გრძნობით დანახული მეორე მხარე ... 2

–მძიმე საუბარი გექნება, მამასთან. არა მგონია თავიდან დათანხმდეს.
–არ ვიცი ვნახოთ, მე ყველაფერს ავუხსნი. ქეთა გულში გრძნობდა რომ მამამისი თანხმობას ამ თავხედ ბიჭზე გათხოვების არ მისცემდა, ეს მას საშინლად ანერვიულებდა და არ იცოდა არჩევანის წინაშე რას იზავდა. უბრალოდ მარტო იმას ხვდებოდა რომ ბედნიერი იყო, ბედნიერი რომ უყვარდა, მთელი გულით ეს კი ყველაფრის ძალას აძლევდა. მამამის კლინიკაშ დაელაპარაკა.
–რაა? შენ ხო არ გაგიჟდი, ქეთევან, რას აკეთებ ინგრევ ცხოვრებას? არ მოქცემ ნებას, არასოდეს გესმის არასოდეს!!!! ღრიალებდა ილია. ეგ ვერც კი წარმომიდგენია ჩემი შვილის ქმარი, მოინდომა ბიჭმა კოსმოსშ გაფრენა. არ არის ეგ კარგი ადამიანი. ნიკაც იქვე იყო, ხმას არ იღებდა.
–მამა, რა გჭირს, გეუბნები, რომ მიყვარს.
–გიყვარს? რამ შეგაყვარა ეგ თავხედი, სულ გამოშტერდი კეთევან, ღმერთო რა ვქნა ვერ მოგცემ უფლებას თავი დაიღუპო.
–მამა, მი–ყვარ–ს! კიდევ რამეა საჭირო, რომ გავთხოვდე? მე მას ვენდობი, და ვიცნობ.
–არა რამ დაგაბრმავა შვილო რამ, ლამის ტიროდა უკვე ილია. ნუთუ მართლა ასეთი ბრმაა სიყვარული?
–არა მამა ბრმა კი არა პირიქით, ყველაფერს ხედავს, იმას რასაც სხვები ვერ ამჩნევენ, მე გრძნობით ვხედავ მის მეორე მხარეს და მე ის მიყვარს თავისი ნაკლითაც და ღირსებითაც, ასე ძნელია მამა გამიგო.
–კი, შეუძლებელი! მე მოვრჩი. არ მოგცემ ამის უფლებას.
–მამა არჩევანის წინაშე მაყენებ?
–და მერე რას იზავ, მითხარი ქეთა რას იზავ, ვის აირჩევ? სულ დაკარგე ჭკუა. ლამის ტიროდა ილია.
–ხო იცი, რომ შენ აგირჩევ, მაგრამ ეს მთლიანად გაანადგურებს ყველაფერს, ყველაგრძნობას რასაც შენ მიმართ ვგრძნობ. და ეს თვითონ მე გამანადგურებს. ილია ამ პასუხს არ ელოდა, ამ სიტყვებმა გატეხა მისი სიკერპე, რადგან დარწმუნდა, რომ ამით შვილს სამუდამოდ კარგავდა. ქეთამ კარებთან კონსტანტინეს მოკრა თვალი, შეკრთა, შერცხვა მისი სიტყვების. ღმერთო გაიგონა, გაიგონა, მამას რომ ვუთხარი რომ მას ავირჩევდი, ქეთა გულშ კიოდა სირცხვილისგან, ოთახიდან გავარდა კონსტანტინეს რომ დაწეოდა. კონსტანტინე კი იქვე ფანჯარასთან იდგა ზურგით.
–მე არ ვიცი რა გითხრა. ალბათ ყველა კაცისთვის ძნელია საცოლისგან ამის მოსმენა, რომ უპირატესობას ოჯახს ანიჭებს, მაგრამ სხვანაირად არ შემიძლია, მხოლოდ იმას ვითხოვ რო გამიგო. კონსტანტინემ ხელი გადახვია თავისკენ მიიზიდა და თავზე აკოცა.
–ქეთა, თუ ოდესმე გოგო მეყოლება, ვოცნებობ შენ გგავდეს, ასე ამიხსნას, რომ ერთი თავხედი უყვარს როგორც შენ ილიას აუხსენი. ქეთას ცრემლები წასკდა, მერე უკნიდან მამამისის ხმა გაიგონა.
–ალბათ მართალი ხარ გრძნობით ადამიანის სხვა მხარის დანახვაა შესაძლებელი.
მას მერე კონსტანტინეს მანერები საგრძნობლად შეიცვალა, ნაკლებსაც კი ეწეოდა, ქორწილი 1 კვირაში დანიშნეს, ხელის მოწერას ვერ ასწრებდნენ 1 თვე უნდოდა ლოდინი და ჯერ ჯვარს დაიწერდნენ.
