გრძნობით დანახული მეორე მხარე... 3

ქეთა სულ ცდილობდა ყურადღება სხვა რამეზე გადაეტანა, ძალიან ბევრს მუშაობდა კლინიკაში, კარგი ქირურგი იყო, ბავშვთა სახლებში მუშაობდა მოხალისე ექიმად, ცდილობდა მეგობრებთან ერთად ხშრად ევლო კინოში, თეატრში, მოდის საღამოებზე. გარეგნობას ძალიან დიდ ყურადღებას აქცევდა, ყიველთვის ძალიან კარგად გამოიყურებოდა კაცებიც ცდილობდნენმის მოხიბვლას მაგრამ არაფერი გამოსდიოდათ. ქეთა ცდილობდა თავი ეიძულებინა, სხვა შეეყვარებინა, მაგრამ ეს სიყვარული მოურჩენელ დაავადებად ექცა, და ყოველდღე გრძნობდა ჩუმ ტკივილს, რომელიც უღრნიდა ყველაფერს.
–ქეთა ახალი ქირურგი ჩამოდის, კლინიკას ექიმების ნაკლებობა აქვს, გერმანიიდან დიდი ხანია მის დათანხმებას ვცდილობთ, საღამოს აეროპორტში უნდა დავხვდეთ ხომ წამოხვალ, უთხრა ილიამ ქეთას.
–რა ქვია?
–გიგა მეტრეველი, ქართველია.
–აა, ეგ ვიცი ჩემი კურსელი იყო, ძალიან ნიჭიერია.
–ხო დიდ ხანს ვითანხმებდით.
–მამა დღეს საღამოს წვეულებაზე მივდივარ, თუ აუცილებელი არ არის ჩემი წამოსვლა, ქეთამ დამნაშავესავით შეხედა.
–კარგი ქეთა ოღონდ შენ გაერთე, სიცილით უთხრა ილიამ.
–„სამოსელი პირველის“ გახსნაა, ახალ მაღაზიათა ქსელს ხსნიან და ძალიან მაინტერესებს ტრადიციული ქართული ტანსაცმელი. რამეს ვიყიდი თან.
ქეთა დიდ ხანს უყურებდა დიდი ინტერესით ქართულ ტანსაცმელს, თავს ძალიან კარგად გრძნობდა მეგობრებთან ერთად, შამპანურს სვავდა, მოულოდნელად ნაცნობ სახეს მოკრა თვალი, ჭიქა ძლივს ეჭირა ბოლოს მაინც გაუვარდა.
–მაპატიე თამთა.
–კარგად ხარ ქეთა? ფერი არ გადევს?
–კი კარგად, ქეთამ გულში გაიფიქრა მის მდგომარეობას ისღა აკლდა კონსტანტინეს მოჩვენებები დაენახა. თავი რომ აწია ისევ დაინახა კონსტანტინე, ვიღაცებს ელაპარაკებოდა და იცინოდა. შეცვლილი იყო, თმა აღარ ქონდა ისე აბურდული როგორც ადრე, აღარც ისეთი გამხდარი იყო, სხეული დაკუნთული ქონდა და საოცრად უხდებოდა შარვალკოსტუმი.
–ნუთუ მართლა ვხედავ, არა გამორიცხულია, ეგ შარვალკოსტუმს არ ჩაიცვავდა და არც ასე დახვეწილად მოიქცეოდა, გულში თავს იიმედებდა ქეთა რომ ის არ იქნებოდა.
სწრაფი ნაბიჯით წავიდა გასასვლელისკენ.
–ქეთა გამარჯობა, მოესმა უკნიდან ნაცნობი ხმა, თუმცა შესამჩნევად დაბოხებული იყო. ქეთამ ჰაერი მძიმედ ჩაისუნთქა და მობრუნდა. გულში ფიქრობდა ამას არ ვაგრძნობინებ არაფერსო, ვნახოთ ვინ უკეთესი მსახიობიაო.
–ჰეიიი, კონსტანტინე როგორ ხარ, ღიმილით მაგრამ უემოციოდ კითხა.
–მე კარგად. ახლახან დაგინახე და მოსასალმებლად მოვედი.
–მეც დაგინახე, მაგრამ კარგა ხანს ვფიქრობდი ხომ ნამდვილად შენ იყავი.
–არ მეგონა დღეს თუ გნახავდი აქ. ქეთას გულშ რაღაც ჩაწყდა, პატარა იმედი რომ შეიძლებოდა კონსტანტინე აქ მის სანახავად მოსულიყო გაუქრა.
–მე არ ვიცოდი აქ თუ იყავი, როდის ჩამოხვედი? სიცილით კითხა ქეთამ, კონსტანტინეც ბუნებრივად იქცეოდა თითქოს ძველ ნაცნობს შეხვდა და მეტი არაფერი.
–ხო მე და გიგა ერთად ჩამოვედით.
–გიგა?
–მეტრეველი ახალი ქირურგი.
–აა, მითხრა მამამ. კარგი კონსტანტინე მე უნდა წავიდე, მაგვიანდება.
–ხო მეც მეჩქარება მეგობრები მელოდებიან და ხელით ანიშნა. ქეთას ეს გულცივობა საშნლად ტკენდა გულს. გიგა მალე მათკენ წამოვიდა.
–ქეთა როგორ ხარ? რამდენი ხანია არ მინახიხარ, თბილად მოიკითხა გიგამ და გადაეხვია.
–კარგად გიგა შენ? გავიგე ჩვენთან კლინიკაში იქნები ქირურგი, გამიხარდა.
