ძნელია ვიყოთ ერთად! (2)

საწოლის ფეხი ძირს დავაგდე და გიორგის მივვარდი, სასწრაფოდ ამოვიღე სპირტი და ბამბა და ჭრილობების დამუშავება დავუწყე, ცოტა პურიც მივაწოდე რომ მოღონიერებულიყო, მერე ბანდიტის ჯიბიდან თოფი და დანა ამოვიღე და ჩანთაში ჩავაწყე. გიორგი ფეხზე წამოვაყენე და გარეთ გავიყვანე ვატყობდი რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ არ ვაცდიდი ახლა ამის დრო არ იყო უნდა გავქცეულიყავით
–სირბილი შეგიძლია? ვკითხე გიორგის
–კი. მაგრამ მანამდე ანა...
–წავიდეთ
–მე...
–ამაზე მერე ვილაპარაკოთ
–მომისმინე ანა...
–შეიძლება ბანდიტებმა გაიღვიძონ და ჩქარა უნდა წავიდეთ.
ვუყვირე გიორგის, მერე ხელი ხელზე მოვკიდე და წამოვიყვანე. ჩვენ გავიქეცით. არ მჯეროდა. თავისუფლები ვიყავით. მე ეს შევძელი. გიორგი გადავარჩინე როგორც თავიდან მქონდა ჩაფიქრებული. მიხაროდა რადგან ახლა გიორგის მოუწევდა ჩემთვის ბოდიში მოეხადა და მადლობაც. მივრბოდით, უკვე ძალინ შორს ვიყავით, შევნიშნე რომ გიორგი ძალიან დაიღალა და გავჩერდი. ისიც გაჩერდა ხმამაღლა სუნთქვდა, იქვე ქვაზე ჩამოჯდა და შემომხედა.
–არ მესმის ასეთი სულელი როგორ ხარ. მითხრა იმის მაგიერ რომ ბოდიში მოეხადა ან მადლობა
–რაა? მე შენ გადაგარჩინე და კიდე მე ვარ სულელი?
– ხარ და იმაზე უარესიც ვიდერე მეგონა
–ამას რატომ მეუბნები?
–ეს სიმართლეა
–ვერ გავიგე შენი ვერაფერი იმის მაგიერ რომ მადლობა მომიხადო მეჩხუბები
–მე უნდა მოგიხადო მადლობა?
–ხო და ბოდიშიც
–ბოდიში შენ გაქვს მოსახდელი
–მე რატომ? ამიხსენი
–ახლა უკვე სახლში უნდა იყო და ცხელ აბაზანას იღებდე ცოტა უკეთესად რომ გეაზროვნა
–არ ვიცი რაზე მელაპარაკები
–ტელეფონზე
–რომელ ტელეფონზე?
–იმ ბანდიტს ჯიბეში რომ ედო, ხომ შეგეძლო დაგერეკა ვინმესთვის და წავეყვანეთ. მე ჩემი ტკივილების გამო ვერც ის მოვახერხე ჩემი ხელით გამეკეთებინა და ვერც თქმა მოვახერხე ისე ვიყავი გამწარებული მაგრამ შენ ხომ შეგეძლო?
გავფითრდი. კანკალმა ამიტანა. ხმას ვერ ვიღებდი. ცრემლი მომდიოდა. გული ამიჩქარდა. თავი მტკიოდა. მინდოდა მეყვირა რა დებილი ვარ მეთქი. მართლა სულელი და იდიოტი. რატომ ვერ მივიფიქრე რატომ ვერ გამახსენდა რამ დამაბრმავა? ათასჯერ გავუმეორე ეს კითხვა ჩემს თავს. გიორგის თვალებში ვეღარ ვუყურებდი და იქვე მეც ჩამოვჯექი მისგან ზურგშექცევით ქვაზე. იქაურობა მოვათვალიერე უცნობი და უცნაური ადგილი იყო გარშემო ხეები, ბუჩქები, ყვავილები იყო მხოლოდ მეტი არაფერი.
