მოვარჯულებ (16)/(17)
2 925 ნახვა
წინ წაიწია. რამდენიმე ნაბიჯიც და სხვებში ავერეოდით. ისე მაგრად მომეკრო რომ მისი სუნთქვის სიხშირესაც ვგრძნობდი, გულის ცემას რომელიც გამალებით ბაგა-ბუგობდა და სულაც არ აქცევდა ყურადღებას არაფერს. მოძრაობა... პლასტიკა... მშვენიერი მოცეკვავეა ნია, მოქნილი, ელასტიური. მშვენივრად ახერხებდა ნებისმიერი მაყურებლის მოჯადოებასაც. მეც კი, მეც რომელიც სხვების აზრით შესანიშნავად ვცეკვავდი დამაბნია მისმა მოძრაობამ, სურნელმა.. ყველაფერმა.. მინდოდა უბრალოდ ჩავხუტებოდი და სულაც არ გვეცეკვა მაგრამ არ მაძლევდა ამის საშუალებას?
-ვიღაცამ დაიტრაბახა შესანიშნავად ვცეკვავო, თქვა ეს და ერთი მარტივი მოძრაობით ჩემ მკლავებში მოექცა.
-ასეც არის. გონს მოვეგე ჩემ ნიჭს სხეულიდან გამოსვლის საშუალება მივეცი და ნიას თითქმის მთელი ცეკვის განმავლობაში ჰაერში ვატრიალებდი. არც ის მრჩებოდა უმოქმედოდ, მაბნევდა მაგრამ ბოლომდე მაინც ვერ ახერხებდა... მიყვარდა იმ წამს მაგრამ არ ვიცი რამდენად. მუსიკა შეწყდა... ნიამ წამოსვლა ითხოვა მეც ვუთხარი მეგობრებს რომ წასვლამდე რამდენიმეჯერ კიდევ ვნახავდი, გამოვემშვიდობე დროებით და ნიას გამოვყევი. მთხოვა საჭესთან მე დავმჯდარიყავი... ჩავსხედით... ნია ხმას არ იღებდა. არც მე არ მინდოდა ეს სიჩუმე რომელსაც მხოლოდ ჩვენი გახშირებული სუნთქვა არღვევდა უსიამოვნო დიალოგით დამეწყო.. ისევ ნიას მივანდე დიალოგის დაწყება და არც დაუყოვნებია
-აღიარე რომ მე უკეთესად ვცეკვავ.
-კარგი დაგითმობ, მაგრამ არც მე ვცეკვავ ცუდად
-ნორმალურად...
საპასუხოდ მხოლოდ გავიცინე.ხმა აღარ გაუღია უბრალოდ ითხოვა სუპერმარკეტთან გამეჩერებინა... სანამ მანქანიდან ჩავიდოდა შემომხედა და ნიშნის მოგებით მითხრა
-ნატაა იქ და არ აპირებ რომ ნახო?
სისულელედ მეჩვენა ამ თამაშის გაგრძელება მითუმეტეს მაშინ როცა რამდენიმე დღეში შეიძლებოდა ლონდონში დავბრუნებულიყავი.. მიჭირდა ნიასთან ასე ახლოს და ცოტა ხანში ასე შორს ყოფნა.. ნია მოვიდა, ჩაჯდა მანქანაში და წავედით.
სახლში მისვლისთანავე ეცა მაცივარს ნია, წყალი გამოიღო და მხეცივით დაეწაფა.. მე იქვე დივანზე ჩამოვჯექი თავი უკან გადავაგდე, თვალები დავხუჭე და ფიქრებში ჩავიძირე. რა რთულია არჩევანი. არადა რას და რას შორის? სიყვარულს? მიყვარს კი? როგორ უნდა მიყვარდეს გოგო რომელმაც... რომელმაც რაა? ჩემ თავზე მე თვითონ მეშლებოდა ნერვები.. ნია მოვიდა ჩამოჯდა იგივე პოზა მიიღო როგორიც მე ხელის გულები ამოატრიალა და ისე დაალაგა დივანზე მერე თავი უკან გადააგდო და დაიწყო
-როდის მიდიხარ? შენზეა დამოკიდებული ხო?
-ხოო..
-მერე?
-რა მერე?
-არ წახვიდე? იმედი ჩამესახა, მთხოვს რომ დავრჩე და ეს მაინც მომცემს ძალას რომ წინააღმდეგობა გავუწიო მაგრამ არა, მე არ ვარ იმდენად ძლიერი რომ ეს გავაკეთო. არ წავიდე ლონდონში და რას შევპირდები ნიას. ვერაფერს.. წავიყვანო ნია ლონდონში? ჯერ ხომ პატარაა.. იქნებ უბრალოდ გატაცებააა.. არა არვიცი რა მემართება. სასმელი სისხლს მალევე ერეოდა გრადუსიც ადვილად ეკიდებოდა სხეულს.