–ხო კონსტანტინემ და მე გადავწყვიტეთ აქ ჩამოსვლა, უფრო სწორად კონსტანტინემ მაიძულა იქ ერთად ვმუშაობდით გაეცინა გიგას. მართლა თქვენ ერთმანეთს იცნობთ? ქეთა დაიბნა რა უნდა ეპასუხა ვინ იყო კონსტანტინე მისთვის, უცებ კონსტანტინეს ხელზე ბეჭედს მოკრა თვალი. უნდოდა იქვე ეტირა, არა რისი იმედი ქონდა ცოლს არ შაურიგდებოდა ან ახალს არ მოიყვანდა, 8 წელი გავიდა ყველა ქეთა ხო არ არის ასე მისტიროდეს სიყვარულს.
–ერთ დროს ერთმანეთი გვიყვარდა, თქვა კონსტანტინემ ისე რომ ქეთასთვის თვალები არ მოუშრებია.
–კარგი გიგა ხვალამდე, მე მეჩქარება. ქეთა შეტრიალდა გასასვლელად რომ დაინახა ლევანი შემოვიდა. ლევანმა თბილად ჩაიხუტა და წასვლის ნება არ მისცა.
–წამოდი ქეთა შამპანური დავლიოთ. ქეთამ კონსტანტინეს შეხედა, მის სახეზე ვერაფერი ამოიკითხა, ეჭვიანობა მით უმეტეს მხიარულად ელაპარაკებოდა გიგას, რაღაცაზე იცინოდნენ რამდენჯერმე ქეთას გახედა, მაგრამ არაფერი თითქოს რიგითი სტუმარი ყოფილიყოს.
–ლევან უნდა წავიდე.
–მოიცადე, არ გინდა ვიცეკვოთ.
–არა ლევან გთხოვ უნდა წავიდე, გუშნდელზე ბოდიში.
–არაფერია ქეთა, მე ლოდინი შემიძლია.
–მადლობ მაგრამ მე არ ვიცი რა მინდა, ბოდიშ. ქეთა სწრაფად გავიდა, მანქანაშ ჩაჯდა და ხმით ტიროდა, სწრაფად მიდიოდა, ქარი ძლიერად შემოდიოდა ჩაწეული ფანჯრიდან, ის კი ტიროდა, გაუჩერებლად.
მეორე დღე ს სამსახურში რო მივიდა კონსტანტინე უკვე იქ დახვდა. გულგრილად მიესალმნენ ერთმანეთს. კონსტანტინე კარგ ხასიათზე ჩანდა. გიგას ყველაფერი დაათვალიერებინა. წარმოუდგენლად შეცვლილი იყო ყველას თავაზიანად ესალმებოდა, თეთრი ხალათი საოცრად უხდებოდა.
–გამარჯობა ილია. ილიამ გაოცებულმა შეხედა, სხეზე სიხარულიც კი დაეტყო მის დანახვაზე, ამან კონსტანტინე გააოგნა.
–გამარჯობა, მიხარია რო დაბრუნდი.
–ხოო? მეც მიხარია. ბაბუასაც გაუხარდებოდა.
ქეთა გრძნობდა რომ იმაზე ცუდად იყო კონსტანტინეს სიალოვით ვიდრე მაშინ როცა არ იცოდა სად იყო. ახლა ხედავდა ყოველ დღე, როგორ გულგრილად უყურებდა, ესალმებოდა როგორც ჩვეულებრივ თანამშრომელს და ისე იქცეოდა თითქოს 8 წლის წინ არაფერი მომხდარიყო. ქეთა სახლშ ისტერიკულად ტიროდა ხოლმე, არავის დანახვა არ უნდოდა, დილით დასიებული თვალები რომ დაეფარა კარგად გამოიპრანჭებოდა, ღიმილს აიკრავდა სახეზე და უდარდელი სახით თითქოს არაფერს გრძნობდა მიდიოდა კლინიკაში.
მერე მოუწიათ ქუთაისში წასვლა, იქაური კლინიკა უნდა ენახათ და თანამშრომლობის ხელშეკრულება უნდა გაეფორმებინათ. როცა ქეთამ გაიქო რომ თვითმფრინავით მიდიოდნენ სახეზე ფერი დაკარგა. კონსტანტინეს ჩაეღიმა, თვალები კი დაენისლა.
–რატო თვითმფრინავით? რა საჭიროა, მანქნით წავიდეთ არ შეიძლება? ბავშვივით აუკანკალდა ხმა.
–ქეთა კარგი რა, სხვა კლინიკიდანაც მოდიან, უპასუხა ნიკამ და ავტობისით ხო არ წავალთ?
–მე დავრჩები მაშინ, რაღაც ვერ ვარ კარგად. ქეთას ახლა კიდე უფრო ეშნოდა თითმფრინავის. კონსტანტინე ღიმილს ვერ იკავებდა.
–არა ქეთა აუცილებელია, აქცინერი ხარ კლინიკის, მოუჭრა ნიკამ.
აეროპორტში ყველა დათქმულ დროს გამოცხადდა, მარტო კონსტანტინე აგვიანებდა, ქეთას არც უკვირდა კოსტალა რისი კოსტალა იყო თავის დროზე რომ მისულიყო.
–ბოდიშით რა დამაგვიანდა.. ბოდიშს მოხდაც უსწავლია ჩაეღიმა ქეთას. თვითმფრინავშ რომ ავიდნენ ქეთა მარტო დაჯდა, ფანჯრიდან მოშორებით, თვალები დახუჭული ქონდა და ფეხები უკანკალებდა. კონსტანტინე გვერდით მიუჯდა.
–მალე ჩავალთ არ ინერვიულო.
–რა მეტიჩრობაა ქუთაისში თვითმფრინავით წასვლა. ამაზე კონსტანტინეს გაეცინა.
–ხო რა ვიცი, ავტობუსით აჯობებდა ალბათ. როცა თვითმფრინავი ფრინდებოდა ქეთა სულ გაფითრდა, აკანკალდა, მაშნ გამოერკვა კონსტანტინემ რომ დაუძახა.
