხი,არც გოგო და არც ბიჭი...
მანდატური შემეჩეხა.ხმა არ ამოუღია,უბრალოდ გამიღიმა.
„ვერ არის მგონი!“-გავიფიქრე და ეზოში გავედი. უცებ ნიკამ დამირეკა.
-ხო ნიკა!
-რას შვრები?რა ხდება მანდ?
-არაფერი ნიკა.
-ხოო.დედაჩემი კარგადაა,თუმცა სკოლაში მოსვლა მეზარება.რეპეტიციაზე გნახავ.-მითხრა ნიკამ.
-სად?-გამიკვირდა.
-რეპეტიციაზე.
-მოხვალ?
-კი.აბა წავედი და გნახავ.-მითხრა და გათიშა.
„რა უნდა რეპეტიციაზე?ან ვინ მოიყვანს?ისე კი გამიხარდება ნიკა რეპეტიციაზე თუ მოვა.თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს?!მე ხომ რეპეტიციაზე ვერავის ვერ აღვიქვამ.“-ვფიქრობდი,როცა შეხება ვიგრძენი ზურგზე.
-რა იყო მარი?ხომ არ შეგეშინდა?-მკითხა გიომ.
-ნწუ.რა გინდა გიო?
-რა მინდა და მინდა რომ მეგობრები ვიყოთ.ნუთუ ცოტათი მაინც არ მოგწონვარ?-მკითხა საცოდავი ხმით.
-არა.-ვუპასუხე უხეშად და სკოლაში შევედი.ზარიც დაირეკა.დერეფანში პატარები გიჟებივით დარბოდნენ.ეს მანდატური კიდევ იდიოტივით მიღიმოდა.გოგოები რაღაცნაირად მიმზერდნენ.
-ვაააა!პირსინგი!-წამოიძახეს ბიჭებმა.
ყურადღება არ მივაქციე და კლასში შევედი.გიო უკვე მერხთან იდგა.
-მოგასწარი!-მითხრა და ენა გამომიყო.
-არავინაც არ გეჯიბრებოდა.-ვუთხარი მშვიდად.
-სად არის შენი ნიკა ან კიდე რატი?-მკითხა იაზვურად.
-არ ვიცი.-ვუთხარი მოკლედ.
გაკვეთილები ისე დამთავრდა,რომ გიოსთვის ხმა არ გამიცია.არც რატი მინახავს.
-კარგად!-მითხრა გიომ და წავიდა.
ხმა არ გამიცია.რეპეტიციაზე მივდიოდი და ეგ საერთოდ არ მადარდებდა.
ტაქსი გავაჩერე და წავედი. ვიყურებოდი ფანჯრის გარეთ.ვუყურებდი გოგონებს,ბიჭებს.არც ერთი არ მგავდა მე.მე რაღაც სხვა ვიყავი,სხვა რომელიც ზედმეტია ასეთი ფერადი სამყაროსთვის...გოგო,ბიჭი,პატარა ბავშვი,დედამისი,ვიღაც ქალი...ყველა განსხვავებული იყოჩემგან.პატარა ხელგამოწვდილკი გოგონა...ფულს სთხოვდა ხალხს,მაგრამ არავინ ეხმარებოდა.მისთვისაც გამაღიზიანებელი იყო ეს ფერადი სამყარო...მან არ იცოდა რა იყო ბავშვობა,ალბათ...ისიც განსხვავებული იყო,თუმცა ჩემნაირი მაინც არ იყო...განსხვავებულობა არანაირ პრობლემას არ მიქმნიდა(და არც ახლა არ მიქმნის). განსხვავებული ვარ ანუ გამორჩეული ვარ.გამორჩეული ვარ ანუ ვიღაცას ვჯობივარ.ანუ რაღაც კარგიც არის განსხვავებულობაში.
-მოვედით!-მითხრა ტაქსის მძღოლმა.