-არ წავიდე? აქ რა გავაკეთო ოჯახის გარეშე...
დაფიქრდა.. არ ელოდა ალბათ ამ პასუხს.
-მე მეგონა აქაც გქონდა რაღაც-რაღაც "საქმეები"...
-კი მქონდა. ადრე.. ადრე მქონდა..
-მოდი მტკივნეულ თემას შევეხები კარგი ?
-კარგი.
-ბექა... ამ სახელის გაგონებისთანავე ჟრუანტელმა დამიარა... -როცა ბექა საქართველოში ცხოვრობდა მეგონა რომ ჩემთვის მზეს არ მისცემდა საშუალებას ამოსულიყო მთვარეს-ჩასულიყო, ციდან ვარსკვლავის მოწყვეტაზეც არ მეტყოდა უარს.. ყოველთვის უზრუნველად ვყავდი, არაფერს მაკლებდა და საწუწუნოც არაფერი მქონდა.. მანამ სანამ წავიდოდა ლონდონში და ამ მასთან უზრუნველ ყოფას მიჩვეულს, განშორებისთანავე გამინელდებოდა გრძნობა.. მაგრამ გრძნობაა? ალბათ ვცდები, მიყვარდა სხვანაირად, არა ისე როგორც უნდა მყვარებოდა...
-ამას მე რატომ მიყვები? თანაც ახლა?
-ვერ ხვდები არა?
მშვენივრად ვხვდებოდი რისი თქმაც უნდოდა.. მაგრამ იმის აღიარება რომ მე ბექასაგან აბსოლიტურად განსხვავებული ვიყავი და მასაც ჩემ მიმართ განსხვავებული გრძნობები ქონდა მხოლოდ და მხოლოდ მტკივნეულ სარს დამარჭობდა გულში. მტკიოდა, იმის გაფიქრებაც კი რომ წავიდოდი და ნიას რა შეიძლება ეგრძნო.. რა თქმა უნდა, ბექასაგან განსხვავებით ადვილად ვერ გადაიტანდა... არაფერი არ ვუპასუხე. ან რა უნდა მეპასუხა. ნიამ ფორმა იცვალა. წამოწვა დივანზე და მალევე ჩაეძინა.. შუა ღამეს წამოვდექი.. ოთახში სიცივე იყო, გათბობა ჩავრთე, თბილი საბანი გადავაფარე და ვერ მოვითმინე რომ შუბლზე არ მეკოცნა. არ მეკოცნა და ისე დამეძინა..
-ვიღაცამ დაიტრაბახა შესანიშნავად ვცეკვავო, თქვა ეს და ერთი მარტივი მოძრაობით ჩემ მკლავებში მოექცა.
-ასეც არის. გონს მოვეგე ჩემ ნიჭს სხეულიდან გამოსვლის საშუალება მივეცი და ნიას თითქმის მთელი ცეკვის განმავლობაში ჰაერში ვატრიალებდი. არც ის მრჩებოდა უმოქმედოდ, მაბნევდა მაგრამ ბოლომდე მაინც ვერ ახერხებდა... მიყვარდა იმ წამს მაგრამ არ ვიცი რამდენად. მუსიკა შეწყდა... ნიამ წამოსვლა ითხოვა მეც ვუთხარი მეგობრებს რომ წასვლამდე რამდენიმეჯერ კიდევ ვნახავდი, გამოვემშვიდობე დროებით და ნიას გამოვყევი. მთხოვა საჭესთან მე დავმჯდარიყავი... ჩავსხედით... ნია ხმას არ იღებდა. არც მე არ მინდოდა ეს სიჩუმე რომელსაც მხოლოდ ჩვენი გახშირებული სუნთქვა არღვევდა უსიამოვნო დიალოგით დამეწყო.. ისევ ნიას მივანდე დიალოგის დაწყება და არც დაუყოვნებია
-აღიარე რომ მე უკეთესად ვცეკვავ.
-კარგი დაგითმობ, მაგრამ არც მე ვცეკვავ ცუდად
-ნორმალურად...
საპასუხოდ მხოლოდ გავიცინე.ხმა აღარ გაუღია უბრალოდ ითხოვა სუპერმარკეტთან გამეჩერებინა... სანამ მანქანიდან ჩავიდოდა შემომხედა და ნიშნის მოგებით მითხრა
-ნატაა იქ და არ აპირებ რომ ნახო?
