გრძნობით დანახული მეორე მხარე ... დასასრული

ქეთა გრძნობდა გაყინულ სხეულს, რომელიც გაშეშებული იწვა მის გვერდით. ქეთა ყვიროდა და ეხუტებოდა კონსტანტინეს, რომელიც უძრავად იწვა და არაფერი ესმოდა, ქეთა თმებზე ეფერებოდა და ხარბად ისუნთქავდა მის თმის ჯერ კიდევ შემორჩენილ სურნელს. ცხელი ცრემლები ეცემოდა ცივ სხეულს. ჯერ გონს ვერ მოვიდა ქეთა, ვერ წარმოეგინა, მთელი ამ ხნის განმავლობაში ეშინოდა, მაგრამ მაინც წარმოუდგენელი იყო კონსტანტინეს მკვდარი ნახვა. თითქოს ეს ყველაფერი ქეთას გონებისა და სხეულის გარეთ ხდებოდა იმდენად დაუჯერებელი იყო მისთვის.
-კონსტანტინე, ყვიროდა განწირული ხმით, გეხვეწები, გეხვეწები არ დამტოვო. ეს იყო ყვირილი არა იმის გამო რომ რამე გაეგებინებინა ცივი სხეულისთვის, უბრალოდ ტკივილისგან რომ არ გაგიჟებულიყო. თვალწინ კადრებივით გაურბინა ყველა ბედნიერმა წუთმა კოსტალასთან გატარებულმა და ეს წუთები თითქოს ამ მკვდარი სხეულივით გაიყინა. კოსტალა გევედრები გაახილე თვალები, ქეთამ შუქი აანთო და დაინახა გალურჯებული სხეული. კონსტანტინეს გრძელ ლამაზ თითებს ფერი დაეკარგად და გამხმარი ესვენა, კალიცო კი უცვლელად ეკეთა ლურჯ თითებს რაც უფრო მეთ შემზარაობას ძენდა სიკვდილს.
ქეთას ძალიან ბევრჯერ უნახავს მკვდარი, ბევრჯერ გადაურჩენია ადამიანი ამ საშინელებისგან, მაგრამ ამ დროს, ამ დროს ხომ კონსტანტინეს უყურებდა ვერ იჯერებდა რომ შეიძლებოდა ასე დაეკარგა ბედნიერება. ნუთუ ღმერთ ს შეეძლო ასე გაეწირა, მაშინ თავში ამოუტივტივდა კონსტანტინეს სიტყვები, როცა ქეთას უხსნიდა რატო აღარ წამდა, მას შემდეგ რაც ფეხბურთის თამაში აღარ შეეძლო „მხოლოდ მან ქეთა მხოლოდ მან იცოდა როგორ მიყვარდა თამაში და რას ნიშნავდა ფეხბურთი ჩემთვის“ ახლა ქეთა ფიქრობდა ამას ღმერთმა იცოდა მარტო როგორ უყვარდა კონსტანტინე და მაინც წაართვა. ქეთას ისეთი შეგრძნება ქონდა რომ სამყარო გაჩერდა, გაჩერდა როგორც კონსტანტინეს გული. ეგონა ამ სამყაროში მარტო დარჩა კონსტანტინეს მკვდარ სხეულთან ერთად და მეტი არავინ არსებობდა, როგორი შეცვლილი იყო კოსტალას კანი, რომლის შეხებაც ქეთას სიამოვნების ჟუანტელს უვლიდა, ახლა უხეში გამხმარი და ცივი სხეული იყო, რომელიც მალე მიწაში უნდა ჩაესვენებინათ, ამის წამიერ გახსენებაზეც კი ქეთა ჭკუიდან ლამის შეშლილიყო, უკვე კანკალებდა, მეზობლებმა მალე გაიგეს ქეთას ხმა და სახლში დააკაკუნეს, ქეტამ ძლივს გაუღო, თითქოს ფეხები არ ემორჩილებოდა. დიდხანს ცდილობდა ნათელა დეიდა ქეთას კონსტანტინეს სხეულისგან მოშორებას, მაგრამ არაფერი გამოდიოდა, ქეთას სიმწრისგან ოფლი ასხავდა, კანკალებდა, ნათელა დეიდამ წამალი მოუტანა, რომ როგორმე დაემშვიდებინე. ქეთა ყვიროდა რო წამალს ვერ დალევდა ფეხმძიმედ იყო, მხოლოდ ამაზე ფიქრი აძლევდა ძალას რომ როგორმე გონება შეენარჩუნებინა. როცა კონსტანტინეს სხეულს ეხვეოდა დეიდა ნათელამ მისი სხვა ოთახში გამოყვანა გადაწყვიტა ცუდად რო არ გამხდარიყო. ქეთას კანკალი გაუხშირდა, სახე აერია, ოფლმა დაასხა დეიდა ნათელა მსუბუქად ანჯღრევდა რო გამორკვეულიყო.
-ქეთა, ქეთო გეხვეწებიი, ქეთო გამოფხიზლდი, თვალები გაახილეე. ქეთას მოესმა თითქოს შორიდან კონსტანტინეს ხმა. სხეული დაძაბა და შეეცადა თვალები გაეხილა. დიდ ხანს გაურკვევლად იყურებოდა, თითქოს ვერაფერს ხედავდა, მარტო გრძნობდა დიდ ტკივილს. მოგონებები წვეთ-წვეთად იღვრებოდა ქეთას გონებაში




-ქეთო შემომხედე აქ ვარ, სიზმარი იყო გესმის, გეხვეწები ეგრე ნუ მიყურებ. ქეთა გაოგნებული იყო, თითქოს არაფერი ესმოდა. მერე უცებ ხმამაღლა ტირილი დაიწყო, მეგონა მოკვდი, კონსტანტინე.
