გრძნობით დანახული მეორე მხარე... 1

მზიანი დღე იყო, გაზაფხულის სურნელი იდგა ქუჩებში, გუშნდელი თავსხმა წვიმას მხოლოდ ქუჩებშ არსებულ გუ ბეები თუ ახსენებდა გამვლელთ. ქეთა 17 წლისაა სამედიცინო ფაკულტეტის მეორე კურსის სტუდენტი, საკუთარ თავშ დაკერებული და ცხოვრებით ბედნიერი გოგოა. მისთვის დღე კარგად დაიწყო დაბადების დღეზეც კი საავადმყოფოშ უნდა წასულიყო, პრაქტიკებს გადის მამამისის კლინიკაში, რომელიც 15 წლის წინ მამამისმა და მისმა მეგობარმა კონსტანტინე ჯაყელმაა დააარსეს. მამას მეგობარი 1 თვის წინ გარდაიცვალა და მთელი მისი წილი 40 პროცენტი მის შვილიშვილს დაუტოვა. კიდევ კლინიკას რამდენიმე აქციონერი ყავდა ჯაყელის შვილი 10 პროცენტს ფლობდა, ხოლო ქეთას მამა 35 ქეთა კი 5 ს ქეთა ყოველთვის თვლიდა რომ კარიერა მისთვის უმთავრესია. ოჯახზე მეტად არა მაგრამ ჯერ მთავარია სწავლა, მყარად ფეხზე დადგომა და შემდეგ ოჯახის შექმნა ადამიანთან, რომელიც მისი რჩეული იქნება. ზომიერად რომანტიკოსი ექიმი ხშრად ეხუმრებიან მეგობრები, ის კი ამაზე სიცილით რეაგირებს.
–მამა მაგვიანდება გთხოვ, ცოტა სწრაფად გავიდეთ რაა.
–ქეთა დღეს ვერ მოვახერხებ კლინიკაშ გამოსვლას ახალი მძღოლი წაგიყვანს დაბლაა.
–აუუუ, დამაგვიანდაა რაააა!!!
–ნუ წუწუნებ, გოგო დაბლა ჩადი გელოდება მანქანა,უკვე უნდა მოსულიყო. თბილად გაუღიმა მამამ.
ქეთა დიდ ხანს იცდიდა,თუმცა არავინ გამოჩენილა, ნერვები დაწყვეტას ჰქონდა, ვერ იტანდა დაგვიანებას და ასაკთან შედარებით, მომეტებულ პასუხისმგებლობას გრძნობდა. გადაწყვიტა ქუჩის მეორე მხარეს გადასვლა როდესაც მოსახვევში გიჟივით შემოვარდნილმა მანქანამ მთელი გუბის ტალახი მის ძვირადღირებულ ტანსაცმელზე მოათავსა.
–მოგკლავ იდიოტო, გულში იკივლა ქეთამ გარეგნულად კი მხოლოდ რისხვა გამოხატა. მანქანამ სწრაპად დაამუხრუჭა. იქიდან ახალგაზრდა ბიჭი გადმოხტა.
–უკაცრავ.....
–მემგონი კარგად ვერ ხართ, რა მიქენით თუ ხვდებით. ბიჭს ეტყობოდა ბოდიშის მოხდა უნდოდა, ერთ ხანს გაკვირვებული უყურებდა, თითქოს მის ამოცნობას ცდილობდა, მერე უდარდელად და ცოტა თავხედურად უთხრა.
–უხეშობა არ გიხდებათ, ძნელია მძღოლმა თავი შეიკავოს და საჭე დაიმორჩილოს როდესაც თქვენ ფეხებს დაინახავს, ბოდიშით დავიბენი და იმიტომ გაგწუწეთ სიცილით დააყოლა.
–თქვენ ხო არ გააფრინეთ, როგორ მელაპარაკებით?
–კიდევ კარგი მხოლოდ ფეხების დანახვა მოვასწარი თორემ ზემოთაც რომ ამეხედა ალბათ დაგეჯახებოდით, უკიდურესი თავხედობით უთხრა ბიჭმა და ხარბად აათვალიერა. ისე რომ ქეთას ალმური მოედო. ქეთამ მთელი სხეული დაძაბა გაიღიმა და უკან გამოტრიალდა, მიხვდა ბიჭს მხოლოდ ის უნდოდა წყობიდან გამოეყვანა, ბრაზს ძლივს თოკავდა.
–სად მიდიხართ, მაინც მე უნდა წაგიყვანოთ საავადმყოფოში. თქვენ ალბათ ქეთა დოლიძე ხართ? ღიმილით უთხრა ბიჭმა.
–თქვეენნ? თქვენ ხართ ახალი მძღოლიი?
–ვინ?
–მძღოლი ახალიი მამაჩემმა მითხრა.
–აა, ხოო მე ვარ. კონსტანტინე სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა.
–იგივეს ვერ გეტყვით. არ ვაპირებ თქვენ გამოგყვეთ.
–კარგი როგორც გინდა, მაინც მეზარებოდა.
–შენ მართლა არ ხარ ნორმალური, დაიცადე ჯერ ისედაც დამაგვიანდა გამოვიცვლი და ჩამოვალ. თან ჩათვალეთ რომ ეს თქვენი პირველი და უკანასკნელი დღეა სამსახურში, მამას ვეტყვი და აუცილებლად გაგათავისუფლებთ. რისხვით სავსე მზერა თვალებში გაუყარა ქეთამ. კონსტანტინე ჯერ გაკვირვებული იყურებოდა შემდეგ თავი ჩაღუნა და მანქანაში ჩაჯდა, ფანჯარა ჩამოწია და უთხრა.
