ძნელია ვიყოთ ერთად! (6)

მარის ქორწილი ახლოვდებოდა ყოველ დღე მაღაზიებში დავდიოდით კაბების შესარჩევად, მარის ვერ გადაეწყვიტა რომელი კაბა ეყიდა ვერც მე ჩემთვის, ყველა კაბა მოგვწონდა ყველას ვიხდენდით, დედაჩემი კი სულ გვეჩხუბებოდა კაბის არჩევას რა უნდაო, ბოლოს ავარჩიეთ ყველაფერი. მარის კაბა ძალიან უხდებოდა და ძალიან ალამაზებდა, ხვალ უკვე ქორწილი უნდა ყოფილიყო, მარი ძალიან ნერვიულობდა და გამუდმებით ვამშვიდებდით მე და დედა.
–ხვალ რომ ნიკას დავინახავ ალბათ გული წამივა.
–შენკი არა მას წაუა გული ისეთი ლამაზი რომ იქნები
–ისიც ალბათ რა სიმპათიური იქნება
–ხო
–ვაიმე ცეკვაში ნაბიჯები რომ შეეშალოს მოვკლავ
–როგორ აწვალებ საწყალ ბიჭს.
–მე ვაწვალებ? პირიქით ის მაწვალებს როცა რაღაცას ვუხსნი ათასჯერ მამეორებინებს
უცებ ტელეფონმა დარეკა, დავხედე, უცხო ნომერი იყო, ვუპასუხე და ყურში სასიამოვნო ხმა ჩამესმა
–ანა როგორ ხარ?
–კარგად შენ გიორგი?
–უკვე მეც რადგან შენი ხმა მესმის, მინდა გნახო
–ახლა?
–ხო, ნახევარ საათში გამოგივლი, ხომ შეძლებ?
–კი, კი
–კარგი მაშინ შეხვედრამდე
–დროებით...
სასწრაფოდ ჩავიცვი და გავემზადე, გიორგი ზუსტად ნახევარ საათში მოვიდა და მეც გავედი
–ეხლა გამახსენდა, ჩემი სახლი საიდან იცოდი რომ აქ იყო?
–სავადმყოფოდან რომ გამოვედი მთელი დღე ქუჩებში დავდიოდი იქნებ სადმე შემხვდესთქო და ბოლოს დაგინახე და გითვალთვალებდი ხოლმე სანამ არ გავბედე და არ დაგელაპარაკე.
–კარგი წავიდეთ.
მანქანაში ჩავსხედით გიორგიმ მკითხა სად წავიდეთო და ვუთხარი სადაც შენ გინდა მეთქი, მაგრამ მანქანას არ ძრავდა და რაღაცნაირად მიყურებდა
–ასე რატომ მიყურებ?
–ლამაზი ხარ!
გიორგიმ მანქანა დაძრა და გზისკენ გაიხედა, მე კი ეს დაუჯერებლად მიმაჩნდა რომ მას შეეძლო ასეთი თბილი ყოფილიყო, ასეთი სხვანაირი, ასეთი მოწესრიგებული, მე ხომ ის სულ სხვანაირი გავიცანი დაბოღმილი და აგრესიული კაცი რომელიც თითქოს თვალის დახამხამებაში გაქრა.
გზაში ხმა არ ამოგვიღია, გიორგიმ მანქანა გააჩერა და პატარა კაფეში შევედით, შევუკვეთეთ და გიორგიმ მითხრა
–მიყვარხარ ანა
–............
–იცი, ხვალ ჩემი მეგობრის შვილის ქორწილია და მინდა წამომყვე.
–ხვალ?
–ხო, მინდოდა ეგ მეთქვა და დამეპატიჟე
–მაგრამ ხვალ არ შემიძლია.
–რატომ?
–ხვალ ჩემი მეგობრის ქორწილიც არის და მეც მინდოდა დამეპატიჟე
–ძალიან გთხოვ მე გამომყევი, იმ ხალხს დავპირდი აუცილებლად მოვალმეთქი და უარს ვერ ვეტყვი
–კარგი რა, მე მართლა არ შემიძლია მარი ჩემთვის დასავით არის თან მისი მეჯვარე ვარ და არ არსებობს ვერ წამოვალ.
–იქნებ გადადონ.
