ბნელი ... 1

იცი ხშირად მიფიქრია თუ რატომ ცხოვრობს ადამიანი, მაინც უნდა წავიდეს ბოლოს ან ჯოჯოხეთში ან სამოთხეში, ვერ გავარკვიე რა ფერისაა ეს ცხოვრება, შავი თუ თეთრი, არ მიკვირს რომ ჩემნაირ ადამიანს არაფერი აქვს, მე ამის ღირსი ვარ, მაგრამ ! რაც შემიძია ხომ ვაკეთებ, ეს ყველაფერი ბნელ ოთახში კატის ძებნას გავს, რამდენიც არ უნდა ეძებო ვერ იპოვნი, მაგრამ თუ იღბალი აგქვს და დაიჭირე, დაგჩხაპნის, ჰაჰ, ბოლოს მაინც ის რჩება მოგებული, შენ კი სათამაშოდ გიყენებს, არ ვიცი რატომ, რისთვის, როგორ, საიდან მაგრამ არ მინდა აქ ცხოვრება, ვერ ვიტან აქაურობას, არ მყოფნის სივრცე, ვერ ვეტევი, ხარბი ვარ მაგრამ არავისთვის არაფერი მენანაბა, არ მინდა არა! რატომ უნდა ვდიო სხვას, თუ შეიძლება რომ ოდესმე მეც მათნაირი გავხდე, რა მინდა? არ ვიცი, ზოგი იძახის რომ სიყვარული შველის ყველაფერს მაგრამ მე ეგ არ მჯერა, სიყვარულის არ მჯერა, მწამს რომ ადამიანში ყველაფერი უხვადაა ჩადებული, ზოგი რას ანვითარებს – ზოგი რას, მე ვცდილობ ჩემში ყველაფერი განვითარდეს მაგრამ ამ ბოლო დროს ერთი რაღაც შევამჩნიე, ადამიანმა თავისი ცუდი მხარე უნდა გამოაჩინოს ყველაფერში , კარგი დამალოს, ვინც მის კარგს დაინახავს ის იქნება მისი თანამგზავრი ბოლომდე, თუმცა სიყვარულის მაინც არ მჯერა, რა ვქნა არ მჯერა.

ტრ ტრ ტრ ტრ ტრ ტრ

ზარიც დაირეკა..

– ყველანი კლასებში

დაიძახა მორიგემ და გაბრუნდა უკან.
მეც გავეშრე კლასისკენ მაგრამ ვიღაც დებილი წინ გადამიდგა და შევეჯახე

– წინ იყურე ბიჭო დებილივით ნუ დაიარები
ვეუხეშე მე
– ოჰჰ ამას ვინ მეუბნებაა – თქვა სიცილით
ავიხედე მაღლა და პფფ გუგა

– ოო კაი რა გუგაა ზედ რომ არ გადამიარო არ შეგიძლია
– ესე მინდა და ესე დავდივარ პრობლემ ?
– ხოო პრობლემ კაი გამატარე
– გაკვეთილზე მოდიხარ?
– არა სადმე სხვა ოთახში უნდა შევიდე არ მაქვს მაგათი თავი
– ამ კაიი წავედი მაშინ მე :დ გამოგყვებოდი მაგრამ ხო იცი დედაჩემი ჩამოვიდა და მომკლავს
– კაი წადი წადი დედიკოს ბიჭო
გაიცინა და წავიდა..