–კონსტანტინე დღეს მამას მეგობრებთან აქვს შეხვედრა, ბევრი უცხოელი იქნება, ცნობილი ხალხი და ხო წამოხვალ? კონსტანტინეს ჩაეღიმა ეს უფრო გაფრთხილებას გავდა, რომ „ელიტაში“ ზრდილობიანად მოქცეულიყო.
–გაფრთხილება მიღებულია და თვალი ჩაუკრა. საღამო საშინლად მოსაწყენი იყო, მიუხედავად იმისა, რომ საუცხოო მუსიკოსები მოიწვია ილიამ, უნდოდა კარგად გამოჩენილიყო, სუფრაზე უამრავი სადღეგრძელო ითქვა, კონსტანტინე არ სვავდა და არც არაფერს ამბობდა. მალე ლევანი მოვიდა ეტყობოდა წამალი გასაკეთებელი ჰქონდა, სახე საშინლად ჰქონდა არეული, მოუწესრიგებლად ეცვა, კონსტანტინესთან მივიდა ყველას მიესალმა, მაგრამ მათ არ იკადრეს ასეთი „მდაბიოსთვის“ გამარჯობის ჩუქება, ყველა უცნაურად დაიღრიჯა, კონსტანტინე ადგა და ყველას გააცნო ძალიან ხმამაღლა თავისი მეგობარი, მერე თავისთან ადგილი მოუძებნა და დასვა. რამდენიმე წუთს ჩურჩულებდნენ. ეტყობოდა ლევანი დახმარებას თხოვდა წამლისთვის. ქეთა აილეწა არ ელოდა ლევანს. ყველას ეტყობოდა რომ ცალ ცალკე ჭორაობდნენ, ახალმოსულზე და დაცინოდნენ.
–უცებ კონსტანტინე წამოხტა მუსიკოსებთან მივიდა, ლევანსაც დაუძახა. ქეთა და ილია ერთმანეთს გაოცებულები უყურებდნენ, ქეთას შიშისგან ფერი დაეკარგა, გრძნობდა, რომ კონსტანტინეს შეეძლო ისეთი რამის გაკეთება რაც მამამის საშნლად შეარცხვენდა ამ საზოგადოებაში. თუმცა გაუნძრევლად იჯდა, ვერაფერს აკეთებდა.





ქეთა საშინლად ნერვიულობდა, ილიას ფერები გადადიოდა, სტუმრებიც გაკვირვებულები იყურებოდნენ. საშინელი სიჩუმე იყო და ეს უფრო შემაძრწუნებელს ხდიდა მოლოდინს. კონსტანტინემ მშვიდად აიღო გიტარა, ლევანსაც მიაწოდა თბილად გაუღიმა და რაღაც ანიშნა. ქეთა ისე იყო ვეღარაფერს გრძნობდა განძრევა არ შეეძლო. როცა გამოერკვა უკვე ყველას ღიმილი ჰქონდა სახეზეც, ილიასაც გაბრწყინებული სახე ქონდა თუმცა დაფარვას ცდილობდა. ქეთას კი ჩაესმოდა თბილი, ნაზი და ძლიერი ხმა. კონსტანტინე და ლევანი თითქოს სხვა განზომილებაშ იყვნენ, მღეროდნენ და გრძნობდნენ მუსიკას. ლევანის უხერხულობა თითქოს სადღაც გამქრალიყო, მისი მოუწესრიგებელი ჩაცმულობა უხდებოდა კიდევაც სცენას. ქეთა გაოცებული უყურებდა კონსტანტინეს, რომელიც თვალდახუჭული მღეროდა, მისი გრძელი თითები ძალიან სწრაფად მოძრაოდდნენ გიტარის სიმებზე, მუდამ დაუვარცხნელი სწორი თმა გაოფლიანებულ შუბლზე ჰქონდა მიკრული და სცენის განათება მის ნატიფ ნაკვთებს განსაკუთრებულ მომხიბვკლელობას სძენდნენ. ქეთა ამ წუთში დარწმუნებული იყო რომ ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება მიიღო როცა ცოლობაზე დათანხმდა, არა იმიტომ რომ ამ მომენტში ხედავდა როგორი სიმფატიური იყო და საოცრად კარგად მღეროდა კონსტანტინე, უბრალოდ კარგად ესმოდა რატომაც გადაწყვიტა კონსტანტინემ სიმღერა, ლევანის გამო რომ ეს საშინელი დამოკიდებულება მის მიმართ როგორმე მოეშორებინა. როცა სიმღერა დაამთავრეს ტაში დიდ ხანს არ შეწყვეტილა.
–ჰეიიი, კონსტანტინე არ ვიცოდი ასე კარგად თუ მღეროდით ქეთამ თბილად გაუღიმა.
