გრძნობით დანახული მეორე მხარე... 4

ქეთა გაოგნებული იყო, იმით რაც კონსტანტინესგან მოისმინა, ყველაფერი თავში აერია. პალატიდან რო გამოვიდა კონსტანტინე მამამის ზურას ელაპარაკებოდა.
–მე რა ვიცი სად აგდია.
–კონსტანტინე გთხოვ იქნებ როგორმე ვიპოვოთ გიორგი? სადმე შარში არ გაეხვეს.
–ფეხზე ეგ შენი გიორგი. მე ეგ 8 წელია არ მინახავს და არც მინდა ვნახო. რით ვერ გაიგე ეგ მოკვდა ჩემთვის. შემეშვით რა. და გიჟვივით გავარდა. ზურა ნერვიულად ისვამდა თავზე ხელს. ქეთას სიცხემ უფრო აუწია, და აკანკალებდა. კონსტანტინეს კაბინეტში შევიდა რომ ეთქვა მიდიოდა, უკვე ცუდად იყო. რო შევიდა კაბინეტი ცარიელი იყო. ყველა ნივთი წაღებული ქონდა კონსტანტინეს, ქეთას ფეხები მოეკვეთა. ისევ წავიდა. მერე ნაგვის ურნაშ ბეჭედი დაინახა სასწრაფოდ მივიდა და აიღო, რო დახედა ხმამაღალი ტირილი წასკდა. მისი ბეჭედი იყო, მისი და კონსტანტინეს ჯვრისწერის, ზედ ეწერა „სულ გახსოვდეს რომ მიყვარხარ“ ქეთა მიხვდა რომ კონსტანტინე საშნლად იქნებოდა გაბრაზებული ქეთამ ბეჭედი რო ვერ იცნო, ან როგორ უნდა ეცნო გარედან ყველა ერთნაირია, არა უნდა მიმხვდარიყო და ეს წყინდა კონსტანტინეს. ოთახშ გიგა შემოვიდა.
–ქეთა როგორ ხარ? კონსტანტინე წავიდა და მე დამტოვა მორიგედ.
–სად წავიდა? ძლივს თქვა ქეთამ
–კლინიკიდან წავიდა განცხადება დაწერა, მგონი გერმანიაშ ბრუნდება. საშნლად იყო რამე ხო არ იცი რა დაემართა? ქეთა გიჟივით გამოვარდა და ტელეფონზე დაურეკა კონსტანტინეს. გამორთული ქონდა. სახლშ მიაკითხა, მაგრამ იქ არ მისულა კონსტანტინე, საშნლად ანერვიულდა. ლევანს დაურეკა, ლევანმა ახლა ჩემთან იყო და ამ წამს გავიდაო. ბილეთი იყიდა და ხვალე გერმანიაშ მიდისო.
–ახლა არ იცი სად არის?
–არა ქეთა.
–თუ დაგირეკა უთხარი რომ დამელაპარაკოს გთხოვ ლევან. ქეთა სახლშ ძლივს შევიდა მდივანზე მოწყვეტით დაეშვა, ვეღარაფერზე ფიქრობდა, კალიცო ეჭირა ხელშ და ატრიალებდა. რატომღაც კითხვა მოუნდა ბიბლიოთეკაშ შევიდა და ცვაიგის „უცნობი ქალის წერილი“ გადმოიღო. ყოველთვის ფიქრობდა რომ ამ წიგნშ ქალი ავადმყოფურად იყო შეყვარებულიდა ახლა მისი ესმოდა, ესმოდა რომ როცა გიყვარს მაშნ ყველაფრის გაკეთება შეგიძლია. ქიგნში ძველი ქაღალდის ნაგლეჯი იპოვა. გადმოატრიალა და მიხვდა რომ კონსტანტინეს წერილი იყო 8 წლის წინ დაწერილი. ხელები უკანკალებდა და ისე კითხულობდა.
‘არც კი ვიცი რამ გამაბედინა ამ წერილის ამ წიგნშ ჩადება, მაგრამ თუ ოდესმე მოგინდება ხელახლა ამ წიგნის წაკითხვა, მაშნ შეძლებ რომ მაპატიო. ახლა შენ სახლშ შემოვიპარე, გერმანიაშ მივდივარ, აქ ვეღარ დავრჩები, ვიცი დაგკარგე ამას მაშინ მივხვდი ექიმმა რო მითხრა რომ მუცელი მოგეშალა, მაპატიე ლიკა მართლა ჩემი ცოლია, მაგრამ გეფიცები ეს არაფერს ნიშნავს გერმანიაში დავქორწილდით მთვრალი ვიყავი, იქამდე სანამ შენ გაგიცნობდი ყველაფერი ჩემთვის სულ ერთი იყო, შენ მე ჩემი თავი მაპოვნინე. მეგონა განქორწინებას მალე მივიღებდი და აღარ გითხარი.
არ ვიცი როგორ ვიცხოვრო, სულ ცარიელი ვარ. მინდა იცოდე რომ ყოველ დღე სანამ თვალს გავახელ მანამდე უკვე მეცოდინება რომ უბედური ვარ, შენგან შორს მომიწევს ყოფნა და ეს მომკლავს. როგორ მიყვარხარ ქეთა რო იცოდე, ჯანდაბა არეულად ვლაპარაკობ. თუ ოდესმე დავბრუნდები იცოდე რომ მხოლოდ შენთვის, არ ვიცი როდის შევძლებ გავბედო შენთან შეხვედრა, შეიძლება ვერც ვერასდროს. მარტო ერთი რამ ვიცი, მწამს, მწამს, მწამს მხოლოდ შენი სიყვარულის მწამს. ხანდახან გინდა ის ტკივილი რასაც გრძნობ გამოხატო დაწერო, და როცა ამას იწყებ ხვდები რომ სისულელეა ვერც ერთი სიტყვა ვერ მივა იმ ტკივილთან რასაც განიცდი. გეფიცები სანამ შენგან არ ვიგრძნობ რომ ისევ გიყვარვარ, მე არასდროს გაგრძნობინებ.
