ბნელი (დასასრული)

მოვიკრიბე ძალა და ვუთხარი
– მიშველეთ....

მაშნვე ლუკა მომმვარდა და დამიწყო ყვრილი რა გჭირს? როგორ ხარ?
– ვვ–აა–იი–მ–ეე გამიშვიით
ჩაეცინა და ექიმს მიუბრუნდა
–ექიმო რა ხდება?
გაშტერებული ექიმი ეხლაც ვერ მოსულიყო აზრზე თუ რა ხდებოდა. გაიყვანა ლუკა და უთხრა
– ეს კარგია მაგრამ ანალიზები უნდა გავუკეთოთ, დავრწმუნდეთ რომ ბოლომდე კარგადაა
– რა პრობლემაა ექიმო (მივაძახე შორიდან)
შემომიბრუნდა გაიცინა და გავიდა.


იმ დღის შემდეგ 1 კვირა გავიდა, ბევრი ანალიზები ჩავიტარე, სრულიად გამოვჯანმრთელდი, უბრალოდ ვერ ვხედავდი, არ ვიცი რატომ არ მეუბნებოდნენ მხოლოდ იმას იძახდნენ რომ მალე დავინახავდი მეც დამშიდებული ველოდებოდი როდის გაივლიდა ეს "მალე".
ლუკა ყოველდღე მოდიოდა, ერთდღესაც შემოვიდა და ჩეულებრივ გააღო ფანჯარა, ოთახი უნდა გენიავებინა, როცა ექიმი შემოვიდა და დაიწყო
– ლუკა შეგიძლიათ წაიყვანოთ ქეთო
ლუკა მიუბრუნდა და გაჩმებული უყურებდა
– ვერ გაიგეთ რა გითხარით?
– როგორ არა
მივხვდი რაც ხდებოდა და ვუთხარი
– ექიმო ლუკამ არ იცის სად ვცხოვრობ
– კარგით მაშინ ვასოს დავუძახებ და მოგეშველებათ
ვასო, თუ არ ვცდები კლინიკის უფროსის შვილი იყო, ძალიან ჭკვიანი, მაგრამ ზედმეტადდ თავდაჯერებული იყო, სასაცილოც, საყვარელიც მოკლედ ყველა თვისება იყრიდა მასში თავს. ვასო ბევრჯერ მყავდა ნანახი სანამ ეს ყველაფერი მოხდებოდა, რიჟაა, შავი წარბებით და თმისფერი თვალებით, სასცილოა მართლაც სასაილო. მოვიდა და ხელში აყვანილმა წამიყვანა, იცით კარგი ტანი არ მქონდა, ძალიან მძიმე ვიყავი, არ მქონდა სასურველი ფორმა, და სიმართლე გითხრათ არც ვნაღვლობდი ამაზე, როგორც იქნა ამიყვანა და გარეთ გავედით, მანქანაში ჩამსვა, ლუკაც გვერძე მომიჯდა და მისამართზე წაგვიყვანა, რომ მივედი სახლში არავინ დამხვდა, ცოტა მეუცნაურა მაგრამ მაგიდაზე წერილი იდო, (როგორც ლუკამ მითხრა) ვთხოვე წაეკითხა (მე ჯერაც ვერ ვხედავდი) აიღო და კითხულობს
" შენი ოჯახი ჩემთანაა და სანამ ჭკუას არ ისწავლი მარტო მოგიწევს ამ ცხოვრების გავლა"
გამომგზავნი "ექვსფრთიანი" ო ღმერთო ნუთუ მართალია, გავიფიქრე და მაშნვე გონება დავკარგე.

