ძნელია ვიყოთ ერთად! (1)

დილით ადრე გამეღვიძა და ოთხი წლის წინ დაწყებულ ამბებს ვიხსენებდი სკოლა რომ დავამთავრე, მერე ჩავაბარე, უფასოზე მოვხვდი და ქალაქში წამოვედი საცხოვრებლად, დედა სოფელში მარტო დავტოვე მე კი ბინის ძებნა დავიწყე მაგრამ ყველა ძალიან ძვირი იყო მაშინ ძალიან გვიჭირდა და შესაფერისი ვერაფერი ვნახე, ამიტომ დეიდასთან დავრჩი ცოტახანს მაგრამ იქ ყოფნა ძალიან მეუხერხულებოდა იმიტომ, რომ პატარა სახლში ისედაც ბევრნი ცხოვრობდნენ. უნივერსიტეტში პირველ დღესვე გავიცანი გოგო რომელიც ჯერ ისევ ეძებდა ბინას თან ძალიან კარგი გოგო ჩანდა და გადავწყვიტეთ ერთად გვეცხოვრა თან გადასახდელ ფულსაც შუაზე გავყოფდით მშვენიერი ბინა ვნახეთ იმ საღამოსვე. კარგად მოვეწყვეთ და ძალიან დავმეგობრდით. დედამ გადაწყვიტა რომ ამერიკაში წასულიყო და იქ ენახა რამე სამუშაო რადგან რაღაც მიზეზის გამო სამსახურიდან გაამთავისუფლეს. დედა სკოლაში ასწავლიდა ინგლისურ ენას ამიტომ გაუადვილდებოდა იქ ცხოვრება მაგრამ მე ძალიან გამიჭირდებოდა უიმისოდ. ბოლოს მაინც წავიდა და მალევე ნახა კარგი სამსახური ერთ პრესტიჟულ კომპანიაში მდივნად, დედას ეს საქმეც კარგად ესმოდა. ის საკმარის ფულსაც მიგზავნიდა და ყველაფერში მყოფნიდა. ის ყოველდღე მირეკავდა და ერთხელაც მითხრა რომ თხოვდებოდა თავის უფროსზე რომელიც ძალიან მდიდარი იყო, ამიტომ დედამ ფული გამომიგზავნა რომ მასთან ჩავსულიყავი და მის ქორწილს დავსწრებოდი. მეც ჩევედი ქალბატონი ნინა ძალიან შეცვლილი იყო ისეთი ბედნიერი ჩანდა, რომ ბრწყინავდა, ჩემი მამიკოც მომეწონა კარგი ადამიანი იყო და ერთმანეთი კარგად მივიღეთ. სამწუხაროდ იქ დიდხანს არ დავრჩენილვარ რადგან სწავლა მეწყებოდა. უკვე მეორე კურსელი ვიყავი. ჩამოვედი, კარგად ვსწავლობდი, ერთ წელში პატარა ძმა მეყოლა რომლის სანახავადაც ზაფხულში ჩავედი. ისეთი საყვარელი იყო რომ არ მინდოდა მისი დატოვება. ჩემმა მამიკო სემმა ამერიკაში სწავლა შემომთავაზა მაგრამ უარი ვუთხარი რადგან არ მინდოდა ჩემი სამშობლოს მიტოვება. შემდეგ ზაფხულს ნინა და სემი თვითონ ჩამოვიდნენ და მალევე წავიდნენ. სემმა პატარა სახლი იყიდა მე და მარი (ჩემი მეგობრი) იქ გადავედით საცხოვრებლად. მოვიდა შემოდგომა და ეს ბოლო წელი იყო სწავლის. ამ წელმაც მალე გაიარა და წლის ბოლოს ჩვეულებრივ ბანკეტი გვქონდა ეს დღე არასოდეს დამავიწყდება და მთელი ეს არაჩვეულებრივი ოთხი წელი რომელსაც დღეს თბილად ვიხსენებდი. მარი უკვე ამდგარიყო და საუზმე გაემზადებინა
–ანა ჩამო საუზმე მზადაა დამიძახა მარიმ
მეც ავდექი ჩავიცვი კეტები, შავი ჯინსის შარვალი, მწვანე ფართო მაიკა და ჩემი შავი კაპიშონიანი თბილი ჯაკეტი მოვიცვი იმის მიუხედავად, რომ შუა ზაფხული იყო ძალიან ცივი დილა იყო რადგან მთელი ღამე წვიმდა. დაბლა ჩავედი მარი უკვე ჩაის სვავდა, მეც დამისხა. საუზმის დროს ხმა არცერთს არ ამოგვიღია. მარი ცუდ გუნებაზე ჩანდა და ამ დროს მასთან ლაპარაკი არ ღირდა არადა ძალიან მაინტერესებდა რა სჭირდა. ბოლოს მაინც ვკითხე
–რა გჭირს მარ ცუდად ხომ არ ხარ?
