ძნელია ვიყოთ ერთად! (5)

ამ სიტყვის გაგონებაზე თვალები გამიფართოვდა, დამცხა, სისხლი მიდუღდა და ტვინში მაწვებოდა, ვეღარ ვსუნთქავდი, ეს იმდენად წარმოუდგენელი იყო რომ გავიფიქრე ხომ არ დამცინის მეთქი, გიორგის მივაშტერდი ის კი სერიოზული იყო როგორც ყოველთვის, მე ვერ ვინძრეოდი აქამდე მის დანახვაზე გული მიჩქარდებოდა, მაგრამ ახლა ისე გაქვავებულიყო შემეშინდა რამე არ მომივიდესმეთქი და მინდოდა ცოტა გამევლო, ფანჯარასთან მივსულიყავი, მაგრამ ისე ვიყავი ჩემი თავი ვერ დავძარი, ვერც ხმას ვიღებდი, არ ვიცოდი უნდა გამხარებოდა თუ არა, გიორგის საცოდავი თვალებით ვუყურებდი და ვეხვეწებოდი კიდე მითხარი რამე თორე ახლა გავგიჟდები მეთქი, გიორგიმ შენიშნა ეს და მითხრა
–გასაგებია შენი მდგომარეობა, ეს ჩემთვისაც მოულოდნელი იყო.
–ასეთი რეაქცია რომ მექნებოდა? ძლივს ამოვიღე ხმა
–არა, რომ გეტყოდი ამას...
–ნანობ?
ძლივს ამოვიკვნესე ეს სიტყვა, გიორგი აგვიანებდა პასუხს, ძალიან ავნერვიულდი, გიორგის გამომეტყველებიდან ვხედავდი რომ ჯობდა ეს კითხვა არ დამესვა, პასუხის მოსმენა აღარ მინდოდა და ვუთხარი ჩემი წასვლის დროა მეთქი
–როგორც გინდა, მაგრამ უნდა იცოდე არ ვნანობ რომ შემიყვარდი და არც იმას ვნანობ რომ გადაგეფარე, მაგრამ იმას ვნანობ რომ გაგიცანი.
ამ პასუხმა ცოტა დამაბნია
–რას გულისხმობ?
ამ დროს ექიმი შემოვიდა
–ანა შენ ისევ აქ ხარ? ძალიან გთხოვთ დატოვოთ პალატა!
–სულ ორი წუთიც ძალიან გთხოვთ
შევეხვეწე ექიმს რადგან ძალიან მაინტერესებდა გიორგი რას გულისხმობდა. ექიმი გიორგისთან მივიდა და როგორც დახედა დამიყვირა
–დროზე გადით აქედან!
ექიმი გარეთ გავარდა და ყვიროდა
–მაია მოდი აქ სწრაფად პაციენტს გული შეტევა აქვს
ექიმები ოთახში შემოცვივდნენ, ერთი ექთანი ჩემთან მოვიდა და ძალით გამათრია ჰოლში, პალატიდან კი ხმა გამოგიოდა დროზე პაციენტს ვკარგავთო.
–მე მასთან უნდა ვიყო გამიშვით გთხოვთ, მას რომ რამე დაემართოს...
ვტიროდი და მოვთქვავდი, ჰოლში იმხელა ხმაზე გავყვიროდი რომ ხალხს გიჟი ვეგონე, მარიმ რომ დამინახა რა მოხდაო მკითხა, მაგრამ ვეღარ ვლაპარაკობდი ყელში რაღაც მქონდა გაჩხერილი, ბოლოს შემიყვანეს ჩემს პალატაში და დამაძინებელი მომცეს მეც მაშინვე დამეძინა.
თვალები ძლივს გავახილე, ყველაფერი მტკიოდა, ნეტა რამდენი ხანი მეძინა? გიორგი? რა დაემართა ნეტა? ჩემს წინ მარი იდგა, ტიროდა და სიბრალულით მიყურებდა, ასე რატომ მიყურებს? რამე ხომ არ მოხდა? არა ეს შეუძლებელია! ვეღარ მოვითმინე ამ გაურკვევლობაში ყოფნა და მარის ვკითხე
–გიორგი როგორ არის?