–ქეთა გთხოვ რა.
–რა? რა გინდა?
–ხელი, მეტკინა ძალიან მიჭერ.
–მეე? უცბად დახედა კონსტანტინეს ხელი ეჭირა და მთელი ძალით უჭერდა.
–მაპატიე, გთხოვ, გაუაზრებლად...
–ხო არაუშავს, კონსტანტინემ ხელზე აკოცა. ქეთას თავბრუ დაეხვა სიამოვნებისგან, თუმცა ხელი სწრაფადვე გამოაცალა და თვალები დახუჭა.





რო გამოეღვიძა და თვალი გაახილა კონსტანტინე დაინახა რო თვალს არ აშორებდა.
–დავფრინდებით მალე. ქეთას ნერვიულობა დაეტყო, ერიდებოდა კონსტანტინესთვის ხელის მოკიდება. თითონ კონსტანტინემ მოუჭირა ხელი, და იგრძნო რო კანკალებდა.
ქუთაისშ ყველაფერი ისევ ისე იყო როგორც ადრე, კონსტანტინეს მზრუნველობა სადღაც გამქრალიყო, თითქოს არ არსებობდა იქ ქეთა არც ქეთა იმჩნევდა რამეს.როცა შეხვედრა დამთავრდა, სათამაშოდ წასვლა გადაწყვიტეს.
–კონსტანტინე თქვენც ხომ წამოხვალთ ფეღბურთის სათამაშოდ? ქეთას ტირილი მოუნდა იცოდა რას განიცდიდა ახლა კონსტანტინე თანაც მისი ფეხის დატვირთვა არ შეიძლებოდა.
–ფეხბურთი არა მგონია ქალებმაც ითამაშონ და უკეთესია ჩოგბურთი. გიგამაც დაიწყო ხო ჩვენ ჩოგბურთს ვუჭერთ მხარს.
–ქეთა ხო წამოხვალ? გიგამ კითხა. ჩვენ კურსზე ვერავინ ვუგებდით ქეთას.
–კი აუცილებლად, ქეთა გიჟდებოდა ჩოგბურთზე. ლევანი წამოიწია ქეთას ხელი გადახვია, ქეთამ ცოტა იუხერხულა, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია.
–მე და ქეთა ვიქნებით, თქვა ლევანმა.
–მე და კოსტალა, გაუღიმა გიგამ. ქეთას გაუკვირდა კონსტანტინე რო თამაშობდა.
–კონსტანტინე ფეხი არ გაწუხებს?
–არა ოპერაცია გავიკეთე 2 წლის წინ, და ახლა იმედი მაქვს სიმაღლეში აღარ მოვიმატებ და გაეცინა. კონსტანტინე წყობიდან გამოდიოდა როცა ლევანი და ქეთა უგებდნენ, ქეთა ბავშვობიდან თამაშბდა და აშკარად ჯობნიდა, თუმცა ლევანიმ კარგი თამაშით ვერ დაიკვეხნიდა. კოსტანტინე საშნლად იყო გაბრაზებული და თამაშზე ეტყობოდა, ძლიერად ურტყავდა ბურთს, რამდენჯერმე განზრახ ლევანს მოარტყა, თუმცა იქვე ბოდიში მოუხადა. ერთ ჩაწოდებაზე მოულოდნელად ბურთი ქეთას მოარტყა ძლიერად თავში.
–ქეთა, ბოდიში კარგად ხარ?, ისე დაუძახა კონსტანტინემ ბადეს არც გადასცელია. ქეთას საშინლად ტკიოდა, წარბი გაუსკდა და სისხლი მოდიოდა. ლევანი მაშინვე მივიდა და წამოდგომაშ მიეხმარა. იდიოტი ლაქია გულშ გაიფიქრა კონსტანტინემ.
–ხო არ გაგიჟდი კონსტანტინე, ეგრე შეიძლება მოკლა, გაბრაზებით უთხრა გიგამ
–არ მინდოდა, კონსტანტინემ ნერვიულად მოისვა თავზე ხელი და ტანსაცმლის გამოსაცვლელად გავიდა. ქეთა ტიროდა ტკივილისგან, მაგრამ ეს მხოლოდ მიზეზი იყო რომ ცრემლები გაემართლებინა. ლევანი არ შორდებოდა, წარბზე საფენი დაადო. სასტუმროში რო მივიდნენ მაშინ შეხვდა კონსტანტინეს, კონსტანტინეს მისი წარბის დანახვაზე სახე ეცვალა.
–ბოდიში რა.
–ხდება ხოლმე ცალყბად უთხრა და ნომერში შევიდა ქეთა. უკვე აღარ ტიროდა დაღლილი იყო ყველაფრისგან, დილით მსუბუქი მაკიაჟ გაიკეთა, ჯინსები ჩაიცვა და როცა ნომრის კარები გააღო კონსტანტინე დახვდა გარეთ მდგარი.
–მე მანქანით მივდივარ და თუ გინდა წამოდი? გიგაც.
–მადლობა, ლევანმა გუშინ უკვე შემომთავაზა ეგ. კონსტანტინემ ნერწყვი ძლივს გადაყლაპა.
–მაგრამ ჯობს რითიც ჩამოვედი იმით წავიდე, იქნებ მივეჩვიო. და ნომრიდან გამოვიდა.
–რაც გინდა ის ქენი, მოესმა კონსტანტინეს ხმა. იდიოტი გაიფიქრა და დაბლა ჩავიდა.