–აქ დაგელოდებით, ვხვდები რომ მძღოლებს უფროსების ქალიშვილების გაწუწვის უფლება არ გვაქვს, თუ გნებავთ ნუ იჩქარებთ ლოდინს მიჩვეული ვარ. ქეთას თითქოს გულში რაღაც ჩაწყდა, ასე უხეშად, ასე ამპარტავნულად, არასოდეს დაუმცირებია ვინმე და ახლა მიხვდა, რომ იმ მდიდარ გოგოებს გავდა, რომლებიც ყველას ზემოდან უყურებენ, და გაწითლდა, ლამის ცრემლები წამოუვიდა.
–იყოს, ტანსაცმელი კლინიკაშც მაქვს იქ გამოვიცვლი, წავიდეთ ახლა ჯობს. თან ჩემს მეგობრებსაც გავუაროთ, ოდნავ მბრძანებლურად გამოუვიდა ქეთას.
–კარგით როგორც გინდათ, ისე უთხრა ბიჭმა, რომ გზისთვის თვალი არ მოუშორებია. ოღონდ შემდეგ მე მაქვს საქმე გლდანში უნდა გავიდე.
–ვერ გავიგეე?
–რა და შენ დაქალებს რომ ჩავაჯენ მანქანაში, მერე გლდანში გავალთ საქმეზეეეე, გამაღიზიანებელი ტონით უთხრა. ქეთამ არაფერი უპასუხა.
ქეთას დაქალები კატო და თამთა დაბლა ელოდებოდნენ კორპუსთან ისინიც საავადმყოფოში გადიოდნენ პრაქტიკებს, კატოს მომდგარი ტყავის შარვალი ეცვა უშველებელ ქუსლებზე და თამთას კაბა იმდენად მოკლე იყო, რომ ქეთა ცოტა გაწითლდა.
–კლინიკა ალბათ კარგად მუშაობს?
–კი, საკმაოდ წარმატებულია.
–მესმის ამათი შემხედვარე მთელი თბილისი მანდ ივლის სიცილით თქვა და გოგოების ფეხებთან ისე დაამუხრუჭა კონსტანტინემ რომ ქეთამ ლამის თავი დაარტყა მანქანის სალონს.
ქეთა უკან გადაჯდა და კატო დასვა წინ. გოგოები ჩუმად ათვალიერებდნენ კონსტანტინეს და რაღაცაზე იცინოდნენ, უხერხული სიტოაცია იყო ყველა გრძნობდა, რომ კონსტანტინეს დასცინოდნენ. ქეთა წითლდებოდა სირცხვილისგან და ფანჯრიდან იყურებოდა რომ ეს სირცხვილი დაეფარა.
–რამე ხო არ გნებავთ, უხეშად იკითხა კონსტანტინემ.
–რა გქვია? გამომწვევად კითხა კატომ.
–კონსტანტინე. მანქანაში ფხუკუნი ატყდა, –რას გერჩოდნენ მშბლებიი? ხარხარით კითხა თამთამ.
–დიდოსტატი უყვარდათ. და ისე აათვალიერა კატო, რომ კატოს სახე აუწითლდა..
–მერე მაგას უტა დაერქმიათ არ ჯობდა, არ ეშვებოდა თამთა.
–მე კონსტანტინე გამსახურდია ვიგულისხმე, ხარხარით უთხრა კონსტანტინემ.
–მძღოლისთვის ძალიან თავხედი ხო არ ხარ, გაგულისდა კატო.
–ადამიანებს პროფესიებად ყოფთ? რა მნიშვნელობა აქვს მძღოლია თავხედი თუ ბანკირი? თუმცა როგორ არ აქვს, კონსტანტინემ სიგარეტი გააბოლა.
–არ მიყვარს რომ ეწევიან.
–მართლა? კონსტანტინემ სახეში შეაბოლა კატოს. ბოდიშთ სუნთქვაც ხო არ შევწყვიტო?
–თავხედი ხარ, ძალიან ქეთა მამაშენს უთხარი ეს მათხოვარი მალე გაათავისუფლოს ბრაზით თქვა კატომ. ქეთა ამ სიტყვაზე ლამის დაიწვა სირცხვილით, ეგონა სახეზე ცეცხლი ეკიდა, გაცოფებული იყო გოგოების სითავხედით.
–გეყოფათ ბავშვებო რა, ძლივს ამოილუღლუღა ქეთამ
–შენ რატო წითლდები ამათ თავხედობაზე? ქეთა სარკეშ კონსტანტინეს თვალებს წააწყდა და შეატყო რო იღიმებოდა, არ დაუნახავს, მაგრამ იგრძნო რო ბიჭს ღიმილი სხვანაირს მომხიბვლელს ხდიდა, თვალები უცნაურად უელავდა.
–ჯობს მალე მივიდეთ გლდანში და მერე კლინიკაში უკვე დაგვაგვიანდა.
–მოკლედ საქართველოოო, საქართველოოოოოო, ირონიით თქვა ბიჭმა.
–ვერ გავიგეთ, ჩაეკითხა თამთა.
–ბიძიაობა, მამიდობა და დეიდობაა, უი ნათლიმირონობა გამომრჩა ამ ქვეყანაშ არ ილევა რაა, როდემდე უნდა ასაქმებდნენ ხალხს მატო იმიტო რო ვიღაცის რაღაცაა, თქვენ ახლა მასე არ ხართ? თორემ თქვენ მაგ კლინიკაშ ვინ მიგიღებდათ დამცინავად უთხრა კონსტანტინემ. სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა, განრისხებული იყო და ეტყობოდა იგინებოდა.




-თავხედი ხარ კუბში და უზრდელი, არ იცი გოგოს როგორ უნდა ელაპარაკო გაბრაზებული ხმით უთხრა კატომ.
