ძნელია ვიყოთ ერთად! (3)

საშინლად მოვიწყინე. კიდევ ერთი დღე გავიდა, მე და გიორგი ხმას არ ვცემდით, ეს ყველაფერი უკვე მოსაბეზრებელი იყო, დრო უაზროდ იწელებოდა, არც ის ვიცოდით სად ვიყავით და არც ის გავახწევდით თუ არა ოდესმე, ყველაფერი მაღიზიანებდა და არ ვიცოდი როდემდე გავძლებდით, უკვე საკმაოდ ბნელოდა რომ გიორგიმ რომელიც ჩემგან მოშორებით იდგა დამიძახა მოდი აქო, მეც მივედი
–რა მოხდა?
–შეხედე ამ მოჭრილ ხეებს.
–შევხედე. მერე?
–ვერ ხვდები?
–შენ ფიქრობ რომ აქვე ახლოს ხალხია?
–ვფიქრობ კი არა დარწმუნებული ვარ. მითხრა გიორგიმ და გამიღიმა, ისეთი საყვარელი იყო ყველაფერი დამავიწყდა და მოვეხვიე
–როგორც იქნა. ვყვიროდი გახარებული
–ნახე აქვე ნაკვალევია. მითხრა გიორგიმ, როცა კისრიდან უხერხულად მოვშორდი
–ხო ადამიანებისაც და ხის მორებისაც, მოდი გავყვეთ
–არა ანა უკვე ძალიან ბნელა ხვალ გავყვეთ
–ვეღარ ვითმენ.
–ვერც მე მაგრამ შეიძლება კვალი დავკარგოთ სიბნელეში და მერე სულ დავიკარგოთ.
–კარგი, მაშინ შეშა მოვაგროვოთ ცეცხლისთვის.
–მგონი არც ეგ ღირს
–რატომ?
–წვიმას აპირებს და ცეცხლს ჩაგვიქრობს, ჯობია ისეთი ხე ვნახოთ სადაც ნაკლებად დავსველდებით.
გიორგი მართალი იყო ამ საღამოს იწვიმებდა და ნაძვის ხის ქვეშ შევეფარეთ. წვიმაც დაიწყო, ჯერ ნელ–ნელა მერე მოუმატა და ისე საშინლად წმოვიდა რომ ნაძვის ხშირ ტოტებშიც ატანდა, მე და გიორგი ნაძვის ძირში ვისხედით ზურგშექცეულები დიდხანს. საშინლად აცივდა, წვიმის გამო ვერანაირად ვერ გავთბებოდი, უკვე აღარ შემეძლო, ყველაფერი გამეყინა და ცოტათი მისკენ მივიწიე
–გიორგი გცივა? გიორგიმ შემომხედა, ცაში ზუსტად მაშინ გაიელვა და დამინახა როგორ ვუყურებდი მის საკმაოდ თბილ ჟაკეტს
–კი.
–კარგი მაშინ...
რა საზიზღარია ვფიქრობდი და გულში საშინლად ვბრაზობდი, ისევ ისეთია არ შეცვლილა, თუმცა იდიოტები არ იცვლებიან და არც ის შეიცვლება არასოდეს. ჩემს თავზეც ძალიან გავბრაზდი წეღანდელი ჩახუტების გამო თითქოს ისევ ვიგრძენი რაღაც მას კი სულ არ აინტერესებდა ასე რომ ხვალ აქედან გავახწევდი და მას აღარასდროს ვნახავდი მითუმეტეს არ შევეხებოდი რაც არ უნდა მომხდარიყო რადგან ეს ჩემში გრძნობებს საშინლად აღვიძებდა მე კი უნდა დამევიწყებინა. სიცივე უკვე ძვალსა და რბილში გამიჯდა ვეღარაფერს ვგრძნობდი და ავკანკალდი. წვიმა არ აპირებდა გადაღებას როგორც ჩანდა რაც უფრო მაღიზიანებდა თან ერთი სული მქონდა როდის გათენდებოდა
–ასე ძალიან გცივა? მკითხა გიორგიმ
–კი, მაგრამ შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს
–უბრალოდ მეც მცივა ძალიან და...