-ვიცი ქეთო, ხმამაღლა ყვიროდი, აკანკალებული ხმით ეუბნებოდა კონსტანტინე.
-რატომ? რატომ წახვედი? რატომ მიმატოვე, ქეთა ვერ წყნარდებოდა და მუშტებს უღონოდ უშენდა კონსტანტინეს მკერდზე. მე ხო მიყვარდი, მხოლოდ ერთხელ მთხოვე პატიება მას მერე 8 წელი სად დაიკარგე? ასე რატო დამტანჯე, ყოველ დღე შენ მონატრებაშჳ გავატარე, როგორ მინდა მძულდე, მაგრამ სიციცხლეზე მეტად მიყვარხარ არ მინდა ეს კიდევ განვიცადო არ მინდა დაგკარგო.
-ქეთა გთხოვ
-რას მთხოვ რომ არ წასულიყავი ერთად ვიქნებოდით, ნუთუ იმდენად ამაყი ხარ რომ მხოლოდ ერთხელ იკადრე პატიების თხოვნა, მთელი 8 წლის განმავლობაშჳ არ გიკითხივარ, როგორ მენატრებოდი, ყველგან შენ მელანდებოდი, მეგონა გამოჩნდებოდი, მაგრამ შენ არ გიყვარვარ, მიმატოვე უკანმოუხედავად და ახლაც ამას აკეთებ. მძულხარ. ქეთა აკანკალდა, ყვიროდა ბოლო ხმაზე, თითქოს მთელი ამდნეი ხნის ნატანჯი უნდოდა ერთ დღეს გადმოეღვარა. მაგრამ მაშინ ვიცოდი რომ სადღაც იყავი და არსებობდი ახლა რა უნდა ვქნა. გეფიცები მირჩევნია მე მოვკვდე და ჩემი გული მოქცე, ვერ გადავიტან
-ქეთევან, შენ ხო არ გაგიჟდი ეგ არ გაიმეორო. კონსტანტინე ყოველთვის ხვდებოდა რომ ქეთა ასსე ადვილად ვერ დაივიწყებდა იმ 8 წელს, რომელიც ერთმანეთისგან შჴრს გაატარეს.
-ვიცი ქეთა რომ უნდა გძჲლდე, ამას ვიმსახურებ და სიკვდილის ღირსიც ვარ, მაგრამ ახლა სიცოცხლე ყველაზე მეტად მინდა შენ გამო. ქეთა თანდათან მოდიოდა გონს, გაანალიზა რომ სიზმარი იყო.
-ღმერთო კონსტანტინე ბოდიშჳ, ეს სისულელეები არ უნდა მეთქვა არ ვიცი რა დამემართა. ქეთა საშჳნლად განიცდიდა ეს სიტყვები რო უთხრა, შეეშჳნდა კონსტანტინეს მდგომარეობა არ გაუარესებულიყო. კონსტანტინეს მიეხუტა მთელი ძალით ეკვროდა და ეფერებოდა.მაპატიე გთხოვ ტიროდა ქეთა, ძალიან მიყვარხარ კოსტალა.
-მე მაპატიე, ყველაფერი ჩემი ბრალია და ამის გამო ვისჯები. კონსტანტინე ფეხზე წამოდგა და სამზარუულოშჳ გავიდა, ცოტა ფერი დაკარგვოდა სახეზე, არ უნდოდა ქეთა შეეშჳნებინა. ქეთა მალევე გაყვა, კონსტანტინემ წყალი დალია, ოდნავ დაეყრდნო მაგიდას და ქეთას ამღვრეული თვალებით შეხედა, ქეთას თვალები დასიებული ქონდა.
-მოდი ჩემთან რა სულელი ხარ ქეთო. ქეთა პატარა ბავშვივით მიეკრო. კონსტანტინემ თავი ააწევინა და ვნებიანად აკოცა.
-უნდა გავიდე, მალე მოვალ.
-რაა? კოსტალა სად უნდა გახვიდე ამ დროს? ქეთა შეშჳნებული იყო. გეხვეწები არსად გახვიდე.
-კლინიკაშჳ მივალ და მოვალ, მალევე ქეთა.
-მეც წამოვალ.
-მალე მოვალ ქეთევან, არ ინერვიულო, მალე მოვალ.
ქეთა ბოლთას სცემდა ამ ხნის განმავლობაშჳ, საშჳნლად ნერვიულობდა. კონსტანტინე მალე მოვიდა ეშმაკკურად უცინოდა.
-რაო კოსტალა რატო იცინიი?
-შენ ბეჭედი არ გაქ ხოო?
-არა და არც გიყიდია, გაუჯავრდა ქეთა.
-რატო უნდა მეყიდა? ამბობენ ჯვრისწერის ბეჭდის შეცვლა არ შეიძლებაო.
-აბა მე დავკარგე ავარიის დროს და რა ვქნა ახლა.
-რო არ დაგეკარგა, მოისვრიდი ალბათ ისე იყავი გაბრაზებული.
-ხო მოვისვრიდი, მაგრამ ვინანებდი კოსტალა, რატო იყურები ეგრე ეშმაკურად.
-კარგი ეს ბეჭედი აიღე.
-მიყიდე? თვალებგაფართოებული იყო ქეთა. მერე ბეჭედი გამოართვა და წარწერა წაიკითხა "მხოლოდ ის არსებობს რაც გწამს".
-ჩემია? ეს ხომ ჩემი ბეჭედია? შენ გქონდა ამ ხნის განმავლობაშჳი?
-ხო ავარიის დროს დაბლა დავარდა და ავიღე. მე მქონდა სულ შენს თავს მახსენებდა.
-ქეთა მოეხვია, არასოდეს მოვიხსნი, არასოდეს კოსტალა. კონსტანტინემ თვალებშჳ ჩხედა.