-მადლობა!-ვუთხარი და ფული მივაწოდე.
სარეპეტიციოს შესასვლელთან ნიკა იდგა.გამეღიმა მის დანახვაზე.
-აჰა,მეც აქ ვარ!-ვთქვი მისალმების ნაცვლად.
-ხაი მარ!-მითხრა თემომ.
-ვერა ხარ!-ვუთხარი სიცილით.
-ვიცოდი,ვიცი და მეცოდინება.-მიპასუხა თემომ.
-ვაუ,თემო,არ არსებობს!შენ ქართულში დროებიც იცი?!-სიცილით იკითხა ნიკამ.
გამიკვირდა.თემო ნიკას იცნობდა?!ან პირიქით.
-რა გაგიკვირდა,მარიამ?მე და ნიკა მეზობლები ვართ.-ამიხსნა თემომ.
-მადლობა.-ვუთხარი თემოს.-მოდი დავიწყოთ,კარგით?დღეს ადრე უნდა წავიდე.ალბათ,საათნახევარს ვიმეცადინებთ,მეტი ვერა.
დავიწყეთ.ნიკა ჩემს წინ იდგა.ამჯერად, queen-ის სიმღერებს ვამუშავებდით. ისევ მუსიკაში გადავეშვი თავით.არავინ და არაფერი არ მახსოვდა.არც ნიკა,არც გიო,არც რატი...ვიყავით მხოლოდ მე და მუსიკა...ორი განუყოფელი რამ!
მორჩა,გავიდა საათნახევარი,თან ისე შეუმჩნევლად.ნიკა აღფრთოვანებული ტაშს უკრავდა.
-კარგი იყო!კარგი არა,ძალიან მაგარი!დაინგრა აქაურობა!-ამბობდა ნიკა და თან იცინოდა.
-კარგი,აბა წავედი მე!მეჩქარება!-გიტარა მოვიკიდე ზურგზე და წასვლა დავაპირე.
-მარ,მოიცა გაგაცილებ.-მითხრა თომამ.
-მადლობა,მაგრამ არ მინდა.-ვთქვი და წავედი.
-ჩემი უცნაური...-მომესმა თომას ხმა. ყურადღება არ მივაქციე და წამოვედი.
მეჩქარებოდა.სად?!სად და,სასაფლაოზე.მომენატრა მშობლები,ძმა...ისინი ხომ ჩემთვის ყველაფერნი იყვნენ...სასაფლაოს ჭიშკართან ბიჭები იდგნენ. ჩუმად შევედი.
-მგონი ეს ვერაა!გიტარით მოვიდა სასაფლაოზე.-თქვა რომელიღაცამ და გაიცინა.
-ჰაჰ!-ვთქვი ხმამაღლა და გზა გავაგრძელე.
აი,ჩემი მშობლების და ძმის საფლავი...ცრემლები...ვტიროდი...არ მახსოვს არაფერი.ერთი კი ის ვიცი,რომ ვტიროდი.
-დაწყნარდი!-მესმოდა ხმა.
ვტიროდი,ვერ ვჩერდებოდი.მენატრებოდნენ...
-კარგი დაწყნარდი,გთხოვ,მარიამ!-მთხოვა იმავე ხმამ.
არ ვიცი,არ მახსოვს...აზრზე რომ მოვედი ვიღაცას ვყავდი ჩახუტებული და ის ვიღაცა შუბლზე მკოცნიდა. შემეშინდა...ავხედე და რატი იყო.
-მაარ,კარგად ხარ?-მკითხა რატიმ.
-ახლა კი.რა მჭირდა ისე?
-არ ვიცი.ტიროდი და ვერ ჩერდებოდი.ვიცი გენატრება ისინი.მეც მენატრება მშობლები...-მითხრა რატიმ და ჩამიხუტა.მერე ხელი გამიშვა და ბოდიში მომიხადა.-ბოდიში!ჩვენ ხომ მხოლოდ მეგობრები ვართ!