–ისევ ისე, მაგრამ შეიძლებოდა...
–ის იცოცხლებს!
–კარგი და რა მოხდა ანა?
–მითხრა მიყვარხარო
–მერე?
მარის ყველაფერი მოვუყევი, გული საშინლად მტკიოდა.
–იცი ანა დედამისი შემზეა გაბრაზებული
–ჩემზე რატომ?
–რომ იკითხა ჩემს შვილს რა მოუიდაო, უთხრეს რომ შენთან ლაპარაკის დროს განერვიულდა და ამან გულის შეტევა გამოიწვია, მერე ის ქალი შენს ნახვას ითხოვდა, საშინლად იყო გაბრაზებული, ჩემს შვილს რომ რამე მოსვლოდა ჩემი ხელით მოვკლავდიო და სართოდ აღარ შეუშვათ ჩემი შვილის პალატაშიო და კიდევ ათასი რამე თქვა.
–მოგვიანებით დაველაპარაკები გიორგის დედას და ყველაფერს ავუხსნი.
–კარგი ანა მაშინ მე წავალ შენ დაისვენე და საღამოს კიდევ გამოვივლი
–მადლობა მარ ჩემზე ასე რომ ზრუნავ
–ხომ იცი როგორ მიყვარხარ
–მე უფრო
–კარგი დღეს დაგითმობ, წავედი ეხლა
მარი გავიდა, მინდოდა დამეძინა მაგრამ ვერ დავიძინე, გიორგიზე ვფიქრობდი, მისი ნახვა და მასთან ლაპარაკი მინდოდა, თან მარიმ რომ მითხრა მის პალატაში შესვლა გეკრძალებაო, ახლა რა ვქნა? ვეღარ ვითმენდი, ამიტომ გადავწყვიტე ჩუმად შევსულიყავი მასთან, ავდექი, ჰოლში არავინ იყო, ძალიან მეშინოდა, მაგრამ მაინც მივედი მის პალატასთან და შევედი, არავინ დამხვდა, გიორგის თავი იქით გადაეწია და თვალები დახუჭული ჰქონდა, ჩუმათ მივედი მასთან, დიდხანს ვუყურებდი, მერე ხელზე ხელი შევახე, ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა, იქვე მდგომ სკამზე ჩამოვჯექი და თავი მისკენ დავხარე, მისი ხელი ლოყაზე ჩამოვისვი და მერე დავუკოცნე
–ძალიან გთხოვ ნუ აკეთებ ამას.
თავი ავწიე, გიორგის თავი ჩემსკენ მოეტრიალებინა და აცრემლებული თვალებით მიყურებდა
–მაპატიე გიორგი, მე არ მინდოდა...
–ვიცი.
–გიო, დავიღალე ასე ყოფნით, მინდა ყველაფერი ამიხსნა, ვიცი რომ ცუდად ხარ მაგრამ მე უფრო ცუდად ვარ. შენ წეღან მითხარი მიყვარხარო ამავე დროს მეუბნები ერთად ვერ ვიქნებით, მითხარი ყველაფერი და ვეცდები გაგიგო, იმიტომ რომ მიყვარხარ, გესმის?
–კარგი გეტყვი, მაგრამ დამპირდი რომ დამაცდი აგიხსნა ყველაფერი.
–გპირდები.
–ანა მე...
უცებ ოთახში ქალი შემოვიდა, ის არც ექიმს გავდა და არც ექთანს, გამომწვევად ეცვა და ამპარტავნულად იყურებოდა, ისე ამათვალჩამათვალიერა თითქოს მისი მტერი ვყოფილიყავი
–შენ ვინ ხარ? მკითხა და ბოროტულად შემომხედა როცა დაინახა გიორგის ხელზე ხელი რომ მევლო
–და შენ თვითონ ვინ ხარ? კითხვა შევუბრუნა როცა მის კითხვაზე პასუხი ვერ მოვიფიქრე
–მე? გიორგი შენ ეტყვი თუ მე ვუთხრა?