სისულელედ მეჩვენა ამ თამაშის გაგრძელება მითუმეტეს მაშინ როცა რამდენიმე დღეში შეიძლებოდა ლონდონში დავბრუნებულიყავი.. მიჭირდა ნიასთან ასე ახლოს და ცოტა ხანში ასე შორს ყოფნა.. ნია მოვიდა, ჩაჯდა მანქანაში და წავედით.
სახლში მისვლისთანავე ეცა მაცივარს ნია, წყალი გამოიღო და მხეცივით დაეწაფა.. მე იქვე დივანზე ჩამოვჯექი თავი უკან გადავაგდე, თვალები დავხუჭე და ფიქრებში ჩავიძირე. რა რთულია არჩევანი. არადა რას და რას შორის? სიყვარულს? მიყვარს კი? როგორ უნდა მიყვარდეს გოგო რომელმაც... რომელმაც რაა? ჩემ თავზე მე თვითონ მეშლებოდა ნერვები.. ნია მოვიდა ჩამოჯდა იგივე პოზა მიიღო როგორიც მე ხელის გულები ამოატრიალა და ისე დაალაგა დივანზე მერე თავი უკან გადააგდო და დაიწყო
-როდის მიდიხარ? შენზეა დამოკიდებული ხო?
-ხოო..
-მერე?
-რა მერე?
-არ წახვიდე? იმედი ჩამესახა, მთხოვს რომ დავრჩე და ეს მაინც მომცემს ძალას რომ წინააღმდეგობა გავუწიო მაგრამ არა, მე არ ვარ იმდენად ძლიერი რომ ეს გავაკეთო. არ წავიდე ლონდონში და რას შევპირდები ნიას. ვერაფერს.. წავიყვანო ნია ლონდონში? ჯერ ხომ პატარაა.. იქნებ უბრალოდ გატაცებააა.. არა არვიცი რა მემართება. სასმელი სისხლს მალევე ერეოდა გრადუსიც ადვილად ეკიდებოდა სხეულს.
-არ წავიდე? აქ რა გავაკეთო ოჯახის გარეშე...
დაფიქრდა.. არ ელოდა ალბათ ამ პასუხს.
-მე მეგონა აქაც გქონდა რაღაც-რაღაც "საქმეები"...
-კი მქონდა. ადრე.. ადრე მქონდა..
-მოდი მტკივნეულ თემას შევეხები კარგი ?
-კარგი.
-ბექა... ამ სახელის გაგონებისთანავე ჟრუანტელმა დამიარა... -როცა ბექა საქართველოში ცხოვრობდა მეგონა რომ ჩემთვის მზეს არ მისცემდა საშუალებას ამოსულიყო მთვარეს-ჩასულიყო, ციდან ვარსკვლავის მოწყვეტაზეც არ მეტყოდა უარს.. ყოველთვის უზრუნველად ვყავდი, არაფერს მაკლებდა და საწუწუნოც არაფერი მქონდა.. მანამ სანამ წავიდოდა ლონდონში და ამ მასთან უზრუნველ ყოფას მიჩვეულს, განშორებისთანავე გამინელდებოდა გრძნობა.. მაგრამ გრძნობაა? ალბათ ვცდები, მიყვარდა სხვანაირად, არა ისე როგორც უნდა მყვარებოდა...
-ამას მე რატომ მიყვები? თანაც ახლა?
-ვერ ხვდები არა?
მშვენივრად ვხვდებოდი რისი თქმაც უნდოდა.. მაგრამ იმის აღიარება რომ მე ბექასაგან აბსოლიტურად განსხვავებული ვიყავი და მასაც ჩემ მიმართ განსხვავებული გრძნობები ქონდა მხოლოდ და მხოლოდ მტკივნეულ სარს დამარჭობდა გულში. მტკიოდა, იმის გაფიქრებაც კი რომ წავიდოდი და ნიას რა შეიძლება ეგრძნო.. რა თქმა უნდა, ბექასაგან განსხვავებით ადვილად ვერ გადაიტანდა... არაფერი არ ვუპასუხე. ან რა უნდა მეპასუხა. ნიამ ფორმა იცვალა. წამოწვა დივანზე და მალევე ჩაეძინა.. შუა ღამეს წამოვდექი.. ოთახში სიცივე იყო, გათბობა ჩავრთე, თბილი საბანი გადავაფარე და ვერ მოვითმინე რომ შუბლზე არ მეკოცნა. არ მეკოცნა და ისე დამეძინა..
ის ის იყო ოთახის კარი გამოვაღე რომ ნიას ტკბილი ხმა გავიგონე
-ტკბილი ძილი ლევან. სასიამოვნო გრძნობამ გადამირბინა მთელ სხეულში. ვაკოცე, მაგრამ ვაკოცე ისე რომ გაეღვიძა და იგრძნო კიდეც ჩემი ეს სითბო..