ვაიმე მასწავლებელი გავიფიქრე და კედელს ამოვეფარე
როგორც იქნა გაიარა, დავიწყე ცარიელი ოთახის ძებნა, ამმ როგორც იქნაა ვიპოვე, შევედი მაგიდაზე შევხტი, ამოვიღე რვეული და დავიწყე წერა

" გამარჯობა ახალო დღიურო, შენი წინამორბედი უკვე დაიცაალა ამიტომ ახლა შენზე გადმოვედი, მშრალად გაგეცნობი, ვარ ქეთო, 13 წლის, ვცხოვრობ თბილიში, ვსწავლობ ამ სკოლაში , სიყვარულის არ მჯერა, მიყვარს სიმღერა მყავს ბევრი მეგობარი, მეგობარი რა ძმაკაცები, დაქალები არ მყავს, საუკეთესო მეგობარია გუგა, გუგას შეყვარებულს ვერ ვიტან მაგრამ მაინც მიწევს მისი ატანა ..."
ამ დროს რაღაცამ იფეთქა და ატყდა წრიალი, ვცადე გარეთ გასვლა მაგრამ ჩაკეტილი ვიყავი, ფანჯრიდან გავიხედე :ხ უკანა მხარე იყო, ჯანდაბა ამის დედა ვატირე ყველაფერი მე როგორ მემართება – გავიფიქრე და კარებზე დავიწყე რტყმა მაგრამ იმხელა ხმა ქონდა წრიალს რომ ვერავინ გაიგო, ან გაიგეს და დრო არ ქონდათ ჩემთვის, დავიწყე ყვირილი, უხებ დავინახე რომ კარებს ცეცხლი წაეკიდა, აი თურმე რა ხდებოა ხანძარი ! , ვაიმე აი სად დამერხა, ეხლა რა უნდა გამეკეთებინა? არ ვიცი არ ვიცი არ ვიცი ! მთელი ხმით ვყვიროდი
– მიშველეთ ვინმეემ !! ამ წყეული ოთახიდაან გამიყვანეთ
თან კარებს ვეჯაჯგურებოდი მაგრამ ჩაკეტილი იყო. ო ჯანდაბაა !!! გამიღეეთ კარები !!1
მივხვდი არავინ გამიღებდა ამიტომ ფანჯარას მივვარდი, ფუ ამის ესეც ჩაკეტილია, რა არ გავიფიქრე , სკამი ვესროლე ფანჯარას მაგრამ არ გატყდა, ზედ ვახტებოდი კარებს მააგრამ უფრო მოეკიდა ცეცხლი და ვერაპერი გავაკეთე, სხვა რა გზა მქონდა ისევ ფანჯარასთან მივედი და იმის იმედით რომ ვინმე დამინახავდა დავიწყე ყვირილი, თუმცა მინდა იმდენას სქელი იყო არამგონი ვინმეს დავენახე ან გაეგო ჩემი ხმა, მივჯექი კუთხეში და ტირილი დავიწყე, არ მინდოდა სიკვდილი თუმცა გამიხარდა, საბოლოოდ მოვშორდებოდი ამ ქვეყანას, დეპრესიული არ ვიყავი, არც რამეზე ვნაღვლობდი, თითქოს უეცარი წამი იყო, ნელნელა გონება დაკარგე, იქვე დაენარცხე და გავითიშე....
_________________________________________________________________________

თვალები რომ გაავახილე დავინახე თეთრი კაცი, პირდაპირი მნიშვნელობით, თეთრი, დიდი წვერითმ და ფრთებითმ ო ღმერთო არ მჯერა ამას რომ ვამბობ მაგრამ.. ვაიმე, მიშველეთ დაიწყე წივილი, ხელი გამომიწოდა კაცმა თუმცა მერე უეცრად გაწითლდა, რქები დაედგა, რა ბავშური აღწერაა არა?? მოდი გეტყვით პირდაპირ ვიფიქრე რომ მოვკვდიი და ეს იყო ეშმაკი მაგრამ ჰაჰ მხოლოდ სიზმარიი, გასაგებია უცებ დავინახეე მდინარე, დიდი ლამაზი, მომინდა გადავმხტარიყავი მაგრამ რაღააცამ ხელი მკრა და შიგნით ჩავვარდი, დავინახე როგორ მიდიოდა ჩემი ცხოვრება ჩემს თვალწინ, ყველაფერი, არც კი მჯერა, ეს როგორ? ნუთუ ნუთუ მართლა ვკვდები !