-ქეთა გეფიცები 8 წელი იმიტო არ დავბრუნდი, რომ ძალა არ მქონდა შენთან შეხვედრის, მოვკვდებოდი შენ თვალებშჳ ზიზღი რო დამენახა. მეტი ვეღარ გავძელი უშენოდ გფიცები ცუდად ვხდებოდი მონატრებისგან და ამიტომ დავბრუნდი. მაპატიე თუ შეგიძლია. ქეთა მოეხვია, იღიმოდა თან ხელს დაცქეროდა, კალიცო საოცრად ალამაზებდა მის გრძელ ნატიფ თითებს.
-ვერასდროს შეგიძულებ კოსტალა, ვერასდროს. ეგ როგორ იფიქრე, დებილოო.
-დავიძჳნოთ ქეთევან და აღარ იფიქრო სიკვდილზე კარგი?
-ხო, ბედნიერი ვარ.
-მეც, ისე მიყვარხარ არ შემიძია მოვკვდე, ყოველ შემთხვევაშჳ დღეს ამის პირობას გაძლევ და ენა გამოუყო, ქეთამ თმა ოდნავ მოქაჩა. რა ბედნიერი იყო ისევ ესმოდა კონსტანტინეს გულის ხმა, თავი მის მკერძე ედო და მარჯვენა კალიცოიანი ხელი მის ყელზე. ქეთას მშვიდად ეძინა, პატარა ბავშვივით, კონსტანტინე კი თმებზე ეფერებოდა.




დილით ბედნიერმა გაიღვიძა, თავისი კალიცოპოვნამ რაღაც უჩვეულო სიხარულის შეგრძნება მიანიჭა.
-ჩაის დალევ კოსტალა? გაუღიმა თბილად ქეთამ
-კი, ოღონდ მე გაგიკეთებ, სხვა რამე ხო არ გინდა?
-არა არაფერი. ეს კონსტანტინეს უთხრა თვითონ კი ლამის გაგიჟდა ნაყინი ისე მოუნდა, ეს რომ კონსტანტინესთვის ეთქვა შეიძლება ეჭვი გასჩენოდა ქეთას ფეხმძიმობაზე. კონსტანტინემ შეატყო რო რაღაც აშკარად უნდოდა და ითმენდა.
-ქეთო ხო იცი შენ მდგომარეობაშჳ არ შეიძლება რამე რო გინდა იმის მოთმენა, მტირალა შვილი გვეყოლება ეს უთხრა და თბილად გაუღიმა. ქეთას თვალები გაუფართოვდა, გული აუჩქარდა.
-შენ რა იცი?
-გუშინ ღამე მაგასაც ყვიროდი, მოდი ჩემთან ქეთევან კონსტანტინე მაგიდას მიეყრდნო და ქეთა ფეხებშჲა მოიქცია და ისე მოეხვია.
-ვერ წარმოიდგენ როგორ გამიხარდა
-შენ ხო კოსტალა არ გინდოდა, ვაპირებდი თქმას, მაგრამ მაშჳნ რომ მითხარი
-ხო ვიცი ქეთო, უბრალოდ წასვლა ახლა უფრო გამიჭჳრდება, იცი როგორ გამიხარდა. ქეთა ტიროდა ისე ეხვეოდა კონსტანტინეს.
-გახსოვს ადრე რა გითხარი ქეთო?
-რა?
-აი მაშჳნ მამაშენს რო ჩვენი ამბავი უთხარი. თუ გოგო იქნება მინდა შენნაირი იყოს მეთქი, შენნაირი სუფთა, გულწრფელი, ასეთი გიპოვე და ჩემი სისულელის გამო 8 წელი დავკარგეთ, ახლა 7 წლის შვილი გვეყოლებოდა, მაგრამ რაც არის არის გული ძალიან მწყდება.
-კოსტალა შენ გოგო უფრო გინდა არა? კონსტანტინეს გაეღიმა.
-ხო პირველი გოგო, ისე ბევრი შვილი მინდა. კონსტანტინეს თვალები აუწყლიანდა
-რა იყო კონსტანტინე?
-ვერ წარმოიდგენ როგორ მინდა მისი პატარა თითები დავინახო და ვაკოცო, მერე ტიტინს რო დაიწყებს და შენ რო თმებს მოგქაჩავს მთელი ძალით. ქეთამ გაიცინა.
-რა ბოროტი ხარ.
- ალბათ მსუქანა იქნება, დიდი ფუმფულა ლოყებით. ისე როგორ უნდა ატარო შენ ასეთი გალეული ხარ?
-გალეული კი არა გამხდარი, თვალები დაუბრიალა ქეთამ
-ისე მაინტერესებს შენ მსუქანა როგორი იქნები, რო იბაჯბაჯებ.
-ნუ დამცინი
-არა გეფიცები არ დაგცინი, მეცინება, იცი მთელი ღამე იმაზე ვფიქრობდი როგორი იქნება, არ მინდა რო უმამოდ იყოს, ეს რომ თქვა ცრემლი ძლივს შეიკავა.
-არ იფიქრო მაგაზე, ყველაფერი კარგად იქნება კონსტანტინე. დონორი აუცილებლად გამოჩნდება. მაგრამ ახლა ნაყინი თუ არ ვჭამე ალბათ ჭკუიდან გადავალ, ერთი მართლა ვიცი იმდენს ჭამს მსუქანა იქნება. კონსტანტინემ გადაიხარხარა.
-იცოდე არ გაბედო და დიეტაზე არ დააყენო აქაოდა სუსტი გოგოებია მოდაშიო, მამიკოს ყველანაირი ეყვარება და სხვა კაცები ჯანდაბაშიც წასულან.