-ტკბილი ძილი ნია. ფეხი შევდგი თუ არა ოთახში ნია წამოჯდა საბანი მაგრად შემოიხვია ტანზე იქ მისვლა და შუქის ანთება მთხოვა..
-ლევან აანთე რა შუქი, ძალიან გთხოვ. უხმოდ დავემორჩილე ნიას მივედი შუქი ავანთე და სულაც აღარ ამიღია გეზი ოთახისაკენ, მივედი და დივანზე დავჯექი
-იცი ლევან ოთახში რომელშიც გძინავს ჩემია..
-ვიცი..
-საიდან ? -უკაცრავად მაგრამ კარადა გამოვაღე სადაც, მივხვდი რომ დაბოლოება არ იყო საჭირო რადგან თავადაც მიმხვდებოდა რაც ვიგულისხმე.. ჩაიცინა ისე რომ თმა მთელ სახეს უფარავდა, თავი წამოწია და მისი ლამაზი თვალები შემომანათა. არასდროს ვყოფილვარ რომანტიული და არც ახლა ვაპირებდი ამით გამომედო თავი. მინდოდა თვალი ამერიდებინა მაგრამ რამდენჯერაც ვცადე თავი გავატრიალე თვალები კი ისევ ისე დამრჩა. მიყურებდა ისე რომ მე რომ არ მეთქვა -ნია!! არც გაიხედებოდა, მე კი სულ დავიბნეოდი და რაიმე მარტივიც რომ ეკითხა ვერაფერს ვუპასუხებდი. აქამდე როცა ნიას ვხედავდი ბილწი აზრებისგა ძლივს ვიკავებდი თავს, მინდოდა მიმვსულიყავი მოვფერებოდი და მერე გამეშვა მაგრამ ახლა ყველაფერი სხვაგვარადაა... არაფერი არ შეცვლილა ისევ მინდოდა მოვფერებოდი მაგრამ აღარ გამეშვა, ყოფილიყო მხოლოდ ჩემი და არა სხვისი. იმ წამს ჩემ თავში ბილწი აზრების ადგილი სხვა რამეს დაეკავა რაღაც უფრო კეთილს,სასიამოვნოს. არ მინდოდა შემყვარებოდა მაგრამ არავინ მაძლევდა ამის გარანტიას, განსაკუთრებით მაშინ როცა ნია ჩემ გვერდით ასე ახლოს იყო..
-რაზე ფიქრობ? მკითხა მოულოდნელად ნიამ და ამ ფიქრებიდან გამომარკვია...
-შენზე ! ვუთხარი თამამად
-ჩემზე? გაიკვივრა ისე თითქოს დაუჯურებელ რამეს ვაკეთებდი. -ხო შენზე. არავის უფიქრია შენზე? -არა მგონია...
-როგორ არ გგონია, აი მაგალითად ჩემი ძმა ბექაც..
-შენ რა იცი ფიქრობდა თუ არა ? -ხომ გამოხატავდა?
-აი პასუხიც. გამოხატავდა, თორემ რა იცი ფიქრობდა თუ არა. ფიქრებთან მარტო დარჩენილ კაცზე ვინ რას გაიგებს რაზე ფიქრობს.
-კარგი რააა
-კარგი ვჩერდები... კვლავ გაიცინა და ყავა შემომთავაზა. ცოტა არ იყოს მიკვირდა რომ ასეთი ნაზი და მშვიდი იყო ამიტომ ნებისმიერ წამს ველოდი მასში მეორე ნიას გაღვიძებას და მზად ვიყავი შეტევისთვის. ყავა მოადუღა მოიტანა და ნამცხვართან ერთად წინ დამიდო. -დალიე ! -დავლევ. მბრძანებლური ტონი შეეპარა მის საუბარს მაგრამ მაინც ყოველ წამს იღიმებოდა და ამ ღიმილით თავის სახეს უფრო დიდად ალამაზებდ. მომწონდა ნია და უფრო მეტად მისი ქცევა, სინაზე და სიმშვიდე.. მაგრამ ის ხომ მოჩვენებითია ახლა.. ხომ შეიძლება ნებისმიმერ წამს დაბრუნდეს მეორე ნიაც. ნელ-ნელა ვახერხებ მასში მეორე მეც ჩაკეტვას მაგრამ ჯერ კიდევ ბევრი დარჩა მანამდე, მაგრამ რაღა აზრი აქვს მე ხომ მივდივარ. როდის წავალ? როდის გადავწყვეტ.. რაც შეიძლება მალე რადგან რაც უფრო დიდხანს დავრჩები მით უფრო გამიჭირდება მისი დატოვება..