ასეთი იდიოტი რამ შემაყვარა, გულში სულ ამას ფიქრობდა, არა რა ვქნა მკურნალობა მაინც შეიძლებოდეს, არა და ვიცი რა დეგენერატიცაა, უგულო და თავხედი. თან იმ ბეჭედს რო არ იხსნის, ნეტა ისევ ლიკაა იმის ცოლი თუ სხვა მოიყვანა. ქეთასთვის კონსტანტინე მაინც ქმარი იყო, ჯვარი აყრილი არ ჰქონდათ, მაგრამ კარგად ხვდებოდა რომ კონსტანტინესთვის ეს არაფერს ნიშნავდა.
მეორე დღეს საავადმყოფოშ რო მივიდა კონსტანტინეს ღრიალი მოესმა, მოთქმით იგინებოდა, ძლივს აჩერებდნენ.
–მოვკლავ ამ ნაბიჭვარს, შენი დედა.....
–რა ხდება იკითხა ქეთამ, გაცოფებული კონსტანტინე რომ დაინახა ერთ ერთ ამერიკელ აქციონერს ხან ქართულად და ხან ინგლისურად აგინებდა ის კი წარბშეუხრელად იდგა.
–ოპერაციას არ აკეთებინებს, უპასუხა გიგამ
–რა? რას ნიშნავს არ აკეთებინებს?
–14 წლის ბიჭია, ავარიაშ მოყვა, თავის ქალა, გულთან ახლოს ჭრილობა აქვს და ფეხი ძალიან ცუდ დღეშ, მხოლოდ ბებია ბაბუა ყავს ვერ გადაიხდიან და ეს ცოცხალი თავით არ აკეთებინებს ოპერაციას. ქეთას 8 წლის წინანდელი კრების მომენტები დაუდგა თვალ წინ, კონსტანტინე როგორ ცდილობდა უცხოელები არ შემოეშვა.
–მე ვიხდი გესმის, უყვიროდა კონსტანტინე, ამ თანხას ,მე გადავიხდი ახლა აქედან დამეკარგე.
–რაც გინდა ის ქენი, ოღონდ ჯერ თანხა გადმორიცხე. კონსტანტინე გაცოფდა და დასარტყმელად გაექანა გიგამ ძლივს შეაჩერა.
–შე ახვარო, ბავშვი მოკვდება და გეფიცები არ გაცოცხლებ, შენი უგულო დედა ვატირე, გამეცალე თორემ მაგ სახეს აგახევ იცოდე.
–მარტო შენ ვერ გააკეთებ ოპერაციას ნიშნისმოგებით უთხრა ამერიკელმა. მერე ყველას გასაგონად ხმამაღლა თქვა.
–ვინც ოპერაციაზე შევა, სამსახურს დაემშვიდობოს.
–თქვენ მართლა არ ხართ ნორმალური, ქეთა განრისხებული ელაპარაკებოდა, გაიწიეთ თორემ პოლიციაშ დავრეკავ. უკან თითქმის მთელი კლინიკის ყველა ექიმი, მედდა იდგა ვინც სხვა ოპერაციაზე არ იყო, სახე გაოგნებისგან დამანჭვოდა, ყველას ოპერაციაზე შესვლა ქონდა გადაწყვეტილი.
–საქართველოა ძმაო, ზიზღით ხელი მხარზე დაკრა კონსტანტინემ და გვერძე გაწია.ოპერაცია დიდ ხანს მიდიოდა სამი ქირურგი მუშაობდა, ქეთა და გიგა მალევე მორჩნენ. კონსტანტინე არ რჩებოდა.
–კონსტანტინე აზრი არ აქვს, ფეხი მაინც უნდა მოვკვეთოდ, ფრთხილად უთხრა გიგამ.
–გადი გიგა თუ მორჩი.
–კონსტანტინე ბევრ სისხლს კარგავს, უნდა მოვრჩეთ, ოდნავ მკაცრად უთხრა ქეთამ.
–მორჩენას თუ ფეხის მოჭრას ეძახით ჯობს ორივე გახვიდეთ.კონსტანტინეს შუბლიდან ოფლი წურწურით მოედინებოდა, მედდა ძალიან ხშირად წმენდდა.
–შენც ხო იცი რო მოკვდება თუ არ მოვკვეთავთ, იყვირა გიგამ.
–გადი, გადით გესმის. არ მინდა პასუხისმგებლობა თქვენ დაგაწვეთ, ჩემ თავზე ვიღებ, მადლობ რჩევისთვის.
–კოსტალა გააფრინე? მოკლავ გიგა არ ეშვებოდა.
–ფეხბურთელია, თუ ფეხს მოვაჭრი ეს იმას ნიშნავს... მაინც ვერ გაიგებ გადით ხელს მიშლით. გიგა პალატიდან გავარდა.
–შენც.
–მე ვრჩები.
–გადი.
–მარტო თუ დარჩები ის პროცენტი რაც ოპერაციის წარმატების არის განახევრდება. მე მჯერა შენი და მინდა დაგეხმარო.
–მეთვითონაც არ ვიცი რას ვაკეთებ არ მინდა ამ სიგიჟეში გაგხვიო.
–ჩემი არჩევანი უკვე გავაკეთე.





კიდევ დიდ ხანს აკეთებდნენ ოპერაციას.
–ქეთა სისხლი გააჩერე ხელს მიშლის, ვერაფერს ვხედავ.
–კარგი, მაგრამ 2 წუთი გაქ ვენა შეიძლება გასკდეს.
–გაუძლებს.
–კონსტანტინე ვენა გასკდება.
–ცოტაღა დარჩა.
–გამორიცხულია კონსტანტინე ჩაგვაკვდება.
–ცოტაც ქეთა ცოტაც.
–მორჩა უნდა ავუშვა, გასკდება.
–ერთხელ მაინც რომ მენდო შეგიძლია? დაიღრიალა კონსტანტინემ.
–კარგი გენდობი.