–არ მიყვარს ხალხში სიმღერა, განსაკუთრებით თუ მიცნობენ, უპასუხა კონსტანტინემ და შუბლზე ნაზად აკოცა, მერე ტუჩები ყურთან მიუტანა და ჩაჩრჩულა, – არ მინდა ოდესმე კიდევ მიყურებდე ასე ქეთო და ჩემი საქციელის გეშნოდეს. ქეთა წამოწითლდა, შერცხვა რა აღარ იფიქრა კონსტაანტინეზე.
–არ აქვს მნიშვნელობა რას გააკეთებ მაინც ისე მიყვარხარ როგორც შემიძლია. მეტად აღარ შემიძლია რო მიყვარდე, ეს უთხრა და მხარზე თავი დაადო.
–ქეთო, ქეთო რა კარგი ხარ, და რა სუფთა მეშნია არ დაგაბინძურო.
–სიგარეტის კვამლით? გაიცინა ქეთამ. კონსტანტინეს ტუჩის მარცხენა კუთხეშ ღიმილი გაუკრთა.
სუფრაზე არსებული მოწყვენილობა სადღაც გაქრა, ყველა იცინოდა, სადღეგრძელოებს ამბობდნენ. ამაზე კონსტანტინე იცინოდა ქეთას ჩურჩულებდა დაიწყო ბრტყელ–ბრტყელი, გაცვეთილ–გამოცვეთილი სიტყვებიო. ლევანი ქეთა და კონსტანტინე საერთოდ არ ისმენდნენ სუფრაზე რა ხდებოდა, რაღაცაზე იცინოდნენ, როცა ერთმა სტუმარმა მოულოდნელად (მეგობრობის სადღეგრძელო იყო)კითხა კონსტანტინეს –თქვენი აზრით რა არის მეგობრობა?
კონსტანტინემ ჭიქა აიღო ფეხზე წამოდგა რამდენჯერმე გაიცინა და თქვა. არ მიყვარს სადღეგრძელოები, რადგან დიდ ხანს მიწევს საუბარი და ვერიდები ხოლმე, (სინამდვილეში ცდილობდა მისი დამოკიდებულება ამ გაცვეთილი ფრაზების მიმართ დაეფარა) თუმცა ახლა ვთვლი რომ უნდა ვთქვა, შეიძლება გაუნათლებლად ან უზრდელად ჩამთვალოდ თუ რუსთაველის აფორიზმებს არ ვიტყვი და ცნობილ ფრაზებს გულზე მჯიღის მირტყმით კიდევ უფრო მეტად არ გავცვითავ, მაგრამ ჩემთვის მეგობრობა არის 15 წლის ასაკში, როცა გაზაფხულის მზიანი დღეა და გარეთ გასვლა იმაზე მეტად გინდა ვიდრე 10 წლით მჯდარ პატიმარს ციხიდან გამოსვლა, როცა გაზაფხულის სურნელი და თანატოლების ხმა შემოდის ფანჯრიდან და შენი დამსხვრეული ფეხის გამო ზიხარ ტელევიზორთან და 10 ჯერ ნანახ გადაცემას მეთერთმეტედ უყურებ, შენ გვერდით კი ზის შენი მეგობარი, საღ–სალამათი და ისიც შენსავით უყურებს ამ საშინელ გადაცემას, მის თვალებშ კი ხედავ, რომ ეს სულაც არ აწუხებს და კმაყოფილია იმით რომ შენს გვერდითაა. მერე ლევანს მხარზე ხელი დაადო, და ოდნავ სევდიანი ღიმილით თქვა ის გადაცემა აღარ მახსოვს მე და ლევანმა 2 თვის განმავლობაშ რამდენჯერ ვნახეთ. ჭიქა ბოლომდე გამოცალა და ფეხები მაგიდის ქვეშ გაშალა. ცოტა ხანი სიჩუმე იყო მერე მუსიკოსი მივიდა მაგიდასთან და კონსტანტინეს და ლევანს ელაპარაკებოდა.
–აქ ჩვენი მუსიკალური პროდიუსერია თუ შეგიძლიათ რომ შეხვდეთ. კონსტანტინემ სასტიკად იუარა, ისინი ჩააცივდნენ, განსხვავებული ხმა გაქვთ და თქვენთან შეხვედრა უნდაო.
–ჯობს ლევანს შეხვდეს,მე არ შემიძლია მართლა. კონსტანტინემ იმდენი მოახერხა, რომ ლევანი მათ დალაპარაკებოდა.
–ლევან მუსიკა დაგეხმარება რა ამ საშინელების გადაგდეებაში, მერე ერთ დღეს მშვენიერ გოგოსაც შეხვდები და გექნება ლამაზი ცხოვრება, რად გინდა რომ თავი ნარკოტიკს მოაკვლევინო, ჰაააა? და თვალებშ ღიმილით შეხედა. მე მოვკვდები მაგრამ არ მოგცემ უფლებას ცხოვრება დაინგრიო. გახსოვს მაშნ როგორ ვეგრძოდით ჩემ დეპრესიას, შენ ისეთი მტკიცე იყავი, რომ ჩემ ტვინში არსებულმა იმედგაცრუებამ აორთქლება იწყო, ახლა ერთად შევებრძოლებით ამ სენს. კონსტანტინე ქეთასთან მივიდა.