გიორგის გავხედე, მან კი თვალი ამარიდა, მაგრამ დავინახე თვალიდან ცრემლი როგორ ჩამოუგორდა
–ანა ის ჩემი ცოლია.
ცოლიო? ამ სიტყვამ წეღანდელი ადუღებული სისხლი წამებში გაყინა, გიორგის ხელიდან ხელი გამოვგლიჯე და ფეხზე წამოვხტი, თუმცა ჯობდა არ ავმდგარიყავი რადგან ფეხებში ძალა აღარ მქონდა ვერც ამ ამპარტავანი ქალის დამცინავ გამომეტყველებას ვერ გავუძელი და თვალები ცრემლებით ამევსო, არ მჯეროდა რომ ეს ჩემს თავს ხდებოდა, მინდოდა ამ ოთახიდან გავსულიყავი და მეყვირა, მაგრამ ფეხი როგორც გადავდგი მაშინვე ჩავიკეცე და გავითიშე...
გავიღვიძე, ჩემს პალატაში ვიყავი მარტო, ლოგინში წამოვჯექი და ტირილი დავიწყე, აქამდე მეგონა რომ ძლიერი ვიყავი მაგრამ ამ რამდენიმე კვირაში ამდენი ემოციისგან ისე დავსუსტდი ფეხზე ვეღარ ვდგებოდი, ასე ცუდად არასდროს ვყოფილვარ, ფიზიკური ტკივილი არაფერია იმ ტკივილთან შედარებით რასაც ახლა მე ვგრძნობდი, ამდენი გაურკვევლობა მაგიჟებდა, ვერაფრით ვერ ვხვდებოდი გიორგიმ რატომ მომატყუა, რატომ დამიმალა ცოლი რომ ყავდა, რატომ მითხრა არავინ მყავსო, რატომ მოიქცა ასე, თავს დამცირებულად ვგრძნობდი, იმისიც აღარ მჯეროდა რომ მართლა ვუყვარდი...
ოთახში გაბრაზებული ექიმი შემოვიდა და მითხრა
–არ ვიცი რა ურთიერთობა გაქვთ გიორგისთან და არც მაინტერესებს, უბრალოდ მინდა იცოდეთ რომ თქვენს გამო პაციენტმა მეორე გულის შეტევა გადაიტანა და მასთან შესვლა სასტიკად გეკრძალებათ.
–გპირდებით რომ გიორგის აღარასდროს ვნახავ!
–კარგით, ახლა მინდა თქვენს ჯამრთელობაზე გელაპარაკოთ, გუშინ ორი ნერვიული აშლილობა გქონდათ თან არაფერი გიჭამათ ამიტომ თქვენი ორგანიზმი ძალიან დასუსტებულია მითუმეტეს სანამ აქ მოხვიდოდით ათ დღემდე არაფერი გიჭამიათ და ამან შეიძლება სერიოზული პრობლემები გამოიწვიოს კუჭთან დაკავშირებით, ამიტომ ახლა საჭმელს შემოგიტანთ და იმედი მაქვს ჭამთ.
–თუ ვჭამ, წამლებს მივიღებ და აღარ ვინერვიულებ როდის გამწერთ?
–ხვალ.
–შევჭამ მაშინ, რაც უფრო მალე გავალ აქედან მით უკეთესი.
–ექთანს ვეტყვი წვნიანი მოგიტანოთ.
ექიმი გავიდა, წვნიანიც მალე მომიტანეს, სულ შევჭამე მაგრამ გემოს ვერ ჩავატანე. მერე წამლები გამიკეთეს და ისევ მარტო დავრჩი, მაგრამ მალე მარი მოვიდა
–რა მოხდა ანა? მისაღებში ყველა შენზე ლაპარაკობს.
–მარი ჩამეხუტე რა.
მარი მომეხვია, მე ვტიროდი, მერე ყველაფერი მოვუყევი და მასაც ძალიან გაუკვირდა.