–20 წამი და გაუშვი. გადავაბავ და ფეხს შევინარჩუნებთ. ქეთასთვის საშინლად გაიწელა ეს 20 წამი, ყოველ წამს შეიძლება ვენა გამსკდარიყო. ოპერაცია რო დამთავრდა, ფეხზე ძლივს იდგნენ. კონსტანტინე ქეთასთან მივიდა და მთელი ძალით ჩაეხუტა.
–კონსტანტინე ეს სასწაულია. როგორ გაუძლო.
–გახსოვს რომ მითხარი, ოდესმე აუცილებლად დადგება წამი როცა მიხვდები რომ ყველაფერს თავისი მიზეზი აქვსო. ჩემ ფეხზე რო ვლაპარაკობდით.
–ხო მახსოვს, კონსტანტინე.
–ახლაა ეგ. მადლობ შენ რო არა არ ვიცი რა მოხდებოდა.
–მე ისეთი არაფერი გამიკეთებია.
–შენ არ იცი ამ ბავშვისთვის ეს ფეხი რას ნიშნავს, სამუდამოდ შენი მადლობელი იქნება. რო გამოვიდნენ თითქმის მთელი კლინიკა გარეთ დახვდათ, მოხუცი კაცი კონსტანტინესთან მივიდა აცრემლებული თვალებით.
–კარგად არის, გია მასწავლებელო კონსტანტინემ თბილად გაუღიმა. მოხუცს სახე გაეხსნა სიხარულით.
–ფეხი?
–ხოოო, თქვენმა შვილიშვილმა რომ ლიგის ფინალზე 2 ბილეთი არ გვიშოვოს ცნობილი ფეღბურთელი რო იქნება მე და ქეთას მაშინ ფეხს მართლა დაკარგავს. მოხუცი კონსტანტინეს მოეხვია და ცრემლები ჩამოუგორდა.
–ქეთა რო არა გია მასწავლებელო, ორივე მკვდარი ვიქნებოდით, მე ნერვიულობით. ეს თქვა და ქეთას ხელი მოკიდა და მისკენ მიწია.
–შვილო დიდი მადლობა.
–მადლობა კონსტანტინეს ეკუთვნის, თბილად გაუღიმა ქეტამ.
–მადლობა უფალს, ეს თქვა კონსტანტინემ და ქეთას გაოგნებულ თვალებს რო წააწყდა თავი დახარა. ქეთა არ ელოდა კონსტანტინესგან ოდესმე ამ სიტყვებს თუ გაიგონებდა.
–კონსტანტინე? გაოცაბულმა შეხედა ქეთამ
–ბოლო 20 წამი მარტო ის მახსოვს, რომ ვლოცულობდი. ქეთამ გაიღიმა და კაბინეტისკენ წავიდა. ასე რამ შეცვალა, ყველაფერს იფიქრებდა მაგრამ კოსტალა თუ ამას აღიარებდა რომ ლოცულობდა არა, ცხოვრება მოულოდნელობებით არის სავსე, ამას ფიქრობდა და იღიმებოდა ქეთა.
მომდევნო ორი კვირა ისევ ისე გაგრძელდა, კონსტანტინე გულითადად კითხულობდა ქეთას, მაგრამ აქ მხოლოდ თანამშრომლის მოკითხვას ხედავდა ქეთა, ან რისი იმედი ქონდა ცოლიანი კაცისგან. ერთმანეთს საბას პალატაში თუ შეხვდებოდნენ. მალე საბა გამოჯანმრთელდა. ორივეს დიდ მადლობას უხდიდა და იმეორებდა ფეხი რო დამეკარგა თავს მოვიკლავდიო.
–მაგაზე მნიშვნელოვანი რამეებიც არსებობს საბა დამიჯერე, უღიმოდა კონსტანტინე.
–ჩემთვის არა მოუჭრა საბამ, ფეხბურთი ყველაფერია ჩემთვის.
–ხო შეიძლება. თავი ჩაღუნა კონსტანტინემ
–იღბლიანი ბიჭი ხარ საბა, თავზე ხელი გადაუსვა ქეთამ. სამწუხაროდ ყველას ასე არ უმართლებს და კონსტანტინეს გახედა.
–ყველაფერს აქვს თავისი ახსნა. ყველაფერს, სევდიანად თქვა კონსტანტინემ.
–დღეს ჩემთან ხო წამოხვალთ? აქედან რო გამწერთ წავიდეთ რა უარი არ მითხრათ. ეხვეწებოდა საბა ორივეს. მალე ბაბუაც შემოვიდა პალატაში.
–ბაბუ უთხარი რო წამოვიდნონ ჩვენთან, გთხოვ რა. ქეთამ და კონსტანტინემ აშკარად შეატყვეს ბაბუას რო სახე მოეღრუბლა, თავი ჩაღუნა და ისე თქვა
–ხო, წამოდით ჩვენთან.
–იყოს გია მასწავლებელო, კონსტანტინემ ხმადაბლა თქვა.
–აუ გთხოვთ რა, გეხვეწებით. საბა არ ჩერდებოდა.
–კარგი საბა წამოვალთ, გაუღიმა კონსტანტინემ. ქეთა მიხვდა ბაბუა რატო მოიღუშა, და გული ლამის დაეწვა, ალბათ ისე უჭირთ რცხვენია სტუმრების წაყვანა. ძალიან განერვიულდა ქეთა ამაზე ვეღარც უარს ამბობდა და ძალიან რცხვენოდა.
–ქეტა ხო გცალია, საბა შენ რო წაიყვანო სახლში მე მალე მოვალ, რაღაც საქმე მაქვს. ხო ისევ იქ ცხოვრობთ გია მასწავლებელო?
–კი შვილო.