–აქედან რაჭულის გარეშე არ წავალ. რამდენიმე წუთში ყველა ცეკვავდა, უცხოელები კი გაურკვეველი მოძრაობით ცდილობდნენ რაჭულზე ფეხის აწყობას. მოულოდნელად კონსტანტინემ სახეზე ფერი დაკარგა, სწრაფად დაჯდა მაგიდასთან, ქეთა მაშინვე მიყვა.
–რამე მოხდა კონსტანტინე? შეშინებულმა კითხა
–არაფერი ქეთო, მიდი გაერთე მალე მოვალ. კონსტანტინეს ეტყობოდა, რომ რაღაც აშკარად საშინლად ტკიოდა. ქეთას ამოუტივტივდა თავში ცოტა ხნის წინ ნათქვამი "დამსხვრეული ფეხი".





რომელი ფეხი გტკივა კონსტანტინე?
–არ აქვს მნიშვნელობა.
–ამიტომ დაანებე თავი ფეღბურთს? აწყლიანებული თვალებით კითხა ქეთამ.
–ხო ხედავ არავის იმედი არ უნდა გქონდეს ქეთო, ზემოდ არავინ არსებობს, ლოცვა დამ სგავსი რაღაცები კი, მეცინება.
–კონსტანტინე ის რომ ტრამვა მიიღე არ ნიშნავს რომ რწმენა უნდა დაკარგო, პირიქით ყოველი განსაცდელი იმისთვის მოდის რომ უფრო ძლიერები გავხდეთ და რწმენაში გავძლიერდეთ.
–ნუ მაცინებ გეხვეწები.
–შენ დაბრკოლებამ გაიძულა ასეთი გამხდარიყავი სკეპტიკოსი, რომელსაც არ სწამს და ცხოვრების აზრსაც ვერ ხედავს. მესმის რომ მძიმე იქნებოდა შენთვის ფეხბურთზე უარის თქმა, მაგრამ ამან არ უნდა შეგარყიოს, ყველაფერს აქვს თავისი მიზეზი და რწმენა გვეხმარება ამ მიზეზის დანახვაშ მაშინაც როცა ადამიანის გონებისთვის ეს შეუძლებელია.
–მხოლოდ მან, ქეთი მხოლოდ მან იცოდა როგორ მიყვარდა თამაში, ის მხოლოდ ფეღბურთი არ იყო ჩემთვის ჩემი ფილოსოფია, ჩემი ცხოვრება, აზრი იყო. ვოცნებბობდი ბაბუაჩემი მოსწრებოდა როგორ ეწერებოდა ნაკრების მაისურს „ჯაყელი“ ერთი კვირით ადრე სანამ ეს ჯანდაბა, ენა დაება კონსტანტინეს, შემემთხვეოდა ნაკრებშ გამომიძახეს ახალგაზრდულში. თუ არსებობს ეცოდინებოდა რამხელა ტკივილი იყო როცა მითხრეს, რომ ვერ შევძლებდი თამაშს.
–ოპერაცია ხო შეიძლებოდა?
–კი, შეიძლებოდა ,მე მაშინ არასრულწლოვანი ვიყავი და ჩემი თანხმობა არ იყო საკმარისი, მე მარტო მინდოდა მეთამაშა დანარჩენი არაფერი მაინტერესებდა. ბაბუაჩემმა ოპერაციაზე უარი თქვა.
–რატო?
–ფეხი ოპერაციის შემდეგ ზრდას შეწყვეტდა. ჩემთვის ამას მნიშვნელობა არ ქონდა, ბაბუაჩემმა კი სასტიკი უარი განაცხადა. მაგის გამო 2 წელი არ ველაპარაკებოდი. მისთვის ეს ძალიან მძიმე იყო,მაგრამ თავს ვერ ვაღწევდი ამ ბრაზს. მერე ძალიან ბევრი მოვიმატე სიმაღლეში და მივხვდი ოპერაცია, რომ გამეკეთებინა, ფეხი ისე დამიმოკლდებოდა ვერც კი შევძლებდი სიარულს.
–ცხოვრებაშ აუცილებლად დადგება წამი კონსტანტინე, როცა მიხვდები იმის ახსნას ეს რატომ დაგემართა.
–მე მაინც მერჩივნა ოპერაციის გაკეთება, თუნდაც შემდეგ სამუდამოდ კოჭლი ვყოფილიყავი. მას მერე არაფრის მწამს, მხოლოდ იმის რომ მიყვარხარ და ამ ცხოვრების მადლობელი ვარ რომ შეგხვდი. ქეთა მოეხვია კონსტანტინეს. გარეთ გამოვიდნენ და ბევრი ისეირნეს. კონსტანტინემ სახლამდე მიაცილა.