ნიკაა, ნიკა ყვიროდა ქეთა.
–რა იყო? ქეთა კარგად ხარ?
–არა ნიკა, არა ცუდად, ვაიმე ძალიან მიყვარს, მოვკვდები რო წავიდეს.
–კონსტანტინე?
–ხო, აბა ვინ, მიდის გესმის, მიდის.
–მერე წამო ეს ყველაფერი იმას უთხარი მე ისედაც ვიცი, უფრო სწორად ვხედავ.
–არ ვიცი სად არის, რა ვქნა?
–აეროპორტშ დავხვდეთ როცა წასვლას დააპირებს, თუ გინდა მოგატაცებინებ გაიცინა ნიკამ. ჯერ სოფლის სახლშ დავმალოთ მერე თვითონ გადაწყვეტს დარჩება თუ არა. ქეთას სიცილი წაასკდა.
–მასხარა ხარ ნიკა.
დილით ქეთა სამსახურშ ადრე მივიდა იმის იმედით კონსტანტინე გამოჩნდებოდა, ტელეფონი ისევ გამორთული ქონდა, ლევანმაც არაფერი იცოდა. საღამოზე ლევანმა გახარებულმა დაურეკა ქეთას დღეს საღამოს ბარში ვიქნებით კონსტანტინე უნდა გავაცილოთო. ქეთა გამოიპრანჭა და ბარში წავიდა. რო შევიდა კონსტანტინე მღეროდა, რო დაამთავრეს დაბლა ჩამოვიდა და ბართან დაჯდა. ვიღაც გოგო მიუჯდა და საუბარი გაუბა. ქეთა სიცილით მივიდა .
–უკაცრავად ჩემ ქმართან მარტო დამტოვეთ, უხეშად უთხრა გამომწვევად ჩაცმულ გოგოს.
–არა მგონია ცოლი იყოთ, არ შეეპუა ქერათმიანი.
–რატო ვითომ, ქეტას ხასიათ გამოუკეთდა.
–ბეჭედი არ უკეთია, თვალი ჩაუკრა ქერამ.
–იცი ჩვენ კლინიკაშ კარგი თვალის ექიმები გვყავს, თუ გნებავთ მობრძანდით. ქეტამ კონსტანტინეს მარჯვენა ხელი აიღო და ქერას აჩვენა მასზე ბეჭედი. როცა ქერა უკმაყოფილო სახით გავიდა, კონსტანტინემ ბეჭედი მოიძრო და სასწრაფოდ დახედა.
–ვეცდები როგორმე გაპატიო ბეჭედი რომ მოისროლე, თვალი ჩაუკრა ქეთამ.
–რაღა მომკლავს ქეთევან გაეღიმა კონსტანტინეს. ქეთა გულზე მიეკრო.
–ბუტია ბავშვივით იქცევი. როგორ მოისროლე ჩემი ბეჭედი ვერ გაპატიებ, პატარა ბავშვივით ჩაღუნა თავი.
–შენი სად არის ქეთევან ძალიან მაინტერესებს, წარბები აწკიპა კონსტანტინემ.
–დავკარგე, დამნაშავესავით შეხედა კონსტანტინეს. ავარიის დღეს დავკარგე. ახალი მიყიდე, ეშმაკურად შეხედა.
–მივდივარ ქეთა.
–მე არ მინდა წახვიდე, ძალიან მიყვარხარ. კონსტანტინემ გაუღიმა, მერე სახე გაუმკაცრდა.
–ერთი წამი მალე მოვალ ქეთა. და გასასვლელისკენ წავიდა სადაც გიორგი დალანდა ქეთამ.
–აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?
–კონსტანტინე ბოდიში, ფეხზე ძლივს იდგა გიორგი, ეტყობოდა კაიფში იყო, უკან მეგობრები მოყვებოდნენ.. ქეთა კონსტანტინესთან მივიდა და მკლავზე მიეხუტა.
–დაჯექი იქით მალე მოვალ ქეთა. გიორგის ხელი მოკიდა და გარეთ გაათრია, მისი მეგობრებიც გაყვნენ.
–მამა გეძებს, და დაურეკე. რას გავხარ?
–8 წელია არ გინახივარ და ასე მეგებები?
–გგონია მეტს იმსახურებ, ცოცხალი რო ხარ არ გიკვირს? კონსტანტინე უყვიროდა და დასარტყმელად იწევდა. გიორგის მეგობრებმა, კონსტანტინეს ჩხუბი დაუწყეს, გიორგი ძლივს აწყნარებდა. კონსტანტინე მათ ურტყავდა თვითონაც რამდენიმე მძიმედ მოხვდა, ქეთა გარეთ გამოვარდა, ლევანიც გამოყვა.
–დაახვიეთ, გიორგი დამეკარგე შენი მეგობრებიანად, ღრიალებდა გაცოფებული კონსტანტინე. გიორგიმ რო ქეტა დაინახა მასთან მივიდა.
–ბოდიში ქეტა ქთხოვ.
–არ მიეკარო დაუღრიალა კონსტანტინემ. მალე პატრული მოვიდა და კონსტანტინე და სხვებიც წაიყვანეს. ქეთამ მხოლოდ ის მოასწრო რომ წამებით ჩახუტებოდა კონსტანტინეს.