-ვაიმე რა ეჭვიანი ხარ, კოსტალა. ქეთამ სიცილით მოიცვა ჟაკეტი და გარეთ გავიდნენ. გარეთ გიორგი დახვდათ. კონსტანტინე გადაეხვია და ახალი ამბავი ახარა.
-ვა რა მაგარია კოსტალა გილოცავ, გიორგი უჩვეულოდ დანაღვლიანებული იყო, მაგრამ ძალიან გაეხარდა.
-რამე გაწუხებს გიორგი?
-ახლა ნაყინის საჭმელად მივდივართ, წამოდი შენც გიო შესთავაზა ქეთამ.
-ვერ წარმოიდგენ როგორ გამიხარდა ქეთა, გილოცავთ. გიორგი ცრემლებს ძლივს იკავებდა.
-გიო მონასტერში რა გიქნეს ასეთი მგრძნობიარე გახდიი, გაუცინა კონსტანტინემ.
- რას არქმევთ?
-ჯერ არ ვიცით, ნაყინის ჭამისას გადავწყვიტავთ, წამოდი შენც სალაპარაკო მაქ თან.
-კოსტალა იცი რო ვგალობ, კონსტანტინემ გაოცებულმა შეხედა.
-შენ როკს არ მღეროდი ხოლმე მეზობლები ვერ გიტანდნენ მაგის გამო ასე თუ შეიცვლებოდი რა მაფიქრებინებდა გიო, კონსტანტინე ძალიან გახარბული ჩანდა. მხიარულად ილაპარაკეს, მაგრამ გიორგის თვალები მაინც დასევდიანებული ქონდა.



ქეთამ ორი ნაყინი შეჭამა, კონსტანტინე ამაზე იგუდებოდა სიცილით.
-ჯაყელი ნუ იცინიხარ. უჯავრდებოდა ქეთა
-მაპატიეთ მეტს აღარ ვიზავ, ენა გამოუყო კონსტანტინემ, მაგრამ მართლა ვერ იკავებდა სიცილს.
-ნუ დამცინი, შენც შეჭამე რა.
-კარგი გეხვეწები ამდენს რა შემაჭმევს რასაც შენ ჭამ. ქეთა გაბუტული ბავშვივით მიტრიალდა და კიდევ ერთი ნაყინი მოითხოვა. კონსტანტინე სიცილით მოეხვია უკნიდან.
-კარგი რაც არის არის მეც შევჭამ, ოღონდ მერე არ დაიწყო ღიპი დაგაჯდაო და რაგაცები.
-არ დავიწყებ ჩაიბურტყუნა ქეთამ, და ჩაეღიმა. მალე კონსტანტინეს ტელეფონზე დაურეკეს, კონსტანტინე ფეხზე ცწრაფად წამოხტა და გარეთ გავიდა, ქეთაც მაშინვე გაყვა.
-სად საქართველოში? ვინ არის არ იცი გიგა?
-არა ოჯახი არ ამბობს, რაღაც დაავადება ჭჳრს და მზად არის გული გადმოგინერგოს.
-აუ ხვდები გიგა რას მეუბნები, თანხა არ არის პრობლემა რასაც იტყვიან, თვალები უბრწყინავდა კონსტანტინეს.
-არა თანხაზე უარს ამბობენ.
-კარგი რა უარს რა სისულელეა, ვინ იტყვის უარს, მე თავს უკეთესად ვიგრძობ თუ თანხას გადავიხდი.
-არა კონსტანტინე სასტიკი უარი განაცხადეს მაგაზე. კონსტანტინე დაბნეული ჩანდა.
-კარგი გიგა მადლობა, გაიხარე. ქეთა შეშჳნებული ბავშვივით უყურებდა თითქოს განაჩენს ელოდებაო.
-კოსტაალა რა გითხრა?
-რა და დონორი გამოჩნდაო ქეთევან. ქეთა მთელი ძალით მოეხვია, ხმა არც ერთს არ ამოუღია.
-გიოსაც ვეტყვი, კონსტანტინემ უთხრა ქეთას.
-ხო, ძალიან გაუხარდება. გიორგის ძალიან სიხარულით ცრემლები ლამის წამოუვიდა, კონსტანტინეხ ხელი ძლიერად მოკიდა და თვალებში ჩახედა
-შენ ამას იმსახურებ, იმსახურებ ბედნიერი იყო ცხოვრების ბოლომდე, ქეთასთან ერთად არასოდეს დაივიწყო ჩემი სიტყვები, მე ვამაყობ რო შენნაირი ძმა მყავს.
-გიორგი ისე მაოცებ და ისე მახარებ, რომ მგონია სასწაული ჩემ თვალწინ ხდება.
-უნდა ვირწმუნოთ და ვნახავთ სასწაულს კოსტალა. ვინც რწმენას უსაზღვრო ძალას ანიჭებს სასწაული მისთის რეალობას იძენს.
-ეგ ვინ გითხრა?
-მამა ალეხსანდრემ.
-მართალია მამა ალექსანდრე გიო.
-ბედნიერი ვარ კონსტანტინე, ძალიან ბედნიერი ესეც მინდა გახსოვდეს. გიორგი ნაღვლიანი ჩანდა მაგრამ გახარებული ახალი ამბით. ქეთამ გადაწყვიტა ოპერაცია თვითონ გაეკეთებინა კონსტანტინესთის.
-ქეთევან არ მინდა შენ გამიკეთო.
-შენ ვინ გკითხავს გაუცინა ქეთამ.
-შენთის არ შეიძლება ნერვიულობა რატო არ გესმის.
-ნუ მაცინებ გგონია იმ მომენტში სადაც არ უნდა ვიყო არ ვინერვიულებ? უფრო მშვიდად ვიქნები მე თუ გაგიკეთებ.
-აუ რა ჯიუტი ხარ.
-ჯაყელი ხვდები რომ აზრი არ აქვს ჩემთის წინააღმდეგობის გაწევას, გაუცინა ქეთამ და გულზე მიეხუტა.
