უცნაური არა,უბრალოდ განსხვავებული [5]
-იდიოტი ხარ!-მოკლედ ვუთხარი და გაბუტული ბავშვივით ხელები დავიჭდე.
-იბუტები?რა გითხარი ასეთი,რომ გეწყინა?-მკითხა თომამ.
-მესამეც გინდა?-ვკითხე იაზვურად.
-იბუტები პატარა ბავშვივით.ხელები დაგიჭვდია.გგონია ამით რამეს მიაღწევ?ცდები,მარიამ,ცდები.-მითხრა და გამიღიმა.
ხმა არ ამოვიღე.ჩუმად გავაგრძელე გზა.
-ვერაფერს ვერ მიაღწევ მასე.მე მაინც მოგყვები უკან,მაინც.შენ გგონია შემაშინე ეგრე?პირიქით,მარიამ,პირიქით.-მითხრა თომამ.
მორჩა.მეტი მოთმინება აღარ მქონდა.გაისმა მესამე „ლაწ!“
-შენ გგონია,მეტკინა?არა სულაც არა.-მითხრა თომამ და წინ დამიდგა.
-რა გინდა?
-წესიერად ლაპარაკი შენთან.
-მე შენთან სალაპარაკო არაფერი არ მაქვს.-ვუთხარი და ხელით ვანიშნე გვერდზე გადი-თქო.
-არა!-მიპასუხა მოკლედ.
-კაი,იყავი ეგრე.-ვუთხარი და გვერდი ავუარე.
-მოიცა,მარი.-ხელი ხელზე მომკიდა თომამ.-ვერ ხვდები,რომ ასე თავს მაინც არ დაგანებებ?!
-თომა,გაბრაზებული ვარ,გაფრთხილებ!-შევეცადე მშვიდად მეთქვა.
-მერე რა?!სულ არ მეშინია შენი.-მითხრა და გამიღიმა.-შენნაირი მშიშარა კი არ ვარ,მარიამ.-გაიცინა.
გაბრაზებული ვიყავი და მეოთხე „ლაწ!“. ღირსი იყო.სულ არ ვნანობ რომ დავარტყი.
-მართალია,ღირსი არ ვიყავი,მაგრამ არაუშავს!-მითხრა და ხელი მოისვა გაწითლებულ ლოყაზე.-მწარე ხელი გაქვს,ხო იცი?!-მითხრა და გაიცინა.
მამის მკვლელი თვალებით შევხედე.
-კაი ხო,არ მინდა მეხუთეც.-მითხრა და განზე გაიწია.
-მიხვდი ძლივს.-ვთქვი და გავიცინე.
-ბოდიში მოგიხადო?-მკითხა სრიოზულად.
-არანაირი ბოდიში არ მინდა.-ვუთხარი და გავუღიმე.
-მარიამ,მოიცა.წეღან გაბრაზებული იყავი და ახლა მიღიმი?-გაუკვირდა თომას.
-ხო,გიღიმი.-ვუთხარი და 36 კბილი გადმოვყარე.
-გიჟი ხარ!-მითხრა და გაიცინა.
-კარგია,რომ დარწმუნდი.მოვედით,როგორც იქნა.-ვთქვი და სარპეტიციოში შევვარდი.
-მარიამ,სად დაიკარგე?იცი,როგორ მოენატრე ამ მიკროფონს.-მითხრა ლუკამ და გაიცინა.
-ხო და,დღეეს დიდ ხანს ვიმეცადინებ.-ვთქვი და გავიღიმე.
-თომა,სახეზე რა გჭირს?-ჰკითხა ლუკამ.
-აააა.მაგის ნახელავია.-ხელი გამოიშვირა ჩემსკენ თომამ.
ბავშვებმა გადაიხარხარეს.
-კარგით,გეყოთ.დავიწყეთ!-ვთქვი და გიტარა ავიღე ხელში.
-დღეს რას ვმეცადინეობთ?-მკითხა ილიამ.
-ოზი ან კიდევ რასმუსი.რომელი გინდათ?-ვიკითხე.