–შენ ვერც გათბები რადგან გული გაქვს ცივი. ვეცადე ამ სიტყვებში რაც შეიძლება მეტი ცინიზმი ჩამექსოვა
–გინდა ისევ ვიჩხუბოთ?
–რაც გინდა ის გიქნია
–უბრალოდ ერთი წინადადება მინდოდა შემომეთავაზებინა და თუ თანახმა იქნებოდი ორივე უკეთესად გავთბებოდით. მაგრამ როგორც ჩანს არ გინდა
–რა წინადადება?
–არაფერი
–მითხარი
–უაზრობაა, ახლა მივხვდი რა სისულელე მომივიდა თავში, დაივიწყე
–მითხარითქო!
–ჩამეხუტე.
–რააა? მისგან ამ სიტყვას ნამდვილად არ ველოდი და გაკვირვებისგან პირი დამრჩა ღია
–ხო, ვიფიქრე ერთმანეთს თუ ჩავეხუტებოდით ორივე გავთბებოდით
–რა სისულელეა
–უაზრობა
–წარმოუდგენელი
–დაუჯერებელი
–მაგრამ ძალინ ცივა.
ვუთხარ და გავხედე ისიც მიყურებდა ამ დროს გაიელვა და დავინახე მისი თვალები როგორ ანთებულიყო რაღაც უცნაურად, მართალია წეღან ვთქვი აღარ მივეკარები მეთქი მაგრამ მის შეუხებლადაც ისე ძლიერად მიყვარდა რომ რაც არ უნდა მომხდარიყო თანახმა ვიყავი, ამიტომ ერთი ხელი კისერზე მოვხვიე მეორე წელზე, მანაც იგივე გააკეთა, თავის ჟაკეტი გადმომაფარა და გულზე მიმიკრა, ეს ისეთი სასიამოვნო იყო როცა მისი გულის ფეთქვას ვისმენდი, თან ახლა უფრო აჩქარებული იყო ვიდრე მაშინ თითქოს რაღაც შეიცვალა, მაგრამ რა?
ძალიან მალე გავთბი და ფიქრებს მივეცი თავი, აღარ მინდოდა წვიმას გადაეღო არც გათენებულიყო, არც აქედან გამეხწია, მინდოდა სულ ასე ვყოფილიყავით რადგან მეშინოდა და ძალიან მაფიქრებდა თუ რა იქნებოდა აქედან წასვლის შემდეგ ალბათ ერთმანეთს ვეღარასდროს ვნახვადით, მაგრამ რატომაც არა? მას არავინ არ ყავს და მაქვს რაღაც შანსები.
დამეძინა. დილით როცა თვალები გავახილე მზე უკვე ამოსულიყო, გიორგის კი ისევ ეძინა არ მინდოდა ავმდგარიყავით მაგრამ უხერხულობა ვიგრძენი, მე ჩემთვის გეგმებს ვაწყობდი და მას არც ვეკითხებოდი უნდოდა ჩემთან თუ არა, ამიტომ უხალისოდ წამოვდექი და კვალის მოძებნა დავიწყე რომ როგორც გიორგი გაიღვიძებდა მაშინვე წავსულიყავით მაგრამ კვალი ვერსად ვნახე. გიორგისთან მივირბინე და გავაღვიძე
–გიორგი კვალი გაქრა
–რაა?
–კვალი არსად ჩანს
–კი მაგრამ როგორ?
–ალბათ წვიმამ წაშალა
–ეგღა გვაკლდა
–ახლა რა ვქნათ...
ორივე საშინელ სახიათზე ვიყავით, ვერ გაგვეგო საით წავსულიყავით, გიორგი ცდილობდა მოჭრილ ხეებს გაყოლოდა, მაგრამ ხეები ერთი ადგილის გარშემო იყო მოჭრილი და ისევ ჩვენით უნდა გვეცადა რამე. გიორგიმ კუნლის ხისკენ გაუხვია და ახლა ხის მარცხნივ წავედით გზაში რამდენიმე კუნელი კიდევ შეგვხვდა, ძალიან დაცხა ალბათ დღის ორი საათი იქნებოდა, ძალიან მომწყურდა და დავიღალე
–გიორგი დავისვენოთ რა
–ცოტახანში
–აღარ შემიძლია. ძლივს ამოვიკვნესე და მიწაზე დავეცი, ცუდად ვიყავი ამდენი დღის მშიერ მწყურვალი, კუნელი მხოლოდ რამდენიმე წუთს მიკავებდა შიმშილს ამიტომ აზრი არ ქონდა მის ჭამას.