–ერთი სული მაქვს ეს 4 დღე როდის გაივლის. უკვე მენატრები ჯერ არ წასულხარ.
–მეც კონსტანტინე, და გულზე მიეკრო ქეთა.
–იცი ვერ მოვიფიქრე საქორწილო მოგზაურობა სად შეიძლება, ყველა ეგვიფტეში მიდის ან ბარსელონაში, პარიზში, ძალიან ბანალურია არა?
–ყველა არ მიდის პარიზშ კონსტანტინე, გაოცებით უთხრა ქეთამ
–აა ანუ პარიზი ხო, გადაიხარხარა კონსტანტინემ.
–აუ რა ეშმაკი ხარ რო იცოდე.
–კარგი პარიზში წავიდეთ. მთავარია შენთან ერთად ვიყო.
ქორწილმა კარგად ჩაიარა. კონსტანტინეს ერთხელაც არ უმღერია, ამას არც ქეთა თხოვდა, იცოდა რომ ამდენ ნაცნობშ სიმღერა არ ენდომებოდა. ლევანმა კი კარგად მოილხინა ბევრი იმღერა. უკვე ერთ–ერთ რესტორანშ მღეროდა და თანდათან უკეთესობისკენ მიდიოდა მისი საქმე, კონსტანტინეს და ქეთას ძალიან უხაროდათ.
–პარიზიდან რო ჩამოვალთ, ხელი მერე მოვაწეროთ უთხრა ქეთამ. კონსტანტინეს ცოტა ფერი ეცვალა, მაგრამ არ შეიმჩნია და ქეთა მიიხუტა.
–მინდა სულ იცოდე რომ მიყვარხარ ქეთო.
–შენ ბეჭედს აწერია ეგ. კონსტანტინემ სწრაფად მოიხსნა ქეთას ნაჩუქარი ჯვრისწერის ბეჭედი და დაინახა პატარა ასოებიტ წარწერა. „სულ გახსოვდეს მიყვარხარ“ კონსტანტინეს გაეღიმა,
–შენც ნახე. ქეტამ თავის ბეჭედზე წაიკითხა „მხოლოდ ის არსებობს რაც გწამს“ ჩაეღიმა.
–თვითმფრინავის მეშნია კონსტანტინე ეუბნებოდა ქეთა აეროპორტშ თან ხელს არ უშვებდა.
–არ იფიქრო მაგაზე ქეთო.
–არ ვფიქრობ, მეფიქრება. კონსტანტინემ გადაიხარხარა.
–ხო და ჩამეხუტე, თვალები დახუჭე.
–ქეტას სახეზე ფერი აღარ ედო. ხელს მთელი ძალით უჭერდა კონსტანტინეს ისიც ნაზად ამშვიდებდა.
–სულ ასე ვარ, ვერ ვეჩვევი თვითმფრინავს.
–ანუ სტიუარდესობაზე არ ოცნებობდი, გაუღიმა კონსტანტინემ და ოდნავ თვალი გააყოლა სტიუარდესას რომელმაც იმ წამს გაიარა.
–იცოდე მაგ თვალებს ამოგთხრი , კიდევ თუ გააყოლებ. კონსტანტინემ გადაიხარხარა.
–რა ეჭვიანი ყოფილხარ.
–სულაც არა,
–არა ხო, სულ არა გაუღიმა ბიჭმა და ცხვირზე ნაზად გაუხახუნა ცხვირი.
–მართლა ეჭვიანი ხარ ქეთო?
–არა, არ ვიცი, ცოტა. უმიზეზოდ არა.
–შენ?
–უმიზეზოდ არც მე.
პარიზში თითქმის 1 თვე იყვნენ. ყოველ დღე უფრო და უფრო ბედნიერები იღვიძებდნენ. ქეთას შებოჭილობა პირველ ღამის მერე სადღაც გამქრალიყო. ათვალიერებდნენ ყველაფერს, მუზეუმებში დადიოდნენ. ხშირად მოუკრავს თვალი ქეთას კონსტანტინე ნახატის ნაცვლად მას რო აკვირდებოდა. როცა თვალებშ შეხედავდა კონსტანტინე მალევე გადაიტანდა ყურადღებას, მოეხვეოდა და კისერზე ნაზად აკოცებდა. ერთი რამ აღელვებდა ქეთას კონსტანტინე ხშირად რეკავდა ტელეფონზე და ხმამაღლა ეჩხუბებოდა ვიღაცას, კარგად არ ესმოდა რას ეუბნებოდა, მაგრამ ნერვიულობდა ქეთა.
დაბრუნება არც ერთს არ უნდოდა, კონსტანტინეს განსაკუთრებით, სულ ქეთასთან ერთად უნდოდა ყოფნა.