–როგორ გადადონ, ქორწილი ხვალ არის და ხალხი უკვე დაპატიჟებულია, მე მეჯვარე ვარ და ვერ წამოვალ და შენ უბრალოდ პირობა მიეცი და იცოდე ძალაინ მეწყინება ჩემთან ერთად რომ არ წამოხვიდე
–მე უფრო მეწყინება მაგრამ არ შემიძლია
–აბა გინდა მარტო წავიდე?
–მეც ხომ მარტო ვიქნები.
–ხოდა იყავი, სამუდამოდ...
წამოვხტი და ეგრევე გარეთ გამოვვარდი, საშინლად ვიყავი გაბრაზებული გიორგიზე, და იმაზე უფრო გავბრაზდე უკან რომ არ გამომყვა და არ მთხოვა შერიგება.
გათენდა თავს საშინლად ვგრძნობდი მაგრამ ვცდილობდი ჩემი ცუდად ყოფნა დამემალა რომ მარისაც არ მოეწყინა, მარი კაბაში ვარცხნილობაში და მაკიაჟში ძალიან ლამაზი იყო, ნიკა მის დამახვაზე წაბარბაცდა, ხალხმა ამაზე ბევრი იცინა და როგორც იქნა წავედით, ჯვრისწერამ და ხელისმოწერამ მშვიდად ჩაიარა, მარი სულ იცინოდა ისეთი ბედნიერი იყო და ბოლოს სიგნალებით წავედით დარბაზისკენ, მივედით და მანქანაში ვისხედით სანამ ყველა არ შევიდა რესტორანში, და ბოლოს ჩვენ შევედით და დავსხედით ჩვენს ადგილას, ძალიან მშიოდა და ჭამას შევუდექი, დარბაზშიც ატყდა ჩანგლების წკრიალი თეფშებზე, ბოლოს როცა დავიკმაყოფილე კუჭი დარბაზს მოვავლე თვალი და გიორგი დავინახე, თვალები შუბლზე ამივიდა გაოცებისაგან, აქ რა უნდა ნეტა? შესარიგებლად ხომ არ მოვიდა? ალბათ ბოლო წუთებში გადაწყვიტა, გაშტერებული ვუყურებდი და ისიც მიყურებდა ბოლოს დავინახე როგორ მანიშნა გამომყევიო და მეც გავედი
–აქ რა გინდა? ვკითხე გაკვირვებულმა
–და შენ რა გინდა?
–მარი ჩემი მეგობარია.
–ნიკა კიდევ ჩემი მეგობრის და პარტნიორის შვილი.
–აბა გუშინ რატომ ვიჩხუბეთ?
–არ გვიჩხუბია, შენ მეჩხუბე, რადგან მე გაგიგე და მივხვდი რომ აუცილებლად უნდა წასულიყავი და მეც უნდა წავსულიყავი
–და ახლა ბოდიში უნდა მოგიხადო?
–კი და რადგან ბოლოს მაინც ერთად მოვხვდით მინდა გეცეკვო.
–მაპატიეთ და მიღებულია თქვენი წინადადება ცეკვასთან დაკავშირებით
–ძალიან კარგი, მაშ წავიდეთ
მე და გიო დარბაზში დავბრუნდით და ბევრი ვიცეკვეთ, ძალიან მიხაროდა რომ შევრიგდით, და დავივიწყეთ გუშინდელი უაზრო ჩხუბი, გიორგი დედაჩემსაც გავაცანი და სემსაც, მარისაც ძალიან მოეწონა.
–გიო ჯვრისწერაზე და ხელის მოწერაზე რატომ არ იყავი?
–ვმუშაობდი არ მეცალა.
–ტასო როგორ არის?
–კარგად
–მინდა გავიცნო
–ხომ იცი ვერ გამომყავს სახლიდან და ვერც იქ მიგიყვან, მაგრამ ამის დროც მოვა.
–ხო რა თქმა უნდა.
–ცოტახანს გავალ და მალე მოვალ კარგი?
–კარგი.
გიორგი გავიდა მე კი იქვე ჩამოვჯექი და ველოდებოდა, რამდენიმე წუთის შემდეგ კი ოფიციანტი მოვიდა ჩემთან ფინჯანი ყავა მომიტანა
–მე არ შემიკვეთავს
–დიახ ვიცი, გამომატანეს
ცოტა უცნაურად მეჩვენა ეს ამბავი, მაგრამ გამოვართვი, ცოტა მეძინებოდა და ვიფიქრე დავლევ და ცოტა გამომაფხიზლებსმეთქი, ფინჯანი იქვე დავდგი ჯერ ცხელი იყო, ხალხი ცეკვავდა და ერთობოდა ყველას მარისთან უნდოდა ცეკვა და ამ ბედნიერ სურათს ვუყურებდი და მეცინებოდა, მერე ფინჯანი ავიღე მინდოდა ყავა მომესვა რომ დარბაზში გიორგი გიჟივით შემოვარდა, ყველამ მას შეხედა, ის ჩემსკენ მორბოდა და ყვიროდა არ დალიოო. ვერ მივხვდი რა ხდებოდა და ამას რატომ მეუბნებოდა ის კი როგორც ჩემთან მოვიდა ფინჯანზე ხელი წამიკრა და ჭიქა დაიმსხვრა.