–10 წუთი დამელოდეთ საქმე მაქვს, კონსტანტინემ გლდანში ერთ ერთ კორპუსთან გააჩერა მანქანის საბარგული ახადა და გიტარა ამოიღო. მალე რამდენიმე ბიჭი მიუახლოვდა ერთმანეთს გადაეხვივნენ და მთელი 20 წუთი განუწყვეტლივ იცინოდნენ. ნერვები ქეთას დასკდომას ჰქონდა ასეთი უპასუხისმგებლო როგორ იყო ეს ბიჭი, მაგრამ გადასვლასაც ვერ ბედავდა. კატო და თამთა გადავიდნენ, მაგრამ უფრო იმიტომ რომ ბიჭების გაცნობა უნდოდათ.
–შენ წამოსვლას არ აპირრეებ? დაიყვირა კატომ.
–გამარჯობა მე გიგა ვარ, როგორ ხარ? ცოტა ლოდინი ისევ მოგიწევთ და ჯობს ზემოთ ავიდეთ, მანქანაში რო არ გალოდინოთ. ქეთამ იფიქრა ომი დაიწყოო, მაგრამ კატო და თამთა სიამოვნებით დათანხმდნენ.
–შენ არ გადმოხვალ? კითხა კონსტანტინემ ქეთას.
–არა მადლობა, აქ დაგელოდებით.
–აქვე კაფეა და მაშინ იქ შევიდეთ თქვა კონსტანტინემ. გოგოები ისეთი გახარებულები ჩანდნენ არაფერი გაუპროტესტებიათ. ქეთა მანქანიდან გადმოვიდა და ტელეფონმაც მაშინ დაურეკა.
–ხო მამა.
–ქეთი ჯაყელის შვილიშვილი დღეს ჩამოდის და დახვედრა უნდა მოვუწყოთ ჩვენთან სახლში საღამოზე არაფერი დაგეგმო რაა.
–რააა? ის თავხედი ჩამოდის. აუ არ მცალია რა ან რა დახვედრა მაგას უნდა. (ქეთას ჯაყელის შვილიშვილი 6 წლის ასაკში ყავდა ნანახი 2 დღით და არც ისე კარგი მოგონებები აკავშირებდა მასთან)
–ქეთა უხერხულია გთხოვ.
–კარგი მამა, საღამომდე გკოცნი. ნიკაც ხო იქნებაა?
–კიი, აბა რაა.
–ოხ ეს დახვედრები, მდიდარი საზოგადოება, ვითომ ელიტა, შამპანურის წრუპვა და ასეე შემდეგ. სიცილით თქვა კონსტანტინემ, მაგრამ მაინც ყურებამდე გაღიმებული ხალხი, ვითომ სიემოვნებდეთ ასე თვალთმაქცი.
–მაღალი ქუსლები გამოგრჩა, ღიმილით უთხრა ქეთამ. ბიჭები კიდევ 20 წუთი არსად ჩანდნენ, გოგოებმა ლაპარაკი დაიწყეს, თითქმის მთელი თბილისის ამბები მოყვნენ. ქეთა ცოტა უხასიათოდ იყო, მარტო მაშინ ამოიღო ხმა, როცა კატო და თამთა ამტკიცებდნენ ბიჭს პირველმა უნდა უთხრა რო მოგწონსო. ეს ამართლებსო და მას აიძულებს შენხე იფიქროსო.
–რა სისულელეა, თუ შენზე ფიქრი არ უნდა ვერც აიძულებ რა, მე პირადად პირველი არასოდეს ვეტყვი რო მიყვარს, სულაც რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდეს, ღიმილით თქვა ქეთამ.
–შენ თუ ეგ პირველმა არ უთხარი ისე ეჭვი მეპარება ვინმემ ეგ გითხრას, ისევ შენ თუ იაქტიურებ ცინიკურად უთხრა კონსტანტინემ, რომელიც ახალი შემოსული იყო, მაგრამ ლაპარაკისთვის ყური მოეკრა. ბიჭები რაღაც სხვანაირები იყვნენ, თითქოს მთვრალები, მაგრამ მთლად მთვრალებს არ გავდნენ. ქეთა მიხვდა რომ ახლა არ უნდა აყოლოდა. გოგას უკანა ჯიბეშ შპრიცი დაინახა და თითქოს გული შეეკუმშა. კონსტანტინე უდარდელად ჩამოჯდა სკამზე და გააბოლა თან რაღაცას ღიღინებდა.
–ჯობს ჩემთან ავიდეთ გოგოებო, სიცილით თქვა გოგამ. ქეთას გაქცევა მოუნდა, მაგრამ ადვილიდან ვერ ინძრეოდა.
–კარგი გეყოფა ახლა, უნდა წავიდეთ, ლევანს ეგ მიეცი გესმის არ დაგავიწყდეს და ჭკუით იყოს იცოდე, დღეს ვერ მოვახერხებ და ხვალე ვნახავ. უხასიათოდ თქვა კონსტანტინემ. მანქანაში ჩაჯდომამდე კონსტანტინემ ქეთას მკლავში ხელი მოკიდა და შემოაბრუნა.
–ბოდიში რა.
–არა უშავს, შენი მეგობრების გამო ბოდიშის მოხდა არ არის საჭირო.
–მე იმაზე გიხდი ბოდიშს, ჩემი უაზრო კომენტარისთვის, აუცილებლად გამოჩნდება ვინმე სულელი რომელსაც შეუყვარდები. ეს ისეთი სახით თქვა ქეთა არ გაბრაზებულა.
–ხო ეგ ღმერთმა იცის. კონსტანტინემ გადაიხარხარა.
–ვინ იცის? არ მითხრა რომ რაღაც რაღაცების გჯერა.