თბილისში რო დაბრუნდნენ აეროპორტში არავინ დახვდათ. ქეთა ძალიან ანერვიულდა. კონსტანტინემ დაამშვიდა ალბათ არ ეცალათო. როცა ილიასთან მივიდნენ სახლში, ყველა საშნელი სახით დახვდათ. კონსტანტინე არც შეუშვეს სახლში. ქეთა ყვიროდა შემოუშვითო. დაცვამ კი მარტო ის თქვა რომ მამათქვენს ასე უნდაო. კონსტანტინემ ვერ მოითმინა და სახეში გაარტყა, ღრიალებდა, ქეთას ეუბნებოდა წავიდეთო. ქეთაც მის კენ გაიქცა, მაგრამ დაცვამ გააჩერა.
–შენ ხო არ გააფრინე, ჩემი ცოლს ხელი გაუშვი, იცოდე პასუხს არ ვაგებ , იგინებოდა კონსტანტინე. ქეთა გათავისუფლებას ცდილობდა. ილიას ხმა მოემათ.
–გაუშვი. ქეთა კონსტანტინესკენ გაიქცა და ჩაეხუტა.
–წავიდეთ კონსტანტინე წავიდეთ. არ მინდა შენთან დაშორება, ტიროდა ქეთა. კონსტანტინე თავზე ხელს უსვავდა, გულშ იხუტებდა და რაღაცას ჩურჩულებდა.
–შენი ცოლი აქ არის კონსტანტინე, დაიწყო ილიამ. კონსტანტინეს სახეზე ფერი ეცვალა.
–ვინ? რას ამბობ მამა? სახლიდან ლამაზი, გამომწვევად ცაცმული გოგო გამოვიდა, უკან ასე 16 წლის ბიჭი მოყვებოდა.
–ლიკა აქ რა ჯანდაბას აკეთებ? იღრიალა კონსტანტინემ.
–არ მაქვს უფლება ჩემ ქმარს მოვაკითხო, ირონიულად გაიღიმა ლიკამ. ქეთა ძლივს იდგა ფეხზე, კონსტანტინეს შეხედა. სახე არეული ჰქონდა, ბრაზს ძლივს იკავებდა.




.–კონსტანტინე რას ამბობს? გამაგებინე.
–სიმართლეს, გამარჯობა ქეთა მე გიორგი ვარ კონსტანტინეს ძმა.
–გიორგი შენ რა გააფრინე, აქ რას აკეთებთ?
–კონსტანტინე რა გჭირს ცოლს ესე უნდა მიეგებო. გაიცინა გიორგიმ.
–ქეტა გთხოვ უნდა ამეხსნა, მეგონა ამ პრობლემას მოვაგვარებდი, მომისმინე კარგი. კონსტანტინე ევედრებოდა ქეთას.
–პრობლემას? რა პრობლემას კონსტანტინე, შენი ცოლია?
–ფორმალურად მხოლოდ გთხოვ მომისმინე. ქეთას ის ბოლო იმედიც რაც კი ქონდა გაუქრა, თითონ კონსტანტინემ აღიარა რო ცოლი ყავს.
–ქეთი იმედია იცი ჩემი ძმის დამოკიდებულება ღმერთის მიმართ და არ გგონია რომ შენ ნამდვილად ცოლი გონიხარ, გადაიხარხარა გიორგიმ.
–მოკეტე გესმის კონსტანტინემ იღრიალა და გიორგის სახეშ დაარტყა. სანამ ჩხუბობდნენ ქეთა ეზოდან გავიდა, ღამე იყო ვეღარაფერს გრძნობდა, ცრემლები თავისიტ ჩამოდიოდნენ, მხოლოდ იმის დანახვა მოახერხა, როგორ უახლოვდებოდა სწრაფად მიმავალი მანქანა.
–ქეთა გთხოვ, ქეთო გეხვეწები ხმა გამეცი, ღრიალებდა კონსტანტინე, არავინ მიუშვა ქეთასთან. ეფერებოდა და ღრიალებდა მაპატიე, მაპატიე გთხოვ. ილია გაგიჟებული იყო. კონსტანტინე არავის აკარებდა, ქეთას სისხლი მოდიოდა კონსტანტინემ ჭრილობაზე თავისი მაისური დაადო. შემზარავი სანახავი იყო მათი ასე დანახვა. გიორგისაც კი ცრემლები მოდიოდა. სასწრაფო მალე მოვიდა. კონსტანტინე ქეთას ვერ მოაშორეს.
–როგორ არის,? ექიმი რო გამოხიდა კონსტანტინე მივარდა.
–თვითონ კარგად იქნება.
–თვითონ? აბა ვინ იქნება ცუდად თქვა კონსტანტინემ და ხმა გაუწყდა, უკან წაბარბაცდა და კედელთან ჩაიკეცა.
