უცნაური არა,უბრალოდ განსხვავებული [6] (დასასრული)

-მეძინება!-ვთქვი და ლეპტოპი დავხურე.
-ჯერ უნდა გამორთო...-მითხრა რატიმ.
-ჩემი ლეპტოპია.
-არ გართმევ ნუ გეშინია.-მითხრა და გაიცინა.
-მეც მეძინება.-მითხრა და შუბლზე მაკოცა.
-ხო და,დაიძინე,არ გიშლი.-ვუთხარი და ჩემს ოთახში შევედი.
არ ვიცი რატის რა მოუვიდა,მაგრამ ნახევარ საათში ჩემი ოთახის კარებზე დააკაკუნა.
-შეიძლება?-იკითხა.
-შემო!-ვუთხარი.
-მოიცა,არ დაწოლილხარ?-მკითხა რატიმ.
-არა ჯერ არა.გიტარის აკორდის აღებაში ვმეცადინებდი.-ვუთხარი და გიტარა გვერდზე გადავდე.-რა ხდება?
-მომენატრე!მინდა ჩაგეხუტო,მარიამ!-მითხრა და ჩემს გვერდით დაჯდა.
ჩუმად ვიყავით,არცერთი ხმას არ ვიღებდით.ან რა უნდა გვეთქვა?
მგონი ჩამეძინა.როცა გავიღვიძე ჩემს საწოლზე ვიწექი ტანსაცმლით.რატის სკამზე იჯდა და ეძინა.
-რატი!-ჩუმად დავუძახე.
-რა იყო?-მკითხა.
-არ გძინავს?
-შენ გამაღვიძე წეღან.-მითხრა და გაიცინა.წამოდგა,ჩემთან მოვიდა,ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და მაკოცა.
-კიდევ ერთხელ გეუბნები,რომ მიყვარხარ!
-ვიცი.
-მართლა?
-დიახ.
-ის თუ იცი,რომ ახალ წელს მარტო მე და შენ ვხვდებით.
-რა,რატი?
-ხო,ცოტნემდა სანდრომ ასე გადაწყვიტეს.
-ვერ გიტანთ.-ვთქვი და მეორე თახში გავედი. ძალიან მალე გავიდა სამი დღე და დაიწყო ზამთრის არდადეგები. მე კიდევ გაციებული ვიყავი,ამიტომ ჯერ კიდევ თბილისში ვიყავით.
ახალი წელი ახლოვდებოდა.არ მიხაროდა.ახალი წელი ახალი პრობლემებია,ახალი პრობლემები ახალი გულისტკენაა,ახალი გულისტკენა კი ჩემს ნერვებზე ძალიან ცუდად აისახება.ამიტომ არ მიყვარს.
-ახალი წელი მოდის!-იყვირა ჩემმა ძმამ.
-მერედა გიხარია?-ვკითხე.
-არა.
-ხოდა ანუ არ ვდგამთ ხო ნაძვის ხეს?-ვიკითხე.
-მოიცა რატომ/-იკითხა რატიმ.
-ჩვენ უკვე 2 წელია არ ვდგამთ ნაძვის ხეს.ყოველთვის თედო და დედა რთავდნენ და...-აუხსნა ცოტნემ.
-გასაგებია.-თქვა რატიმ.
დღე დღს მისდევდა.ისე ცუდად ვიყავი,რომ ახალ წელს თბილისში უნდა შევხვედროდი.რაღაც არ მიხაროდა,მაგრამ არაუშავს.
ახალი წლის წინა დღეა და გიო მირეკავს მობილურზე.
-ხო,გიო!
-რას შვრები?როგორ ხარ?მე კარგად ვარ.
-მეც.
-არ გინდა ჩემთნ გამოხვიდეთ შენ და რატი.
-აუ,გიო,ვერ შევძლებთ.მე ძალიან ცუდად ვარ და რავი აბა...
-კაი,არაუშავს ეგ არაფერია.
-შენ გამო ჩვენთნ.-დავპატიჟე გიო.
-ასიანი გინდა?-მკითხა გაკვირვებულმა.
-კი,რატომაც არა.
-მაშინ მოვალ.