–რა მოხდა გიორგი? ვკითხე შეშინებულმა.
–ხომ არ დაგილევია?
–არა
–უნდა გელაპარაკო, ახლავე.
გიორგიმ ბოდიში მოიხადა, ჭიქის ნამსხვრევები მოწმინდეს და ხალხი ისევ გამხიარულდა, გიორგიმ კი გარეთ გამიყვანა
–რა მოხდა?
–ნატა იყო აქ
–რა უნდოდა?
–შენი მოკვლა, გესმის? ოფიციანტთან მისულა და უთქვანს შენზე ყავა უნდა და მიუტანეთო ოღონდ ჩემი სახელი არ ახსენოთო, მანამდე კი რაღაც ჩაყარა.
–შენ რა იცი?
–ნატა დავინახე სამზარეულოდან რომ გამოვიდა და ოფიციანტს ვკითხე აქ რა უნდოდა მეთქი და ყველაფერი მითხრა, ახლა მივუტანე ჭიქაო
–ვერ ვიჯერებ
–შენ არ იცი რა ბოროტია ნატა, მას შეუძლია კიდევ დაგიშავოს რამე
–ამის მერე უფრო დაკვირვებული ვიქნები
–მეშინია, მგონია რომ უძლური ვარ ამ ყველაფრის წინაშე და შენ რომ რამე დაგემართოს ალბათ მეც მოვკვდები
–ყველაფერი კარგად იქნება
–მიყვარხარ ანა! გიორგი მომეხვია და მეც მოვეხვიე, პატარა ბავშვივით მიკრავდა გულში და მესმოდა როგორ ტიროდა ამიტომ გასამხნევებლად მეც ჩავჩურჩულე ყურში
–მეც მიყვარხარ გიორგი!...
მე და გიორგი უკან შევბრუნდით, მარიმ და ნიკამ ტორტი დაჭრეს, ხალხი ნელნელა წავიდა, თორმეტის ნახევარზე ახალდაქორწინებულებიც წავიდნენ აეროპორტში, პარიზში მიდიოდნენ ორი კვირით, გიორგიც წავიდა, ბოლოს ჩვენც წამოვედით და სახლში როგორც მივედი მაშინვე დავწექი.
დილით გვიან გამეღვიძა, ჩავიცვი და სამზარეულოში გავედი, დედა მარტო იყო და ჭურჭელს რეცხავდა
–სემი და თორნიკე სად არიან?
–ბილეთების საყიდლად წავინენ
–უკვე მიდიხართ?
–კი და შენც მოდიხარ!
–რაა?
–ხვალ საღამოს ყველა წავალთ!
–ხომ იცი რომ ახლა ვერ წამოვალ, გიორგის ვერ დავტოვებ!
–მესმის რომ გიყვარს, მაგრამ აქ ვერ დაგტოვებ როცა ვიცი რომ მისმა ცოლმა შეიძლება რამე დაგიშავოს, შენი ძალით წაყვანაც რომ დამჭირდეს მაინც წაგიყვან!
–არა დედა არა! ახლა გიორგის არ მივატოვებ, დაგავიწყდა რომ მან ჩემს გამო თავი გაწირა? მე ის მიყვარს და მასთან ერთად ბოლომდე ვიბრძოლებ, რომც მოვკვდე არ ვინანებ აქ რომ დავრჩი რადგან ამას სიყვარულისთვის ვაკეთებ
–ანა მომისმინე...