_________________________________________________________________________

რომ გამოვფხიზლდი საწოლზე ვიწექი,(რბილი იყო და ასე ვიფიქრე) ვიგრძენი ლუკა გვერდით მიჯდა და სახეზე ხელს მისვამდა, თვალები ვერ გავახილე როგოც მოგეხსენებათ ახვეული მქონდა, გავიგონე როგორ ლაპარაკობდა " რა ლამაზი ხარ ქეთო რომ იცოდე" გამეცინა და მიხვდა რომ არ მეძინა, უცებ მომაშორა ხელი და გვერდით გავიდა, თან მკაცრი ტონით შემეკითხა
– როგორ ხარ?
– კარგად მადლობ
– __________
– რა იყო ამ სილამაზეს ვერ ელევი? ვთქვი ირონიით და ჩავიცინე
– ვერ ვხვდები რაზე მესაუბრები მითხრა ბავშვივით
– არაფერი დაიკიდე და კიდევ გამეცინა
ეჰ რომ მახსენდება ის დღე, 16 ოქტომბერი, ჩემი დაბადების დღე იყო, რატომ მაინც და მაინც მე? რატომ ჩაიკეტა კარები, რატომ? გულში მწიწკნის როცა მახსენდება, ალბად ვინმემ ჩაკეტა მაგრამ ვის უნდა გეკეთებინა ვისს რა დავუშავე ვერ ვხვდები, რა ხდება საერთოდ აან ეს ექვსფრთიანი რა დღეშია, რა ხდება? რწმენა რა უბედურებაა, არ მჯერა მე, ან როგორ უნდა მჯეროდეს, არ ვიცი რას ნიშნავს, წამართვა დედა მამა და ევა, მაგრამ არ დავნებდბები, მე ყველას გარეშე შემიძლია ცხოვრება, არ მჭირდება არვაინ !...




ეჰ რომ მახსენდება ის დღე, 16 ოქტომბერი, ჩემი დაბადების დღე იყო, რატომ მაინც და მაინც მე? რატომ ჩაიკეტა კარები, რატომ? გულში მწიწკნის როცა მახსენდება, ალბად ვინმემ ჩაკეტა მაგრამ ვის უნდა გეკეთებინა ვისს რა დავუშავე ვერ ვხვდები, რა ხდება საერთოდ აან ეს ექვსფრთიანი რა დღეშია, რა ხდება? რწმენა რა უბედურებაა, არ მჯერა მე, ან როგორ უნდა მჯეროდეს, არ ვიცი რას ნიშნავს, წამართვა დედა მამა და ევა, მაგრამ არ დავნებდბები, მე ყველას გარეშე შემიძლია ცხოვრება, არ მჭირდება არვაინ !...

გადიოდა დღეები, ნელნელა ვუბრუნდებოდი ძველ კალაპოტს, გამოვჯანმრთლედი მაგრამ სიფრთხილის გამო თვალებს მაინც არ მიხელდნენ, 13 წლის ბავშვვისთვის დიდი სტრესია ეს ყველაფერი მაგრამ მე რომ მკითხოთ ეს არაფერია, ანუ განსხვავებული ვარ, არ ვგულისხმობ ვიღაცაზე კარგი ვარ ან ვიღაცაზე ცუდი, უბრალოდ არ ვგავარ სხებს, ცვალებადი ხასიათი მაქვს, მწვანე თაველბი და მუქი ქერა თმა მაქვს, ანუ ყავისფერი მაგრამ მაინც შავგვრემნად ვითვლები, განსაკუთრებული აზროვნებით ვარ, სკოლაში კარგად ვსწავლობ(დი), განსკაუთრებულად მათემატიკა მიყვარ(და), მოკლედ ამ დრიოს განმავლობაში ლუკას დავუახლოვდი, ბევრი რამ გავიგე მასზე, თურმე ისიც აქ ცხოვრობს, ამ ქალაქში თუმცა ჩემი სახლიდან მოშორებით, გუგასაც ვნახულობდი, რამდენი ხანია არ მინახავს , მომენატრა, გაიგო რაც მომივიდა და კინაღამ მომკლა, უჩემოდ რატომ წახვედიო, დაგერეკა მაინცო მაგრამ ლუკა ჩემს გვერდით იყო და მეტი სიმართლე გითხრათ არც იყო საჭირო. ისეთი სასაცილო იყო როცა ლუკა დაინახა>>

– ამმ ქეთო კი მაგრამ , რა მოგივიდა?
– (მოვუყევი ყველაფერი გარდა იმ "ხილვისა")
– კი მაგრამ რატომ არ დამირეკე მე
– რავიცი გუგა არ მინდოდა ზედმეტად შემეწუხებინე
– შენი მშობლები სად არიან?
– სოფელში წავიდნენ ბებიაჩემთან და ევაც თან წაიყვანეს
– კი მაგრამ შენ მარტო დაგტოვეს?
– ასე გამოვიდა
ამ დროს ლუკა მოვიდა
– წამოდი ქეთო უნდა წავიდეთ
გუგამ აათვალიერ ჩაათვალიერა და მკითხა
– ქეთო ეს ვინა?
– უი სულ დამავიწყდა გაიცანი გუგა ეს ლუკა , ლუკა ეს გუგა
გაიცნეს ერთმენეთი და ბოლოს მითხრა გუგამ
– ქეთო კარგი შეყვარებული გყოლია
ლუკამ უჯიკა მეც გამეცინა და ვუთხარი
– მადლობა გუგა
ლუკა გაკვირვებისგან გაშტერებული მიყურებდა ამაზე გუგა მთლად გაწითლდა და სიცილი დაიწყო მეც მივხვდი რაც ხდებოდა და სიცილში ავყვევი, ლუკა გაშტერებული გვიყურებდა
– მოიცა თქვენ რანაირად ლაპარკობთ ისე რომ მე არ მესმის
– რას ვიზავთ ლუკა ამდენი ხნის ძმაკაცები უსიტყვოდ ვუგებთ ერთმენეთს მივუგე მე და წამოცედით..