–არა. მაშინვე მიპასუხა
–იქნებ ნიკამ (მარის შეყვარებული) გაწყენინა რამე? არ ვეშვებოდი და ჩემდაგასაკვირად მარიმ ტირილი დაიწყო, მაშინვე მასთან მივედი და მოვეხვიე მაგრამ არ მომცა ხელის დაკარების უფლება
–ნეტა ნიკას როგორც ვუყვარვარ ისე შენც გიყვარდე. მითხრა მარიმ და ცრემლები მოიწმინდა
–ვერ ვხვდები რა გჭირს მარიამ! ვუთხარი გაკვირვებულმა
–წეღან შენს ჩანთაში ბეჭედს ვეძებდი დედაშენმა რომ გაჩუქა და მინდოდა მეთქვა მათხოვე მეთქი
–მერე აიღე რა პრობლემაა?
–იცი შენს ჩანთაში კიდევ რა იდო? მარის ისევ წამოუვიდა ცრემლები
–მარი ახლა ვაპირებდი ამის თქმას...
–ანა შენ ამერიკაში მიდიხარ?
–ხო მარი მაგრამ... მარი არ მაცდიდა ბოლომდე ამეხსნა მისთვის ყველაფერი
–ყოველთვის მეშინოდა ამ დღის ანა მაგრამ ვიცოდი რომ ეს ოდესმე მაინც მოხდებოდა. სწავლას დავამთავრებდით და მეტყოდი მივდივარ ამერიკაში სამუდამოდ და სასწრაფოდ დატოვე ჩემი სახლიო, შენ კი იცი რომ შენს გარდა არავინ მყავს, ნიკა ქორწილზე ხმას არ იღებს ჯერ, სამსახურს ვერ ვშოულობ...
–გაჩუმდი მარი და მომისმინე. თითქმის ვუყვირე. პირველი, რომ მე არ ვაპირებ სამუდამოდ წასვლას, მეორე, გუშინ ვიყიდე ბილეთები და რადგან გვიან დაბრუნდი ვეღარ გითხარი. მესამე, ეგ როგორ იფიქრე რომ ქუჩაში დაგტოვებდი?
–აბა?
–შეგიძლია აქ დარჩე და თავი იგრძნო როგორც საკუთარ სახლში.
–ანა მაპატიე. ჩუმად მითხრა მარიმ და დარცხვენილი თავი პატარა ბავშვივით დაბლა დახარა
–არაუშავს
–მიყვარხარ ან! მითხრა მარიმ და მომეხვია, მეც მოვეხვიე
–მეც. კარგი ეხლა წამო წავიდეთ უნიში დიპლომები გამოვიტანოთ და მერე სადმე გავიაროთ.
მარი ცოტა გამხიარულდა ჩაიცვა და წავედით. დიპლომები ავიღეთ. მერე ნაყინები ვიყიდეთ და იქვე ჩამოვსხედით სკამზე, გემრიელად მივირთმევდით რომ მარი უცებ წამოხტა
–ღმერთო, ანა როგორ დამავიწყდა?
–რა მარ?
–დღეს ნიკას დაბადების დღეა
–ვაა მერე დაურაკე რაღას უცდი?
–ხო, ან არა, მაგ საზიზღარმა განგებ არ გამახსენა გუშინ რომ იფიქრა ალბათ თვითონ თუ გავახსენდებო.
–მერე? ვკითხე მარის
–ახლა წავალთ რამეს ვუყიდით და სახლში დავადგებით.
–კი მაგრამ არ გამოვიცვალოთ?