________________________________________________________________________




ნუთუ ვკვდებოდი! არა არ მჯერა, ისევ სიზმარი! მდინარეში როგორ შეიძლება ადამიანმა თავისი ცხოვრება დაინახოს, ო რა უცნაურია, იცით ყველაზე უცნაური რა იყო? ჩემი ცხოვრება უცებ გაჩერდა და დედაჩემი ! ვიცანი, ეს დედა იყო, სულ რაღაც 19 წლის, როცა მამაჩემს შეხვდა, აი მათი ქორწილი, აი მისი პირველი შვილი – ევა, აი მეც ! კი მაგრამ მე ჩემს ცხოვრებას უნდა ვხედავდე ! (ასე ვიცოდი) უცებ ეკრანი გაქრა და ისევ ის კაცი მოვიდა

– ნუ გეშინია არაფერს დაგიშავებ(მითხრა აუღელვებლად)
– კი მაგრამ ! შენ ვინ ხარ?
– შენი მფარველი ანგელოზი
– კი როგორ არა
– არ გჯერა?
– თუ ჩემი მფარველი ანგელოზი ხარ გეცოდინება (მივუგე ნიშნის მოგებით)
– ნუ სცდი შენს ანგელოზს
– რა ვიცი რომ ბოროტი სული არ ხარ?
ამოიღო ჯვარი რომელიც ზედ ეკეთა და აკოცა
აი ახლა კი დავრწმუნდი, მოგეხსენებათ სასულიერო გიმნაზიაში ვსწავლობდი სადაც რელიგიას მასწავლიდნენნ იქ კი მითხრეს რომ ეშმაკი ჯვარს ვერ ეხება.
კარგად რომ დავაკვირდი 6 ფრთა ჰქონდა, ორი ტანს უფარავდა, ორი ფეხებს და ორით დაფრინავდა, ო ღმერთო სერაფიმი! გავიფიქრე მე (სერაფიმი ანგელოზთა იერარქიის ერთერთ საფეხურზე მდგომი ანგელოზია)
ხელი მომკიდა და სადღაც წამიყვანა, ღმერთო ჩემო ! რა ლამაზია აქაურობა, არ ვიცი რა იყო თუმცა უცებ სერაფიმი მომიბრუნდა

– შეხედე აქაურობას, მოგწონს?
– რა თქმა უნდა! როგორ შეიძლება ვინმეს არ მოეწონოს (თან გაკვირვებული ვათვალიერებდი)
– შენ ყოველთვის აკრიტიკებდი შენს ოჯახის წევრებს, არ გინდოდა მათთან, სულ მარტოობაა, უმადური, უხასიათო, უგრძნობი
– რადგან სერაფიმი ხარ, გიხდი ბოდიშს თუმცა შენ არ უნდა მლანძღავდე ახლა, მე ხომ ვკვდები, ჩემი ცოდვებიც მეყოფა, ახლა ჩემი მფარველი ანგელოზიც დამემატა
თქვენი ჭირიმე ჩემიც მყოფნის შენ ნუ მიმატებ ეხლა

სახე შეეცვალა ანგელოზს..

– ახლა მისმინე შენ ! ქეთო! ჭკუის სასწავლებლად გგზავნი უკან! მაგრამ იცოცხლებ მარტო !
უცებ ქარმა მომიტაცა, აირია, ვტრიალებდი, თან ჩემს თავს ვხედავდი, დავინახე საკლასო ოთახი, იწვოდა, უცებ მოტრიალე ქარმა შიგნით ჩამაგდო, და ისევ ვიგრძენი ამქვეყნიური ცოვდების სუნი....