აი ასე გაიცნეს ერთმანეთი(ვთქვი და ჩამეცინა)....

ორშაბათი დილა იყო, კარის ხმა გავიგე, მივხვდი ლუკა იქნებოდა, იცით ამ ბოლო დროის განმავლობაში ლუკას ძალიან შევეჩვიე, თითქოს მომწონდა მაგრამ არ მჯერა მე სიყვარულის, ვფიქრობ უბრალოდ გრძნობა რომელსაც ადამიანი ზედმეტად აფასებს, მოკლეედ შემოვიდა და მომიახლოვდა, ეგონა მეძინა, ძალიან ახლოდ მოვიდა, საწოლზე ჩამოჯდა, ალბად მიყურებდა, მერე ტელეფონმა დარეკა ჩუმად აიღო და დაიწყო ლაპარაკი,
– კი მოვალ (ო ღმერთო ეს ლუკა იყო, შემეშინდა და გვაისუსე)
–_______
– ხომ გითხარი
–_______
– თათია შენთვის არ მცალია ეხლა
–_______
– ვაკოს უთხარი და ის წაგიყვანს
–_______
– გითხარი არ მცალია მეთქი
–_______
– ხო შენზე მნიშვნელოვანია
გათიშა და მოვიდა, არა ეს ნამდვილად ლუკა იყო, გაუნძრევლად ვიწექი, ძლივს ვსუნთქავდი, სახიდან თმა გადამიწია და დაწიყო
" ქეთო, როგორ შეგიყვარდებოდი, ყოველდღე მზის ამოსვლისას შენ მახსენდები, მინდა ჩემთან იყო, პატარა დაუცველი ყვავილი ხარ, სუსტი, რომელი ქარიშხლის მოახლოებისას ცბება, არ იცის რა ქნას, გაგანადგურა ამ ყველაფერმა, რა ლამაზი ხარ, სიოსავით ნაზი, ფაფუკი, ფოთლების შრიალში შენს სახეს წარმოვიდგენ, რა ლამაზია იქაურობა მაგრამ როგორც კი გავიხსენებ რომ ჩემი არ ხარ და ვერასოდეს იქნები, მაშინვე ყველაფერი იშლება და ეს ლამაზი ოცნება ქრება"

ძალიან ახლოს მოვიდა, მის სუნთქვას ვგრძნობდი, ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა, ძალიან ახლოს, ისე ახლოდ რომ ცოტახ და მაკოცებდა, თავი ქვევით დაწია და ჩემს ყელს შეეხო, ნაზად მაკოცა და ნელნელა მაღლა ამოვიდა, ნიკაპს კოცნიდა როცა გავიფართხალე იქნებ მიმხვდარიყო რას აკეთებდა, არ გაჩერდა, 13 წლის ბავშვისთვის მეტისმეტია, ღრმად ჩავისუნთქე და ხმადაბლა ამოვღერღე
– რას აკეთებ ლუკა
– ჩშშ
გამაჩუმა და ნელნელა მართლაც ტუჩებს მიიუახლოვდა,
– ლუ..
აღარ დამამთავრებინა და მაკოცა, ო რა ტკბილი იყო მისი კოცნა, მინდოდა შეწინააღმდეგება მაგრამ, არა ვტყუი არ მინდოდა,უბრალოდ თავის გასასამართლებლად საბუთს ვეძებდი, ისე ჰაეროვნად ისე მსუბუქად მაკოცა რომ ხმა ვერ ამოვიღე, მართლაც ნელი სიოს მსგასი იყო, თითქოს კომპოზიტორი ნოტებს არჩევდა თავისი ნაწარმოებისათვის, ის ხომ ჩემთვის პირველი იყო, რა ნეტარი ყოფილა პირველი კოცნა, არ ვიცოდი რა მექნა, გავჩერდი და ავყევი, როდესაც დამთავრდა მივხვდი რომ ზედმეტი გავაკეთე მაგრამ არ ვნანობდი.
გაჩუმებული, გასუსული ვიყავი. ჩუმად შუბლზე მაკოცა და გავიდა.
რატომ გააკეთა ეს? არ ვიცი ალბად ვუყვარდი, მე მიყვარდა? ალბად მეც, მაგრამ სიყვარულს მაინც ვერ დავარქმევდი ამას....