–ძალიან დაგვაგვიანდება. მითხრა მარიმ და სასწრაფოდ წავედით საჩუქარი ვუყიდეთ და მივედით
–მეგონა დაგავიწყდა. უთხრა ნიკამ მარის
–ეგ როგორ იფიქრე ჩემო საყვარელო
–რავიცი. შემოდით. გვითხრა ნიკამ და შევედით. ნიკას რამდენიმე ახლო მეგობარი დაეპატიჟა და კარგად გავერთეთ. მარი ძალიან ბედნიერი იყო რადგან ნიკამ ყველას თვალწინ ცოლობა სთხოვა. ნიკას ოჯახიც კარგად შეხვდა მარის და ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. უკვე ძალიან გვიანი იყო ნიკამ სტუმრები გააცილა, მერე მე, მარი და ნიკაც გამოვედით გარეთ ნიკა დაგვპირდა სახლამდე უნდა მიგაცილოთო, გარეთ სასიამოვნოდ გრილოდა, ქუჩაში არავინ იყო მე თავი ზედმეტად ვიგრძენი და გადავწყვიტე მარტო წავსულიყავი თან სახლთან უკვე ახლოს ვიყავი. ნიკა უარზე იყო მაგრამ დავითანხმე როგორც იქნა. მარი თვალებით მანიშნებდა რომ ჩემი მადლობელი იყო და წამოვედი. ერთი წუთი ჩავფიქრდი ნიკაზე და მარიზე თუ როგორ უყვარდათ ერთმანეთი და მეც მომინდა ვინმე მყოლოდა გვერდით. ქუჩაში მივდიოდი და გიჟივით ვიცინოდი მერე ვიგრძენი რომ საშინლად დავიღალე და ერთი სული მქონდა სახლში როდის მივიდოდი ამიტომ გადავწყვიტე მოკლე გზაზე წავსულიყავი, იქვე ერთ კორპუსთან ჩავუხვიე ისეთი სიბნელე იყო შემეშინდა მაგრამ უკან აღარ გამოვბრუნდი, სწრაფად მივდიოდი და ტელეფონის შუქით ვინათებდი გზას. ცოტახანში მეორე კორპუსთან შევუხვიე და რაღაც უცნაური ხმა შემომესმა. შენობას უკნიდან მოვუარე და საზარელი სურათი დავინახე ვიღაც ფანარს ანათებდა ორ კაცს რომლებიც უმოწყალოდ ურტყავდნენ ერთს ის საცოდავი ბიჭი მიწაზე ეგდო უსულოდ ალბად იმდენი ურტყეს გონება დაკარგა დანარჩენებს სახეზე ნიღბები ეკეთათ. არ ვიცოდი რა მექნა პოლიციაში დამერეკა თუ სახლში მიმავალი გზა გამეგრძელებინა. ძალიან შეშინებული ვიყავი, ვიფიქრე იმ ადამიანის გაძარცვა უნდოდათ ძირს რომ ეგდო და მალე წავიდოდნენ ბანდიტები, მერე მივიდოდი და დავეხმარებოდი მაგრამ, დავინახე ის ბიჭი იქ მდგომ ფურგონში როგორ შეტენეს ისე საცოდავად კვნესოდა ალბათ ტკივილისაგან შემეცოდა და მოულოდნელად დავიყვირე
–თავი დაანებეთ! და ფეხი წინ გადავდგი მაგრამ მაშინვე გავჩერდი, მივხვდი რა სისულელე ჩავიდინე, ყველამ ჩემსკენ გამოიხედა ვეღარ ვფიქრობდი რა უნდა გამეკეთებინა, ორი მათგანი ჩემსკენ გამოემართა, ფეხები მიკანკალებდა, უკვე ძალაინ ახლოს იყვნენ, რომ მოვტრიალდი და გამოვიქეცი, მინდოდა მეყვირა მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი, თვალებიდან ცრემლები მომდიოდა და ვეღარაფერს ვხედავდი, ვგრძნობდი მომდევდნენ და სისწრაფეს მოვუმატე, მაგრამ ძალინ დამეღალა ფეხები მინდოდა გავჩერებულიყავი მაგრამ ვერ ვჩერდებოდი ვფიქრობდი დედაზე, ძმაზე, მარიზე და იმ ბიჭზე ვის გამოც ახლა ამ მდგომარეობაში ვიყავი, ძალაინ დავიღალე მაგრამ მაინც გავრბოდი, არ ვიცი სად მივრბოდი მაგრამ ახლა მთავარი იყო გავქცეულიყავი, მინდოდა უკან მიმეხედა მაგრამ მეშინოდა რომ იმ ბანდიტებს დავინახავდი, უცებ სადღაც შორს ლამპიონი გამოჩნდა და სინათლისკენ გავიქეცი, შუა გზაზე გავვარდი და გავჩერდი, გარშემო არავინ იყო რამდენიმე წამი ასე ვიდექი სულს ვითქვავდი, სიჩუმე იდგა, ვიფიქრე დაიღალნენ და ალბათ უკან მიბრუნდნენ მეთქი, მერე ისევ შემეშინდა და ტელეფონი ამოვიღე მინდოდა მარისთან დამერეკა თან არ მინდოდა ხელი შემეშალა მარისთვის და ნიკასთვის მაგრამ მაინც ამოვიღე ტელეფონი, ბლოკი მოვხსენი, და უცებ უკნიდან რაღაც ვიგრძენი თავზე რომ შემეხო, და გავიგონე ცივი ბოხი ხმა
–ტელეფონი მომეცი! ფეხები მიკანკალებდა შეტრიალება მინდოდა და ვერ ვტრიალდებოდი, ტელეფონს ხელს ისე მაგრად ვუჭერდი ხელი გამეოფლა, ნეტავ ახლა ამერიკაში ვიყო დედასთან მეთქი გავიფიქრე და ძალა მოვიკრიბე რომ შევტრიალებულიყავი. ტელეფონი მივეცი
–იარე! ისევ მიბრძანა და თოფი დამიმიზნა, მეც დავემორჩილე და გავყევი, ფურგონთან მიმიყვანა ხელები და ფეხები შემიკრა, თავზე ტომარა ჩამომაცვა და მეც მანქანაში შემაგდო იმ საწყალ ბიჭთან რომელიც უგონოდ ეგდო მერე კარები დაკეტა და ცოტახანში ვიგრძენი როგორ დაიძრა მანქანა და გავიფიქრე, ღმერთო ახლა რა მეშველებათქო...