-ხო,რატი,მეგობრები...არაუშავს.-ვუთხარი და გავუღიმე. იცით,მწყინდა რომ მარტო მეგობრები ვიყავით.მე მომწონდა რატი.აქამდე ბევრჯერ მიოცნებია გამეცნო ის უცნობი ბიჭი,ვინც ღამით სახლამდე მაცილებდა.და გავიცანი.ის ჩემი სკოლელი იყო.
-წამო,წავიდეთ თუ გინდა.თან მგონი გცივა.-მითხრა რატიმ და გამიღიმა.
მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე რომ ვკანკალებდი.მციოდა...
-ხო,წავიდეთ.-ვუთხარი კბილების კაწკაწით.
გიტარა ზურგზე მოვიკიდე და წავედით.
-თუ გინდა გიტარას მე ვატარებ.-შემომთავაზა რატიმ.
-ნწუ.-ვუპასუხე მოკლედ.
-აბა,რაზე ვილაპარაკოთ?
-არ ვიცი,რატი.
-კარგი,მაშინ მოგიყვები რაღაცას.კარგი?
თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად.
-ოდესმე ღამე,ძილის წინ,ვიღაც ძალიან მოგნატრებია და გიოცნებია,რომ სადღაც შენს ახლოს ყოფილიყო.არა შენს გვერდზე,არამედ ახლოს სადმე.ან გცოდნოდა როგორ არის და რას აკეთებს. ფიქრობს თუ არა შენზე.მე მქონია ასეთი შემთხვევა.და იცი,ვინ მენატრებოდა?!ვინ და,შენ.იმ დღეს როცა სასაფლაოზე არ ამოდიოდი ხოლმე მეშინოდა,მენატრებოდი.მთელი საღამო გელოდებოდი ხოლმე და თუ არ მოხვიდოდი შენს სახლთან მოვდიოდი.ვიდექი საათობით და ველოდებოდი შენს გამოჩენას.მაგრამ არ ჩანდი. სახლში იყავი.არ ვიცი რას აკეთებდი,მაგარამ მეგონა ჩემზე ფიქრობდი.მარიამ კითხვა მაქვს.მართლა ფიქრობდი ჩემზე?ხანდახან მაინც?-მკითხა რატიმ.
არ ველოდი ასეთ შეკითხვას.დაბნეულმა მხოლოდ ეს ვუპასუხე:
-მე...კი...არა სულ არა...ხანდახან...მოკლედ,კი...ვფიქრობდი,მაგრამ არ მენატრებოდი...ანუ არა...კი...
რატის ჩემს ნათქვამზე გაეცინა.
-ჩემი დაბნეული გოგო!
მალევე გამოვერკვიე.
-უკაცრავად,მაგრამ,როდიდან გავხდი თქვენი დაბნეული გოგო?-ვკითხე უხეშად.
-ბოდიში.-მხოლოდ ეს მითხრა რატიმ და გაჩუმდა.
-გავაგრძელო მოყოლა?-მკითხა ცოტა ხნის შემდეგ.
-გააგრძელე.-მაინტერესებდა რას მეტყოდა.