–ანა გესმის?
–..........
–ანა... გიორგიმ უკან მოიხედა და რომ დამინახა ჩემთან მოვიდა
–რა გჭირს? მკითხა როცა დაინახა თვალები ჯერ კიდევ ღია მქონდა
–წყა...წყალ იი
ძლივს ვლაპარაკობდი
–გესმის? მკითხა გიორგიმ და გამიღიმა. მე ვერაფერი გავიგე რაზე მელაპარაკებოდა, რა უნდა მესმოდეს? მინდოდა მეკითხა მაგრამ ხმა არ მქონდა
–ანა ცუდად ხარ? ძლივს დავუქნიე თავი და გიორგიმაც მაშინვე ამიყვანა ისევ ხელში
–რომ გწყურია ასე იმიტომ ხარ? ისევ დავუქნიე თავი გიორგის.
–ძალიან კარგი. ეს ვეღარ მივხვდი რატომ თქვა და წარბი ავუწიე
–იმიტომ ძალიან კარგი რომ რამდენიმე წუთში მდინარესთან მივალთ და რამდენი წყალიც გენდომება იმდენს დალევ. გაკვირვებისაგან თვალები დავაჭყიტე
–ხო. ხო მართალს გეუბნები. არ გესმის წყლის ხმა?
ყურადღება დავძაბე, თავი საშინლად მტკიოდა, თავიდან ვერაფერიც ვერ გავიგე და როცა გიორგი უფრო მიუახლოვდა მართლა მომესმა მთიდან მომდინარე მდინარის ჩუხჩუხი. ეტყობა გიორგიც ვეღარ ითმენდა და გაიქცა, მალე ორივემ დავინახეთ ტოტებში პატარა მდინარე რომელიც წყნარად მიჩუხჩუხებდა. მალე ეს ტოტებიც გაქრა და გამოჩნდა სუფთა წყალი რომლის დალევაც ასე მინდოდა, გიორგი ისევ მირბოდა პირდაპირ წყლისკენ უკვე ისე ახლოს ვიყავით მინდოდა დამეყვირა გაჩერდი მეთქი მაგრამ ვერ მოვასწარი გიორგი წყალში შევარდა და შიგ ჩამაგდო. წყლის სიგრილე ისე მალე მოეკიდა ჩემს გახურებულ სხეულს რომ ძლივს ამოვისუნთქე, ჩაყვინთვის მერე მალევე გამოვფხიზლდი და წყალს დავეწაფე, ისე მწყუროდა მეგონა მთელ მდინარეს ამოვაშრობდი და მაინც ვერ გავძღებოდი, ამ დროს უკნიდან გიორგი მომეპარა და ხელი მკრა, ჩაყვინთვის შემდეგ გაკვირვებულმა შევხედე
–რას აკეთებ?
–გეთამაშები. მითხრა გიორგიმ და წარბები მაღლა აზიდა თან ნაზად მიღიმოდა
–მართლა?
–არა უბრალოდ სუნი გქონდა და წყალში ჩაგდების შემდეგ ცოტა გაგიქრა.
მის ნათქვამზე ორივეს სიცილი აგვიტყდა
–რა საზიზღარი ხარ გიორგი.
–გამოუსწორებელი. თქვა თვითონვე თავის თავზე და უკან მიტრიალდა, ალბათ წყლიდან ამოსვლა უნდოდა მაგრამ არ ვაცადე, ზურგზე შევახტი და წყალში ჩავაყვინთინე, იმდენი წყალი ვაყლაპე მეხვეწებოდა გამიშვიო.
ორივე ამოვედით წყლიდან, გიორგიმ ჟაკეტი გაიხადა და იქვე ხის ტოტზე გადაფინა, მაისურიც გაიძრო და ისიც გადაფინა და ჩემსკენ რომ შემოტრიალდა პირი დავაღე გაოცებისაგან, დაკუნთული და ძალიან მოხიბლელი იყო. სახეზე აღარანაირი ჩალურჯება არ ჰქონდა რამაც უკეთ დამანახა მისი ლამაზი ნაკვთები, სველი თმები უკან გადაეწია და თავისი ლამაზი მწვანე თვალებით მე მომშტერებოდა.