უცნაური გრძნობა მეუფლებოდა როცა წარმოვიდგენდი თუ რა შეიძლება დაეშავებინათ ჩვენთვის ბანდიტებს, მანქანა ისევ მიდიოდა, მე მარიზე ვფიქრობდი ალბათ უკვე მივიდოდა სახლში და აღმოაჩენდა რომ იქ არ ვიყავი. ნეტა მერე რას იზავდა? ეს კითხვა გამუდმებით არ მასვენებდა ახლა მხოლოდ ჩემს მეგობარზე ვიყავი დამოკიდებული. ხანდახან იმ ბიჭის კვნესა მესმოდა ჩემთან ასე ახლოს რომ იწვა და არც კი იცოდა ჩემი არსებობა. მეცოდებოდა მაგრამ ჩემი თავი უფრო მეცოდებოდა, ნუთუ ღირდა ამ მდგომარეობაში უცხო ადამიანის გამო ყოფნა? იქნებ რა დააშავა და ახლა უნდათ რომ შური იძიონ? იქნებ მკვლელია? ეს ფიქრები ძალიან მტანჯავდა. ნეტა რა რეაქცია ექნება როცა დამინახავს და გაიგებს მის საქმეში რომ ჩავერიე. ძალიან ვნანობდი ჩემს საქციელს და ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი. მანქანა არ ჩერდებოდა ალბათ უკვე თენდებოდა კიდეც. ნეტა სად ვიყავით ან სად მივყავდით. ხან თავი ცუდ სიზმარში მეგონა მაგრამ მერე ვხვდებოდი რომ მწარე რეალობა იყო.
უცებ მანქანა გაჩერდა, ვგრძნობდი გულის ცემა როგორ მატულობდა. სუნთქვას მოვუხშირე, ფეხები გამბუჟებოდა. მაგრამ საბარგულის კარები არავის გაუხსნია, დიდხანს ვიყავით ასე, ცოტა დავმშვიდდი და ზუსტად მაშინ გავიგე კარების გახსნის ხმა ვიღაცეები მანქანაში შემოვიდნენ და მესმოდა ხმაური და იმ ბიჭის კვნესა, ალბათ მიყავდათ სადმე, მე ისევ შემეშინდა, ხმას ვერ ვიღებდი და ვერც ვერაფერს ვხედავდი, არადა ძალიან მაინტერესებდა რა ხდებოდა. ბოლოს ვიღაც ფეხებზე შემეხო და მოულოდნელობისაგან წამოვიყვირე.
–დამშვიდდი! მითხრა ვიღაცამ ზიზღით. ფეხებს გაგიხსნი და გამომყევი!
მეც დავემორჩილე, ვერაფერს ვხედავდი მაგრამ, მაინც მივდიოდი, რაღაც კიბეებზე ჩამიყვანეს, სადღაც სიღრმეში რადგან ნესტის სუნი იგრძნობოდა, მერე იმ კაცმა ხელი მომკიდა სადღაც შემათრია, ხელები გამიხსნა და თავიდან ტომარაც მომხსნა. მას სახეზე ნიღაბი ეკეთა და იარაღს მიმიზნებდა, მერე უკან დაიხია და ოთახის მაგვარი რაღაციდან გარეთ გავიდა და კარებიც ჩაკეტა. მეგონა აქ მარტო ვიყავი მაგრამ შევცდი, უკან მიტრიალებაც ვერ მოვასწარი რომ ხმა გავიგონე
–შენ ვინ ხარ?
