უცნაური არა,უბრალოდ განსხვავებული... [3]

გაკვეთილები ისე გავიდა ვერც კი შევამჩნიე.არაფერი საინტერესო არ მომხდარა იმ დღეს. ნიკა ჩემს ბენდზე მესაუბრებოდა,გიო სულელურ ანეკდოტებს მიყვებოდა,რატი ჩემზე მესაუბრებოდა. მოკლედ,საშინელი დღე იყო. თანაც იმ დღეს რეპეტიცია არ მქონდა...
სახლი...თქვენ ვერ წარმოიდგენთ სახლში რა ამბავი დამხვდა. ჩემი ძმების ძმაკაცები იყვნენ და ბოლო ხმაზე აღრიალებდნენ რაღაც საშინელ მუსიკას.
-აქ რა ხდება?-ვიღრიალე ბოლო ხმაზე.აბა ჩვეულებრივად რომ მეთქვა ვერავინ გაიგებდა.
-არაფერი,უბრალოდ ჩვენი ძმაკაცები მოვიდნენ,მარიამ.-ამიხსნეს სანდრომ და ცოტნემ.
-კი,მაგრამ რატომ?
-იმიტომ,რომ ჩვენ ასე გვინდა.-მიპასუხა სანდრომ.
-აქ რა გამაჩერებს?!წავედი მე.-ვთქვი და კარებისაკენ წავედი.
-სად მარი?
-სადაც მინდა.-ვუპასუხე იაზვურად და კარი გამოვიჯახუნე.
-იდიოტები!მომინდომეს აქ ფართების ჩატარება!-გაბრაზებული ვიყავი.აბა,არ ვიქნებოდი,როცა მეორე დღეს ჩემი მშობლების და ძმის გარდაცვალების დღე იყო. მაგარია ხომ შენი მშობლების გარადაცვალების წინა დღეს ფართი?!
გაბრაზებული სასაფლაოზე ავედი. არავინ არ იყო,გამიხარდა.
„როგორ მომნატრებია მარტოობა...“-გავიფიქრე და საფლავთან დავიხარე. მე ხომ მშობლების სიკვდილის შემდეგ ყოველდღე ამოვდიოდი აქ.როცა გაბრაზებული ვიყავი ან მარტოობა მინდოდა ყოველთვის აქ ვიყავი.
სიჩუმე მომენატრა,სიჩუმე და მარტო ყოფნა ჩემს თავთან. მარტო როცა ხარ ფიქრში ხელს არავინ გიშლის. მეც დავიწყე ფიქრი.
„რატი,ნიკა,გიო,თომა,ის მეზობელი...რა ცოტანი არიან?! ახლა სიკვდილი... რატომ?! დეე,მაა,თედო, რატომ? რატომ წახვედით?მე თქვენი დახმარება მჭირდება!დეე,მჭირდები... დე, მომენატრა შენი ხმა!დედა,გთხოვ დაბრუნდი..ნეტა აქ იყო დედა!რჩევას მომცემდი,დამარიგებდი.შეიძლება მეჩხუბებოდი კიდევაც,მაგრამ არაუშავს.შენ ხომ მხოლოდ ჩემი კარგად ყოფნა გინდა,შენიშვნასაც იმიტომ მაძლევ რომ კარგი ვიყო,კარგი არა საუკეთესო...ეჰ..მაგრამ აქ აღარ ხარ!მჭირდები დე,მამაც მჭირდება და თედოც.მომენატრა თედოს გახარებული ხმა,როცა სკოლიდან მოდიოდა და ახალ ამბებს მიყვებოდა...მათან ერთად მეც მიხაროდა.შეიძლება ვბრაზდებოდი როცა მეცადინეობას არ მაცლიდა და მიყვირია კიდევაც,მაგრამ მე ის ძალიან მიყვარდა და მიყვარს.ვერავინ ვერ შემივსებს თქვენ დანაკლისს.თქვენ ჩემთან ხართ,ჩემს გულში და გეფიცები სულ აქ იქნებით.მიყვარხართ დე,მაა შენც,თედო შენც...თქვენი ხმა გამეგო და მეტი არაფერი არ მინდა.თედოს მოყოლილი ამბები მომენატრა.გახსოვს მასთან ერთად რომ ვაფერადებდი ნახატებს,მასთან ერთად რომ ვმღეროდი.