–შენ რა ათეისტი ხარ ლამის შეკივლა ქეთამ.
–ეგ არ ვიცი, მაგრამ რაღაცების როარ მწამს ეგ ვიცი, და არც ის მჯერა, რო სამართალი არსებობს, უბრალოდ ყველამ თავის თავს უნდა მიხედოს არავის იმედი არ უნდა გქონდეს ამ ცხოვრებაში, მით უმეტეს ლოცვით რომ რამე შეიცვლება.
–მეცოდები ეგრე რო ფიქრობ.
–შენ გგონია შენ სხვანაირად ფიქრობ? რატომ გინდა ექიმობა მიენდე ბედს უფალი გადაწყვეტს ვინ იცოცხლებს და ვინ არა.
–არ მინდა შენთან ამაზე ლაპარაკი. ქეთა გაბუტული ბავშვივით ჩაჯდა მანქანაში, ოღონდ იმ მხარეს რო კონსტანტინეს თვალებს სარკეშ არ წაწყვეტოდა.
–ფუ მანქანა გაფუჭდა სიცილით თქვა ბიჭმა. ავტობუსით წავიდეთ არ არის პრობლემა აქვე დააყოლა.
–როგორ გეკადრება მე ავტობუსშ არ ავალ, თქვა კატომ ტაქსით წავიდეთ.
–არ ახვალ თუ ვერ? მაგხელა ქუსლებით დაგესლა ბიჭმა. ტაქსის ფული არ მაქვს, ისე არ შემიძლია გოგოს გადავახდევინო ამიტომ ყველანი ავტობუსშიიიი. ისეთი სასაცილო ტონით თქვა რომ გოგოებს სიცილი წასკდათ. ეს ბიჭი უცნაურ შეგრძნებებს იწვევდა ქეთასთვის, იყო თავხედი, უზრდელი თითქოს მაგრამ მაინც რაღაცნაირად ნაზი, ქეთა ვერ იტანდა ბიჭი რო სიგარეტს ეწეოდა, მაგრამ კონსტანტინეს მანერები ამ დროს იყო უხეშ და თითქოს დახვეწილიც. გრძელი თითებზე ძარღვები მკვეთრად ეჩნეოდა რაც თითქოს მის სიჯიუტეს უსვავდა ხაზს. არ რცხვენოდა ეთქვა ხმამაღლა რომ ფული არ ჰქონდა და ამით თავს დამცირებულად არ გრძნობდა, პირიქით გარშემომყოფეფს აიძულებდა ყურადღება არ მიექციათ ამისთვის და დადებითი მხრიდან დაენახათ. გონებაში სიტყვას ეძებდა რომელიც ამ ბიჭს შეესაბამებოდა, თავხედი, უზრდელი, უცნაური, დახვეწილი, უხეში, ათეისტი, არა არც ერთი ჯანდაბა არაფერი მოდის თავში, მაგრამ გრძნობს, რომ არსებობს რაღაც სიტყვა. თავისუფალიიი, აი თავისუფალი, ეს ბიჭი ამ სიტყვას ახსენებს, ყველაფრისგან ტავისუფალი, თვით რწმენისგანაც, გრძნობებისგანაც და ამ ქვეყნიური სიბინძურისგანაც. ავტობუსში ძლივს ავიდნენ კონსტანტინემ არავის დაუთმო პირველი ავიდა, ქეთა გაგულისდა, მაგრამ მერე დაინახა რომ იმიტო ავიდა პირველი რომ გოგოებს ასვლაში მიხმარებოდა. როცა ხალხი ცოტა შეთხელდა, ქეთა სკამზე ჩამოჯდა კონსტანტინე თავზე ადგა და ფანჯარაში იყურებოდა.
–ერთ ბიჭს მახსენებ იცი.
–ვინმე თავხედი იქნება ალბათ, ცალყბად გაიღიმა, კონსტანტინემ.
–ხო ძალიან 6 წლის ვიყავი ის 9 ის, მამაჩემის მეგობრის შვილიშვილი იყო და მათთან რაჭაში ვიყავით 2 დღით. იმდენად თავხედი იყო რო დამეტაკა და მაკოცა გემის, მინდოდა დამეხრჩო, თუმცა ცურვა ცოდნია მდინარეშ რო ამოყო თავი, და ამაზე ქეთამ გაიცინა.
–გაბრაზდი?
–ძალიან,მძულდა, მაგრამ მერე ვფიქრობდი ბავშვურად ხო არ მიყვარდა იმიტო რომ სულ იმაზე ვფიქრობდი.
–გიყვარდა?
–ხო ალბათ, ბავშვურად ახლა მეცინება.
–მე კი იმაზე მეცინება რო პირობა დაარღვიე.
–რაზე მეუბნები?
–ხო თქვი ბიჭს პირველი არ ვეტყვი რო მიყვარსო.
–შენ ეგ გახსოვს, კაფეში ისეთი დაბოლილი შემოხვედი მეგონა შენი სახელი აღარ გახსოვდა, წაკბინა ქეთამ, თან აგრძნობინა რომ მიხვდა მაშინდელ მის მდგომარეობას. თან მე არ დამირღვევია მისთვის კი არ მითქვამს მას მერე არც მინახავს.
–კარგი ერთი, დარწმუნებული ხარ რო მისთვის არ გითქვამს, და გადაიხარხარა. მიხვდი თუ პირადობა ამოვიღო? თუ ის გითხრა იმ დღეს რა გეცვა? ქეთა გაოგნებული უყურებდა.
–გამორიცხულია, იმაზე ურცხვი ყოფილხარ ვიდრე მეგონე.
–ხდება ხოლმე. ადამიანები უნდა დაიმახსოვრო ქეთიიიი, მე თავიდანვე გიცანი და ენა გამოუყო.