მარი მთელი დღე ჩემთან იყო ღამეც დარჩა და ცდილობდა როგორმე გავემხნევებინე, დილით წავიდა და სანამ ექიმი საბოლოოდ გამსინჯავდა ტანსაცმელი მომიტანა და როგორც იქნა მე და მარი ჰოლში გავედით, ძალიან მინდოდა მისგან შორს ვყოფილიყავი და ყველაფერი დამევიწყებინა, აი მისაღებშიც გავედით და გასასვლელი კარებისაკენ გავემართეთ მაგრამ უკნიდა ვიღაცამ გამაჩერა, მივტრიალდი და ჩემს წინ გიორგის ცოლი დამხვდა და კიდევ ერთი ქალი რომელიც გიორგის ძალიან გავდა და მივხვდი რომ დედამისი იქნებოდა.
–გოგონა სალაპარაკო გვაქვს! მკაცრად მითხრა გიორგის დედამ
–უკაცრავად მაგრამ ახლა არ შემიძლია. თავს ძალაინ ცუდად ვგრძნობდი და ახლა დაწოლის მეტი არაფერი არ მინდოდა.
–მაინც მოგიწევს ჩემი მოსმენა!
–ჯერ თქვენ შვილს ელაპარაკეთ და მერე მოდით ჩემთან.
–ყველაფერთან ერთად თავხედიც ყოფილხართ, თუმცა შენნაირებისგან არც ესაა გასაკვირი, ჩემს შვილს უკვე ველაპარაკე და ყველაფერი მშვენივრად ვიცი, ვიცი რომ შენს გამო თავი საფრთხეში ჩაიგდო, მაგრამ მაინც მოახერხეს თქვენი გატაცება მერე კი გამოქცევისას შენთვის განკუთვნილი ტყვია ჩემს შვილს მოხვდა და იმის მაგიერ რომ მადლობა მოიხადო უტიფრად კიდევ ცდილობ ჩემი შვილის მოკვლას.
–და ‘’შებმასაც’’. დაამატა გიორგის ცოლმა, მე კი ისე დამაბნია დედამისის ნათქვამმა, კიდევ ერთი გაურკვევლობა, დედამისი რატომღა მოატყუა როცა ყველაფერი პირიქით იყო.
–ეგ გიორგიმ გითხრათ?
–დიახ.
ეს უკვე მეტისმეტი იყო, კიდევ ერთი ტყუილი, ახლა ჰაერზე რომ არ გავსულიყავი ისევ ცუდად გავხდებოდი, ასე რომ გარეთ გავვარდი მაგრამ გავიგონე როგორ მომაძახა მისმა ცოლმა, ჩემს ქმარს თავი დაანებეო.
მარი უკან გამომყვა და ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა
–გეხვეწები ანა...
–გაიგონე მარი რა მითხრეს? მე უნდა მოვიხადო მადლობა როცა მათ აქვთ ჩემთვის ბოდიში მოსახდელი? შემომხედე რა დღეში ვარ, ასე მგონია მთელი სამყარო ჩემს წინააღმდეგაა. ყველა მე მეჩხუბება, ყველა მე მაყენებს შეურაწყოფას და ყველა მე მამცირებს, აღარ შემიძლია ამდენის მოთმენა ცუდად ვარ, გესმის? ვეღარ ვუძლებ.
მარი ტიროდა და არ იცოდა რა ეთქვა, ბოლოს ჩამეხუტა ცრემლები მომწმინდა და სახლში წამიყვანა.
ცოტა დავმშვიდდი და დედას დავურეკე
–დეე როგორ ხარ?
–ანა საყვარელო, შენ როგორ ხარ? მომენტრე, ორი კვირაა შენთან ლაპარაკი მინდა მაგრამ ტელეფონი გამორთული გაქვს, მარი კიდევ ხან რას მატყუებს ხან რას, მითხარი რა ხდება.
–ტელეფონით ვერ გეტყვი დე და იქნებ შენ ჩამოხვიდე?
–სწორედ მაგას ვაპირებ, ბილეთები უკვე ვიყიდე.