–არ მინდა შენი მოსმენა, მაინც ვერ გადამათქმევინებ, და საერთოდ მგონი ჯობდა საერთოდ არაფერი მეთქვა შენთვის
გაცეცხლებული შევვარდი ჩემს ოთახში, მესმოდა დედა როგორ აბრახუნებდა კარებზე და მიყვიროდა შემომიშვიო, მაგრამ არ მინდოდა მისი შემოშვება არც ამერიკაში წასვლა, ახლა მე რთული გადაწყვეტილების წინაშე მიწევდა დგომა, ფაქტიურად არჩევანი უნდა გამეკეთებინა დედასა და გიორგის შორის, მაგრამ ვერცერთს ვთმობდი, ეს საშინელება იყო, არ ვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი, მაგრამ ვფიქრობდი რომ გიორგის ახლა უფრო ვჭირდებოდი, მაგრამ დედას ისე ჰქონდა გადაწყვეტილი ჩემი წაყვანა ალბათ მართლა წამათრევდა ნებით თუ არ გავყვებოდი, ისეთ ხასიათზე ვიყავი მინდოდა მეყვირა და ყველაფერი დამელეწა, თან იქვე ჩაკეცილი ვერ ვინძრეოდი.
კარებზე ბრახუნი შეწყდა, მეც ცოტა გადამიარა სიბრაზემ და წამოვდექი, ზუსტად ამ დროს დედამ დამიძახა კერების იქიდან
–საყვარელო გამიღე რაღაც უნდა გითხრა
ცოტახანს ვიფიქრე და ბოლოს გავაღე, დედას ჩემოდანი ეჭირა ხელში
–ანა, მე სემი და თორნიკე სოფელში მივდივართ, რამდენი ხანია იქ არ ვყოფილვარ და მინდა ჩავიდე, შენ აქ გტოვებთ მარტო და იმედი მაქვს კარგად დაფიქრდები, ხვალ ჩამოვალთ და მერე წავალთ ამერიკაში.
–კარგით.
დედა, თორნიკე და სემი კარებმდე მივაცილე, თორნიკე მომეხვია, და წავიდნენ, სახლში შევედი, სიცარიელე იყო, დედას გარეშე გამიჭირდებოდა მაგრამ ხვალ ვერ გავყვებოდი, სავარძელში შავჯექი და ტელევიზორი ჩავრთე, საინტერესო არაფერი არ იყო და მომეწყინა და გადავწყვიტე გიორგისთვის დამერეკა.
–გიო, შეგიძლია მოხვიდე ჩემთან?
–მოხდა რამე?
–კი, არა, მოდი რა, მარტო ვარ
–კარგი ერთსაათში მოვალ
ეს ერთი საათი საშინლად გაიწელა, ვეღარ ვითმენდი ისე მინდოდა გიორგის მოვხვეოდი, უკვე დაბნელდა კიდეც, თან გარეთ წვიმდა და ცოტა აცივდა
როგორც იქნა კარებზე კაკუნის ხმა გაისმა, ოთახში გაწუწული გიორგი შემოვიდა
–არ მეგონა ასე თუ წვიმდა.
–ხო სანამ ქუჩიდან კარებამდე მოვედი სულ დავსველდი.
–შემოდი და გაიხადე, გაცივდები
გიორგიმ ჟაკეტი გაიხადა და დივანზე ჩამოჯდა, მეც გვერდზე მივუჯექი და მივეხუტე, გარედან წვიმის ხმა შემოდიოდა და მისაღებ ოთახს ჰოლიდან შემოსული შუქი მკრთალად ანათებდა.
–შენები სად არიან, წავიდნენ ამერიკაში უკვე?
–არა, სოფელში არიან, ხვალ ჩამოვლენ და ხვალვე წავლენ ამერიკაში.
–შენ?
–მე? დედაჩემს უნდა წავიდე
–მერე?
–მე შენთან მინდა დავრჩე
–მეც მინდა რომ დარჩე მაგრამ მგონი ჯობია...
–რაა? დედჩემივით ლაპარაკობ ზუსტად, მაგრამ არა წავალ, მიყვარხარ გიორგი და ვერ დაგტოვებ
–მომისმინე ანა, მე გადაგეფარე როცა დავითმა თოფი გესროლა რადგან არაფერი მოგსვლოდა და ახლაც არ მინდა რამე მოგივიდეს, თუ გიყვარვარ წადი, წადი რადგან მეგონოს რომ მაშინდელ თავგანწირვას ტყუილად არ ჩაუვლია, ხომ დარწმუნდი რომ ნატა ბოროტია, ისიც კი იცის როდის სად ხარ გუშინდელ ამბავს თუ გავიხსენებთ, წადი ანა და ყველაფერი რომ დამთავრდება მერე ჩამოდი
გიორგის აღარ ვეხვეოდი, დივანზე ვიჯექი და თვალებში ვუყურებდი, ძალიან მწყინდა ამას რომ მეუბნებოდა, თან მიხაროდა იმიტომ რომ რადგან ამას მეუბნებოდა ვუყვარდი, მაგრამ მე მასთან ყოფნა მინდოდა, რაც არ უნდა მომხდარიყო
–ძალიან გთხოვ გიორგი, არ ვიჩხუბოთ, როგორც იქნა ერთად ვართ და არ მინდა წასვლა, მე უკვე გადავწყვიტე, შენთან მინდა იმიტომ რომ მიყვარხარ, და არსად წავალ!