–მაშინ ურწმუნო არ იყავი, სოფლის ეკლესიაში დადიოდი ხოლმე. თან ფეღბურთელობა გინდოდა. ახლა?ფეღბურთელი რო იყო ამდენ სიგარეტს გიჟივით არ მოწევდი. სერიოზულად კითხა ქეთამ. კონსტანტინე უცნაურად მოიღუშა ხალისი დაკარგა ამ საუბრის გაგრძელების.
–ბილეთს ავიღებ. და გადავიდა.




ქეთა მიხვდა რომ რაღაც აწყენინა, მაგრამ ვერ გაიგო რა. არც ერთს ხმა არ ამოუღია, კლინიკაში რო მივიდნენ ნიკა დაბლა დახვდათ, ქეთას თბილად მოეხვია და კონსტანტინეს ხელი ჩამოართვა, ნიკამ მაშინვე იცნო კონსტანტინე, და შიგნით შეიპატიჟა საავადმყოფოს დასათვალიერებლად. გოგოები გაკვირვებულები უყურებდნენ როგორ შეხვდა ქეთას ძმა კონსტანტინეს.
კატო ნიკას მკლავზე ლამის ჩამოეკიდა ისე უთხრა, რომ საშნელი მძღოლი ჰყავდათ.
–ვის გულისხმობ კატო უხალისოდ კითხა ნიკამ.
–ამ ვაჟბატონს ხელი კონსტანტინესკენ გაიშვირა.
–შენ ნორმალურად ტარება მაინც ვერ ისწავლე სიცილით უთხრა ნიკამ. არაუშავს ახლა კლინიკას დაგათვალიერებინებ და საღამოს ჩვენთან გელოდებით, შენი ძმაც ხო წამოვა.
–არა, ის გერმანიაშია და არც აპირებს ჩამოსვლას. მე არდადეგები მაქვს და ეს 3 თვე აქ ვიქნებით, მერე ვნახოთ რა იქნება, შეიძლება იქ სწავლას თავი დავანებო და საბუთები აქ სამედიცინოშ გადმოვიტანო. გოგოებმა ფერი დაკარგეს როცა ყველაფერს მიხვდნენ და შეგნებულად ჩამორჩნენ მიმავალთ.
–შენ სამედიცინოზე სწავლობ? იკითხა ქეთამ.
–ხო აქაურ მაგისტრატურის 1 კურსზე ვარ. აქ ვნახავ სიტოაციას ბაბუაჩემის ყველაზე მეტად ამ კლინიკაზე ზრუნავდა და უყვარდა არ მინდა რამე ისეთი მოხდეს რაც მის გეგმებს შეცვლიდა.
–ვწუხვარ ბატონი კონსტანტინეს გამო, მიუსამძიმრა ნიკამ. დღეს აქციონერთა კრებაა, მალე მამაც მოვა და დაიწყებთ, მე მეჩქარება უნდა წავიდე. ქეთა ჭკვიანად ლოყაზე ხელი ჩამოუსვა ძმამ და მანქანაში ჩაჯდა.
კონსტანტინე უხეშად შევიდა კლინიკაში არავის მიესალმა მერე კაბინეტში შევიდა ფეხები მაგიდაზე დაალაგა სიგარეტი გააბოლა და ქეთას მამის მოსვლამდე ფეხები არც ჩამოუღია. როცა კაბინეტში ქეთა და ილია შევიდნენ მარტო იმიტომ ჩამოწია ფეხი რომ მისალმებოდა ბაბუამისის მეგობარს. ილიას არ ესიამოვნა ასეთი ქცევა და მის მაგიდაზე ტალახიანი ფეხები.
–მალე დიდ დარბაზში გელოდებით, მკაცრად თქვა ილიამ. კრებაზე აქციონერები და დირექტორები ისხდნენ, დღეს უნდა გადაწყვეტილიყო საკითხი კლინიკაში უცხოური ინვესტიციის ჩადების რასაც მხარს ილია განსაკუთრებით უჭერდა. რამდენიმე უცხოელიც ესწრებოდა კრებას. კონსტანტინემ საგრძნობლად დააგვიანა.როცა შემოვიდა თან სიგარეტს ეწეოდა, მაგიდაზე ფეხები დააწყო და სავარძელში გადაწვა. ილიას სახე აუწითლდა ნერვებს ძლივს თოკავდა რომ მეგობრის შვილიშვილი არ გაელანძღა.როცა კონსტანტინე გაერკვა რატო იყო კრება მოწვეული, წამოწითლდა, იკადრა ფეხების ჩამოწევა და ხმამაღლა თქვა.
–მე სასტიკი წინააღმდეგი ვარ! ილიას თვალები ზემოთ აუვიდა, ვერ გავიგე.?
–რა ვერ გაიგეთ არ მინდა რომ ამ კლინიკაში აქციონერებს უცხოელები წარმოადგენდნენ, ეს ბევრ შეზღუდვას გამოიწვევს და ვფიქრობ ბაბუაჩემი ამით არ იამაყებდა. მერე თარჯიმანს გახედა და უთხრა ამათ უთარგმნე რო დაახვიონო.
–არ მეგონა კოტეს ასეთი შვილიშვილი თუ ყავდა თითქოს დანანებით თქვა ილიამ, და თვალებში რისხვა ჩაუდგა.
–მე არ მეგონა რომ ამის თქმა თუ მომიწევდა, დღეს გადაწყვეტილებას ვერ მიიღებთ, მე ამ მომენტში მაქვს გადამწყვეტი ხმის უფლება, მამაჩემი კი მართლა არ ვიცი რას იზავს რო ჩამოვა და ჯობს ეს საკითხი აღარ დააყენოთ. ეს თქვა და სიგარეტი გააბოლა. ამერიკელები გაოცებულები იყურებოდნენ, თარჯიმანი სულ სხვა რაღაცებს თარგმნიდა ილიას მითითებით.