–მჭირდები დედა გთხოვ მალე ჩამოდი!
–კარგი საყვარელო ზეგ დილით უკვე მანდ ვიქნები.
–მიყვარხარ.
–მეც
სანამ დედა ჩამოვიდოდა საშინლად ვიყავი დრო უაზროდ იწელებოდა, მარი და ნიკა ცდილობდნენ ჩემს გართობას მაგრამ არაფერი გამოსდიოდათ
როგორც იქნა დედა სემი და თორნიკე ჩამოვიდნენ ბევრი საჩუქრები ჩამოგვიტანეს და სახლში ხმაური შემოიტანეს, თორნიკე ისე გაზრდილიყო სულ სხვა ბავშვი მეგონა, საღამოს როგორც იქნა მე და დედა მარტო დავრჩით, და მეც ყველაფერი მოვუყევი დაწვრილებით,
–ჩემო პატარავ რამდენი რამ გადაგიტანია მე კი არაფერი არ ვიცოდი
–მარის დიდი მადლობელი ვარ რომ არ გითხრა და ტყუილად არ განერვიულა.
–რასამბობ მე დედა ვარ შენი და უფლება მქონდა მცოდნოდა.
–რისთვის? რომ უაზროდ გენერვიულა და დატანჯულიყავი თან ამევე დროს შენი ნერვიულობით მაინ არაფერი შეიცვლებოდა.
–ჩემო საყვარელო.
დედა მომეხვია და დამაწყნარა, მასთან ლაპარაკი ყოველთვის მშველოდა, ის იყო ადამიანი რომლისაც ბოლომდე მწამდა, ის ჩემთვის ყველაფერი იყო და ამიტომ ისე ძალიან აღარ ვდარდობდი და როგორღაც გადავაგორე ეს ერთი თვე იმაზე ფიქრში რომ ყველაფერი უნდა დამევიწყებინა და ახალი ცხოვრება დამეწყო.
ერთხელ როცა სასეირნოდ გავედი მარტო რატომღაც იმ ადგილის ნახვა მომინდა საიდანაც მე და გიორგი გაგვიტაცეს, მივედი და ეს ადგილი სულ სხვანაირი დამხვდა ბავშვებით სავსე და მხირულებით სავსე ეზო, რამდენიმე წუთი იქ ვიდექი ყველაფერს ვიხსენებდი და ვნატრობდი ნეტა აქედან არ ჩამევლომეთქი, რა მოხდებოდა რომ ის არ გამეცო მეთქი. უცებ უკნიდან ნაცნობი ხმა შემომესმა, ხმა რომლის გაგონება ისე ძალიან მინდოდა როგორც არ მინდოდა.
–გამარჯობა ანა.
მივტრიალდი და გიორგი დავინახე, ჯამრთელი და რაღაც სხვანაირი, მოვლილი და სუფთა, წვერი გაპარსული ჰქონდა, თმა დავარცხნილი რაც მის ლამაზ სახეს უფრო კარგად აჩენდა.
მივხვდი რომ მისმა დანახვამ ჩემში გრძნობები ისევ გააღვიძა და ჩემი თავი უნდა მეიძულებინა რომ წავსულიყავი, მაგრამ ფეხი როგორც გადავდგი ჩემსკენ წამოვიდა და გამაჩერა
–ძალიან გთხოვ ნუ წახვალ, სალაპარაკო მაქვს
–არ მინდა შენი მოსმენა, ჯობია წახვიდე და შენს ცოლს მიხედო.
–ანა გთხოვ... გიორგის თვალები ცრემლებით აევსო, მე კი ვეცადე ჩემი მკლავი მისი ხელიდან გამომეხსნა მაგრამ მან უფრო მომიჭირა
–გიორგი მტკივაა
–მაპატიე მაგრამ სანამ არ მომისმენ ვერ გაგიშვებ!
–და თუ არ მინდა შენთან ლაპარაკი?
–მოგიწევს რადგან შენ პირობა მომეცი რომ მომისმენდი...