–სად ვართ? ვკითხე ბოლოს
–მერავიცი
–ახლა რა ვქნათ?
–ეს ტყე უნდა გავიაროთ იქნებ სადმე სოფელს გადავაწყდეთ და დახმარება ვთხოვოთ
–ტყე ძალიან დიდი ჩანს
–სხვა გზას ხედავ? თუმცა შენ რას გეკითხები
–ასე ნუ მელაპარაკები! შეიძლება შეცდომა დავუშვი ვეღარ გამახსენდა მაგრამ დაბლა ოთახში შენ რომ გათიშე იმ ბანდიტს რატომ არ ამოაცალე ტელეფონი? ვკითხე და ახლა თითქოს ნიშნის მოგებით თვალი თვალში გავუყარე
–იმიტომ რომ არ ქონდა. საბედნიეროდ სანთებელა წამოვიღე და ახლა ცეცხლს დავანთებთ. ალბათ მალე დაღამდება თან ალბათ ღამე აქ ძალიან ცივა, მთიანი იდგილი ჩანს.
თვალი ისევ მოვაშორე გიორგის. მერე ავდექით და ცოტა კიდევ წავედით წინ თან გამხმარ ტოტებს ვაგროვებდით ცეცხლის ასანთებად. დაღამდა. გიორგიმ პატარა კოცონი გააჩაღა და იქვე ჩამოჯდა მეც გვერდზე მივუჯექი. მერე ჩანთიდან პური და ყველი ამოიღო, გიორგიმ ჩენიშნა რა ხარბად გავაყოლე თვალი პურს და პატარა ნაჭერი მომიტეხა, მაგრამ უარი ვუთხარი იმიტომ რომ ეს მისი წილი იყო თან თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი და არ ვიყავი ღირსი.
–შეგიძლია დაიძინო. მითხრა გიორგიმ ჭამა რომ დაასრულა იმის შემდეგ
–არ მეძინება. შენ დაიძინე ახლა შენ უფრო გჭირდება დასვენება
–კარგი როგორც გინდა. მითხრა მან და ცეცხლის წინ წამოწვა მიწაზე ზურგშექცევით. ძლივს გავათიე ეს ღამე ფიქრში, თან ძალიან მეძინებოდა თან მშიოდა, რომ წარმოვიდგენდი რომ ახლა სახლში შეიძლებოდა ვყოფილიყავი ჩემს თავზე ნერვები მეშლებოდა. დედა მენატრებოდა, ჩემი ძმა და სემიც. ახლა ხომ ამერიკაში უნდა ვყოფილიყავი სემის დიდ ლამაზ სახლში და მერე მთელი დღე საყიდლებზე მეარა გამეცნო ლამაზი ბიჭები და დრო არაჩვეულებრივად გამეტარებინა.
მზე ამოვიდა წამოვდექი ცოტა გავიარ გამოვიარე და მერე ისევ იქ დავბრუნდი. გიორგი ამდგარიყო და სახეს იწმენდდა, დალურჯება ცოტა გაუქრა და უჩნდებოდა თეთრი ლამაზი სახე, ამის დანახვაზე ცოტახანს ჩავფიქრდი მაგრამ მისმა ხმამ მალე გამომარკვია
–ანა ცუდად ხარ?
–არა ჩავფიქრდი და... რამე მითხარი?
–დამეხმარებითქო?
–აა კი როგორ არა. გიორგისთან მივედი ბამბა გამოვართვი სპირტში დავასველე და სახე გავუწმინდე.