მიხაროდა როცა მის სახეზე ღიმილს ვხედავდი და გული სიხარულით მევსებოდა,როცა ვხვდებოდი რომ ამ ღიმილის გამომწვევი მიზეზი მე ვიყავი.დე,გახსოვს სანდრო და მე რომ წავედით ბათუმში მარტონი?!როგორ ინერვიულე...რო დავრუნდით გაბრაზებაც კი დაგავიწყდა,მოხვედი და ორივეს ჩაგვეხუტე.დეე,მიყვარხარ და მენატრები! დეე,გახსოვს სკოლაში ერთად რომ მივდიოდით დილით?!ხვდებოდი რომ არ მინდოდა შენთან ერთად სიარული,მაგრამ არაფერს ამბობდი.რას იზამდი?!შენ ხომ მასწავლებელი იყავი და...გახსოვს,გაბრაზებული რომ იყავი მოსწავლეებზე ჩემთან მოდიოდი და მე მიყვებოდი?!დე.ჩვენ ხომ საუკეთსო მეგობრები ვიყავით.ბევრ დედა შვილს შეშურდებოდა ჩვენი. ერთად რომ „ვკაიფობდით“ ჩვენი ეზოს ბიჭებზე გახსოვს?! რამდენჯერ მოვსულვარ გაბრაზებული და რამდენჯერ დაგიწყნარებივარ...ხანდახან თავსაც გაბეზრებდი ხოლმე,მაგრამ არაფერს არ მეუბნებოდი.დე,გახსოვს ტატუს გაკეთება რომ გვინდოდა მე და ცოტნეს?!აუ,როგორ გვეჩხუბე მაშინ,არასდროს არ დამავიწყდება,თუმცა ახლა ორივემ გავიკეთეთ ტატუ,თან მე პირსინგიც გავიკეთე,თანაც ორი.ვიცი აქ რომ იყო ძალიან მეჩხუბებოდი,მაგრამ ისე მომენატრე,რომ მაგ ჩხუბსაც ავიტანდი ოღონდ აქ იყო...დე,შენ არ მოგენატრე?!ვიცი,ვიცი,ძალიან გენატრებით სამივეს.ჩვენც სამივეს გვენატრებით.თუმცა ამ მომენთში ცოტნე და სანდრო მღერიან,ცეკვავენ და რავი...ასე მგონია თქვენზე სულაც არ ფიქრობენ ახლა.მე...მენატრებით!დედა,რა იქნებოდა იმ დღეს არ წასულიყავით სტუმრად,ან მე წამოვსულიყავი.მაშინ მეც თქვენთან ერთად წამოვიდოდი მაგ ქვეყანას.ყველა პრობლემა გათავდებოდა.სიკვდილი ხომ ყველა პრობლემის დასასრულია,სიკვდილი ერთის მხრივ ყველაფრის დასასრულიათუმცა ამავე დროის შეიძლება ვიფიქროთ რომ სიკვდილი ყველაფრის დასაწყისია.გახსოვს,რამდენჯერ გვილაპარაკია და გვიკამათია ამ თემაზე?!ჩვენ ხომ გვიყვარდა ერთად ყოფნა და რაიმეზე საუბარი.იცი რა გამახსენდა?ერთი ბიჭი რომ ვცემე და იმის მაგივრად რომ გეჩხუბა ან შენიშვნა მოგეცა ჩემთვის,როგორ მოიქეციო,შენ შემაქე,ჩემი ძლიერი,ჩემი ჭკვიანი გოგო,ვინც რისი ღირსია ის უნდა მიიღოსო, და მე გკითხე რისი ღირსი ვარ-თქო და მშვიდი ხმით მიპასუხე,ქების ღირსი ხარ ამ წუთას,ხოლო მეორე წუთს რას გააკეთებ წინასწარ არ ვიციო. მომეწონა შენი პასუხი.შენ ხომ გიჟი შვილი გყავდი.შენ გიყვარდა ეს გიჟი შვილი.მისთვის ყველაფერი კარგი გინდოდა,მაგრამ უეცრად წახვედი. რატომ წახვედი?! ვითომ ღმერთს ასე უნდოდა?1შენ მასწავლიდი,რომ თუ ადამიანი კვდება ესე იგი ღმერთს ასე სურდაო.