უცნაური არა,უბრალოდ განსხვავებული... [4]

-რაა ბიჭო?-იღრიალა თომამ.
-ბიჭო,შენ ვერ ხარ,ხო?მარიამს უხსნი სიყვარულს?“ვაფშე“ გამოჩერჩეტდი!-უპასუხა ილიამ.
-მოიცა,აქ რა ხდება?-ლუკა სარეპეტიციოში შემოვიდა.
-არაფერი ისეთი,უბრალოდ თომას მარიამი უყვარს.-ვითომც აქ არაფერიო ისე თქვა თემომ.
-რააა?-ლუკა საერთოდ გადაირია.
-აუ,კარგით,რა.გეყოთ!მოვწონვარ თუ ვუყვარვარ თომას სულ ერთია!მე ძმასავით მიყვარს და ვფიცავარ ყოველთვის ძმასავით მეყვარება.არც მეტი და არც ნაკლები.მე რატი მიყვარს!მორჩა და გათავდა!-ვთქვი ყველას გასაგონად.
-ანუ არ გიყვარვარ?-მკითხა თომამ.
-როგორც ძმა ისე.-ვუთხარი მშვიდი ხმით.
რატის ეს ამბავი არ ვუთხარი.ვიცი განერვიულდებოდა.
არასდროს არ მესმოდა იმ გოგოების რომლებიც თუ ძმაკაცი სიყვარულს აუხსნიდა ამაში ტრაგედიას ხედავდნენ.სიმართლე გითხრათ და არც ახლა არ მჯერა.მე ვარანაირ ტრაგედიას ვერ ვხედავდი იმაში,რომ თომას მოვწონდი.მართალია,არ მსიამოვნებდა ეს ყველაფერი,მაგრამ მაინც.
არ ვიცი რა მოხდა ჩემს ცხოვრებაში,მაგრამ დღეები მაშინ ერთფეროვნად გადიოდა.ვერაფერს ვერ ვიგებდი საინტერესოს. რატი ყოველდღე სურპრიზებს მიკეთებდა,მაგრამ მოსაყოლად არ ღირს.
დღეები ნელა გადიოდა.არ ვიცი რა მემართებოდა,მაგრამ მუსიკაზე ვიყავი მთლიანად გადართული.დღეში ხუთ საათზე მეტს ვვარჯიშობდი სიმღერაში.მინდოდა ჩემი ვოკალი უფრო დამეხვეწა.თან გიტარაზეც დაკვრაშიც ვვარჯიშობდი.
1 კვირა ისე გავიდა,რომ სასაფლაოზე არ ვიყავი ასული.ხოდა,გადავწყვიტე სასაფლაოზე ავსულიყავი.რატიმ გინდა თუ არაო მეც უნდა წამოვიდე,მარტო არ გაგიშვებო.
მე და რატი ხელიხელ ჩაკიდებული მივუყვებოდით აღმართს,როდესაც უკნიდან ჩვენი სახელები გავიგონეთ. მივტრიალდით.ნიკა ჩვენგან 5 მეტრში იდგა და გიჟივით იკრიჭებოდა.
-ჰეიიი!!!ყრუები ხართ?!მოვკვდი ძახილით!-ლაპარაკი დაიწყო ნიკამ და თანდათნ ჩვენსკენ წამოვიდა.
-რა გინდა,ნიკა?-უხეშად კითხა რატიმ.
-მეე...რა უნდა მინდოდეს?!თქვენი კარგად ყოფნა მინდა,მეტი არაფერი..უი,ხო რატისთვის რაღაც სათქმელი მაქვს.-გადაიხარხარა ნიკამ.
-ეს მგონი ვერაა...-ჩავილაპარაკე ჩემთვის.
-ნუ გეშინია მე აქ ვარ.-მითხრა რატიმ და ხელხე ხელი მაგრად მომიჭირა.
-იცი,შენს შეყვარებულს,რომ მისმა საუკეთესო ძმაკაცმა აუხსნა სიყვარული.-თქვა ნიკამ იაზვურად.