-ასე ვიდექი და გელოდებოდი,მაგრამ არ გამოდიოდი გარეთ.მინდოდა დაძახება,მაგრამ ვერ გეძახდი.მესმოდა ეზოში ბიჭები შენზე როგორ საუბრობდნენ.ყველა იძახდა უცნაურიაო.ერთი ლამაზი ბიჭი კი ამბობდა,რომ მოწონდი,ძალიან მოწონდი.მაგრამ დამიჯერე მე უფრო მომწონდი.არ გიცნობდი,მაგარამ შენზე ვფიქრობდი.ერთხელ ასე ვიდექი,შენ ჩამოხვედი.რამდენი ხანი გელოდებოდი იცი?მინდოდა მოგსალმებოდი,მაგრამ ის ბიჭი მოვიდა.უხეშად მოიშორე თავიდან.მივხვდი რომ გაღიზიანებდა ის ტიპი.უცებ გავიფიქრე,რომ შეიძლება მეც ასე მოგეშორებინე თავიდან და ვერაფერი გითხარი.მხოლოდ გიყურებდი.შენ გამოიხედე,კიდევ კარგი მოვასწარი მობრუნება და წასვლა.დამინახე მაგრამ ვერ მიცანი.მეგონა მიცნობდი,მოხვიდოდი და გამომელაპარაკებოდი,მაგრამ მხოლოდ ჩემი ფანტაზია იყო ეს.მხოლოდ ერთხელ გნახე შენს ეზოში.მხოლოდ ერთხელ გავიგონე შენი ხმა. უკან მოგყვებოდი ხოლმე,მაგრამ არ მოიხედავდი.მოიხედავდი და ვიმალებოდი.არ ვიცი,რატომ,მაგრამ მეშინოდა.მეშიოდა მეც ისე უხეშად არ მომქცეოდი,როგორც იმ ტიპს.მარიამ,არაფერს არ მეტყვი?-მკითხა რატიმ.
-რა უნდა გითხრა?-ვკითხე უემოციოდ,რა დამემართა არ ვიცი.
-რავი,რამე.
-აღარ გააგრძელო მოყოლა.აღარ მაინტერესებს.-ვთქვი და ცრემლები წამომივიდა.თავი დავხარე,რომ რატის არ შეემჩნია.
-რატომ?რა გჭირს?-მკითხა რატიმ და თავი ამაწევინა.-ტირი?ჩემი სულელი გოგოოო!რატომ ტირი?მე ხომ აქ ვარ შენს გვერდით და ძალიან მიყვარხარ.-მითხრა რატიმ და ჩამეხუტა.
ხმას ვერ ვიღებდი.ვტიროდი...მეშინოდა...მე რატი მომწონდა...მასზეც ბევრჯერ მიფიქრია.რატი...ის ახლა ჩემთან იყო.არ მივცემდი შანს რომ წასულიყო...ძლივს გავიცანი ის ბიჭი და როგორ გგონიათ,წასვლის უფლებას მივცემდი?!არა,რა თქმა უნდა.
-ნუ ტირი,ჩემი ლამაზი,ჩემი სულელი...რა გატირებს როცა მე შენს გვერდით ვარ?-მკითხა და შუბლზე მაკოცა.
ცრემლები მოვიწმინდე და გავჩერდი ძლივს.შევწყვიტე ტირილი.
-მარიამ,მოვედით,ჩემი ლამაზიი!
წასვლა დავაპირე მაგრამ რატიმ ხელი არ გამიშვა.
-გთხოვ,ცოტა ხანი დარჩი.სულ ცოტა ხანი.ჩემს გვერდზე იყავი,მხოლოდ აქ იყავი.ხმას არ ამოვიღებ,მხოლოდ გიყურებ,გთხოვ!-მთხოვა რატიმ.
თავი გავაქნიე და წამოვედი.ამ დროს ჩემი მეზობელი ბიჭიც გამოჩნდა.
-ჩემი ლამაზიი,ასე გვიან მოხვედი?!რატომ დადიხარ ასე გვიან ღამით?მითხარი ხოლმე და მე მოგაცილებ სახლში ხოლმე.-მითხრა და გამიღიმა.
-ნახვამდის!-ვუთხარი ჩემს მეზობელს.მივტრიალდი მინდოდა რატის დამშვიდობებოდი,მაგრამ რატი იქ აღარ იდგა.მეწყინა... სწრაფად ავირბინე კიბეებზე და სახლის კარი შევაღე.
სახლში,რომ შევედი ეგრევე მესიჯი მომივიდა.ისევ ის ნომერი იყო.