ქეთა რო სახლშ შევიდა ირგვლივ ყველაფერი საოცრად სუფთა იყო, სასიამოვნო სუნი იდგა, თუმცა სახლს აშკარად ეტყობოდა სიდუხჭრე. ქეთას საშინლად შერცხვა, გია მასწავლებელი ძალიან შეწუხებული იყო, სახლშ ნანი ბაბო გამოეგებათ ძალიან სასიამოვნო ქალი იყო, ქეთას გადაეხვია გულითადი მადლობა უთხრა. ქეთა ხვდებოდა რომ არაფერი ქონდათ რომ გამასპინძლებოდნენ. ძლივს მოგროვილი 4 კარტოფილის გათლა დაიწყო ნანიმ. მალე კონსტანტინეც მოვიდა, ქეთა გარეთ ისე გავარდა თითქოს ცეცხლი ეკიდა. კონსტანტინემ საბარგული გააღო და პარკების გადმოლაგება დაიწყო.
–ეგრე უნდა იდგე? მომეხმარე ქეთა. ქეთა გახარებული გავარდა. უამრავი პროდუქტი იდო მანქანაში.





–ვაიმე ძალიან შემრცხვა. ძალიან გამიხარდა, დაბნეულად ლაპარაკობდა ქეთა და კონსტანტინეს უღიმოდა
–ეს რა არის კონსტანტინე, მკაცრი ხმა მოესმა.
–მეე, მეე გადავწყვიტე ისეთი სადილი გავაკეთო როგორ ვთქვა უცნაური, გერმანიაში ვისწავლე და იმას განსაკუთრებული პროდუქტები ჭრდება და ამიტომ პატარა რაღაცები ვიყიდე გია მასწავლებელო, ეს ისეთი ხმით თქვა თითქოს დანაშაულზე წააასწრეს.
–კონსტანტინე მომეჩვენა თუ გაბრაზდა?.
–ძალიან ამაყია იმისთვის რომ ვინმესგან დახმარება მიიღოს, საოცარი კაცია ჩემი ფეხბურთის მწვრთნელი იყო. პროდუქტებიანად სამზარეულოშ შეიძურწნენ ორივე. კონსტანტინემ ყველა გამოუშვა სამზარეულოდან კოსტუმი გაიხადა ხელები დაიკაპიწა ახლა მემაცადეთო თქვა, სიცილს ძლივს იკავებდა. კარგა ხანს იყო კონსტანტინე სამზარეულოში, მერე ქეთამ შეაკითხა, რო აღარ გამოვიდა. თვალებს არ უჯერებდა კონსტანტინეს სამზარეულო ბრძოლის ველად ექცია, თვითონ ტელეფონი ხმამაღალზე ქონდა ჩართული და გიგას ელეპარაკებოდა.
–მერე? რა ჩავყარო ვერ გავიგე?
–ხახვი ოთხკუთხედად დაჭერი?
–არა რა ოთხკუთხედად, როგორც დაიჭრა ისე, რა ვიცი გიგა ნუ იცინი, კითხე მანდ ვინმეს ჩქარა რა.
–კართოფილი დაჭრასო დედაჩემმა, სუნელები უნდა უქნა. ხახვი უკვე დადაღე?.
–აუ რა არეულად მეუბნები, კართოფილი გავთალე მაგრამ ისე რომ სულ დაპატარავდა, დაჭრა აღარც უნდა. ნუ ხარხარებ იცოდე მოგკლავ, დედაშენი დამალაპარაკე. ჯანდაბა რამე მეყიდა, უტვინო ვარ რას ავიტეხე, რომელი გამოცდილი კულინარი მე ვარ.
–მეც მაგას არ გეუბნები, დედამ ტომატი დაასხას ხახვსო, დადაღე უკვე?
–აუ დავწვი, ჯანდაბა. ქეთა ხარხარებდა, მუცელზე ხელი ედო და ჩაბჟრებამდე იცინოდა.
–კონსტანტინე ცუდად ვარრ, ასე არ მიცინია ცხოვრებაში.
–რატო დამცინი?
–ვაიმე რა უქენი კართოფილს, მოიცადე მოგეხმარები შენი უცნაური კერძის გაკეთებაში. რას ვაკეთებთ?
–აუ რა მნიშვნელობა აქვს, ოღონდ რამე გამოვიდეს.
–რა დავარქვათ? რო გკითხავენ რამე ხო უნდა უპასუხო.
–დოლჯაყ.
–რა?
–ხო კერძს ქვია დოლჯაყ.
–საიდან მოიგონე>
–დოლიძე და ჟაყელი საერთოდ არ გაქვს აზროვნების უნარი. გვარების პირველი 3 ასო.
–რა ვქნათ ყველა შენნაირი სრულყოფილი არ არის.
–გოგო ნუ დამცინი.
–გეხვეწები აი ყველაზე მაგარ ხასიათზე ვარ, ასე რო დაგინახე, სახეზე ტომატები გაცხია, სულ მოდუდღნული ხარ. სამზარეულო ბრძოლის ველს გავს.
–ტომატები არაა? მაწონზე რას იტყვი ვიცი სახის კანს უხდებაო.
–არ გებედო კოსტალა გთხოვ. ქეთა ძლივს იშრებდა კონსტანტინეს მაწვნიან ხელებს სახიდან, მერე თვითონაც უსვავდა, ორივე ხარხარებდა. მოულოდნელად კონსტანტინემ ქეთას აკოცა, ქეთა დაიბნა,რო გამოერკვა კონსტანტინე ბოდიშებს უხდიდა.
–მაპატიე ქეთა არ ვიცი რა ჯანდაბა დამეტაკა, ამას ისეთი შეწუხებული სახით ეუბნებოდა ქეთამ ცრემლები ძლივს შეიკავა.