-რაა??-ვიყვირე გაბრაზებულმა.
-ხო,რა,მარიამ არ აგიხსნა თომამ სიყვარული?!-თქვა ნიკამ და გაიცინა.
-რა მარი?-მომიბრუნდა რატი.
-არაფერი.-ვთქვი გაბრაზებულმა.-გირჩევ ენას კბილი დააჭირო.გაგიე?-ვუყვირე ნიკას.
-მარი,თომამ მართლა აგიხსნა სიყვარული?-მკითხა რატიმ.
-ხო.მერე რა?-ვიკითხე მშვიდად.ჩემთვის ეს ხომ არაფერს არ ნიშნავდა.
-მე რატომ არ მითხარი?-რატი გაბრაზებული ჩანდა.
-იმიტომ რომ ასე მინდოდა.ახლა ხომ იცი?!ხოდა,მორჩა.-ვთქვი და გზა გავაგრძელე.
-აბა,კარგად მეყოლეთ!-დაიყვირა ნიკამ და დაღმართზე ჩაირბინა.
-წამოდი,წავიდეთ.-ვუთხარი რატის და გზა გავაგრძელე.
-მოიცა,თომას რომ უყვარხარ არ გადარდებს?
-თომა როგორც ძმა ისე მიყვარს,რატი.ის ჩემი საუკეთესო მეგობარია.ვუყვარდე,მერე რა?!ის ყოველთვის ჩემი ძმაკაცი იქნება და მეტი არაფერი,დამიჯერე.-ვუთხარი მშვიდად.
-მჯერა,მარიამ,შენი.მჯერა.-მითხრა და გამიღიმა.
გზა გავაგღძელეთ.არც ერთი არ ვიღებდით ხმას.ან რა უნდა გვეთქვა?!რო მიყვარდა თუ რომ ვუყვარდი?!ეს ხომ ისედაც ვიცოდით.
სასაფლაოზე ავედით.სიმშვიდე დამეუფლა და მარტოობა მომინდა.მაგრამ რატი იქ იყო.ხო არ ვთხოვდი წადი-თქო?!უბრალოდ ვუთხარი, ცოტა ხნით თავისი მშობლების საფლავზე მისულიყო.ისიც უხმოდ წავიდა და მარტო დამტოვა.
„დედა,მამა,თედო...ნეტა აქ იყოთ...ჩემი ცხოვრება ისევ საინტერესოა,თუმცა ისეთი არა როგორიც ადრე იყო.თითქოს რაღაც მაკლიაო,რაღაც არა ვიღაც,ვიღაც არა ვიღაცები და ესენი თქვენ ხართ...“.-ვფიქრობდი ჩემთვის.
უცებ ისეთი განცდა დამეუფლა,რომ დედაც,მამაც და თდოც ჩემს გვერდზე იდგნენ.მე ვგრძნობდი.ისინი მართლა იქ იდგნენ,უბრალოდ ვერ ვხედავდი. მინდოდა მივსულიყავი მათთან და ჩავხუტებოდი,მეთქვა რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდნენ.მაგრამ მე მათ ვერ ვხედავდი.მე მათ ვგრძნობდი. საერთოდ,ვისაც მშობლები გარდაცვლილი გყავთ(ღმერთმა დაგიფაროთ)იცოდეთ რომ ისინი სადღაც თქვენთან ახლოს არიან,უბრალოდ ხანდახან ვერ ვგრძნობთ მათ სიახლოვეს.ისინი მარტო არასდროს არ გვტოვებენ,განსაცდელში ცდილობენ დაგვეხმარონ...
მე ვგრძნობდი,რომ ისინი ჩემთან იყვნენ.უცებ ბავშვობა გამახსენდა.
პატარა 12 წლის საყვარელი გოგონა სათვალით.(ასეთი ვიყავი ადრე)დედის გვერდზე დგას და ცდილობს მის გვერდზე იაროს ზუსტად.დედას ახედავს.დედა იღიმის,უხარია,რომ ასეთი კარგი შვილი ჰყავს.პატარა გოგონა ყოველ წამს თავს აბრუნებს და დედას სახეზე უყურებს.