–არ ვაპირებდი ჩემ ქვეყანაშ ამათთან ინგლისურად მესაუბრა, მაგრამ თქვენი დამქაში სისულეელეებს თარგმნის, ამიტომ მირჩევნია მშობლიურ ენაზე დაველაპარაკო, თქვა კონსტანტინემ და ინგლისურად საკმაოდ უხეშად აუხსნა, რომ ისინი ამ კლინიკაშ ფულს ვერ ჩადებდნენ. გაოცებული ამერიკელები თვალებს აცეცებდნენ. ბოლოს ერთ ერთმა იკითხა რატოო? –იმიტო რომ, თქვენი ამ კლინიკაშ შემოსვლა ფასებს საკმაოდ მაღლა აწევს, და არ მგონია საქართველოშ ასეთი ფასები მისაღები იყოს. თქვენ თქვენი მოთხოვნები გექნებათ მოგებასთან დაკავშირებით ბაბუაჩემს კი ხშრად ერჩივნა ნაკლები მოგება ჰქონოდა მეტი სიცოცხლის ფასად. ქეთამ ღიმილი ძლივს შეიკავა. კონსტანტინემ სიგარეტი მაგიდაზე დააფერფლა წამოდგა და კარები გაიჯახუნა.
–უზრდელი გამოსცრა ილიას.
კონსტანტინეს მას მერე ქეთა იშვიათად ესაუბრებოდა, გამარჯობით შემოიფარგლებოდნენ, ილია არ ისვენებდა უცხოელებთან დაკავშირებით და მაინც ცდილობდა კონსტანტინეს მამასთან ამ ამბის მოგვარებას. ის რო დათანხმებულიყო ის თავხედი ბიჭი ვეღარაფერს გახდებოდა.
ცოტა საღამო იყო თავსხმა წვიმა ქეთა პაციენტისთვის მორფინის მოსატანად წავიდა, როცა დაინახა რომ იქ კონსტანტინე იყო და წამალი მიჰქონდა, ქეთას დანახვაზე კონსტანტინე შეკრთა.
–როგორ ბედავ? ავადმყოფო!!!
–გაჩუმდი რა ქეთინო, უხეშად უპასუხა ბიჭმა.
–შენ იცი რომ ეგ დანაშაულია და შემიძლია შენი თავი დავაჭერინო?
–შენ თავზე ბევრს იღებ პატარა ქალბატონო, ლამის ღრიალით უთხრა კონსტანტინემ და მხოლოდ მაშინ გაუწყდა ხმა, როცა სახეზე სიმხურვალე იგრძნო ქეთას სილისაგან გამოწვეული.




–ასეთი ლამაზი თვალები რო არ გქონდეს, და ასე ვნებიანი ტუჩები ალბათ იგივეს მიიღებდი ჩემგან, მაგრამ შენი ზღვისფერი თვალები, ვარდისფერი ტუჩები, პატარა ცხვირი და ოდნავ მკაცრი გამოხედვა, მახსენებს, რომ ქალი ხარ ამიტომ ახლა აქედან დამეკარგე სანამ მე დამიკარგავს კონტროლი. აწყლიანებული თვალებით უყურებდა ქეთა მერე მიაძახა ქურდო და გამოტრიალდა, ჩანთა არ აუღია ისე გავარდა გარეთ სახლში წასასვლელად. ტაქსი უნდა გაეჩერებინა როცაიგრძნო უკნიდან ვიღაცამ ხელი წაავლო და ძლიერად მოატრიალა, ეგონა ტუჩები ეწვოდა, თუმცა სიამოვნებდა და რო გამოერკვა რაც ძალი და ღონე ქონდა გაარტყა კონსტანტინეს სილა.
–ახლა ვარ ქურდი, პირველი კოცნის ქურდი, უკვე მეორის და გაიღიმა.
–მხოლოდ ზიზღს იწვევ ჩემში, აქამდე ვახერხებდი შენი საქციელის გამართლებას ახლა კი ვგრძნობ, რომ ყველაზე საშინელი ადამიანი ხარ ამქვეყნად, ნარკომანი, რომელიც ქურდად იქცა და შეუძლია ქალის იძულება.
–ქეთინო არ მითხრა რა არ მოგეწონა. გადაიხარხარა ბიჭმა.
–რამე მეტყობა წყლით ავსებული თვალები სახესთან მიუთანა გოგონამ და მზერა ზიზღით მიანათა, ძულდა მართლა ძულდა და ეს ამოიკითხა კონსტანტინემაც.
–მაპატიე! და თავი ჩაღუნა.
–აღარ დამენახო. იმით რასაც აკეთებ იამაყებდა ხო ბაბუაშენი? ნარკომანო, თუ შენ მხოლოდ შენი ძალის დემონსტრირება შეგიძლია, რომ არასრულფასოვნების კომპლექსი დაიკმაყოფილო. ქეთა მიხვდა რომ მიზანში მოარტყა. ვაჟს სახე აელეწა და წვიმაშ ქეთამ ვერ გაარკვია წვეთები იყო მის თხელ ნატიფ სახეზე თუ ცრემლიც. თუმცა არ აინტერესებდა ბიჭი მისთვის მხოლოდ სიძულვილის ობიექტად იქცა.
–კოსტალა წამო რა გელოდებით დაიყვირა მანქანიდან გოგამ, კონსტანტინე მათკენ გაეშურა.