–სამწუხაროდ მუცელი მოეშალა, ექიმმა თქვა. როგორც ჩანს ჯერ არ იცოდით, ძალიან პატარა იყო ნაყოფი, რამდენიმე დღის. კონსტანტინეს თავი მუხლებშ ქონდა ჩარგული და რაღაცას ბუტბუტებდა.
– არ მაპატიებს, ამის მერე არ მაპატიებს. ქეთა რო გონს მოვიდა კონსტანტინეს მასთან არ უშვებდნენ.
–შემიშვი გესმის ილია შემიშვი უყვიროდა კონსტანტინე.
–მოშრდი ჩემ შვილს, თვალით აღარ დაენახო. სამუდამოდ გაქრი, ცხოვრება დაუნგრიე ხო ხვდები. მალე ნიკაც მოვიდა, კონსტანტინე მას დაელაპარაკა.
–გთხოვ ნიკა უბრალოდ რო ვნახო, გეხვეწები.
–იქნებ რამე მოვახერხო, კონსტანტინე, მაგრამ არ მგონი ჩემმა დამ ოდესსმე გაპატიოს. ქეთას რო უთხრეს ბავშვის ამბავი ისეთ დღეშ ჩავარდა, რომ დამამშვიდებლები გაუკეთეს, ახლა უგონოდაა.
–ჯანდაბა, ჯანდაბა. ჩემი შვილიც იყო, ნუთუ არ შეიძლება რომ ჩემიც გაიგოთ. არ მეგონა ცხოვრებაშ ასე ცუდად თუ ვიქნებოდი. კონსტანტინე ქეთას პალატაშ შევიდა შუბლზე აკოცა და მის ხელთან ჩახუტებულს ჩაეძინა. ქეთას ყვირილმა გამოაფხიზლა.
–მომშრდი, არსოდეს დამენახო, მძულხარ.
–მაპატიე ქეთა გთხოვ. ქეთას სახე გაყინული ქონდა არანაირი გრძნობის ამოკითხვა არ შეიძლებოდა.
–გაეთრიე, ჩემი ცხოვრებიდან გაქვავებული ხმით წარმოთქვა. ქეთა დიდ ხანს უყურებდა მიმავალ კონსტანტინეს. გულშ საშნელ ტკივილს გრძნობდა. ეს ტკივილი მთეწლი წლის განმავლობაშ გაგრძელდა, მერე ტკივილმა იკლო და ჩუმ ტანჯვაშ გადავიდა. ძულდა და ენატრებოდა კონსტანტინე, ვერ პატიობდა რომ მოატყუა, მაგრამ ვერც იმას პატიობდა რომ ის არ დაბრუნდა. ყოველ წელს, ყოველ დღე ელოდა ყველგან ქეთა რომ კონსტანტინე გამოჩნდებოდა, ბოდიშს მოუხდიდა, ნახავდ ამაინც, როგორ იყო მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ მის ტკივილს აძლიერებდა.




წლები გადიოდნენ კონსტანტინე კი არსად არ ჩანდა. ქეთა ყველგან ეძებდა თვალებით, მაგრამ არ გამოჩენილა. ქეთა სულ მის დავიწყებას ცდილობდა მაგრამ არაფერი გამოდიოდა, მთელი დღეები სწავლობდა, რო არ ეფიქრა, ხალხის დახმარებაში პოულობდა ოდნავ შვებას რაც კონსტანტინეს წასვლით მიიღო. კარგი ექიმი იყო, კარიერა აიწყო თუმცა, ყველა კაცი ვინც მის მოხიბვლას ცდილობდა უარით გაუშვა, არავის იკარებდა ახლოს, თვითონ უნდოდა მაგრამ არ შეეძლო სულ მასზე ფიქრობდა და ამის გამო უფრო მეტად ბრზობდა კონსტანტინეზე, თვითონ რომ შეძლო ქეთასგან შორს ყოფნა. კლინიკაშ ახალი ექიმი მოვიდა, ლევანი ერქვა, თავიდანვე მოეწონა ქეთა და მასთან დაახლოება ცადა. ქეთაც თავს კარგად გრძნობდა მასთან, იცინოდა, მხიარულობდა, გულში იმედი გაუჩნდა რომ ლევანი შეაძებინებდა კონსტანტინეს დავიწყებას, ამიტომ ხშრად დადიოდნენ სასეირნოდ, სავახშმოდ, თეატრშიც.
–ქეთა დღეს საღამოს გამოგივლი, ახალი სპექტაკლია და წავიდეთ ძალიან საინტერესოა.
–კარგი ლევან, კლინიკაში მალე მოვრჩები საქმეს. საღამოს ქეთა გამოეწყო და ლევანს ელოდებოდა.
–ულამაზესი ხარ ქეთა.
–მადლობ ლევან, ქეთამ თავი დახარა და მანქანაშ ჩაჯდა, რომლის კარიც ლევანს უკვე გაეღო.