-რა ხდება?-ეკითხება დედა თბილი ხმით.
-რა მოხდება,თუ აღარ იქნები?-ეკითხება გოგონა მოწყენილი სახით.
-რა მოხდება?!არაფერიც არ მოხდება.მე სულ შენთან ვიქნები.-პასუხობს დედა და პატარა გოგონას იხუტებს.
-სასაფლაოზეც რომ იყო?-ისევ ეკითხება გოგონა დედას.
-ხო,სასაფლაოზეც რომ ვიყო,მე სულ შენთან ვიქნები ნუ გეშინია.-პასუხობს დედა და იღიმის.ეს ღიმილი პატარა გოგონას ეკუთვნის.ის მან დაიმსახურა.





ჩემი ბავშვობა მახსენდებოდა(ამას ისე ვამბობ თითქოს ძალიან დიდი ვიყო).მახსენდებოდა დედაჩემის ნათქვამი სიტყვები.დედაჩემი ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო.ვუყვებოდი ყველაფერს და ისიც რჩევა-დარიგებას მაძლევდა.მიბრაზდებოდა,მეც ვბრაზდებოდი,მაგრამ მაინც მეგობრები ვიყავით ყოველთვის.
ფიქრში ხელი რატიმ შემიშალა.
-აღარ წავიდეთ?-მკითხა რატიმ.
-ხო,წავიდეთ.ღამდება უკვე.-ვთქვი და თვალი მოვავლე გარემოს.
-რა იყო?გეშინია?მე ხომ აქ ვარ?!-სუპერმენივით თქვა რატიმ.
გამეცინა ჩემს ფიქრზე.“სუპერმენი რატი“.მაგარია,რა...
როგორც იქნა სახლში მივედიმეცადინეობის მერე ტელევიზორს ვუყურებდი.nightwish-ის კონცერტი იყო და სიამოვნებით ვუსმენდი. ცოტნე ტელევიზორთან მივიდა,ხმას დაუწია,მერე ჩემთან მოვიდა და გვერდზე მომიჯდა.
-დაიკო,შენთან სალაპარაკო მაქვს.-მითხრა და გამიღიმა.
-რა სალაპარაკო,ცოტნე?-ვკითხე ინტერესით.
-მოდი,მარტივი შეკითხვებით დავიწყოთ.-გამიღიმა.-რატი გიყვარს?
-კი.
-თომამ მართლა აგიხსნა სიყვარული?
-კი.
-თომა გიყვარს?
-როგორც ძმა კი.
-მოკლე პასუხები...მე გიყვარვარ?
-იდიოტი ხარ.-ვუთხარი და ბალიში ვესროლე.
-ჰაჰ!მოგიშალე ნერვები?-მკითხა და გაიცინა.
-ნწნწნწ.-თავი დანანებით გავაქნიე.-მე კი ვიცი,რომ არაფერი მეშველება,მაგრამ შენ რა გეშველება,შე საცოდაო?
-უკაცრავად,დაიკო,სიტყვიერ შეურაცხყოფას ნუ მაყენებთ.სიტყვიერი შეურაცხყოფა ისჯება...ისჯება...-ცოტნემ ტუჩზე იკბინა და სანდროს გასძახა.-ბიჭო,ოეე,სიტყვიერი შეურაცხყოფა მერამდენე მუხლით ისჯება?
-მე რომელი იურისტი ან კანონების მცოდნე მნახე?-სიცილით იკითხა სანდრომ.
-ოო,საზიზღარი ხარ!-უთხრა ცოტნემ და ჩემი ნასროლი ბალიში გაუქანა.
-ეე,ჩხუბს ვიწყებთ?-წამოიძახა სანდრომ.
-ოჰოო,მოინდომა აქ ჩხუბი!-ვთქვი და წამოვხტი.-თქვენი არ ვიცი მაგრამ მე ომის ხასიათზე არ ვარ.ყავა მირჩევნია.-ვთქვი სიცილით.