-ჯანდაბას ჩემი გული ისედაც შენ გეკუთვნის და რაც გინდა ის უქენი.
-ხო ცუდს არაფერს ვუზავ.
-იცი რა მაკვირვებს ოჯახი ფულს რატო არ იღებს?
-ალბათ იმიტო რო მათთის მთავარი შვილის სიცოცხლე იყო და ამას კარგავენ, განა ამის მერე ფულს რამე აზრი შეიძლება ქონდეს. თანაც ისეთ საქმეს აკეთებენ იციან რომ ღმერთი ამას აუცილებლად დაუფასებს, და ამას რა თანხა შეიძლება შეედაროს.
-მინდა ვიყვირო რომ, ყოველი ამოსუნთქვა ყოველი დღე, ყოველი მზის ამოსვლის ნახვა სასწაულია და ყველა ამის გამო ღმერთის მადლობელი უნდა იყოს.
-მე როგორც შენ მიყვარხარ კოსტალა ეგეც სასწაულია.
-მე უფრო მიყვარხარ და ეს უფრო დიდი სასწაულია.
-როგორ გეკადრება ახალგაზრდავ.
-ხო ხედავ ჩემ გულს უშენობამ რა უქნა, გეფიცები ისე ცუდად ვიყავი მთელი 8 წელი, რა დებილი ვარ.
-აღარ გავიხსენოთ ეგ დრო გთხოვ, ახლა ბედნიერი ვარ და ამას უფრო მეტად ვაფასებ მაგ 8 წლის გამო. ოპერაციის დღეს ქეთა ძალიან ნერვიულობდა, კონსტანტინე შედარებით მშვიდად იყო.
-ქეთა ყველაფერი კარგად იქნება, უთხრა კონსტანტინემ როცა საოპერაციოდ შეიყვანეს.
-მაგას ექიმი უნდა ეუბნებოდეს პაციენტს, ჩაიღიმა ქეთამ.
-მე სუპერ პაციენტი ვარ ქეთო, თვითონვე გაეცინა თავის ნათქვამზე.
-ჯაყელი გასწორდი, მალე ჩაგეძინება უთხრა და თავზე ხელი მოუსვა.
-ქეთო ხო იცი როგორ მიყვარხართ ორივე, მინდა სულ გახსოვდეთ.
-მერე ყოველდღე გვიმეორე, შეეცადა არ შეემჩნია ქეთას კონსტანტინეს გამოსამშვიდობებელი სიტყვა.
-მაკოცე. ქეთა ღიმილით დაიხარა და მთელი გრძნობით აკოცა კონსტანტინეს, რომელსაც უკვე თვალები ეხუჭებოდა.
-დავიწყოთ გიგა. თითქოს ფოლადი ჩაუდგა ქეთას ხმაში.




ოპერაციამ დიდ ხანს გასტანა, ყველა საშინლად ნერვიულობდა და დაძაბული იყო, თუმცა ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. ქეთას სიხარულს საზღვარი არ ქონდა როცა გაანალიზა რომ კონსტანტინე მუდამ მასთან იქნებოდა, არ მოუწევდათ სიკვდილზე ფიქრი, ერთად გაზრდიდნენ პატარას და ერთმანეთი სამუდამოდ ეყვარებოდათ, თვალწინ დაუდგა კონსტანტინეს სახე როცა ნარკოზიდან გამოვიდოდა, მის სახეზე ამ სიხარულმა სრულად წაშალა ის დარდი და ნაღველი რაც ამ წლების განმავლობაში მისმა სახემ და თვალებმა შეისისხლორცეს.
-ქეთა გილოცავთ, გიგამ გახარებულმა უთხრა და მოეხვია.
-მადლობა გიგა, შენც გილოცავ, ქეთა უკვე ტიროდა სიხარულისგან. საოპერაციოდან რო გამოვიდნენ ლევანი თვალებამღვრეული დახვდა ქეთას კარებთან.
-ლეო ყველაფერი კარგადაა გაუღიმა თბილად ქეთამ კონსტანტინეს ბავშვობის მეგობარს, ლევანმა ისე ამოისუნთქა თჳთქოს მთელი ცხოვრების ნაღველი ამ ამოსუნთქვას ამოატანა.
-გადავრჩით, ქეთა გილოცავ ბედნიერებას ნამდვილად იმსახურებთ.
-ლეო გიო არ მოსულა? ქეთამ აქეთ იქით ყურება დაიწყო, ლევანის თვალები ისედაც ამღვრეული ახლა უკვე ჩაწითლდა ტკივილისგან, წყლით აევსო, და წყალმა მისი მთელი სახე გადმოკვეთა, ლევანი ტიროდა.
-ქეთა რაღაც უნდა გითხრა ძლივს დაიწყო ლევანმა.
-ლევან გიორგი ისევ ნარკოტიკებს ხო არ მიუბრუნდა შიშით კითხა ქეთამ.
-ქეთა გიო აღარ არის, აკანკალებულმა ხმამ ქეთას გონებაში და სხეულშჳ ყველაფერი თავდაყირა დააყენა. ამ საშჳნელმა დაკავშჳრებამ რაც ქეთას გონებამ ამ წამებშჳ მოახდინა, შემზარავი სურათჳ წარმოუდგინა წინ. გული, გული რომელიც რამდენიმე წუთის წინ ქეთას ხელშჳ ეჭირა, შეუძლებელია.
-შეუძლებელია ლევან, მითხარი რომ ტყუილია? ჩაკეცილი ტიროდა ქეთა. ოღონდ მისი გული არა.