სახლშ ტირილით მივიდა ქეთა. მთელი ღამე ვერ დაიძინა. ღამე სიმღერის ხმა გაიგონა თავიდან ეგონა ეჩვენებოდა, მერე ფანჯრიდან რო გაიხედა თვალებს არ უჯერებდა. კონსტანტინე დაბლა იდგა ბიჭებთან ერთად და სერენადას უმღეროდა. ქეთა გარეთ გავარდა. კონსტანტინეს სიცილი აუტყდა.
–მაპატიე გეხვეწები უბანალურესი ვარ! ეს თქვა და ბოლო ხმაზე გააგრძელა სიმღერა, უკვე ყვიროდა ამაზე ქეთა სიცილით იგუდებოდა. ნიკა გარეთ გამოვიდა.
–აუ კონსტანტინე ეს რა მაგარი აზრი მომაწოდე, ხვალე ერთი გოგოა თავს არ მანებებს უნდა ვუმღერო, ისე დაფრთხება ჩემ ხმაზე ცხოვრებაშ ხმას არ გამცემს, იცინოდა ნიკა.
–კონსტანტინე მთვრალი ხარ? კითხა ქეთამ
–თანაც მაგარი, აბა ისე სერენადას რა მამღერებდა, ჯანდაბა ქეთა რა მიქენი მე და სერენადა, სიცილით უპასუხა კონსტანტინემ. ისე სასაცილოდ იყურებოდა და ბარბაცებდა ქეთას ეღიმებოდა.
–მე მომწონს, ქეთამ გაიცინა.
–მაშნ ყოველდღე მოგიწევს ჩემი სიმღერის ატანა. 8 წელია არ მიმღერია, ქეთა მიხვდა კონსტანტინეს ეს ბოლო სიტყვები წამოცდა. თვალები დაუსევდიანდა.
–არ შემოხვალთ, ნიკამ შემოიპატიჟა, ცოტა კიდე გადავკრათ, ნიკამ თვალები მოჭუტა.
–არა მადლობა ნიკა.
–მოიცადე ნიკამ ბიჭები სახლშ შეიყვანა, შენ თუ გინდა წადი სიცილით უპასუხა კონსტანტინეს. კონსტანტინემ ქეთა მიიხუტა
–მაპატიე, მთვრალი ვარ.
–გიხდება. საყვარელი ხარ.
–მომენატრე ქეთა. და თავისკენ მიიზიდა
–მეც კონსტანტინე, ძალიან. კონსტანტინე დიდ ხანს კოცნიდა ვნებიანად.
–შენ აღარ ეწევი?
–ნწუ, თუჩები სასაცილოდ მოწკუპა კონსტანტინემ.
–მაოცებ. მეგონა სიგარეტის გარეშე ვერ გაჩერდები.
–ეგ არაფერია იმასთან შედარებით შენ რომ მოგშრდი.
–ქეთა სამსახურში თვალებგაბრწყინებული მივიდა, კონსტანტინე იქ დახვდა ბორჯომით ხელში. დაეჯღანა და საოპერაციოში შევიდა.
–ქეთო გცალია? რამდენიმე საათის შემდეგ კონსტანტინემ თავი შეყო ქეთას კაბინეტში. ქეთას ესიამოვნა ქეთო რო დაუძახა.
–კი შემო კოსტალა. ცოტა ხანში ოპერაციაზე უნდა შევიდე.
–საღამოს ხო წამოხვალ, გეპატიჟები.
–სად? ეშმაკურად გაუცინა.
–იქ.
–სად? ვერ გავიგე.
–სადაც შენ გინდა. ახლა რაღაც ანალიზებს ველოდები და რო გავთავისუფლდები მითხარი სადავ გინდა წავიდეთ.
–რა ანალიზებს?
–არაფერს ისეთს, ჰააააა?
–კარგი მოვიფიქრებ. მცხეთაში?
–ახლა არ მითხრა ხინკალი მინდაო გაეცინა კონსტანტინეს.
–არა, რა ხინკალი, სვეტიცხოველში და მერე შენ სადაც გინდა, სასაცილოდ დაიღრიჯა ქეთა.
–კარგი, კარგი აზრია. წავედი ახლა, ხო იმ ლევანს უთხარი ნუ გეკურკულება თორემ შემომაკვდება. თუ გინდა მე ვეტყვი?
–კარგი დაანებე თავი, მე არ ვაქცევ ყურადღებას. ნუ ეჭვიანობ, ქეთამ გაიცინა.
–ეგღა მაკლია, კონსტანტინემ ბორჯომი მოსვა და სიცილით გავიდა. რამდენიმე საათში ქეთა წასასვლელად მოემზადა, კონსტანტინეს მესიჯი რო მოუვიდა.
–ბოდიში რაღაც საქმე გამომიჩნდა, ხვალე დაგელაპარაკები. ქეთას საშინლად არ ესიამოვნა, მაგრამ არაფერი მიწერა. მეორე დღეს კაბინეტშ რო შევიდა კონსტანტინე ძირს იჯდა და პაციენტის საბუთებს გულმოდგინებით და სახეარეული ათვალიერებდა.
–გამარჯობა კონსტანტინე.
–გამარჯობა, ქეთა ახლა არ მცალია შესვენებაზე დაგელაპარაკები. ისე უთხრა ზედაც არ შეუხედავს. ქეთამ კარები უხმოდ გამოიხურა, ბრაზისგან გაცოფებული იყო.
–რა გჭირს?
–დაჯექი, ყავას დალევ?
–არა, მითხარი რა დაგემართა.
–არაფერი ქეტა, მე უნდა წავიდე.
–რა? სად უნდა წახვიდე?
–ქეთა ჯობს ყველაფერი ისე დავტოვოთ როგორც არის. კონსტანტინემ ბეჭედი მოიხსნა და გაოგნებულ ქეთას წინ დაუდო.