კი მაგრამ რატომ სურდაღმერთს თქვენი სიკვდილი?იქნებ ეს ეშმაკმა ჩაიდინა და არა ღმერთმა.მე ასე მგონია. მოდი ამაზე აღარ ვიფიქრე...მენატრები შენი სიმღერა დე,შენი ლამაზი სიმღერა.მე გიტარაზე ვუკრავდი ხოლმე და შენ მღეროდი ლამაზი ხმით.მეუბნებოდი შენ ჩემზე კარგი ხმა გაქვსო თუმცა არ მჯეროდა და ახლკაც არ მჯერა. ჩემთვის მისაბაძი მაგალითი იყავი.ვცდილობდი შენნაირი ვყოფილიყავი,მოწესრიგებული,კულტურული,თუმცა დიდად არ გამომდიოდა.მენატრებით დედა,მამა,თედო.თედოს სიმღერაც მენატრება!მასაც ჩემსავით უყვარდა მუსიკა.იქნებ ახლა იმიტომ მიყვარს მუსიკა და სიმღერა ძალიან,რომ თქვენ თავს მახსენებს?!ალბათ,ამიტომ.დედა,ნეტა აქ იყო...“
ასე ვფიქრობდი მანამ ვიღაცა არ მოვიდა ჩემთან. შევხედე თედოს გავდა.ცუდად გავხდი.გამიღიმა და გაქრა. მომეჩვენა,მომეჩვენა.თედო მომეჩვენა,ნამდვილად თედო იყო. ისე ძალიან მენატრებოდა,რომ უკვე მოჩვენებები დამეწყო.
დრო ისე სწრაფად გავიდა ვერც შევამჩნიე.სასაფლაოდან რომ წამოვედი უკვე დაღამებული იყო.ცაზე მთვარე ანათებდა. არ მიყვარდა მთვარე,პატარაობიდანვე ცუდის მომასწავებლად ვთვლიდი.და როცა მთვარეს დავაკვირდებოდი ხოლმე,ზუსტად მაშინ ზუსთად ცუდი რაღაც ხდებოდა.მთვარეს დავაკვირდი... უცებ ჩემი მობილური აწკრიალდა. ცოტნე მირეკავდა.
-რა ხდება?სახლში მოვდივარ,ნუ გეშინია.-ვუთხარი მშვიდად.
-არა,მარიამ,მაგიტომ არ გირეკავ.აქ თედო იყო.-მითხრა ცოტნემ აკანკალებული ხმით.
-რაა??-ვკითხე,მაგარმ ცოტნემ მობილური გათიშა.
სწრაფად წავედი სახლისაკენ.გზაზე გადასვლისას კინაღამ მანქანამ დამარტყა.
-რაო როკერო,მოგენატრა მშობლები?მათთან წასვლას აპირებ?-გესლიანად მკითხა ვიღაცამ.
ყურადღება არ მივაქციე და გზა განვაგრძე.





-ეჰეი ,როკერიიი!-მეძახდა ისევ ის ვიღაცა.
-რა გინდა?-მივტრიალდი უკან და ვკითხე გარაზებულმა.
-არაფერი პატარავ,არაფერი როკერიიი...-მითხრა იმ ვიღაცამ.
კარგად დავაკვირდი ნიკა იყო.
-ნიკა???-გამიკვირდა.
-ხო მე ვარ მარიამ.იცი რაღაც უნდა გითხრა.
-ახლა არ მცალია,ხვალ მითხარი სკოლაში კარგი?-პასუხს არ დაველოდე ისე გავიქეცი სახლისაკენ.
კარებთან ცოტნე იდგა.სახეზე ფერი არ ედო.
-მარი,აქ თედო იყო,ნამდვილად თედო იყო.-მითხრა აკანკალებული ხმით.
-აქაც?-ვკითხე.ტანში ჟრუანტელმა დამიარა.
-რას ნიშნავს აქაც?
-რას და სასაფლაოზე თედო ვნახე,ვნახე რა მომეჩვენა,მერე გაქრა.-ვთქვი და ცრემლები წამომივიდა.
-აქაც ეგრე იყო,გამოჩნდა,გაგვიღიმა და გაქრა.მორჩა მეტი არაფერი.-მითხრა ცოტნემ.
-კარგი...წავედი მე დავიძინებ.-ვთქვი და ვტიროდი,ვერ ვჩერდებოდი.