–ამ მდინარეს რომ გავყვეთ მგონია სამშვიდობოს გაგვიყვანს. მითხრა მან და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა თან კუნელის ჭამა დაიწყო.
–ალბათ.
–მალე დაღამდება და ჯობია ბარემ აქ დავრჩეთ. ხვალ კი იმედი მაქვს გვეშველება რამე
–კარგი.
–მშია
–მეც
–ანკესი მაინც გვქონდეს ვითევზავებდით.
–შენ ფიქრობ ამ მდინარეში თევზი იქნება?
–რატომაც არა
–მერე რა პრობლემაა მე შემიძლია დავიჭირო.
–როგორ?
–რომელიმე ხეზე პატარა და მყარი ტოტი მონახე. მერე წვერს გავუთლით დანით და შემიძლია დავიჭირო თევზი.
–მართლა შეგიძლია? მკითხა გაკვირვებულმა გიორგიმ
–კი ბავშვობაში მამაჩემს მივყავდი სათევზაოთ, იქვე ჩვენს სოფელთან პატარა ტბა იყო და სულ ასე ვიჭერდით თევზებს
–გამაკვირვე ანა.
მითხრა გიორგიმ და წამოდგა ტოტის მოსანახად, მე კმაყოფილი ვიყავი ჩემი თავით. გიორგი საკმაოდ შორს წავიდა, ზოგჯერ არც ჩანდა ხოლმე და ეჭვი შემეპარა რომ რამე დაენახა რადგან გადავწყვიტე ნორმალურად მებანავა, ყველაფერი გავიხადე და წყალში შევედი, სველი ტანსაცმელი კი რომელიც ტბაში გავრეცხე ტოტზე გადავკიდე, მზეზე რომ მალე გამშრალიყო...
წყალში სასიამოვნოდ ვგრძნობდი თავს რომ უცებ გიორგიმ დამიძახა
–ტოტს აქ დაგიტოვებ და მე წავლა შეშას მოვიტან თევზის შესაწვავად
–კარგი. გავძახე გიორგის და ისიც გაბრუნდა, თავი უხერხულად ვიგრძენი, ცოტა შემეშინდა კიდეც, არ მეგონა ასე მალე თუ დაბრუნდებოდა მაგრამ შვებით ამოვისუნთქე როცა წავიდა, წყლიდან ამოვედი, ტანსაცმელი ისევ სველი იყო და გიორგის ჟაკეტი მოვიცვი თან გრძელი იყო და ყველაფერს მალავდა.
გიორგი მალე დაბრუნდა მაგრამ მე მანამდე მოვახერხე და ცხრა პატარა თევზი დავიჭირე, გიორგიმ შემაქო რაც მე ძალიან მესიამოვნა, უკვე საკმაოდ ბნელოდა ამიტომ გიორგიმ მარტო მაშინ შეამჩნია რომ მისი ჟაკეტი მეცვა როცა ცეცხლი დაანთო
–შენ რა ჩემი ჟაკეტი გაცვია?
–ხო. ჩემი ტანსაცმელი სველი იყო და შენი ჩავიცვი. იმედია არ გაბრაზდები
–არა
–კარგი მაშინ წავალ გამოვიცვლი და დავბრუნდები. აცივდა უკვე და ალბათ გინდა ჩაიცვა
–ხო, მინდა
–მალე მოვალ.
იქით წავედი სადაც ტანსაცმელი იყო ხეს მოვეფარე და ჩავიცვი, გიორგისაც მივუტანე თავისი მაისური და ჟაკეტი და ჩაიცვა, მერე თევზი გავასუფთავეთ, პატარ ჯოხებზე ავაცვით და გემრიელად შევბრაწეთ, ამ რამდენიმე დღის შემდეგ ისეთი გემრიელი მეჩვენა რომ კიდევ შევჭამდი, მაგრამ სამწუხაროდ მეტის დაჭერა ვერ მოვახერხე. მერე კუნელიც დავაყოლეთ და მთვარეს დავუწყეთ ყურება, გიორგი ჩემთან ძალიან ახლოს იწვა და ცოტა დაძაბული ვიყავი
–შეხედე იმ ვარსკვლავ, დადის. მხიარულად მითხრა გიორგიმ
–კი არ დადის ვარდება და სურვილი უნდა ჩავიფიქროთ.