–კონსტანტინე გაგიჟდი?
–მეჩქარება.
–რატო ართულებ ყველაფერს? მე შენ მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ, უშენოდ არ მინდა სიცოცხლე.
–ქეთა, გაჩერდი, შენ ართულებ.
–რაა?, კონსტანტინე ვიცი რომ შენც გიყვარვარ.
–მაგას რა მნიშვნელობ ააქვს.
–მე შენი წერილი წავიკითხე. კონსტანტინემ სწრაფად შეხედა, თვალები დანისლული ქონდა.
–ეგ 8 წლის წინ დავწერე, ნორმალურად აღარც მახსოვს. კარგი წავედი. ქეთა გაოგნებული იყო, უკვე ტირილიც აღარ შეეძლო.






თავზარდაცემული დაბრუნდა კლინიკაშ როცა დაინახა გიორგის საკაცით მოარბენინებდნენ, პირიდან დუჟი გადმოდიოდა და საკაცეზე კანკალებდა.
–გიგა რა მოხდა?
–ნარკოტიკების ჭარბი მოხმარებაა. სასწრაფოდ რეანიმაციაში მიგვყავს, ჩქარა წამოდი ქეთა.
–ახლავე, კონსტანტინემ იცის?
–არა ჯერ, ეტყვიან მალე ექთანი გავგზავნე.
–ჩქარა შეიძლება დაიღუპოს, ყვიროდა ქეთა.
რენიმაციიდან რო გამოვიდნენ, სახეწაშლილი კონსტანტინე იდგა.
–როგორ არის ქეთა?
–კარგად კონსტანტინე, მალე შეგეძლება შესვლა. ჯერ უგონოდაა.
–მადლობა ქეთა. კონსტანტინემ ჩაიბურტყუნა. ქეთა გიორგისთან შევიდა უნდა დაეხედა, პალატაში იქვე პატარა ოთახი იყო და იქ გავიდა ანტიბიოტიკების გამოსატანად, როცა პალატაშ კონსტანტინე შემოვიდა. ფრთხილად აიღო გიორგის ხელი, მერე შუბლზე აკოცა. მალე გიორგიმ თვალი გაახილა, ქეთა ხმას არ იღებდა რცხვენოდა მაგრამ აინტერესებდა მათ ლაპარაკი.
–ჰეიი, გიო როგორ ხარ? ნაზად უთხრა კონსტანტინემ შუბლზე ხელი დაადო, სიცხის გასაგებად.
–მაპატიე კოსტალა.
–შენ თავს სთხოვე პატიება, რა გჭირს ბიჭო სიცოცხლეს რას უშვები.
–მე მაგის პატიებას არ გთხოვ, მაპატიე 8 წლის წინ რაც გავაკეთე. კონსტანტინემ თავი ჩაღუნა. როცა დაგინახე ქეთას როგორ უყურებდი მაშნვე მივხვდი რო ძალიან გიყვარდა.
–არ გინდა გიორგი.
–დამაცადე კოსტალა. 8 წელია არ მაძლევ შესაძლებლობას დაგელაპარაკო, ვიცი შენგან მეტის ღირსი ვარ, ცხოვრება დაგინგრიე შვილი მოგიკალი და ქეთასაც დაგაშორე. მაშინ არ მიფიქრია ასეთ შედეგზე უბრალოდ მინდოდა გამებრაზებინე.
–გიორგი გეხვეწები, დაივიწყე და მეც ნუ მახსენებ. ქეთა ცრემლებს ძლივს იკავებდა.
–მე არ მინდა სიცოცხლე.
–გაჩუმდი გიორგი ვერ ხარ? ვერ წარმოიდგენ რა მნიშვნელოვანია სიცოცხლე ყოველი წამი უნდა დააფასო. ყოველი გათენებული დღე სასწაულია.
–მკვლელი დავიბადე.
–გაჩუმდი დაიღრიალა კონსტანტინემ.
–დედა მე მოვკალი, მე რო არ გავჩენილიყავი იციცხლებდა, შვილი მოგიკალი, რამ გამაბოროტა არ ვიცი, უბრალოდ მამას თვალებშ ყოველთვის ვატყობდი რომ მადანაშაულებდა დედას სიკვდილის გამო. ამან გამაბოროტა მინდოდა ყველანი ისე დატანჯულიყავით როგორც მე. კონსტანტინე გაქვავებული იდგა.
–და მეც მატყობდი? ძლივს ამოილუღლუღა.
–ვიცი არ გინდოდა შეგემჩნია კოსტალა, მაგრამ დედა გენატრებოდა და ამიტომ სულ გამირბოდი რომ არაფერი გეგრძნობინებინა, მეკი შენით ვამაყობდი, სულ მინდოდა უფროს ძმას ჩემთვის კლასშ შემოეკითხა, ფეღბურთი შენთან ერთად მეთამაშა. კონსტანტინე ტიროდა. ახლა სიცოცხლე არ მინდა.
–გიორგი დედამ შენ სიცოცხლე საკუთარი სიცოცხლის ფასად გაჩუქა. მახსოვს მისი ყვირილი სამშბიაროში რო წაიყვანეს რომ ყველაფრის ფასად ნაყოფი გადაერჩინათ. ეს მისი არჩევანი იყო. მას უნდოდა გესუნთქა და გეცოცხლა. ხვდები მაინც რას აკეთებ? აკანკალებული ხმით ელაპარაკებოდა კონსტანტინე. ქეთა ფეხზე ძლივსღა იდგა. გიორგის მალე ჩაეძნა. კონსტანტინე ხმამაღლა ტიროდა თან გიორგის ხელი ეჭირა. ქეთა შეძრა ამ სანახაობამ. კონსტანტინე იმერორებდა
–მაპატიე დედა, მაპატიე, შენი მრცხვენია ტიროდა კონსტანტინე. ამ დროს პალატაში მოძღვარი შემოვიდა. კონსტანტინე წამოხტა.