ხმათა უმრავლესობით რასმუსის რეპერტუარზე უნდა გვემეცადინა.როგორც ყოველთვის მუსიკაში ჩავიკარგე.მუსიკაა...იმდენი ვიმღერე ლამის ხმა ჩამიწყდა.თომაზე გაბრაზებულმა კიდე გიტარაზე ვიყარე ჯავრი.საბრალო გიტარა,გადარჩა კიდევ კარგი...რომ მოვრჩით უკვე 8 საათი იყო.
-მარტო მიდიხარ,მარი?-მკითხა თომამ.
თავი დავუქნიე.
-მარტო?საღამოა!საშიშია!გაგაცილებ.-მითხრა თომამ და ჩემი ჩანთა ზურგზე მოიკიდა.
უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე.
-ნწ!მაინც გაგაცილებ!რომ გამარტყა ხელი კიდევ მაინც.-მითხრა და გამიღიმა.
-კაი.-ვთქვი და გაბუტული ბავშვივით დავიჯღანე.
-არა რა..-დაიწყო ლაპარაკი თომამ.
-არ მინდა საუბარი.-ვთქვი და გარშემო მყოფებს თვალი მოვავლე.
-მარი,ერთი წუთი მისმინე რა.გთხოვ,კარგი?
-კარგი.
-რა რეაქცია გექნება თუ გეტყვი,რომ რატის არ უყვარხარ,“პროსტა“ ერთობა-თქო შენთან.შენ რეაქცია არ გექნება.მეტყვი გშურს და მაგიტომ მეუბნებიო.მართალიც იქნები.თუმცა მე ამას არ გეტყვი.
-აბა?-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-გეტყვი იმას,რომ რატის მართლა უყვარხარ.იმასცა გეტყვი,რომ მეც მართლა მიყვარხარ და ძალიან მშურს რატისი,რომ დამასწრო სიყვარულის ახსნა.-გაიცინა თომამ.
-ხოო,მერე თომა.
-მერე ის რომ,ამ ადამიანების ბრბოში სადაც ყველა ერთმანეთს ზიზღით უყურებს,სადაც არ იციან სიყვარული,სადაც ცდილობენ ერთმანეთი დაჩაგრონ,სადაც ყველას ყველა „ფეხებზე კიდია“,სადაც მხოლოდ ერთი-ორს შეუძლია გაგიგოს,სადაც მარტო ფულზე არიან დახამებული,ზუსტად,ამ ადამიანების ბრბოში ვცხოვრობთ.არ მინდა ამ ადამიანებს დავემსგავსო,მარიამ.ვცდილობ კარგი ვიყო,ვცდილობ და ვითომ გამომდის,მარიამ?-მკითხა თომამ და თვალებში ჩამხედა.
-კი.მეც მაგ ადამიანების ბრბოში ვცხოვრობ შეგახსენებ.-ვუთხარი და გავუღიმე.-ვერ ვიტან აქაურობას.ძნელია აქ ყოფნა.-ვუთხარი და დავიჯღანე.
-ბავშვოობ!-გაიცინა თომამ.-გიხდება!
-ვიცი.აუ,გთხოვ აღარ გინდა ისეთები დღეს რომ მითხარი რა.თორემ კიდევ გაიშლება ჩემი ხელი.-ვთქვი სერიოზული სახით.
-ვეცდები,მარიამ!-მითხრა და ჩანთა მომაწოდა.-სახლში ვერ ამოგყვები.აბა,კარგად!-ხელი დამიქნია და წავიდა. სახლის კარი ღია იყო.მუსიკის ხმა გამოდიოდა და ბიჭების კამათის ხმა.ოთახში შევიხედე და ჰოი საოცრებავ!
-დაიკო!-ცოტნეც გამოვარდა ოთახიდან
-რა ხდება?-ვიკითხე გაკვირვებულმა.
-სურპრიზია.-მითხრა ცოტნემ და წინ დამიდგა.-ოთახში ვერ შეხვალ.
-ის ლამაზი კაბაა სურპრიზი?-ვიკითხე.
-მოიცა,დაინახე?
-კი,დავინახე.-ვთქვი და გამეცინა.
-თუ დაინახა შემოვიდეს.-თქვა ვიღაცამ.ეს ვიღაცა რატი იყო,თურმე.
გამიხარდა რატის დანახვა.
-მარიამ,ეს კაბა შენ!მინდოდა სურპრიზი გამეკეთებინა,მაგრამ...