-მარიამ,გთხოვ,ნუ ტირი,კარგი?-მითხრა სანდრომ.
-რატომ?
-უბრალოდ გთხოვ.წადი დაიძინე.-მითხრა სანდრომ და ოთახში შევიდა.
დასაძინებლად წავედი.ვტიროდი.ასე ტირილში ჩამეძინა.
დილით ცოტნემ გამაღვიძა.
-დღეს საფლავზე ავდივართ,გაიგე?სკოლიდან ეგრევე იქ მოდი.-მითხრა ცოტნემ.
-კარგი,ეგრევე მანდ ვარ.-ვთქვი და სკოლაში წავედი.
უცებ გამახსენდა ნიკას სიტყვები „-რაო როკერო,მოგენატრა მშობლები?მათთან წასვლას აპირებ?“.რა უნდოდა ვერ გამეგო.ან ასე ცუდად რატომ მითხრა.
კლასში შესვლის თანავე გიორგი მომვარდა.
-როგორ ხარ?
-ორი წლის წინ,ზუსტად ამ დღეს ჩემი მშობლები და ძმა გარდაიცვალნენ.ამიტომ ცუდად.-ვუთხარი და მოწყენილი დავჯექი მერხთან.
-ბოდიში.-მითხრა გიომ და მომბაძა,მოწყენილი დაჯდა ჩემს გვერდზე.
-მარიამ...-დაიწყო გიომ.
-გიო არ ვარ ლაპარაკის ხასიათზე.გამანებე რა თავი.-წამოვდექი,რადგან კლასში ნიკა შემოვიდა.
-გუშინ რა გინდოდა?-ვკითხე გაბრაზებულმა.
-მაცადე კლასში შემოსვლა.-მითხრა ღრენით.
-გაცდი.-მეც შევუღრინე.
-წამო გარეთ.აქ არ მინდა საუბარი.-მითხრა ნიკამ.-გარეთ,სკოლის გარეთ.
-კარგი,ბატონო.-ვუთხარი და გარეთ გავყევი.
რომელიღაც სადარბაზოში შევიდა,შევყევი მეც.
-აბა,ამიხსენი რა ხდება.
-მითხარი ჯერ შენი მშობლები როგორ დაიღუპნენ.
-როგორ და გაძარცვეს და მოკლეს.აი ასე.-ცოტაღა მაკლდა და ვიტირებდი.
-იცი ვინ გაძარცვა?!იცი ვინ მოკლა ისინი?-მკითხა ნიკამ.
-კი,რა თქმა უნდა ვიცი.
-ისინი ჩემმა უფროსმა ძმამ მოკლა.ფული სჭირდებოდა,მაგრამ შენმა მშობლებმა არ მისცეს ფული. ხო და,ჩემმა ძმამაც მოკლა ისინი.-თქვა ნიკამ და გადაიხარხარა.
შემეშინდა.ერთიანად ვკანკალებდი.იმ მომენტში ნიკა გიჟს გავდა.
-რატომ აღარ მეჩხუბები?რატომ აღარ მელაპარაკები გაბრაზებული?-მკითხა ნიკამ ირონიულად და ისევ გადაიხარხარა,
სერიოზულად ვამბობ მართლა შემეშინდა,თან ძალიან.შიშისგან ვკანკალებდი.
-მარიამ,რა გჭირს?ერთიანად კანკალებ?-მითხრა ნიკამ და გადაიხარხარა.-შეგეშინდა,ხო?
თანხმობის ნოშნად თავი დავუქნიე.ისე ცუდად ვიყავი ვერ ვლაპარაკობდი.
-ახლა ჩემი ძმა ციხეშია.მშვიდად ხართ შენ და შენი ძმები,რომ მკვლელი ციხეში ჩავით?-მკითხა სიცილით.
-ნიკა,გამანებე რა თავი,გთხოვ.-ვთხოვე ნიკას და თავი დავხარე.ცრემლები თავისით მომდიოდა.
-ნუ ტირი.არ გიხდება.-მითხრა მშვიდი ხმით ნიკამ.
-ჰაჰა...არ მიხდება?!-ჩავეკითხე გაბრაზებულმა.-კაი შენი ძმა მკვლელია,მაგრამ ჩემგან რა გინდა?