–კარგი ახლა წავიდეთ. მითხრა გიორგიმ მერე სადაც ცეცხლი ენთო იქ მივიდა და ნაცარი გადაქექა ცოტა მიწაც მიაყარა და სრულიად გააქრო კვალი
–ალბათ გვეძებენ. მითხრა მან
–მეც ასე მგონია. ვუთხარი და წავედით. რაც უფრო ღრმად შევდიოდით ტყეში უფრო გვიძნელდებოდა სიარული მაგრამ ერთი წუთითაც არ გავჩერებულვართ, უკვე საღამოვდებოდა და ადგილის ძებნა დავიწყეთ სადაც ცეცხლს დავანთებდით, თან შეშას ვაგროვებდით, მერე იქვე მოვნახეთ ცოტა თავისუფალი ადგილი და ცეცხლი დავანთეთ. თან იქვე ჩამოვჯექით. ფეხებში საშინელ დაღლილობას ვგრძნობდი. მშიოდა მწყუროდა და კიდევ ბევრი რამ მაწუხებდა მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა უნდა მომეთმინა...
ანა შენს ოჯახზე მომიყევი. უცებ მკითხა გიორგიმ და ფიქრები გამაწყვეტინა, და თან ძალიან გამიკვირდა ასეთი რამე რომ მითხრა
–რაზე? ვკითხე დაბნეულმა
–ოჯახზე.
–ერთ პატარა ლამაზ სოფელში დავიბადე. დედა და მამა სიყავრულით მზრდიდნენ, თოთხმეტი წლის რომ ვიყავი მამა გარდაიცვალა, მის გარეშე ძალიან მიჭირდა. მაგრამ როგორღაც დავძლიე დედას დახმარებით. მერე ჩავაბარე... და მოვუყევი როგორ მოვედი დღემდე
–საინტერესოა
–ასე ფიქრობ?
–ასე ვფიქრობ და ასეც არის
–შენ რას მეტყვი შენზე?
–მე ხომ უკვე მოგიყევი.
–და აღარაფერი აღარ გაქვს სათქმელი?
–არა
–ცოლი არ გყავს? ვკითხე უნებურად და დარცხვენილმა ამ უაზრო კითხვის გამო თავი დაბლა დავხარე. გიორგის კი სიცილი აუტყდა
–არა არავინ მყავს
–და რა გაცინებს?
–არაფერი. დაიძინე. მითხრა გიორგიმ და ისევ დასერიოზულდა, მეც წამოვწექი იქვე, ფიქრები თავს არ მანებებდნენ, ცოლი არ ყავს დავიჯერო? ვეკითხებოდი ჩემს თავს. შეყვარებული მაინც ეყოლება ის ხომ ისეთი სიმპატიურია და ბოლო სიტყვის თქმისას ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა. ვცადე მაგრამ ფიქრები მაინც ვერ მოვიშორე, ისე მოუსვენრად დავხტოდი ხან ერთ საკითხზე ხან მერეზე გიორგისთან დაკავშირებით თავს ძლის ვკიკავებდი რომ არ გამცინებოდა. ბოლოს როგორც იქნა ჩამეძინა.
თვალები მძიმეთ გავახილე. გრილოდა. უკან გადავტრიალდი, ცეცხლის კვალი არსად ჩანდა ალბათ გიორგიმ გააქრო, მაგრამ თვითონ სადღა გაქრა? შეშინებული წამოვხტი და აქეთ იქით დავიწყეთ ყურება გიორგი არსად ჩანდა. პირველი რაც გავიფიქრე ეს იყო ,,მიმატოვა’’ გულში რაღაც ჩამწყდა უცნაური გრძნობა მქონდა, რატომ დამტოვა? ათასჯერ გავიმეორე ეს კითხვა მაგრამ პასუხი არ მქონდა და ეს ყველაფერი გულს მიკლავდა, თუმცა გიორგის ჩემს მიმართ არანაირი ვალდებულება არ გააჩნდა და როცა მოუნდებოდა შეეძლო წასულიყო მაგრამ მაინ და მაინც ახლა რატომ როდესაც ჩვენი ურთიერთობა ცოტათი აეწყო? თავს ცუდად ვგრძნობდი, შიშმა ამიტანა, ვეღარაფერს ვხედავდი თითქოს ტყეში ბინდი ჩამოწვა როგორც ჩემს გულში, ტირილი მინდოდა, ყვირილიც, მინდოდა მეკივლა რატომ მეთქი, მინდოდა გიორგისთვის დამეძახა მაგრამ აზრი აღარ ექნებოდა. ალბათ ის უკვე შორს არის. იქნებ გაახწია კიდეც ამ ტყიდან? არა ასე არ მიმატოვებდა სადმე აქ იქნება. უკვე გიჟს ვგავდი, არ ვიცოდი რა მემართებოდა, მაგრამ აქ ვერ გავჩერდებოდი და გავიქეცი, არ ვიცოდი სად მივრბოდი ვერაფერს ვხედავდი, უცებ ვიგრძენი ფეხი როგორ ამისრიალდა და დავეცი მეორე ფეხს და საშინელი ტკივილი ვიგრძენი ერთი ამოვიბღავლე და ორმოს მაგვარ რაღაცაში ჩავვარდი. მერე აღარაფერი მიგვრძვნია, არც გამიგონია და აღარც დამინახავს. გავითიშე.