-არაუშავს,რატი.ლამაზიაა!-ვთქვი და კაბა ხელში ავიტაცე
ულამაზესი იყო. ლურჯი ფერის,მუხლამდე.მე რომ მიყვარს ისეთი.
-მოგეწონა?-მკითხა რატიმ.
-კი,ძალიან ლამაზია.-ვთქვი და რატის გვერდზე დავჯექი.
-ჩვენც ვიცოდით,რომ მოგეწონებოდა.-თქვეს ცოტნემ და სანდრომ.
-დაიკო,დაიწვა ეს ბიჭი შენი სიყვარულით!-თქვა ცოტნემ და გადაიხარხარა.
-შენ გირჩევნია შენს ცხოვრებას მიხედო!-ვუთხარი სიცილით.
-მერე მე რას ვაკეთებ?-მკითხა ცოტნემ.-ჩემი სიცოცხლე და ჩემი ცხოვრება ხარ შენ!-მითხრა,მოვიდა და შუბლზე მაკოცა.
-ოეე.-ვიყვირე და ტლინკები ავყარე.
-ოოო,რა საზიზღარი ხარ!-მითხრა ცოტნემ და თავის ადგილს დაუბრუნდა.
-არა,რა კაი გაძლება მოგცეს,რატი,ღმერთმა ჩემი დის ხელში-სიცილით თქვა ცოტნემ.
-პირიქით,ყოჩაღ ჩემს მარიამს,რომ თქვენ გიძლებთ.-სიცილით თქვა რატიმ.
-ესეც რომ ამისკენაა რაა.-თქვა ცოტნემ და ჩემსკენ გამოიშვირა ხელი.-წადი ჩაიცვი,ნახე ზუსტად გაქვს,დიდი გაქვს თუ პატარა.
-ხო,კაი.-ვუთხარი და ჩემს ოთახში გავედი.კაბა გადავიცვი და სარკის წინ დავდექი. მიხდებოდა,მგონი.მუხლამდე გაშლილი კაბა.წელზე ქამრით და ჯაჭვით.ისეთი იყო,როგორიც მომწონს ზუსტად.სარკის წინ დავტრიალდი.თითქოს რაღაცა აკლდა.გამახსენდა.დედაჩემის ნაჩუქარი ლურჯი ბანტი,თმაზე გასაკეთებელი.ვიპოვე და გავიკეთე თმაზე.მიხდებოდა ნამდვილად.
-ბიჭებო მოემზადეთ გამოვდივარ.-გავძახე ბიჭებს.
-მზად ვართ.-იყვირა ცოტნემ და ჩემი ოთახის კარი გააღო.
-ეეე,ლამაზი ხარ!-მითხრა ცოტნემ.
-ბიჭო აცადე გამოვიდეს ოთახიდან და ჩვენც ვნახოთ.-თქვა სანდრომ.
-აბა,როგორია?-ვიკითხე გამოსვლისთანავე.
-ულამაზესი ხარ,დაიკო!-მითხრა სანდრომ.
-გიხდება,მარ!-ტაში დამიკრა აღფრთოვანებულმა რატიმ.
-აუ,დაიკო,ვაღიარებ,თვით მონიკა ბელუჩიც,რომ მონიკა ბელუჩია,ისიც კი ვერ გჯობია!-მითხრა სანდრომ,მოვიდა და ჩამეხუტა.
-ჩემი,მარიამი!დღეს რა რიცხვია?-უცებ იკითხა სანდრომ.
-1 დეკემბერია.რა იყო?-ვთქვი მე.
-ზამთარია.იმედია შენ და რატი ახალ წელს ერთად იქნებით და ერთად შევხვდეთ ჩვენ ოთხი.-თქვა სანდრომ.
-კი,რა თქმა უნდა.ერთად ვიქნებით მე და მარიამი.-თქვა რატიმ და წამოდგა-მგონი ჩემი წასვლის დროა...
-არა,რა წასვლის დრო ვერ ხარ?გამოვიტან ლუდს და დავლიოთ.-უთხრა ცოტნემ რატის.
-ფუუუ....-ვთქვი ზიზღით.
-რა გჭირს,მარ?-მკითხა რატიმ.
-ლუდი ეზიზღება.-თქვა სიცილით ცოტნემ.-კაი,მარ შენ „მონსთერი“ დალიე.მგონი კიდევ უნდა გვქონდეს.-სიცილით მითხრა ცოტნემ.