-არაფერი.მინდა იცოდე რომ მძულხარ.შენც მძულხარ და შენი ძმებიც.ვერ გიტანთ!-მითხრა და გვერდით გადააფურთხა.-მშიშარა შეგვიძლია სკოლაში წავიდეთ.-მითხრა და გამიღიმა ნიკამ.
-ხო და,კარგად.-ვუთხარი და სკოლისაკენ წავედი.
სკოლის შესასვლელთან რატი იდგა.
-მარი...
-ნახვამდის!-ვუპასუხე რატის და კიბეებზე ავირბინე.
ცუდად ვიყავი და მესამე გაკვეთილის შემდეგ მასწავლებელს გავენთავისუფლე. რატის და გიოს ვერ გაეგოთ რა მოხდა.
-რატი მე წავედი ახლა და საღამოს გნახავ.კარგი?
რატიმ თავი დამიქნია.ჩამეხუტა და მაკოცა.
სასაფლაოზე წავედი. სანდრო და ცოტნე ჯერ არ იყვნენ მოსულები. საფლავთან დავიხარე და ფიქრი დავიწყე.ისევ დედაჩემს ვესაუბრებოდი ფიქრებში.
„დეე,მე რა დავაშავე?დედა,მართლა ნიკას ძმა არის მკვლელი?!დეე,თუ მართლა ეგრეა მე მანდ რა შუაში ვარ?!ნიკას ჩემგან რა უნდა?!მე ხომ არაფერი არ დამიშავებია.მისი ძმა მკვლელია და ღირსია იჯდეს ციხეში.დეე,მჭირდები!დედა...“-ფიქრებიდან ცოტნეს ხმამ გამომიყვანა.
-შენ სკოლაში არ ხარ?
-ცუდად გავხდი და აქ წამოვედი.
-გემჩნევა.ნამტირალევი ხარ.მოდი მომეხმარე სანთელი დამიჭირე.
ეს დღეც მალე გავიდა. საღამოს რატი ამოვიდა სასაფლაოზე და ჩემი ძმები გაიცნო.
-რას ვერჩი კარგი ბიჭია.-მიხთრა სანდრომ და თვალი ჩამიკრა.
-ვერა ხარ რა.-ვუთხარი და სანთელი ჩავაქრე.
მე,სანდრო,ცოტნე და რატი იმ დღეს ერთად წავედით სახლში.





ასე მივდიოდით ერთად.
-მოდი,ჩვენ წინ წავალთ!-თქვა სანდრომ,ცოტნეს ხელი მოკიდა და ძალით წაათრია.შევხედე თვალი ჩამიკრა და გამიღიმა.
-ოხ,სანდრო!-ჩავილაპარაკე ჩემთვის,ჩუმად.
-მაგარი ძმა გყავს!მიხვდა რომ მარტო უნდა დაგვტოვოს შეყვარებული წყვილი!-მითხრა სიცილით რატიმ.
-ვიცი.-ვუთხარი და მეც გამეცინა.
არ ვიცი რა მემართებოდა,როცა რატის ვხედავდი.ვერ აგიხსნით რა მემართებოდა.რატი...ამ ადამიანთან თავს ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდი,თითქოს ჩემს გულში პატარა ადგილი მასაც ეკავა,არა პატარა არა,დიდი,დიდი ადგილი ეკავა ჩემს გულში.მე რატი მიყვარდა!რატი ჩემთვის ყველაფერი იყო!რატი...რატი იცინოდა,მეც მეცინებოდა.
-მიყვარხარ!-მითხრა და მაკოცა.
უცებ დავფიქრდი. ვითომ კარგად ვიქცეოდი?!იმ დღეს ჩემი მშობლები და ძმა მოკლეს,მე კიდევ ვიცინოდი.გული მტკიოდა.ვერ ვაძლევდი ჩემს თავს ბედნიერების საშუალებას იმ დღეს.
-რა გჭირს?-მკითხა რატიმ.-რატომ მოიწყინე?-მითხრა და ჩამეხუტა.
-არაფერი.უბრალოდ მშობლები გამახსენდა,მათი ხმა გამახსენდა.მენატრებიან!-ვთვი და ცრემლები წამომივიდა.
-ნუ ტირი!-მითხრა რატიმ და თვალებზე მაკოცა.-მეც მენატრებიან!ძალიან მენატრებიან!მაგრამ გახსოვდეს,მშობლებს შენ ძალიან უყვარხარ და ისინი სულ შენზე ფიქრობენ ჩემსავით!-მითხრა და მაკოცა.