ვცადე წამოდგომა, ნელნელა კიბეებზეც ჩავედი და მგონი სასტუმრო ოთახი იყო, შევედი, ტელევიზორის ხმა გავიგე, ყველაფერს ვეხებოდი რომ გამეგო სად ვიყავი, მაგიდა, სკამი, დივანი, ქოთანი, ფანჯარა, ყვავილები, ტელევიზორი და ლუკა, კი ეს ლუკა იყო, მოვეხვიე და ჩავჩურჩულე

– მგონი მიყვარხარ
გაეცინა და თვითონაც ჩამჩურჩულა
– მგონი მეც მიყვარხარ
იმ დროს ისეთი ბედნიერი ვიყავი,, არ მინდოდა არავინ ლუკას გარდა, ვგრძნობდი მართლაც შემიყვარდა, იცით ჩემს თავთან გამოტყდომა არ მიჭირდა რა თქმა უნდა, ვიცოდი რომ ლუკა მართლა მიყვარდა, ჰამ, სასაცილოა მე ვამბობ ამას, არა რა სიყვარული, ეგღა მაკლია ვინმე შევიყვარო, თბილი კი არ ვარ, სასაცილოა, უცებ მოვშორდი და იატაკზე დავჯექი, ვიგრძენი მისი ხელები ჩემს სახეზე, ორ ხელს შუა მოვექეცი, ცხვირი ცხვირზე მომადო, გამეცინა და წამოვდექი. დივნამდე მიმიყვანა, ჩამოვჯექი და დავიწყე
– ასე ასეე, მგონი ვიღაცას შევუყვარდი (მივახალე სიცილით)
– მგონი მეც შევუყვარდი ერთ სულიერს (მომახალა თვითონაც)
– პფვ რა სისულელა (გავიცინე მე)
– ხო არა? და გამახსენეთ რატომ არ შემეწინააღმდეგა ერთი გოგონა როდესაც ვაკოცე, იქნებ გამახსენოთ
– იმიტომ რომ , იმიტომ
– აჰამ გასაგებია ესეიგი შევუყვარდი
– ხოო კაიი (გავიცინე და გვერდით ჩამომიჯდა)




– აჰამ გასაგებია ესეიგი შევუყვარდი
– ხოო კაიი (გავიცინე და გვერდით ჩამომიჯდა)
– ზეგ შენი დაბადებისდღე მოდის
– არ გამახსენო
– კაი რაც არ უნდა მომხდარიყო ეს დღე შენია და ის ყველაფერი წარსულის
– ასე ფიქრობ?
– რა თქმა უნდა
– არ ვიცი
– რა არ იცი?
– და რა ვიცი
– და რა არ იცი
– და რა ვიცი
– ხო კაი არაფერიც არ იცი (მითხრა სიცილით) თავი მივარტყი მხარზე (ასე მომეჩვენა რომ მხარი იყო)
– ლუკაა საფენებს როდის ამხსნიან?
– მალე
– მაინც?
– მალე, მალე
– ოოო კაიი რაა კონკრეტულად რატომ არ ამბობ
– იმიტომ რომ არ ვიცი
– კაი რა ბრამა ვარ ეხლა რა გამოვიდა
გაიცინა და მითხრა
– ხედავ? ბრმა შემიყვარდი და ხმა არ ამოგეღება
– დამპალოო მივაძახე მე
"წამი წამს მისდევდა, წუთი წუთს, ვცდილობდი მშობლებზე არ მეფიქრა, ისინი ხომ ასე მამწარებდნენ, ევაც არ მაკლებდა მაგრამ გულის სიღრმეში ყველა მენატრებოდა, ჰამ, რა სისულელა, მე და ვინმე მომენატროს? ყველას გარეშე მშვენიერად ვარ, არავინ მჭირდება, მაგრამ გული მაინც იწევს, თითქოს გამალებით ცემს უნდა გამოსვლა უნდა გამოძრომა მაგრამ მე არ ვაძლევ საშუალებას, უნდა თქვას ყველაფერს რასცა ვფიქრობ, ვგრძნობ, მაგრამ მე, მე ვერ ვაკეთებ ამას, მეშინია, მეშინია რომ ბოლოს მარტო დავრჩები, ხშირად მიფიქრია ამ ცხორებაზე, თავი უაკანასკნელი ადამიანი მგონია, ბინძური და გარეწარი მაგრამ როცა შევხედავ სხვა რასაც აკეთებს გულს ვიმშვიდებ რომ მისნაირს მაინც არასოდეს გავაკეთებ, მეშინია, სასაცილოა, მე და სითბო? რა სისულელა, არავითარ შემთხვევაში როგორ გამოდის, სად მე და სად სითბო, მე სხვა სტიქიისა ვარ, სხვა გაგების, განსხვავებული, ისინი სხვის, მაგიტომ ვერ მიგებს ვერავინ, და ისევ ნოტები ხტოდა აქეთ იქით და კომპოზიტორი კი მათ დასდევდა, ნაზი სიო ეალერსებოდა ამ ქვეყაანას, მღეროდა სიმღერას და ფოთლები თავისი შრიალით ბანს აძლევდნენ მას..."