-კაი.გამოვიცვლი დამოვალ.-ვთქვი და ოთახში შევვარდი.სწრაფად გამოვიცვალე „მონსტერის“ ხათრით.
10 წუთში გემრიელად მივირთმევდი ჩემს საყვარელ სასმელს.
-აუ,მე დავიღალე შევალ რა ჩემს ოთახში.-ვთქვი და ოთახისკენ გავემართე.
-მოიცა,მარ.ჯერ გეტყვი რაღაცას.დღეს რატი ჩვენთან რჩება.-მითხრა ცოტნემ სიცილით.
-რააა??-ვთქვი გაკვირვებულმა.
-ხო რა იყო?
-არა,არაფერი.ძილი ნებისა!-ვთქვი და ოთახში შევედი.
მალევე ჩამეძინა.
-ტკბილი სიზმრები,მარიამ!-გავიგონე რატის ხმა ოთახის გარედან.
ყურადღება არ მივაქციე.ტკბილად დავიძინე.დილით მოხდა სასწაული და ჩემით 7 საათზე გამეღვიძა.სამივეს ეძინა.აი,თუ არ ხდება სასწაულები.
-ძილისგუდებო!-ვიღრიალე ბოლო ხმაზე.
-რა ხდება?-დაფეთებული წამოვარდა სანდრო.
-ადექით!დროზე!-ვიყვირე სიცილით.
-ოოო!რა ხდება?-თავი კაი მთვრალივით წამოწია ცოტნემ.
-დროზე!მე მალე სკოლაში უ ნდა წავიდე!-ვთქვი სიცილით და ოთახიდან გავედი.
-უხ შენი..-გავიგე ცოტნეს ნათქვამი და ბიჭების სიცილი.
ისევ ერთფეროვანი დღე.არ ვიცი რა დაემართა ჩემს საინტერესო ცხოვრებას. ისევ გიოს სულელური ანეკდოტები,რატის კომპლიმენტები და ნიკას ზიზღნარევი მზერა.უკვე ცუდად ვიყავი.არ მეგონა თუ ასეთი რამე მოხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში.ყოველ საღამოს რატის ჩემთვის საჩუქარი მოჰქონდა.ხანდახან ჩვენთან რჩებოდა.
რამდენიმე დღეც და ზამთრის არდადეგები დაიწყებოდა.სიხარულით დავფრინავდი.
-მარიამ,ცოტაც და არდადეგები დაიწყება,ხომ კარგია?-მკითხა რატიმ.
-კი,კარგია.რა ხდება?-ვკითხე ინტერესიანი თვალებით.
-რა და,მინდა მე,შენ და შენი ძმები ერთად წავიდეთ დასასვენებლად.
-მმმ...ეგ მეც მინდა.-ვთქვი სიცილით.
-ხოდა,თუ გინდა წავიდეთ.-მითხრა და გამიღიმა.
-კი,ბატონო.-ვუთხარი სიცილით.
ეს დღე არ დამამახსოვრდებოდა,რომ არა ჩემი გაციება. სახლში მარტო ვიყავი,სიცხე მქონდა 39 და ძალიან საშინლად ვიყავი.საწოლიდან ვერ ვდგებოდი.ცოტნე და სანდრო სამსახურში იყვნენ.რა მექნა არ ვიცოდი. რატის დავურეკე.იმ წამსვე მოვიდა,რასაც ქვია.
-რა სჭირს ჩემს პატარას?-მკითხა და საწოლთან ჩამოჯდა.
-სიცხე მაქვს,ცუდად ვარ.-ვუთხარი და საბანში ჩავიმალე.
რატიმ ეგრევე რაღაც წამალი დამალევინა.ჩემს გვერდზე იყო და თმაში ხელს მისვამდა.ვაი მე!!!რა კარგი იყო.ასე ჩამეძინა.რომ გავიღვიძე რატის ჩემს გვერდზე ეძინა.შემეშინდა...მაგრამ მერე დავინახე რომ საბრალო რატი საბანზე,ტანსაცმლით იწვა.აუ,რა საყვარელი იყო,იცით?ვერც კი წარმოიდგენთ.