მივტრიალდი ის ბიჭი იყო, საწოლზე იჯდა, საკმაოდ მშვიდი ჩანდა მაგრამ ალბათ იმიტომ რომ სახე მთლიანად დალურჯებოდა და არაფერი ემჩნეოდა.
–მე... მე ანა ვარ. ძლივს ამოვილუღლუღე
–მართლა? მის ხმაში ცინიზმი იგრძნობოდა
–მერე აქ რას აკეთებ? მკითხა ისევ მან
–უბრალოდ მინდოდა დაგხმარებოდი... დავიწყე თავის მართლება
–დამხმარებოდი? და რითი?
ხმას ვერ ვიღებდი რადგან მანაც კარგად იცოდა ჩემი ეს სულელური საქციელი ალბათ რა ძვირად დამიჯდებოდა
–შენი დახმარება ის იქნებოდა რომ პოლიციაში დაგერეკა ან ვინმესთვის დაგეძახა, ვინმე უფრო...
–ჭკვიანისთვის? ვეღარ მოვითმინე და მეთვითონ დავაბოლოვე
–ხო თუნდაც. თუმცა ისიც შეგეძლო გზა ჩვეულებრივ გაგეგრძელებინა
–გულის მაგივრად ქვა კი არ მიდავს.
–არც მე და ამიტომ გეუბნები თუ რამე დაგემართება ჩემი ბრალი არ იქნება! მითხრა და ლოგინზე წამოწვა
–ვიცი და სულაც არ ვაპირებ შენთვის რაიმეს დაბრალებას. ვთქვი ჩუმად და მეც ლოგინზე ჩამოვჯექი. ყველაფრის მიუხედავად მისი ამბავი ძალიან მაინტერესებდა მინდოდა უამრავი კითხვა დამესვა მისთვის მაგრამ ვერ ვბედავდი. მეშინოდა. ბოლოს გადავწყვიტე ჩვენს შორის ურთიერთობა ცოტა მომეწესრიგებინა და ჩემს პატარა ჩანთაში რომელიც ისევ მხარზე მეკიდა ხელი ჩავყავი
–მე შემიძლია დაგეხმარო. ვუთხარი მას.
–რაში? მკითხა ცოტახნის შემდეგ.
–ახლახანს დავამთავრე სამედიცინო, ტრამვატოლოგი ვარ, გუშინწინ დეიდამ მთხოვა მისი შვილიშვილისთვის ჭრილობა დამემუშავებინა, საწყალმა ბავშვმა ფეხი საკმაოდ ღრმად გაიჭრა თან მთხოვეს ბამბა და სპირტი მე მიმეტანა, მერე კი ისევ უკან წამოვიღე და აღარც ამომიღია ჩანთიდან... მოკლედ შემიძლია სახე გაგიწმინდო ცოტას გიშველის. აბა რას იტყვი? ვკითხე და გავუღიმე ის კი გაკვირვებული მიყურებდა, ალბათ არ ელოდა ჩემგან დახმარებას თან ალბათ ძალიან სტკიოდა. ბოლოს მაინც დავთანხმე, ლოგინზე დავაწვინე, მე გვერდით მივუჯექი და გაწმენდა დავიწყე, მისი სახის გამომეტყველებიდან ვგრძნობდი, რომ ძალიან სტკიოდა.
–მადლობა. მითხრა როცა მოვრჩი და მეც გავუღიმე. მიხაროდა რადგან მეგონა ჩემზე გაბრაზებული აღარ იყო და როცა გადავწყვიტე მისთვის ამბის კითხვა ფეხის ხმა გავიგონე და შეშინებული ლოგინიდან წამოვხტი. აი კარიც გაიღო და ნიღბიანი გამოჩნდა
–გამომყევი გიორგი! და ჩემს გვერდზე მდგომი ბიჭი დაიძრა. ოთახში მარტო დავრჩი. სრული სიჩუმე იდგა რაც შიშს მგვრიდა. ერთი სული მქონდა როდის დაბრუნდებოდა გიორგი. იმდენი კითხვა დამიგროვდა ყველაფერზე რომ თავი საშინლად მტკიოდა. ნეტა სად ვართ? ნეტა მარიმ რა ქნა? იმედია დედაჩემს არაფერს ეტყოდა. ნეტა ეს ხალხი რას მიზავს? როდემდე ვეყოლებით ასე? გიორგის ამბავიც ძალიან მაინტერესებდა.