–არა უშავს, ეს უთხრა და საჭმლის გაკეთება დაიწყო.ორივე საშნელ ხასიათზე დადგა მარტო მაშნ გაეცინათ კონსტანტინემ რო გამოაცხადა კერძს „დოლჯაყ“ ქვია თურქულიაო თან დააყოლა. წამოსვლისას გია მასწავლებელი კონსტანტინეს გადაეხვია.
–საუკეთესო ფეხბურთელი იქნებოდი კოსტალა. ვერ წარმოიდგენ გული როგორ დამწყდა. მიხარია ეს რო გადაიტანე, გეფიცები არ მეგონა რომ ამის გადატანას შეძლებდი. მაგრამ ხო ხედავ ექიმი უკეთესი ხარ.
–მადლობა გია მასწავლებელო. ქეთამ სევდიანად შეხედა კონსტანტინეს, თუმცა მის სახეზე უწინდელი ტკივილი ამ თემით გამოწვეული სადღაც გამქრალიყო.
–ნახვამდის კონსტანტინე, დაემშვიდობა ქეთა და მანქანის კარი გამოაღო.
–კარგად ქეთა. კიდევ ერთხელ ბოდიში. ქეთამ არაფერი უპასუხა გაბრაზებული ჩაჯდა მანქანაში. მხოლოდ ახლა მიხვდა რომ ამ 8 წლის განმავლობაშ პირველად იყო ისე ბედნიერი როგორც ახლა სამზარეულოში, ყოველი მისი შეხება, მისი სუნთქვა, ჯანდაბა რა დეგენერატია, როგორ უხადა ბოდიშები, იდიოტი. ქეთა ცოფებს ყრიდა. დილით განსაკუთრებით გამოიპრანჭა, კარგ ხასიათზე იყო და კლინიკაში წავიდა.
იქ ლევანი დახვდა (კონსტანტინეს მეგობარი)
–ვა ლევან როგორ ხარ?
–კარგად ქეთა შენ? ახლა სალო მოვიყვანე მშბიარობა დაეწყო, ლევანი ნერვიულობისგან ხელებს ატკაცუნებდა.
–ვააა, რა მაგარიაა ლევან, გახარებულმა მიულოცა ქეთამ. ამ დროს ლევანს სახე შეეცვალა, თითქოს მოჩვენება დაინახა.
–ლევან როგორ ხარ მოესმა ქეთას კონსტანტინეს ხმა.
–შე დამპალო, ლევანმა მთელი ძალით გაარტყა კონსტანტინეს. ლევან გაჩერდი გთხოვ, აწყნარებდა ქეთა, კონსტანტინე ტუჩიდან წამოსულ სისხლს იწმენდდა.
–იდიოტო, როგორ ერთხელ არ შეგეძლო დაგერეკა და გეთქვა როგორ ხარ. დედა როგორ შეგაგინო, მაგრამ მეტის ღირსი ხარ.
–ლევან გთხოვ, ვილაპარაკოთ.
–მე შენნაირ არაკაცებთანნ არ ვლაპარაკობ, აახვიე რა. კონსტანტინეს თვალები აწყლიანებული ჰქონდა ისე გატრიალდა. მალე ლევანს მიულოცეს რო ბიჭი ყავს, სიხარულით დაფრინავდა.
–ტუჩი როგორ გაქკონსტანტინე? კითხა ქეთამ
–გადასარევად, უკეთესად არ შეიძლება.
–არაფერს.
–ბოდიში ქეთა. მადლობ რომ მომიკითხე, უფრო სწორად ტუჩი რო მოიკითხე. ოფიციალური სახით უთხრა.
–შენნაირ იდიოტს ცხოვრებაში არ შევხვედრილვარ, გესმის. ყველაზე საშნელი კაცი ხარ ამ ქვეყნად. და რაღა შენ გადაგეყარე. უგრძნობი იდიოტი, შენ საფლავის ქვას ეს ორი სიტყვა დაამშვენებდა. ქეთამ პირში მიახალა ეს სიტყვები და გამოვიდა ოთახიდან.







კონსტანტინე სწარფი ნაბიჯით გამოყვაა მკლავშ ხელი წაავლო.
–ნუ მეუხეშები ქეთინო! და წარბები მაღლა აწკიპა
–ხომ არ გგონია რო იმსახურებ კოტე?
–ეგრე ნუ მეძახი.
–ნურც შენ. კონსტანტინემ სახე ახლოსთან მიუტანა, ქეტა გრძნობდა მის გახშირებულ სუნთქვას, და კოცნას რომ აპირებდა.
–ნუ მაკოცებ თორემ შეიძლება ბოდიშებად დაიღვარო მერე. კონსტანტინეს გაეღიმა და კაბინეტში შეტრიალდა.
ლევანი ცოტა დაწყნარებულიყო და კონსტანტინესთან სალაპარაკოდ შევიდა.
–გამარჯობა. კონსტანტინემ ახედა და თბილად გაუღიმა.
–გაგიმარჯოს. მაპატიე ლევან ვიცი დამნაშავე ვარ, მაგრამ არ მინდა იმის გახსენება რაც 8 წლის წინ იყო.
–ხვდები მაინც რო იდიოტი ხარ?
–კი გაეცინა კონსტანტინეს. ბიჭო გილოცავ ძალიან გამიხარდა, რას არქმევ?
–კონსტანტინეს, მინდა რო მომინათლო. კონსტანტინე გაშეშებული იდგა. მერე გაიცინა და დათანხმდა.