-მარიამ,გთხოვ,თვალებში ნუ მიყურებ.მღვიძავს.-მითხრა და გაიცინა რატიმ.
-რაა?-ვიკითხე გაკვირვებულმა.
-მიყვარხარ!-მითხრა,თავი წამოწია და ცხვირზე მაკოცა.
-ოჰოოო...მეც!-ვუთხარი და გავიცინე.
რატი ადგა და სკამზე დაჯდა.
-აბა,ახლა როგორ ხარ?-მკითხა.
-მომაკვდავივით.
-ეგ რას ნიშნავს?
-იმას რომ ჩემი ძმა მოვიდა,კარი გაუღე.-ვუთხარი სიცილით.
რატი გაკვირვებული წავიდა და ოთახში ცოტნესთან ერთად დაბრუნდა.
-ხო გითხარი?-ვუთხარი სიცილით.
-მომაკვდავო!-მითხრა ცოტნემ და დამეჯღანა.
-ბლაა...ნერვების მოშლის ხასიათზე ხარ?
-კიი.-მითხრა და გაიცინა ცოტნემ.-ვერ მოგიშლი ნერვებს,თუ რაა??
-აუ,გამანებე რა თავი,არ ვარ შენს ხასიათზე!-ვუთხარი მკაცრად.
-მე ბოდიში.-თქვა და დატოვა ჩემი ოთახი.
ჩამეძინა.რომ გავიღიძე ღამის 3 საათი იყო.მეორე ოთახიდან ბიჭების სიცილის ხმა ისმოდა.
-რა ხდება აქ?-კარები გავაღე და ოთახიდან გამოვედი.
-უი,გაიღვიძე?-მკითხა სანდრომ.
-არა მძინავს,სანდრო.-ვუთხარი და დავეჯღანე.
-ხო,კაი,რა იყო?რატო ხარ ცუდ ხასიათზე?-მკითხა ცოტნემ.
-მგონი კიდევ სიცხე აქვს...-თქვა ვიღაცამ.გავიხედე რატია
„ამას აქ რა უნდა?!კიდევ აქ რჩება?“-გავიფიქრე და თავი გავაქნიე.
-რა ხდება,მარიმა?არ გინდა,რომ დავრჩე?-მკითხა რატიმ.
-რაა??მე..-დავიბენი.არ მეგონა თუ რატი ამას შემეკითხებოდა.
ხო,კაი,არაფერი.-თქვა სიცილით.
-ხო,კაი.-ვთქვი და ლეპტოპი ჩავრთე.
ჩემს საყვარელ მომღერლებს ვუსმენდი:Nigtwish,Slipknot,The rasmus,The beatles,Nirvana,Green day,Jared leto.მოკლედ ყველაზე მაგარ სიმღერებს ვუსმენდი.
-მარიამ,დავიღალეთ მაგ მუსიკით!რამე წესიერი ჩართე რაა!-მითხრა სანდრომ.
-კარგი.-ვუთხარი და „წესიერი“ მუსიკის მოძებდა დავიწყე.
-აუ,როგორი ჩავრთო?-ვიკითხე ცოტა ხნის შემდეგ.
-რაიმე,წყნარი.-მითხრა სანდრომ.
წყნარი...ჩემთვის მოცარტი ძალიან წყნარი იყო.ამიტომაც ჩავრთე მოცარტი.
-ეს რაა გოგო?-იყვირა ცოტნემ.
-მოცარტი.-ვუთხარი და გავუღიმე.
-კლასიკაა.ფუფ....-თქვა ცოტნემ და ოთახიდან გავიდა.
-რა კარგია,არა რატი?-იკითხა სანდრომ.
-გადასარევი.-თქვა სიცილით რატიმ.
-თუ არ მოგწონს წადი ცოტნესთან.-ვუთხარი მკაცრად.
-არა,მომწონს.-მითხრა და ჩემს გვერდზე დაჯდა.-მიყვარხარ!-მითხრა ყურში.
-მეც!-მეც ჩურჩულით ვუთხარი.
ასე წყნარი მუსიკის ფონზე ჩაეძინა ჩემს ძმას.ცოტნესაც ეძინა,თურმე. მარტო მე და რატი ვუსმენდით მუსიკას და ერთმანეთთან ყოფნით ვტკბებოდით.