-გინდა ლონდონში დაბრუნება?
-არ ვიცი..
-აქ არაფერი გრჩება? არ მინდოდა მისთვი იმედი მიმეცა. იმედი რომელსაც შეიძლება საშინელება გამოეწვია, ამიტომ მოკლედ მოვუჭერი.
-არაფერი. შეცბა ჩემ პასუხზე. გაბრაზდა. დაეტყო ნერვიულობა სახეზე.
-ყავა აღარ მინდა. წამოდგა საბნიანად ყავა ნიჟარაჩი ჩააქცია და ოთახისაკენ წავიდა
-ნია მოიცა. ვთხოვე უიმედოდ და ნიამაც კარი მიიჯახუნა.
როგორ მინდოდა ახლა შევსულიყავი მის ოთახში მოვხვეოდი დ სიტყვების გარეშე დამემშვიდებინა, მეთქვა თბილი სიტყვები და მენუგეშებინა. მაგრამ უფლება ? საიდან მქონა მე ამის უფლება? დამემშვიდებინა ? რატომ ? მოვფერებოდი ? რატომ ? მიზეზიც კი არ მაქვს.. იდიოტი ვარ, აბსოლიტური იდიოტი. უნამუსო და ნაბი*ვარი. მე ხომ მშვენივრად გამომდის გოგონების გამოყენება და მერე მათი თუნდაც უმიზეზოდ დატოვება, მაგრამ როცა ამხელა მიზეზი მაქვს.. რა გავაკეთო ? შევიდე? არა არ შევალ.. შევალ.. ვთქვი ეს და კარის სახელური ჩამოვწიე. შევედი ოთახში და პირაღმა დაწოლილ ნიას თვალები დაეჭყიტა და ჭერს მიშტერებოდა.
-ნია!!
-რა გინდა?
მხოლოდ ახლაღა დავფიქრდი.. რა მინდა? რა მინდა აქ ? უნდა დავამშვიდო ? იქნებ არც ღელავს? ვანუგეშო ? იქნებ საერთოდ არ ფირობს ჩემზე. მაგრამ როგორ? მე ხომ ამდენს ვფიქრობ მასზე.. კითვა დავუბრუნე ნიას
-რაზე ფიქრობ?
იქვე სკამს დავავლე ხელი შემოვიტრიალე დავჯექი და ხელებით საზურგეს დავეყრდენი თავი ჩამოვდე ხელებზე და ნიას ვუყურებდი.. ველოდი მის პასუხს, უფრო მეტად კი მის მზერას რომელიც უცებ წამოყოფდა თავს და ჩამაშტერდებოდა.. არც კი გაქანებულა ისე მითხრა
-შენზე !
-ჩემზე ? მეგონა მას მერე რაც ვუთხარი არ გამცემდა პასუხს.
-ხო შენზე? რატომ გაგიკვირდა ? არავინ ფიქრობს შენზე?
-ჰაჰ..
არც ისე კმაყოფილი იყო ეტყობოდა.
-კარგი მითხარი რას ფიქრობ ჩემზე?
-იმას რომ ჩამოყალიბებული იდიოტი ხარ ! მითხრ კიდევ ისე რომ არც შერხეულა
-მადლობა, ვიცი. სხვას რას მეტყვი ?
-უნამუსოც.
-კიდევ კიდევ, შენ რომ იცოდე რა კარგია როცა სიმართლეს ისმენ
აენთო ჩემ პასუხზე წამოჯდა თმა გვერდით ჩამოიშალა და 1000 სალანძღავი სიტყვა მომაყარა მაგრამ მშვენივრად ვიცოდი რომ ამ სიტყვების ნამდვილი ახსნა სულ სხვანაირი იყო.. მე ეს სიტყვებიც მათბობდა. მომწონდა მისი გაბრაზება და მისი სიბრაზისგან დაბერილი ნესტოები რომლებიც გამალებით სუნთქავდნენ და ძლივსღა იბრუნებდნენ სულს.
-შეიძლება მეც გითხრა რაღაც? ვეღარ მოვითმინე, მინდოდა მეთქვა რომ ვგიჟდებოდი მასზე მაგრამ არანაირად, მე ეს შეცდომა აღარ უნდა დამეშვა.
-კი.
-ძალიან ლამაზი ხარ როცა ბრაზდები და არა მარტო.
-მადლობა "ვიცი". მითხრა და კვლავ ლოგინზე დადო თავი. არ მინდოდა ოთახიდა გასვლა ამიტომ ისევ ვცადე დიალოგის წამოწყება მანვე დამასწრო ?