როცა თვალები გავახილე დავინახე ჩემს წინ ცეცხლი ენთო მის წინ კი გიორგი იჯდა. თვალები შუბლზე ამივიდა გაოცებისგან და სიხარულისგან. კი მაგრამ მან ხომ მიმატოვა? აქ რა უნდა? იქნებ მეჩვენება? არა ნამდვილია. ნუთუ არ მივუტოვებივარ? იქნებ ჩემი ყვირილი გაიგო ორმოში რომ ჩავვარდი მერე მომძებნა და ახლა მხოლოდ იქამდე იქნება ჩემთან სანამ არ გამოვკეთდები და მერე ისევ წავა. გიორგიმ შენიშნა რომ გამოვიღვიძე ალბათ და ფიქრები გამაწყვეტინა
–როგორ ხარ ანა?
–არამიშავს.
–ძალიან კარგი. მითხრა გიორგიმ, მე კი გადავწყვიტე მეკითხა რა მოხდა
–გიორგი სად იყავი?
–შენ? გიორგიმ კითხვა შემომიბრუნა
–პირველი მე გკითხე
–კარგი. დამნებდა გიორგი და დაიწყო. იქ ვიყავი სადაც შენ. უბრალოდ ცოტახანი გავედი და რომ მოვბრუნი იქ აღარ დამხვდი, მერე შენი ყვირილი გავიგე, მოგძებნე, გნახე ორმოში ჩავარდნილი და აქ წამოგიყვანე, ფეხი გიღრძვია მაგრამ საბედნიეროს მოტეხილი არ გაქვს მემგონი მალე მოგორჩება. თუმცა შენთვითონაც შეიმოწმე შენ უფრო იცი მაგ საქმის. ახლა მითხარი შენ რატომ წახვედი.
გული ამიჩქარდა, რა სულელი ვართქო გავიფიქრე, როგორ ვუთხრა ახლა რაც ვიფიქრე და რის გამო გავიქეცი. ვგრძნობდი რომ საშინლად გავწითლდი მაგრამ რაღაც უნდა მეთქვა, გიორგი ჩემს პასუხს ელოდებოდა.
–ცუდი სიზმარი ვნახე ვითომ ლომი მომდევდა და რომ გამომეღვიძა ეს ყველაფერი რეალობა მეგონა და გავიქეცი. გიორგიმ გულიანად გადაიხარხარა
–ლომი?
–ხო ლომი
–აქ რა უნდა ლომს
–რავიცი. ვუთხარი და მეც გამეცინა
–ზოგჯერ რა სულელურად იქცევი ხოლმე. მითხრა გიორგიმ და იქით წავიდა შეშის მოსატანად. მე კი გამეცინა და გავიფიქრე, ჩემი სისულეები რომ არა ახლა აქ არ ვიქნებოდი ვერ გავიცნობდი გიორგის, ვერც ტყეში მოვხვდებოდით ერთად მარტო და არც ახლა იქნებოდა ასეთი მზრუნველი ჩემდამი. რა კარგია სულელი რომ ვარ. ვთქვი და სიცილი ამივარდა.