ეს დღე გავიდა და მზის სხივებმა კვლავ შემოანათეს ჩემს ოთახში, გამუდმებით მასზე ვფიქრობ, ლუკაზე, მე ხომ არც დამინახავს ის, ნეტა როგორია, მწვანეთვალება, ყავისფერი თუ ციფერი, ალბად ჩვეულებრივი თმა აქვს, ტანით გამხდარი მაგრამ მაინც სრული, ძლიერი, სასაცილოა მე რომ ვინმეზე ასე დავიწყებ ფიქრს, ჰაჰ უუბრალოდ სასაცილოა, შემოვიდა ლუკაც, ძალიან მომიახლოვდა, ჯერ ცხვირზე მაკოცა, ნელა ისე წყანარად, როგორც დედამიწა ბრუნავს, ვერც დაწყებას გაიგებ ვერც დამთავრებას, ნოტი ნოტზე ხტოდა...
– რადგან ჩემი შეყვარებული გქვია არ გაქვს უფლება ყოველ დილით ასე გაუფრთხილებლად შემოხვიდა
და ენა გამოვუყავი
– თუ არ გინდა რატომ არ მაგდებ?
მკითხა სიცილით
– იმიტომ რომ მინდა
– აჰამ გასაგებია ანუ უფრო მეტად შეგიყვარდი
– არც იოცნებო გავიცინე და გავიზმორე, ჩემს წინ იჯდა ლუკა, ბალიშის გასწორება მინდოდა და წინ წამოვიწიე რომ ამეღო და უცებ აი სულ თავისით, აასეე ვთქვაათ აიი როგორ გითხრაათ, მმ, აიი ხო ხვდებით რაა , აიი მეკოცნა რაა
– რა ბედნიერებაა ხალხოოოოო
გამეცინა
– ბედნიერება კი არა ვაი შე უბედურო მე რომ შეგხვდი
– მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ
– მადლობა
– შენ არა?
– არც იოცნებო ვუთხარი მწარედ და სერიოზული სახე დავიჭირე
– მოიცა შენ მართლა არ გიყვარვარ
– რა სისულელეა მე შენ მიყვარდე? არა უბრალოდ ჩვეულებრივი ბიჭი ხარ რომელიც გაავაბი, შენამდე ბევრი მყავდა, შენც ერთერთი მორიგი ხარ
უნდა გამეგრძელებინა , მაინტერესებდა სადამდე გავქაჩავდი მაგრამ მის ხელებს რომ დავაკვირდი აკანკალებულს ვეღარ გავძელი და სიცილი წამსკდა, ნეტა მაშინ გენახათ რა დღით მიყურებდა, მაგრამ ვერც თვითონ შეიკავა სიცილი და ერთად ვიცინოდით ასე ...