„ჩემი ლამაზიი რას შვრები?ნუთუ ასე უხეშად უნდა მეპყრობოდე.ვიცი რომ რატი გაინტერესებს მაგრამ გთხოვ მეც მომაქციე ყურადღება.დავინახე.რატიმ მოგაცილა სახლამდე.მეწყინა.გთხოვ,ჩემზეც იფიქრე“
-ჩემი მეზობელი...ის არის ნამდვილად.-ვთქვი.ცოტა ხმამაღლა მომივიდა თქმა რადგან ცოტნემ მკითხა:
-ვინ მეზობელი?
-არავინ ცოტნე.ანაზე ვსაუბრობდი.აუ,დავიღალე.-ვთქვი და ჩემს ოთახში შევედი.
რატი...რატი..მხოლოდ მასზე ვფიქრობდი...მე ის მომწონდა და თანაც ძალიან.
გაკვეთილების მეცადინეობა დავიწყე და ასე მეცადინეობაში ჩამეძინა.
მეორე დილით სკოლაში მაგვიანდებოდა.ორივე ძამიკო სამსახურში იყო წასული და ამიტომ ვერცერთმა ვერ გამღვიძა.კიბეებზე გიჟივით ჩავრბოდი.
-სად ხარ აქამდე?-მკითხა ვიღაცამ.
შევკივლე.შემეშინდა.
-სულელო,რატი ვარ.-მითხრა სიცილით და ჩამეხუტა,-სად ხარ აქამდე?დაგვაგვიანდა სკოლაში!
-არ გამეღვიძა და...-პატარა ბავშვივით დავიწყე თავის მართლება.
-კაი,არაუშავს,ჩემი ლამაზი.წავიდეთ სკოლაში.-მითხრა და გამიღიმა.
-მარიი,იცი არ მეხერხება სიყვარულის ახსნა და პირდაპირ გეტყვი.მიყვარხააააარ!!!!შენ?-მკითხა რატიმ.
-მეც.-ვუპასუხე სიცილით.
-რა გაცინებს,ჩემი გიჟი გოგო?
-გიჟი რომ ვარ ეგ.-ვთქვი სიცილით.-მიყვარხარ და იმიტომ.კიდევ გუშინდელი შენი მოყოლილი ხომ სიყვარულის ახსნას გავდა?ამიტომ შეგძლებია.-ვუთხარი და გავუღიმე.
-ხო ისე მართალი ხარ.-სიცილით მითხრა რატიმ.
დავაგვიანეთ სკოლაში.ის იდიოტივით მომღიმარი მანდატური შეგვეგება.ისევ მიღიმოდა.არაფერი არ უთქვამს ისე ავედით კლასებში.
-შევედი კლასში.-ვუთხარი რატის და გავუღიმე.
-მეც მიყვარხარ,სულელო!-მითხრა და ენა გამომიყო. არაფერი არ მითქვამს რატისთვის, შემოვბრუნდი და ზრდილობიანად ვითხოვე კლასში შესვლა.დადებითი პასუხი შემდგომ ჩემი მერხისაკენ გავეშურე.
-დააგვიანე,ქალბატონო!-მითხრა გიომ და იაზვურად გამიღიმა.
-მერე შენ რა?-ვკითხე უხეშად.
-ხომ გთხოვე უხეშად ნუ მელაპარაკები-თქო.მოგაცილა რატიმ?გუშინ ხომ მიგაცილა სახლამდე და...-მითხრა იაზვურად.
-ეგ შენი საქმე არაა!გაიგე?-ვუთხარი უხეშად.
-ვერა ვერ გავიგე.დასვენებაზე დაგელაპარაკები,ქალბატონო!-მკაცრად მითხრა გიომ.
-კი ბატონო.-ვთქვი ჩუმად და მასწავლებელს გავხედე,რომელიც გაკვეთილს ხსნიდა.
ზარი დაირეკა.