–რა გაცინებს? მკითხა მოახლოებულმა გიორგიმ
–არაფერი. უცებ დავსერიოზულდი და ფეხზე დავიხედე, მარცხენა ფეხზე შარვალი მუხლამდე მქონდა აწეული ალბათ გიორგიმ ამიწია ფეხი რომ ენახა, ცოტა დასიებული მქონდა, მოტეხილი მართლაც არ იყო და მალეც მომირჩებოდა, ვიფიქრე კიდევ კარგი გავითიშე და ვერაფერი ვიგრძენითქო ალბათ ძალიან მეტკინებოდა, ახლაც მტკიოდა ოღონდ მარტო განძრევისას. მერე აქეთიქით მივიხედე ეს სულ სხვა ადგილი იყო, ჩვენ გუშინ აქ არ გაგვითევია ღამე
–გიორგი სად ვართ?
–ტყეში
–ეგ მეც ვიცი
–მერე?
–გუშინ აქ არ გაგვითევია ღამე
–მართალი ხარ. ის ადგილი საკმაოდ ჩამოვიტოვეთ შენ რომ გათიშული იყავი
–კი მაგრამ როგორ თუ გათიშული ვიყავი?
–გათიშული რომ არ ყოფილიყავი მაინც ვერ ივლიდი ფეხის გამო ჩვენ კი გვეძებენ და დიდხანს ერთ ადგილზე ვერ გავჩერდებოდით
–მერე? ვეღარ ვითმენდი
–ხელში აგიყვანე და ისე მოგიყვანე აქმდე
ასეც ვიცოდი გავიფიქრე და თითქოს გული გამიჩერდა როცა წარმოვიდგინე როგორ მოვყავდი ამდენხანს ხელში აყვანილი პატარა ბავშვივიშთ...
ღამე კარგად მეძინა, ისე კარგად რომ ალბათ სახლშიც ვერ დავიძინებდი ასე. დილით გიორგიმ გამაღვიძა
–ანა უნდა წავიდეთ
–ცოტახანიც რა
–ანა ჩვენ დასასვენებლად კი არ ვართ.
დასადვენებლად? ამ სიტყვამ გამომაფხიზლა. მე და გიორგი? გიორგი და მე? რა მაგარი იქნებოდა.
–ანა გესმის?
–რა? აა კი კი ვდგები.
გიორგის უკვე ყველაფერი მოწესრიგებინა და მიდიოდა უკვე. მე წამოვდექი და რამდენიმე ნაბიჯი გადავადგი, ფეხი თითქმის აღარ მტკიოდა, შემეძლო სიარული, მაგრამ ერთი აზრი მომივიდა, ცოტა ბოროტული იყო მაგრამ ისე მინდოდა რომ...
–გიორგი ფეხი ძალიან მტკივა. და ძირს დავეცი ტყუილად
–როგორმე უნდა იარო
–არ შემიძლია. გიორგი ჩემსკენ მოტრიალდა და მეც ისეთი თვალებით შევხედე რომ ჩემთან მოვიდა
–რა გავაკეთო?
–რაც გუშინ
–კარგი წაგიყვან მაგრამ, მალმალე მოგვიწევს გაჩერება.
–გინდა თქვა რომ მსუქნი ვარ? არადა ამ დღეებში უფრო გავხდი
–არა უბრალოდ მე არ ვარ კარგად.
უცებ გამახსენდა გიორგიც ცუდად რომ იყო და შემრცხვა მაგრამ ახლა რომ მეღიარებინა სიარული შემიძლია მეთქი გიორგის ალბათ ვეღარასდროს ვნახავდი
–უი სულ გადამავიწყდა ეგ. და რას შვრები იწმენდავხოლმე?
–არა
–რატომ?