-კარგი იქნება.
-და როგორ მოვაგნო?
-რატი მოგიყვანს.გაწყობს?
-კი მაწყობს.
-ხო,კაი.რატის დაელაპარაკე მოიცა.-ვუთხარი და რატის მობილური ხელში მივაჩეჩე.
ვინააო ხელით ,მანშნა.
-გიოა.დაელაპარაკე.-ვუთხაი და გავუღიმე.
ნახევარ საათში მე.რატი,ცოტნე,სანდრო და გიო ერთ ოთახში ვისხედით და ვსაუბრობდით.მე ისევ ჩემს „მონსთერს“ ვსვამდი,აბა იმათი ლუდი არ მიყვარს და რა ვქნა?!
იმდენი ვისაუბრეთ,იმდენი ვისაუბრეთ,ვერც კი წარმოიდგენთ.გიომ მოყვა ის ამბავი,როცა პირველად მნახა.ჩემი ძმები სიცილით კვდებოდნენ გიოს ნათქვამზე. ძალიან კარგი საღამო გამოვიდა.
-აბა,წასვლის დროა!-თქვა გიომ და წამოდგა.-უნდ დაგემშვიდობოთ.
-იყავი კიდევ ცოტა ხანი.-უთხრა ცოტნემ.
-არა,იყოს.ხვალ ახალი წელი დადგება.ამიტომ მზადებაში ხელს აღარ შეგიშლით.აბა კარგად!-დაგვემშვიდობა გიო და წავიდა.
-ხვალ ახალი წელი დადგება.ხო და რას ვამზადებთ ან რ5ას ვაკეთებთ?-იკითხა სანდრომ.
-ერთად ვხვდებით.უი ბოდისი,უფრო სწორად რატი და მარი ერთად ხვდებიან,ოღონდ სიზმარში.-თქვა ცოტნემ და ზე დონის იუმორზე ჩაბჟირდა.
-ანუ?-იკითხა დაბნეულმა რატიმ.
-შენ და მარი ჩვენთან ერთად შეხვდებით ახალ წელს!
ეწყინა,აშკარად,რატის.არა და,როგორ უნდოდა,რომ ერთად შევხვედრილიყავით.მარტო ჩვენ,მე და რატი....


გათენდა. რატიც ჩვენთან იყო.დღემ სწრაფად ჩაიარა.ახალი წელი სულ რაღაც 4 საათში დადგებოდა.
-მარიამ,არ ემზადები?-მკითხა ცოტნემ.
-რა?
-არ იცვამ-თქო ტანსაცმელს.რაიმე ლამაზს...
-არა.დახეული ჯინსითაც შევხვდები ახალ წელს.-ვუთხარი სიცილით.
-კარგი,როგორც გინდა.-მითხრა და თავის ოთახში შევიდა.
ამ დროს რატის მობილურმა დარეკა.
-ხო,ბიჭო!
-...
-მერე ტო?
-...
-აუ,ძმა ხარ,რა!
-...
-სად მითხარი და არაა პრობლემა.
-...
-კი,კი,ათ წუთში მანდ ვარ.
-...
-ძმა ხარ ტო,ძმა.მადლობა.კაი,კაი.-უთხრა და გაუთიშა.
-რა ხდება?-ვკითხე რატის.
-არაფერი,მარ,რაღაც საქმეზე გავალ და მოვალ.კარგი?-მკითხა დ შუბლზე მაკოცა.-ჩემი პატრაა...
-კარგი.-ვუთხარი.
-წავედი მე და ჩემს სიცოცხლე და ცხოვრებას არ აწყენინოთ!-თქვა რატიმ.
-ეეე,მარიამი ჩემი სიცოცხლე დდა ცხოვრებაა!-იყვირა ცოტნემ ოთახიდან.-მომინდომა აქ „ახევა“!
რატიმ გაიცინა.
-მაგარი ძმა გყავს რა...
-ვიცი.მე მგონი 10 წუთში ვიღაცას უნდა შეხვდე.-შევახსენე.
-ხო,კარგი,წავედი.-თქვა რატიმ და სიცილით ჩაირბინა კიბეები.