–რა ჯიუტი ხარ ანა
–ხო ვარ
–მერე ამით ალბათ დედაშენს ძალიან ტკენ გულს
–ხო მაგრამ...
–წადი ანა, შენთვის ასე აჯობებს და ჩემთვისაც მითუმეტეს ახლა როცა...
გიორგი გაჩუმდა, მიხვდა რომ რაღაც ზედმეტი წამოსცდა, მე შეშინებულს უცებ გული ამიჩქარდა და უამრავი კითხვა მომადგა ემაზე მაგრამ რომელი დამესვა? თან ვატყობდი გიორგის ამის თქმა არ უნდოდა, რადგან არ დაასრულა და გაჩერდა, მაგრამ ვერ მოვისვენებდი რომ არ მეკითხა
–რამის თქმა გინდა გიორგი?
–არა
–მითხარი!
–არა
–ვიცი რაღაცას მიმალავ და ალბათ ეს ნატასთან არის დაკავშირებული, ჯობია ახლავე მითხრა თორემ მაინც არ მოგეშვები
–ჯობია წახვიდე ანა, გთხოვ...
–მითხარი თორემ წასვლაზე საერთოდ აღარ ვიფიქრებ
–ანუ ფიქრობ წასვლაზე?
–სხვა რამეზე ნუ გადაგაქვს ლაპარაკი!
–კარგი გეტყვი მაგრამ მოდი ასე შევთანხმდეთ, ყველაფერს მოგიყვები და შენ წახვალ ამერიკაში, ან არაფერს მოგიყვები და აქ დარჩები.
სხვა გზა არ მქონდა გიორგის უნდა დავთანხმებოდი, ინტერესი მკლავდა, მაგრამ წასვლაც არ მინდოდა, მაგრამ ახლა დათანხმება ჯობდა და გიორგიმაც დაიწყო მოყოლა...
დედაჩემის ოთახში რაღაც აბები აღმოვაჩინე, ჩემს ახლობელ ექიმს მივეცი გამოსაკვლევად და პასუხები ხვალ იქნება, მე კი ვფიქრობ რომ ნატა იმიტომ ასმევდა დედაჩემს ამ წამლებს რომ მასზე გავლენა უკეთ ჰქონოდა, ამიტომ დედა კახეთში გავგზავნე თავის მეგობართან, ძლივს დავითანხმე, ამაზე ნატა საშინლად გაბრაზდა ძიძას და ბავშვს მოჰკიდა ხელი და ლევანისთან გადავიდა, რადგან სახლში აღარ დაედგომებოდა, თან დამემუქრა ტასოს და გაყრას ვერ ეღირსები თუ ხვალ, ლევანის სახლთან ერთი მიტოვებული კორპუსია და იქ არ მოხვალო ფულითო
–ბევრს ითხოვს?
–კი
–მერე რას იზავ დასთანხმდები?
–არა თან კი, მოკლედ გეგმა მაქვს მის დასაჭერად.
–რა გეგმა?
–ჯერ ბოლომდე მოფიქრებული არ მაქვს და ვერ გეტყვი, მაგრამ ტასოს იმ ქაჯის ხელში არ დავტოვებ თუნდაც ფულის მიცემა დამჭირდეს.
–გაყრის საბუთებზე როდის მოაწერს ხელს?
–საბუთები რამდენი ხანია მზად არის და ხვალ წავიღებ რომ მოაწეროს.
–ანუ ფულსაც მისცემ?
–არა, დღეს ჩემს მეგობარს ვთხოვე ღალბი კუპიურები დაებეჭდა.
–ძალიან კარგი, და ბარემ გეგმაზეც მომიყევი
–არ არის საჭირო, თუმცა ალბათ მიხვდი რომ ერთი სამხილი უკვე გვაქვს ნატას წინააღმდეგ, დედაჩემს რომ ასმევდა ის აბები რაღაც ცუდს შეიცავს და ეს უკანონოა.