ვერ უარვყოფდი ძალიან მაინტერესებდა რას მეტყოდა გიორგი, თან გამახსენდა რომ მართლა დავპირდი მაგრამ ძალიან მეშინოდა რომ ჩემთვის თავგზა არ აებნია და მერე ისევ რამე არ მომხდარიყო, ამას მეორედ ვეღარ გადავიტანდი ამიტომ ჯობდა წავსულიყავი და ვუარყვე ჩემი პირობა
–მე არაფერსაც არ დაგპირებივარ და ასეც რომ ყოფილიყო გადავიფიქრე და აღარ მინდა მოგისმინო, გამიშვი
–ანა ნუ მაიძულებ რომ ძალა გამოვიყენო
–მაშინ შენც ნუ მაიძულებ მოგისმინო, ძალიან გთხოვ თავი დამანებე
–ანა ჩემს ცოლშვილზე აუცილებლად უნდა გელაპარაკო
–შვილიოო? თქვენ შვილიც გყავთ?
–ხო მაგრამ...
–გიორგი ახლავე გამიშვი ხელი თორემ ვიყვირებ!
ხელი გამიშვა და მოვტრიალდი რამდენიმე ნაბიჯი გადმოვდგი და გიორგიმ მითხრა
–ანა მიყვარხარ, გეხვეწები...
გავჩერდი, ცრემლები მოვიწმინდე და ვუთხარი
–გიორგი ოჯახში დაბრუნდი, ბავშვს სჭირდები, ნუღარ მომძებნი.
–სწორედ ბავშვს რომ ვჭირდებოდი მაგიტომ მოვიყვანე ნატა ცოლად, მე ის არ მიყვარს, მე შენ მიყვარხარ და ვაპირებ გავეყარო
–რაა? ამას ჩემ გამო გააკეთებ?
–ხო..
–იცოდე არ გაბედო და ჩემი მიზეზით ბავშვი არ მიატოვო თორემ მაშინ ჩემზე საერთოდ აღარც იოცნებო
–არც მივატოვებდი ტასო ჩემი შვილი რომ იყოს.
–რაა? ვერაფერი ვერ გავიგე, ხომ მითხარი შვილი გვყავსო.
–თუ გინდა ყველაფერი გაიგო, მაშინ უნდა მომისმინო.
რამდენიმე წუთი ვფიქრობდი მინდოდა თუ არა გიორგის მოსმენა, მაგრამ იმაზე უფრო მეტხანს ვიფიქრე ამით რას დავკარგავდი, ბოლოს მაინც დავთანხმდი, იქვე სკამზე ჩამოვჯექით და გიორგიმ დაიწყო მოყოლა
–როცა სწავლა დავამთავრე და ბიზნესი წამოვიწყე უფრო დავსერიოზულდი არც მანამდე ვყოფილვარ გადარეული მაგრამ შედარებით ვცდილობდი უფრო შესაფერისად მოვქცეულიყავი... ორი წელი ისე ვმუშაობდი ნორმალურად არ მიძინია და არ დამისვენია, ერთი წლის წინ ჩემმა მეგობარმა კლუბში წამიყვანა ცოტა გავერთოთო და მეც წავედი, ბევრი დამალევინა და მერე ნატა გამაცნო ჩემი ბიძაშვილიაო, ძალიან მთვრალი ვიყავი, ნატამ თავის სახლში წამიყვანა ძალიან გამომწვევად ეცვა და ცოტა კიდევ დამალევინა, მერე მოფერება დამიწყო მე კი ვუმეორებდი სახლში წავალ მეთქი მაგრამ ცოტახანში ყველაფერი ისე ამტკივდა, ვეღარ ვინძრეოდი, ნატამ ლოგინზე დამაწვინა მინდოდა ავმდგარიყავი მაგრამ ვერ ვტოკდებოდი, მერე რა მოხდა აღარ მახსოვს, დილით რომ გავიღვიძე თავი საშინლად მტკიოდა ჩემს გვერდზე კი ქალი იწვა და ეძინა ვერ გავიხსენე ვინ იყო და აქ რა მინდოდა და სანამ გაიღვიძებდა წამოვედი. ერთი თვის შემდეგ ნატა და ლევანი ჩემი მეგობარი