მოვიწყინე.უკვე 1 კვირაზე მეტი იყო,რაც რატის მარტო არც ერთხელ არ დავუტოვებივარ.სულ ჩემს გვერდით იყო.ახლა კი სადღაც წავიდა,არც მითხრა ისე წავიდა.
გავიდა 1 საათი,ორიც,სამიც...კიდევ ნახევარი საათიც.
ვნერვიულობდი რატიზე.ცოტნე და სანდრო კი მაწყნარებდნენ.
თორმეტს აკლდა რაღაც წუთები,რომ კარზე ზარი გაისმა.ცოტნე წავიდა კარის გასაღებად.
-დამაგვიანდა,ხო?-გაისმა რატის ხმა.
-კი.-მკაცრად უთხრა ცოტნემ.
მე არ გავნძრეულვარ.დივანზე ვიწექი წყნარად ჩუმად.
-ძინავს?-იკითხა რატიმ.
-არა,ოთახშია.-უთხრა ცოტნემ.
რატი ოთახში შემოვიდა.
-ჩემი პატარა,რა გჭირს?ცუდად ხომ არ ხარ?რა გჭირს?ხმას რატომ არ მცემ?გაბრაზებული ხარ?კი მაგრამ რატომ?რომ დამაგვციანდა?რომ არ გითხარი სად მივდიოდი?ხმა გამეცი,გთხოვ,მარიამ!ნუთუ არ მოგენატრე!ხმა ამოიღე რა!-მთხოვდა რატი,მაგრამ ხმას არ ვცემდი,გაბრაზებული ვიყავი.
ხუთი წუთიც და ახალი წელი დადგებოდა.ჩემი ძმებიც ოთახში შემოვიდნენ.
-სულ რაღაც ხუთ წუთში ახალ წელს მოგილოცავთ!-თქვა სანდრომ.
-იქნებ ეგ ხუთი წუთი მე დამითმოთ.-თქვა რატიმ.
-კი,ბატონო.-უთხრა ცოტნემ.
-მაშინ დავიწყებ.მარიამ რაც მოვედი ხმა არ ამოგიღია.ვიცი გაბრაზებული ხარ,ასე არ უნდა მოვქცეულიყავი და ბოდიშს გიხდი ამიტომ.ბოდიში,ჩემი ლამაზი.არა,მაინც არ მცემ ხმას,კი მაგრამ არ მესმის რაზე გაბრაზდი?მე ხომ შენს გამო ვიყავი წასული.-თქვა რატიმ.
-ცოტაც და ახალი წელი დადგება.-თქვა ცოტნემ.-დავიწყეთ უკუთვლა. ათი,ცხრა,რვა,შვიდი,ექვსი,ხუთი,ოთხი,სამი,ორი,ერთი და...
-მარიამ,ცოლად გამომყვები?-მკითხა მოულოდნელად რატიმ.
-რაა?-ვიკითხე გაკვირვებულმა.
-ცოლად გამომყვები?-გამიმეორა კითხვა რატიმ.
რატის ხელში პატარა ყუთი ეჭირა,ყუთში კი პატარა,ოქროს რგოლი იყო.
-არ გთხოვ ახლა მითხრა პასუხი.შეგიძლია დაფიქრდე და პასუხი მერე მითხრა.თუ გინდა ერთი თვის მერე,ან ორი,თუნდაც ერთი წლის შემდეგ,ოღონდ პასუხი მითხარი.კარგი?-მითხრა რატიმ და ჩამეხუტა.
ამ დღიდან 2 თვე გავიდა უკვე,მაგრამ მე ჯერ პასუხი არ მითქვამს.კიდევ ვფიქრობ.ასე მგონია ჯერ პატარა ვარ...შეიძლება ცოტა ხანში რატის სხვა შეუყვარდეს.ამიტომ არ ვეუბნები პასუხს ჯერ.
ჩემი ძმები...ჩემმა ძმებმა თუ გინდა კი უთხარი თუ გინდა არაო.
რა ვქნა?!არ ვიცი...ალბათ,უარს ვეტყვი რატის,თუმცა არ მინდა გული ვატკინო.მე ის ძალიან მიყვარს...