–მამა ალექსანდრე, ძლივს ამოილუღლუღა. მამაო მკაცრად უყურებდა, შეუვალი მზერა ქონდა.
–მიხარია შენი ნახვა კონსტანტინე, დინჯად დაიწყო.
–მაპატიე მამაო, რამდენი წელია არ მინახიხართ. ქეთა ყურებს არ უჯერებდა, ის ურწმუნო კონსტანტინე სადღაც გამქრალიყო.
–მერე რატო? მე არსად წავსულვარ? შენ აღარ მოსულხარ ფეხის ამბის მერე, გავიგე რწმენა დაგიკარგავს, მეგონა ოდესმე მოხვიდოდი, მაგრამ ხედავ ამდენი წელი გავიდა და ისევ მე მოგაკითხე.
–მეშნოდა შენთან მოსვლის, მაშნ ჩმთვის უფრო ადვილი იყო ღმერთზე გაბრაზებით გადამეტანა ფეხის ამბავი, შენ კი ამის საშალებას არ მომცემდი.
–კოსტალა, კოსტალა, როგორ მომენატრე. ასე როგორ დამეკარგე. კონსტანტინე მივიდა და ჯვარზე ემთხვია, მამაომ თავზე ხელი დაადო და დალოცა.
–შემინდე მამაო, არ ვიცი რა ვქნა. საკუთარი თავი მძულს, ჩემ ძმას გამოვეჯიბრე, პატარა ძმას, 8 წელია ხმა არ გამიცია. ნახეთ რა დღეშია.
–ხო ვიცი შენი ამბები, რწმენა არ უნდა დაკარგო, განსაცდელი უნდა გადალახო არ უნდა გაექცე.
–მამაო ჯვარი უნდა ავიყარო. ქეთას თავისი გულის ხმა ესმოდა, ცრემლები დაუდევრად მოდიოდნენ თვალებიდან.
–რატო აღარ გიყვარს?
–სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს.
–იმას?
–იმასაც.
–აბა რატო გინდა კოსტალა?
–არ მინდა დავტანჯო, ჯობს ჩემზე გაბრაზებული იყოს ვიდრე დარდობდეს.
–ვერ გავიგე?
–ვკვდები. ქეთა ჩაიკეცა, გასროლასავით გაისმა კონსტანტინეს სიტყვები.
–გული ნებისმიერ წამს შეიძება გამისკდეს, ცუდ დღეშია, გუშინ გავიგე,ანალიზები გავიკეთე, მერე კარდიოგრამა და გადანერგვა მჭირდება. ჯანდაბა მგონია რო ზემოდ ისევ დამცინის. გეფიცები 3 დღის წინ ეს რო გამეგო შეიძება სიხარულით მეფრინა ან მთელი ამ 8 წლის განმავლობაში, მაგრამ მაშინ გავიგე როცა სიცოცხლე ყველაზე მეტად მინდოდა. კონსტანტინე მამაოს ფეხებთან იჯდა და მამა ალექსანდრე თავზე ხელს უსვავდა.
–მრცხვენია რო ვტირივარ.
–კარგი რა მეფეებიც ტიროდნენ თავიანთ მოძღვრებთან. მერე გადანერგვა რთულია?
–არა ოპერაცია, არც ისე რთულია, მაგრამ დონორის შოვნა თითქმის შეუძლებელი თან არ ვიცი, რამდენ ხანს გამიძლებს ,ნებისმიერ წამს შეიძება გასკდეს, სამსახურსაც თავსვანებებ სტრესი არ შეიძლება და ოპერაციებს ვერ გავაკეთებ.
–ის რაც შეუძლებელია ადამიანებისთვის, ღმერთისთვის შესაძლებელია. გახსოვდეს კოსტალა. რწმენით ყველაფერი შესაძლებელია. მამაოს ეტყობოდა როგორ ანერვიულდა.
–დამლოცე მამაო. ქეთას ეგონა მთელი შენობა ტრიალებდა, სასოწარკვეთილებისგან უნდოდა ეყვირა. მაგრამ ხმას ვერ იღებდა დაელოდა როდის გავიდოდნენ და მერე გალასლასდა პალატიდან, ძლივს დადიოდა, კედელს ეჭდებოდა რო არ წაქცეულიყო. ეს იყო ყველაზე საშინელი ახსნა კონსტანტინეს საქციელისა, მაგრამ ეს ძალასაც აძლევდა ქეთას რომ ებრძოლა. ფეხზე ძლივს იდგა, ცრემლები თავისით მოედინებოდა.
–ქეთა რა გჭირს, გაფითრებულმა კითხა კონსტანტინემ. კარგად ხარ? ქეთა ფეხზე ვერ იდგა, გული მისდიოდა. კონსტანტინემ ხელშ აიყვანა და ცარიელ პალატაშ შეიყვანა.
–გადასხმას დაგიყენებ, ცოტა სიცხეც გაქ. რა მოხდა?
–არაფერი,კარგად ვარ. ქეთას არ უნდოდა კონსტანტინეს გაეგო რომ ეს ყველაფერი მოისმინა. ცოტას ვჭამ ამ ბოლო დროს და ალბათ მაგის ბრალია.
–ისე გშია ტირიხარ? კონსტანტინემ გაუღიმა. ქეთას გაეცინა.
–შენ გამო ვტირივარ, კონსტანტინეს სახე ეცვალა. არ მინდა გერმანიაში წახვიდე.
–დამიჯერე ასე უკეთესია ორივესთის. ქეთამ აღარაფერი უპასუხა კონსტანტინე რომ არ მიმხვდარიყო.