მას შემდეგ კონსტანტინე თითქმის არ გამოჩენილა კლინიკაში. ზამთარიც დადგა კონსტანტინემ სწავლა საქართველოშ გააგრძელა. ქეთას რამდენჯერმე გაახსენდა და გულში გაიფიქრა ნარკომანი.
აქციონერთა კრება კვლავ დაინიშნა ისევ იმ მიზეზით, ილიას მოეხერხებინა კონსტანტინეს მამის ზურას დათანხმება უცხოურ ინვესტიციაზე. კონსტანტინე ისევ იგვიანებდა, ზამთრის სუსხიანი დღე იყო, დიდი თოვლი იყო მოსული, მანქანები ძლივს მოძრაობდნენ. ქეთას მოთმინება აღარ ეყო და ცოტა ხნით სხვა ოთახშ გავიდა, კლინიკის უკანა მხარეს სადაც მოწყენილობის დროს ყოფნა უყვარდა და ფანჯარაშ დაიწყო ყურება. უცბად მოხუც კაცს მოკრა თვალი, სიცივით ხელები და ტუჩები გალურჯებოდა, მოუვლელობით და სიბინძურით თმა და წვერი გაბურძგვნოდა და გომოცლილ არყის ბოთლს პირში განუწყვეტლივ იდებდა, ქეთას დახმარება მოუნდა, მაგრამ ცოტა ზიზღი იგრძნო ამ კაცის მიმართ სიბინძურის გამო და თავს საშინლად გაუბრაზდა. ალბათ როგორ ცივა, პალტოც არ აცვია, ამ ფიქრებშ იყო როცა კონსტანტინე დაინახა მანქანიდან გადმოსული ხასიათი უფრო წაუხდა, მობრძანდა თავხედი. ბიჭს მუხლებამდე პალტო ეცვა რაც მის სიმაღლეს კიდევ უფრო უსვავდა ხაზს, ძალიან გამხდარი იყო, ზედმეტადაც კი ფიქრობდა ქეთა, თუმცა მის მანერებს ეს სიგამხდრე რაღაც უცხო მომხიბვლელობას სძენდა. ხელთათმანებიან ხელებს იზელდა, ისე ციოდა გარეთ, უცებ ქეთამ რაღაც სცენა დაინახა და რამდენიმე წამი ეგონა რო ეჩვენებოდა. კონსტანტინე მოხუც კაცთან გაჩერებულიყო და პალტოს იხდიდა, მერე ჩაცმაში დაეხმარა, მოხუცის ხელებს დაუწყო ზელა, პირთან მიჰქონდა და ჰაერით უთბობდა მერე ხელთათმანები ამოაცვა. ცოტა ხანს მასთან იდგა და მერე კლინიკისკენ წამოვიდა თხელი ნაქსოვი პულოვერის ამარა. ქეთა სასწრაფოდ დაბრუნდა ოთახში შოკში იყო ნანახისგან. კონსტანტინე მალევე შემოვიდა, სულ გალურჯებული იყო და გასათბობად ფანჯარასთან მივიდა ისე რომ არავინ მოუკითხავს, რამდენიმე წამი უკან დაბრუნდა და ისევ მაგიდაზე დააწყო ფეხები, სიგარეტს მოუკიდა.
–კონსტანტინე შეგეძლო პალტო ჩაგეცვა, უთხრა ზურამ შვილს.
–დამავიწყდა ზურა!. ქეთას გაეღიმა
–რაო? მამაჩემი დაითანხმეთ არაა? თუმცა ეგ ძნელი არ იყო ფული გეხსენებინათ და ეგ არის მეტი არც ღირს. ზურას სახე წამოუწითლდა, მაგრამ ეტყობოდა, რომ შვილისგან ასეთ რამეებს მიჩვეული იყო.
–თქვენ მაინც ვერ გაიგეთ, რომ არ მინდა ამ კლინიკაშ იყოთ, თითქმის ყვირილით უთხრა ამერიკელებს კონსტანტინემ და სიგარეტი პირშ ისე შეაბოლა ლამის დაიხრჩო ამერიკელი.
–უკვე იცი რომ მაინც ყველაფერი გადაწყვეტილია, ხმების უმრავლესობა ჩვენ გვაქვს, თქვა ზურამ და ილიას და ქეთას გადახედა.
–ეგ მაშნვე ვიცოდი, როცა გავიგე რო აქ ჩამოხვედი. ჩემ სანახავად ხო არ ჩამოხვიდოდი აბა, და ირონიულად გაიღიმა. მანამდე მინდა რაღაც ვთქვა სანამ გადაწყვეტილებას მიიღებთ. ფეხები დაბლა ჩამოწია და სიგარეტი ჩააქრო.ბაბუას ხშრად უთქვამს, რომ ეს კლინიკა ფორმალურად არის კომერციული მიზნებისთვის, მას მხოლოდ ის უნდოდა, რომ ადამიანებს დახმარებოდა სიცოცხლის შენარჩუნებაში, მაგრამ ეს არ უნდა ყოფილიყო ძვირი ანუ ეს ქართულად შეუძლებელს ნიშნავს მოსახლეობის 90 პროცენტისთვის. უცხოელები რომ შემოვლენ ფასები გაიზრდება და ხალხი ვეღარ შეძლებს აქ მკურნალობას.
–კარგი რა კოტე, ბევრი შეძლებს თქვა ზურამ.
–ბევრი, ბევრი, მაინც ვის გულისხმობ ბევრში? იცი მაინც აქ როგორ უჭირთ? არა და არც გაინტერესებს. ანუ დანარჩენები, ანუ ის ხალხი ვინც ვერ შეძლებს ფეხებზე დავიკიდოთ, რა მოხდა მერე რა თუ ადამიანი მოკვდება მარტო იმიტო რომ ექიმთან ვერ მიიყვანეს ძვირი იყო. მამა ეს საქართველოა, წარმოდგენა არ გაქვს რამდენს უჭრს, რამდენს სახლიც არ აქვს.