-როდის მიდიხარ ?
-დედა როცა ჩამოვა.
-ანუ 3 დღეში.
-ხო
-მერე ვიზა? ამდენი ამბავია. მოასწრებ ?
მივხვდი რაზედაც ღელეავდა გამეცინა და ვუთხარი.
-კი კი მოგვარებული აქვს მამაჩემს ყველაფერი. მხოლოდ დრო და თარიღი უნდა მივუთითო.
-აქაურობა არ მოგენატრება ალბათ. შენ ხომ არაფერი გესაქმება აქ.. მითხრა და კვლავ დააშტერდა ჭერს.
-რა იყო ნიაკო, ხო არ მოგენატრები? ვეცადე ცოტა განმეტვირთა თემა მაგრამ ალბათ პირიქით გამომივიდა ნია წამოხტა, როგორც ჩვევია ხოლმე მას. მომმვარდა თავი მაღლა ამაწევინა, რამდენიმე წამი მიყურა, ცრემლი დასდებოდა მიმს დიდრონ თვალებს, მერე სახე ახლოს მომიტანა ცხვირი ცხვირზე მომედო ერთი მოძრაობაც და ტუჩებს გიჟივით დაეწაფებოდა მაგრამ არა ისევ მოაცილა სახე ჩემ სახეს თვალებში ჩამაშტერდა, ხელი ნაზად შემომიცურა კისერში და მითხრა
-მითხარი რომ არ გინდა გაკოცო.
-ნია..
-მითხარი !!! დაიყვირა ისე რომ უცებ შევტოკდი კიდეც მთელი სხეულით
-ნია რა გინდა ? ვუთხარი ისე რომ მიხვედრილიყო ამას ვეღარ გავუძლებდი..
-მითხარი რომ არ გინდა !!! არ იშლიდა თავს.
-არა !
-მითხარი, თორემ ვეღარ გავუძლებ.
-ვერც მე. ძლივსღა ვთქვი ეს და მის ტუჩებს მხეცივით ვეცი.
დავინახე ცრემლი ლოყაზე როგორ ჩამოუგორდა... არც ისე ადვილი ყოფილა უცხო გრძნობა.. სისულელეა. ეს არ უნდა მექნა.
-ტკბილი ძილი ლევან. სასიამოვნო გრძნობამ გადამირბინა მთელ სხეულში. ვაკოცე, მაგრამ ვაკოცე ისე რომ გაეღვიძა და იგრძნო კიდეც ჩემი ეს სითბო..
-ტკბილი ძილი ნია. ფეხი შევდგი თუ არა ოთახში ნია წამოჯდა საბანი მაგრად შემოიხვია ტანზე იქ მისვლა და შუქის ანთება მთხოვა..
-ლევან აანთე რა შუქი, ძალიან გთხოვ. უხმოდ დავემორჩილე ნიას მივედი შუქი ავანთე და სულაც აღარ ამიღია გეზი ოთახისაკენ, მივედი და დივანზე დავჯექი
-იცი ლევან ოთახში რომელშიც გძინავს ჩემია..
-ვიცი..
-საიდან ? -უკაცრავად მაგრამ კარადა გამოვაღე სადაც, მივხვდი რომ დაბოლოება არ იყო საჭირო რადგან თავადაც მიმხვდებოდა რაც ვიგულისხმე.. ჩაიცინა ისე რომ თმა მთელ სახეს უფარავდა, თავი წამოწია და მისი ლამაზი თვალები შემომანათა. არასდროს ვყოფილვარ რომანტიული და არც ახლა ვაპირებდი ამით გამომედო თავი. მინდოდა თვალი ამერიდებინა მაგრამ რამდენჯერაც ვცადე თავი გავატრიალე თვალები კი ისევ ისე დამრჩა. მიყურებდა ისე რომ მე რომ არ მეთქვა -ნია!! არც გაიხედებოდა, მე კი სულ დავიბნეოდი და რაიმე მარტივიც რომ ეკითხა ვერაფერს ვუპასუხებდი. აქამდე როცა ნიას ვხედავდი ბილწი აზრებისგა ძლივს ვიკავებდი თავს, მინდოდა მიმვსულიყავი მოვფერებოდი და მერე გამეშვა მაგრამ ახლა ყველაფერი სხვაგვარადაა... არაფერი არ შეცვლილა ისევ მინდოდა მოვფერებოდი მაგრამ აღარ გამეშვა, ყოფილიყო მხოლოდ ჩემი და არა სხვისი. იმ წამს ჩემ თავში ბილწი აზრების ადგილი სხვა რამეს დაეკავა რაღაც უფრო კეთილს,სასიამოვნოს. არ მინდოდა შემყვარებოდა მაგრამ არავინ მაძლევდა ამის გარანტიას, განსაკუთრებით მაშინ როცა ნია ჩემ გვერდით ასე ახლოს იყო..