.–მე გავალ ქეთევან, სხვა ექიმს დავუძახებ და მოგხედავს. უნდა ჭამო ხო სედავ როგორ გახდი.
–არ მინდა სხვა ექიმი, მოდი აქ დაწექი, ქეთა მიიწია და ცარიელ ადგილას ხელით ანიშნა.
–კარგი რა სირცხვილი, პაციენტს ექიმი ასე არ უნდა აწუხებდეს, და გაიცინა.. ქეთა წამოდგა, პალატის კარი ჩაკეტა და ფარდები გაწია. მერე კონსტანტინესთან მივიდა და მხურვალედ აკოცა.
–ქეთა არ გინდა, ჯობს გავიდე, კონსტანტინე თავს ძლივს იკავებდა.
–რატო არ გინდა დღევანდელი დღით იცხოვრო? იცი რატო შემიყვარდი, ყოველთვის იმას აკეთებდი რაც გინდოდა და არაფერზე ფიქრობდი. ახლა ხომ ვიცი გინდა მომეფერო, რატომ ეწინააღმდეგები შენ თავს. შევთანხმდეთ რომ არაფერზე ვიფიქრებთ, აწმყოთი ვიცხოვრებთ, შენ ვერც წარმოიდგენ შენთან გატარებული ყოველი წამი რამხელა ბედნიერებაა ჩემთვის. კონსტანტინემ წელზე ხელი შემოხვია და საწოლზე დააწვინა. ქეთას კონსტანტინეს გულზე ედო თავი და მის ხმას უსმენდა.
–ქეთა ასე არ უნდა მოვქცეულიყავით. დაიწყო კონსტანტინემ. ახლა წასვლა უფრო გამიჭირდება.
–თანაც ძალიან, გაიცინა ქეთამ
–რა?
–არსად წახვალ, ან წავალთ ან ვრჩებით. კოსტალა აღარ გვინდა ამაზე ლაპარაკი.
–არ მინდა უფრო დაგტანჯო ქეთო.
–დამიჯერე თუ წახვალ უფრო დავიტანჯები. ხო გითხარი ბეჭედი დავკარგე მეთქი რატო არ მყიდულობ ახალს? ახედა ქეთამ. კონსტანტინეს გაეცინა.
–ძალიან მომანატრე ქეთო, ვერ წარნოიდგენ ისე, კონსტანტინემ ქეთა სსურნელი ხარბად შეისუნთქა. ქეთა ტირილისგან თავს ვერ იკავებდა, ვერც ეუბნებოდა რომ იცოდა, ყველაფერი და გაიგონა. ქეთა რო კაბინეტშ შევიდა შოკოლადები დახვდა წარწერით
–შენი ექიმი კონსტანტინესგან. ქეთას გაეღიმა. პირი ვერ დააკარა ისე ნერვიულობდა. გიორგის პალატაშ შევიდა.
–ქეთა, ბოდიშ მინდა მოგიხადო, ყველაფრისთვის ჩემი ბრალია, დაიწყო გიორგიმ.
–არ ინერვიულო გიორგი უკვე გაპატიე, ქეთამ თბილად გაუღიმა. და თავზე ხელი გადაუსვა, ამ დროს კონსტანტინე შემოვიდა არ ელოდა, გაშეშებული იდგა გიორგი და ქეთა თბილად უღიმოდნენ. კონსტანტინე ახლოს მივიდა და ქეთას მოეხვია. –მადლობა რომ ასეთი კარგი ხარ ქეთო, ჩაჩრჩულა.
–ეს ვისი პასუხებია კონსტანტინე? გაოგნებული ეკითხებოდა გიგა, როცა კონსტანტინე მის კაბინეტშ იყო შესული და თავის გულის მდგომარეობას აჩვენებდა.
–ჩემია გიგა.
–რაა? გიგა გაოგნებული იყო, ხვდები რას ნიშნავს? საშნელი მდგომარეობა გაქვს? აქამდე როგორ მიიყვანე საქმე, როგორ ვერ მიხვდი?
–ძიძასავით ნუ მელაპარაკები, შენთან ისე მოვედი როგორც ექიმთან.
–მერე ქეთასაც ვაჩვენოთ.
–გააფრინე დაიღრიალა კონსტანტინემ, არ გაბედო, არავის უთხრა გესმის.
–კარგი, მაგრამ შენც ხვდები რომ ყოველგვარი სტრესი, ნერვიულობა, უნდა გადადო გვერძე. მანქანითაც არ იარო, თბილისში ხო იცი როგორ დადიან. ჯობს სახლშ დაწვე, ტელევიზორს უყურო ხოლმე, სუფთა ჰაერზე უნდა იარო ხშრად.
–შენ რა გინდა მოვკვდე მანამდე ვიდრე მართლა მოვკვდები? სახლშ დავჯდე, გაეცინა კონსტანტინეს. ქსოვაც ხო არ დავიწყო?
–კონსტანტინე!!! დაუყვირა გიგამ.
–მაპატიე გიგა ვიცი მეც ვხვდები თითქმის არ არის შანსი გადარჩენის, დროის წელვის პროცესია. ბევრჯერ მითქვამს პაციენტისთვის, თქვენ არ ინერვიულოდ ტექნიკა მუდამ ვითარდება, მთავარია ცოტაც გაუძლოდ და მსგავსი სისულელეები..ახლა მაგას საკუთარ თავს ვეუბნები, მაგრამ იმასაც ვხვდები რომ ეს მხოლოდ ზემოდ, ღმერთზეა დამოკიდებული. გიგას თვალები აუწყლიანდა.
–დონორზე რა უნდა ვქნათ?