–სპირტი გათავდა. მითხრა გიორგიმ და დაიხარა, წელზე ხელი ნაზად შემომიცურა ფეხებზეც მომხვია ძლიერი მკლავი და ამიტაცა. მეც მოვხვიე კისერზე ხელები და თავი მკერდზე მივადე. მისი გული მშვიდად ხმაურობდა ჩემგან განსხვავებით. გიორგი მიდიოდა ნელა, მარტო წინ იყურებოდა რაც ძალიან მაღიზიანებდა. ერთხელაც კი არ შემოუხედავს ჩემთვის. დიდხანს ვიარეთ, ვგრძნობდი გიორგი დაიღალა და ვუთხარი დაესვენა. ცოტა დავისვენეთ და მალევე წავედით, უცებ გიორგი გაჩერდა
–მოხდა რამე? ვკითხე გაკვირვებულმა
–ვერ ხედავ?
–რას?
–იმ ხეს. გიორგიმ ხელი გაიშვირა ხისკენ და ხელიდან გაუვარდი
–მაპატიე. როგორ ხარ?
–არაუშავს, კარგად ვარ. ვუთხარი გიორგის იმის მიუხედავად რომ ზურგი ძალიან მეტკინა მაგრამ ესეც ჩემს თავს დავაბრალე რადგან ღირსი ვიყავი. გიორგი იმ ხესთან მივიდა რომელსაც შავი წვრილი და ბევრი ნაყოფი ესხა
–გიორგი არ შეჭამო, იქნებ ცუდია?
–არა ანა არა. ეს კუნელია
–კუნელი?
–ხო. საკმაოდ გემრიელია და სულაც არ არის ცუდი ჩემი მეგობრის სოფელში მიჭამია. ნახე ცოტა მაგრი კანი აქვს, ალბათ ეს გარეულია. თან ცოტა მოსაწევია მაგრამ მაინც გემრიელია.
გიორგიმ ერთი ტოტი მომიტეხა და მომიტანა. გავსინჯე და მომეწონა. მერე მთელი ჩანთა გაავსო
–ხეზე ავალ და ტოტებსაც იქ მოვამტვრევ, არ მინდა შეამჩნიონ რომ აქ ვიყავით
გიორგი ხეზე ავიდა თოფი, დანა, ჩანთა და სანთებელა მე დამიტოვა, რომ არ დამეკარგოსო. მეც ჯიბეში ჩავიდე ყველაფერი, ჩანთა გადავიკიდე და სანამ გიორგი ხიდან ჩამოვიდა იმდენი ვჭამე რომ მუცელი ამტკივდა. გზა გავაგრძელეთ თავს მშვენივრად ვგრძნობდი რადგან აღარ მშიოდა და არც ფეხები მტკიოდა სიარულისგან, მოსაღამოვდა გიორგიმ იქვე დამსვა და შეშა მოაგროვა
–ანა სანთებელა მომეცი.
–ახლავე
ვუთხარი გიორგის და ხელი ჯიბეში ჩავიყავი, მაგრამ იქ მხოლოდ თოფი და დანა იყო, რამდენჯერმე მოვსინჯე მაგრამ სანთებელა არსად ჩანდა, გიორგის თვალები გაუფართოვდა და ისე შემომხედა თითქოს თავის მოსისხლე მტერს უყურებსო
–არა ეს რაღაც გაუგებრობაა. ალბათ აქ სადმე დამივარდა.
და ფეხზე წამოვხტი მოსაძებნად, მე ფეხზე ვიდექი და გიორგიმ ეს დაინახა. იქვე გავქვავდი როდესაც გავანალიზე რა გავაკეთე, გიორგისგან ზურგ შექცეული ვიდექი და არც მინდოდა შებრუნება, რომ მისი სახე დამენახა, თუმცა ხმაშიც იგრძნობოდა ზიზღი როცა დამელაპარაკა
–შენ რა დამცინი?
–მაპატიე. ვუთხარი და შემოვბრუნდი
–გაპატიო? და ვინ გგონივარ?
–უბრალოდ...