გავიდა რამდენიმე საათი ალბათ და ფეხის ხმა ისევ გავიგონე, ისევ გაიხსნა კარები და გიორგი ჩემს წინ უსულოდ დააგდეს მაშინვე მას მივვარდი, წამოდგომაში მივეხმარე, ისევ ეცემათ, მერე ლოგინზე დავაწვინე და ჭრილობები ისევ გავუწმინდე, ძალიან მტკიოდა გული ასეთ მდგომარეობაში, რომ ვხედავდიდა უფრო მაინტერესებდა მისი საქმე თუ რისთვის გაიმეტეს ასე.
–გიორგი არ გინდა მომიყვე რა მოხდა? ვკითხე როცა საბოლოოდ მოვიდა გონს
–არა. მაშინვე მიპასუხა
–არ მენდობი?
–არა
–კარგი მაშინ თუ დაგჭირდება ოდესმე რომ ვინმეს გული გადაუშალო...
–არ დამჭირდება!
–იქნებ მაინც...
–არა მეთქი! თითქმის მიყვირა, მე ლოგინზე ჩამოვჯექი რამდენიმე წუთი ასე ვისხედით მაგრამ მალევე სიჩუმე გიორგიმ დაარღვია
–ერთი იდიოტი ნახევარ ძმა მყავდა...
–ამბავს მიყვები? ვკითხე გაკვირვებულმა
–ხო
–რატომ?
–ახლა არ მთხოვე მომიყევიო? ხოდა მეც გიყვები
–მაგრამ შენ ხომ უარი...
–გინდა მოგიყვე თუ არა? მკითხა მკაცრად
–გისმენ! ვუთხარი და ხელი პირზე მივიდე ხმა რომ აღარ ამომეღო
–მოკლედ მამაჩემმა როცა გაიგო რომ შვილი ეყოლებოდა დედა მიატოვა თან დაქორწინებულებიც არ იყვნენ და ყველაფერი ადვილად მოხდა მე დედა მარტო მზრდიდა და რამდენიმე წლის წინ პატარა ბიზნესი წამოვიწყე მერე გავაფართოვე და საკმაოდ ბევრი ფული დავაგროვე. მამაჩემს კი მას შემდეგ რაც მიგვატოვა ისევ გაუჩენია სხვა ქალი ისიც დაორსულდა და იმ ქალის მამას დაუძალებია ჩემი შვილი ცოლად უნდა შეირთოვო და ასეც მოხდა შემდეგ დაღუპულან მამაჩემი და მისი ცოლი, ჩემი ძმა მარტო დარჩენილა და გალოთდა ცუდ ადამიანებთან დაიჭირა საქმე ადამიანებსაც კი კლავდა ფულის გამო და ერთხელ რაღაცის გამო თავისიანი მოუკლავს ამათი ძმაკაცი ახლა ვისაც ვყავართ დაჭერილი და ჩემთან გამოიქცა თურმე მას ცოდნია ჩემი არსებობა და ფულს მთხოვდა რომ აქედან გაქცეულიყო მაგრამ არ მივეცი და არც ჩემთან დავტოვე. რამდენიმე დღის წინ კი გავიგე რომ მოუკლავთ და აი გუშინ მეც მომიყვანეს აქ და ახლა მითხრეს მაღლა რომ ვყავდი აყვანილი შენც უნდა მოგკლათ შენი ძმის გამოვო.
–რა სისულელეა. წამოვიძახე გაკვირვებულმა
–გეთანხმები ძალიან სულელური ამბავია. მითუმეტეს მე არაფერ შუაში არ ვარ.
–მე რას მიპირებენ? ვეღარ მოვითმინე და ვკითხე ის კი ლოგინზე წამოჯდა და თვალებში ჩამაშტერდა
–იცი ახლა შენს გამო მცემეს. მეკითხებოდნენ ვინ არისო და როცა ვეუბნებოდი აზრზე არ ვარ მეთქი არ სჯეროდათ და მირტყავდნენ
–ძალიან ვწუხვარ.
–მეც. მითხრა და ისევ წამოწვა, თავს დამნაშვედ ვგრძნობდი.
–და რას მიპირებენ? ვკითხე ისევ
–იმას რასც მე. მოგვკლავენ... ამ სიტყვის გაგონებაზე ტანში ჟრუანტელმა დამიარა.