-აჰა,ქალბატონო,დასვენება!სად ბრძანდება რატი?რატომ არ მორბის შენთან?გუშინ ის ეხუტებოდით ერთმანეთს!-გაბრაზებულმა თქვა.
-გიო,რა გინდა?-ვკითხე მკაცრად.
-რატომ არ მწერ პასუხს,როცა გწერ?ჰა??
-მოიცა,რას მწერ და სად მწერ?-ვკითხე დაბნეულმა.
-სად და ტელეფონზე.ქალბატონო,ასე ვინ მოგმართავს კიდე?
-მეტი არავინ.მოიცა ის მესიჯები შენ გამომიგზავნე?შენ მთხოვ რომ კარგად მოგექცე?-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-ხო მე გთხოვ,მაგრამ გესმის?სულაც არა!-თქვა გაბრაზებულმა.
-მოიცა,ვერ გავიგე...-ვთქვი დაბნეულმა.
-რა ვერ გაიგე?მომწონხარ,ქალბატონო,მომწონხარ!ახლა გაიგე?-იღრიალა გიომ.
-გავიგე.-ვთქვი მშვიდად.ვფიქრობდი...მეგონა მეკაიფებოდა.
-ხმას რატომ არ იღებ?რატომ არ მეუბნები რამეს?-მკითხა გიომ.
-რა უნდა გითხრა?
-რა და...არც მე არ ვიცი.-გაიცინა გიომ.
-გაიცინე...-ვთქვი ჩუმად.
-ხო,გავიცინე,ჩემი ლამაზი ქალბატონი!მომწონხარ ქალბატონი,მომწონხარ!-ყურში ჩამჩურჩულა გიომ.
უცებ კლასელებს შევხედე,უცნაურად გვიყურებდნენ.
-გიო ჩემგან რა გინდა მერე?-მეც ჩურჩულით ვუთხარი.
-არაფერი,მინდა შენც მოგწონდე,მაგრამ შენ რატი მოგწონს,მოგწონს კი არა გიყვარს!-თქვა გიომ და გამიღიმა.
-ხო,რატი მიყვარს,გიო.-ვუთხარი და თავი დავხარე.
-მარიამ,მეგობრები მაინც ვიყოთ,გთხოვ,მხოლოდ მეგობრები.-მთხოვა გიომ საწყალი ხმით.
-არ გიხდება საცოდავი ბავშვის როლი.გიო.-ვუთხარი უხეშად.
-აი,კიდევ.ნუ მეუხეშები რა.გთხოვ!
-კარგი გიო.ვიყოთ მეგობრები,მაგრამ შეგიძლია მხოლოდ მეგობარი იყო?შეძლებ მაგას?-ვკითხე გიოს.
-კი შევძლებ.თუ ვერ შევძლებ თავს დაგანებებ გპირდები.
-მაშინ კარგი.მეგობრები ვართ.-ვუთხარი და გავუღიმე.
ზარი დაირეკა.ბავშვები კლასში შემოჯლიგინდნენ.სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით.
-რა ველურები არიან!-თქვა სიცილით გიომ.
-შენ გგვანან!-ვუთხარი იაზვურად.
-ოჰ!დამიხედეთ ამ საზიზღარს!-თქვა და ენა გამომიყო.
-წესიერად გიორგი!-იყვირა ინგლისურის მასწავლებელმა.
-უი მასწ.ვერ დაგინახეთ,მასწ.-დაიწყო ისევ ბატარა ბავშვივით თავის მართლება.
„მოვწონვარ...არ არსებობს!ან ვინ მნახეს ასეთი ლამაზი და მოსაწონი?!მე და ლამაზი?!ჰმ,არა მგონია,თუმცა სილამაზე მთავარი არ არის.ესღა მაკლდა...გიოს მოვწონვარ...რა დავაშავე?“-ვფიქრობდი მთელი გაკვეთილი.
ზარი დაირეკა.არ გავნძრეულვარ.ჩემთვის ვიჯექი და ვფიქრობდი.