–შენ მე გამომიყენე. გიორგიმ იმხელა ხმაზე მიყვირა თავი ვერ შევიკავე და ავტირდი...
საშინელი საღამო იყო. გიორგი თვალებიდან ცეცხლს ყრიდა, ბევრი მეჩხუბა და მიყვირა არცერთი ცუდი სიტყვა არ გამორჩენია თუ შეიძლებოდა რომ ეწოდა ჩემთვის. მე ხმას ვერ ვიღებდი, ისეთი გაბრაზებული იყო შეიძლება დაერტყა რამე რომ მეთქვა. ბოლოს მივიდა და იქვე ჩამოჯდა ხესთან, მეც იქვე დავჯექი გიორგისგან ზურგშექცეული და იგივე ხეს მივეყრდენი რომელსაც ის.
ვფიქრობდი, ნუთუ ვერ ხვდება რატომ ვთხოვე ხელში აყვანა და ისე წამოყვანა? ასე მგონია როცა მას ვუყურებ სახე მიწითლდება და ნუთუ ვერ მიხვდა როგორ ძალიან მომწონს? ან ეს სანთებელა სადღა გაქრა? ყველაფერი ცუდი მაშინ რატომ უნდა მოხდეს როცა რაღაც გამომივა? ან ეს გაუთავებელი გზა როდის დამთავრდება? აღარ მინდოდა აქ ყოფნა გიორგისთან არც ის მინდოდა მყვარებოდა. რატომ უნდა მიყვარდეს თუ ის ჩემს მიმართ მხოლოდ ზიზღს გრძნობს ალბათ ვძულვარ კიდეც და ერთი სული აქვს აქედან როდის გავალთ რომ აღარ მნახოს და მე რატომ უნდა დავიტანჯო? ვისი გულისთვის? ამ აუტანელი კაცის გულითვის? რომელსაც მხოლოდ ბრაზის და აგრესიის გამოხატვა შეუძლია. სანამ გრძნობა რომელიც მის მიმართ მაქვს ჩემს მთელ გულს მოსდებია იქამდე უნდა გავაქრო,წავშალო, ამოვიღო და აღმოვფხვრა. არ მიდა მიყვარდეს! არა! ვუმეორებდი ჩემს თავს და უხმოდ ვტიროდი რადგან ეს სიტყვები გულს მტკენდა, იმიტომ რომ ეს ადვილი არ იყო, ამ ორ დღეში ჩემი გული ნახევრად უკვე დაუმონებია ამ გრძნობას და ასე მალე მაინც ვერ დავივიწყებდი. თან ვერ ვხვდებოდი რატომ შემიყვარდა, არც მას უგრძნობინებია ჩემთვის რაიმე და არაფერი განსაკუთრებული. ჩხუბის, ყვირილის და ნაძალადევი ღიმილის გარდა არაფერი მახსენდაბა გიორგისთან გატარებული ამ რამდენიმე დღიდან და რატომ მოხდა ასე ვერ ვხვდებოდი.
შუაღამეს უკვე მოეხწია. ძალიან ციოდა, კანკალს ძლივს ვიკავებდი არ მინდოდა გიორგის შეემჩნია რომ მციოდა, ფეხზე ავდექი და ბოლთას ვცემდი თან გამხმარ მიწაზე ფეხებს გამაღიზიანებლად ვაბაკუნებდი გიორგის გასაბრაზებლად და სულ აღარ მაინტერესებდა რა მოხდებოდა და რას მეტყოდა, მაგრამ არც კი განძრეულა, ბოლოს დავიღალე და ისევ დავჯექი, აღარ მციოდა დამცხა კიდეც.
გათენდა, როგორც კი მზის სხივებმა ხის ტოტებში ჩამოახწია გორგი წამოხტა და წავიდა, მე ც ავდექი და გავეკიდე
–უკვე მივდივართ?
–ვერ ხედავ?
–კითხვას კითხვაზე ნუ მპასუხობ!
–მართლა? და ხელშიც ხომ არ აგიყვანო?