-მან გადაწყვიტა ასე. ეს იყო ბოლო სიტყვები რაც ქეთამ ლევანისგან გაიგონა, დანარჩენი არაფერი ახსოვს, ნივთებმა ტრიალი დაიწყო თავშჳ კი ერთი კითხვა ქონდა, უფრო სწორად ორი. კონსტანტინეს ეს როგორ ვუთხრა? რას იზავს ამას რო გაიგებს? ლევანმა აკანკალებული ხელით წერილი მიაწოდა.
-გიორგიმ ეს თქვენ ორთან გამომატანა. ქეთამ ვერ მოახერხა კონსტანტინესთან შესვლა, სულ ეტირებოდა, რამდენიმე დღის მერე ძლივს გაბედა. კონსტანტინე ისევ სუსტად იყო, რამდენი გაეღვიძებოდა სულ ქეთას და გიორგის კითხულობდა, თუმცა მალევე დამაძჳნებელი მოქმედებდა მასზე. როცა ქეთა შევიდა დ ადაინახა მძჳნარე კონსტანტინე ფერმკრთალი იყო, მასთან მივიდა და შჲბლზე აკოცა. რა ნეტარება იყო მისთვის ამის განცდა, რომ კონსტანტინეს სხეული თბილი იყო და შიშიც არ ქონდა რომ ოდესმე გაცივდებოდა, თითქოს უკვდავები იყვნენ, რადგან მათი სიყვარული ქეთას ასეთად წარმოედგინა. კონსტანტინემ ძივს გაახილა თალები. ქეთამ გაუღიმა.
-ბოდიში გაგაღვიძე.
-შენი სურნელი ვიგრძენი, ძლივს გაუღიმა კონსტანტინემ, ძალა ჯერ კიდევ არ ქონდა. პატარა როგორ არის? კონსტანტინემ ცადა მუცელზე შეხებოდა მაგრამ ძალა არ ქონდა, ქეთამ თავი ჩაღუნა ცრემლები წამოუვიდა.
-ქეთა რა გატირებს, არ გადამრიო. ამ გულსაც ისევეე უყვარხარ როგორც წინას, ცადა ქეთას გამხიარულება.
-მეც ძალიან მიყვარხარ კონსტანტინე, პატარასაც.
-გიო სად არის ქეთა, აქამდე რატო არ მოდიოდით გაბუტული სახე მიიღო კონსტანტინემ.
-არ ვიცი კონსტანტინე, ახლა ჯობს დაისვენო მე უნდა გავიდე. ქეთა თალებშჳ ვერ უყურებდა კონსტანტინეს, სულ მისგან გაქცევას ცდილობდა, ისიც არ შეეძო რომ სიმართლე ეთქვა ჯერ უნდა მომჯობინებულიყო კონსტანტინე.
-ქეთა ეს არ არის ის რეაქცია რასაც შენგან ველოდი.
-რა აზრი აქვს ქცევას კონსტანტინე, მთავარია ხო იცი როგორ მიყვარხარ. ეს უთხრა და პალატიდან გავიდა. ვერ ატყუებდა არ შეეძო მასთან ეთამაშა, თითქმის არ ნახულობდა მარტო მძჳნარესთან შედიოდა და ეფერებოდა. კონსტანტინეს ხშჳრად ეღვიძა, მაგრამ არ იმჩნევდა, რომ ქეთა დიდ ხანს ყოფილიყო მასთან. ერთხელაც ვერ მოითმინა.
-ქეთა გიორგის რა ჭირს?
-რა? რატო მეკითხები? დაიბნა ქეთა.
-აქამდე არ მოსულა, ყველა მოვიდა ლამის ვისთვისაც გამარჯობაც კი ოდესმე მითქვამს, მის გარდა ,შენ თავს მარიდებ არ გინდა რაღაც მითხრა ტყუილსაც ვერ მეუბნები. მარტო მაშინ შემოდიხარ როცა მძინავს.
-შენ რა იცი?
-მღვიძავს ხოლმე.
-რატო მატყუებ კონსტანტინე რომ გძინავს, ლამის ტირილით კითხა ქეთამ.
-შენ რატო მატყუებ რაღაცას. ქეთა მითხარი ისევ ნარკოტიკებს დაუბრუნდა.
ღმერთო ჩემო ქეთა ცუდად ლამის გახდა, ყველაზე ცუდი რაც კონსტანტინეს შეუძლია წარმოიდგინოს არის ის რომ გიორგი ისევ ნარკოტიკებს მიუბრუნდა, ნეტავ მართლა ეს იყოს, როგორ უთხრას, რომ ახლა მისი გული აქვს, როგორ უთხრას რო გიო აღარ არის.
-ქეთა მითხარი, თორემ ავდგები და მე გავარკვევ, ქეთა მიხვდა რომ მეტს ვეღარ დაუმალავდა. წერილი ამოიღო და გაუწოდა აკანკალებული ხელით. მაშჳნ წააწყდა კონსტანტინეს შეშჳნებულ თვალებს, რომელიც ევედრებოდა რომ ოღონდ ეს არ ყოფილიყოს სიმართლე.
„კოსტალა
მიხარია თუ ამას კითხულობ, ანუ კარგად ხარ. ვერ წარმოიდგენ როგორ მინდა ბედნიერი იყო. ეს წერილი ჯერ ქეთამ წაიკითხოს, რომ უამრავი გრამატიკული შეცდომა მექნება რაც შენ მიგახვედრებს რომ ჩემი სკოლის ნიშნებს გატყუებდი, თუმცა დარწმუნებული ვარ ეს ისედაც იცოდი და არ გვიმჩნევდი მე და ჩემ ნიშნებს.