ამ დროს შემოვიდა, ვიღაც, ხმას ვერ ვიღებდი, არ შემეძლო, ვერც თვალებს ვახელდი, ვერ დავინახე ვინ იყო, მაგრამ ხმა მესმოდა,

– ეე, ბავშვიი!! გამოფხიზლდიი არ უნდა მოკვდეე! არ შეგიძლიაა მოკვდეე!!! უნდა იცოცხლოო !! გაახილე თვალები!!
მინდდოდა მეთქვა ცოცხალი ვარ და თავი დამანებე მეთქი მაგრამ ვერ ვლაპარაკობდი...




– ეე, ბავშვიი!! გამოფხიზლდიი არ უნდა მოკვდეე! არ შეგიძლიაა მოკვდეე!!! უნდა იცოცხლოო !! გაახილე თვალები!!
მინდდოდა მეთქვა ცოცხალი ვარ და თავი დამანებე მეთქი მაგრამ ვერ ვლაპარაკობდი...
უცებ ! ისევ სიშავე ! ახლა რაღა გინდათ! გავიფიქრე მე და თვალების გახელას შევეცადე თუმცა უშედეგოდ, ვერც კი ვინძრეოდი, თუმცა ხმა გავიგე, თუ არ ვცდები ექიმი იყო (საუბრის მანერიდან მიივხვდი)
– თქვენ ვინ ხართ?
– არავინ
– როგორ თუ არავინ, არც მისი მეგობარი?
– არა, მე მას არც კი ვიცნობ
– აბა საიდან იცით რომ ცოცხალია?
– ვგრძნობ
– სასაცილოა
– არაა სასაცილო! ის ცოცხალია
– მომისმინეთ! ის კვდება
– არ მოკვდება
– სადიან იცით?
– ვგრძნობ
– რატოომ იცით როომ თუ გრძნობთ ესეიგი გადარჩება
– მწამს
– კი მაგრამ რწმენა ბევრს არაფერს ნიშნავს
– საიდან უნდა დაგიჯეროთ რომ თქვენ სიმართლეს ამბობთ?
– მე ექიმი ვარ
– ის ადამიანია!
– თქვე უნდა დამიჯეროთ
– რატომ
– რადგან თქვენ უნდა გჯეროდეთ ჩემი... ამ დროს ორივე გაჩუმდა
– შემიშვით (თქვა ბიჭმა, ბოხი ხმა ქონდა) ახლოს მოვიდა, ვგრძნობდი როგორ შემეხო, ჩემი ხელი აიღო, და დაწიყო
– იცი არ გიცნობ მაგრამ გგრძნობ ! არ ვიცი შენი სახელი, სასაცილოა შენ ხომ 13 წლის ხარ, მე 17, შენ ჩემი სახელიც კი არ იცი, ლუკა, ლუკა მქვია,
ამ დრო აიღო ჩემი ხელი მთლიანად და გულში ჩაიკრა
– ღმერთო რა ლამაზი ხარ, გოგონა , არ უნდა მოკვდე
ამ დროს გაჩნდა ისევ ის კაცი, სერაფიმი, ო ღმერთო ნუთუ არ დაიღალა ! რა ხდება ვერ გავიგე ! თუ ვკვდები მომკალით წესიერად! მგონი მიხვდა რასაც ვამბობდი სერაფიმი და სახე შეეჭმუხნა,
– ძალიან თავხედი ხარ !
– მადლობა ვცდილობ
უფრო მეტად გაბრაზდა ხელი ნელნელა მაღლა აწია და ტანში ვიგრძენი ტკივილი მაგრამ იცით რა? ამ ცხოვრებაზე იმუნიტეტი გამომიმუშავდა, ვეერ ვგრძნობ ტკივილს , ჰაჰ უცნაურია მაგრამ ვერ ვგრძნობ, რამდენი შეუძლია ადამიანს არა? საოცარია, ვხედავდი გულის აპარატზე ნელნელა ხაზები სწორდებოდა , ვიყინებოდი, მხოლოდ ხელი მითბებოდა რომელიც "უნცობ ბიჭს ეჭირა" უცებ შეკრთა , მიხვდა რომ ვკვდებოდი, ახლა უკვე ნადმვილად , თვალები დახუჭა და დაიწყო

– მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა, წმინდა იყოს სახელი შენი, მოვედინ სუფევა შენი....