– რა სისულელეა მე შენ მიყვარდე? არა უბრალოდ ჩვეულებრივი ბიჭი ხარ რომელიც გაავაბი, შენამდე ბევრი მყავდა, შენც ერთერთი მორიგი ხარ
უნდა გამეგრძელებინა , მაინტერესებდა სადამდე გავქაჩავდი მაგრამ მის ხელებს რომ დავაკვირდი აკანკალებულს ვეღარ გავძელი და სიცილი წამსკდა, ნეტა მაშინ გენახათ რა დღით მიყურებდა, მაგრამ ვერც თვითონ შეიკავა სიცილი და ერთად ვიცინოდით ასე ...


16 ოქტომრტის დილა იყო, ძალიან მიხაროდა, როგორც იქნა მომხსნიდნენ საფენებს და ლუკას ვნახავდი, ნეტავი როგორია? ამმ, ეჭვიც არ მეპარება ძალიან ლამაზი, ისევ ნაცნობი რითმი, ნოტიდან ბგერა გამუდმებით ფეთქვდა, თითქოს მელოდიას გკარნახობდა შენ კი არ უსმენდი, რა სილამაზეა ეს ყველაფერი, ღმერთო ჩემო, ნეტავ ერთი შანსი მაინც მოეცათ ჩემთვის, ნაცნობი კარის ხმა, ლუკას ნაბიჯები, მისი ტკბილი, ბულბულივით მოგალობე ხმა შემოვიდა და მეუბნება
– გილოცაააავვვ
– შენ დაგეცა მეხი, გამისკდა გულიი
– არაუშავს დაგებედება
– რომ მოვკვდე შენ რას იზავ მერე სად მიდიხარ
– სად მივდივარ და ჩამსვავენ ციხეში შემდეგი სათაურით " დილით დაბადებისდღის მილოცვა უნდოდა და იმხელა დაიყვირა პაწაწუნა ქეთოს გული გასკდა და ამოსაუნთქა მისი წყევლისგან ნახევარი მსოფლიო, პ.ს ობამას, პუტინის, მედვედევის და ბუფეტში რომ გამყიდველია იმის ჩათვლით
– ოო მიდიი რაა
– ხო კაიი (გაეცინა) გილოცავ
– ოჰჰ მაინც ვერ ვხედაავ და რა აზრი აქვს
– რა უნდა მითხრა?
– ოო გამასინჯე ტორტი
– ჯერ მითხარი ჯადოსნური სიტყვა
– აუუ გამასინჯეე ეხლაა
– მითხარი თორემ არ გაგასინჯებ
ძალიან მაინტერესებდა ტორტი რა გემოსი იყო მაგრამ ჯერ ჩემი პრინციპები დგას, შემდეგ დანარჩენი
– აი დარდი თუ არც გამასინჯებ
– აჰაამ არადა რა გემრიელიაა
– ლუკა ორი ფეხი რისთვის მაქვს? ერთზე დანარჩენები მეორეზე ეგ ტორტი, თან შეხედე რამხელაა ჩემი ფეხი, ბევრი ეტევა, თან უკვე იმდენი თავი "ვეშოლკა " მგონია
– ნწუ ნუ ხარრ შენ ეგეთი
ერთერთმა გემრიელმა აზრმა გამიელვა თავში და ეშმაკურად ჩამეცინა.
–ლუკა ხელი მომეცი შენი
– არ შემიძლია ტორტი მიჭირავს
აჰაამ გეგმაა კარგად მიიწევს წინ.წამოდგომა ვცადე მაგრამ რათქმა უნდა ლუკამ შემომძახა
– რას აკეთებ?!
– მინდა წამოვდგე და გაკოცო
გაჩუმდა და ამოღერღა
– მოიცადე მე მოვალ ჩემო ტკბილო
ესეეც ასეეე, რა კარგიაა ტორტიი ხელში უჭირავს და თან მალე მოვა ჩემთან ახლოს
ვიგრძენი რომ საწოლზე ჩამოჯდა და სახე მომიახლოვა თან ტორტიც ეკავა, მეც ნელნელა მივუახლოვდი მაგრამ სანამ ვაკოცებდი ხელი ხელზე მოვკიდე ნელნელა გავაყოლე, აი ტორტიც აქაა გავიფიქრე და კუთხეში ხელი ამოვუსვი, ლუკას თვალები დაუჭული ქონდა, ვერაფერი გაიგო როცა უკან გავწიე თავი სანამ ტკლაცა ტკლუცის ხმა არ გაიგო, დამინახა რომ თითს ვილოკავდი რომელზეც ტორტის ნწაილი იყო
– მმ რა გემრიელია