-რაზე ფიქრობ? მკითხა მოულოდნელად ნიამ და ამ ფიქრებიდან გამომარკვია...
-შენზე ! ვუთხარი თამამად
-ჩემზე? გაიკვივრა ისე თითქოს დაუჯურებელ რამეს ვაკეთებდი. -ხო შენზე. არავის უფიქრია შენზე? -არა მგონია...
-როგორ არ გგონია, აი მაგალითად ჩემი ძმა ბექაც..
-შენ რა იცი ფიქრობდა თუ არა ? -ხომ გამოხატავდა?
-აი პასუხიც. გამოხატავდა, თორემ რა იცი ფიქრობდა თუ არა. ფიქრებთან მარტო დარჩენილ კაცზე ვინ რას გაიგებს რაზე ფიქრობს.
-კარგი რააა
-კარგი ვჩერდები... კვლავ გაიცინა და ყავა შემომთავაზა. ცოტა არ იყოს მიკვირდა რომ ასეთი ნაზი და მშვიდი იყო ამიტომ ნებისმიერ წამს ველოდი მასში მეორე ნიას გაღვიძებას და მზად ვიყავი შეტევისთვის. ყავა მოადუღა მოიტანა და ნამცხვართან ერთად წინ დამიდო. -დალიე ! -დავლევ. მბრძანებლური ტონი შეეპარა მის საუბარს მაგრამ მაინც ყოველ წამს იღიმებოდა და ამ ღიმილით თავის სახეს უფრო დიდად ალამაზებდ. მომწონდა ნია და უფრო მეტად მისი ქცევა, სინაზე და სიმშვიდე.. მაგრამ ის ხომ მოჩვენებითია ახლა.. ხომ შეიძლება ნებისმიმერ წამს დაბრუნდეს მეორე ნიაც. ნელ-ნელა ვახერხებ მასში მეორე მეც ჩაკეტვას მაგრამ ჯერ კიდევ ბევრი დარჩა მანამდე, მაგრამ რაღა აზრი აქვს მე ხომ მივდივარ. როდის წავალ? როდის გადავწყვეტ.. რაც შეიძლება მალე რადგან რაც უფრო დიდხანს დავრჩები მით უფრო გამიჭირდება მისი დატოვება..
-გინდა ლონდონში დაბრუნება?
-არ ვიცი..
-აქ არაფერი გრჩება? არ მინდოდა მისთვი იმედი მიმეცა. იმედი რომელსაც შეიძლება საშინელება გამოეწვია, ამიტომ მოკლედ მოვუჭერი.
-არაფერი. შეცბა ჩემ პასუხზე. გაბრაზდა. დაეტყო ნერვიულობა სახეზე.
-ყავა აღარ მინდა. წამოდგა საბნიანად ყავა ნიჟარაჩი ჩააქცია და ოთახისაკენ წავიდა
-ნია მოიცა. ვთხოვე უიმედოდ და ნიამაც კარი მიიჯახუნა.
როგორ მინდოდა ახლა შევსულიყავი მის ოთახში მოვხვეოდი დ სიტყვების გარეშე დამემშვიდებინა, მეთქვა თბილი სიტყვები და მენუგეშებინა. მაგრამ უფლება ? საიდან მქონა მე ამის უფლება? დამემშვიდებინა ? რატომ ? მოვფერებოდი ? რატომ ? მიზეზიც კი არ მაქვს.. იდიოტი ვარ, აბსოლიტური იდიოტი. უნამუსო და ნაბი*ვარი. მე ხომ მშვენივრად გამომდის გოგონების გამოყენება და მერე მათი თუნდაც უმიზეზოდ დატოვება, მაგრამ როცა ამხელა მიზეზი მაქვს.. რა გავაკეთო ? შევიდე? არა არ შევალ.. შევალ.. ვთქვი ეს და კარის სახელური ჩამოვწიე. შევედი ოთახში და პირაღმა დაწოლილ ნიას თვალები დაეჭყიტა და ჭერს მიშტერებოდა.
-ნია!!
-რა გინდა?
მხოლოდ ახლაღა დავფიქრდი.. რა მინდა? რა მინდა აქ ? უნდა დავამშვიდო ? იქნებ არც ღელავს? ვანუგეშო ? იქნებ საერთოდ არ ფირობს ჩემზე. მაგრამ როგორ? მე ხომ ამდენს ვფიქრობ მასზე.. კითვა დავუბრუნე ნიას
-რაზე ფიქრობ?