–და თუ ხვალ ხვდები ნატას და ყველაფერი მოგვარდება ჩემი წასვლა რატომ არის საჭირო?
–იმიტომ რომ დაისვენო, მე კი აქ ყველაფერის მოვაგვარებ, ნატას ციხეში ჩასმას და ტასოზე მეურვეობის მოპოვებას, ამას დრო დასჭირდება, და იშვიათად მოვიცლი ხოლმე, მე კი არ მინდა აქ მარტო იყო.
–კარგი რაა...
–დედაშენის ხათრით მაინც წადი ცოტახანს, მერე მე დავურეკავ ყველაფერს ავუხსნი და ისიც გულდამშვიდებული გამოგიშვებს.
–კარგი, თუ ასე ძალინ გინდა წავალ, ოღონდ ამაღამ დარჩი, მეშინია ჭექაქუხილის.
ჩემი ოთახიდან საბანი გამოვიტანე გიორგის მივეხუტე და დავიფარეთ. თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი, ბედნიერი ვიყავი და მიხაროდა, ნეტა სულ ასე ვიყოთთქო, ვფიქრობდი და გიოს სულ უფრო ვეკვროდი, თვს კი იმით ვიმშვიდებდი რომ მალე მართლაც ესე ვიქნებოდით.
–იცი ახლა ტყეში ყოფნის დრო გამახსენდა. მითხრა გიორგიმ
–ხო მეც, ერთმანეთს ზუსტად ასე ვეხუტებოდით, და ზუსტად ასე წვიმდა, მარტო ეს თბილი საბანი არ გვქონდა და წვიმაც თავზე გვესხმოდა.
–რომ იცოდე როგორ გამიჭირდა შენთვის ამის თქმა. მოდი ერთმანეთს ჩავეხუტოთთქო.
–მართლა?
–ხო იცი რამდენხანს ვფიქრობდი როგორ ვუთხრამეთქი.
–მეც გამიჭირდა შენი მოტყუება როცა გითხრაი, ფეხი მტკივათქო
–იცი მენატრება ის დრო.
–მეც
–შენ არ იცოდი ცოლი რომ მყავდა, მეც მიყვარდი შენც გიყვარდი, არანაირი ნატა არ არსებობდა ჩემთვისაც და მხოლოდ ერთმანეთი გვყავდა.
–მაგრამ ახლაც გვიყვარს ერთმანეთი.
–და მადლობას გიხდი მაგისთვის რომ მომისმინე და მაპატიე. ძალიან მიყვარხარ ანა და ვეცდები გული აღარასდროს გატკინო
–კარგი იქნება თუ მართლა შეასრულებ მაგას.
–შევასრულებ!
–მიყვარხარ.
–მეც.
გიორგიმ თავი ამიწია და თვალებში ჩამხედა, სწორედ ამდროს გაიელვა და დავინახე მის თვალებში ცეცხლი რომ გიზგიზებდა, სიყვარულის ცეცხლი, მე კი ბედნიერებისგან თვალიდან ცრემლი გადმომიგორდა, გიორგიმ მომწმინდა და მთელი სახე დამიკოცნა, მხურვალედ მკოცნიდა, ვნებიანად, მისი ტუჩების გარდა ვეღარაფერს ვგრძნობდი, თითქოს მე და გიორგი სხვა სამყაროში აღმოვჩნდით, სხვა განზომილებაში გადავინაცვლეთ და სულ სხვაგან ვიყვით, მხოლოდ მე და მოხლოდ ის, მის თვითოეულ კოცნაში მის სიყვარულს ვგრძნობდი და სინაზეს რომელსაც ამ გრძნობის მიმართ განიცდიდა. მე ის მიყვარდა და მას მე ვუყვარდი ესეც კი ჩემთვის საკმარისი იყო ბედნიერებისთვის, მისი დანახვაც კი მაკმაყოფილებდა რომ კარგად გავმხდარიყავი, მისი ალერი, მისი ლაპარაკი, მისი დამოკიდებულება, მისი კოცნა, მაგიჟებდა, და ვიყავი კიდეც გიჟი. მესმოდა მხოლოდ ჩურჩული რომელსაც ყოველი კოცნის შემდეგ იმეორებდა, მიყვარხარ, მიყვარხარ. და მეც მიყვარდა, მერე გულზე მიმიხუტა მაგრად და აღარაფერი მახოვს, ალბათ დამეძინა...