თავზე დამადგნენ და მითხრეს ნატა ორსულად არის და ცოლად უნდა მოიყვანოო, ეს ამბავი ჩემთვის საშინელი დარტყმა იყო, არ მახოვდა ნატასთან რა მოხდა, მაგრამ ამ ამბავზე როცა ვფიქრობდი ყოველთვის მეგონა როგორც სხვა შემთხვევებში ესეც ერთ ჩვეულებრივ ღამედ დარჩებოდა, მე ნატა არ მიყვარდა არც მომწონდა და ვერ ვეგუებოდი მის ცოლად შერთვას მაგრამ მაინც მოვიყვანე რადგან ლევანი მემუქრებოდა დააორსულე და ახლა მისი ცოლად შერთვაც არ გინდაო, მერე დედაჩემთან მივიდა ნატა თავგზა აუბნია ჩემზე რა აღარ უთხრა საბრალო ქალს და მას რომ არ ეთხოვა ცოლად არ მოვიყვანდი, ხელი მოვაწერეთ და დაიწყო ტანჯვაც თავიდან ვცდილობდი ნატას შევგუებოდი მაგრამ არ გამომდიოდა, ის ეწეოდა, სვავდა და კლუბებიდან გვიან ბრუნდებოდა, მისი ქცევა ძალიან მაღიზიანებდა რადგან ამას შეიძლება ბავშვისთვის ზიანი მიეყენებინა, თორემ ნატას რა მოუვიდოდა სულ არ მადარდებდა, ჩემს ოთახშიც არ ვაწვენდი, ბოლოს ვაიძულე რომ თავი დაენებებინა ასეთი ცხოვრებისაგან, თან ხანდახან ვფიქრობდი შეიძლება ჩემგან არც იყოს ორსულადთქო და ერთი სული მქონდა ბავშვი როდის დაიბადებოდა რომ ანალიზი გამეკეთებინა და დავრწმუნებულიყავი მართლა ჩემი შვილი იყო თუ არა, საბედნიეროდ ბავშვი ჯამრთელი გაჩნდა და სანამ გამოწერდნენ ანალიზის გაკეთება მოვითხოვე, მაგრამ ნატამ უარი განაცხადა ამაზე, მე კი უფრო ვრწმუნდებოდი რომ მატყუებდნენ, ბოლოს გადავწყვიტე ცოტა მომეთმინა რადგან ბავშვი გაცივდა და რამდენი დღე ცუდად იყო, ნატა როგორც გამოწერეს ისევ დაიწყო ძველებური ცხოვრება, ბავშვს ყურადღებას საერთოდ არ აქცევდა, დღეები ისე გადიოდა არც დახედავდა ხოლმე შვილს, მაგრამ ძიძა დაუქირავა რომელიც არ მაძლევდა ბავშვის გაყვანის უფლებას რადგან ეშინოდა ანალიზი არ გამეკეთებინა, საბრალო დედაჩემს ასულელებდა და თავის ჭკუაზე ატარებდა, იმდენ ტყუილს ეტყოდა რომ მერე ჩემიც აღარ სჯეროდა, საშინელება იყო, ყოველდღე ჩხუბი, ყვირილი, ხან მაშანტაჟებდა დედაშენს იმას ვუზავ ამას ვუზავო და ფულს მძალავდა, ერთხელაც უკან გავყევი და დავინახე ლევანის სახლში როგორ შევიდა, მეც მივედი და ოდნავ გაღებული ფანჯრიდან ყველაფერი მესმოდა, გავიგონე რომ ნატა ფულის გამო გამომყვა ცოლად და ტასო ჩემი შვილი რომ არ იყო მაგრამ ეს უკვე ვიცოდი, მაგრამ სამხილი არ მქონდა რომ ეს დამემტკიცებინა და მოვიპოვე, მათი საუბარი ჩავიწერე და ვეღარ ვითმენდი ისე მინდოდა ორივე დაეჭირათ, მაშინვე წამოვედი პოლიციის განყოფილებისკენ მაგრამ ვერ მოვახერხე იქამდე მისვლა, თავს დამესხნენ და გამიტაცეს.