– აუუ თუ ხვდები მაინც რა დონის გველი ხარ
– კი
– გველოო
– კობრა დაგავიწყდა
– ანაკონდაა
– საზიზღარიც
– აუ რაა მართლა გველი ხარ
– ვიცი
– და ამაყობ ამით
– რათქმა უნდა
– ჰაჰ ჩაეცინა დღეს რომ იხდი ხომ იცი,
– კი
– და რას იცვამ?
– ეგ უკვე ჩემი საქმეა
სადღაც მქონდა ერთი ძალიან ლამაზი კააბა, და იმას ჩავიცვამდი ალბად.
– რომელი საათია?
– 1 ხდება
– ვაიმეე ექიმიი
– რა ექიმი?
– დღეს უნდა მომხსნან საფენები სკლეროზიანოო
– აა ხოო მოიცადეე ტანსაცმელს აგირჩევ და ჩაიცვი
აარჩია მაშინ არც მიმიქცევია ყურადღება რა იყოო მხოლოდ ჩავიცვი და ექიმს დაველოდე, აი ექიმიც შემოვიდა და გაჩუმდა
– გამარჯობა
– გამარჯობა ექიმო
– ასე აპირებთ გამოწყობას?
– დიახ ექიმო
– კარგით თქვენი ნებაა
ექიმმა მომხსნა საფენები, თავიდან ძალიან ბუნდოვნად ჩანდა ყველაფერი მაგრამ ცოტახნის შემდეგ ყველაფერი დაწვრილებით გამოჩნდა, პირველი რაც დავინახე სარკე იყო და წამსვე იმას მივვარდი,
დავინახე რომ რაღაც ოქროსფერი ტოპი მაიკა მეცვა და შლაქსი შარვალი, ამ ზედას თან ფოჩები ქონდა, მეგონა ვერ ვხედავდი კარგად
– ექიმო დარწმუნებული ხართ რომ ჩვეულებრივად ვხედავ?
– სრულიად, კარგით ჩემი წასვლის დროა ნახვამდის
– ნახვამდის
" ოხხ ლუკაა მოგკლააავვ წამპალოოო"
მოკლედ ვეძებე ჩემი კაბა და როგორც იქნა ვნახე, მაგრამ იცით რა? არასოდეს მიყვარდა მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი და ეხლაც უბრალოდ კედებზე ჩავიცვი, არც სამაჯურები საყურეები და მსგავსი აქსესუარები მიყავრდა, მაკიაჟზე არ მაქვს საუბარი, სახეზე რომ რამე მადევს ვერ ვიტან, სასწაულ მოძრაობებს ვაკეთებ, ლუკამ დამიკაკუნა კარებზე დდა მეე როგორც დარტანიანმა გავძახე
– რას კადრულობთ ახალგაზრდავ!
– მოვიდა ხალხი და ჩამოდი მალე
– მოიცადეეე ვიინ ხანლხი მე არავინ დამიპატიჟებია!
– შენ არა
– აააა
– ნაპერწკლების ყრაა ჩქარა ჩამოდი
– გაეთრიეე
გაიცინა და კარებს მოწყდა
თმები მაღლა ავიწიე ე.გ "კოსა" გავიკეთე, აამ ქეთო რა ლამაზიი ხაარ ! ჩავიცინე ცინიკურად და დაბლა ჩავედი, კიბეები ჩავიარე და მუსიკის ხმა, ჭიკების ჭახუნი, ამ ბოლო დროს განმივითარდა სმენა რა თქმა უნდა ხმადაბალ ხმაზეც კი ვრეაგირებდი, თითქოს ყველაფერი მესმოდა ვინ რას ლაპარაკობდა რასაც გადასჩურჩულებდა
შევედი და თვალი ერთ ბიჭს ვერ მოვაშორე, ჰაამ ლუკაა, კი ეს ლუკა იყო, აიი მესმისს ბიჭიმ გავიფიქრე და ლუკა დავინახე თეკლას რომ ელააპარაკებოდა
თეკლა ჩემი კლასელი იყო, ძალიან ამპარტავანი ბავშვი იყო, არ მინდა ვინმეს გაჭორვა უბრალოდ სულ ცდილობდა რამე ცუდი შემმმთხვეოდა. კიბეზე ვიდექი როდესაც ყველამ შემომხედა
– გამარჯობა
ამოვღერღე და დაბლა ჩავედი, მომესმა რომ თეკლამ ლუკას გადასჩურჩულა
– რას გავს ქეთო, ვერ ვიტან
– ენა დაიმოკლე თეკლა თორემ განანებ – შესცრა ლუკამ