-ოოო,შე ღორმუცელააა.-სიცილით მითხრა ცოტნემ.
-ყავის სმის მოყვარულობა ღორმუცელობას არ ნიშნავს.-ვუთხარი და ენა გამოვუყავი.
-აუ,ამ გოგოს ხო ვერასოდეს „გადავუჯოკრე“ რაა.-თქვა სიცილით ცოტნემ.-ჩვენც გაგვიკეთე რა ყავა.
-შეკვეთებს არ ვიღებ.-ვთქვი სიცილით.-რამდენი შაქარი ჩავყარო?-ვკითხე და ყავის მოდუღება დავიწყე.
-ნწნწ,მართლა არაფერი არ გეშველება,ჩემო დაიკო!-სიცილით მითხრა სანდრომ.
ოჯახური საღამო.ასე შეიძლება დაერქვას იმ საღამოს.მართლა,ძალიან კარგი იყო.მთელი საღამო ვიცინოდით.ვიხსენებდით ძველ ამბებს.
-ძალიან საინტერესო ცხოვრება გვქონია!-თქვა ცოტნემ სიცილით.
-მოიცა,სად ხარ ჯერ კიდევ ყველაფერი წინაა!-თქვა სანდრომ.
-ეგ ჩემთვისაა წინ და არა თქვენთვის,ბებრებო!-ვთქვი და ორივეს დავეჯღანე.
-ჩემი პატარა!-მითხრა სანდრომ.
-ჩემი სიცოცხლე!-მითხრა ცოტნემ.
-ჩვენი სიხარული!-წამოიძახა ორივემ.
-ჩემი...ჩემი...ჩემი უფროსი ძმები!-ესღა ვთქვი,რადგან სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე.
-კაი წადი ახლა.ძილის დროა.-მითხრა სანდრომ,წამოდგა და ჩემი ოთახის კარი გააღო.-მოდი დავათვალიეროთ.ბუები არ არიან,შეგიძლია მშვიდად დაიძინო.-მითხრა სიცილით.
-როდის იყო ბუების მეშინოდა?-ვიკითხე ცოტა არ იყოს და გაბრაზებულმა.
-როდის და...ცოტნე გახსოვს,ძილის წინ მარიამი ჩვენთან რომ მოდიოდა და ზღაპრის წაკითხვას გვთხოვდა.
-კი მახსოვს.-უპასუხა ცოტნემ.-ზღაპარს რომ წაგიკიღხავდით,მერე გვთხოვდი ცოტა ხანი კიდე დარჩი დავიძინებ და მერე წადიო,ბუების მეშინიაო.
-ეგ როდის იყო?-ვიკითხე გაკვირვებულმა.
-4-5 წლის რომ იყავი.ახლა კი დაიძინე.ძილის დროა.-სიცილით მითხრა სანდრომ.
-ძილი ნებისა,დაიკო!-მითხრა ცოტნემ და თვალი ჩამიკრა.-სულ რატიზე გისურვებ სიზმრებს.
გავბრაზდი და ცოტნესკენ წავედი.
-დამერხაა!-იყვირა ცოტნემ და გაიქცა. გავეკიდე,ოთახში შევარდა და კარები ჩაკეტა.
-ხვალ მოგივლი,ვაჟბატონო!-ვთქვი სიცილით და დასაძინებლად წავედი.
მხიარული დღე იყო ძალიან.კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი,რომ მაგარი ძმები მყავდა.
ღამის ორი საათი იყო.მობილუროის ზარმა გამომაღვიძა.რატი მირეკავდა.
-რა ხდება?-ვკითხე მთქნარებით.
-მომენატრე და დაგირეკე.ახლა შენზე ვფიქრობ.როგორ მინდა აქ იყო...
-აუ,მეძინება.ხვალ გნახავ კარგი?
-მოიცა არ გამითიშო.შენ დაიძინე,არაა პრობლემა.
-მერე შენ?
-მე შენს სუნთქვას მოვუსმენ.-მითხრა რატიმ.
-კარგი.-ვუთხარი და ისევ ძილს დავუბრუნდი.