–გერმანიაშიც დავრეკე, აქაც რო გამოჩნდება დონორი ეცოდინებათ, ისე ვარ ნებისმიერ თანხას გადავიხდი, მაგრამ ხო იცი გულის დონორი თავი დაბლა ჩაღუნა. მერე კარისკენ გაიხედა და ქეთა დაინახა.
–დიდი ხანია აქ ხარ ქეთა? რამე გაიგონე? შეწუხებულმა კითხა.
–კი. ყველაფერი. ქეთა ოთახშ შემოვიდა. თვალები ცრემლიანი ქონდა, ცდილობდა არ წამოსვლოდა, კონსტანტინეს სახე დაეჩრდილა მისი თვალები რო დაინახა.მერე კონსტანტინეს პასუხებს დახედა, კარგად ვერ ხედავდა წყლიანი თვალები ქონდა და სწრაფად დაახამხამა, რომ თვალები გაეთავისუფლებინა, მაგრამ თვალები ისევ ცრემლებით აივსო. ასეთ შედეგს არ ელოდა, გულშ თავს ამხნევებდა, რო არ წაქცეულიყო, არც კონსტანტინეზე ემოქმედა ცუდად, უნდოდა ძლიერი ყოფილიყო, ისეთი სახე მიიღო თითქოს რიგთი პაციენტის კარდიოგრამას უყურებდა. კონსტანტინე უხმოდ ადგა და გარეთ გავიდა. ქეთა სახლშ სწრაფად წავიდა, ბარგი ჩაალაგა, ბევრი არაფერი იყო, მაგრამ მაინცმძიმე გამოვიდა და კონსტანტინესთან მივიდა. კონსტანტინეს ჯერ კიდევ სველი თმა ქონდა ახლაი გამოსული იყო აბაზანიდან.
–არ მომეხმარები ბარგის გადმოტანაში? გაუღიმა ქეთამ. რამდენიმე წამს კონსტანტინე გაოცებული უყურებდა სანამ ქეტამ ისევ არ გაუმორა, მომეხმარე რა მძიმეა. ბარგი რო აიტანეს კონსტანტინემ დაიწყო.
–ვერც კი ხვდები რაში გაყავი თავი ქეთა? ყოველ წუთს დაძაბული იქნები, ყოველ წამს მოგიწევს იმაზე ფიქრი ხომ ისევ ვსუნთქავ, ყოველ ღამე შიშით გაგეღვიძება ხო ისევ თბილი ვარ. არ მინდა რომ ასე დაგტანჯო გესმის?
–ხო ყოველ წუთს ყოველ წამს შენთან ვიქნები, ქეთა მოეხვია.
–არ მინდა შენი შეშინებული თვალების დანახვა, ნატანჯი ხმით თქვა კონსტანტინემ.
–თუ დააკვირდები ჩემ თვალებს სიყვარულს უფრო დაინახავ ვიდრე შიშს. მტკიცედ მოუჭრა ქეთამ. ცდილობდა ნერვიულობა და შიშ დაეფარა, ზღვარზე იყო საყვარელი ადამიანის დაკარგვის ზღვარზე და ამ დროს ადამიანი ყოველთვის პოულობს ძალას რომ ცხოვრება გააგრძელოს.






ქეთას ყოველი დღეც და ღამეც ჯოჯოხეთად ექცა, ყოველ წამს აკვირდებოდა კონსტანტინეს, ხომ კარგად იყო, ხომ სუნთქავდა, ცდილობდა მასთან ეს არ შეემჩნია. ღამე მის გულზე ედო თავი და ხმას ისმენდა, კონსტანტინეს გულის ხმა იყო ყველაზე საოცარი მუსიკა ქეთასთვის რაც შეიძლებოდა მოემინა, რადგან იცოდა, თუ ამ ხმას ვეღარ გაიგონებდა ცხოვრებაშ ვერასოდეს იქნებოდა ბედნიერი. კონსტანტინეს ჩახველებაზე ან ფერის დაკარგვაზე, 10 წლის სიცოცხლეს კარგავდა. მაგრამ ეს პერიოდი მაინც ყველაზე ბედნიერი იყო ქეთასთვის, შეეძლო მთელი დღე და ღამე ერთმანეთისთვის ეყურებინათ და მერე ამაზე კარგად ეცინათ. ხშირად სეირნობდნენ, ტაძარშიც დადიოდნენ ერთად. კონსტანტინე ლოცულობდა კიდევაც, მამა ალექსისთან ხშირად მიდიოდნენ. გიორგი მონასტერში იყო წასული რომ წამლისთვის თავი დაენებინებინა, როცა თბილისშ ჩამოდიოდა კონსტანტინესთან და ქეთასთან მიდიოდა, ერთად მხიარულობდნენ და იცინოდნენ. გიორგი ცდილობდა ის ტკივილი რაც კონსტანტინეს ავადმყოფობის გაგებით ქონდა არ შეემჩნია.
–ქეთა, ცხოვრება როგორი უცნაურია არა?
–რატო კოსტალა?
–რო მკითვონ შენ ცხოვრებაშ საუკეთესო პერიოდი როდის იყოო ამაზე ვუპასუხებ, მიუხედავად იმისა რომ სულ შიშში გვიწევს სიცოცხლე.
–ჩემთვისაც კონსტანტინე, ძალიან ბედნიერი ვარ. მჯერა რო ყველაფერი კარგად იქნება, ისედაც ბევრი ვიტანჯეთ.
–ჩემი სისულელეების გამო, დააყოლა კონსტანტინემ.
–კონსტანტინე რას ფიქრობ შვილი რო გვყოლოდა? კონსტანტინე გახევდა, სახეზე სიწითლემ გადაურბინა.