– კარგი რაა რა მოგეწონა მაგაში
– ყველაფერი
– მაინც
– სული
– ნუ ხარ ბანალური
ამ დროს მივედი და ვუთხარი
– ვა ლუკა რა დაცემა ხარ თან გამეცინა, მერე თეკლას მივუტრიალდი და ვეუბნები
– თეკლა ხედავ ამ ფეხებს?
– დიახ
– ხედავ? კარგია, ნახე შენთვისაც არის ადგილი და კოჭზე დავიდე ხელი, ბანალური ლუკა მე მიყვარს და შენი აზრი არ მაინტერესებს თვალი ჩავუკარი ლუკას ხელი მოვკიდე და გამოვიყვანე გარეთ
– მოიცადე საიდან გაიგე რას მელაპარაკებოდა
– მე ხომ იცი ყოვლის მსმენელი ვარ
გარეთ წვიმდა, ზუსტად ისე როგორც 1 წლის წინ, იმ დღეს რომელმაც ასე მაწამა, ამდენი ხანი დამტოვა ყველაფრის გარეშე და ლუკა მაპოვნინა, ისევ ისე, ის მელოდია, თვალები დავხუჭე და ის მომენტი წარმომიდგა თვალწინ როდესაც ვცდილობდი გარეთ გამომეღწია, ის ცეცხლი, ის შეგრძნებები, ცრემლი, სიკვდილი და სერაფიმი... ფიქრებიდან ლუკას ხმამ გამომარკვია
– ერთი წუთით გადავალ მაღაზიაშ და მოვალ ეხლავე
მეც ინსტიქტურად თავი დავუქნიე, გზაზე გადადიოდა როცა გამოვერკვიე ყველააფრიდან და დავუძახე, მინდოდა შემეხსენებინა როგორ მიყვარდა,
– ლუკაა
და ამ დროს გავშეშდი, ადუღებული ცრემლები ჩემს ლოყებს წვავდა, გაშეშებული ვერ ვინძრეოდი, სიზმარი მეგონა, დავინახე ლუკა, როგორ დასცხო მანქანამ, მე მიყურებდა, მისი თვალები, ვერც მოვასწარი მეთქვა რომ მიყვარს, ვერ გამოვფიზლებულიყავი, არ მჯეროდა, მივვარდი და ღრიალით, ყვირილით ვამბობდი
– ლუკაა ადექიიიიი, გელოდებიიიი
არაფერი, ყველაფერი ძველებურად იყო, გამეცინა, გამახსენდა სერაფიმის სიტყვები მარტო იცხოვრებ სანამ არ მიხვდები რა ძვირფარია ადამიანი,
– რაა გინდაა???!! ჩემი ტანჯვაა?? განაა იციი რა არიის ტკივილიი??? განა იცი რას ნიშნავს როდესაც ჩენგან მიდიაან, არ იცი! იციი რას ნიშნავს ეს ყველაფერი, მტკივა, მტკივააააააააააა!!!! საად ხააარ ამოღერღეეეე!!!!!!!!! აღააააააააააააააააააარ შემიძლიააააააააა
ამ დროს ციდან თეთრი სვეტი დამეცა, ჩამოვიდა სერაფიმი, ავდექი და ვუთხარი
– გემუდარები, მას ნუ წაიყვან , ის ხომ ასეთი კარგია, მე წამიყვანე, მაინც არავის ვჭირდები, ვამძიმებ დედამიწას უარესად, არ წამართვა ის....
თბილი იერი დაეტყო სახეზე, ერთი თქვა
– მისია შესრულებულია..
ზარის ხმა გავიდე, გამიკვირდა და უცებ იმ ოთახში გავიღვიძე, ჯერ არაფერი იწვოდა, დავინახე როგორ ჩამიკეტა თეკლამ კარები, გამოვაღე კარები და თეკლას შევხედე, შეეშინდა და მოკურცხლა, გარეთ გავედი , არაფერი იწვოდა, ჩამძინებოდა, ნუთუ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო, რა სიგიჟეა, რისთვის დასჭირდა ! ლუკა დავინახე და მისკენ გავიქეცი, წელზე შემოვახტი დავუყვირე
– მიყვარხარ
და ვაკოცე, ისეთი თვალებით შემომხედა მეგონა ყველაფერი ახსოვდა, ერთიღა მითხრა
– მეც
და დამთავრდა...