დილით ცოტნეს ძახილმა გამაღვიძა.თვალი რომ გავახილე რატი დავინახე.შემეშინდა.






-დილამშვიდობისა,ლამაზი!-მითხრა რატიმ და გამიღიმა.
-რაა??შენ აქ რა გინდა!-ციყვირე ბოლო ხმაზე.
-რა ხდება,დაიკო?-ოთაცსი სანდრო და ცოტნე შემოვარდნენ.
-ამას აქ რა უნდა?-ვიკითხე გაკვირვებულმა.
-გელოდა ბიწი,გელოდა და რო არ ჩახვედი დაბლა თვითონ ამოგაკითხა.უი ხო,სკოლში დაგაგვიანდა,მარიამ!-მითხრა სიცილით ცოტნემ.
-გაეთრიეთ ჩემი ოთახიდან!-გაბრაზებული ვიყავი საშინლად.
-მეც?-მკითხა საცოდავად რატიმ.
-ხო შენც!-ვთქვი მკაცრად.
-კი მაგარმ რატომ?
-უნდა ჩავიცვა!-ვთქვი და ხელით კარებისკენ ვანიშნე.
რატიმ უხმოდ დატოვა ჩემი ოთახი. გაბრაზებული ვიყავი ძალიან,ყველაფერს ვლეწავდი რაც ხლში მომხვდებოდა.ხუთ წუთში გარეთ გამოვედი.
-ჰააჰაჰ!-გაიცინა ცოტნემ.-რა გაცვია გოგო ეგ?
-რაც მინდა.-ვთქვი და სარკეში ჩავიხედე. დედაჩემის ნაჩუქარი კაბა მეცვა.შავი,მუხლამდე,თეთრი ბაფთით გაფორმებული.ფეხზე შავი კედები ჩავიცვი.კაბაზე კედები?!მე მომწონს და სხვისი აზრი არ მადარდებს!
-როდინდელია ეგ?-იკითხა სანდრომ.
-დედამ მაჩუქა ცამეტის,რომ გავხდი.-ვთქვი და თვალების ჩახატვა დავიწყე.
-გოგო,გაგიჟდი?-მკითხა ცოტნემ.
-რა იყო?-ვიკითხე შეშინებულმა.
-შავი კაბა გაცვია და ლურჯ ფანქარს ისმევ თვალზე?
ახლა დავხედე ფანქარს.უი,მართლა ლურჯი იყო.
-აჰა,შავი ფანქარი.-მომაწოდა სანდრომ.
-„სპასიბა“.
10 წუთში მე და რატი ხელიხელ ჩაკიდებული მივუყვებოდით გზას.
-მარიამ,მიყვარხარ!-უკვე მერამდენედ მითხრა.
-ვიცი რატი!-ვუთხარი და გავიცინე.
-აუუ,შენი სიცილი...-მითხრა და გაიცინა.
-რა ჩემი სიცილი?-გამიკვირდა.
-შენი სიცილი...დამაბნეველია..საყვარელია.ვინც არ გიცნობს შენს სიცილს რომ გაიგონებს ძალიან საყვარელი ეგონები,ძალიან მხიარული.სულ არ გამოხატავს შენს სულიერ სამყაროს.-მითხრა რატიმ და გამიღიმა.
-შინაგანი სამყარო არ უნდა გეხსენებინა.-ვთქვი და მოწყენილმა გავხედე გზაზე მომავალ მანქანას.
გამახსენდა ადრე როგორ ვუდგებოდი გზაზე მანქანებს წინ.მე ხომ არანორმალური ვიყავი.ჩემი არანორმალური დაქალისთვის ხელი მქონდა ჩაკიდებული. (აუ.თათაააა!!!მომენატრა!როგორ გავძელი ამის გარეშე ერთი თვე?!)მიკვირს.თათა არცერთხელ არ მიხსენებია.არაუშავს!თათა სამწუხარო თბილისში არ იმყოფებოდა იმ დროს.
გიჟი ვიყავი და ახლაც ვარ.