–ეგ აღარ არის საჭირო
–და გუშინ იყო? მკითაე გიორგიმ მაგრამ მე აღარ ვუპასუხე
–მითხარი! მბრძანებლურად მითხრა გიორგიმ
–თუ ეგ გაინტერესებდა გუშინ უნდა გეკითხა. ახლა სულ ერთია რაც გინდა ის იფიქრე.
გიორგის ხმა აღარ ამოუღია, მე ცოტა ხასიათზე მოვედი და უცებ გავჩერდი
–მგონი იგივე გზით მივდივართ გუშინ რომ მოვედი
–რა სისულელეა. შეიცხადა მან
–სულაც არა იგივე ხეებია
–აქ ყველა ხე ართნაირია
–მაგრამ...
–თუ ასე გგონია შეგიძლია მარტო წახვიდე იქიდან რომელი გზაც სწორი გგონია, თუ მე მომყვები მაშინ მოკეტე და ისე იარე!
მარტო წასვლა არ მინდოდა ამიტომ გავყევი მაგრამ აშკარა იყო რომ გუშინ ეს გზა გამოვიარეთ, მივდიოდით და ეს გზა უფრო მახსენდებოდა თან კუნელს ვჭამდით, ბევრი ვიარეთ და დავიღალეთ, გიორგი დასასვენებლად ჩამოჯდა, მე კი სიარული გავაგრძელე, იმიტომ რომ ეს ადგილი ძალიან მეცნობოდა და აქვე უნდა ყოფილიყო კუნელის ხე და მას ვეძებდი რადგან დაგროვილი კუნელი სულ შევჭამეთ და ძალიან მშიოდა, ჩემი სიტყვები გამართლდა და ხეს ვეცი ისე მშიოდა მუჭა–მუჭა ვიყრიდი პირში პარატა შავ გემრიელ მარცვალს, მერე გიორგის დავუძახე და მოვიდა
–რა გინდა? მკითხა გიორგიმ რომელიც ძალიან მალე მოვიდა სირბილით ჩემთან და სულს ითქვავდა
–ხედავ? ვკითხე კმაყოფილმა და თვალი თვალში გავუყარე
–ეს... ეს შეუძლებელია ამოილუღლუღა გიორგიმ
–შეცდომებს ყველა უშვებს გიორგი და ყველაფერს თავისი ახსნა აქვს, მაგრამ ამ უაზრო გადაწყვეტილებას ვერაფრით ვხსნი. რატომ მოგინდა აქეთ წამოსვლა?
–...............
–ალბათ იმიტომ რომ წყენამ დაგაბრმავა.
–...............
–კარგი გამომართვი ჩანთა და კუნელი დაკრიფე მე კი დავისვენებ და მოვიფიქრებ რომელი გზით წავიდე.
გიორგიმ კრეფა დაიწყო. მე ჩემი თავით ვამაყობდი და იქვე ჩამოვჯექი, მალე გიორგი მოვიდა
–დავკრიფე.
–კარგი წავიდეთ. ვუთხარი და გიორგის ჩანთა გამოვართვი. რამდენიმე ნაბიჯი როგორც გადავდგი გავჩერდი და სიხარულისაგან რამის ვიყვირე..
ჩემს ფეხთან სანთებელა ეგდო, ავიღე და გიორგის მივაწოდე
–შენ არ დაგეკარგება და შენ გქონდეს. ვუთხრი დანცინავად
–კარგი.
–ისე შენს დაბრმავებას კარგი რამეები მაინც მოყვა. სანთებელა ვიპოვეთ და კუნელით ისევ გავავსეთ ჩანთა.
–ხო მაგრამ...
–არ გინდა ნურაფერს მეტყვი. გავაწყვეტინე გიორგის რადგან შევატყვე ბოდიშის მოხდას აპირებდა და მის ხმაში იმდენი არაბუნებრიობა იყო მერჩივნა ბოდიში სულ არ მოეხადა ვიდრე ეს ყველაფერი ტყუილი ყოფილიყო...