–არა, ქეთა გამორიცხულია შვილი არ მინდა. გეხვეწები ამაზე არ ვილაპარაკოთ. ქეთას გულშ რაღაც ჩაწყდა. უნდოდა კონსტანტინესთვის ეს ამბავი ეხარებინა, მაგრამ სიტყვები ტუჩებზე შეახმა.
–ქეთო მთელი ცხოვრება ვფიქრობ რომ მამა თუ ვიქნებოდი არასოდეს მამაჩემისნაირი, ეგ ბედნიერება ყველას არ აქვს, მაგრამ ახლა შვილი არ მინდა, არ მინდა რომ უჩემოდ გაიზარდოს, მე არ მიცნობდეს. ჩემი გესმის? ამ ქვეყნად მარტო ის მინდა შენთან და ჩვენ შვილებთან ერთად მამყოფა, დამანახა როგორ გეზრდება მუცელი, მაგრმ ახლა არა. მე არ ვიცი რა იქნება მომავალშ. შენ ხომ მითხარი რომ აწმყოთი გვეცხოვრა. ქეთას უნდოდა ეტირა.
–კონსტანტინე არ მომწონს ასე რო ლაპარაკობ, მინდა იმედით იყო და სიკვდილზე არ ფიქრობდე. ეს უთხრა და მოეხვია.
–როცა იცი რო სიკვდილთან ასე ახლოს ხარ სხვანაირად ფიქრობ, ყოველ წუთს და წამს აფასებ. ყოველ ამოსუნთქვას და დილით მზის ამოსვლა შენთვის სასწაული ხდება.
–ნუ ლაპარაკობ მასე კოსტალა, მე შენი ექიმი ვარ და გიკრძალავ, გაიცინა ქეთა,
–შენ ჩემი ექიმი კი არა ჩემი ცხოვრების აზრი ხარ. ნუ ექიმიც ხარ პრინციპში და დაეჯღანა. იმ საღამოს ბევრი ისეირნეს, ბევრი იცინეს, იყო მომენტები როცა სიკვდილი არც ახსოვდათ და მხიარულად დარბოდნენ ქუჩებში
–არააღიარე რო ჩოგბურთში გაჯობე, ენა გამოუყო ქეთამ და გაიქცა.
–როგორ გეკადრება, მაშნ ლევანი მიშლიდა ნერვებს და კონცენტრაცია ვერ მოვახდინე.
–ანუ ეჭვიანობდიი? გაეცინა ქეთას. საერთოდ არ გეტყობოდა.
–ხო რამდენჯერმე ბურთი რომ უხერხულ ადგილზე მოხვდა ლევანიკოს მართლა ჩემი მოუხერხებლობის ბრალი კი არ იყო, კონსტანტინე ქეთას გაეკიდა.
–შენ რა ეშმაკი ყოფილხარ, ოსკარი რატო არ გაქ მიკვირს, ვერაფერს შეგატყობდა ადამიანი. კონსტანტინე უცბათ გაჩერდა და მუხლებს დაეყრდნო.
–მაპატიე კონსტანტინე როგორ ხარ? მივარდა ქეთა. სახეზე ფერი არ ედო. იქვე სკამზე ჩამოსხდნენ. ქეთა ტიროდა უხმოდ. კონსტანტინემ ფეხები სკამზედააწყო და ქეთას თავი კალთაში ჩაუდო. ქეთა თმებზე ეფერებოდა. სავსე მთვარე იყო და ცა ვარსკვლავებით იყო მოჭედილი. თუმცა ეტყობოდა რომ მაინც იწვიმებდა.
–კარგია ქალი საჭესთან, ყურადღების გადასატანად კონსტანტინემ დაიწყო.
–ტაქსის მძღოლები სხვანაირად ფიქრობენ გაეცინა ქეთას.
–ჩემთვისაა კარგი, პატარა ბავშვივით დაგყავარ. კონსტანტინემ სიმღერა დაიწყო, ქეთაც აყვა, მალე უამრავმა ხალხმა მოიყარა თავი, ჯერ ვერც ერთი მიხვდა თვალები დახუჭული ქონდათ. მერე ხალხმა ხურდების დაყრა რო დაიწყეს კონსტანტინეს სიცილი აუტყდა.
–თუ ქუჩაშ სიმღერა დაიწყე, ყველას გონია რომ ფული უნდა გაჩუქოს.
–აბა რა უნდა იფიქრონ კოსტალა?
–რო გიჟი ხარ, რო სიცოცხლე გიხარია, რო უბრალოდ გინდა იმღერო იმიტო რო სიტყვებით ვერ ამბობ რას გრძნობ, რო შეყვარებული ხარ, რა ვიცი ბევრი რამ. მაგრამ ფულს გჩუქნიან მაინც. სახლშ რო მივიდნენ კონსტანტინე მაშინვე დაწვა, ჯერ წამლები დალია. ქეთაც მალე მიეხუტა, ისევ გულზე დაადო თავი. წვიმა დაიწყო საშნელი, გრუხუნი ისმოდა. ქეთას ცოტა შეეშნდა და უფრო მიეკრო კონსტანტინეს. კონსტანტინემ თავზე აკოცა.
შუა ღამეს გამოეღვიძა ქეთას, საწოლის ნაპირზე იყო თითქმის გადავარდნას, ჩაეღიმა ბავშვობაშ ეღვიძებოდა ხოლმე გადავარდნის პირას რო იყოდ, კონსტანტინესკენ მიიწია, საშნელი სიცივე იგრძნო. წვიმა ისევ თქაფუნობდა, საშნელი ხმა შემოდიოდა ფანჯრიდან, შემზარავად ეხეთქებოდა ფანჯრის მინებს. ცა ისევ ელავდა და გრუხუნებდა. თუმცა ქეთას ეს ხმები აღარ ესმოდა.