-იცი კოსტალა დედა მომენატრა, მინდა დედა ვნახო, იქ ალბათ შევხვდები, თუმცა ჩემი სამოთხეში შეშვება მოუწევთ ვიცი ღმერთი ამაზე უარას არ მეტყვის (ნუ იცინიხარ კოსტალა!) უფრო სწორად დედას არ ეტყვის. მთელი ცხოვრება მინდოდა ვინმესთის დედა დამეძახა, უბრალოდ ეს სიტყვა მეთქვა ჩუმად ვეძახდი ხოლმე ჩემ მასწავლებელს რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარდა სხვა მასწავლებლებიდან და მერე შიშით ვიყურებოდი ნეთა ხო არ გაიგონა, თჳთქოს ამ სიტყვის დაძახება დანაშაული იყო. იცი როგორ მიხაროდა სკოლაშჳ რომ მაკითხავდი, მინდა ესეც იცოდე იმიტომ რომ არასოდეს არ მითქვამს შენთის, ძალიან მომენატრები კონსტანტინე, მაგრამ მინდა იცოდე რომ ეს ჩემი გადაწყვეტილებაა და ამას არასოდეს ვინანებ.
იცი ერთხელ მამა ალექსანდრემ რა მითხრა, როცა ვკითხე ცხოვრება რა არის მეთქი? წამი როცა იცი რომ ყველაზე სწორ ნაბიჯს დგავ შენს ცხოვრებაშო, როცა იცი რისთვისაც მოხვდი ამ ქვეყვნად და როცა იცი რომ ამ წამისთვის სიცოცხლე ღირდაო. ეს წამი იყო ჩემ ცხოვრებაშჳ როცა გადავწყვითე სიცოცხლე შენში გამეგრძელებინა. ვიცი დედა ჩემი ამ გადაწყვეტილებით იამაყებდა, დიდ ბედნიერებას გისურვებ ქეთასთან და შენ მომავალ შვილებთან ერთად, მინდა სულ გახსოვდეს რომ მთელი გულით შენთან ვარ, (პირადაპირი გაგებითაც ეს ესეა).
შემზარავი დასანახი იყო კონსტანტინეს წაშლილი სახე, სასოწარკვეთა, ტკივილი, მონატრება, ერთად გამოსახოდა სახეზე, რამდენიმე წამს ასე გაუნძრევლად იყო, თვალებსაც არ ამოძრავებდა, მარტო ქეთა იმას ამჩნევდა რომ სახე ეძარღვებოდა და თალები წყლით ევსებოდა, თითქოს შტორმი ახლოვდებოდა. კონსტანტინემ ღრიალი დაიწყო, ყველაფერი რაც ეკეთა მოიძრო ოთახში თითქმის ყველაფერი დალეწა. ქეთა ვერ ეკარებოდა, მარტო შეუმჩნევლად ეძახდა სახელს.
-ჯანდაბა გიორგი, ეს როგორ გამიკეთე, როგორ ვიცხოვრო ახლა, როგორ? ამას ყვიროდა კონსტანტინე. ქეთა ხვდებოდა რომ ასე რომ დიდ ხანს გაგრძელებულიყო კონსტანტინეს რამე მოუვიდოდა, მისთის არც ნერვიულობა შეიძლებოდა არც საწოლიდან წამოდგომა.
-კონსტანტინე გთხოვ, ნელა უახლოვდებოდა საწოლთან ჩაკეცილ კონსტანტინეს ქეთა. უნდა დაწვე არ შეიძება შენც ხო იცი.
-ქეთა რა დამაწვენს, გესმის რა გააკეთა? ახლა მარტო იმიტო ვსუნთქავ რომ მან შეწყვიტა სუნთქვა, თავისი ნებით, ჯანდაბა ვერ ვიცხოვრებ, არ შემიძლია არ მინდა ასეთი სიცოცხლე, ამას მერჩივნა მომკვდარიყავი.
-კონსტანტინე ვერაფერს შევცვლით, ეს ისე გააკეთა არავისთის უთქვამს, ეს მისი არჩევანი იყო.
-მე არ მინდა სიცოცხლე რისხვით გაიმეორა კონსტანტინემ ისე რომ ქეთას თვალებისთის არ მოუშორებია თვალი. ვერ ვიცოცხლებ. კონსტანტინე არ აპირებდა დაწოლას არც გადასხმის გაკეთებას, ქეთა საშინლად ნერვიულობდა, კონსტანტინემ ფერი დაკარგა, ორივე ხვდებოდა რომ ასე თუ გაგრძელდებოდა კონსტანტინე მოკვდებოდა.
-უნდა დაწვე კონსტანტინე დაიყვირა ქეთამ
-არა, მე არ ვიცოცხლებ გესმის, არ მინდა და მორჩა, ამ შეგრძნებით ვერ ვიცოცხლებ, ღრიალებდა კონსტანტინე, ქეთასთის მკლავებში ქონდა ხელი ჩაბღუჯული და უღონოდ ანჯღრევდა, მერე მოეხვია და ყურშჳ ჩაჩურჩჲლა -მაპატიე.
-შენ მე ოდნავადაც არ გიყვარვარ კონსტანტინე. ეს უთხრა და მისი მკლავებისგან გათავისუფლდა.
-მაგას როგორ მეუბნები ქეთა.
-მეც მიჭირს მაგრამ სიმართლეა, ისე გადაწყვიტე შენი თავის ბედი ოდნავადაც ჩემზე არ გიფიქრია თითქოს არც ვარსებობდე, შენთის არაფერს ვნიშნავდე, ან გგონია ამით შენ ძმას რამეს უშველი? მხოლოდ იმას გააკეთებ რომ მისი გაღებული მსხვერპლი უშედეგო აღმოჩნდება, გგონია გიორგი რომ ამას ხედავდეს მოეწონება? მან ერთადერთი გული შენ მოგცა, გეუბნება არ ვნანობო და შენ რას აკეთებ? თავს იკლავ? ყვიროდა ქეთა, არც ჩემზე ფიქრობ და არც შენ შვილზე, მარტო შენ თავზე რომ როგორმე სინდიდი არ გაწუხებდეს. ისე მიმატოვე 8 წელი არ დაფიქრებულხარ, ისე იკლავ თავს არ ფიქრდები, მე შენ ამას ვერასოდეს გაგიკეთებდი, ვერასოდეს გაიძულებდი ასე დატანჯულიყავი, არ გიყვარვარ კონსტანტინე.