–იცი ქეთა სულ შენზე ვფიქრობ. ქეთა დაიბნა, ვერაფერს პასუხობდა მერე როგორღაც მოახერხა ხმის ამოღება.
–მადლობა.
–რა? ეგ პასუხია? გაეცინა ლევანს, მეგონა მეტყოდი რომ შენც ჩემზე ფიქრობ, ზოგჯერ მაინც.
–ხო . ვფიქრობ ხოლმე, ლევანმა თავი ააწევინა და თალებშ ჩახედა. მერე დაიხარა და ნაზად აკოცა ტუჩებზე. ქეთას სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა. თეატრში ძალიან ისიამოვნეს, გამოსვლისას ლევანმა თავისი პალტო მოახურა და ზურგიდან ჩაეხუტა.
–ხო არ გცივა ქეთა?
–არა, კარგად ვარ, მადლობ ლევან.
–აქვე ვცხოვრობ თუ გინდა ჩემთან ავიდეთ. და თმაშ ხელი შეუცურა მისკენ მიიზიდა.
–კარგი, ქეთამ ისე მოულოდნელად თქვა, თვითნაც არ ელოდა. ლევანის ბინა ძალიან კომფორტული იყო, კარგად მოწყობილი. რო შევიდნენ ლევანმა სასმელი შესთავაზა, ქეთამ იუარა. ლევანი გვერდით მიუჯდა და ხვევნა დაუწყო. ქეთა დიდ ხანს ცდილობდა ამ მოფერებისთვის გაეძლო, მაგრამ არ შეეძო, ყველა კაცი ძულდა რო ეხებოდა, 8 წელი გავიდა და კიდევ მარტო მასზე ფიქრობდა.
–არ შემიძია ლევან. ლევანი მოშრდა.
–მასზე ფიქრობ ისევ?
–მაპატიე, ვერ ვივიწყებ, მის გარდა ვერავის შეხებას ვიტან, მაგრამ ვერც მისას ისე ვარ გაბრაზებული მასზე. ბოდიშ რა. ქეთა წამოხტა და გარეთ გიჟვით გავარდა თან მოთქმით ტიროდა.კონსტანტინემ ცხოვრების ხალისი დაუკარგა უკვე 8 წელია საშნელი დეპრესიით იტანჯება და ვერაფერს შველის თავს.
–მძულს, მძულს, ხმამაღლა ტიროდა ქეთა, ტაქსი გააჩერა და სახლშ წავიდა.
–ქეთა უნდა გელაპარაკო, სახლშ რო შევიდა მოესმა ძმის ხმა.
–ახლა არა ნიკა გთხოვ.
–აღარ შემიძლია შენი ცოდვით, გერმანიაშ წავიდეთ.
–რა? რატო?
–კონსტანტინე იქ არის.
–გააფრინე, რას მეუბნები, მე ჩავაკითხავ? მოვკვდები და მაგას არ გავაკეთებ გესმის, მოვკვდები.
–გოგო ცხოვრებას ინგრევ, წამოდი წავიდეთ დაველაპარაკოთ, მის გარეშე მაინც ვერ ცოცხლობ ხო ხედავ?
–მართალს ამბობს ნიკა, მოესმა ქეთას ილიას ხმა. ამას აღარ მოელოდა.
–სულ გაგიჟებულხართ თუ გგონიათ, მაგ მათხოვარს ვაგრძნობინებ რომ მენატრება ამ სიტყვაზე ენაზე იკბინა, მიხვდა არ უნდა ეთქვა.
–ქეთა ხო იცი მე მაგასთან შენი ყოფნის მომხრე არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ 8 წელია გიყურებ როგორ იტანჯები, ჯანდაბას მასე თუ გიყვარს ოღონდ შენ იყო კარგად და ბოდიშსაც მოვუხდი. ხმა აკანკალებული ქონდა ილიას.
–ახლა რასაც გეტყვით კარგად დაიმახსოვრეთ. მოვკვდები და ეგ ვერასდროს იგრძნობს, რომ ამდენი ხნის განმავლობაშ მასზე ვფიქრობდი. თვენ თუ ამას ოდესმე აგრძნობინებთ ჩათვალეთ რომ ცხოვრებაშ ხმას არ გაქცემთ.
ქეთას მთელი ამ ხნის განმავლობაშ კონსტანტინეზე არაფერი სმენია, მხოლოდ მს მეგობარ ლევანს ნახულობდა ხოლმე. ლევანმა წამალს თავი დაანება ა ცოლიც შეირთო, ერთად ძალიან ბედნიერები იყვნენ, ლევანი ისევ უკრავდა ახალი ჯგუფი ქონდა შექმნილი, ქეთა ხშრად ესწრებოდა მის გამოსვლებს, სალომესაც დაუახლოვდა (ლევანის ცოლს) უნდოდა რამე გაეგო კონსტანტინეზე, მაგრამ არ იმჩნევდა არც ლევანი ეუბნებოდა რა