დაღამდა. მთელი ღამე არ მიძინია. ვერ ვისვენებდი. მეშინოდა. ბოლოს როგორც იქნა გათენდა და პატარა გისოსებიან ფანჯარაში მზემ შემოანათა, ახლა ისე მინდოდა ზღვაზე ყოფნა რომ ყველაფერს დავთმობდი, თვალები დავხუჭე და ამ სასიამოვნო ფიქრებში ჩავიძირე, მაგრამ ვინ დამაცადა, კარების ხმაზე ფეხზე წამოვხტი, ნიღბიანი შემოვიდა ხელში თეფშზე დადებული პური და ყველი ეჭირა, მერე ხელში მომაჩეჩა, წყლის ბოთლი კი ჩემს ლოგინზე მიაგდო და გავიდა, მე გიორგის შევხედე, ლოგინზე იწვა უდარდელად
–არ გშია? ვკითხე მას
–კი
პური და ყველი შუაზე გავუყავი და მივაწოდე. გამომართვა მაგრამ არ უჭამია, მე რომ მოვრჩი ჭამას თავისი წილი თეფშზე დადო და ლოგინთან დაიდგა. ძალიან მაკვირვებდა მისი საქციელი თუ შიოდა რატომ არ ჭამდა. კარები ისევ გაიღო და ნიღბიანი ჩემსკენ წამოვიდა. ისე ამიკანკალდა ფეხები ლოგინიდან ძლივს ამაყენა
–დროზე წამოდი! მიყვირა და მეც გავყევი. ხელზე მაგრად მიჭერდა და მაღლა მიმათრევდა. ვერ ვხვდებოდი ჩემგან რა უნდოდათ, ნუთუ მისიის შესრულება უკვე დაიწყეს და ჩემი მოკვლა უნდათ? უნდა მომკლან? მართლა მომკლავენ? ეს კითხვა ათასჯერ დაუსვი ჩემს თავს მაგრამ აზრზე არ ვიყავი რას მიპირებდნენ, დიდ დარბაზში ამიყვანეს, უცნაური ადგილი იყო. ყველაფერი ცემენტის იყო იატაკი, კედლები და ჭერიც, ამ უზარმაზარ ოთახს ერთი ფანჯარა ჰქონდა მარტო და ოთახში საკმაოდ ბნელოდა. მაღლა კიდევ ერთი კაცი იყო და მასაც ნიღაბი ეკეთა. ოთახის შუაში დამსვეს სკამზე, ხელები და ფეხები შემიკრეს, რამდენიმე წუთი ასე ვიყავით, თავი მტკიოდა ფიქრისაგან, უხმოდ ვტიროდი და ვერც ხმას ვიღებდი. უცებ ტელეფონის ზარმა დაიწყო წკრიალი და ერთერთმა ბანდიტმა უპასუხა
–გისმენთ სერ. დიახ სერ. გასაგებია.
გათიშა, ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო, და ჩემთან ისე ახლოს მოვიდა რომ სუნთქვაც კი შემეკრა შიიშისაგან
–ბატონი ვეღარ ახერხებს შენს ნახვას, რა სამწუხაროა, შეხვედრა საღამოსთვის გადაიდო, არადა როგორ უნდოდა შენი ნახვა როდესაც ვუთხარი ისეთი ლამაზია რომ...
და ხელი ლოყაზე ჩამომისვა ისეთი ცივი იყო ისეთი ამაზრზენი, გული ისე სწრაფად მიცემდა რომ მეგონა ახლა ამოხტება მეთქი. მერე ისევ გამიხსნა ხელები და ფეხები და ქვევით ჩამათრია, კარები გახსნა და საკანში შემადგო, ორივემ გაკვირვებულებმა ოთახში თვალი მოვავლეთ რადგან გიორგი არსად ჩანდა. ბანდიტმა შეიგინა და სანამ უკან მიტრიალდებოდა გიორგიმ ლოგინის ფეხი თავში ისე ძლიერად ჩაარტყა რომ გამტაცებელი ჩემს წინ უგონოდ დაეცა. გიორგი თურმე კარების უკან იმალებოდა და ამ მომენტს ელოდა.
–გიორგი რას აკეთებ? ისეთმა შეშინებულმა ვიყავი ძლივს ვლაპარაკობდი
–მე მივდივარ! მითხრა გიორგიმ, ის ისეთი მშვიდი ჩანდა რომ მიკვირდა ასე ყოფნა როგორ შეეძლო ამ ყველაფრის შემდეგ
–რააა?
–ხო მივდივარ. არ ვაპირებ აქ ჯდომას და ლოდინს როდის მომკლავენ. მითხარი მაღლა რამდენნი არიან კიდევ?
–ერთი. და მე?
–შენ? თუ გინდა წამოდი
–რას ქვია თუ მინდა?