-მაგის გარდა შეგიძლია ყველაფერი მითხრა ქეთო.
-უცნაური სიყვარული გცოდნია, მხოლოდ ტკივილი მოგაქ, მეც მაზოხისტივით შენზე ვარ მოწეპებული სხვა ვერაფერს ვამჩნევ შენ გარდა, მიყვარხარ იმის მიუხედავად რომ უნდა მძულდე, მაიძულებ სამუდამოდ გიგლოვო, ან გადავიტან შენ სიკვდილს არ არა, მთელი ხმით უყვიროდა ქეთა. მერე ფერი დაკარგა, ფეხზე ძივს იდგა, გული მისდიოდა.
-ქეთა შენთის ნერვიულობა არ შეიძლება, ხმააკანკალებული ამშვიდებდა კონსტანტინე და ნაზად კოცნიდა.
-თავი დამანებე კონსტანტინე, როგორ მინდა მძულდე როგორ რო იცოდე.
-მაპატიე ქეთო, მაპატიე, არ ინერვიულო იმას გავაკეთებ რაც შენ გინდა, ოღონდ ნუ ნერვიულობ პატარასთვის არ შეიძლება, უთხრა და მუცელზე მოეფერა.
-დაწექი, და გადასმას დაგიყენებ.
-კარგი ჯერ მაკოცე, ნუ მარიდებ ტუჩებს, და მეორედ არ გაიმეორო ის რაც მითხარი, გაუღიმა კონსტანტინემ. ქეთა ხედავდა როგორ უჭირდა კონსტანტინეს, იმ ფაქტტან შეგუება რომ მისი ძმის გული ქონდა, თუმცა იმასაც ხედავდა როგორ ცდილობდა ეს ქეთასთის არ ეგრძნობინებინა, კონსტანტინე მალე გამოჯანმრთელდა, გიორგის საფლავზე თითქმის ყოველდღე დადიოდნენ. ქეთას მუცელი მალე ეზრდებოდა, კონსტანტინე მოუთმენელი ხდებოდა.
-ნეტა როგორი იქნება? აუ მალე დაიბადოს რა, რა სასაცილოდ გასუქდი ქეთა, გიხდება რა ლამაზი ხარ, სულ როგორ უნდა მენატრებოდე. ერთადერთი რაზეც მუდამ კამათობდნენ იყო ის რომ კონსტანტინეს უნდოდა ბავშვი საკეისროთი გაჩენილიყო, ქეთა ამის სასტიკი წინააღმდეგი იყო. ხვდებოდა რომ კონსტანტინეს დედამისის გამოეშჳნოდა ჩვეულებრივი მშობიარობა.
-კოსტალა არ არის საშიში ხო იცი.
-არ ვიცი, რასაც გეუბნები ისე იქნება, საკეისრო უკვე დავანიშნინე.
-არა
-კი
-კონსტანტინე არ მინდა საკეისრო რატო არ გესმის.
-მე ასე მირჩევნია ქეთევან!
-შენ რო იქნები ფეხმძიმედ პირობას გაძლევ ყველაფერი ისე იქნება კონსტანტიე როგორც შენ გინდა. გაეცინა ქეთას
-ნუ დამცინი, ქეთევან.
-კარგი რა კოსტალა ექიმი მაინც არ იყო, ასე რა განერვიულებს.
-არ ვიცი დედას მერე მეშინია.
-მას მერე ბევრი რამ შეიცვალა, ახლა არ არის ისეთი საშიში.
საბოლოოდ მაინც ქეთამ გაიმარჯვა, თუმცა კონსტანტინე მშობიარობას დაესწრო და ქეთა უფრო მეტს მასზე ნერვიულობდა ისეთი სახე ქონდა.
-ქეთა ისუნთქე,
-დამაცადე კონსტანტინე ვსუნთქავ.
-ხო კარგად ხარ?
-ნუ მაცინებ მტკივა, ექიმო ჩემი მეუღლე გაიყვანეთ რა.
-არც იფიქრო, არაფერს ვაშავებ, ექიმო ხმას აღარ ამოვიღებ.
-ჩემი გოგო, რა ლამაზია, ხო გეუბნებოდი გოგოა მეთქი, ქეთა ბევრს ტიროდა ბედნიერებისგან.
................................

-გიორგი ნორმალურად დაარყვი ბურთს ფეხი, ეგრე ქალები ურტყავენ დედაშენივით და შენი დასავით ნუ ურტყავ.
-გამოვალ მანდ კონსტანტინე და ნახავ როგორც ვურტყავ.
-იყოს ქეთა მეზობლებმა ახლახან ჩასვეს ფანჯრები.
-ნუ დამცინიხარ, ჩოგბურთში გიგებ.
-ვერ მიგებ მე გაგებინებ,
-მანდ არ გამომიყვანო.
-გამოდი უკვე მომენატრე.
-შემოდით გიორგი სულ გაიოფლა გაცივდება, უნდა გამოვუცვალო.
-გიო წამო დედასთან, შენგან კარგი ფეღბურთელი დადგება.
-აბა დედაშენივით ურტყავო, დაუძახა ქეთამ.
-ნუ ერევი კაცების საუბარში სიცილით უთხრა კონსტანტინემ.
-ქეთა გვანცა სადაა?
-შენს უკან. უკნიდან 6 წლის პატარა გოგო მოეხვია.
-მა სად იყავი? აიყვანა კონსტანტინემ ხელში თან იქვ