–გჯერა რომ აგისრულებს?
–იმის არ მჯერა რომ ვარსკვლავი ამისრულევს
–აბა ვისი გჯერა?
–ღმერთის
–და გინდა ახლა ჩაიფიქრო?
–ხო.
–და რა უნდა ჩაიფიქრო?
–ვერ გეტყვი.
–კარგი ჩაიფიქრე.
–შენ არ გინდა რამე სთხოვო ღმერთს?
–არაფერი, იმის გარდა რომ აქედან მალე დავახწიოთ თავი.
–და რომ გავახწევთ მერე რა გინდა?
–მშვიდი ცხოვრება.
–მეტი არაფერი?
–არა, ახლა შენ მითხარი რა ჩაიფიქრე მე ხომ გითხარი.
–არა მე ვერ გეტყვი.
–რატომ? ჩვენ ხო მეგობრები ვართ?
–მეგობრები? ამ სიტყვაზე გული დამწყდა და წამოვჯექი ისიც წამოიწია.
–კარგი გეტყვი რაც ჩავიფიქრე, იმიტომ რომ მეტი აღარ შემიძლია.
გავხედე, მე მიყურებდა, ისეთი საყვარელი იყო ვეღარ მოვითმინე და ვაკოცე, მოულოდნელობისაგან გიორგიმ უკან დაიწია, მაგრამ მალე ისიც ამყვა, ერთმანეთს ვნებიანად ვკოცნიდით რომ გიორგიმ ოდნავ ხელი მკრა და წამოხტა
–არა ანა, არ შეიძლება
–კი მაგრამ რატომ? მე მიყვარხარ გიორგი, მე შენ ჩაგიფიქრე შენ ხარ ჩემი ოცნება და...
–გაჩუმდი. ეგ მეორედ აღარ გაიმეორო.
–ეს სიმართლეა...
–ანა მომისმინე, შენ ძალიან ლამაზი და კარგი ადამიანი ხარ მაგრამ ჩვენ ერთად ვერ ვიქნებით
–რატომ?
–იმიტომ რომ არ შეიძლება, არ მინდა დაიტანჯო როცა რაღაცრაღაცეებს გაიგებ ჩემზე.
–მე ისეთი მიყვარხარ როგორიც ხარ.
–ამას მნიშვნელობა არ აქვს, ჩვენ მაინც ვერ ვიქნებით ერთად. ეს ძალიან ძნელი იქნება.
–მაგრამ მე...
–აღარაფერი მითხრა. დაიძინე და დაივიწყე ყველაფერი. ხვალ აქედან გავალთ და ერთმანეთ ვეღარ ვნახავთ ვერასდროს...
გიორგი იქით წავიდა და ხის ძირში დაჯდა, მე ცეცხლთან დავწექი, მთელი ღამე ვერ დავიძინე ვტიროდი და გიორგის ნათქვამზე ვფიქრობდი რომ ჩვენ ვერასდროს ვიქნებით ერთად. ამას რატომ მეუბნება? რა უნდა გავიგო მასზე? რა დამტანჯავს?
გათენდა. გიორგიმ მითხრა რომ უნდა წავსულიყავით და მეც ავდექი, მდინარეს მივყვებოდით, ბევრი არ გვივლია რომ მინდორზე გავედით და გამოჩნდა სახლის სახურავები, იქვე ახლოს სოფელი გადაშლილიყო რამდენიმე წუთში მე და გიორგი სამშვიდობოს ვიქნებოდით რომ უცებ უკნიდან ვიღაცის ხმამ გაგვაჩერა, მივტრიალდი და გაკვირვებისაგან პირი დავაღე, მის გარდა ყველაფერს ველოდი
–გეგონათ გაგვექცეოდით?
გვითხრა ბანდიტმა და გიორგის თოფი დაუმიზნა...