-მარიამ,რა გჭირს?-მკითხა რატიმ.
-არაფერი რა იყო?-ვიკითხე გაკვირვებულმა.
-შემეშინდა.
-რისი,რატი?
-ხმას არ მცემდი და..
-ვფიქრობდი.
-ხო მივხვდი.-მითხრა და გამიღიმა.
სკოლა...ვაიმე რა საშინელება იყო გიოსთან ჯდომა ვერ წარმოიდგენთ.სულელურ ანეკდოტებს მიყვებოდა მთელი დღე.საშინელება იყო.გაკვეთილები როგორც იქნა დამთავრდა.მე და რატი სკოლიდან გამოვდიოდიტ ერთად,როცა ვიღაცამ დამიძახა.გავიხედე თომა იყო.
-მარიამ,შენთან სალაპარაკო მაქვს!-მითხრა თომამ.
-რა სალაპარაკო?
-გამო იქით და გეტყვი.
-კაი.ახლავე.-ვუთხარი და წასვლას ვაპირებდი,მაგრამ რატიმ შემაჩერა.
-იმასთან ერთად მარტო არსად არ გაგიშვებ!-მითხრა მკაცრად.
-აუ,ახლა გამანებე თავი!თომა ჩემი მეგობარია!-ვთქვი და ხელი გავაშვებინე.
-კარგი ბატონო.დაგელოდო?
-არა,სახლში არ მივდივარ.რეპეტიცია მაქვს.-ვუთხარი და ვაკოცე.-კარგად!საღამოს მოგწერ.
თომას გავყევი უკან.
-საით?-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-წამო,კაფეში,გთხოვ!
-კაი წამო.თომა რა ხდება?-ვკითხე.
-მოიცა,კაფეში შემო დაგეტყვი.
იქვე ახლოს კაფეში დავსხედით.
-აბა,მითხარი.
-მარიამ.რაღაც მაქვს სათქმელი შენთან.-მითხრა თომამ და ორი წვენი შეუკვეთა.





-მიდი,დაიწყე.გისმენ!-ვუთხარი და რატომღაც თვალებში ჩავხედე.
თომას თვალები...ერთადერთი შავთვალება ვისაც კი მე ვიცნობ.ლამაზი თვალებია.მე მომწონს.
-მარიამ,მგონი ძალიან მოგწონს ჩემი თვალის ფერი.-მითხრა თომამ და ჩაიცინა.
-ხო,მომწონს.მერე რა?
-არაფერი.გიხდება ეგ კაბა.-თქვა და წვენი მოსვა.
-მგონი,რაღაც უნდა გეთქვა.-შევახსენე თომას.
-კაი გეტყვი.ოღონდ ჯერ მითხარი,ძმასავით მაინც თუ გიყვარვარ?
-კი,ძმასავით მიყვარხარ.ხო იცი,ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხარ.-ვუთხარი და გავუღიმე.
-მართალია,ისე არ გიყვარვარ,როგორც მე მინდა,მაგარამ მაინც მსიამოვნებს ამას რომ მეუბნები.-გამიღიმა,მერე თითქოს მოიწყინა და გამომხედა.
-მერე..
-მერე...მაინტერესებს რაღაცა.წასვლა მინდა ბენდიდან.
-მოიცა რატომ,თომა?ჩემს გამო?
-ხო,შენს გამო.-თქვა და თავი დახარა.
-კაი რა,თომა,გთხოვ არ წახვიდე ჯგუფიდან რა.სხვას შეიყვარებ ხო იცი?!-ვუთხარი და გავუღიმე.
-აი,მაგ ღიმილის გამო ღირს დარჩენა ჯგუფში.-მითხრა და გაიცინა.
-ჰაჰაჰ!ანუ რჩები ჯგუფში?
-კი,ვრჩები.
-და ამის თქმა გინდოდა მარტო?-ვკითხე სიცილით.
-არა,კიდევ იმის თქმა მინდოდა,რომ შენ და რატი უხდებით ერთმანეთს.-მითხრა და გამიღიმა.