–და რა ვქნა ყველა ჩემ სახლშ ვაცხოვრო? თუ მე ვიხადო წამლების ფული? მაინც ვერ შევძლებთ ყველას გადარჩენას, ცხოვრებაა ასეთი კოტე.
–მეცინება თქვენზე, თქვენი თვალებისთვის რო შეგახედათ როცა ფეხებს მაგიდაზე ვდებ, ან როცა უზრდელურად ვიქცევი მგონია ტყვიებს მსვრით თვალებით და მგონია თქვენგან სულ სხვანაირი ვარ და ეს სიამოვნებას მანიჭებს, თქვენ რომ არ გგავართ. ხალხში შესაშური მანერები გაქვთ, კეთილ, და სასურველ ადამიანებათ ითვლებით, მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგება, პრაგმატულები და ანგარიშანები ხართ. რატო არ აცხოვრებ შენთან ვისაც უჭირს? რატო არ უყიდი წამალს ვისაც ჭირდება? ჯანდაბა თქვენ გწამთ და მე არაა ხოოოო, რაო ზემოდან ამას გარიგებენ? მაინც ვერ დაეხმარები ყველას და შენ მაინც იყავი კარგადოოო? უკვე ყვიროდა კონსტანტინე. რაო მამა ამას გასწავლიდა მამაშენი. მე არ მინდა რომ უცხოელები შემეოვიდნონ ბაბუას ასე არ ენდომებოდა, მაგრამ შენთვის ხო ამას არ აქვს მნიშვნელობა ზურა.
ქეთას კონსტანტინეს სიტყვებზე მისი დღევანდელი საქციელი გაახსენდა და ახლა გრძნობდა, რომ ის მართალი იყო.
–კარგი ხმები დავითვალოთ თქვა ილიამ როცა ქეთამ სიტყვა გააწყვეტინა.
–მემგონი ჯობს უცხოელები არ შემოვიყვანოთ, ყოველ შემთხვევაში ჯერ ჯერობით. მე არ დავუჭერ მხარს ამ გადაწყვეტილბას, თუმცა მაინც შეგიძლიათ რაც გინდათ ის გააკეთოდ. კონსტანტინემ გაოცებულმა გახედა გოგონას, რომელიც დგებოდა და გადიოდა.
–ქეთა მოიცადე, ვერ წარმოიდგენ როგორ გამახარე.
–შენ გასახარებლად არ მითქვამს.
–მაგას არ აქვს მნიშვნელობა. მიხარია ასეთი რო ხარ. ეს თქვა და გატრიალდა. ქეთა დიდ ხანს უყურებდა მიმავალს და ვერაფერი გაეგო, ვერ მიხვდა ეს ბიჭი კარგია თუ ცუდი. რამდენიმე საათის წინ როცა მოხუცის დახმარება მარტო იმიტო გადაიფიქრა რო ჭუჭყიანი იყო, კონსტანტინე ხელებს უზელდა და პირით უთბობდა. გაწეწილ თმაზე ეფერებოდა, ნუთუ შეიძლება ასე შემცდარიყო ამ ადამიანში ან შეიძლება ასე ცდებოდეს ეხლა.




მთელი დღე კონსტანტინეზე ფიქრობდა ქეთა, ბოლოს გადაწყვიტა ენახა და სახლში მიაკითხა. არ შეიძლება ასეთმა ახალგაზრდამ წამლით ასე დაიღუპოს თავი, უნდა დაველაპარაკო, იქნებ რამე შევცვალო გულში თავს იმართლებდა ქეთა, რომ ამ ბიჭთან მიდიოდა. ასე რათომ მაინტერესებს როგორ იქნება? ჯანდაბაა, ალბათ იმიტომ რომ ექიმი გავხდები და ხალხის დახმარება მსიამოვნებს. ამ ფიქრებშ იყო კონსტანტინეს ბინასთან მივიდა, კარი არავინ გაუღო, ერთი სართულით მაღლა ავიდა და კიბეებზე ჩამოჯდა. ლამის ჩაეძინა იმდენ ხანს ელოდა, მერე ხმა გაიგონა და გამოფხიზლდა.
–კოსტალა, მოხვედი?
–ხო ლევან როგორ ხარ?
–აუ რა ვიცი, მოიტანე?
–ხო შევთანხმდით ლევან? არ გინდა რა მოეშვი ამ სისულელეს ცხოვრებას რომ გინგრევს ხო ხედავ?
–მითხარი არ მოიტანე თითქმის იყვირა ბიჭმა, არ გინდა ეგეთი ბაზარი და დედა ტერეზობა.
–არა მეთქი ბიჭო ვერ გაიგე? მე მეტს ვერ ვიქურდებ, თანაც ჯობს შენ ექიმთან მიხვიდე მე გამოგყვები.
–დავაი რა, შენ რა მეგობარი ხარ, ეს მიაძახა და დაბლა კიბეებზე დაეშვა ლევანი.
–მოვკვდები და არ მოგცემ იმის უფლებას, რომ თავი დაიღუპო, შენი ჩაკეტვაც რო მომიწიოს, დაუღრიალა კონსტანტინემ და ბინის კარი გააღო.
–ეი, ოდნავ ჩურჩულით დაუძახა ქეთამ.
–შენ აქ რას აკეთებ? აქ იყავი და ისმენდი? არ გასწავლეს რო ეს უზრდელობაა? გაცოფებული უყვიროდა ქეთას.
–მე შენთან მოვედი და რო არ იყავი გელოდებოდი, ისე ბავშვურად გამოუვიდა, რომ კონსტანტინეს გაეღიმა, ი