-საზიზღარო!
-რატო ვარ საზიზღარი?-მკითხა რატიმ და საწყალი ბავშვივით შემომხედა.
-შენი თავი რომ არ გეხსენებინა არ შეიძლებოდა?!
-კი შეიძლებოდა მაგრამ მე მაგალითი მოგიყვანე თუ როგორ ძალიან უყვარხარ მშობლებს!მიყვარხარ მარიამ!მიყვარხარ!-მითხრა და მაკოცა.
ვერ წარმოიდგენთ რა სასიამოვნო გრძნობა იყო,როცა რატი მეხუტებოდა,როცა მკოცნიდა.ამ ადამიანის შეხება მსიამოვნებდა.შემეძლო მხოლოდ ვმდგარიყავი ჩუმად და მის თვალებში,ზღვისფერ ულამაზე თვალებში მეყურა და დამტკბარიყავი.მსიამოვნებდა იმის გააზრება,რომ ეს ულამაზესი ბიჭი მე მიყვარდა და მასაც ვუყვარდი.
უეცრად რატიმ ხეელი გამიშვა და მთელი ძალით იყვირა:
-მიყვარხააარ მარიააამ!
ცოტნე და სანდრო ჩვენ გვიყურებდნენ.საზიზღრები!არსადაც არ წასულან!ჩვენგან 10 ნაბიჯში ხესთან იდგნენ და ჩვენ გვიყურებდნენ თურმე.
-ვაიმე,დაიკოო!რა საყვარლები ხართ რომ იცოდეთ!-მითხრა სანდრომ.
-ვიცით უკვე.-უპასუხა რატიმ.ყველას გაგვეცინა.
-აბა,ჩვენი დაიკო არ გაგვიბრაზო!-სიცილით უთხრა ცოტნემ რატის.
-თქვენი და მე ძალიან მიყვარს და არა მგონია ოდესმე ვაწყენინო და გავაბრაზო!-სერიოზულად თქვა რატიმ.
-ოჰო!რა სერიოზული ბიჭი ყოფილა!-წამოიძახა სანდრომ.ოთხივემ გავიცინეთ.
უცებ ერთ-ერთი სადარბაზოს პირველი სართულიდან ქალმა გადმოიხედა.
-მესმის,შვილებო,რომ ერთმანეთი გიყვართ!ისიც მესმის რომ ამ ბიჭებს უხარიათ დაიკოს ბედნიერება,მაგარამ ცოტა ჩუმად რომ იყოთ არ შეგიძლიათ?-გვითხრა თბილი ხმით ქალმა.
-დიახ,ქალბატონო შეგვიძლია.-უპასუხა ზრდილობიანად სანდრომ.
-ბოდიშს გიხდით,უბრალოდ ჩემს პატარას ძინავს და. რომ იცოდეთ მართლა რა საყვარელი სანახავი ხართ!-გვითხრა ქალმა მე და რატის და გაგვიღიმა.
-მადლობა!-ვუთხარით ქალბატონს და ჩვენც გავუღიმეთ.
-აბა,სულ ბედნიერებას გისურვებთ ჩემო კარგებო!-გვითხრა ქალმა და სახლში შევიდა.
-ეეე,რა კარგი ქალი იყო,ნახეთ?!-წამოიძახა ცოტნემ.
-ჩუმად,ოე!ვერ გაიგე რა გითხრეს?!-მოაკეტინა სანდრომ.
-სახლში წასვლას არ ვაპირებთ?--იკითხა ცოტნემ.-თან სადაცაა მივალთ.ცოტა დროზე წამოთ რა.
-ხო ისე დროა სახლში წასვლის!-თქვა სანდრომაც და გზას გავუყევით.
სახლში მალე მივედით.რატი დამემშვიდობა,მაკოცა და წავიდა.
-რა კარგი ბიჭია ეგ რატი!-მითხრა სიცილი სანდრომ.
-ვიცი!-ვუპასუხე მოკლედ.-კაი,წავედი მე ვიმეცადინებ და დავიძინებ.-ვთქვი და ჩემს ოთახში შევედი.