შეხედა სერაფიმმა და შემდეგ ჩემსკენ გამოიხედა
– უმადლოდე ამ ბიჭს რომ გადაგარჩინა! მას სწამს ღმერთის, უწმუნოვ! მე ხელს ვიღებ შენს მფარველობაზე ! თქვა და გაქრა....
___________________________________________________________________________

ბევრა დრომ განვლო... ყვითლდებოდა ფოთლები, ძირს ეცემოდა, რწმენა ჩემში უფრო მეტად იჩაგრებოდა და აღარაფრის იმედი არ მქონდა, ისევ ზამთარი, სუსხი , სიცივე... აყვავადა მდელო, მდინარე მოჩხრიალებს, ისევ დაცხა და ზააფხულმა დაისადგურა, მაგრამ ყველაფერი წარმავალია, ისევ შემოდგომა, ისევ ის დღე, იცით ამ დრიოს განმავლობაში "უცნობი" უკვე ნაცნობი გახდა, უკვე ჩემი ნაწილი იყო, ყოველდღე მოდიოდა, მივლიდა, ზრუნავდა ჩემზე, მის ამბებს მიყვებოდა, სჯეროდა ჩემი, რწმენა იმისა რომ მე გადავრჩებოდი, ყველასგან მიტოებულს მხოლოდ ის მივლიდა, შევეჩვიე.. ერთხელ როდესაც მოვიდა, ჩემს ფიქრებში გართულმა ვცადე გამეღიმა და გამომივიდა, შევძელი მისთვის, "ნაცნობი უცნობისთვის" , ყვეელაზე ახლობელისთვის, მე შევძელი გამეღმა, ეს მიმიკა, როგორ მომენატრა, ღმერთო რამდენი რამ გამოვტოვე! ნუთუ ახლა! ვერ ვიჯერებ, შემიძლია მოძრაობა მაგრამ თვალებს რატომ ვერ ვახელ, მინდა დავინახო ! მინდა შევეხო, მინდა ვიგრძნო მაგრამ ეს ყველაფერი ამაოა ....

___________________________________________________________________________





"ნაცნობი უცნობისთვის" , ყვეელაზე ახლობელისთვის, მე შევძელი გამეღმა, ეს მიმიკა, როგორ მომენატრა, ღმერთო რამდენი რამ გამოვტოვე! ნუთუ ახლა! ვერ ვიჯერებ, შემიძლია მოძრაობა მაგრამ თვალებს რატომ ვერ ვახელ, მინდა დავინახო ! მინდა შევეხო, მინდა ვიგრძნო მაგრამ ეს ყველაფერი ამაოა ....


ერთი მშვენიერი დილა იდგა, ჩიტუნები ჩიკჩიკებდნენ, სხვადასხვა ხმები ისმოდა, ახლა დავაკვირდი, თურმე რამდენი რამის გაგება შეიძლება ბუნებისგან, თუკი მას მოუსმენ თუკი ყურს დაუგდებ, არასოდეს მოგწყინდება მისი ჩურჩული, ნაზი სიო მღერის, ფოთლები მის ხმას ბანს აძლევენ და ბოლოს საერთო კომპოზიცია გამოდის, რალამაზია ბუნების მუსიკა. ო ღმერთო ჩემო... მინდა ეს ყველაფერი დავინახო, დავიინახო და არა მხოლოდ გავიგო, მინდა შევიგრძნო, მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ ოცნებაა, გულში ჩაფერფლილი ნაზი ოცნება, რომელიც ელის აღდგომას, ოდესმე აუცილებლად დადგება მომენტი როდესაც ამას შევიგრძნობა მაგრამ რისი უნდა მწამდეს? რეწმენა რა აირს, არ მჯერა, იცით ბერვჯერ მიფიქრია ამ ყველაფერზე მაგრამ არაა ხავსი რომ მოვეკიდო, არაა ადგილი სადაც შევძლებ ბყარად დადგომას, ადამიანი გემს წააგავას, გადის აბობოქრებულ ზღვაში, საბოლოოდ შედის შუაგულში, თუმცა შეიძლება შტორმმა გიწიოს, ყვალაფერი ზედმეტი უნდა გადაყარო, მხოლოდ საჭირონი დაიტოვო, საასცილოა მე ამას ვამბობ, არ მჯერა მაგრამ ეს მე ვარ , სისულელეა არ მჯერა, რწმენა არაფერია თუ არა დამიანის ფიქრებში წარმოშობილი იმედი რომესაც მხოლოდ ის ხედავ, ვერავინ მის გარდა, მხოლოდ ის.....