-თომა, ან პირდაპირ მეტყვი რისი თქმაც გინდა ან წავედი მე.-ვუთხარი გაბრაზებულმა.-მატყუარა!
-ხო კაი,გეტყვი,ვაა!მინდოდა მეთქვა,რომ...რომ...
-ბიჭო,ამოღერღე დროზე.-ვუთხარი მკაცრი სახით.
-მომენატრეე.მორჩა სხვა არაფერი.-მითხრა და იდიოტივით გაიცინა.-მინდოდა ცოტა ხანი ჩემთან ერთად ყოფილიყავი.
-მგონი ეგ ცოტა ხანი გავიდა.-ვუთხარი მკაცრად და წამოვდექი..-კარგად მეყოლე.
-მოიცა,მარიამ,რეპეტიციაზე არ მოდიხარ?
-კი,მოვდივარ,ოღონდ შენთან ერთად არა.-ვთქვი და წამოვედი. უკან არც მიმიხედია.
„იდიოტი...პატარა ხანს უნდა მასთან ვიყო!შემთხვევით ისიც ხო არ უნდა ვუთხრა მიყვარხარ-თქო.დებილი...არა,რა სად ვშოულობ ასეთ მეგობრებს რა!ან რა ბედი მაქვს!ძმაკაცს შევუყვარდი.ღმერთო,რა დავაშავე.“-ვფიქრობდი ჩემთვის. უცებ მანქანის პიპინი გავიგონე. ფიქრებიდან გამოვედი.თურმე წითელზე გადავდიოდი გზაზე გიჟივით.
-გოგონი,სიკვდილი თუ გინდა უფრო ადვილი გზაც არსებობს!სხვას ნუღა ადებ მაგ ცოდვას!-მითხრა,ჩაიცინა და გზა გააგრძელა.
-წადი შენი!-მივაძახე ბოლო ხმაზე.
-გიჟთან ერთად უზრდელიც ყოფილხარ!-მითხრა ბიჭმა,რომელიც ტროტოარზე ჩემს წინ იდგა.
-შენ რაღა გინდა?-ვკითხე უხეშად.ისეთი გაბრაზებული ვიყავი ვიღაცას მივახრჩობდი დიდი სიამოვნებით.
-მეე?!
-ხო,შენ!
-არაფერი.შენი კარგად ყოფნა.-მითხრა და გამიღიმა.
-წადი შენი.-ვუთხარი და გზა გავაგრძელე.
„რა ყველა მე უნდა გადამეკიდოს!ნუთუ არ შეიძლება მშვიდად გავიარო?!“-ვფიქრობდი.
-კი შეიძლება.-მომესმა ხმა.
გავიხედე.თომა მოდიოდა ზუსტად ჩემ უკან.
-რა გიჟივით გამოვარდი,რა იყო?-მკითხა სიცილით.
-რა გინდა,თომა?არ შეიძლება მშვიდად გავიარო ქუჩაში?-ვკითხე გაბრაზებულმა.
-ხო ხედავ.შენს გვერდზე ვინმე თუ არაა ბევრს გიბედავენ.-თქვა და გაიცინა.
-ვგავარ შენ დასაცინს?-ვკითხე გაცეცხლებულმა.
-არა,რა დასაცინი,ვერ ხარ?შენ არც დაგცინი.-მითხრა და გამიღიმა.
ხმა არ ამომიღია ისე გავაგრძელე გზა.მივრბოდი ლამის.ისეთი გაბრაზებული ვიყავი...მზად ვიყავი ხელი 180 გრადუსით გამეშალა და თომასთვის „მედღლიზა“ „სიფათში.“
-მარი,მოიცა.-ხელი მომკიდა თომამ.
აი,გაიშალა ჩემი ხელიც და „ლაწ!“.
ქალმა შემომხედა და გაიღიმა.
-ოხ,ეს ახალგაზრდები!-ჩაილაპარაკა და გვერდზე ჩაგვიარა.
-მარი,ეს რატო?-მკითხა გაკვირვებულმა თომამ.
და ისევ გაისმა მეორე „ლაწ!“