ყველაფერი ვიმეცადინე და დასაძინებლად დავწექი.არ მეძინებოდა რატომღაც.ავდექი,შუქი ავანთე და რაღაცის ძებნა დავიწყე. ძალიან გამიხარდა როცა ვიპოვე ეს რაღაცა.ისევ იმ ადგილზე იყო.რამდენი ხანია ხელი აღარ მეხლო...
საწოლში დავწექი,კედელს მივეყუდე და ჩემი დღიური გადავშალე.თითქმის ყველაფერი რაც გადამხდა აქ მეწერა.თუმცა მშობლების სიკვდილის შემდეგ მხოლოდ ერთი რამე მეწერა:
„მენატრებით!“
წავიკითხე,თვალზე ცრემლი მომადგა.
გავიხსენე როგორ ვმალავდი ამ დღიურს რომ ჩემს ძმებს და ჩემს მშობლებს არ ენახათ.მახსოვდა,ერთხელ რომ იპოვა სანდრომ ეს დღიური და წაკითხვას აპირებდა,რაღაც რომ გავუქანე...ღირსი იყო.სხვისი საიდუმლო დღიურების კითხვა არ შეიძლება! მახსოვს მაშინ ძალიან მაგრად ვიჩხუბეთ მე და სანდრომ.ძლივს გაგვაშველეს მშობლებმა.
მეცინებოდა ამას რომ ვიხსენებდი.დღიური გადავშალე და წერა დავიწყე.
„მე რატი მიყვარს და რატისაც ვუყვარვარ!მე ბედნიერი ვარ!
დღეს ჩემი ახალი კლასელი დამელაპარაკა.მითხრა რომ მისმა ძმამ მოკლა ჩემი მშობლები და ძმა.რა ვქნა?!ვის ვუთხრა ეს ამბავი?!მგონი ისიც საკმარისია აქ რომ ვწერ.ვინც ამას წაიკითხავს,იმედი მაქვს,ვერ მიხვდება რას ვწერ.“
წერას თავი დავანებე და დავიძინე.დილით სკოლაში ისევ მაგვიანდებოდა.რატის ჩემი მობილური უკვე აფეთქებული ჰქონდა.სასწრაფოდ ჩავალაგე ჩანთა,დღიურიც ჩავდე ჩანთაში და გარეთ გავიქეცი. რატი სადარბაზოსთან მელოდა.
-სახლში ამოდი ხოლმე,როცა მოხვალ!ამას სხვანაირად ვერ გააღვიძებ!-სიცილით უთხრა სანდრომ რატის,ცოტნესაც გაეცინა.რატიც სიცილით კვდებოდა.
ერთადერთი მე ვიყავი დაბოღმილი,მე დამცინოდნენ.
-კაი,ნუ გაიბუსხე პატარა ბავსვივით!ისე გიხდება...-მითხრა რატიმ დამაკოცა.
-თქვენ მგონი სკოლაში გაგვიანდებოდათ!წადით დროზე!-მკაცრად გვითხრა სანდრომ.
ჩვენც დავუჯერეთ და სკოლაში ძლივს მივედით ზარის დარეკვამდე.
დღე ძალიან სწრაფად გავიდა.ბოლო გაკვეთილიც გათავდა.
-გიო,მე გავალ და რატი თუ მოვიდა უთხარი დამელოდოს!-დავაბარე გიოს და კლასიდან გავედი.
საჭირო ოთახში შევედი,თავი მოვიწესრიგე და სწრაფადვე გამოვედი.
კლასში შესულმა რატი დავინახე.ძალიან გაბრაზებული იყო და ჩემსკენ მოდიოდა.შემეშინდა.





-სალაპარაკო მაქვს შენთან!-მითხრა მკაცრად რატიმ.
-მოიცა ჩანთა...
-მე მაქვს წამო.-მითხრა და ხელი მომკიდა.-კაი,კარგად გიო.ძმა ხარ!-რატი გიოს დაემშვიდობა.
-რა ხდება?-ვიკითხე შეშინებულმა.
-გეშინია,მარიამ?!-მკითხა რატიმ და ჩამეხუტა.-ჩემთან ნურაფრის გეშინია,მითუმეტეს ჩემი ნუ გეშინია.ხო იცი როგორ მიყვარხარ!-მითხრა და მაკოცა.
-აბა,რატო ხარ ასეთი გაბრაზებული?
-მარი,ნიკამ გითხრა ხო რომ მისმა ძმამ მოკლა შენი მშობლები და ძმა?!