ქეთა საშნლად იყო კონსტანტინეს გულგრილობა კლავდა, თითქმის არაფერს ჭამდა, არ ეძინა ნორმალურად, კიდევ უფრო მეტად გახდა. კონსტანტინე ატყობდა მის ცუდად ყოფნას მაგრამ არაფერს იმჩნევდა. რამდენჯერმე უთხრა სასხვათაშრისოდ, თუ გინდა სახლშ წადი შეგცვლიო. ქეთა არ ტყდებოდა, ცოცხალი თავით არ აგრძნობინებდა რამეს, არც იმას რომ ამდენი ხანი საშნლად ენატრებოდა, არც იმას რომ სიგიჟემდე უყვარდა ყველაფრის მუხედავად, ამ ყველაფერს გულშ იხვევდა, და საშნლად იყო. ამას ისიც დაერთო კონსტანტინეს კაბინეტშ შევიდა ის კიდე ვიღაც ქალს მოზღვავებული ვნებით კოცნიდა და ტანსაცმელს ხდიდა.
–მე, უკაცრავად. ეს თქვა და უკან გამოვარდა.
–ქეთა მოიცადე, კონსტანტინე გაეკიდა. ქეთა სწრაფი ნაბიჯით გაქცევას ცდილობდა.
–მოიცადე.
–რა ჯანდაბა გინდა, მიხედე იმ შენ ჯანდაბა ვინც არის.
–შენ რა ეჭვიანობ?
–არ მომეკარო, მეზიზღები, ბინძურო.
–შენგან შეურაცხოფას არ მოვითმენ გესმის, კარზე უნდა დააკაკუნო რო შემოდიხარ. თანაც ისეთი სახე გაქვს, იმედია არ ფიქრობ რომ 8 წელია არავისთან ვყოფილვარ, ამას არც მე დავიჯერებ რომ შენ არავინ გყოლია და ეგრეთ სახეს ნუ იღებ. ქეთამ მთელი ძალით გასცხო სილა, მერე მეორეც მიაყოლა, მანამ ურტყავდა სახეშ სანამ კონსტანტინემ ორივე ხელი არ დაუჭრა და კედელზე არ მიაყენა. ქეთას ცრემლების გაჩერება აღარ შეეძლო, რო არ ეტირა გული გაუსკდებოდა.
–რა გატირებს?
–მტკივა, ხელები. გამიშვი ვეღარ ვითმენ. ცადა ცრემლების გამართლება.
–ბოდიში ისე უთხრა თვალები არ მოუშრებია, ხელები შეუშვა.
–ბოლომდე გამიშვი.
–არ მინდა. ხმააკანკალებულმა უთხრა კონსტანტინემ.
–არ უნდა მეთქვა ქეთა მაპატიე.
–კარგი გაპატიე ოღონდ გამეცალე, უნდა გავიდე, შენი ყოფნაც და არ ყოფნაც ერთნაირად მტანჯავს.ლევანი იქვე იდგა სალომესთან ერთად პატარა გამოწერეს. სალომეს უთხრა ცოტა ხანი დამელოდეო თვითონ კი კონსტანტინეს მიეჭრა.
–შენ დებილი ხარ გეფიცები.
–ახლა არ მაქვს ლევან მაგის თავი.
–ქეთას როგორ უბედავ ეგრე ლაპარაკს. ბრმა და იდიოტი ხარ, ვერ ხედავ როგორ უყვარხარ.
–ვერა
–როგორ ფიქრობ რატო არ გათხოვდა? ნუთუ გგონია არავის უყვარს და არავინ ცდილობს მის ცელშ ჩაგდებას. შენგან განსხვავებით მე 8 წელიწადია ვხედავ შენ გამო როგორ იტანჯება, არავის არ იკარებს გვერდით, იცი მე ყოველთვის ვგრძნობდი როცა ვნახულობდი უნდოდა რამე მოესმინა ჩემგან შენზე, მაგრამ მე თვითონ რა ვიცოდი არაფერი სად ეგდე. მარტო ერთი რამ ვიცი შენ ამ გოგოს არ იმსახურებ. კონსტანტინემ უხმოდ კააღო კაბინეტის კარი და შევიდა, ფეხზე ვეღარ იდგა და მაგიდასთან ჩაიკეცა.
–ქეთა როგორ ხარ? კითხა კონსტანტინემ იმ დღეს მორიგეობისას.
–რაა? არ გისმენდი დაბნეულად უთხრა.
–კარგად ხარ? კონსტანტინემ წარბები შეკრა და შუბლზე ხელი დაადო.
–ქეთა მაღალი სიცხე გაქვს, თუ გინდა წადი მე შეგცვლი.
–გამივლის წამალი უკვე დავლიე. კონსტანტინემ ხელი მოკიდა და კაბინეტში შეიყვანა.
–სულ კანკალებ, ქეთა კარგად ხარ? აკანკალებული ხმით კითხა.
–არ გიხდება მოჩვენებითი მზრუნველობა. უნდა გავიდე.
–რა? რა მოჩვენებითი მზრუნველობა კარგი რა.
–შენგან ამასაც რომ ვიღებ მადლობელი ვარ. 8 წელია არაფერი გიკითხია, არც გახსოვდა ალბათ ჩემი არსებობა.
–საიდან მიტანე.
–რომ გცოდნოდა, რომ დაინტერესებულიყავი როგორ ვიყავი დღეს იმას არ მეტყოდი რაც მითხარი. შენთვის თურმე დაუჯერებელი ყოფილა რომ სხვასთან არ ვყოფილიყავი, ამაზე ჩაიცინა სიმწრისგან ქეთამ, მაგრამ შენ რას გერჩი მეთვითნ არ მესმის ჩემი თავის. მოგონებებით ვცხოვრობდი იდიოტივით. კონსტანტინემ მთელი ძალით მიიკრო.
–გამიშვი.
–მომეხვიე ქეთა გთხოვ, კონსტანტინეს ცრემლები მოდიოდა და ქეთა სისველეს კისერზე გრძნობდა. ქეთა ვერ ი