–აბა მე სულ არ მჭირდებიან იქ ხელის შემშლელები. ისეთი ცინიზმით წარმოთქვა ბოლო სიტყვები რომ საშინლად გავბრაზდი
–მოდიხარ თუ არა? მკითხა მან
–თუ არ გჭირდები რისთვის წამოვიდე?
–კარგი რა ანა, ნუ ბავშვობ, დროზე გადაწყვიტე!
–არა! ვუთხარი და ჩემი თავის მე თვითონ გამიკვირდა. ახლა რომ არ წავიდე ასეთი შანსი მეორედ აღარ მექნებოდა. მაგრამ ჩემს სიტყვებს უკან ვეღარ წავიღებდი
–კარგი. როგორც შენ გინდა, მაგრამ შენი ჩანთა მე მიმაქვს.
დავინახე ჩანთის აღებისას პურის წვერი ჩანთაში, აი თურმე რატომ არ შეჭამა. მერე კი ისე გავიდა ოთახიდან რომ უკან აღარც მოუხედავს. მანამდე კი საწოლის ფეხი იქვე დააგდო და იმ ბანდიტს იარღი ააცალა. უცებ დავფიქრდი ახლა ეს ნიღბიანი რომ გაიღვიძებს მთელ ჯავრს ჩემზე იყრის და მერე მომკლავს, კიდევ სულელურად ვიქცეოდი მაგრამ მეორედ ასე აღარ მოვიქცეოდი. ჯანდაბას სიამაყე ვთქვი, მერე ლოგინის ფეხი ხელში ავიღე და კიბეებისკენ გავიქეცი. ძალიან მეშინოდა მაგრამ ისეთი დაბნეული აღარ ვიყავი როგორც აქამდე. მინდოდა დამემტკიცებიანა გიორგისთვის და ჩემი თავისთვისაც რომ სულაც არ ვიყავი სუსტი და სულელი.
კიბეებს სანამ ბოლომდე ავივლიდი ხმაური მესმოდა. ალბათ გიორგი იმ ბანდიტს ეჩხუბებოდა და ასეც იყო. ბრძოლა გაეჩაღებინათ და ვერც შემნიშნეს მაღლა რომ ამოვედი, შემეძლო გავქცეულიყავი და ეს მართლაც ყველაზე კარგი შანსი იქნებოდა ამიტომ კარებისკენ წავედი, მე უკვე თავს თავისუფლად ვთვლიდი, არ მინდოდა უკან მოხედვა, კარის სახელურს უკვე ხელით შევეხე და კარები გავხსენი რომ გიორგის კვნესა მომესმა და უკან მიმეხედა. ისე საცოდავად ეგდო მიწაზე, ალბათ ბანდიტის შეტევას ვეღარ გაუძლო თავისი ტკივილების გამო და წინააღმდეგობას ვეღარ უწევდა, გარეთ გავედი მაგრამ სულ გიორგიზე ვფიქროდბი, ასე რომ დმეტოვებინა ხომ მოკლავდა? და ეს ჩემი ბრალი იქნებოდა მაგრამ თავს წეღანდელი უხეში ლაპარაკის გამო ვიკავებდი. თან ფეხს წინ ვეღარ ვადგავდი იმის მიუხედავად რომ სიბრაზე მახრჩობდა თავს ვერ მივცემდი იმის უფლებას რომ არ გადამერჩინა მითუმეტეს პირველად ვერ შევძელი და ახლა შემეძლო მისი გადარჩენა, მაგრამ იქნებ ვერც მე ვერ გავუმკლავდე ბანდიტს და მეც დამიჭიროს? ამით გიორგის უფრო შევზიზღდები. არეული ვიყავი არ ვიცოდი რა მეფიქრა თან ფიქრის დროც აღარ იყო და მივიღე საბოლოო გადაწყვეტილება. გიორგის უნდა დავხმარებოდი. უკან შევედი. ოთახის ბოლოში გიორგი ეგდო და ჩემგან ზურგ შექცევით იდგა ბანდიტი და ჩემზე ეკითხებოდა მითხარი თომემ მოგკლავო. გიორგი არ პასუხობდა მე ნელ–ნელა მივეპარე ბანდიტს და გაცოფებული მანამ სანამ თოფს გიორგის ესროდა დავასწარი და მთელი ძალით საწოლის ფეხი თავში ჩავარტყი და ისიც მაშინვე ძირს დავარდა. და გამოჩნდა გიორგი რომელიც გაკვირვებული მაკვირდებოდა ჩასისხლიანებული თავისი ლამაზი მწვანე თვალებით...

ავტორი: mariamka:)