გამიკვირდა.არ მოველოდი ესეთ რამეს.
-მოიცა,შენ საიდან იცი?-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-შენი დღიურში ეწერა.ნიკა იყო ხომ?
-კი,ნიკა იყო...-ვუთხარი ჩუმად.
-მოვკლავ მაგ ნაბიჭ...-იყვირა რატიმ.
-მოიცა,რა იყო...-ვიკითხე ჩუმად.
-არავის არ მივცემ უფლებას ეგრე მოგექცეს!რა შენი ბრალია,რომ მისი ძმა მკვლელია?!-მითხრა და ჩამეხუტა.
-ხოო,მეც ვერ გამიგია.ჩემგან რა უნდა საერთოდ?-ვთქვი და რატის მაგრად ჩავეხუტე. მსიამოვნებდა ამ ადამიანის გვერდით ყოფნა.ეს ადამიანი ჩემთვის ყველაფერს ნიშნავდა.
-მარი,ნიკას მეორედ ხმა აღარ გასცე,გაიგე?!
-რატომ?
-არ მინდა მაგ ბავშვთან რაიმე საერთო გქონდეს კიდევ!
-მოიცა...
-არანაირი მოიცა.ყველანაირი მაგრამ-ის გარეშე აღარ იცნობ მაგ ბავშვს.გაიგე?-მკაცრად მითხრა რატიმ.
-გასაგებია.-ვთქვი და მაგრად ჩავეხუტე.
-ბოდიში...-მითხრა რატიმ.
-რისთვის?
-დღიური,რომ დაუკითხავად წავიკითხე.
-რატი,ახლა ისეთ საშინელ ხასიათზე ვარ,რომ ჩხუბის თავიც არ მაქვს.მერე გეჩხუბები.-ვუთხარი სრული სერიოზულობით.
რატის კი ჩემს ნათქვამზე გაეცინა.ამ სიცილმა გამაღიზიანა.
-წავედი მე..-ვთქვი და წამოვედი.
-მოიცა,საით?-ხელი მომკიდა და შემაჩერა.
-სახლში.-ვუთხარი და ხელი გავაშვებინე უხეშად.
-გაგაცილებ.-მითხრა რატიმ და მზრუნველად გამიღიმა.
აი,ეს იყო ღიმილი,რომელმაც ყველაფერი დამავიწყა.არაამქვეყნიური ღიმილი.გგონიათ,ვაზვიადებ?სულაც არა,მართლა ძალიან ლამაზია ჩემი რატი.
დღემ სწრაფად გაიარა.მეცადინეობას დავაკალი თავი.დარდი რაღაცაში ხო უნდა ჩამეხშო.მე მსმელი არ ვარ,ამიტომ დარდს სასმელში ვერ ჩავკლავდი.(ეჰ,ნეტა ვყოფილიყავი ლოთიი...ხომ ჩავახრჩობდი ამ დარდს ღვინოში...)
საერთოდ ჩემი ცხოვრება მრავალფეროვანია და საინტერესო,მაგრამ ის დღეები უფერული მეჩვენებოდა,თითქოს არაფერი არ მაინტერესებდა.ერთფეროვნად მიიზლაზნებოდა ის დღეები.ყოველდღე რატისთან ერთად ვიყავი.ნიკა არც მახსოვდა,რატი ცდილობდა ეს ყველაფერი დამვიწყებოდა და გამოსდიოდა კიდევაც. რატის გარდა არც არაფერი მასხოვდა.
დღე დღეს მიყვებოდა.რატი რეპეტიციებზე დამყვებოდა. თომა...თომა გიჟს გავდ.არ მოწონდა ჩემი და რატის ყოფნა.სულ მეუბნებოდა უფრო კარგ ბიჭს იმსახურებო. ერთხელაც ყელში ამომივიდა და ვუთხარი ღრენით:
-რატიზე უკეთესი?!მოიცა დავფიქრდე...აა ხო,რატიზე უკეთესი შენ ხარ ხომ?რა გინდა თომა?რატომ არ მოგწონს რატი?
-იმიტომ რომ მიყვარხარ,მარიამ!მიყვარხარ!-ბოლო ხმაზე ყვიროდა თომა სარეპეტიციოში.
-შენ ჩემი ძმა ში.. ხო არ გ..?-თემო და ილია შემოვარდნენ სარეპეტიციოში.