–ეს ის გატაცებაა მეც რომ...
–კი, და გახსოვს მე რომ მოგიყევი რაღაც ამბავი თუ რატომ გამიტაცეს
–ხო
–მოგატყუე, სინამდვილეში ნატამ და ლევანიმ მოაწყეს ჩემი გატაცება, უნდოდათ მოვეკალი რადგან ჩემი სიკვდილის მერე ჩემი ქონება ტასოს და დედაჩემს დარჩებოდა, და მერე თვითონ მიისაკუთრებდნენ, მაგრამ ცოცხალი გადავრჩი და შენც გაგიცანი, ამიტომ ახლა ორმაგად ვიბრძოლებ სამართლიანობისთვის.
–დედაშენს იმიტომ მოატყუე ვითომ მე გამიტაცეს რომ მაინც არ დაგიჯერებდა?
–ხო
–და ყველაზე მთავარი, რატომ დამიმალე რომ ცოლი გყავდა? თუნდაც ასეთი.
–იმიტომ რომ როცა დაგინახე... არ ვიცი როგორ გითხრა, არასდროს მჯეროდა სიყვარულის და ასეთი რაღაცეების, შენ კი პირველივე შემოხედვისთანავე აღძარი ჩემში რაღაც გრძნობა, და გადავწყვიტე დამემალა ყველაფერი, თან რომ მეთქვა ცოლი მყავსმეთქი მერე აღარ შეგიყვარდებოდი
–და რა იცოდი რომ შემიყვარდებოდი?
–ვგრძნობდი, თან არ მეგონა ცოცხლები თუ გადავრჩებოდით, თან მე ნატას ცოლად არ მივიჩნევ.
–და აგრესიული რატომ იყავი?
–იმიტომ რომ ჩემს თავზე ვბრაზობდი, მიყვარდებოდი მაგრამ ჩემთვის აკრძალული იყავი ამიტომ ვბრაზდებოდი და არა იმიტომ რომ ის რაღაც მაბრაზებდა რაც მოხდებოს, პირიქით მიხაროდა რადგან ეს უფრო მაახლოვებდა ჩენთან.
–და ტასო?
–ტასო? მიყვარს იმის მიუხედავად რომ ჩემი არ არის, მას არაფერი დაუშავებია ამიტომ ნატას როცა გავეყრები ტასოს მე დავიტოვებ რადგან ის ციხეში წავა და იქ ბავშვს ვერ გაზრდის, თან ისი რა საყვარელი ბავშვია? როგორც დაინახავ მაშინვე შეგიყვარდება.
–ყველა ბავშვი საყვარელია.
–ხო... ახლა ყველაფერი იცი და ისიც იცი როგორ მიყვარხარ, ახლა მე მინდა გავიგო შენგან მაპატიებ?
გიორგი თვალებში მიყურებდა, ისეთი გულწრფელი ჩანდა ისეთი კარგი რომ მინდოდა მოვხვეოდი და მეყვირა მეც მიყვარხარ მეთქი, მეცოდებოდა კიდეც ასეთ დღეში რომ იყო.
–კი გაპატიებ.
გიორგი ჩემსკენ მოიწია, სახე ისე ახლოს მომიტანა მის სუნთქვას ვგრძნობდი, მაგრამ მე წამოვდექი და ვუთხარი
–პატიება არ ნიშნავს შერიგებას, ჯერ ნატას უნდა გაეყარო და მერე ვნახოთ.
–კარგი, როგორც შენ გინდა, მაგრამ მინდა შეგხვდე ხოლმე რომ მოგიყვე ჩემი ამბები და გამამხნევო
გიორგის ჩემი ნომერი დავუტოვე და წამოვედი, ისეთი გახარებული ვიყავი მთელი საღამო ვიღიმებოდი და თვალები მიბრწყინავდა რადგან შეიძლებოდა მე და გიორგი მალე ერთად ვყოფილიყავით...