აი ლუკაც მოვიდა, როგორც ჩვეულებრივ მომესალმა, შუბლზე მაკოცა, გავიგე როგორ ჩაიცინა, გვერძე მომიჯდა და დაიწყო

– იცი, პირველად რომ დაგიანხე, მივხვდი ვინც იყავი, სახელი დიდი გაქვს სკოლაში, კარგად სწავლობ, ახლა სექტემბერია, როგორ მინდა ადგე და გაიარო, როგორ მინდა შეგეხო, როგორ მინდა დაგიანხო, დავინახო შენი ლამაზი თვალები, შენი პატარა სახე, როგორ მინდა...

თვალებზე ცრემლი მომადგა, ვეცადე და მგონი შედეგიც გამოიღო ჩემმა ცდამ, სახეზე ვიგრძენი რაღაც მხურვალედ მომდიოდა, მგონი ჩემი ცრემლია, ლუკამ უხეშად ამოისუნთქა, უცებ დაიყვირა

– ექიმოოო
ჩქარი ნაბიჯებიც გავიგონე, ოთახში შემოვიდა, ლუკაც ალაპარაკდა
– ექიმო ცრემლი, მას ცრემლი წამოუვიდა, ხომ გეუბნებოდით ექიმოო
თქვა სიცილით
ექიმმა შუბლზე ხელი დამადო და წყნარი ხმით მიუგო
– ძალიანაც ნუ გაგიხარდებათ, ეს მხოლოდ ცრემლია, ასეთი რამ ხშირად ხდება, ერთგვარი რეფლექსი რომელიც კომაში მყოფ ადამიანს, რომელიც სიკვდილ სიცოცხლის ზღვარზე დგას, ახასიათებს
" დეგენრატოო, მეე ხომ ასე ვეცადეე და ახლაა ჩვეულებრივი მოვლენა??" – გავიფიქრე მე
ვეცადე ვეცადე და როგორც იქნა თითიც გავანძრიე, მთელი ძალით დავატანე და პირიც გავაღე, "უნდა შევძლო" ვიმეორებდი თავში, და უცებ გავიგე ჩემი ხმა "უნდა შევძლო" ვამბობდი, ნელნელა ხმას ვუმატე და ბოლოს ყვირილით ვთქვი "უნდა შეევძლო" ხელი ავიღე და ლუკას ჩავებღაუჭე მაგრამ თვალებს ვერ ვახელდი, ვეცადე მაგრამ ვერ გავახილე, მართლა ძალიან ვეცადე, მაგრამ არაფერი გამომივიდა, ლუკა მომვარდა, ექიმს გახედა და უთხრა
– ესეც ერთგვარი რეფლექსია ხომ?
გაგიჟებული ექიმი უცნაური ხმით იძახდა
ეს შეუძლებელია, როგორ მოხდა, არ მჯერა, როგორ გადარჩით..
მოვიკრიბე ძალა და ვუთხარი
– მიშველეთ....