იქვე სკამს დავავლე ხელი შემოვიტრიალე დავჯექი და ხელებით საზურგეს დავეყრდენი თავი ჩამოვდე ხელებზე და ნიას ვუყურებდი.. ველოდი მის პასუხს, უფრო მეტად კი მის მზერას რომელიც უცებ წამოყოფდა თავს და ჩამაშტერდებოდა.. არც კი გაქანებულა ისე მითხრა
-შენზე !
-ჩემზე ? მეგონა მას მერე რაც ვუთხარი არ გამცემდა პასუხს.
-ხო შენზე? რატომ გაგიკვირდა ? არავინ ფიქრობს შენზე?
-ჰაჰ..
არც ისე კმაყოფილი იყო ეტყობოდა.
-კარგი მითხარი რას ფიქრობ ჩემზე?
-იმას რომ ჩამოყალიბებული იდიოტი ხარ ! მითხრ კიდევ ისე რომ არც შერხეულა
-მადლობა, ვიცი. სხვას რას მეტყვი ?
-უნამუსოც.
-კიდევ კიდევ, შენ რომ იცოდე რა კარგია როცა სიმართლეს ისმენ
აენთო ჩემ პასუხზე წამოჯდა თმა გვერდით ჩამოიშალა და 1000 სალანძღავი სიტყვა მომაყარა მაგრამ მშვენივრად ვიცოდი რომ ამ სიტყვების ნამდვილი ახსნა სულ სხვანაირი იყო.. მე ეს სიტყვებიც მათბობდა. მომწონდა მისი გაბრაზება და მისი სიბრაზისგან დაბერილი ნესტოები რომლებიც გამალებით სუნთქავდნენ და ძლივსღა იბრუნებდნენ სულს.
-შეიძლება მეც გითხრა რაღაც? ვეღარ მოვითმინე, მინდოდა მეთქვა რომ ვგიჟდებოდი მასზე მაგრამ არანაირად, მე ეს შეცდომა აღარ უნდა დამეშვა.
-კი.
-ძალიან ლამაზი ხარ როცა ბრაზდები და არა მარტო.
-მადლობა "ვიცი". მითხრა და კვლავ ლოგინზე დადო თავი. არ მინდოდა ოთახიდა გასვლა ამიტომ ისევ ვცადე დიალოგის წამოწყება მანვე დამასწრო ?
-როდის მიდიხარ ?
-დედა როცა ჩამოვა.
-ანუ 3 დღეში.
-ხო
-მერე ვიზა? ამდენი ამბავია. მოასწრებ ?
მივხვდი რაზედაც ღელეავდა გამეცინა და ვუთხარი.
-კი კი მოგვარებული აქვს მამაჩემს ყველაფერი. მხოლოდ დრო და თარიღი უნდა მივუთითო.
-აქაურობა არ მოგენატრება ალბათ. შენ ხომ არაფერი გესაქმება აქ.. მითხრა და კვლავ დააშტერდა ჭერს.
-რა იყო ნიაკო, ხო არ მოგენატრები? ვეცადე ცოტა განმეტვირთა თემა მაგრამ ალბათ პირიქით გამომივიდა ნია წამოხტა, როგორც ჩვევია ხოლმე მას. მომმვარდა თავი მაღლა ამაწევინა, რამდენიმე წამი მიყურა, ცრემლი დასდებოდა მიმს დიდრონ თვალებს, მერე სახე ახლოს მომიტანა ცხვირი ცხვირზე მომედო ერთი მოძრაობაც და ტუჩებს გიჟივით დაეწაფებოდა მაგრამ არა ისევ მოაცილა სახე ჩემ სახეს თვალებში ჩამაშტერდა, ხელი ნაზად შემომიცურა კისერში და მითხრა
-მითხარი რომ არ გინდა გაკოცო.
-ნია..
-მითხარი !!! დაიყვირა ისე რომ უცებ შევტოკდი კიდეც მთელი სხეულით
-ნია რა გინდა ? ვუთხარი ისე რომ მიხვედრილიყო ამას ვეღარ გავუძლებდი..
-მითხარი რომ არ გინდა !!! არ იშლიდა თავს.
-არა !
-მითხარი, თორემ ვეღარ გავუძლებ.
-ვერც მე. ძლივსღა ვთქვი ეს და მის ტუჩებს მხეცივით ვეცი.
დავინახე ცრემლი ლოყაზე როგორ ჩამოუგორდა... არც ისე ადვილი ყოფილა უცხო გრძნობა.. სისულელეა. ეს არ უნდა მექნა.
